Μια μωβ σκιά Μαΐου..

[daniel]

Με αφορμή επεισόδια που έγιναν τον Mάιο του 1985 στο κέντρο της Aθήνας ανάμεσα σε αστυνομικούς και σε νεαρούς "αναρχικούς" ο "δεξιός" Μάνος έγραφε στο περιοδικό "Τέταρτο"..



"Είμαι μαζί σας!"                                         Μ. Χατζιδάκις - 1η Μαϊου 1985



"...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται.

Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ."



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


   
Τα Εξάρχεια απλώνονται σε όλη τη χώρα                               Νίκος Γ. Ξυδάκης
                                                                                                       Τρ 9/12/2008


"Πού είναι το παιδί; Τηλεφώνησέ του τώρα! Να πας να το μαζέψεις!". Χιλιάδες γονείς σε όλη την Ελλάδα γύρευαν τα παιδιά τους το Σάββατο τη νύχτα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, και τη συννεφιασμένη Κυριακή που ξημέρωσε απειλητική, και τη Δευτέρα που τα λύκεια πλημμύρισαν τις πόλεις, ώς τη χθεσινή νύχτα που καιγόταν το σύμπαν...

Η αστυνομική σφαίρα που έριξε ξέπνοο τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στο πλακόστρωτο, γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλα, πλάι στα ευρηματικά γκράφιτι, στις ψυχεδελικές ζωγραφιές και τα μποέμικα καφέ, πυρπόλησε τις καρδιές των εφήβων, πάγωσε τους γονείς τους, άπλωσε τα Εξάρχεια σε όλη τη χώρα.

Η νεολαία, δύσθυμη, ανασφαλής, παραχαϊδεμένη, πιεσμένη, μηδενιστική, ευνουχισμένη, παραγκωνισμένη, στριμωγμένη ανάμεσα σε ένα ξεχαρβαλωμένο λύκειο, σε ένα εξευτελισμένο πανεπιστήμιο, και σε ένα συνοφρυωμένο επαγγελματικό μέλλον διαγκωνισμού για 700 ευρώ, στο πρόσωπο του νεκρού έφηβου αναγνωρίζει τον εαυτό της.

Ενα παιδί ήταν, ένα παιδί! Ελεγαν εμβρόντητοι οι συνομήλικοι του μεγάλου μου γιου, λυκειόπαιδες στα ιδιωτικά των βορείων προαστίων, όπως κι ο Αλέξανδρος. Χθες το πρωί, οι λυκειόπαιδες, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας, φώναζαν έξω από την Αστυνομία: Πυροβολήστε κι εμάς! Τα ίδια συνέβαιναν σε δεκάδες ελληνικές πόλεις.

Διασπορά της εξέγερσης

Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο: η διασπορά της εξέγερσης σε όλη την επικράτεια και στην ευρεία μάζα των αδιαμόρφωτων λυκειόπαιδων. Αυτό το λαμπάδιασμα δεν έχει ξανασυμβεί. Παρότι υποψιαζόμασταν, παρότι αφουγκραζόμασταν, παρότι τα σημάδια υπήρχαν από καιρό, ωστόσο τόση οργή συσσωρευμένη δεν την περιμέναμε. Ενα ελατήριο που φόρτιζε επί χρόνια, και τινάχτηκε βίαια, τρομακτικά, μαζί με τη σφαίρα που έριξε νεκρό τον έφηβο μάρτυρα. Το τρομερό ελατήριο εκτονώθηκε με έναν μάρτυρα.

Πώς φτάσαμε ώς εδώ; Θυμάμαι το 1990, μετά την αθωωτική απόφαση του Εφετείου για τον αστυνομικό Μελίστα, που είχε σκοτώσει τον 16χρονο Μιχ. Καλτεζά το 1985. Το Πολυτεχνείο καταλήφθηκε ακαριαία, και στην πολυήμερη κατάληψή του από ποικίλες, αδέσποτες ομάδες ακούστηκε για πρώτη φορά ο αυτοπροσδιορισμός «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας» και «Εμείς, ο ανθός της ελληνικής κοινωνίας». Πέντε χρόνια αργότερα, σε άλλη κατάληψη του Πολυτεχνείου, πεντακόσιοι νεαροί προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ: ήταν τα παιδιά της μεσοαστικής τάξης, των καλών σχολείων, των ευυπόληπτων οικογενειών. Οι γονείς τους συνωστίζονταν στην Αλεξάνδρας. Την επομένη στα πανό της διαδήλωσης έγραψαν: «Είμαστε ο ανθός της ελληνικής νεολαίας».

Δεκαοκτώ χρόνια μετά την πρώτη αυτονόμηση του «ανθού» από το συμβατικό πολιτικό πλαίσιο, με αφορμή τον ατιμώρητο φόνο ενός 16χρονου, μετά την αυτονόμηση προς μεταπολιτικές κατευθύνσεις, με εν τω μεταξύ βαθείς μετασχηματισμούς στην κοινωνία, την εργασία και το φαντασιακό, ένας δεύτερος φόνος εφήβου, εν ψυχρώ, στην καρδιά των πολιορκούμενων Εξαρχείων, δείχνει τον «ανθό» μετασχηματισμένο, γενικευμένο, πολυπληθή, οργισμένο, μηδενιστή, τυφλό. Εκτός ελέγχου.

Χλιδή και χυδαιότητα

Δεκαοκτώ χρόνια μετά τα πρώτα σημάδια επί οικουμενικής κυβερνήσεως, το δημοκρατικό κράτος και το πολιτικό προσωπικό που το διοικεί εθελοτυφλούν, αλληθωρίζουν, ολιγωρούν, αδρανούν, ψεύδονται. Η πολιτική ελίτ σχεδιάζει μόνο βραχυπρόθεσμα και ενεργεί χωρίς καμία ιστορική προοπτική, και διαρκώς με ασθενέστερη αίσθηση του πραγματικού, με ελλιπή ή ανύπαρκτη γνώση της κοινωνίας. Το υπόδειγμα βίου που προσφέρουν είναι αλυσίδα σκανδάλων, φαυλότητας, διαφθοράς, ατιμωρησίας, ανικανότητας. Πρυτάνεις, υπουργοί, επίσκοποι, ηγούμενοι, συλλαμβάνονται κλέπτοντες και επίορκοι, νεόπλουτοι και μαυρόπλουτοι προκαλούν και καίνε ουίσκια, τα κανάλια συναγωνίζονται στην επίδειξη ξέκωλων, χλιδής και χυδαιότητας, η πρέζα πνίγει τις πόλεις, οι απόκληροι κατασκηνώνουν στις πλατείες, τα δημόσια νοσοκομεία παραλύουν. Αυτό το υπόδειγμα βίου αρνείται ο «ανθός», βίαια, νιχιλιστικά, αυτοκαταστροφικά, τρομακτικά.

Και το υπόδειγμα του υπεραπασχολούμενου, αγχωμένου, άπληστου, απνευμάτιστου ενήλικου, που προσφέρουμε οι γονείς στα παιδιά, στους ανθούς μας. Τους προσφέρουμε σχολεία, φροντιστήρια, κινητά, λάπτοπ, διακοπές, γκάτζετ, δώρα, χαρτζιλίκια, γεμάτα ψυγεία· δεν τους προσφέρουμε κανένα αξιακό πλαίσιο, γιατί δεν το διαθέτουμε κι εμείς, δεν τους προσφέρουμε αισιοδοξία και πίστη, γιατί τα έχουμε χάσει. Προσφέρουμε ύλη, όση έχουμε, όσο κόπο κι αν χρειάζεται. Μόνο αυτή έχουμε. Προσφέρουμε πνευματική και ηθική ορφάνια.

Το βράδυ της Κυριακής πρωτοείδα το αγένειο πρόσωπο του Αλέξανδρου, σ’ ένα καφέ της πολιορκούμενης Τοσίτσα. Δάκρυσα. Δεν ήξερα αν δάκρυσα για το παιδί ή απ’ τα δακρυγόνα.

[PDE ads]

[Georgia s]

Σαν έτοιμοι από καιρό...
Tου Θανου Oικονομοπουλου

Δεν μπορούν να κάνουν ούτε καν αυτό: να διαχειριστούν την κρίση που «έσκασε» στα χέρια τους με ανοιχτά τα μάτια, καθαρό το μυαλό, απαλλαγμένη την ψυχή από σκοπιμότητες και συνυπολογισμούς «κερδών - ζημιών»... Να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους, να αφυπνιστούν από αυτό το «συμβάν»(!) και να καταλάβουν επιτέλους πως αυτή η ψυχρή δολοφονία ενός 15χρονου αμούστακου παιδιού, που πάσχιζε να νιώσει την παράνοια γύρω του και να ανδρωθεί, κάθε άλλο παρά «μεμονωμένο γεγονός» ήταν... Το «τραγικό» όλοι το περιμέναμε πως κάποια στιγμή θα γίνει (πόσες φορές δεν ξορκίζαμε αυτό το έρμο «και αν έχουν ένα νεκρό;») και όλοι φοβόμασταν πως όταν γίνει, θα λειτουργήσει ως θρυαλλίδα που θα πυροδοτήσει μια κοινωνική βόμβα που φορτίζει για χρόνια... Και θα διασκορπίσει γύρω τα θραύσματα σωρευμένης απελπισίας, συμπυκνωμένης οργής, εκρηκτικού (γι’ αυτό και δίχως λογική...) θυμού από αδιέξοδα που όλοι τα ’βλεπαν και κανείς δεν πάσχιζε να λύσει. Με τα χρόνια προβλήματα που οι «εκάστοτε» έσπρωχναν κάτω από το χαλί δίχως να τα προσεγγίζουν, σε μια «πολιτική» συγκάλυψης και εγκατάλειψης...

Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι, ελάχιστοι σε σύγκριση με τις ανάγκες των περιστάσεων, καταφεύγουν στα ίδια ψελλίσματα πως «δεν βλέπουμε πολιτικές ευθύνες...», ψέγουν ΜΜΕ και σχολιαστές γιατί «περίμεναν μεγαλύτερη καταδίκη της δράσης των κουκουλοφόρων...» – λες και τους δικαιολογεί κανείς! Την ίδια ώρα, μάλιστα, που αυτοί οι ίδιοι όχι μόνο... «προέβλεψαν» το ξέσπασμα του κύματος της οργής και της διαμαρτυρίας, αλλά έσπευσαν και να «ακυρώσουν» ακόμη και τη στοιχειώδη προστατευτική λειτουργία του κράτους, διαβεβαιώνοντας πως «σε ό,τι και αν γίνει, η αστυνομία θα δράσει... αμυντικά»! Αν δεν επρόκειτο περί αυταπόδεικτης ανοησίας (έστω λόγω αμηχανίας...) θα μπορούσε κάποιος κακόβουλος να το εκλάβει και ως προβοκάτσια...

Τα φαινόμενα που ακολούθησαν (μέσα σε ελάχιστο χρόνο!) τη δολοφονία του 15χρονου και εξαπλώθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη σε ολόκληρη την Ελλάδα ήταν το αποτέλεσμα μιας αντίδρασης, της ενεργοποίησης αντανακλαστικών της κοινωνίας που βρίσκονταν εν υπνώσει σε κάθε πολίτη τούτης της χώρας – και βγήκαν ως ξέσπασμα. Στη «λογική» του οποίου και υπερβολικές εκφάνσεις της αγανάκτησης μπορούν να εμφιλοχωρήσουν, και ακρότητες να συμβούν, και εκμετάλλευση αυτού του κύματος που ξεχύθηκε να γίνει από συγκεκριμένες ομάδες. Μπορεί και πρέπει να καταδικάσει κανείς τις ακρότητες και την απόπειρα «χειραγώγησής» τους, αλλά πριν από όλα πρέπει να δεχθεί πως τέτοια «απόνερα» είναι οιονεί «φυσικά φαινόμενα» που ακολουθούν εκρήξεις που προκαλούνται από «συμβάντα» πέραν πάσης αποδοχής και «ερμηνείας»...
«Πολιτικά ορθή» κουβέντα αυτή του Προέδρου της Δημοκρατίας, πως η δολοφονία ενός παιδιού αποτελεί «τραύμα στο κράτος δικαίου»... Και... στατιστικά σωστή η επισήμανση του αρμόδιου υπουργού πως «δεν είναι αυτή η αστυνομία μας...». Για να κάτσουμε όλοι, όμως, σοβαρά και δίχως παρωπίδες να αναλογισθούμε ποιο ΑΚΡΙ

[daniel]

Kαι μια ανάλυση από τον Στέλιο Κούλογλου...



Η σπίθα που έβαλε φωτιά στο βάλτο           Στέλιος Κούλογλου 09/12/08
                                                                                                          Ομάδα TV Χωρίς Σύνορα


Κρατικός παράγοντας που είχε παρακολουθήσει απο κοντά την κυβερνητική ανικάνοτητα στις φωτιές που κατέστρεψαν τη χώρα το 2007, μου είχε πεί: «είναι τόσο ανίκανοι που είναι πολύ επικίνδυνοι. Και είναι ακόμη πιο επικίνδυνοι ...γιατί θέλουν να μείνουν πάση θυσία στην εξουσία. Παρακαλάω το Θεό να φύγουν ήρεμα, χωρίς να κάνουν μεγάλη ζημιά στη χώρα»

Η ζημιά έγινε. Χρειάστηκε μια δολοφονία Σάββατο βράδυ στα Εξάρχεια, συνέπεια του πνεύματος ασυδοσίας με το οποίο γαλουχήθηκε η αστυνομία τα προηγούμενα χρόνια, για να βρεθεί η χώρα στις φλόγες. Η σωρεία των λαθών που ακολούθησαν είναι τόσο μεγάλη, ώστε θα πρέπει να διδάσκεται στα Πανεπιστήμια, όταν καταφέρουν να ξαναλειτουργήσουν. Την Κυριακή το πρωί ανακοινώθηκε μια θεατρινίστικη "παραίτηση" των Παυλόπουλου- Χατζηφώτη που μάλλον έριξε λάδι στη φωτιά: το απόγευμα και το βράδυ της Κυριακής κάηκαν δεκάδες καταστήματα, κτίρια και αυτοκίνητα.

Φοβούμενη ότι ένας ακόμη διαδηλωτής-θύμα "μεμονωμένου περιστατικού" από τα ΜΑΤ θα την οδηγούσε σε πτώση, η κυβέρνηση είχε δώσει διαταγές στην αστυνομία να σκοτώνει τους πολίτες αλλά μετά τη παρέλευση της τετραετίας: μέσα δηλαδή από τους τόνους των καρκινογόνων χημικών που για πρώτη φορά έπεσαν πάνω στις ελληνικές πόλεις σε τόσο μεγάλες ποσότητες. Προς το παρόν, δεν έπρεπε να υπάρξουν άλλα θύματα.

Τη Δευτέρα το πρωί, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το μεγάλο της ατού. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός απηύθηνε διάγγελμα στον ελληνικό λαό για την αποκατάσταση της ηρεμίας και γαλήνης: ίσως δεν υπάρχει στην παγκόσμια ιστορία άλλο πρωθυπουργικό διάγγελμα που να πέρασε τόσο απαρατήρητο. Σε λίγη ώρα ήρθαν τα μαντάτα: από το Αργοστόλι μέχρι τα Χανιά οι μαθητές εξεγείρονταν. Στο

[Georgia s]

Το ποτήρι ξεχείλισε - οι νέοι ξεσηκώθηκαν
Του Δημήτρη Τζάθα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 10 Δεκεμβρίου 2008

Τα περίπου 2.000 άτομα που συγκεντρώθηκαν το απόγευμα της Δευτέρας στην πλατεία Κάνιγγος δεν ήταν κουκουλοφόροι. Οι πολλές εκατοντάδες των νεαρών που πήραν μέρος σε ανάλογες συγκεντρώσεις σε διάφορες πόλεις της χώρας, επίσης δεν ήταν κουκουλοφόροι.

Είναι παιδιά που ζουν σε μια μέση ελληνική οικογένεια. Που βλέπουν ότι ο παππούς και η γιαγιά ζουν με σύνταξη 300-400 ευρώ ο καθένας.

Που βιώνουν στην καθημερινότητά τους ότι ο ένας ή και οι δύο γονείς τους βρίσκονται με το ένα πόδι στην ανεργία. Που δεν έχουν νιώσει κάποιον πολιτικό ή κόμμα να τους εμπνεύσει, να τους πιάσει από τον ώμο και να μιλήσει μαζί τους, να τους αφουγκραστεί, να μπει στο πρόβλημά τους. Αντίθετα, ακούνε «τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα», με μια ξύλινη ακαταλαβίστικη γλώσσα αριθμών για ΑΕΠ, δημόσιο χρέος και ποσοστά ανεργίας που- κατά τη γνώμη τους- βγαίνουν από μια «μπακαλίστικη» λογική της πολιτικής. Που βλέπουν το δημόσιο σχολείο τους υποβαθμισμένο, που ακούνε τους δικούς τους τι τραβάνε για να κανονίσουν μία επίσκεψη σε ένα δημόσιο νοσοκομείο ή στο ΙΚΑ.
Που μαθαίνουν ότι για να έχουν αύριο στον ήλιο μοίρα πρέπει να αποφοιτήσουν από δύο και τρία μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, αλλά που γνωρίζουν ότι ο οικογενειακός προϋπολογισμός δεν επαρκεί.

Που αρνούνται να δεχθούν τα πρότυπα της τηλεόρασης η οποία τους θέλει σε τέλειες αναλογίες μ΄ έναν «καθωσπρεπισμό» έξω από τα γούστα τους.

Που ζητούν να έχουν πρόσβαση σ΄ αυτό που οι άλλοι κανονίζουν για εκείνους, που όσες φορές έχουν προσπαθήσει να εκφράσουν τη γνώμη τους συναντούν γύρω τους τοίχους.

Που αισθάνονται εξόριστοι στο σχολείο, που δεν βρίσκουν την παραδοσιακή οικογενειακή θαλπωρή στο σπίτι τους επειδή και εκεί μια «δικαιολογημένη μιζέρια» αντικρύζουν, που προτιμούν να συγκεντρώνονται σε πλατείες μοιράζοντας το χαρτονόμισμα των πέντε ευρώ στα τρία.

Που αντιδρούν σε μια κοινωνία του θεάματος και στα λαμόγια που κυκλοφορούν ελεύθερα και ατιμώρητα. Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή ήταν μια από τις σταγόνες που ξεχείλισε το ποτήρι και ουδείς πολιτικός οργανισμός, μέχρι τώρα, έχει αντιληφθεί πως αποτέλεσε την αφετηρία για μια σχέση της νέας γενιάς κατά της εξουσίας και ιδιαίτερα κατά της Αστυνομίας που- κατά παράδοση- είναι ο κύριος εκφραστής της.

Γιατί αυτοί που πήραν μέρος στα επεισόδια των ημερών ανήκουν σε μια απολύτως δικαιολογημένα αγανακτισμένη γενιά.

[PDE ads]

[Georgia s]

επειδή οι ακρότητες στην ελλην κοινωνία οδηγούν σε άλλου είδους ακρότητες κ επειδή η πράξη ενός ή περισσότερων ανθρωπων δεν μπορεί να χαρακτηρίζουν ολόκληρους κλάδους κ επειδή η πολωτική σκέψη δε βοηθά κ τα πράγματα δεν είναι άσπρο μαύρο: αντί να βρίζουμε ας διεκδικήσουμε καλύτερη εκπαίδ στην αστυνομία κ πιο υγιείς κοινωνίες που να μην αναπαράγουν το έγκλημα κ τη βία που το έγκλημα γεννά...


ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΥ 10/12/08

Γιατί κύριε συνάδελφε;
Όταν πριν από είκοσι σχεδόν χρόνια φόρεσα τη στολή του Έλληνα αστυνομικού, ένοιωσα περήφανος πού θα μου δινόταν η ευκαιρία να κάνω και εγώ κάτι στην κοινωνία, να προστατέψω τους συμπολίτες μου, να προσφέρω στους συνανθρώπους μου, να εξυπηρετήσω όσους ζητούσαν τη βοήθειά μου.
Σ' αυτά τα χρόνια δε λέω ότι κατάφερα όλα όσα είχα ονειρευτεί ως νέος. Πολλές οι αντιξοότητες σε μια χώρα που όλοι θέλουν η Αστυνομία να επιτελεί με αυστηρότητα και στο ακέραιο το καθήκον της αλλά στους άλλους. Ο καθένας εξαιρεί τον εαυτό του.
Κατάφερα όμως να διατηρήσω κάτι που με περηφάνεια θα κληροδοτούσα στα παιδιά μου. Την αξιοπρέπειά μου. Περπατούσα με το κεφάλι ψηλά. Όμως μέχρι τις 6-12-2008.
Τη μέρα που συνάντησες μια παρέα παιδιών που ανάμεσά τους ίσως ήταν και ο γιος μου. Ίσως πιο πίσω να ήταν και ο γιος σου.
Ναι. Σου αντιμίλησαν. Ενδεχομένως να πέταξαν και μια πέτρα. Ίσως και να σε έβρισαν με τον εφηβικό τους τσαμπουκά. Και συ αντί να τους νουθετήσεις ή έστω να φύγεις βρε αδερφέ, (μήπως ήταν η πρώτη φορά που σε έβρισαν ή μήπως θα ήταν η τελευταία;) τράβηξες όπλο. Και πυροβόλησες. Και σκότωσες. Ψυχές, ζωές, όνειρα...
Κι αν το παιδί ήταν οργισμένο, σίγουρα δε φταίει αυτό. Μπορεί να φταίμε εμείς οι γονείς, το εκπαιδευτικό σύστημα που καθιστά τους μαθητές τους πιο σκληρά εργαζόμενους πολίτες, η διάχυτη μυρωδιά της σαπίλας και της σήψης που απλώνεται στη χώρα και που με αποσμητικά προσπαθούμε να καθαρίσουμε και η επιλεκτική ατιμωρησία αποτελεί πλέον κανόνα... και δεν ξέρω τι άλλο. Όχι όμως ο κάθε 15χρονος.
Τι θα πω στον γιο μου που ντρέπεται να πει πως ο πατέρας του είναι αστυνομικός;
Πώς θα αντικρίσω τους φίλους του, που με κοιτάζουν πλέον με καχυποψία;
Πώς θα πείσω τους συμπολίτες μου να εμπιστεύονται τους αστυνομικούς και ότι εσύ αποτελείς μια θλιβερή εξαίρεση;
Πώς θα γίνω πιστευτός σαν εκφράσω τα συλλυπητήριά μου στην οικογένεια του νεαρού;
Γιατί μου πήρες την αξιοπρέπειά μου;

Γιάννης Δασκαλάκης
Μέλος Ε.Α.Υ. Ν
 

[aeee]

χαρακτηριστικό της ελληνικής φυλής ανά τους αιώνες η... ακρότητα....ή του ύψους ή του βάθους.....

[Georgia s]

Η κρίση του δημόσιου λόγου
Aπό τον Παναγιώτη Δ. Παναγιώτου   

............................. 
 Οταν όμως οι υπουργοί δεν ευθύνονται για τίποτα. Ακόμα και για τα πρωτοφανή. Οταν οι κρατικοί μηχανισμοί στερούνται οποιασδήποτε αξιοπιστίας και βουλιάζουν στη διαφθορά. Και όταν οι θεσμοί είναι «διάτρητοι» από κάθε άποψη, με ποια «νομιμοποίηση» μπορεί το «σύστημα» να παρέχει «νουθεσίες» στα νέα παιδιά και να θέλει μάλιστα να τα πείσει; Δεν είναι μόνο η οικονομική δυσπραγία, η αβεβαιότητα για το μέλλον, η ανασφάλεια κ.λπ. Το πιο κρίσιμο στοιχείο είναι η «απονομιμοποίηση» και η «αποηθικοποίηση» του κυρίαρχου δημόσιου λόγου.
Τα παιδιά και οι νέοι δεν μας «πιστεύουν». Ακόμα και η «ιδιότυπη γλώσσα» που γράφουν και μιλάνε δεν είναι κυρίως αποτέλεσμα γνωσιακών ελλείψεων, αλλά κοινωνικής άρνησης και απόρριψης του «κυρίαρχου λόγου».
Πέστε λ.χ. σ' έναν έξυπνο και δραστήριο 16άρη, «είναι κακό να σπάμε βιτρίνες». Θα σε κοιτάξει κατά κανόνα καχύποπτα ή ειρωνικά.Ακόμα κι αν δεν έχει σπάσει ποτέ βιτρίνα και ούτε προτίθεται στο μέλλον να το κάνει. Δυστυχώς ο τρέχων πολιτικός και δημοσιογραφικός λόγος τα θεωρεί όλα αυτά «τρίχες». «Θεωρητικούρες» χωρίς καμία αξία. Ζητάει τον «νόμο και την τάξη» χωρίς όμως τις ουσιαστικές προϋποθέσεις του. Και αυτό είναι μία μορφή της κρίσης που ζούμε. Που οδηγεί στην «έκρηξη», την «εξέγερση», την «αγανάκτηση», τις «καταστροφές» κ.λπ.

Ωραία λένε μερικοί υποκριτικά, για να μη σπάνε τα παιδιά τις βιτρίνες και να μην καίνε τα μαγαζιά και τα πανεπιστήμια πρέπει πρώτα να λύσουμε το «κοινωνικό πρόβλημα»;

Προφανώς όχι... Αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα, όταν συντηρούμε ένα σύστημα που στα μάτια των νέων (και κατ επέκταση σ' όλη την κοινωνία) στερείται οποιασδήποτε νομιμοποιητικής και ηθικής βάσης, στον δημόσιο λόγο του.
Αυτό είναι το θέμα. Και είναι πολύ ευρύτερο και ουσιαστικότερο από τον (κακό) λαϊκισμό.
............................

Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου
panpan@pegasus.gr

[Ritalamp]

Ούτε καν στην καφρίλα δεν πρωτοτυπούμε: http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=967065&lngDtrID=245

Είπα να μοιραστώ μαζί σας κι αυτό. Σε τέτοιες περιπτώσεις μου βγαίνει τεράστιος κυνισμός. Εσκεμμένη η χρήση κλασσικών εκφράσεων.

Το ΤΕΖΑ
Γιατί με κάνεις να αισθανθώ πως είμαι κατσαρίδα,
κάθε που εξεγείρομαι για τη γλυκιά πατρίδα.
Με δακρυγόνα χημικά συνέχεια με ψεκάζεις,
στριμώχνοντάς με στις γωνιές σίχαμα με φωνάζεις.
Κάτσε καλά στη θέση σου, του «έθνους στυλοβάτη»
Πήγα να γείρω πάνω σου και μου ‘βγαλες το μάτι.
Κάθισες και προστάτευσες γραβάτες, ρασοφόρους
κι εμένα με κατέταξες με τους κουκουλοφόρους.
Αντί να δεις τριγύρω σου ποιοι είναι οι «εχθροί» σου,
ρίχνεις σε μένα στο ψαχνό που είμαι το παιδί σου.
Ένα μονάχα θα σου πω και βάλτο στο μυαλό σου,
αν άφησε η «εκπαίδευση» στο κουφιοκέφαλό σου:

Μετά το ολοκαύτωμα το μόνο που θα μείνει,
η βία θα ‘ναι αδερφέ κι η νοοτροπία εκείνη
που έστρεψε τα βόλια σου στου Γένους την ελπίδα,
σόρρυ ρε φίλε δυστυχώς, εσύ σαι η κατσαρίδα.

Ρ.Λ. 10/12/2008

[Georgia s]

ΜΑΘΗΤΡΙΑ Γ' ΛΥΚΕΙΟΥ Στη σχολή Μωραΐτη, εκεί που φοίτησε ο 15χρονος


«Τίποτα δεν είναι ίδιο, απλά άσε με να κλάψω...»

Πόνος, απορία, οργή για την εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό. Μια κατάθεση ψυχής σε τρεις χειρόγραφες σελίδες γραμμένες από το χέρι μιας μαθήτριας της Γ' Λυκείου της Σχολής Μωραΐτη, εκεί όπου φοίτησε για κάποια χρόνια ο 15χρονος. Είχαν διαγώνισμα χθες το πρωί στο τμήμα της, στα Μαθηματικά. Λίγο αργότερα εκείνη παρέδωσε την κόλλα της. Τρεις σελίδες χωρίς αριθμούς και εξισώσεις, γεμάτη από λέξεις, συναισθήματα και σκέψεις για όλα αυτά που έγιναν τις τελευταίες δυο ημέρες. Αποσπάσματα δημοσιεύει σήμερα η «Ε»:


 
«Οχι, δεν διάβασα. Και ούτε θα είχα την ενέργεια να γράψω. Τα ίδια γυρνάνε στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Πάνε πάνω από 24 ώρες που σκέφτομαι το ίδιο πράγμα. 15 χρονών, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος. Το είδαν οι κολλητές μου. Στη Μεσολογγίου. Τον ήξερα μόνο φατσικά. Ηξερα τους κολλητούς του όμως...

...Εγώ δεν ήμουν εκεί. Είχα πάει Ψυρρή. Ηξερα ότι οι άλλες ήταν Εξάρχεια. Κανείς δεν είχε βγει από την υπόλοιπη παρέα. Ισως κάτι να ήξεραν παραπάνω. Ούτε εγώ ήθελα να πάω Εξάρχεια. Είπα "θα περάσω μετά". Η Α... βρέθηκε στον δρόμο μου και ήρθε και μου 'πε "15 χρονών παιδί νεκρό στη Μεσολογγίου". Ο νους μου πήγε στους δυο Ν..., είναι οι μικρότεροι εκεί πέρα. Για τρεις ώρες μετά ζήτημα να έβγαλα δέκα κουβέντες. "Ποιος είναι;", "Πώς είναι η φάτσα του;", "Είναι ο αδελφός του Τ...;", "Δεν πιστεύω να 'ναι ο Ν...". Τα τηλέφωνα βάραγαν όλο το βράδυ από παντού. Κλείσαν τα Εξάρχεια. Τα κορίτσια ήταν ακόμα εκεί. Και εγώ δεν ήμουνα κοντά τους. Γιατί δεν ήμουν κοντά τους; Δεν ήθελα να το δούνε αυτό. Δεν ήθελα να τους σημαδέψει μια τέτοια εικόνα. Μακάρι να μπορούσαμε να κλείσουμε τα μάτια στις φρίκες, να μην αφήνουμε τον άλλον να βλέπει, για να μην βλέπει εφιάλτες. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Δυστυχώς. Πρέπει να αντιμετωπίζουμε το διεστραμμένο ύφος του κάθε τέρατος. Ακουγα. Ακουγα για το υπόλοιπο βράδυ, τα κρατούσα μέσα μου δεν έλεγα τίποτα. Σοκ. Επαιρνα τα κορίτσια τηλέφωνο. Μου έλεγαν τι έγινε: "Πριν 10 λεπτά σε αυτό το σημείο καθόμασταν. Εσκασε ένα περιπολικό και άρχισε το παιδί να το κοροϊδεύει. Ο μπάτσος μετά από φωνές σημάδεψε από ενάμιση μέτρο απόσταση. Τρεις σφαίρες. Μία τον πέτυχε στην καρδιά. Κοίταξε επάνω και σωριάστηκε πίσω. Λίγο ακόμα κατάφερε να αναπνεύσει. Μετά; Ασθενοφόρα, Λιποθυμίες. Η Κ... έπαθε κρίση πανικού. Η Τ... έκλαιγε, οι άλλες δύο... σοκ. Και στον αέρα να κυκλοφορούν οι λέξεις: Πέθανε - Παιδί - μίσος - οργή - μα είναι νεκρός - Πέθανε σας λέω - εκδίκηση. Μετά καπνός. Σπάστε τα ΟΛΑ. Σπάστε, σπάστε να γίνει η Αθήνα μαύρη σ' ένα βράδυ. Να μην υπάρχει τίποτα αύριο. Να ξεκινήσουν όλα από το μηδέν. Πώς τόλμησε ο δολοφόνος, πώς το σκέφτηκε; Εχει χρέος να αυτοκτονήσει. Να πεθάνει με τον χειρότερο τρόπο. Να ζήσει μια ζωή μέσα από τύψεις, τη χειρότερη ζωή. Να αυτοκτονήσει. Για αυτούς που το είδαν, για τους κολλητούς του, για την οικογένειά του. Να αυτοκτονήσει αυτός και κάθε άλλος μαλάκας που μας θέλει νεκρούς. ΜΙΑ ΜΑΣ ΘΕΛΕΤΕ ΕΣΕΙΣ; ΕΜΕΙΣ 10! ΕΚΔΙΚΗΣΗ! ΟΛΑ ΕΔΩ ΘΑ ΦΑΝΟΥΝ. Κανένας από σας δεν θέλω να έχει το θράσος να με κοιτάξει στα μάτια. Μην μου μιλήσει κανένας σας. Την ασφάλειά μου πλέον εξασφαλίζουν μόνο οι φίλοι μου και αυτοί που θεωρώ οικογένεια...

...Με αυτή τη σκέψη κοιμήθηκα... Ξύπνησα 8. Δεν ήμουν σίγουρη για το τι συνέβαινε αλλά σηκώθηκα πήγα... κάπως μηχανικά.

[Georgia s]

«Γιατί τα σπάσαμε τ’ αγάλματά των/ γιατί τους διώξαμεν απ’ τους ναούς των/ διόλου δεν πέθαναν γι αυτό οι θεοί». (Κ. Καβάφης)



«Αν δεν ελπίζεις το ανέλπιστο δεν θα βρεις:

Εάν μη έλπηται ανέλπιστον ουκ εξευρήσει».

 Ηράκλειτος

 

Γιατί γεμίσατε τους δρόμους με συντρίμμια και τις καρδιές των ανθρώπων μαυρίλα. Γιατί σταλάξατε το μίσος στις παιδικές καρδιές για τον άδικο θάνατο. Για τη δολοφονία του παιδιού,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό  η ελπίδα.

Γιατί δειλοί κουκουλοφόροι (οποιασδήποτε κατασκευής και προελεύσεως) κρύβοντας το δύσμορφο πρόσωπό τους και τη μαύρη ψυχή τους, κάτω από τη μαύρη κουκούλα ληστεύουν, καταστρέφουν, τυφλά και άσκοπα,


Γιατί οι ασυνείδητοι, συνειδητά αδιαφορούν για το διπλανό τους, για την πόλη τους, για τα παιδιά τους, για το αύριο, παγιδευμένοι στη λογική του «ό,τι φάμε ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξουμε»,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η σταυρωμένη πάνω στο σταυρό της αμφιβολίας, ανθρώπινη συνείδηση.
Γιατί ξεχάσαμε, πια, πώς ν’ αγαπάμε,

Διόλου δεν πέθανε γι’ αυτό η αγάπη που τα πάντα συγχωρά και τα πάντα χωρά.

Γιατί το απάνθρωπο κράτος και η βία καρφώνουν, ξανά, στο βράχο του Καυκάσου το φωτοδότη Προμηθέα,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η φλόγα της δημιουργίας και της ανθρωπιάς.

Γιατί η συμμορία και συμμωρία (μωρός: ανόητος) των χρηματιστών της ανθρώπινης υπόστασης κατέστησε  το χρήμα μέτρο του ανθρώπου και μόνη του αξία, 

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο άνθρωπος.Γιατί η αρλουμπολογία των αλαφιασμένων, πανικόβλητων υπουργών και του αμήχανου πρωθυπουργού, εξόρισε το Λόγο στα καταγώγια μιας ξύλινης κομματικής γλώσσας, υποκριτικής, συμφεροντολόγας, ένοχης, ασυνάρτητης, 

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο Λόγος ο Ορθός.
 Γιατί ο Εφραίμ και οι αρχολίπαροι άπληστοι κολλυβιστάδες μαύρισαν τις εκκλησιές της αγάπης και λέρωσαν το λευκό ξωκλήσι της πίστης σ’ ένα καλύτερο αύριο,

Διόλου δεν πέθανε για αυτό η πίστη σε ένα φωτεινό μέλλον.

Γιατί τα δομημένα, η Ζήμενς, οι νταβατζήδες των υποκλοπών, των κουμπάρων,  οι κοτερούχοι, εισοδηματίες πολιτικοί, οι επιδειξίες του πλούτου τους, οι αλαζόνες νομίζουν πως θα μείνουν ατιμώρητοι,

Διόλου δεν πέθανε για αυτό η Νέμεσις.

Γιατί το μισό του πληθυσμού της γης ψευτοζεί και το μισό του μισού αργοπεθαίνει, ενώ σκάνε οι σαπιοκοιλιές από το χρήμα, ακόρεστοι, αχόρταγοι, βουλιμικοί,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο τίμιος αγώνας για μια δίκαιη κοινωνία.

Γιατί ξαναγράφεται η ιστορία ως μαζοκαταναλωτική υστερία με τα ανθρωποφάγα των πολυεθνικών και της τεχνολογίας, με τα αιμοβόρα, σπερμοβόρα, αιδοιόφρονα,  μέσα μαζικής αποβλάκωσης, με την εκμαυλιστική δύναμη του χρήματος, αλλά και με τη συνενοχή των πολιτικάντηδων, υπηρετών της Νέας Οικονομική Ιδεολογίας,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο ηθικός άνθρωπος που μέσα του εγκαταβιώνει η ηθική συνείδηση-προσωπικός θεός.
Γιατί καταντήσατε πολλούς νέους μας (όχι όλους και όχι μόνον), θηράματα για όλες τις μόδες, προβλέψιμους, υποθηκεύσιμους, αναλώσιμους,

Διόλου δεν πέθανε γι’ αυτό η πίστη στα νιάτα. Η Ελπίδα στα παιδιά μας.
Γιατί στη μεταμοντέρνα εποχή, την εποχή της μετανεωτερικότητας, ο κόσμος μας και οι ζωές μας χτίζονται, πια, με τα υλικά της αποϊδεολογικοποιημένης τεχνολογίας-τεχνικής και τις αρχές του απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού και αποκτηνωμένου φιλοτομαρισμού, 

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το φιλελεύθερο πνεύμα της ελευθερίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της κοινωνικής αλληλεγγύης.

Γιατί ζούμε σ’ έναν κόσμο-πολύχρωμη κουρελού, που όλα ταιριάζουν και συντίθενται με όλα, σε ένα αδιαφοροποίητο μαζικό, απρόσωπο, δίκην χυλού, κομπιναδόρικο, κερδώο σύνολο,

Διόλου δεν πέθανε γι’ αυτό η λαχτάρα για έναν ανθρώπινο κόσμο, για τα παιδιά μας. Γιατί τσαλαπατήσαμε όλες τις θεμελιακές αξίες, της ιστορίας, της παράδοσης του Έθνους, Πατρίδας,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η Πατρίδα, το Έθνος, ο Πατριώτης (δεν μιλώ για πατριδοκάπηλους, πατριδεμπόρους).

Γιατί η Δόξα της Ολυμπίας και η ευγενής άμιλλα στον αθλητικό και κοινωνικό στίβο,  κατάντησε ανταγωνισμός εταιριών, κρατών, πολιτικών, πάνω στα σακατεμένα σώματα (μελλοντικά πτώματα) νέων ανθρώπων, αντικειμένων εκμετάλλευσης μέσα στη Ρωμαϊκή αρένα, «του φα’ τους πριν σε φάνε: get them before they get you», 

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό το ολυμπιακό ελληνικό πνεύμα της αγνής άμιλλας για το στεφάνι της ελιάς, του δίκαιου αγώνα για τη ζωή και την προκοπή.

Γιατί γεμίσαμε με νομάδες, γκουτσοφορεμένους (Gucci και τα όμοια), που παριστάνουν  τη διανόηση στα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξανδραποδισμού), με διανοητικό πηλίκον τηλεθέασης (AGB) και ελληνικά Νεαντερτάλ, διατυμπανίζοντας επιμελώς την άγνοια και την άνοια τους,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο αγώνας για τη σωστή και έντιμη ενημέρωση των πολιτών.

Γιατί καταντήσατε (σεις οι πολιτικατζήδες, καμία σχέση με τους πολιτικούς) τον κυρίαρχο λαό δουλική μάζα και το πολιτικό σύστημα, σύστημα πάτρωνα-κοτζαμπάση-πολιτικού-ψηφοφόρου-πελάτη,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό ο Δήμος που την πόλη κρατύνει.

Γιατί η πολιτική έγινε πολιτικαντισμός και διαπλοκή πολιτικό-οικονομικών συμφερόντων,

Διόλου δεν πέθανε γι αυτό η Πολιτική ως τέχνη και επιστήμη διευθέτησης των διαφορών των πολιτών (εξ ανομοίων η πόλις, φωνάζει ο Αριστοτέλης).

Γιατί περιφρονήσαμε τις ανθρώπινες αξίες και ιδέες,

Διόλου δεν πέθαναν γι αυτό οι ιδέες. 

Οι ιδέες δεν πεθαίνουν. Κανένας εγκληματίας δεν μπορεί να τις σκοτώσει.

Πάντα θα είναι σπόρος ζωής που θα ανθίζει τις ψυχές των ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Το γρύλισμά σας δε θα μας βγάλει από τη μέση. Δεν μας τρομάζει.

Εδώ θα είμαστε πάντοτε, «τοις δεινοίς ευέλπιδες (στα δείνα να ελπίζουμε)»

για το ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ αύριο.

Είμαστε ρεαλιστές. Επιδιώκουμε το αδύνατο.

EΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΕΥΛΑ

[Ritalamp]

http://www.alfavita.gr/anakoinoseis/ank12_12_08_2153.php

[Georgia s]

http://www.zougla.gr/news.php?id=16422

[om]

http://www.alfavita.gr/typos/typos15_12_08_1539.php

[Georgia s]

καλά ωραιότερη συνέντευξη απο τη σημερινή του Κούγια  στην εκπομπη του Χατζηνικολάου, δεν έχω ξαναδει!!!