0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Θα σου θυμίσω την τραγωδία Αντιγόνη του Σοφοκλή: ο άγραφος νόμος περί ταφής των νεκρών την οδήγησε στο θάνατο, γιατί υπερίσχυσε ο γραπτός νόμος του κράτους, έστω και αν η κοινωνία τον εφάρμοζε.
Κοινωνία χωρίς κανένα πολιτιστικό στίγμα δεν υπάρχει, για να μιλάμε για ουδετερότητα. Όπως δεν μπορείς να παραβλέψεις το αποτύπωμα της αρχαιοελληνικής σκέψης στην ελληνική και την ευρωπαϊκή κοινωνία, δεν μπορείς να παραβλέψεις και το αποτύπωμα του χριστιανισμού. Το δίκαιο δεν δημιουργείται σε πολιτιστικό κενό. Το ποια θα είναι τα στοιχεία εκείνα που θα κρατηθούν και ποια όχι από κάθε παράδοση είναι μια διαφορετική ιστορία. Αλλά δεν μπορείς να κάνεις ότι δεν υπάρχουν. Είναι σαν να λες ότι υπάρχουν άνθρωποι με ουδέτερη ταυτότητα. Δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Έχουν συγκεκριμένη πολιτιστική ταυτότητα.
Ε τώρα, την ιστορία της Αντιγόνης μού την αναφέρεις ως θετικό παράδειγμα;Στην Αντιγόνη είχες πρώτον, την επιβολή του κρατικού νόμου δια της βίας, χωρίς την παραμικρή ένδειξη επιείκειας, έννοιας βέβαια μεταγενέστερης, αριστοτελικής.Έπειτα, είχες την επιβολή ενός κρατικού νόμου που πήγαινε κόντρα στο εθιμικό χωρίς επαρκή και βάσιμη δικαιολογία (το εθιμικό περί ταφής δεν παραβίαζε κάποιο ανθρώπινο δικαίωμα ούτε το κοινό συμφέρον), άρα είχε έναν βαθμό αυθαιρεσίας εκ μέρους ενόςτου βασιλιά που λειτουργούσε τάχα ως πεφωτισμένος δεσπότης, στην πράξη ως αυταρχικός ηγεμόνας. Αν μιλήσουμε με όρους διαφωτισμού, ο βασιλιάς με αυτήν την απόφαση παραβίασε το "κοινωνικό συμβόλαιο", καθώς έκανε κατάχρηση της εξουσίας που του είχε εκχωρηθεί από τον λαό, χωρίς να είναι σαφές με ποιον τρόπο προστάτευε αυτή η απόφαση τα δικαιώματα του λαού.
Το κράτος είναι ουδέτερο ως μια νομική απρόσωπη οντότητα που ρυθμίζει τις σχέσεις των πολιτών. Η κοινωνία των πολιτών μέσα της φέρει ρεύματα θέσεις λατρείες μεταφυσική κουλτούρες ποικίλες. Άλλες πλειοψηφικές κι άλλες μειοψηφικές.
Οι μαθητές δε, είναι αναγκαίο να αναπτύξουν την κριτική σκέψη, την αμφισβήτηση και την έρευνα. Μάθημα ομολογιακού περιεχομένου και κατήχησης, θεωρώ ότι είναι αντίθετο με τον παραπάνω στόχο.
Είναι τουλάχιστον αισιόδοξο μήνυμα ,ότι υπήρξαν διαφορετικές απόψεις στο ΣτΕ.
Υ.Γ Το"κοινωνικό συμβόλαιο" βεβαίως και δεν έχει καμία σχέση με τη βασιλεία και εντάσσεται , όπως είπες, στο Διαφωτισμό. Ο Διαφωτισμός όμως αντιτάχθηκε στο σκοταδισμό και την επιβολή κανόνων ερήμην των πολιτών.
Δεν περιορίζεις apri τις θρησκευτικές ελευθερίες σε θρησκευτικά ουδέτερο κράτος. Τουναντίον. Μόνον έτσι διασφαλίζονται. Αλλιώς η πλειοψηφία αποκτά προνομιακά οφέλη που αφορούν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα κι ως εκ τούτου παραβιάζουν την ισότητα των πολιτών.
ΔΕΝ έκανε αυτό ο Διαφωτισμός.Επέβαλλε τη εξουσία της αστικής τάξης έναντι των πραγματικών παραγωγών του οικονομικού πλούτου.Καθόλου αθώος.
Δεν μπορείς να επιβάλεις σε κάποιον να μην εκφράζει τη σκέψη του που είναι διαμορφωμένη σε συγκεκριμένο πολιτιστικό περιβάλλον.Ουδέτερος θρησκευτικά μπορεί να είναι μόνο ο άθεος. Και πάλι, σε κάποιο βαθμό η σκέψη του είναι επηρεασμένη από τη νοοτροπία της κοινωνίας όπου ζει, άρα και από τη θρησκεία της.Όταν έχεις την απαίτηση οι άλλοι να σκέφτονται όπως εσύ, τότε καταπατάς τη θρησκευτική τους ελευθερία. Και δεν έχει σημασία αν το κάνεις ως αλλάθρησκος, ως αλλόδοξος ή ως άθεος.
Το κράτος apri είναι θρησκευτικά ουδέτερο. Όχι οι πολίτες. Συγχέεις τ' απρόσωπο που εξασφαλίζει την ίση μεταχείριση ως θεμελιακό κανόνα με την πολιτική υπόσταση ενός μέλους της κοινωνίας. Το κράτος με το σύνταγμα δένει όλους τους πολίτες κι είν' ανεπίτρεπτο να επικαλείται συγκεκριμένη λατρεία. Δεν είναι ούτε για την πλειοψηφία το κοινωνικό συμβόλαιο ούτε για τη μειοψηφία. Είναι για όλους εξ ου κι η θρησκευτική ουδετερότητα.
Απρόσωπο μπορεί να είναι στη θεωρία. Στην πράξη όμως δεν είναι, αφού τις λειτουργίες του τις ασκούν πρόσωπα με συγκεκριμένη ταυτότητα.Δηλαδή, στη εκδίκαση της συγκεκριμένης υπόθεσης τι διαφορετικό θα γινόταν στο θρησκευτικά ουδέτερο κράτος που έχεις στο μυαλό σου, ως προς τον τρόπο που λειτούργησαν οι δικαστές;Η διάταξη περί καλλιέργειας θρησκευτικής συνείδησης από μόνη της δεν είχε κάτι που να αφορά ρητά συγκεκριμένη θρησκεία και σε άλλη διάταξη όριζε ρητά ότι όλοι οι πολίτες ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν τα ίδια δικαιώματα. Άρα, μπορείς να πεις ότι τουλάχιστον στο συγκεκριμένο θέμα το σύνταγμα έχει ήδη μια ουδετερότητα. Η ερμηνεία που δόθηκε όμως από την πλειοψηφία των συμβούλων κινήθηκε σε άλλη κατεύθυνση, γιατί επηρεάστηκε από τις πεποιθήσεις τους.