*

Αποστολέας Θέμα: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο  (Αναγνώστηκε 578363 φορές)

0 μέλη και 4 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος ele@n

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 257
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #672 στις: Ιούνιος 15, 2013, 02:39:52 μμ »
Η προσωπική αντωνυμία τίθεται ως παράθεση σε κλητική προσφώνηση όπως οι έναρθες ονομαστικές ή απλά επαναλαμβάνεται σε θέση υποκειμένου; (Ανδρες Λακεδαιμόνιοι, ως μέν πολεμικως ειχον υμιν οι Θηβαιοι, πρίν τα νυν πεπραγμένα γενέσθαι, και υμιν ελέγετε)

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 14:24:17 »

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #673 στις: Ιούνιος 15, 2013, 09:29:14 μμ »
Στο παράδειγμα που φέρνεις αυτό το "ὑμῖν" έπρεπε να είναι "ὑμεῖς", αλλιώς δεν βγαίνει νόημα. Αν είναι έτσι, η προσωπική αντωνυμία είναι απλώς υποκείμενο. Αναφέρεται στην κλητική προσφώνηση, αλλά δεν την επαναλαμβάνει.
Κατάλαβα καλά ή μήπως εννοείς κάτι άλλο; (Είχαμε κι έναν δυνατούτσικο σεισμό εδώ στην Κρήτη κατά τις 7.10 το απόγευμα κι έχω μείνει ακόμα λίγο ζαλισμένος...)
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #674 στις: Ιούνιος 15, 2013, 09:46:49 μμ »
Η προσωπική αντωνυμία τίθεται ως παράθεση σε κλητική προσφώνηση όπως οι έναρθες ονομαστικές ή απλά επαναλαμβάνεται σε θέση υποκειμένου; (Ανδρες Λακεδαιμόνιοι, ως μέν πολεμικως ειχον υμιν οι Θηβαιοι, πρίν τα νυν πεπραγμένα γενέσθαι, και υμιν ελέγετε)

Τι εννοείς; :-\

Η μόνη προσωπική αντωνυμία που βλέπω στο παράδειγμα βρίσκεται σε δοτική και λειτουργεί στην πρώτη περίπτωση ως δοτική αντικειμενική στο "πολεμικώς" (ή αντικείμενο στο "πολεμικώς είχον") και στη δεύτερη ως αντικείμενο στο "ελέγετε".


Μήπως έχεις δώσει λάθος παράδειγμα;
Αν εννοείς κάτι σαν κι αυτό ("Ὅτι μὲν ὑμεῖς, ὦ ἄνδρες Άθηναῖοι, πεπόνθατε ὑπὸ τῶν ἐμῶν κατηγόρων, οὐκ οἶδα·"), δεν μπορείς να μιλήσεις για παράθεση/επεξήγηση, γιατί δεν βρίσκονται στην ίδια πτώση η προσωπική αντωνυμία (ονομαστική) με την κλητική προσφώνηση (κλητική).

 
« Τελευταία τροποποίηση: Ιούνιος 16, 2013, 12:38:04 πμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος ele@n

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 257
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #675 στις: Ιούνιος 15, 2013, 10:03:56 μμ »
Εμ, πώς να βοηθήσετε αν τα γράφω λάθος;;;

(Ανδρες Λακεδαιμόνιοι, ως μέν πολεμικως ειχον υμιν οι Θηβαιοι, πρίν τα νυν πεπραγμένα γενέσθαι, και υμεις ελέγετε)

Το υμεις ούτε έτσι είναι παράθεση στην κλητική προσφώνηση;
Καταλαβαίνω ότι αναφέρεσαι στην απουσία ομοιόπτωτου προσδιορισμού...Όμως βρήκα σε βιβλίου συντακτικού την εξής παρατήρηση: μια έναρθρη ονομαστική, όταν προσδιορίζει μια κλητική προσφώνηση, είναι παράθεση στην προσφώνηση.
π.χ. Ανδρες Πελοποννήσιοι και οι ξύμμαχοι (στο συγκεκριμένο αναφέρει ως παράθεση το "οι ξύμμαχοι" στο άνδρες.

Και υπέθεσα μήπως το ίδιο μπορεί να συμβεί και με προσωπικη αντωνυμία...  ???

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 14:24:17 »

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #676 στις: Ιούνιος 15, 2013, 10:33:52 μμ »
Δεν θα το έλεγα, γιατί βρίσκονται σε διαφορετική πτώση.

Στο παράδειγμα δε που αναφέρεις με τους Πελοποννησίους, υπάρχει επίσης το "και".
Η παράθεση/επεξήγηση δεν συνδέονται συμπλεκτικά με τον όρο που προσδιορίζουν.

Αν, λοιπόν, η φράση είναι "άνδρες Πελοποννήσιοι και "ξύμμαχοι", τότε το "ξύμμαχοι" είναι:
1. επιθετικός προσδιορισμός, όπως και το "Πελοποννήσιοι" στο "άνδρες", αν αυτό είναι κλητική.
ή 2. υποκείμενο κάποιου ρηματικού τύπου, όπως και το "άνδρες", αν αυτό είναι ονομαστική.

Αν η φράση είναι "άνδρες Πελοποννήσιοι και οι ξύμμαχοι", τότε το "άνδρες" και το "οι ξύμμαχοι" είναι υποκείμενα κάποιου ρηματικού τύπου.

Το τι ισχύει εξαρτάται από τα υπόλοιπα συμφραζόμενα.


Αν θεωρήσουμε ότι μια κλητική προσφώνηση μπορεί να προσδιορίζει ως παράθεση το β' πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας που λειτουργεί ως υποκείμενο, τότε ανοίγουμε ένα θέμα που αφορά το αν είναι δυνατόν το β' πρόσωπο προσωπικής αντωνυμίας να λειτουργεί άλλοτε ως ονομαστική και άλλοτε ως κλητική, αφού στην ουσία είναι το πρόσωπο το οποίο καλούμε.
(πρβλ. ν.ε:  "εσύ, η Μαρία Π., ορκίζεσαι ότι..." : ονομαστική/ "εσύ, Μαρία, τι θα κάνεις;": κλητική ή ονομαστική;)
Αυτό όμως πάει κόντρα στη θεωρία του υποκειμένου, που το θέλει πάντα σε ονομαστική.
Είναι ενδιαφέρον ερώτημα και με έχεις βάλει σε σκέψεις αυτήν τη στιγμή... ::)


......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος ele@n

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 257
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #677 στις: Ιούνιος 15, 2013, 10:51:47 μμ »
Αν η φράση είναι "άνδρες Πελοποννήσιοι και οι ξύμμαχοι", τότε το "άνδρες" και το "οι ξύμμαχοι" είναι υποκείμενα κάποιου ρηματικού τύπου.

Απ' ότι καταλαβαίνω έχει παραφράσσει το απόσπασμα από το Θουκυδίδη για να δώσει παραδείγματα για την παράθεση.
"Ἄνδρες Πελοποννήσιοι καὶ ξύμμαχοι, καὶ οἱ πατέρες ἡμῶν πολλὰς στρατείας καὶ ἐν αὐτῇ Πελοποννήσῳ καὶ ἔξω
ἐποιήσαντο.."
Στο πρωτότυπο δεν υπάρχει το άρθρο στο "ξύμμαχοι"

Μάλιστα ακολούθως επισημαίνει ότι και μια αναφορική πρόταση όταν προσδιορίζει μια κλητική προσφώνηση, είναι παράθεση στην κλητική προσφώνηση.
πχ.Ἄνδρες Πελοποννήσιοι καὶ οσοι των ξυμμάχων πάρεστε (επισημαίνοντας ότι η αναφορική είναι παράθεση στο άνδρες).

Δεν το έχω συναντήσει κιόλας σε άλλο βιβλίο...

Αν θεωρήσουμε ότι μια κλητική προσφώνηση μπορεί να προσδιορίζει ως παράθεση το β' πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας που λειτουργεί ως υποκείμενο, τότε ανοίγουμε ένα θέμα που αφορά το αν είναι δυνατόν το β' πρόσωπο προσωπικής αντωνυμίας να λειτουργεί άλλοτε ως ονομαστική και άλλοτε ως κλητική, αφού στην ουσία είναι το πρόσωπο το οποίο καλούμε.
Δεδομένου όμως ότι γραμματικός τύπος της προσωπικής αντωνυμίας σε κλητική δεν υπάρχει κατά πόσο μπορεί να ευσταθεί;


« Τελευταία τροποποίηση: Ιούνιος 15, 2013, 10:54:08 μμ από ele@n »

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #678 στις: Ιούνιος 15, 2013, 11:14:09 μμ »
Απ' ότι καταλαβαίνω έχει παραφράσσει το απόσπασμα από το Θουκυδίδη για να δώσει παραδείγματα για την παράθεση.
"Ἄνδρες Πελοποννήσιοι καὶ ξύμμαχοι, καὶ οἱ πατέρες ἡμῶν πολλὰς στρατείας καὶ ἐν αὐτῇ Πελοποννήσῳ καὶ ἔξω
ἐποιήσαντο.."
Στο πρωτότυπο δεν υπάρχει το άρθρο στο "ξύμμαχοι"

Μάλιστα ακολούθως επισημαίνει ότι και μια αναφορική πρόταση όταν προσδιορίζει μια κλητική προσφώνηση, είναι παράθεση στην κλητική προσφώνηση.
πχ.Ἄνδρες Πελοποννήσιοι καὶ οσοι των ξυμμάχων πάρεστε (επισημαίνοντας ότι η αναφορική είναι παράθεση στο άνδρες).

H αναφορική είναι μια δεύτερη κλητική προσφώνηση που συνδέεται συμπλεκτικά με το "άνδρες".
Δηλ. οι σύμμαχοι είναι διαφορετικά πρόσωπα από τους Πελοποννήσιους.
Στο "άνδρες Πελοποννήσιοι και ξύμμαχοι" με βάση τα συμφραζόμενα που παραθέτεις,
το "ξύμμαχοι" ή είναι επιθετικός στο "άνδρες" (νόημα: οι άνδρες είναι Πελοποννήσιοι και σύμμαχοι)
ή δεύτερη κλητική προσφώνηση.


Αν θεωρήσουμε ότι μια κλητική προσφώνηση μπορεί να προσδιορίζει ως παράθεση το β' πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας που λειτουργεί ως υποκείμενο, τότε ανοίγουμε ένα θέμα που αφορά το αν είναι δυνατόν το β' πρόσωπο προσωπικής αντωνυμίας να λειτουργεί άλλοτε ως ονομαστική και άλλοτε ως κλητική, αφού στην ουσία είναι το πρόσωπο το οποίο καλούμε.
Δεδομένου όμως ότι γραμματικός τύπος της προσωπικής αντωνυμίας σε κλητική δεν υπάρχει κατά πόσο μπορεί να ευσταθεί;


Δεν μίλησα γενικώς για τις προσωπικές αντωνυμίες, αλλά μόνο για το β' πρόσωπο.
Το β' πρόσωπο είναι το πρόσωπο το οποίο καλούμε, αυτό στο οποίο απευθύνονται οι κλητικές προσφωνήσεις.
Άρα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην περίπτωση αυτή, ο μορφολογικός τύπος της ονομαστικής λειτουργεί και ως κλητική. Μην ξεχνάς ότι σε αρκετά ουσιαστικά η ονομαστική και η κλητική ταυτίζονται μορφολογικά.
Αυτά όμως τα γράφω ως απλές σκέψεις που περνούν από το μυαλό μου αυτήν τη στιγμή με αφορμή το θέμα που έθεσες. Αμφιβάλλω αν υπάρχει κάτι σχετικό στη βιβλιογραφία. Θα το κρατήσω πάντως στα υπ' όψιν, μήπως πετύχω καμία αναφορά πουθενά.

Προς το παρόν, θα πρότεινα να αντιμετωπίσεις το "υμείς" ως ονομαστική και ως κάτι διαφορετικό από την κλητική προσφώνηση.
(Aντιθέτως, δες εδώ: ἡμεῖς οἱ στρατηγοὶ […] ἠχθόμεθά τε τοῖς γεγενημένοις: δυο ονομαστικές, η δεύτερη λειτουργεί ως παράθεση στην πρώτη)
« Τελευταία τροποποίηση: Ιούνιος 15, 2013, 11:21:14 μμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #679 στις: Ιούνιος 16, 2013, 10:18:21 πμ »
Θα ήθελα να επανέλθω στο χθεσινό θέμα, γιατί έκανα μια πρόχειρη έρευνα και το ξανασκέφθηκα.

Βρήκα, λοιπόν, δυο βιβλιογραφικές παραπομπές που θεωρούν ότι το β' πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας μπορεί να εκληφθεί ως κλητική.
Η μία προέρχεται από τη γραμματική των νέων ελληνικών του Μacridge, ο οποίος αναγνωρίζει το "εσύ" και το "εσείς" ως εξής: ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ/[ΚΛΗΤΙΚΗ].
Η δεύτερη προέρχεται από τη γραμματική των αγγλικών των Quirk & Greenbaum (σ.183), που αναφέρουν ως είδος κλητικής προσφώνησης το β' πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας.


Οι πιο καθαρές περιπτώσεις, όπου η ονομαστική του β' προσώπου της προσωπικής αντωνυμίας λειτουργεί στη θέση κλητικής, θεωρώ ότι είναι:

α)όταν συνοδεύει λέξεις που συνήθως εμφανίζονται στις κλητικές προσφωνήσεις
π.χ α.ε Ούτος συ, πώς δευρ' ήλθες; (Σοφ. Οιδ.Τυρ. στιχ.532)
     ν.ε Ε, εσύ, φύγε από εδώ!

β) κοντά σε κλητικές προσφωνήσεις
π.χ α.ε Ὅτι μὲν ὑμεῖς, ὦ ἄνδρες Άθηναῖοι, πεπόνθατε ὑπὸ τῶν ἐμῶν κατηγόρων, οὐκ οἶδα (Πλατ. Απολ. Σωκρ. 17α)     
ν.ε   Εσύ, Μαρία, τι θα κάνεις;

Σ' αυτές τις περιπτώσεις θεωρώ ότι η ονομαστική της προσωπικής αντωνυμίας λειτουργεί και ως υποκείμενο του ρήματος και στη θέση κλητικής στο πλαίσιο της κλητικής προσφώνησης.

Αν κάποιος έχει να παραθέσει κάποια άλλη βιβλιογραφική παραπομπή ή άλλη άποψη, θα με ενδιέφερε πολύ. :D

« Τελευταία τροποποίηση: Ιούνιος 16, 2013, 11:31:47 πμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #680 στις: Ιούνιος 16, 2013, 11:04:33 πμ »
Καμιά φορά η ονομαστική τίθεται ως παράθεση σε εννοούμενο σὺ ή ὑμεῖς. Το περίεργο (και ενδιαφέρον) είναι ότι η εννοούμενη προσωπική αντωνυμία στις περιπτώσεις αυτές βρίσκεται σε θέση κλητικής, γιατί αποκλείεται η χρήση της ως υποκειμένου. Προσέξτε το παράδειγμα  από τον Πρωταγόρα του Πλάτωνα (337 c): ὦ ἄνδρες οἱ παρόντες, ἡγοῦμαι ἐγώ... Ενίοτε υπάρχει και σύνδεση με το καί, αλλά και πάλι πρέπει να εννοηθεί η προσωπική αντων. Π.χ. Ξενοφ. ΚΠ 3.3.20 ἀλλ' ὅπως μέν, ὦ Κῦρε καὶ οἱ ἄλλοι Πέρσαι, ἐγὼ ἄχθομαι ὑμᾶς τρέφων...

Στο  παράδειγμα που έδωσε η Ele@n από τον Θουκυδίδη το άρθρο αθετείται από τις δοκιμότερες εκδόσεις: ἄνδρες Πελοποννήσιοι καὶ [οἱ] ξύμμαχοι. Οπότε τα πράγματα έχουν όπως τα είπε η apri.
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #681 στις: Ιούνιος 16, 2013, 11:21:59 πμ »
@Sali
Eπομένως, σε περιπτώσεις σαν αυτές τις δυο που ανέφερα, έχουμε μια ονομαστική της προσωπικής αντωνυμίας σε θέση κλητικής. Και μπορεί να ακολουθεί ρήμα σε άλλο πρόσωπο ή να ακολουθεί ρήμα σε β' πρόσωπο (οπότε θεωρούμε ότι το υποκείμενο του εννοείται σε ονομαστική). Συμφωνείς;

Σημειωτέον ότι ψάχνοντας στο google πέφτω και σε άλλες αναφορές περί κλητικής στο β' πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας όχι μόνο στις διάφορες φάσεις της ελληνικής αλλά και σε άλλες γλώσσες.


@elean
Να διευκρινίσω ότι το παράδειγμα που παρέθεσες χθες (Ανδρες Λακεδαιμόνιοι....... και υμεις ελέγετε) δεν θεωρώ ότι έχει σχέση με τις περιπτώσεις κλητικής που συζητάμε. Το "υμείς" εκεί είναι πολύ μακριά από την κλητική προσφώνηση, δηλ. από το σημείο που ο ομιλητής έχει αποφασίσει να προσφωνήσει τους ακροατές. Επιπλέον, πριν από το "υμείς" υπάρχει ένα εμφατικό "και" που έχει σκοπό να δώσει έμφαση στο υποκείμενο του ρήματος. Άρα, κατ' εμέ, το "υμείς" λειτουργεί μόνο ως ονομαστική, υποκείμενο του "λέγετε".

Σ' ευχαριστώ πάντως για το πολύ ενδιαφέρον θέμα που έθεσες. Δεν το είχα σκεφθεί ποτέ.  :D
« Τελευταία τροποποίηση: Ιούνιος 16, 2013, 11:23:34 πμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #682 στις: Ιούνιος 16, 2013, 01:09:06 μμ »
Eπομένως, σε περιπτώσεις σαν αυτές τις δυο που ανέφερα, έχουμε μια ονομαστική της προσωπικής αντωνυμίας σε θέση κλητικής. Και μπορεί να ακολουθεί ρήμα σε άλλο πρόσωπο ή να ακολουθεί ρήμα σε β' πρόσωπο (οπότε θεωρούμε ότι το υποκείμενο του εννοείται σε ονομαστική). Συμφωνείς;
Ναι!
Σημειωτέον ότι ψάχνοντας στο google πέφτω και σε άλλες αναφορές περί κλητικής στο β' πρόσωπο της προσωπικής αντωνυμίας όχι μόνο στις διάφορες φάσεις της ελληνικής αλλά και σε άλλες γλώσσες.
Αυτό είναι πολύ καλό. Δυστυχώς, λόγω επειγουσών διορθώσεων, δεν έχω χρόνο κι εγώ για έρευνα. Αν έχεις χρόνο εσύ, καλό θα ήταν να μας δώσεις κάποια παραδείγματα. Ευχαριστώ προκαταβολικά για τον κόπο.
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

Αποσυνδεδεμένος ele@n

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 257
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #683 στις: Ιούνιος 16, 2013, 01:31:39 μμ »
Σας είμαι υπόχρεη για τις πολύτιμες γνώσεις σας!

Ούτε κατά διάνοια δεν θα το σκεφτόμουν... :D :D

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #684 στις: Ιούνιος 16, 2013, 01:44:25 μμ »
Αν έχεις χρόνο εσύ, καλό θα ήταν να μας δώσεις κάποια παραδείγματα. Ευχαριστώ προκαταβολικά για τον κόπο.

Σου παραθέτω ενδεικτικά κάποια από αυτά που βρήκα. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι ήταν τόσο γνωστό αυτό το θέμα στη διεθνή βιβλιογραφία. Βρε, τι μαθαίνει κανείς... ;D ;D ;D


Βυζαντινά: Robert H. Robins "The Byzantine Grammarians: Their Place in History" (σ.78):
«…dative, emoi, soi, hoi; accusative, emé, sé, he', and vocative [second person only], sy»


Αγγλικά:
Jennifer McCormick & Sarah Richardson « Vocatives in MICASE» (=Michigan Corpus of Academic Spoken English )
http://micase.elicorpora.info/files/0000/0055/Kibb_12-Vocative.pdf

"Vocative forms:
......B. Second- Person pronoun:
the use of second person pronouns when addressing one or more subjects
“Alright, what else, you guys?” "



Σερβικά:  http://www.lztranslation.com/pdf/serbian-personal-pronouns.pdf

«Note that only the second person pronouns, ti and vi, have the corresponding vocative
case forms, which are equal to the corresponding nominative forms.

Other pronouns lack the vocative case forms, which makes sense, considering that the vocative case is
used to call somebody present in the discourse (like 'hey, you!). One cannot address
himself/herself (hey, I!) or somebody not present in the discourse (hey, she!).»



Ρωσικά:http://www.hum2.leidenuniv.nl/pdf/slav/explicit_second_person_subject_russian_imperatives.pdf

“First, as I mentioned earlier, in this paper I will not discuss uses of ty with a clear vocative function, for example:
(15) Èj, ty, vyxodi! =‘Hey, you there, come outside.’

In (15) the pronoun has a clear vocative function, because by using it the speaker wants to make contact with the addressee – which in this sentence is already stressed by èj ‘hey’– and identify him/her as the person to whom the utterance is addressed (see e.g. Zaitseva 1992 for a general description of vocatives in Russian).
Although in (15) the pronoun refers to the agent of the imperative, it functions as a separate constituent, which is underlined by the prosodic boundary between the pronoun and the imperative.”

« Τελευταία τροποποίηση: Ιούνιος 16, 2013, 04:41:10 μμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος Sali

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1832
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο
« Απάντηση #685 στις: Ιούνιος 16, 2013, 04:58:45 μμ »
Πράγματι, όλα αυτά έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ελπίζω να βρω εντός της σήμερον χρόνο να τα δω καλύτερα.
Σ' ευχαριστούμε πολύ, apri!
Ο Έξυπνος χαίρεται με τις αμφισβητήσεις του, ο Βλάκας με τις βεβαιότητές του

 

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
  • Σύνολο μελών: 32277
  • Τελευταία: ΤΣΕΦΙ
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158523
  • Σύνολο θεμάτων: 19198
  • Σε σύνδεση σήμερα: 575
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 21
Επισκέπτες: 506
Σύνολο: 527

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.101 δευτερόλεπτα. 36 ερωτήματα.