Τι κάνεις όταν όνειρο ("εργασία" ως εκπαιδευτικός) γίνεται εφιάλτης;

[kostasMath]

Αλλαγή επαγγέλματος ναι ή όχι
Τι κάνεις όταν όνειρο γίνεται εφιάλτης?
Θα παρατούσατε την ‘’εργασία’’ του εκπαιδευτικού  για να εργαστείτε σε κάτι άσχετο με τις σπουδές?  Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού… .
Εξαιρετικά δύσκολο όταν συνειδητοποιείς τις λάθος επιλογές σου, τόσα χρόνια θα πάνε χαμένα, θα γίνουν βέβαια περισσότερα αν πεις όχι!
Μη έχοντας να περιμένει κανείς κάτι από τη δημόσια εκπαίδευση,  αναφέραμε στη πιθανότητα να δουλέψει κάτω από ανθρώπινες συνθήκες ώστε να προγραμματίσει τη ζωή του. Μέχρι πότε  θα πιστεύουμε πως  το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με το πλασέμπο της παραπαιδείας…
Δεν περίμενα να κάνω ότι κορόιδευα στους άλλους που εγκαταλείπουν το αγώνα, αλλά το 2015 νομίζω πως μόνο όσοι είναι εκτός πραγματικότητας πιστεύουν πως υπάρχει μέλλον στην εκπαίδευση.

[PDE ads]

[gia 96]

Αλλαγή επαγγέλματος ναι ή όχι
Τι κάνεις όταν όνειρο γίνεται εφιάλτης?
Θα παρατούσατε την ‘’εργασία’’ του εκπαιδευτικού  για να εργαστείτε σε κάτι άσχετο με τις σπουδές?  Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού… .
Εξαιρετικά δύσκολο όταν συνειδητοποιείς τις λάθος επιλογές σου, τόσα χρόνια θα πάνε χαμένα, θα γίνουν βέβαια περισσότερα αν πεις όχι!
Μη έχοντας να περιμένει κανείς κάτι από τη δημόσια εκπαίδευση,  αναφέραμε στη πιθανότητα να δουλέψει κάτω από ανθρώπινες συνθήκες ώστε να προγραμματίσει τη ζωή του. Μέχρι πότε  θα πιστεύουμε πως  το πρόβλημα αντιμετωπίζεται με το πλασέμπο της παραπαιδείας…
Δεν περίμενα να κάνω ότι κορόιδευα στους άλλους που εγκαταλείπουν το αγώνα, αλλά το 2015 νομίζω πως μόνο όσοι είναι εκτός πραγματικότητας πιστεύουν πως υπάρχει μέλλον στην εκπαίδευση.

Το αν μπορεί κάποιος να αλλάξει επάγγελμα και από εκπαιδευτικός να γίνει κάτι άλλο, εξαρτάται από την ηλικία που έχει, από τις συνθήκες που έχει διαμορφώσει στη ζωή του, από τις οικονομικές του δυνατότητες και από τα κότσια του, ώστε να προχωρήσει σε κάτι τόσο ανατρεπτικό! Δηλ. αν κάποιος είναι γύρω στα 30, χωρίς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, χωρίς οικονομικά βάρη, με κάποια οικονομική ευχέρεια, με διορατικότητα, με αυτοπεποίθηση και με θάρρος, ναι, μπορεί να προχωρήσει κι από εκπαιδευτικός, μπορεί π.χ. να ανοίξει κάποια επιχείρηση!
Προσωπικά, δεν μπορώ τώρα να αλλάξω επάγγελμα για αρκετούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί το αγαπώ πολύ, παρόλη την απαξίωση στην οποία τα τελευταία χρόνια έχει περιέλθει! Θα παραμείνω ως έχω, αναλαμβάνοντας, βέβαια και σ' αυτή την περίπτωση, ένα μεγάλο ρίσκο!

[sissi]

Το αν μπορεί κάποιος να αλλάξει επάγγελμα και από εκπαιδευτικός να γίνει κάτι άλλο, εξαρτάται από την ηλικία που έχει, από τις συνθήκες που έχει διαμορφώσει στη ζωή του, από τις οικονομικές του δυνατότητες και από τα κότσια του, ώστε να προχωρήσει σε κάτι τόσο ανατρεπτικό! Δηλ. αν κάποιος είναι γύρω στα 30, χωρίς υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, χωρίς οικονομικά βάρη, με κάποια οικονομική ευχέρεια, με διορατικότητα, με αυτοπεποίθηση και με θάρρος, ναι, μπορεί να προχωρήσει κι από εκπαιδευτικός, μπορεί π.χ. να ανοίξει κάποια επιχείρηση!
Προσωπικά, δεν μπορώ τώρα να αλλάξω επάγγελμα για αρκετούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί το αγαπώ πολύ, παρόλη την απαξίωση στην οποία τα τελευταία χρόνια έχει περιέλθει! Θα παραμείνω ως έχω, αναλαμβάνοντας, βέβαια και σ' αυτή την περίπτωση, ένα μεγάλο ρίσκο!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

[celtic77]

4 χρονια ωρομισθιος γυρναγα στο Νοτιο Αιγαιο....Κυκλαδες Δωδεκανησα...τι να πω

[PDE ads]

[Truth]

Συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις και με τη λέξη "εφιάλτης" στον τίτλο σου. Τελευταία κυριολεκτικά ζω έναν εφιάλτη και μάλιστα εχθές σκεφτόμουν πως, όταν άφησα το δικό μου όνειρο (δούλευα ως φωτογράφος από τα 18 και οι δικοί μου με πίεζαν ότι δεν ήταν επάγγελμα αυτό κι έτσι σπούδασα στα 26...) κι αφιερώθηκα τελικά σε όνειρο άλλων, είχα κάποια δεδομένα. Επέλεξα ένα αντικείμενο που μου άρεσε και ήξερα πως υπήρχε επετηρίδα, άρα πήγαινα για τη σιγουριά. Και τότε καταργήθηκε η επετηρίδα, ήρθε ένας διαγωνισμός που στους περισσότερους, όπως και σ'εμένα, χάριζε κυρίως το χαρακτηρισμό "επιτυχών" ασχέτως αν απέχεις από τον τελευταίο διοριστέο μισή μονάδα και εσύ βολόδερνες για χρόνια ως ωρομίσθιος κάνοντας και 2η δουλειά και παράλληλα προετοιμαζόμενος για το ρημαδοδιαγωνισμό κι έκανες και μάστερ  και πήγαινες και σε σεμινάρια πολύμηνα παρακαλώ γιατί ήθελες να βελτιώνεσαι και να αποκτάς νέες γνώσεις και έφτασες στο 2015 και στα 40+ σου να πρέπει ακόμα να κάνεις αιτήσεις εις διπλούν κιόλας (πχ ιεκ και ηλεκτρονική και διά ζώσης) για μερικές ωρίτσες και γενικά να μην έχεις λεφτά να περάσεις... και είπα τι εξευτελισμός!

Σ'αυτά τα χρόνια φυσικά δούλεψα περίπου 4 χρόνια και σε φροντιστήριο όπου επίσης οι συνθήκες είναι εξευτελιστικές και πραγματικά φρικάρω τώρα που τα σκέφτομαι όλα μαζί. Λέω άφησα το άλλο όνειρό μου, αφοσιώθηκα σε κάτι που του έδωσα όλη μου την ψυχή και το χρόνο... φέρνω ένα παράδειγμα. Το 2008 είχα 2 δουλειές (η μία στα 80 χλμ από το σπίτι μου και τη 2η την έκανα με κίνδυνο της ζωής μου, αφού έτρεχα για να προλάβω να είμαι στην ώρα μου σχολώντας από την 1η στις 2μμ, γυρνούσα στο σπίτι γύρω στις 8μμ και Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή πήγαινα σε ολοήμερα σεμινάρια επί 6 μήνες... τόσο αγνή ήμουν. Δε σκέφτηκα τον εαυτό μου, πίστευα στο περίφημο "δία βίου μάθηση", ήθελα να γίνομαι καλύτερη. Μέχρι και λεφτά από την τσέπη μου έβαλα αγοράζοντας 1200 ένα λαπτοπ αποκλειστικά για το σχολείο, καλύπτοντας στην ουσία τα κενά του δημοσίου σχολείου που ως ξενόγλωσση σε κάποια σχολεία δε μου επέτρεπαν την πρόσβαση στην αίθουσα υπολογιστών (είτε γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε είτε γιατί δε βόλευαν τα προγράμματα είτε γιατί ο διευθυντής φοβόταν μην τους χαλάσω...). Και να βελτιώνομαι δηλαδή και να προσπαθώ να αποδείξω κάθε τρεις και λίγο ότι αξ'ίζω το διορισμό... Σε ποιους; Σ'αυτούς που τελικά διόρισαν πτυχιούχο του 2006 χωρίς τα δικά μου προσόντα και, ναι, χωρίς επιτυχία ασεπ...

Νιώθω τώρα και ότι έχασα χρόνο και ότι με εμπαίζουν και πολίτης τελευταίας κατηγορίας επειδή οι γονείς μου είναι "ασήμαντοι".

Και, βιώνοντας πια τις συνθήκες φτώχειας και του αδιέξοδου, είναι κυριολεκτικά εφιάλτης. Είναι σαφές πως πρέπει να αλλάξω δουλειά. Αλλά τι νέα δουλειά να ξεκινήσω στα 43 μου; Ποιος εργοδότης θα με πάρει σ'αυτή την ηλικία και χωρίς ειδίκευση; Που πώς να εξειδικευτώ κιόλας, δεν έχω τα λεφτά. Αλλά και να λυνόταν αυτό, με τόση ανεργία που έχουμε πολύ περισσότερο από ποτέ προτιμούν νεότερους. Εδώ σε γνωστή αλυσίδα καφέ (που σαφώς ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να επισκεφτώ) έχουν στις αγγελίες τους όριο τα 30-35 έτη... λες και για να πλύνεις πιάτα παίζει ρόλο η ηλικία... Είναι δράμα η κατάσταση. Γι'αυτό, αν με ρωτήσει κάποιος νέος, θα του πω να αλλάξει και δουλειά και κυρίως χώρα... Αλλά εδώ στο pde, αν το πεις αυτό, θα γυρίσει

[portokali]

Τα τελευταία χρόνια όπου εργάζομαι  σε διάφορα σχολεία ως αναπληρωτής ακούω συχνά μόνιμους εκπαιδευτικούς να εκφράζουν τη δυσφορία τους για το ό,τι εργάζονται στο σχολείο. Ένα αίσθημα κατήφειας τους διακατέχει....μου έλεγε μια σαραντάρα φιλόλογος (δεν την είχαν πάρει και τα χρόνια δα!) :''αν μου έλεγε το κράτος πάρε 500 ευρώ και πήγαινε σπίτι σου και μην ξαναέλθεις στο σχολείο, θα το έκανα ευχαρίστως....μια άλλη νεαρότερη φιλόλογος μου έλεγε , ''αναπολώ τη χρονιά που ήμουν αποσπασμένη σε ΔΔΕ δεν το μπορώ το σχολέιο...(σημ ήταν σε σχολείο με ένα τμήμα σε κάθε τάξη γυμνάσιο ΛΤ και με λίγα παιδάκια σε κάθε τμήμα όχι 25άρια....!)κι αυτά τα άκουγα εγώ που κάθε χρόνο καρδιοκτυπώ αν θα δουλέψω και πότε και που....
ΥΓ για να μην πω για μόνιμους συναδέλφους που δουλεύουν από χόμπι  για ψυχοθεραπευτικούς λόγους...επειδή πλήττουν στο σπίτι τους ενώ έχουν οικογενειακούς πόρους (είχα συνάδελφο στις Κυκλάδες με δικό του ξενοδοχείο ο οποίος έλεγε , ''δεν βγαίνω στην σύνταξη γιατί δεν θα έχω τι να κάνω όλη μέρα!!!!και άλλον με βίλα στα βόρρεια προάστια και μερσεντές ....γιατί δεν παραμερίζουν να πάει κανένα φτωχαδάκι να δουλέψει;

[gia 96]

Συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις και με τη λέξη "εφιάλτης" στον τίτλο σου. Τελευταία κυριολεκτικά ζω έναν εφιάλτη και μάλιστα εχθές σκεφτόμουν πως, όταν άφησα το δικό μου όνειρο (δούλευα ως φωτογράφος από τα 18 και οι δικοί μου με πίεζαν ότι δεν ήταν επάγγελμα αυτό κι έτσι σπούδασα στα 26...) κι αφιερώθηκα τελικά σε όνειρο άλλων, είχα κάποια δεδομένα. Επέλεξα ένα αντικείμενο που μου άρεσε και ήξερα πως υπήρχε επετηρίδα, άρα πήγαινα για τη σιγουριά. Και τότε καταργήθηκε η επετηρίδα, ήρθε ένας διαγωνισμός που στους περισσότερους, όπως και σ'εμένα, χάριζε κυρίως το χαρακτηρισμό "επιτυχών" ασχέτως αν απέχεις από τον τελευταίο διοριστέο μισή μονάδα και εσύ βολόδερνες για χρόνια ως ωρομίσθιος κάνοντας και 2η δουλειά και παράλληλα προετοιμαζόμενος για το ρημαδοδιαγωνισμό κι έκανες και μάστερ και έφτασες στο 2015 και πήγαινες και σε σεμινάρια πολύμηνα παρακαλώ γιατί ήθελες να βελτιώνεσαι και να αποκτάς νέες γνώσεις και στα 40+ σου να πρέπει ακόμα να κάνεις αιτήσεις εις διπλούν κιόλας (πχ ιεκ και ηλεκτρονική και διά ζώσης) για μερικές ωρίτσες και γενικά να μην έχεις λεφτά να περάσεις... και είπα τι εξευτελισμός!

Σ'αυτά τα χρόνια φυσικά δούλεψα περίπου 4 χρόνια και σε φροντιστήριο όπου επίσης οι συνθήκες είναι εξευτελιστικές και πραγματικά φρικάρω τώρα που τα σκέφτομαι όλα μαζί. Λέω άφησα το άλλο όνειρό μου, αφοσιώθηκα σε κάτι που του έδωσα όλη μου την ψυχή και το χρόνο... φέρνω ένα παράδειγμα. Το 2008 είχα 2 δουλειές (η μία στα 80 χλμ από το σπίτι μου και τη 2η την έκανα με κίνδυνο της ζωής μου, αφού έτρεχα για να προλάβω να είμαι στην ώρα μου σχολώντας από την 1η στις 2μμ, γυρνούσα στο σπίτι γύρω στις 8μμ και Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή πήγαινα σε ολοήμερα σεμινάρια επί 6 μήνες... τόσο αγνή ήμουν. Δε σκέφτηκα τον εαυτό μου, πίστευα στο περίφημο "δία βίου μάθηση", ήθελα να γίνομαι καλύτερη. Μέχρι και λεφτά από την τσέπη μου έβαλα αγοράζοντας 1200 ένα λαπτοπ αποκλειστικά για το σχολείο, καλύπτοντας στην ουσία τα κενά του δημοσίου σχολείου που ως ξενόγλωσση σε κάποια σχολεία δε μου επέτρεπαν την πρόσβαση στην αίθουσα υπολογιστών (είτε γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε είτε γιατί δε βόλευαν τα προγράμματα είτε γιατί ο διευθυντής φοβόταν μην τους χαλάσω...). Και να βελτιώνομαι δηλαδή και να προσπαθώ να αποδείξω κάθε τρεις και λίγο ότι αξ'ίζω το διορισμό... Σε ποιους; Σ'αυτούς που τελικά διόρισαν πτυχιούχο του 2006 χωρίς τα δικά μου προσόντα και, ναι, χωρίς επιτυχία ασεπ...

Νιώθω τώρα και ότι έχασα χρόνο και ότι με εμπαίζουν και πολίτης τελευταίας κατηγορίας επειδή οι γονείς μου είναι "ασήμαντοι".

Και, βιώνοντας πια τις συνθήκες φτώχειας και του αδιέξοδου, είναι κυριολεκτικά εφιάλτης. Είναι σαφές πως πρέπει να αλλάξω δουλειά. Αλλά τι νέα δουλειά να ξεκινήσω στα 43 μου; Ποιος εργοδότης θα με πάρει σ'αυτή την ηλικία και χωρίς ειδίκευση; Που πώς να εξειδικευτώ κιόλας, δεν έχω τα λεφτά. Αλλά και να λυνόταν αυτό, με τόση ανεργία που έχουμε πολύ περισσότερο από ποτέ προτιμούν νεότερους. Εδώ σε γνωστή αλυσίδα καφέ (που σαφώς ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να επισκεφτώ) έχουν στις αγγελίες τους όριο τα 30-35 έτη... λες και για να πλύνεις πιάτα παίζει ρόλο η ηλικία... Είναι δράμα η κατάσταση. Γι'αυτό, αν με ρωτήσει κάποιος νέος, θα του πω να αλλάξει και δουλειά και κυρίως χώρα... Αλλά εδώ στο pde, αν το πεις αυτό, θα γυρίσει

[fasvil]

Γίνεσαι καθαρίστρια αγαπητή μου  http://www.newsbeast.gr/files/1/2015/10/katharistries.pdf   Δείτε το Δ και μετά

[aspinoulas]

Το κομματικό κράτος κυριαρχεί και θα κυριαρχεί όταν δε μπαίνουν ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΟΙ κανόνες.

Δε μας άρεσε η επετηρίδα, κάναμε ΑΣΕΠ.

Δε μας άρεσε μόνο ο ΑΣΕΠ θέλαμε και ΠΔΣ χωρίς ΑΣΕΠ (ας πάρει καμία ωρίτσα και το καημένο το παιδί ....)

Δε μας άρεσε ούτε ο πίνακας αναπληρωτών, βάλαμε και τους ΟΑΕΔίτες (Ας πάρουν και αυτοί καμιά ωρίτσα)

κτλ ....κτλ.....κτλ....

ΦΤΑΙΜΕ που τα βλέπαμε και αντί να αντιδράσουμε παρακαλάγαμε να είμαστε η επόμενη "εξαίρεση"

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ.

ΓΙΑΤΙ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΩΣ ΑΛΛΗ "ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ" ΝΑ ΕΠΩΦΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ "ΕΞΑΙΡΕΣΗ"

[anemona]

Συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις και με τη λέξη "εφιάλτης" στον τίτλο σου. Τελευταία κυριολεκτικά ζω έναν εφιάλτη και μάλιστα εχθές σκεφτόμουν πως, όταν άφησα το δικό μου όνειρο (δούλευα ως φωτογράφος από τα 18 και οι δικοί μου με πίεζαν ότι δεν ήταν επάγγελμα αυτό κι έτσι σπούδασα στα 26...) κι αφιερώθηκα τελικά σε όνειρο άλλων, είχα κάποια δεδομένα. Επέλεξα ένα αντικείμενο που μου άρεσε και ήξερα πως υπήρχε επετηρίδα, άρα πήγαινα για τη σιγουριά. Και τότε καταργήθηκε η επετηρίδα, ήρθε ένας διαγωνισμός που στους περισσότερους, όπως και σ'εμένα, χάριζε κυρίως το χαρακτηρισμό "επιτυχών" ασχέτως αν απέχεις από τον τελευταίο διοριστέο μισή μονάδα και εσύ βολόδερνες για χρόνια ως ωρομίσθιος κάνοντας και 2η δουλειά και παράλληλα προετοιμαζόμενος για το ρημαδοδιαγωνισμό κι έκανες και μάστερ και έφτασες στο 2015 και πήγαινες και σε σεμινάρια πολύμηνα παρακαλώ γιατί ήθελες να βελτιώνεσαι και να αποκτάς νέες γνώσεις και στα 40+ σου να πρέπει ακόμα να κάνεις αιτήσεις εις διπλούν κιόλας (πχ ιεκ και ηλεκτρονική και διά ζώσης) για μερικές ωρίτσες και γενικά να μην έχεις λεφτά να περάσεις... και είπα τι εξευτελισμός!

Σ'αυτά τα χρόνια φυσικά δούλεψα περίπου 4 χρόνια και σε φροντιστήριο όπου επίσης οι συνθήκες είναι εξευτελιστικές και πραγματικά φρικάρω τώρα που τα σκέφτομαι όλα μαζί. Λέω άφησα το άλλο όνειρό μου, αφοσιώθηκα σε κάτι που του έδωσα όλη μου την ψυχή και το χρόνο... φέρνω ένα παράδειγμα. Το 2008 είχα 2 δουλειές (η μία στα 80 χλμ από το σπίτι μου και τη 2η την έκανα με κίνδυνο της ζωής μου, αφού έτρεχα για να προλάβω να είμαι στην ώρα μου σχολώντας από την 1η στις 2μμ, γυρνούσα στο σπίτι γύρω στις 8μμ και Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή πήγαινα σε ολοήμερα σεμινάρια επί 6 μήνες... τόσο αγνή ήμουν. Δε σκέφτηκα τον εαυτό μου, πίστευα στο περίφημο "δία βίου μάθηση", ήθελα να γίνομαι καλύτερη. Μέχρι και λεφτά από την τσέπη μου έβαλα αγοράζοντας 1200 ένα λαπτοπ αποκλειστικά για το σχολείο, καλύπτοντας στην ουσία τα κενά του δημοσίου σχολείου που ως ξενόγλωσση σε κάποια σχολεία δε μου επέτρεπαν την πρόσβαση στην αίθουσα υπολογιστών (είτε γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε είτε γιατί δε βόλευαν τα προγράμματα είτε γιατί ο διευθυντής φοβόταν μην τους χαλάσω...). Και να βελτιώνομαι δηλαδή και να προσπαθώ να αποδείξω κάθε τρεις και λίγο ότι αξ'ίζω το διορισμό... Σε ποιους; Σ'αυτούς που τελικά διόρισαν πτυχιούχο του 2006 χωρίς τα δικά μου προσόντα και, ναι, χωρίς επιτυχία ασεπ...

Νιώθω τώρα και ότι έχασα χρόνο και ότι με εμπαίζουν και πολίτης τελευταίας κατηγορίας επειδή οι γονείς μου είναι "ασήμαντοι".

Και, βιώνοντας πια τις συνθήκες φτώχειας και του αδιέξοδου, είναι κυριολεκτικά εφιάλτης. Είναι σαφές πως πρέπει να αλλάξω δουλειά. Αλλά τι νέα δουλειά να ξεκινήσω στα 43 μου; Ποιος εργοδότης θα με πάρει σ'αυτή την ηλικία και χωρίς ειδίκευση; Που πώς να εξειδικευτώ κιόλας, δεν έχω τα λεφτά. Αλλά και να λυνόταν αυτό, με τόση ανεργία που έχουμε πολύ περισσότερο από ποτέ προτιμούν νεότερους. Εδώ σε γνωστή αλυσίδα καφέ (που σαφώς ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να επισκεφτώ) έχουν στις αγγελίες τους όριο τα 30-35 έτη... λες και για να πλύνεις πιάτα παίζει ρόλο η ηλικία... Είναι δράμα η κατάσταση. Γι'αυτό, αν με ρωτήσει κάποιος νέος, θα του πω να αλλάξει και δουλειά και κυρίως χώρα... Αλλά εδώ στο pde, αν το πεις αυτό, θα γυρίσει

[PASAS123]

Το κομματικό κράτος κυριαρχεί και θα κυριαρχεί όταν δε μπαίνουν ΣΤΑΘΕΡΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΟΙ κανόνες.

Δε μας άρεσε η επετηρίδα, κάναμε ΑΣΕΠ.

Δε μας άρεσε μόνο ο ΑΣΕΠ θέλαμε και ΠΔΣ χωρίς ΑΣΕΠ (ας πάρει καμία ωρίτσα και το καημένο το παιδί ....)

Δε μας άρεσε ούτε ο πίνακας αναπληρωτών, βάλαμε και τους ΟΑΕΔίτες (Ας πάρουν και αυτοί καμιά ωρίτσα)

κτλ ....κτλ.....κτλ....

ΦΤΑΙΜΕ που τα βλέπαμε και αντί να αντιδράσουμε παρακαλάγαμε να είμαστε η επόμενη "εξαίρεση"

ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΑ.

ΓΙΑΤΙ ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΩΣ ΑΛΛΗ "ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑ" ΝΑ ΕΠΩΦΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΑ "ΕΞΑΙΡΕΣΗ"

σωστός 

[th1]

Η μεγάλη πλειοψηφία των ελλήνων υποστηρίζει ξεκάθαρα το κομματικό κράτος, τα ρουσφέτια την αναξιοκρατία και την "κατά το δοκούν" εφαρμογή νόμων και κανονισμών.
Έτσι κατά τη γνώμη μου, είναι απολύτως λογικό σε περίοδο κρίσης να "χτυπιούνται" τομείς που δεν ανήκουν ( αμιγώς) σε αυτό που λέμε κομματικό κράτος όπως είναι για παράδειγμα η παιδεία και η υγεία.
Είναι ξεκάθαρη και σταθερή απόφαση-επιλογή της πλειοψηφίας, και δρομολόγησε τις εξελίξεις που καθόρισαν την μελλοντική πορεία της δημόσιας εκπαίδευσης για τα επόμενα πολλά χρόνια.
Συνεπώς κατά τη γνώμη μου:
Όποιος προλαβαίνει να απεμπλακεί από την αέναη προσπάθεια ένταξής του στο σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης, πρέπει να το κάνει όσο γρηγορότερα γίνεται διότι αλλιώς θα πληρώσει πολύ μεγάλο αντίτιμο ( και θα είναι κρίμα μια και το όλο πράγμα "μιλάει" από μόνο του).

[kostasMath]

Οι περισσότεροι πιεστήκαμε να σπουδάσουμε με παρότρυνση από τους γονείς  και τους παππούδες που στις περισσότερες φορές δεν μπόρεσαν να σπουδάσουν, μας έλεγαν να μάθουμε γράμματα για να  έχουμε μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα . Τώρα βλέπουμε τους αμόρφωτους να είναι έχουν αποκατασταθεί επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά και να τους παρακαλούμε για δουλειά… . Στην περίπτωση που κάποιος έχει πτυχίο αποκτά το χαρακτηρισμό αποτυχημένος , τεμπέλης είτε πως δεν το κυνήγησε, δεν το προσπάθησε όσο έπρεπε. Ζούμε τραγικές καταστάσεις , κάποιοι θεωρούν φυσιολογικό να μεταναστεύουν χιλιάδες νέοι πτυχιούχοι για δουλειά, είμαστε εμείς οι χαζοί που καθόμαστε εδώ, μας δίνουν και  οδηγίες που θα βρούμε επαγγελματική αποκατάσταση με μισθό ως και 100.000

[gia 96]

Οι περισσότεροι πιεστήκαμε να σπουδάσουμε με παρότρυνση από τους γονείς  και τους παππούδες που στις περισσότερες φορές δεν μπόρεσαν να σπουδάσουν, μας έλεγαν να μάθουμε γράμματα για να  έχουμε μια καλύτερη ζωή στην Ελλάδα . Τώρα βλέπουμε τους αμόρφωτους να είναι έχουν αποκατασταθεί επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά και να τους παρακαλούμε για δουλειά… . Στην περίπτωση που κάποιος έχει πτυχίο αποκτά το χαρακτηρισμό αποτυχημένος , τεμπέλης είτε πως δεν το κυνήγησε, δεν το προσπάθησε όσο έπρεπε. Ζούμε τραγικές καταστάσεις , κάποιοι θεωρούν φυσιολογικό να μεταναστεύουν χιλιάδες νέοι πτυχιούχοι για δουλειά, είμαστε εμείς οι χαζοί που καθόμαστε εδώ, μας δίνουν και  οδηγίες που θα βρούμε επαγγελματική αποκατάσταση με μισθό ως και 100.000