Αρχαία Ελληνικά: Σύνταξη

[pontiki!!!]

Θα μπορουσε να ειναι ελλιπής αναφορική: και την μεν μίαν λήψομαι ὡς λήψεται ὁ πρῶτος...

[PDE ads]

[alek81]

Πολύ σωστα!
Δεν πρόσεξα ότι είναι ευθυς λόγος και μιλά για τον εαυτό του και άρα δεν μπορεί να σημαινει "επειδή τάχα είμαι ο πρώτος".
Ευχαριστώ συναδελφε!

[katerinaki.alif]

Πολύ ωραία!! Ευχαριστώ πολύ! Μπερδεύτηκα λίγο εκεί!

[MARKOS]

 ( καλό θα ηταν να δουμε τη συνέχεια του κειμενου για να ειμαστε σιγουροι) ισως το "ως" συναπτεται με το "εξ ίσου" οποτε παει ολο μαζι.

[PDE ads]

[quidam omnia sciens...]

Πολύ σωστα!
Δεν πρόσεξα ότι είναι ευθυς λόγος και μιλά για τον εαυτό του και άρα δεν μπορεί να σημαινει "επειδή τάχα είμαι ο πρώτος".
Ευχαριστώ συναδελφε!

Αυτό που λες μάλλον δεν ισχύει... Η υποκειμενική πλαγιότητα μπορεί να εκφράζεται και στο α΄ πρόσωπο, με τη σημασία "είμαι, όπως πιστεύω, πρώτος", "είμαι, όπως πιστεύω, συνέταιρος", ή και "είμαι, όπως λένε, πρώτος" "είμαι, όπως θεωρούν, συνέταιρος". Εδώ μάλλον το "όπως πιστεύω" είναι το σωστό.

Από τον Herbert Weir Smyth:

2993. ὡς restrictive for (cp. ut), involving the judgment of the observer, occurs often in elliptical phrases; as (Βρασίδας) ἦν οὐδὲ ἀδύνατος, ὡς Λακεδαιμόνιος, εἰπεῖν Brasidas was, for a Lacedaemonian, not a bad speaker either T. 4.84, ταῦτα ἀκούσας Ξέρξης ὡς ἐκ κακῶν ἐχάρη on hearing this Xerxes rejoiced as much <*> could be expected considering his misfortunes Hdt. 8.101. On ὡς restrictive with the dative, cp. 1495 a, 1497; with the absolute infinitive, 2012.


2996. ὡς often indicates the thought or the assertion of the subject of the principal verb or of some other person prominent in the sentence. Here ὡς expresses a real intention or an avowed plea. So often with participles (2086); and also with the prepositions εἰς, ἐπί, πρός; as ““ἀπέπλεον . . . ἐκ τῆς Σικελίας ὡς ἐς τὰς Ἀθήνας” they sailed away from Sicily as though bound for Athens” T. 6.61.

Στην ουσία η χρήση του δεν έχει μεγάλη διαφορά από την αντίστοιχη με μετοχές, όπως και ο Smyth ανέφερε πριν. Παραθέτω και την παράγραφο με την αναλυτική παρουσίαση του ὡς + μετοχή:

2086. With participles of cause or purpose, etc. (2064, 2065): ὡς. This particle sets forth the ground of belief on which the agent acts, and denotes the thought, assertion, real or presumed intention, in the mind of the subject of the principal verb or of some other person mentioned prominently in the sentence, without implicating the speaker or writer.

a. Thus, ἀπῆλθον ὡς νικήσαντες may mean either they departed under the impression that they had been victorious (though as a matter of fact they may have been defeated) or pretending that they had been victorious (when they knew they had been defeated). The use of ὡς implies nothing as to the opinion of the speaker or writer. On the other hand ἀπῆλθον νικήσαντες means that, as a matter of fact, and on the authority of the writer, they had been victorious.

b. ὡς may be rendered as if (though there is nothing conditional in the Greek use, as is shown by the negative οὐ, not μή), by in the opinion (belief) that, on the ground that, under pretence of, under the impression that, because as he said (or thought）; in the hope of, with the (avowed) intention of (with the future participle).

c. ““ἐνταῦθ᾽ ἔμενον ὡς τὸ ἄκρον κατέχοντες : οἱ δ᾽ ου᾽ κατεῖχον, ἀλλὰ μαστὸς ἦν ὑπὲρ αὐτῶν” there they remained in the belief that they were occupying the summit; but in fact they were not occupying it, since there was a hill above them” X. A. 4.2.5, ταύτην τὴν χώραν ἐπέτρεψε διαρπάσαι τοῖς Ἕλλησιν ὡς πολεμίαν οὖσαν he turned this country over to the Greeks to ravage on the ground that it was hostile 1. 2. 19, τὴν πρόφασιν ἐποιεῖτο ὡς Πισίδας βουλόμενος ἐκβαλεῖν he made his pretence as if he wished (i.e. he gave as his pretext his desire) to expel the Pisidians 1. 2. 1, παρεσκευάζοντο ὡς πολεμήσοντες they made preparations to go to war (with the avowed intention of going to war) T. 2.7, συλλαμβάνει Κῦρον ὡς ἀποκτενῶν he seized Cyrus for the purpose (as he declared) of putting him to death X. A. 1.1.3, and often with the future participle. After verbs of motion ὡς is rarely used.

d. ὡς with the absolute participle: ““οὐ δεῖ ἀθυμεῖν ὡς οὐκ εὐτάκτων ὄντων Ἀθηναίων” we must not be discouraged on the ground that the Athenians are not well disciplined” X. M. 3.5.20, ““ἔλεγε θαρρεῖν ὡς καταστησομένων τούτων ἐς τὸ δέον” he bade him be of good cheer in the assurance that this would arrange itself in the right way” X. A. 1.3.8, ““ὡς ἐξὸν ἤδη ποιεῖν αὐτοῖς ὅ τι βούλοιντο, πολλοὺς ἀπέκτεινον” in the belief that it was already in their power to do what they pleased, they put many to death” X. H. 2.3.21. Cp. also 2078, and 2122.

Ενώ τα ἅτε (δή), οἷον (δή, οἷα χρησιμοποιούνται για να δηλώσουν την αντικειμενικότητα της τοποθέτησης εκ μέρους του ομιλητή ή του συγγραφέα, όχι κάποιου άλλου:

2085. With participles of cause (2064): ἅτε (ἅτε δη), οἷα or οἷον (οἷον δή) inasmuch as, state the cause as a fact on the authority of the speaker or writer. Thus, ὁ Κῦρος, ἅτε παῖς ὤν, . . . ἥδετο τῇ στολῇ Cyrus, inasmuch as he was a child, was pleased with the robe X. C. 1.3.3, ἥκομεν ἑσπέρας ἀπὸ τοῦ στρατοπέδου, οἷον δὲ διὰ χρόνου ἀφιγμένος ᾖ ἐπὶ τὰς συνήθεις διατριβάς I returned in the evening from the camp, and, as I arrived after a long absence, I proceeded to my accustomed haunts P. Charm. 153a, “οἷα δὴ ἀπιόντων πρὸς δεῖπνον . . . τῶν πελταστῶν, . . . ἐπελαύνουσι” inasmuch as the peltasts were going off to supper, they rode against them” X. H. 5.4.39. ὥστε has the same force in Hdt.

Κάπως έτσι και στις αιτιολογικές προτάσεις με το ὡς:

2240. Causal clauses are introduced by ὅτι, διότι, διόπερ because, ἐπεί, ἐπειδή, ὅτε, ὁπότε since, ὡς as, since, because. The negative is οὐ.

a. Also by poetic οὕνεκα ( = οὗ ἕνεκα) and ὁθούνεκα ( = ὅτου ἕνεκα) because, εὖτε since (poetic and Ionic; also temporal), and by ὅπου since (Hdt. 1.68, X. C. 8.4.31, I. 4.186). Homer has ὅ or ὅ τε because.

b. ὡς frequently denotes a reason imagined to be true by the principal subject and treated by him as a fact (2241). ὅτι often follows διὰ τοῦτο, διὰ τόδε, ἐκ τούτου, τούτῳ. διότι stands for διὰ τοῦτο, ὅτι. ὅτε and ὁπότε usually mean when (cp. cum); as causal conjunctions they are rare, as ὅτε τοίνυν τοῦθ᾽ οὕτως ἔχει since then this is the case, D. 1.1, ““χαλεπὰ . . . τὰ παρόντα ὁπότ᾽ ἀνδρῶν στρατηγῶν τοιούτων στερόμεθα” the present state of affairs is difficult since we are deprived of such generals” X. A. 3.2.2. Causal ὅτε, temporal ὅτε rarely, can begin a sentence. When they approach the meaning if, ὅτε and ὁπότε take μή. In Attic prose inscriptions ἐπεί is rare, διότι does not occur, and ὧν ἕνεκα is generally used for διόπερ.



Στην ουσία στις φράσεις που έχουμε, μπορούμε να εννοήσουμε τη μετοχή ὤν: ὡς πρῶτος ὤν, ὡς ἐξ ἴσου κοινωνὸς ὤν.

[katerinaki.alif]

( καλό θα ηταν να δουμε τη συνέχεια του κειμενου για να ειμαστε σιγουροι) ισως το "ως" συναπτεται με το "εξ ίσου" οποτε παει ολο μαζι.

Συνεχίζει: η δε τρίτη μοίρα κακόν μέγα σοι ποιήσει,αν μη φύγης>>. Σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά!

[MARKOS]

τότε μιλαμε για δευτερευουσα προταση. αυτο κρατάς. και εχεις και  τους συντακτικους χαρακτηρισμους, οποτε ολα ΟΚ.   

[katerinaki.alif]

τότε μιλαμε για δευτερευουσα προταση. αυτο κρατάς. και εχεις και  τους συντακτικους χαρακτηρισμους, οποτε ολα ΟΚ. 

Ωραία! Τα βρήκαμε! Και πάλι ευχαριστώ Μάρκο!!

[apri]

Νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι και αιτιολογική πρόταση υποκειμενικής αιτιολογίας (ενν. ρήμα ειμί) και αιτιολογική μετοχή υποκειμενικής αιτιολογίας (ενν. μετοχή ων).
Οφείλω να πω πάντως ότι κάτι δεν μου πάει καλά στην πρόταση "και <<την μεν μιαν,ειπε,λήψομαι ως πρωτος,βασιλεα με ονομαζουσι". Μήπως λείπει κάποια λέξη ή κάποιο σημείο στίξης;

[θάνος73]

κατηγορούμενο στο υποκείμενο μέσω του ενν. συνδ. ὤν (μετοχή αιτιολογική, υποκειμενικής αιτιολογίας).

[pontiki!!!]

Πολύ σωστα!
Δεν πρόσεξα ότι είναι ευθυς λόγος και μιλά για τον εαυτό του και άρα δεν μπορεί να σημαινει "επειδή τάχα είμαι ο πρώτος".
Ευχαριστώ συναδελφε!

Εδωσα μια εναλλακτική, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι απέρριψα την άποψη σου. Ισα ισα τη θεωρω πολύ καλύτερη όπως φαίνεται και από τα ποστ των άλλων συναδέλφων!!

[katerinaki.alif]

Νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι και αιτιολογική πρόταση υποκειμενικής αιτιολογίας (ενν. ρήμα ειμί) και αιτιολογική μετοχή υποκειμενικής αιτιολογίας (ενν. μετοχή ων).
Οφείλω να πω πάντως ότι κάτι δεν μου πάει καλά στην πρόταση "και <<την μεν μιαν,ειπε,λήψομαι ως πρωτος,βασιλεα με ονομαζουσι". Μήπως λείπει κάποια λέξη ή κάποιο σημείο στίξης;

ναι. Στο πρώτος έχει άνω τελεία αλλά επειδή είμαι απο κινητό δεν μπορούσα να τη βάλω. Αλλάζει κάτι;

[apri]

Νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι και αιτιολογική πρόταση υποκειμενικής αιτιολογίας (ενν. ρήμα ειμί) και αιτιολογική μετοχή υποκειμενικής αιτιολογίας (ενν. μετοχή ων).
Οφείλω να πω πάντως ότι κάτι δεν μου πάει καλά στην πρόταση "και <<την μεν μιαν,ειπε,λήψομαι ως πρωτος,βασιλεα με ονομαζουσι". Μήπως λείπει κάποια λέξη ή κάποιο σημείο στίξης;

ναι. Στο πρώτος έχει άνω τελεία αλλά επειδή είμαι απο κινητό δεν μπορούσα να τη βάλω. Αλλάζει κάτι;

Το "βασιλέα με ονομάζουσι" έμοιαζε τελείως ασύντακτο. Γι' αυτό αναρωτιόμουν αν έχει πριν τελεία ή έλειπε κάποιο "δε" κλπ. Αν υπάρχει άνω τελεία, τότε δεν υπάρχει πρόβλημα.

Στην υπόλοιπη σύνταξη δεν αλλάζει κάτι θεαματικά. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να έχουμε είτε αιτιολογική πρόταση είτε αιτιολογική μετοχή. Αν και έχω την αίσθηση ότι οι τότε ομιλητές θα προτιμούσαν να εννοήσουν αιτιολογική μετοχή (δηλ. "ως πρώτος ων").

[aris82]

Θα συμφωνήσω κι εγώ με την συνάδελφο apri, ότι πρόκειται για αιτιολογική μετοχή και μάλιστα υποκειμενικής αιτιολογίας "ὡς ὤν". Θεωρώ ότι δεν θα "κολλούσε" η δημιουργία αιτιολογικής προτάσεως καθώς οι αρχαίοι έχοντας στο μυαλό τους όλες τις διαφορετικές μορφές παράλλαξης συντακτικά επέλεγαν εκείνη που θα ταίριαζε καλύτερα στα συμφραζόμενα. Εδώ πρόκειται για ένα εύπεπτο κείμενο, με δραματικότητα και συνεπώς η συνημμένη μετοχή αποδίδει πιο ζωηρά το περιεχόμενο. Εξάλλου, δεν αλλάζει το υποκείμενο για να δικαιολογηθεί καλύτερη η χρήση αιτιολογικής πρότασης. Κακώς η μαθήτρια δεν δίνει έργο και συγγραφέα για να δούμε το usus scribendi αν και είναι προφανές από πού προέρχεται, εκτός κι αν είναι φτιαχτό το κείμενο. Το μόνο που θα μπορούσε να μπερδέψει κάποιον είναι αν η μετοχή θα πρέπει να χαρακτηριστεί αιτιολογική υποκειμενικής αιτιολογίας ή υποθετική-παραβολική καθώς εισαγωγή και Ν.Ε. απόδοση συμπίπτουν. Ωστόσο, επειδή το υποκείμενό της, δηλ. το λιοντάρι πιστεύει το περιεχόμενο της προτάσεως, τότε η μετοχή είναι αιτιολογική υποκειμενικής αιτιολογίας.