0 μέλη και 2 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Καμιά φορά η ονομαστική τίθεται ως παράθεση σε εννοούμενο σὺ ή ὑμεῖς. Το περίεργο (και ενδιαφέρον) είναι ότι η εννοούμενη προσωπική αντωνυμία στις περιπτώσεις αυτές βρίσκεται σε θέση κλητικής, γιατί αποκλείεται η χρήση της ως υποκειμένου. Προσέξτε το παράδειγμα από τον Πρωταγόρα του Πλάτωνα (337 c): ὦ ἄνδρες οἱ παρόντες, ἡγοῦμαι ἐγώ... Ενίοτε υπάρχει και σύνδεση με το καί, αλλά και πάλι πρέπει να εννοηθεί η προσωπική αντων. Π.χ. Ξενοφ. ΚΠ 3.3.20 ἀλλ' ὅπως μέν, ὦ Κῦρε καὶ οἱ ἄλλοι Πέρσαι, ἐγὼ ἄχθομαι ὑμᾶς τρέφων...
Συνάδελφοι πιστεύετε ότι είναι απαραίτητο για το μαθητή να έχει ένα λεξικό αρχαίων λέξεων για να τον βοηθάει στη μετάφραση του αδίδακτου;
εκτος απο τα παραπανω που εχω μερικα απο αυτά, θα προτεινα του Γ.Κ.Παπανδρεόπουλου "ΛΕΞΙΚΟ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ" Ειναι μικρο (τσέπης) άρα φθηνό και θεωρω πως για τις αναγκες του μαθητη ειναι κατάλληλο. Ρίξε μια ματια...(Ελπιζω να κυκλοφορει ακόμα)
Συνάδελφοι καλημέρα. Έχω Άγνωστο στη Γ΄ πρώτο μάθημα σε ένα όχι και τόσο ομοιογενές τμήμα με την έννοια του ότι μερικά παιδιά δεν έκαναν καθόλου φροντιστήριο στη