Προβλήματα συμπεριφοράς στην τάξη

[mariliak]

Τέλος, προς νέους συναδέλφους. Δυστυχώς, τα παιιδά καταλαβαίνουν την απειρία μας και το εκμεταλλεύονται. Και η απειρία μάς ωθεί και σε λάθη, μπορεί να τροφοδοτούμε καταστάσεις που ένας πιο έμπειρος τις αποφεύγει. Δεν είναι φταίξιμο του νέου, έτσι είναι η κατάσταση. Το σχολείο πρέπει να είανι υποστηρικτικό, να μην διαχωρίζουν τη θέση τους οι υπόλοιποι με το κλασικό "σ' εμένα δεν κάνουν τίποτα" και να μην στοχοποιείται ο κάθε νέος ή καινούργιος στο σχολείο που εκ των πραγμάτων θα τιμωρήσει πιο συχνά.

Αυτό το " σε εμένα δεν κάνουν τίποτα" και συνεπώς γιατί να ασχοληθώ δυστυχώς ακούγεται.

[PDE ads]

[harac]

Τις περισσότερες φορές το "σ' εμένα δεν κάνουν τίποτα" είναι αναληθές και απλώς λέγεται για φιγούρα. Και αλήθεια, όμως, να είναι ποτέ δεν έχω ρωτήσει τι γίνεται στο μάθημα άλλου εκπαιδευτικού διότι δεν με ενδιαφέρει, όπως δεν θέλω να ασχολούνται και οι άλλοι με το τι γίνεται στο δικό μου. Κάθε μάθημα έχει τις ιδιαιτερότητές του και τη μοναδικότητά του. Και ούτε τα παιδιά είναι  άβουλα στρατιωτάκια για να κάθονται σούζα στα 7ωρα και μερικοί να κοκκορεύονται.

[gismix]

Θα πω την δική μου ιστορία για το "εμένα δεν κάνουν τίποτα , είναι μια χαρά". Πριν κάποια χρόνια έκανα μάθημα σε δύσκολο ΕΠΑΛ. Εκανα φυσική τότε σε Β μηχανικών. Φυσικά δεν γινόταν μάθημα εφόσον όχι μόνο τους φαίνοτνα κινέζικα αλλά είχαν και την νοοτροπία του κακού τσαμπουκά. Όταν το έλεγα στο σύλλογο οι συνάδελφοι τεχνικών ειδικοτήτων έλεγαν ότι σε αυτούς δεν κανουν τίποτα και είναι θέμα προσέγγισης των μαθητών. Κάποια στιγμή ως υπέυθυνος τμήματος πήγα στο εργαστήριο που έκανε μάθημα ο "σε αυτόν δεν κάνουν τίποτα δηλαδή ο κ. σωστή προσέγγιση". Είχα βάλει τους μαθητές με δυνατή μουσική να χτυπανε με όλη τους την δύναμη με κάτι σφυριά, μερικά σταβομένα σίδερα θέλοντας να τα ισιώσουν. Τότε κατάλαβα....

[Έσπερος]

Πραγματικά απορώ: πριν 5 χρόνια ήμουν ο ίδιος άνθρωπος, έκανα το ίδιο ή παρόμοιο μάθημα σε δύσκολες γειτονιές, και όλα πήγαιναν ρολόι... και με τα παιδιά είχαμε πολύ καλή σχέση. Πέντε χρόνια μετά κάνω το ίδιο μάθημα, την ίδια ύλη,  και αντιμετωπίζω μια ζούγκλα... αν μπορείτε να μου πείτε πού οφείλεται αυτό....Δηλαδή ξαφνικά είμαι εντελώς άπειρη στο πώς να αντιμετωπίσω μια κατάσταση, που μεταξύ μας συντηρείται από την νοοτροπία της ίδιας της σχολικής μονάδας.

Αυτό το έζησα πέρσι. Ένιωθα μαθητές να με κουμαντάρουν σαν να είμαι πρωτάρα, και αυτό σταδιακά μεταφέρθηκε σε όλη την τάξη. Υπήρχε τμήμα που στην Α Γυμνασίου τα πηγαίναμε πολύ καλά (με λίγη φασαρία που αντιμετωπιζόταν) και πέρσι, επειδή κύλησαν σε τελείως αντικοινωνικές συμπεριφορές 3-4 παιδιά αυτού του τμήματος, έχασα παντελώς τον έλεγχο. Έμπαινα μέσα και απλώς ούρλιαζα δυνατά το μάθημα για να προλάβω να τα πω ή αν περνούσε ένα 20λεπτο με σχετική ηρεμία, ευχόμουν να χτυπουσε το κουδούνι αμέσως για να μην συμβεί κάτι

.

Δεν υπάρχει μαγική λύση, αλλά πρέπει να υπάρχει κοινή γραμμή μεταξύ διεύθυνσης του σχολείου και συλλόγου εκπαιδευτικών για την αντιμετώπιση περιστατικών στο σχολείο. Το αποτελεσματικότερο, όμως,  είναι κάθε φορά που συμβαίνει κάτι σοβαρό, να ενημερώνονται οι γονείς.

Φέτος έχουμε πολιτική άμεσης ενημέρωσης των γονέων και έχουμε φτάσει και σε απαντήσεις του στιλ"δεν είναι δυνατόν κάθε μέρα να μας παίρνετε και να μας αναστατώνετε".

harac, ο κύριος προβληματισμός μου είναι ότι δεν μπορώ να μιλήσω στον γονιό και να του πω ευθέως "φταις εσύ που το παιδί σου είναι έτσι",  γιατί μετά ο ίδιος ο γονιός θα με κατηγορήσει. Και μεταξύ μας ποιος γονιός θα παραδεχτεί ότι δεν έχει τον έλεγχο του παιδιού του; Εχω παιδιά που έρχονται άυπνα και παραδέχονται ότι οι γονείς τους δεν έχουν πάρει χαμπάρι όλη νύχτα.

Έχω ακουσει γονείς να λένε ότι ευχαριστουν πολύ για το ενδιαφέρον, γνωρίζουν ότι το παιδί αργεί να ξυπνήσει, ξενυχτάει, δεν διαβάζει κλπ. Εκεί υπαρχει μια ελπίδα. Όταν οι γονείς δεν συνεργάζονται, δεν υπάρχει τίποτα. Και δυστυχώς αυτοί αυξάνονται. Έχουν βρει τη λύση, στο σπίτι να τους κάνουν όλα τα χατίρια για να μην συγκρούονται. Και δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν κάνουμε κι εμείς το ίδιο.

Τις περισσότερες φορές το "σ' εμένα δεν κάνουν τίποτα" είναι αναληθές και απλώς λέγεται για φιγούρα. Και αλήθεια, όμως, να είναι ποτέ δεν έχω ρωτήσει τι γίνεται στο μάθημα άλλου εκπαιδευτικού διότι δεν με ενδιαφέρει, όπως δεν θέλω να ασχολούνται και οι άλλοι με το τι γίνεται στο δικό μου. Κάθε μάθημα έχει τις ιδιαιτερότητές του και τη μοναδικότητά του. Και ούτε τα παιδιά είναι  άβουλα στρατιωτάκια για να κάθονται σούζα στα 7ωρα και μερικοί να κοκκορεύονται.

Γιατί να μην ρωτάς τι γίνεται και σε άλλα μαθήματα; Αυτός είνιναι ο σκοπος των παιδαγωγικών συνεδριάσεων ούτως ή άλλως. Εάν αυτα συζητιούνται συνεχώς, κάποια στιγμη θα μιλήσουν κι αλλοι και θα καταλάβεις ότι δεν είσαι μόνος. Εξάλλου πρέπει και η διοικηση να έχει πλήρη εικόνα για το τι ακριβώς γίνεται μέσα στις τάξεις και ζορίζει τους εκπαιδευτικους, αν έχει τη θέληση να το αντιμετωπίσει.

Σε πολλούς μπορεί όντως να μην κάνουν τίποτα. Δεν συγκρίνεται ο χρονια στο σχολείο και έμπειρος με έναν καινούργιο στο μέρος ή τελείως άπειρο. Ή κάποιοι έχουν μαθήματα που τους δίνουν τη δυνατότητα να έχουν τα παιδιά συνεχώς απασχολημένα να αντιγράφουν από τον πίνακα οπότε δεν υπάρχει περιθώριο να χαζολογήσουν και να μιλάνε, κάτι που δεν μπορεις να κάνεις αν πχ θες να κάνεις ανάλυση κειμένου με διάλογο, που θα υπάρξει χρόπνος για ανάγνωση, για σκέψη κλπ. Δεν είναι ίδιες οι πρώτες με τις τελευταίες ώρες επίσης. Δεν είναι ιδιο αν μπαίνεις πολλές ώρες με το να μπαίνεις μόνο δύο. Επίσης όσοι είμαστε πιο έμπειροι, έχουμε αναπτύξει μια α ανοχή σε καταστάσεις που καταλαβανουμε διαισθητικά οτι θα καταλαγιάσουν μονες τους σε 1-2 λεπτά, κάτι που ένας καινούργιος δεν το κατανοεί, οπότε αρχίζει με τη μία τις φωνές ή τις τιμωρίες και πετυχάινει το αντίθετο αποτέλεσμα. Πολλοί τέτοιοι παράγοντες υπάρχουν. Αλλά δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε. Με εξαίρεση πέρσι, τα  τελευταία χρόνια που στεκόμουν στα πόδια μου όταν έπαψα να είμαι τελείως καινούργια, ειχα καταλάβει ότι κι εγώ είχα τμήματα "που δεν μου κάνουν τίποτα" σε σχέση με άλλους συναδέλφους. Αυτό όμως είναι κάτ ιπου πρέπει να χρησιμοποιείς για να βοηθησεις τν κατάσταση, όχι να βγάζεις την ουρά σου απ έξω και να εκθέτεις τους άλλους.

[PDE ads]

[erietta]

Κάποιοι συνάδερφοι λένε "εμένα δεν μου κάνουν τίποτα" (ομολογώ ότι το έχω πει κι εγώ για τμήμα που ξέρω καλά και μπορώ να αντιμετωπίζω διαισθητικά). Αναφέρομαι στο Λύκειο, όπου τα παιδιά είναι σε άλλη φάση, πιο πολύ διαβάζουν για τα φροντιστήρια...
Αλλοι απλώς αποφεύγουν να ξαναπάρουν το ίδιο τμήμα, το "πετάνε" στον νέο και ο νέος "φρικάρει". Έλα όμως που όπως αναφέρει και o gismix, αργά ή γρήγορα αυτό αποκαλύπτεται! Έτσι μου είπαν "πάρε αυτό το τμήμα" χωρίς να μου πουν όπως όφειλαν ότι το συγκεκριμένο τμήμα έχει μαθητές με πολύ σοβαρά θέματα υγείας, που απαιτούν προσεκτικούς χειρισμούς, και πολύ σοβαρά οικογενειακά και προσωπικά προβλήματα. Από τα ίδια τα παιδιά έμαθα ότι δεν χωνεύουν τους καθηγητές που δεν τους ανέλαβαν φέτος....
Προσωπικά ξέρω ότι και ο ίδιος ο διευθυντής είναι αντιπαθής και αντλεί το όποιο κύρος του μόνο από την θέση του και τις ποινές που μπορεί να βάλει...
Έσπερος νομίζω ότι στο να νιώθουμε ξαφνικά πρωτάρηδες, παίζει ρόλο η σωματική και πνευματική κούραση που έχουμε. Όταν ήμουν νεοδιόριστη είχα το κουράγιο να αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις, τώρα δεν έχω καν τις σωματικές αντοχές...

[Έσπερος]

Όταν είσαι πιο νέος, απελπίζεσαι και απογοητεύεσαι αλλά ελπίζεις ότι κάποια πράγματα θα αλλάξουν, ότι θα δείχνεις πιο μεγάλος και θα σε παίρνουν στα σοβαρα, ότι θα μάθεις τα κόλπα, ότι θα αλλάξεις σχολείο κλπ. Αν εχεις ήδη την κούραση και σου έρθει  μια κατραπακιά από ένα διαλυμένο σχολείο ή μια πολύ προβληματική φουρνιά, κι εχεις φτάσει και σε μια φάση της ζωής σου που θεωρείς αυτονόητο ότι δεν θα πηγαίνεις στη δουλειά σου για να εξευτελίζεσαι από ανήλικα, δεν μπορείς να δεχτείς την κατάσταση. Σου πέφτει βαρύ. Πέρσι όπως έχω ξαναγράψει, ένιωθα απλα ότι δεν μου αξίζει να το υφίσταμαι αυτό.

[harac]

Δεν εξευτελιζόμαστε εμείς, που κάνουμε σωστά το μάθημά μας. Εκείνοι, οι συγκεκριμένοι που δημιουργούν προβλήματα συμπεριφοράς στην τάξη εξευτελίζονται και γελοιοποιούνται και τους το τονίζω συνέχεια όποτε τα βλέπω.

[Έσπερος]

Δεν εξευτελιζόμαστε εμείς, που κάνουμε σωστά το μάθημά μας. Εκείνοι, οι συγκεκριμένοι που δημιουργούν προβλήματα συμπεριφοράς στην τάξη εξευτελίζονται και γελοιοποιούνται και τους το τονίζω συνέχεια όποτε τα βλέπω.

Αυτά μπορεί να τα λέμε σ εκείνους, αλλά δεν ισχύουν.
Όταν κάποιοι σε γλεντάνε και οι άλλοι σε λυπούνται, υφίστασαι επαγγελματικό εξευτελισμό.

[gia 96]

Αυτά μπορεί να τα λέμε σ εκείνους, αλλά δεν ισχύουν.
Όταν κάποιοι σε γλεντάνε και οι άλλοι σε λυπούνται, υφίστασαι επαγγελματικό εξευτελισμό.

Σήμερα, όλοι γνωρίζουμε πώς μεγαλώνουν και πώς μάς έρχονται τα παιδιά στα σχολεία...!
Από τη στιγμή που δεν σέβονται τους γονείς τους, τους κανονισμούς του σχολείου κ τους εκπαιδευτικούς, αδικούν οι ίδιοι τους εαυτούς τους! Και πράγματι, κανένας δεν υφίσταται εξευτελισμό, από τη στιγμή που κάνει (παρά τις δυσκολίες) το μάθημα κ τη δουλειά του. Θα μπορούσε ο καθένας μας π.χ. να μην κάνει καθόλου μάθημα, αλλά να κάθεται στην έδρα του και να επιτρέπει στους μαθητές να μιλάνε μεταξύ τους, να αντιγράφουν τις ασκήσεις άλλων μαθημάτων κ στο τέλος να μοιράζει μια φωτοτυπία (ως φύλλο εργασίας) κ να σημειώνει στο βιβλίο ύλης ότι παρέδωσε από τη σελ. Χ έως τη σελίδα Ζ... Τότε, όμως, θα ήταν αξιολύπητος και θα υφίστατο τα υποτιμητικά σχόλια & την απαξίωση, αφού ως γνωστό, τα πάντα διαδίδονται και στο χώρο του σχολείου και στα σπίτια των μαθητών...!

[Έσπερος]

Αν μπορείτε να το βλέπετε τόσο αποστασιοποιημένα, μπράβο.
Εγω δεν μπορώ. Είναι φορές που έχω νιώσει εξευτελισμό και ότι δεν μου αξίζει με τόσες σπουδές και τόση μόρφωση, να μου φέρεται κάποιος έτσι. Ούτε θέλω να σκέφτεται κάποιος «την καημένη την κυρία τι της κάνουν». Ειδικά αν αυτά τα τμήματα με κάποιους άλλους συνεργάζονται καλύτερα.

[harac]

Αυτά μπορεί να τα λέμε σ εκείνους, αλλά δεν ισχύουν.
Όταν κάποιοι σε γλεντάνε και οι άλλοι σε λυπούνται, υφίστασαι επαγγελματικό εξευτελισμό.

Φυσικά και ισχύουν, διότι είναι δικό τους το πρόβλημα και όχι δικό σου.
Αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου δεν έχεις να φοβηθείς κάτι. Και σε αυτή την περίπτωση δεν σε ενδιαφέρει τι σκέφτονται οι άλλοι, αλλιώς έχασες το παιχνίδι. Τα γράφω για να σε ενθαρρύνω. Αν περιμένουμε από  παιδιά που συχνά φέρονται ανώριμα και ανεύθυνα, να τονώσουμε την αυτοεκτίμησή μας και να ενισχύσουμε το εγώ μας, καήκαμε 

[Έσπερος]

Φυσικά και ισχύουν, διότι είναι δικό τους το πρόβλημα και όχι δικό σου.
Αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου δεν έχεις να φοβηθείς κάτι. Και σε αυτή την περίπτωση δεν σε ενδιαφέρει τι σκέφτονται οι άλλοι, αλλιώς έχασες το παιχνίδι. Τα γράφω για να σε ενθαρρύνω. Αν περιμένουμε από  παιδιά που συχνά φέρονται ανώριμα και ανεύθυνα, να τονώσουμε την αυτοεκτίμησή μας και να ενισχύσουμε το εγώ μας, καήκαμε 

Μα όταν μπαίνεις σε ένα τμήμα καθ δεν μοορεις να κανεις μαθημα, εκ των πραγμάτων δεν κανεις σωστά τη δουλειά σου. Η δουλειά σου είναι να διδαχτούν τα παιδιά κάτι, που προφανώς δεν γίνεται μέσα σε οχλαγωγία με καθηγητη που κάθε δυο λεπτά διακόπτει για παρατήρηση ή ουρλιάζει για να ακουστεί πάνω από τις φωνές. Ο καθηγητής εκείνη την έχει ακυρωθεί. Είναι ένας ενήλικος επιστήμονας επαγγελματίας που κάποια ανήλικα δεν την αφήνουν να κάνει τη δουλειά του.

Εκείνα χεστηκαν. Το πρόβλημα είναι των παιδιών που δεν μαθαίνουν και του καθηγητη που κοπιάζει μάταια.

[harac]

Σε εκείνη την περίπτωση, πάλι εκείνα θα βγουν  χαμένα και τους το τονίζεις, καθώς δεν μπορούν να εκτιμήσουν και να αξιοποιήσουν προς όφελός τους εκείνο που τους προσφέρεις (διδακτικό έργο).

[Έσπερος]

Σε εκείνη την περίπτωση, πάλι εκείνα θα βγουν  χαμένα και τους το τονίζεις, καθώς δεν μπορούν να εκτιμήσουν και να αξιοποιήσουν προς όφελός τους εκείνο που τους προσφέρεις (διδακτικό έργο).

Ε και που θα το τονίσεις, τι έγινε;
Εγω πέρσι είδα πώς η απαξίωση από έναν συγκεκριμένο μαθητή οδήγησε στην απαξίωση μου από όλο το τμήμα. Παιδθα που μια χρονιά πριν, με είχαν αγαπημένη τους (με την καλή έννοια). Πέρσι έβλεπα την δυσαρέσκεια στο πρόσωπο τους για την κατάσταση. Προφανώς είχα χάσει κάθε κυρος.