0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Νεφέλη, νομίζω ότι είναι κι άλλοι συνάδελφοι της Φιλολογίας οι οποίοι αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα.Τα μαθήματα ψυχολογίας και μεθοδολογίας της διδασκαλίας στο πανεπιστήμιο είναι ανύπαρκτα κι αυτό αποτελεί ένα μεγάλο εμπόδιο για όσους έχουν μόνο ένα πτυχίο. Οι περισσότεροι μπαίνουμε σε τάξη και στην ουσία δενέχουμε ιδέα για το πώς να διδάξουμε... Στα αγγλικά, χρησιμοποιώ το learner's journal. Ένα ημερολόγιο καταγραφής των συναισθημάτων του μαθητήσχετικά με την πρόοδό του, το άγχος για τις εξετάσεις κ.λπ. Εκτός του ότι τα παιδιά κάνουν εξάσκηση στοwriting, με βοηθά να έρθω πιο κοντά στον μαθητή μου. Οι περισσότεροι γονείς -που μπορούν να παρακολουθήσουν-το βρίσκουν εξαιρετικά χρήσιμο. Σε τέτοιου είδους ημερολόγια αναλύονται οι στόχοι/σκοποί τόσο εκ μέρους τουμαθητή, όσο και του καθηγητή. Πάντα δίνω feedback σχετικό όχι με την έκφραση αλλά με το περιεχόμενο. Ότανάρχισα τα ιδιαίτερα και στα φιλολογικά, άρχισα να το χρησιμοποιώ σε δύσκολες περιπτώσεις μαθητών και ποτέ μαποτέ δεν υπήρξε βαρετό ή ανούσιο είτε για τα παιδιά, είτε για τους μαθητές.Δυστυχώς, αυτό που πολλοί άλλοι συνάδελφοι φιλόλογοι δυσκολεύονται να καταλάβουν είναι ότι ο καθηγητής είναι πρώτα απ'όλα δάσκαλος. Στην διάρκεια του μαθήματος, αλλά και αργότερα στο σπίτι, ενσαρκώνει πολλούςκαι διαφορετικούς ρόλους. Τον ρόλο του φίλου, του γονέα, του δασκάλου, του συμβουλου κ.ο.κ.Ελπίζω να βοήθησα.
Παρόμοια κατάσταση αντιμετωπίζω κι εγώ φέτος. Μου ζήτησαν να κάνω μάθημα σε ένα παιδάκι ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ, αρχίζοντας από το 10 Γενάρη. Ξεκίνησα από το μηδέν (και καλά έκανα, γιατί ο μικρός είναι άσχετος). Εν τω μεταξύ, δε μπορούσα να αρνηθώ, μιας και πρόκειται για συγγενείς (δηλαδή και τα λεφτά χάλια) και συμφωνήσαμε να κάνουμε κάθε μέρα από τις 9:30 μέχρι τις 11:30, καθώς δεν είχα καθόλου άλλες κενές ώρες. Επιπλέον, αναγκάστηκα να διδάξω Ιστορία για πρώτη φορά, πράγμα που σημαίνει ότι τα πρωινά κάθομαι και λιώνω στο διάβασμα. Το πρόβλημα είναι άλλο: ο μικρός πατάει αετό και δεν εννοώ μόνο την Καθαροδευτέρα. Δεν έχουμε φτάσει ούτε στη μέση ακόμα. Έχουνε μείνει μόνο 10 βδομάδες μείον μία της εκδρομής=9. Δεν είμαι διατεθειμένη πλέον να αφιερώνω όλο τον ελεύθερο χρόνο μου σε ένα παιδί που με κοροϊδεύει σε κάθε μάθημα. Δε συμφώνησα να κάνω μάθημα κάτω από αυτούς τους όρους. Η μάνα στον κόσμο της. Γενικώς μια πίκρα....