Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση
Μετά τον διορισμό / την πρόσληψη => Σχολική ζώνη => Μήνυμα ξεκίνησε από: Έσπερος στις Ιουνίου 09, 2025, 07:08:50 pm
-
Ανοίγω αυτό το θέμα για να ανταλλάξουμε απόψεις και εμπειρίες σχετικά με τη θλιβερή κατάσταση που βλέπουμε κάθε χρόνο να χειροτερεύει, τη γενική αδιαφορία των μαθητών για το σχολείο, την πλήρη απάθειά τους ακόμα και μπροστά σε πάρα πολύ χαμηλούς βαθμούς, την παντελή απουσία οποιουδήποτε στόχου σχετικού όχι με πανεπιστημιακές σπουδές απαραίτητα, αλλά με μια σοβαρή στάση μέχρι το τέλος της σχολικής τους ζωής. Και καταλήγω στο ερώτημα, μπορεί ένα σχολείο να προσπαθήσει και να επιδιώξει να ανεβάσει συνολικά το επίπεδο των μαθητών του (χωρίς να χρησιμοποιηθούν άλλα μέσα όπως μετακινήσεις μαθητών από και προς γειτονικά σχολεία). Εννοώ να ανεβάσεις το επίπεδο του συγκεκριμένου μαθητικού δείγματος που διαθέτεις, που έρχεται στο σχολείο σου με τυχαίο τρόπο και έχει μεγάλη κοινωνική, οικονομική και πνευματική διαστρωμάτωση.
Κάποιες δικές μου παρατηρήσεις (για Γυμνάσιο):
- Όταν έχεις υπερβολικά πολλούς αδύναμους μαθητές ταυτόχρονα με μαθητές με αξιώσεις, είναι δύσκολο να βρεις ισορροπία ώστε να έχεις υψηλές απαιτήσεις, χωρίς να κλείνεις τελείως την πόρτα του σχολείου στα άλλα παιδιά, αλλά και χωρίς να ρίχνεις τελείως το επίπεδο.
- Οι τεχνικές διαφορποιημένης διδασκαλίας και γενικά οι μαθητοκεντρικές και βιωματικές τεχνικές που προτείνονται στις επιμορφώσεις, ίσως να είχαν αποτεέλσμα αν χρησιμοποιούνταν κατ' αποκλειστικότητα σχεδόν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού πάνω σε αναδιαμορφωμένη ύλη, ώστε να εξασφαλιστεί ότι οι μαθητές ώς ένα σημείο θα συμβαδίζουν μέχρι κάποια τάξη. Στο Γυμνάσιο, αυτές οι μέθοδοι είναι ωραίες για να διανθίζεις το μάθημα,και μπορεί όντως να οδηγήσουν σε μεγάλη εμπλοκή των παιδιών, η οποία εμπλοκή σίγουρα φέρνει μια κάποια ενασχόληση και η ενασχόληση θα φέρει και μια κάποια επαφή με το μάθημα, αλλά αυτό είναι ώς εκεί. Ουσιαστικά είναι για να κάνει κάτι κάποιος για να μην μείνει ή για να μην τα παρατήσει τελείως και φυτοζωεί γύρω στο 14. Να φέρω ένα παράδειγμα: στα λογοτεχνικά κείμενα, δραστηριότητες δραματοποίησης σκηνών, ζωγραφιές εναλλακτικών εξωφύλλων κλπ. Μια χαρά είναι και κάποια παιδιά θα τις χαρούν ιδιαίτερα, αν έχουν ταλέντο σε αυτά. Όμως ο μαθητής που δεν μπορεί να κατανοήσει ένα κείμενο ή να γράψει μια παράγραφο 8 σειρών, θα εξακολουθεί να μην μπορεί να κατανοήσει και να γράψει κείμενο. Απλά θα έχει εμπλακεί συναισθηματικά με το μάθημα, άρα ίσως του κεντρίσει την προσοχή, σίγουρα θα το θυμάται λίγο περισσότερο (εξ ακοής) και θα καταφέρει να έχει ένα γραπτό ίσως ακόμα και για 13-14, αλλά μέχρι εκεί.
- Σε πιο πρακτικές καταστάσεις, έχω δει εκπαιδευτικούς αμείλικτα απαιτητικούς που δεν αναγνωρίζουν κανένα ελαφρυντικό. Αποτέλεσμα δεν έχουν. Ίσως θα έλεγα κιόλας ότι οι μαθητές κλείνονται τελείως, απογοητεύονται, δεν προσπαθούν καν, θεωρούν ότι είναι κομμένοι από χέρι.
- Έχω δει συνάδελφο, νέο συνάδελφο, με απαιτήσεις εκτός τόπου και χρόνου όπως είχαμε συνήθως όλοι όταν ξεκινήσαμε, που δεν δείχνει όμως ότι θα κόψει από ιδεολογία και εκδικητικότητα. ΕΚεί πράγματι, παρατήρησα ότι οι περισσότεροι μαθητές, επειδή ο πέλεκυς των βαθμών ήταν βαρύς, αλλά παράλληλα υπήρχε και θετική προσωπική σχέση και ενθάρρυνση, έκαναν μια μεγαλύτερη προσπάθεια (ή έκαναν περισσότερο φροντιστήριο) και επιφανειακά προσαρμόστηκαν στις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού. Την επόμενη χρονιά όμως, μπορώ να πω ότι αυτά που είχαν συγκρατήσει, ήταν αυτά τα ελάχιστα που συγκρατεί ο μέσος μαθητής δυστυχώς στην εποχή μας, δηλαδή δεν δεν είδα διαφορετικό αποτέλεσμα παρόλο που επιφανειακά ο ίδιος είχε νιώσει δικαιωμένος ότι τους έτρεξε και πέτυχε κάτι.
- Έχω δοκιμάσει και τη μέθοδο άλλων εκπαιδευτικών, που λένε ότι πρέπει στην αρχή να τα κάνεις αργά και αναλυτικά και μετά θα μπουν στο πνεύμα και θα προχωράς πιο γρήγορα, αλλά θα έχεις κερδίσει μεγαλύτερο μέρος του ακροατηρίου. Αυτό κι αν ήταν τελικά αποτυχία.... Κατέληξα να ασθμαίνω για να ολοκληρώσω ένα αφηγηματικό έργο, επανλαμβάνοντας τελικά σε κάθε ενότητα τι είναι τα τυπικά επίθετα και η ύβρις, για να το εμπεδώσει και ο πιο αφηρημένος, δεν εμβάθυνα όσο θα ήθελα για να ακούσουν κάποια πιο απαιτητικά πράγματα οι μαθητές που θα τα κατανοούσαν, εγώ τελικά ταλαιπωρήθηκα και αγχώθηκα και δεν νομίζω ότι όλο αυτό άξιζε τον κόπο.
-
Στο ΓΕΛ που υπηρετώ οι μαθητές που 'ναι δυνατοί στο μάθημά μου είναι τρεις τέσσερες ανά τμήμα. Εικοσιεφτάρια τμήματα. Μ' αυτούς δουλεύω. Εμβαθύνουμε κιόλας στην ύλη κι όλα καλά. Άμα έριχνα το επίπεδο τότε θα δούλευα με περσότερους μαθητές. Όμως αυτοί οι περσότεροι θα τα πήγαιναν μεν καλύτερα, αλλά ουσιαστικό όφελος δε θα υπήρχε. Διότι ειλικρινές ενδιαφέρον δεν έχουν και θα τα λησμονούσαν όλα άμεσα. Οπότε θα βλάφτονταν οι πραγματικά καλοί μαθητές (στο μάθημά μου εννοώ, οι τρεις τέσσερες) που δε θα εμβάθυναν. Κι άρα δε διαλέγω αυτόν το δρόμο. Όσο για τους πολλούς έχω να πω το εξής. Έχουν κλίσεις ατομικές που δεν έχουν να κάνουν με τα βασικά μαθήματα (και πανελληνίως εξεταζόμενα) των ΓΕΛ (Μαθηματικά Αρχαία Φυσική Λατινικά κτλ). Οπότε έρχονται στο ΓΕΛ γιατί άλλος τύπος σχολείου που να καλύπτει τις δικές τους προτιμήσεις δεν υπάρχει (πέραν των ΕΠΑΛ τελοσπάντων). Φυσικά ο λειτουργικός αναλφαβητισμός, η απουσία οποιασδήποτε κριτικής σκέψης κι ο χρυσαυγιτισμός (απότοκο των δυο πρώτων) θριαμβεύουν. Κι όλο πάει εντεινόμενη προς το χείριστο αυτή η κατάσταση.
-
Τάξεις με 25-28 παιδιά, τμήματα ένταξης με 28 παιδιά ( σε Γυμνάσιο), παιδιά με γνωμάτευση "ειδικό σχολείο" να είναι στην ίδια τάξη με τους 2-3 άριστους ή τους 5-6 αρκετά καλούς μαθητές, παιδιά (και γονείς) που απαξιώνουν το σχολείο και δεν έχουν μάθει να διαβάζουν και να μαθαίνουν, παιδιά που δεν ξέρουν ανάγνωση και συλλαβίζουν... είναι κάποια θέματα που πρέπει να ξαναδούμε όσοι αγαπάμε το σχολείο.
-
Αν και το θέμα δεν είναι τόσο απλό, θα προσθέσω και εγώ την άποψή μου:
Το επίπεδο των μαθητών εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τις κατάλληλες συνθήκες διδασκαλίας του διδακτικού αντικειμένου. Για παράδειγμα άλλες απαιτήσεις έχει ένα φιλολογικό μάθημα όπου οι μαθητές εξετάζονται προφορικά και γραπτά σε γλωσσικά μαθήματα και δεν υπάρχει τμήμα ένταξης για τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και άλλες ένα μάθημα αισθητικής αγωγής, όπου χρειάζεται εργαστήριο (όπου συνήθως δεν υπάρχει). Το καλύτερο, σε επίπεδο εκπαιδευτικού, ίσως να είναι ένας συνδυασμός διαφορετικών μεθόδων διδασκαλίας, όπως και η ίδια προτείνεις.
Το επίπεδο, πάντως είναι δύσκολο να ανέβει αποκλειστικά με ατομική προσπάθεια του εκπαιδευτικού, με πολυπληθή τμήματα. Θα γράψω κάτι που έχω παρατηρήσει στο δικό μας σχολείο. Την προηγούμενη χρονιά είχαμε τρία τμήματα της Β' Γυμνασίου δύο δυνατά και ένα αδύναμο και αυτή τη χρονιά συγχωνεύτηκαν σε δύο με 25 παιδιά το κάθε ένα. Στο μικρότερο (δυνατό) τμήμα υπήρχε και παιδί με σοβαρή αναπηρία. Δεν χρειάζεται να είσαι μάντης για να μαντέψεις αυτή τη χρονιά αν ανέβηκε ή έπεσε το επίπεδο των μαθητών.
-
Τάξεις με 25-28 παιδιά, τμήματα ένταξης με 28 παιδιά ( σε Γυμνάσιο), παιδιά με γνωμάτευση "ειδικό σχολείο" να είναι στην ίδια τάξη με τους 2-3 άριστους ή τους 5-6 αρκετά καλούς μαθητές, παιδιά (και γονείς) που απαξιώνουν το σχολείο και δεν έχουν μάθει να διαβάζουν και να μαθαίνουν, παιδιά που δεν ξέρουν ανάγνωση και συλλαβίζουν... είναι κάποια θέματα που πρέπει να ξαναδούμε όσοι αγαπάμε το σχολείο.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που στο θεσμικό κομμάτι δεν αλλάζει από εμάς. Ώς ένα σημείο δεν αλλάζει και η παρουσία 2-3 ουσιαστικά αναλφάβητων μαθητών σε κάθε τμήμα, που είναι έτσι για λογους πάνω από τις δυναμεισ τους. Το ερώτημά μου κυρίως αφορά αυτήν την ομάδα μαθητών που είναι στο μέσον μιας καμπύλης Gauss. Τους μαθητες που μπορούν, αν ασχοληθούν, το 12 να το κάνουν 14 ή το 14 να το κάνουν 16, αλλά πλέον, δεν το κάνουν και τείνουν να μετατοπίζονται προς το 11-13, μεγαλώνοντας το χάσμα με όσους είναι πάνω από 17, και προκαλώντας σπαζοκεφαλιά στον εκπαιδευτικό που θέλει να κάνει υψηλού επιπέδου μάθημα, το οποίο μπορεί 10, ή και 5 χρόνια πριν, να απευθυνόταν σε 10 μαθητες (με διαβαθμίσεις) ενώ τώρα μετά βίας απευθύνεται σε 3-4.
@leon σ ένα γυμνάσιο δεν μπορείς να κανεις μάθημα έτσι, είναι άλλη η στόχευση, καλώς ή κακώς. Εκτός αν εχεις καταφέρει να έχει το σχολείο
σου μια τετοια φήμη σε σχέση με τα λοιπά σχολεία της περιοχης, ώστε απλα κάποιοι να βρίσκουν πλαγιους τρόπους για να πάνε κάπου που θα επιβιώσουν ευκολοτερα και να σου έρθουν κάποιοι άλλοι που θέλουν να δουλέψουν σε άλλη ταχύτητα.
@harac το ξέρω και αυτό για τμήματα. Στο νησί μας, οι μαθητες πιυ έρχονται από τα μικρά δημοτικά των χωριών, έχουν όλα κατακτημένο ένα πολυ καλό επίπεδο γραπτής έκφρασης, γενικών γνώσεων, ανάγνωσης και κατανόησης κειμένου (παρολο που πολλές φορές οι γονείς τους έχουν χαμηλότερη μόρφωση ή είναι παρα πολύ απλοϊκοί άνθρωποι). Δεν θα εξελιχθούν όλοι το ίδιο αλλά είναι οφθαλμοφανές ότι σε μια μικρή τάξη με ηρεμία και δυνατότητα προσωπικής ενασχόλησης, γίνεται δουλειά υψηλού επιπέδου και ακόμα κι αν στο γυμνάσιο δεν ανοίξουν ξανά βιβλίο, μπορούν να διαβάσουν, να γράψουν, να ανακαλέσουν γνώσεις, να χρησιμοποιήσουν κοινή λογική και να σταθούν αξιοπρεπώς, μια εικόνα πολύ διαφορετική από τα παιδιά που πάνε στα δημοτικά που λειτουργούν σαν δημοτικά μεγάλης πόλης.
-
Το θέμα είναι πιο πολύπλοκο και πέρα από τα όρια της τάξης. Δηλαδή ξεκινά έξω από την τάξη, αλλά εμείς το βλέπουμε μέσα.
Η γενικότερη κοινωνική κατάσταση (όσοι έχετε δουλέψει στο κέντρο της Αθήνας, ξέρετε πως η πλειοψηφία των μαθητών (οι οικογένειες τους δηλαδή) εστιάζουν στην επιβίωση ή στην οικονομική ευμάρεια, όπως την εννοεί ο καθένας. Σε αυτό το πλαίσιο η όποια γνώση είναι μάλλον περιττή, εφόσον δεν μπορεί να συμβάλλει στην οικονομική βελτίωση. Επομένως η γνώση, όπως παρέχεται από το Υπουργείο, έχει εδώ και καιρό απαξιωθεί. Προσωπικά έχω αρκετά τέτοια παραδείγματα. Αυτή είναι μόνο μια σοβαρή πτυχή του θέματος, που κατά την γνώμη μου είναι κυρίως ηθικό, αλλά δεν είναι νομίζω της παρούσης να το αναλύσω.
Φυσικά, τα πολυπληθή τμήματα (αποκλειστική ευθύνη του Υπουργείου) συμβάλλουν στην περαιτέρω επιδείνωση της κατάστασης.
-
@erietta άρα θεωρούμε δεδομένο
ότι ανάλογα με το σε ποια γειτονιά είναι το σχολείο, οι μαθητες είναι a priori καταδικασμένοι ή τυχεροί, ασχέτως του πώς λειτουργεί το σχολείο;
-
Το σκολειό δε ζει αποκομμένο απ' την κοινωνία. Κι η κοινωνία είναι φουλ ταξική. Όσο κι αν παλέψουν οι εκπαιδευτικοί η πραγματικότητα είναι αμείλικτη.
-
Αυτό το ταξικό προφανώς ισχύει, όμως η απαξίωση του σχολείου είναι εντονότατη και σε πολύ πλούσια μερη, εκεί δεν μπορεί να είναι δικαιολογία ότι οι γονείς είναι βιοπαλαιστές κλπ, υπάρχουν άλλοι λογοι.
-
Καταθετω κι εγω αυτα που ακουω απο τον στενο (αλλα και τον ευρυτερο) κοινωνικο μου περιγυρο, σχετικα με αυτο το ζητημα: τα περισσοτερα παιδια, εχω καταλαβει οτι θεωρουν το σχολειο "χασιμο χρονου". Το "γιατι" και το "πως" διαμορφωθηκε αυτη η τοποθετηση-αποψη (και η εκταση του φαινομενου αυτου), η αληθεια ειναι οτι δεν το γνωριζω η ιδια (αν και με απασχολει, διοτι ολοι στην ιδια κοινωνια ζουμε και το τι σταση κρατα ο ενας, επηρρεαζει τον αλλον).
-
Αυτό το ταξικό προφανώς ισχύει, όμως η απαξίωση του σχολείου είναι εντονότατη και σε πολύ πλούσια μερη, εκεί δεν μπορεί να είναι δικαιολογία ότι οι γονείς είναι βιοπαλαιστές κλπ, υπάρχουν άλλοι λογοι.
Ο χρυσαυγιτισμός, μάλιστα, αφορά κυρίως πλούσιες περιοχές. Στα νησιά ενδιαφέρονται για τον τουρισμό (νεόπλουτοι) και δε νοιάζονται για τα γράμματα.
-
Όταν από πολύ νωρίς στη ζωή τους τα περισσότερα παιδιά έχουν πρόσβαση σε social media και παρακολουθούν τη χλιδάτη ζωή του κάθε αμόρφωτου influencer, όταν βλέπουν ότι 17 χρονα παιδιά, επειδή κλωτσάνε καλά το τόπι υπογράφουν συμβόλαια εκατομμυρίων, όταν σου λένε ότι εγώ θα δουλέψω στην εστίαση και θα βγάλω περισσότερα από σένα που σπούδασες, ακόμα αναρωτιέστε γιατί έχει απαξιωθεί το σχολείο; Σίγουρα τα πολυπληθή τμήματα δεν βοηθάνε στην σωστή εκπαιδευτική προσέγγιση, αλλά και στη δική μου γενιά θυμάμαι 25ρια τμήματα είμασταν στην καλύτερη, ούτε τμήματα ένταξης υπήρχαν, ούτε παράλληλη στήριξη υπήρχε και οι γονείς μας έλειπαν από το σπίτι όλη μέρα για να τα βγάλουμε πέρα και φροντιστήριο ξεκινούσαμε οι περισσότεροι στη 2α λυκείου.
-
Αυτό το ταξικό προφανώς ισχύει, όμως η απαξίωση του σχολείου είναι εντονότατη και σε πολύ πλούσια μερη, εκεί δεν μπορεί να είναι δικαιολογία ότι οι γονείς είναι βιοπαλαιστές κλπ, υπάρχουν άλλοι λογοι.
Ναι, συμφωνω οτι ισχυει το ταξικο.
Ομως η ουσια του φαινομενου πιστευω οτι βρισκεται στην διαμορφωμενη πεποιθηση πολλων (πιθανολογω οτι ειναι η τεινει να γινει πλειοψηφια) οτι "το σχολειο ειναι χασιμο χρονου".
Αυτο ουσιαστικα, ειναι ενα στερεοτυπο: μια πεποιθηση.
Και οπως ξερουμε, τα στερεοτυπα πρακτικα δεν αλλαζουν.
Εκει νομιζω οτι βρισκεται το προβλημα, και διατρεχει ολοκληρη την κοινωνια: και τους πλουσιοτερους, και τους φτωχοτερους.
-
Όταν από πολύ νωρίς στη ζωή τους τα περισσότερα παιδιά έχουν πρόσβαση σε social media και παρακολουθούν τη χλιδάτη ζωή του κάθε αμόρφωτου influencer, όταν βλέπουν ότι 17 χρονα παιδιά, επειδή κλωτσάνε καλά το τόπι υπογράφουν συμβόλαια εκατομμυρίων, όταν σου λένε ότι εγώ θα δουλέψω στην εστίαση και θα βγάλω περισσότερα από σένα που σπούδασες, ακόμα αναρωτιέστε γιατί έχει απαξιωθεί το σχολείο; Σίγουρα τα πολυπληθή τμήματα δεν βοηθάνε στην σωστή εκπαιδευτική προσέγγιση, αλλά και στη δική μου γενιά θυμάμαι 25ρια τμήματα είμασταν στην καλύτερη, ούτε τμήματα ένταξης υπήρχαν, ούτε παράλληλη στήριξη υπήρχε και οι γονείς μας έλειπαν από το σπίτι όλη μέρα για να τα βγάλουμε πέρα και φροντιστήριο ξεκινούσαμε οι περισσότεροι στη 2α λυκείου.
Πολυ σωστα τα λετε.
Ομως υπαρχει καοιια εναλλακτικη προταση? (Γενικα μιλω, οχι απο εσας προσωπικα)
Φοβουμαι πως οχι.
Διαχρονικα, αυτος που κλωτσαει το τοπι πληρωνεται καλυτερα απο τον "δασκαλακο".
Ανεκαθεν συνεβαινε αυτο.
-
Πολυ σωστα τα λετε.
Ομως υπαρχει καοιια εναλλακτικη προταση? (Γενικα μιλω, οχι απο εσας προσωπικα)
Φοβουμαι πως οχι.
Διαχρονικα, αυτος που κλωτσαει το τοπι πληρωνεται καλυτερα απο τον "δασκαλακο".
Ανεκαθεν συνεβαινε αυτο.
Να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με αρχές, με σωστά πρότυπα, να καλλιεργήσουμε την κριτική τους σκέψη και να μην γίνουν άβουλα όντα. Αυτά μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία ώστε να ανταμείβεται ο καθένας δίκαια και ανάλογα με την προσφορά του σε αυτήν, εμείς αποτύχαμε και όταν λέω εμείς εννοώ την γενιά μου και τις επόμενες από τη δική μου. Τώρα σε ότι έχει να κάνει με την παρούσα κατάσταση ενδεικτικό είναι ότι όλο και περισσότεροι επιδιώκουν τα παιδιά τους να ενταχθούν στα πρότυπα γυμνάσια για να αποφύγουν όλα τα εμπόδια που αναφέρουν οι συνάδελφοι παραπάνω.
-
Να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με αρχές, με σωστά πρότυπα, να καλλιεργήσουμε την κριτική τους σκέψη και να μην γίνουν άβουλα όντα. Αυτά μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία ώστε να ανταμείβεται ο καθένας δίκαια και ανάλογα με την προσφορά του σε αυτήν, εμείς αποτύχαμε και όταν λέω εμείς εννοώ την γενιά μου και τις επόμενες από τη δική μου. Τώρα σε ότι έχει να κάνει με την παρούσα κατάσταση ενδεικτικό είναι ότι όλο και περισσότεροι επιδιώκουν τα παιδιά τους να ενταχθούν στα πρότυπα γυμνάσια για να αποφύγουν όλα τα εμπόδια που αναφέρουν οι συνάδελφοι παραπάνω.
Συμφωνω απολυτα μαζι σας.
Και αυτο που αναφερατε θα μπορουσε να υλοποιηθει στο μακρινο μελλον, υπο την προυποθεση οτι η πλειοψηφια μας θα υιοθετουσε αυτες τις αρχες-αξιες (δεν φαινεται ακομα κατι τετοιο, και τολμω να εκτιμησω οτι δεν προκειται και να γινει).
Απο το ευρυτερο περιβαλλον μπυ, λαμβανω δυο μηνυματα:
1. Το σχολειο ειναι χασιμο χρονου (απο τους περισσοτερους)
2. Το παιδι πρεπει να παει προτυπο (αν ειναι αρκετα καλος μαθητης για να περασει), ή ιδιωτικο που κανει καλα τμηματα (αν υπαρχουν τα χρηματα). Το δευτερο μηνυμα, εκπεμπεται απο μια μικρη μειοψηφια.
Τολμω να σας πω, οτι κατα τη γνωμη μου το κλασικο δημοσιο σχολειο με την παραδοσιακη του εννοια, βιωνει τις "τελευταιες του στιγμες": πνεει τα λοισθια".
Οδηγειται ταχυτατα σε πληρη αποσυνθεση, και αυτο "στρωνει το χαλί" για το αμεσως επομενο βημα, το οποιο θα φανει ως "καθαρση" (και ισως ειναι κιολας εκει που οδηγειται το πραγμα ολοταχως).
-
Το σχολείο ήταν πάντοτε ταξικό. Απλά, τώρα παρατηρούμε ένταση του φαινομένου. Πιστεύω ότι η καραντίνα, ο πολλαπλασιασμός των προτύπων, αλλά και η προώθηση των δεξιοτήτων είναι οι βασικοί λόγοι. Στο τι κάνουμε, η απάντηση είναι πως δεν μπορουμε να το αντιπαλέψουμε. Όσο χτίζουμε, οι αποπάνω γκρεμίζουν και απαξιώνουν αυτό που χτίζουμε. Βασικά και από εμάς θέλουν να συμπληρώνουμε φόρμες αξιολογησης και να κάνουμε τους σαλτιμπάγκους μπροστά σε συμβούλους.
-
Το σχολείο ήταν πάντοτε ταξικό. Απλά, τώρα παρατηρούμε ένταση του φαινομένου. Πιστεύω ότι η καραντίνα, ο πολλαπλασιασμός των προτύπων, αλλά και η προώθηση των δεξιοτήτων είναι οι βασικοί λόγοι. Στο τι κάνουμε, η απάντηση είναι πως δεν μπορουμε να το αντιπαλέψουμε. Όσο χτίζουμε, οι αποπάνω γκρεμίζουν και απαξιώνουν αυτό που χτίζουμε. Βασικά και από εμάς θέλουν να συμπληρώνουμε φόρμες αξιολογησης και να κάνουμε τους σαλτιμπάγκους μπροστά σε συμβούλους.
Συμφωνω απολυτα.
Ο ρολος που επιφυλασσεται για τους εκπαιδευτικους, ειναι ακριβως αυτος που περιγραψατε σε πρωτη φαση (για πολυ λιγο ακομα).
Αμεσως μετα, απλα θα διαπιστωθει επισημα η πληρης διαλυση του τυπικου δημοσιου σχολειου, και φυσικα θα πρεπει "να γινει κατι γι αυτο".
Και αυτο το "κατι" θα ερθει ως "σωτηρια" μεσω της καταργησης της μονιμοτητας των εκπαιδευτικων (που ολοι πιστευω οτι καταλαβαινουμε που οδηγει αυτον τον κλαδο:ουσιαστικα, αφορα μονο αυτον τον κλαδο τουλαχιστον σε πρωτη φαση).
Πραγματικα λυπουμαι (παρ οτι δεν με αφορα αμεσαα προσωπικα, διατηρω υψηλο ενδιαφερον για τον χωρο αυτο για λογους αξιακους βασικα), αλλα συμφωνω μαζι σας στο οτι πλεον δεν μπορει να γινει τιποτα.
Ειναι πολυ αργα πια.
-
Ναι, συμφωνω οτι ισχυει το ταξικο.
Ομως η ουσια του φαινομενου πιστευω οτι βρισκεται στην διαμορφωμενη πεποιθηση πολλων (πιθανολογω οτι ειναι η τεινει να γινει πλειοψηφια) οτι "το σχολειο ειναι χασιμο χρονου".
Αυτο ουσιαστικα, ειναι ενα στερεοτυπο: μια πεποιθηση.
Και οπως ξερουμε, τα στερεοτυπα πρακτικα δεν αλλαζουν.
Αναπαράγετε φράσεις, που διατείνεστε ότι είναι πεποίθηση πολλών, ότι "το σχολείο είναι χάσιμο χρόνου". Ο τρόπος που το κάνετε δείχνει ότι συμμερίζεστε κι εσείς μία τέτοια νοοτροπία. Δείχνετε μηδενική ενσυναίσθηση στο κοινό που απευθύνεστε, εν προκειμένω, εκπαιδευτικούς που καταθέτουν σώμα, ψυχή, ενέργεια για να επιτελέσουν κάθε μέρα το καθήκον τους. Έρχεστε σαν κριτής, τηρώντας πάντα ασφαλή απόσταση, και σε κάθε σας ανάρτηση υποτιμάτε το δημόσιο σχολείο. Αποκομίζω την αίσθηση ότι θέλετε να μας φέρνετε προ τετελεσμένων γεγονότων. Τέλος, δεν προτείνετε καμία λύση, πρακτική ή θεωρητική.
Παρακαλώ, ποιος ακριβώς είναι ο σκοπός των αναρτήσεών σας. Διότι μόνο προβληματισμένη δεν φαίνεστε για το "συνεχώς φθίνον επίπεδο των μαθητών".
-
Αναπαράγετε φράσεις, που διατείνεστε ότι είναι πεποίθηση πολλών, ότι "το σχολείο είναι χάσιμο χρόνου". Ο τρόπος που το κάνετε δείχνει ότι συμμερίζεστε κι εσείς μία τέτοια νοοτροπία. Δείχνετε μηδενική ενσυναίσθηση στο κοινό που απευθύνεστε, εν προκειμένω, εκπαιδευτικούς που καταθέτουν σώμα, ψυχή, ενέργεια για να επιτελέσουν κάθε μέρα το καθήκον τους. Έρχεστε σαν κριτής, τηρώντας πάντα ασφαλή απόσταση, και σε κάθε σας ανάρτηση υποτιμάτε το δημόσιο σχολείο. Αποκομίζω την αίσθηση ότι θέλετε να μας φέρνετε προ τετελεσμένων γεγονότων. Τέλος, δεν προτείνετε καμία λύση, πρακτική ή θεωρητική.
Παρακαλώ, ποιος ακριβώς είναι ο σκοπός των αναρτήσεών σας. Διότι μόνο προβληματισμένη δεν φαίνεστε για το "συνεχώς φθίνον επίπεδο των μαθητών".
Απλα μεταφερω τα μηνυματα που λαμβανω απο τον ευρυτερο περιγυρο μου (γνωστοι-φιλοι με παιδια που πανε λυκειο, σε εντυπωσιακο ποσοστο, μου μεταφερουν οτι τα παιδια τοτς θεωρουν "χασιμο χρονου" το σχολειο).
Φυσικα και με προβληματιζει αυτο (οχι για προσωπικους λογους μαλιστα, αλλα ως ενα μελος της κοινωνιας που θεωρει κατηφορο αυτη την κατασταση οπου εχουν δημιουργηθει σε πολυ κοσμο τετοια ισοπεδωτικα στερεοτυπα).
Πως περιμενουμε να συμπεριφερθει και ποσο περιμενουμε να ενδιαφερθει το οποιο παιδι με κατι που εξαρχης το θεωρει "χασιμο χρονου"?
Αν εσεις καταλαβατε οτι "υποτιμω το δημοσιο σχολειο", τοτε δεν εχω να σας πω κατι.
Οσο για τα "τετελεσμενα γεγονοτα", αν εννοειτε την βεβαιοτητα μου για την επικειμενη (και ηδη δρομολογηθεισα) καταργηση της μονιμοτητας, σας θυμιζω οτι δεν την δρομολογησα εγω, αλλα η ψηφισθησα (δις) κυβερνηση. Και οι ερευνες δειχνουν οτι την ενστερνιζεται η πλειοψηφια των πολιτων.
Οσο για την "λυση" που ζητατε (και δικαιως), λυπουμαι πολυ: δεν υπαρχει λυση. Ειναι πολυ αργα πια.
-
Απλα μεταφερω τα μηνυματα που λαμβανω απο τον ευρυτερο περιγυρο μου (γνωστοι-φιλοι με παιδια που πανε λυκειο, σε εντυπωσιακο ποσοστο, μου μεταφερουν οτι τα παιδια τοτς θεωρουν "χασιμο χρονου" το σχολειο).
Φυσικα και με προβληματιζει αυτο (οχι για προσωπικους λογους μαλιστα, αλλα ως ενα μελος της κοινωνιας που θεωρει κατηφορο αυτη την κατασταση οπου εχουν δημιουργηθει σε πολυ κοσμο τετοια ισοπεδωτικα στερεοτυπα).
Πως περιμενουμε να συμπεριφερθει και ποσο περιμενουμε να ενδιαφερθει το οποιο παιδι με κατι που εξαρχης το θεωρει "χασιμο χρονου"?
Αν εσεις καταλαβατε οτι "υποτιμω το δημοσιο σχολειο", τοτε δεν εχω να σας πω κατι.
Οσο για τα "τετελεσμενα γεγονοτα", αν εννοειτε την βεβαιοτητα μου για την επικειμενη (και ηδη δρομολογηθεισα) καταργηση της μονιμοτητας, σας θυμιζω οτι δεν την δρομολογησα εγω, αλλα η ψηφισθησα (δις) κυβερνηση. Και οι ερευνες δειχνουν οτι την ενστερνιζεται η πλειοψηφια των πολιτων.
Οσο για την "λυση" που ζητατε (και δικαιως), λυπουμαι πολυ: δεν υπαρχει λυση. Ειναι πολυ αργα πια.
Παρέλειψα να αναφέρω ότι ήμουν βέβαιη για τη φύση της απάντησής σας. Γενικόλογη και και άνευ ουσίας. Επαναλαμβάνοντας και υπερθεματίζοντας τις θέσεις σας.
Ζητώ συγνώμη από τον δημιουργό του θέματος για την κατάχρηση από μέρους μου.
Κουράγιο συνάδελφοι.
-
Για να ειμαι ειλικρινής, ανοίγοντας αυτό το θέμα περίμενα εφαρμοσμένες προτάσεις ή έστω ανταλλαγή εμπειριών, ιδίως από όσους έχουν εργαστεί σε πολλά διαφορετικά σχολεία.
-
Εφαρμοσμένες προτάσεις από εμένα, απολύτως δοκιμασμένες και οι δυο. Η μια αφορά στο Λύκειο και η άλλη στο Γυμνάσιο.
Στο Λύκειο συμφωνώ μέχρι κεραίας με τον συνάδελφο, αυτό έκανα και αυτό θα ξανάκανα και οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση πιστεύω πως είναι λανθασμένη. Η ανώτερη δευτεροβάθμια δεν είναι υποχρεωτική. Το μάθημα που θα κάνει ο κάθε εκπαιδευτικός έχει χρέος να είναι τέτοιο ώστε να επαρκεί στον δυνατό μαθητή και να μην χρειάζεται φροντιστήριο. Όχι να κάνεις ένα μάθημα- ενισχυτική διδασκαλία στο οποίο όλοι θα χρειάζονται φροντιστήριο, ο ένας γιατί δεν θα καταλάβει ό,τι και να κάνεις και ο άλλος επειδή δεν του μαθαίνεις αυτά που χρειάζεται να ξέρει.
Στο ΓΕΛ που υπηρετώ οι μαθητές που 'ναι δυνατοί στο μάθημά μου είναι τρεις τέσσερες ανά τμήμα. Εικοσιεφτάρια τμήματα. Μ' αυτούς δουλεύω. Εμβαθύνουμε κιόλας στην ύλη κι όλα καλά. Άμα έριχνα το επίπεδο τότε θα δούλευα με περσότερους μαθητές. Όμως αυτοί οι περσότεροι θα τα πήγαιναν μεν καλύτερα, αλλά ουσιαστικό όφελος δε θα υπήρχε. Διότι ειλικρινές ενδιαφέρον δεν έχουν και θα τα λησμονούσαν όλα άμεσα. Οπότε θα βλάφτονταν οι πραγματικά καλοί μαθητές (στο μάθημά μου εννοώ, οι τρεις τέσσερες) που δε θα εμβάθυναν. Κι άρα δε διαλέγω αυτόν το δρόμο....
Στο Γυμνάσιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί αυτό, επειδή ανήκει στην υποχρεωτική εκπαίδευση και η στοχευμένη διδασκαλία προς μια μειοψηφία ενδέχεται να μετατρέψει το μάθημα σε ιδιωτική επικοινωνία μέσα σε δημόσιο χώρο, κάτι που αντιβαίνει στη δημοκρατική φύση του σχολείου. Γι΄αυτό τον λόγο και εν συντομία χρησιμοποιώ την εξής τακτική (και μάλιστα σε σχολείο με φιλτραρισμένους μαθητές, άρα θα το έκανα παντού). Μοιράζω τον χρόνο σε δυο μέρη. Ένα 20λεπτο πάνω κάτω, στο οποίο απευθύνομαι σε όλους τους μαθητές και εξηγώ τα βασικά, τα χρήσιμα, τα απαραίτητα, τα σύμφωνα με το Υπουργείο και με την κρίση μου χαρακτηρισμένα έτσι. Που αν δεν τα γνωρίζουν θα το θεωρώ προσωπική αποτυχία. Αυτό είναι το υποχρεωτικό μέρος του μαθήματος. Όποιος δεν ενδιαφέρεται μπορεί να μην παρακολουθεί το δεύτερο μισό του μαθήματος για τους δυνατούς μαθητές, αρκεί να μην ενοχλεί. Συνήθως προτείνω να αντιγράφει τα υποχρεωτικά μέχρι να τα μάθει. Σε μερικά μαθήματα, όπως τα αρχαία, δίνω διαφορετικές σημειώσεις και ασκήσεις στους ενδιαφερόμενους (που τις επιστρέφω διορθωμένες και με σχολιασμένα τα λάθη που έγιναν, επειδή δεν κάνω γενική εξέταση μαθήματος, λειτουργώ με τεστ μόνο). Ο μαθητής που θέλει να αλλάξει κατηγορία, με έχει πάντα στη διάθεσή του, ώστε να τον καθοδηγήσω στο διάβασμά του (με κατ΄ιδίαν βοήθεια στα διαλείμματα ή στο τέλος του ωραρίου και με επιπλέον υλικό για τις ανάγκες του). Με όλο το τμήμα επεξεργάζομαι πιο ελεύθερα μαθήματα, αλλά πάντα θα κάνω αυτά που θέλω και που απευθύνονται σε λίγους.
-
Απο το ευρυτερο περιβαλλον μπυ, λαμβανω δυο μηνυματα:
1. Το σχολειο ειναι χασιμο χρονου (απο τους περισσοτερους)
Νομίζω ότι αυτό είναι μεγάλη αλήθεια, αλλά δεν έχει σχέση με το αν το σχολείο είναι δημόσιο ή ιδιωτικό, αν οι εκπαιδευτικοί είναι μόνιμοι ή όχι, ούτε με τις διδακτικές μεθόδους τους, που σίγουρα είναι καλύτερες από αυτές του παρελθόντος.
Το σχολείο θεωρείται χαμένος χρόνος, γιατί από ένα σημείο και μετά χάνει τον προορισμό του, που είναι να προετοιμάσει τα παιδιά για τον μετέπειτα ρόλο τους στην κοινωνία.
Τις τελευταίες δεκαετίες έχει περάσει η στρεβλή πεποίθηση ότι όλοι οι μαθητές πρέπει να διευκολυνθούν να έχουν ανώτερη εκπαίδευση, ακόμα και ανώτατη. Οι λόγοι πολλοί. Ανάμεσά τους και το γεγονός ότι έτσι δεν αναγκάζεται κανείς να ασχοληθεί σοβαρά με την ανάπτυξη διαφόρων κλάδων παραγωγής όπου θα μπορούσαν να απορροφηθούν στο μέλλον αρκετοί μαθητές μετά από σχετική εκπαίδευση.
Φυσικά, δεν εννοώ τη διευκόλυνση όσων έχουν κλίση και ενδιαφέρον για ανώτερη εκπαίδευση, αλλά εμποδίζονται από την οικονομική τους κατάσταση. Μιλάω για τη διευκόλυνση όσων δεν έχουν κλίση και ενδιαφέρον και θα προτιμούσαν να έκαναν κάτι άλλο στη ζωή τους. Είναι αυτοί που τα φροντιστήρια τους βοηθάνε να πάνε σπρωχτοί στην επόμενη φάση συντηρώντας την ψευδαίσθηση ότι μπορούν.
Αποτέλεσμα είναι πραγματικά να χάνουν χρόνο, αφού αντί να διδάσκονται κάτι που πραγματικά τους ενδιαφέρει, ακούνε πράγματα που δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου και μάλιστα δύο φορές, μια στο σχολείο και μια στο φροντιστήριο.
Αλλά και οι καλοί μαθητές αναγκαζόμενοι να πάνε κι αυτοί στο φροντιστήριο για να ακούσουν περισσότερα από όσα προλαβαίνει να τους δώσει το σχολείο, έχουν την αίσθηση ότι χάνουν χρόνο σ' αυτό.
Είναι μια παρανοϊκή και ασφυκτική κατάσταση, όπως και να τη δεις, και γι' αυτό πολλοί μαθητές αναζητούν κάποια διέξοδο σε πρότυπα, σε ιδιωτικά, στα social media, σε ό,τι μπορεί ο καθένας.
Χρειάζεται αλλαγή της φιλοσοφίας της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Όλα τα υπόλοιπα λίγο επηρεάζουν την κατάσταση.
-
Αν ήμουν Υπουργός:
1. Α λυκείου μείωση ωρών σε 25, παροχή γενικών γνώσεων με αλλαγή στη φύση των διδακτικών αντικειμένων-με μεγαλύτερη σχέση με την εργασιακή, κοινωνική πραγματικότητα
2. Β λυκείου ο.π.
3. Απολυτήριο στη Β λυκείου με εξετάσεις πολλαπλής και προφορικές σε όλα τα μαθήματα.
4. Γ λυκείου μαθήματα μόνο προσανατολισμού, 20 ώρες
Ουτοπία; Ίσως.
-
@ppil αυτό όντως είναι ρεαλιστικό. Θεωρώ όμως ότι είναι ρεαλιστικό όταν εκτός από τους 4-5 που ξεχωρίζουν συο τμήμα, εχεις τουλάχιστον άλλους τόσους που κινούνται άνω του 15, έτσι δεν είναι; Θέλω να πω ότι μια από τις απορίες μου είναι το πώς μπορείς να κανεις τη μεγάλη ομάδα του μέσου όρου, να μην παραπαίει προς το να περναει οριακά, αλλά να προσπαθει συνεχώς να ανεβεί.
Να πω δυο παραδείγματα δικά μου. Σε μάθημα αρχαίων από μετάφραση, απευθύνομαι στο σύνολο της τάξης, πάω πιο αργά από άλλες χρονιές, όμως σε γενικές γραμμές επιτυγχάνω και κάποιους υψηλότερους στόχους. Κουράζομαι πολύ, όπως έγραψα και πιο πριν, δεν νιώθω απόλυτα ικανοποιημένη από αυτό το μάθημα, όπως έγραψα χτες, σήμερα όμως με μια διαγώνια μάτια στα γραπτά, είδα ότι δεν έχω καθολου μαργαριτάρια. Το οποίο για τα δεδομένα μας είναι μια επιτυχία. Έχω κάποιους που βαρέθηκαν να γράψουν και πολλοί έγραψαν μόνο τα αυτονόητα ή κάποια γενικόλογα που τους τα έχωσε στο κεφάλι τελευταία στιγμή κάποιος φροντιστής, όμως έγραψαν. Είναι τραγικό βέβαια που το συζητάμε αυτο για τα αρχαία από μετάφραση που τουλάχιστον τον μύθο και δυο πράγματα της πλοκής παλιότερα ήταν αυτονόητα. Συνολικά λοιπόν θεωρώ ότι αυτή η μέθοδος απέδωσε και το λέω συγκρίνοντας με τα τραγικα διαγωνίσματα του α τετραμηνου. Μπορώ να την βελτιώσω λοιπόν κρατώντας καλύτερες ισορροπίες. Όμως είναι ένα χαλαρό μάθημα.
Από την άλλη, σε μάθημα αρχαίας γλώσσας, έχω παραδώσει ενότητες γραμματικής ή συντακτικού που έχω πει ότι απευθύνονται στα παιδιά που θα πάνε στο ΓΕΛ, τα οποία δεν βάλαμε στην ύλη των εξετάσεων ή τς βάλαμε χωρίς πρόθεση να τα εξετάσουμε (συμβιβασμός με την έτερη διδάσκουσα), έχω επιμείνει παρα πολύ σε έναν βασικό κορμό γραμματικής που θέλω να γνωρίζουν όλοι, και θεωρώ αυτονόητο ότι τα μόλις 6 κείμενα της ύλης θα τα έχουν διαβάσει άψογα. Κι όμως… αφήνω στην άκρη τα λάθη γραμματικής και συντακτικού. Δεν είχαν διαβάσει τα κείμενα!! τα είχαν διαβάσει στο πόδι, τέλος πάντων. Μιλώ για τους μέτριους μαθητες. Δεν είναι για να κοπούν, λόγω των προφορικών κατά βάση, αλλά η εικόνα είναι απογοητευτική. και από πίσω φαίνεται η νοοτροπία: περνάω άρα κάνω το μίνιμουμ, και δεν σκοπεύω να πάω ΓΕΛ άρα δεν προσπαθώ παραπάνω. Σ αυτο το κομμάτι εστιάζω, αν μπορεί να ανατραπεί και με ποιον τρόπο άραγε.
-
Στο κάθε τμήμα έχω περίπου 1-2 που μπορούν να κατανοήσου ύλη επόμενης τάξης (δηλ θα μπορούσαν να προχωρήσουν τάξη, αν το επέτρεπε το σύστημά μας) , 3-4 που ανήκουν στην κατηγορία των πολύ δυνατών μαθητών (άνω του επιπέδου της τυπικής διδασκαλίας του μαθήματος), 4-5 καλοδιαβασμένων μαθητών και μετά τους μαθητές του 14-17. 2-3 δεν ασχολούνται λόγω άγνοιας, κυρίως στις τάξης της Β και της Γ Γυμνασίου και είναι παιδιά που είχαν ελλείψεις και στο Δημοτικό. Το σύστημα αυτό θα το ακολουθούσα ακόμη πιο εύκολα και χωρίς καμία επιφύλαξη σε τμήματα χαμηλότερου επιπέδου, γιατί το θεωρώ το πιο ηθικό. Πέρα από αυτό όμως, λειτουργεί εξαιρετικά ειδικά αν εφαρμοστεί από την Α Γυμνασίου, να προλάβει κάποιος το φυτώριο να μην του χαλάσει. Η μεγαλύτερη επιτυχία του είναι στα Αρχαία. Αρχικά έχω διαπιστώσει πως κινητοποιεί τον καλώς εννοούμενο εγωισμό του μαθητή. Κανένας δεν θέλει να ανήκει στους "βασικούς", σε ένα μάθημα που παρουσιάζω ως εύκολο σε αντίθεση με μαθηματικοφυσικές. Έχω δει μαθητή να έχει κάνει φοβερά άλματα μετά τα Χριστούγεννα με λίγη βοήθεια. Να πειράζονται συμμαθητές μεταξύ τους πως ανέβηκαν κατηγορία, ειδικά μετά από διαγωνίσματα: " Τα γεγγραμμένα εννοώ ρε παίδες", " δεν έτυχε, πέτυχε " και τέτοια. Δεν έχει επιτυχία στο μάθημα της Ιστορίας της Γ Γυμνασίου, εκεί κινητοποιώ μόνο αν πω την προσωπική μου άποψη για πρόσωπα και γεγονότα (πράγμα που δεν μπορώ να αποφύγω και γι΄αυτό καλό είναι να μην παίρνω νεότερη ιστορία).
-
Στο κάθε τμήμα έχω περίπου 1-2 που μπορούν να κατανοήσου ύλη επόμενης τάξης (δηλ θα μπορούσαν να προχωρήσουν τάξη, αν το επέτρεπε το σύστημά μας) , 3-4 που ανήκουν στην κατηγορία των πολύ δυνατών μαθητών (άνω του επιπέδου της τυπικής διδασκαλίας του μαθήματος), 4-5 καλοδιαβασμένων μαθητών και μετά τους μαθητές του 14-17. 2-3 δεν ασχολούνται λόγω άγνοιας, κυρίως στις τάξης της Β και της Γ Γυμνασίου και είναι παιδιά που είχαν ελλείψεις και στο Δημοτικό. Το σύστημα αυτό θα το ακολουθούσα ακόμη πιο εύκολα και χωρίς καμία επιφύλαξη σε τμήματα χαμηλότερου επιπέδου, γιατί το θεωρώ το πιο ηθικό. Πέρα από αυτό όμως, λειτουργεί εξαιρετικά ειδικά αν εφαρμοστεί από την Α Γυμνασίου, να προλάβει κάποιος το φυτώριο να μην του χαλάσει. Η μεγαλύτερη επιτυχία του είναι στα Αρχαία. Αρχικά έχω διαπιστώσει πως κινητοποιεί τον καλώς εννοούμενο εγωισμό του μαθητή. Κανένας δεν θέλει να ανήκει στους "βασικούς", σε ένα μάθημα που παρουσιάζω ως εύκολο σε αντίθεση με μαθηματικοφυσικές. Έχω δει μαθητή να έχει κάνει φοβερά άλματα μετά τα Χριστούγεννα με λίγη βοήθεια. Να πειράζονται συμμαθητές μεταξύ τους πως ανέβηκαν κατηγορία, ειδικά μετά από διαγωνίσματα: " Τα γεγγραμμένα εννοώ ρε παίδες", " δεν έτυχε, πέτυχε " και τέτοια. Δεν έχει επιτυχία στο μάθημα της Ιστορίας της Γ Γυμνασίου, εκεί κινητοποιώ μόνο αν πω την προσωπική μου άποψη για πρόσωπα και γεγονότα (πράγμα που δεν μπορώ να αποφύγω και γι΄αυτό καλό είναι να μην παίρνω νεότερη ιστορία).
Εγώ έχω κατά νου σαφώς διαφορετικό μαθητικό πληθυσμό. Σε κάθε τμήμα υπάρχει τουλάχιστον ένας που δεν θα έπρεπε να είναι σ αυτήν την τάξη χωρίς δική του ευθύνη (έπρεπε να φοιτά σε άλλου είδους σχολείο ή να έχει δεχτεί κανονική υποστήριξη για να μάθει τη γλώσσα). 3-4 δεν θα έπρεπε να είναι σ αυτήν την τάξη με δική τους ευθύνη ή ευθύνη των οικογενειών τους (δηλ δεν έχουν ελαφρυντικά). Το παλιό 13-14 έχει πάει πλέον στο 11-12 και τείνει να λιγοστεύει γιατί μετακινούνται στην πιο κάτω κατηγορία. Οι μαθητες του 17 και πάνω αριθμητικά είναι οι ίδιοι με παλια, όμως έχω την αίσθηση ότι λόγω του χάσματος που υπάρχει πλέον σε κάθε τμήμα, το 16 τείνει να γίνει 17 κ το 17 να γίνει 18. Γιατί ο καθένας νιώθει ότι πρέπει να επιβραβεύσει την επιμέλεια και την προσπάθεια. Κι η αλήθεια είναι ότι αν ψειριζεισ επακριβώς τι είναι του 18 κ τι του 19, το αποτέλεσμα είναι απλα να γεμίζεις άγχη και ανασφάλειες τα σωστά παιδιά και να κάνουν τελικά ακόμα περισσότερα φροντιστήρια, γιατί θεωρούν ότι ο Χ ππυ το 19 κ το 20 το βάζει για πλάκα, σκέφτεται σωστά, άρα εγω που δεν το βάζω είμαι παράξενη άρα πρέπει να κάνουν τα παντα για να τους βαλω κι εγω 20. Έτσι έχουμε έναν σταθερό αριθμό μαθητών που μελετούν και προσπαθούν για να έχουν επιδόσεις άνω του 17, αλλά αυτή η ομάδα που παλιά έφτανε και οριακά διατηρούσε το 16-17 χωρίς πολλή μελετη, με χαρη στις κατακτημένες γνώσεις, την στοιχειώδη προσοχή στο μάθημα και την φυσική ευστροφία, τείνει επίσης να εξαφανιστεί, και να πέσει κάτω από 15, διότι εκεί προστίθεται η βαρεμάρα και η αδιαφορία. Μου λειπει δηλαδή το πώς κρατάς αυτήν την μεσαία ομάδα μαθητών, να ασχολείται πιο πολύ ώστε να εχεις περισσότερους μέσα στην τάξη για να δουλέψεις αλλά και να κρατιέται γενικα το σχολείο σ ένα επίπεδο.
Όταν στις εξετάσεις του Ιουνίου εχεις το μισό σχολείο να φεύγει στο μισάωρο, είτε επειδή δεν ξέρει τίποτα είτε επειδή βαριέται γιατί ξέρει ότι πέρασε από τα τετράμηνα και γράφει ένα συμβολικό 6, και έρχονται με τα μαγιο και τις παντόφλες με κάλτσες, είναι εξευτελισμός της εικόνας του σχολείου. Γι αυυο αναρψτιεμαι, πώς μπορεί ένα σχολείο να περάσει το μήνυμα ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι επιθυμητές;
-
έρχονται με τα μαγιο και τις παντόφλες με κάλτσες, είναι εξευτελισμός της εικόνας του σχολείου.
Σας έχω και (λίγο) καλύτερο: σαγιονάρες, μαγιό, αμάνικη φανέλα και την πετσέτα θαλάσσης ριχτή στον ώμο, ήδη από αρχές Μαΐου. Μαθητές Β΄ (κυρίως) και Γ΄ (δευτερευόντως) λυκείου, σε ΓΕΛ το οποίο βρίσκεται ακριβώς μπροστά στην παραλία. Με το που χτυπάει το κουδούνι του σχολάσματος, μπλουμ στο νεράκι. Καλά, για βιβλία και τετράδια ούτε λόγος. Πρακτικά, και εξαιρουμένων των προαγωγικών και απολυτηρίων εξετάσεων, ο Μάιος καθίσταται νεκρός μήνας.
Κατά τα άλλα, και παρά τους πολύ γόνιμους προβληματισμούς και αναζητήσεις που προαναφέρθηκαν, εμένα θα μου επιτρέψετε να ρίξω τους προβολείς μου στο παρακάτω:
Όταν από πολύ νωρίς στη ζωή τους τα περισσότερα παιδιά έχουν πρόσβαση σε social media και παρακολουθούν τη χλιδάτη ζωή του κάθε αμόρφωτου influencer, όταν βλέπουν ότι 17 χρονα παιδιά, επειδή κλωτσάνε καλά το τόπι υπογράφουν συμβόλαια εκατομμυρίων, όταν σου λένε ότι εγώ θα δουλέψω στην εστίαση και θα βγάλω περισσότερα από σένα που σπούδασες, ακόμα αναρωτιέστε γιατί έχει απαξιωθεί το σχολείο;
Και ναι, το θέμα είναι και ταξικό προφανώς -τυφλός όποιος δεν το βλέπει-, αλλά όχι μόνο. Στο παραπάνω παράδειγμα του παραθαλάσσιου ΓΕΛ, προεξάρχων στην αμφίεση αυτή ήταν ο γιος του δημάρχου της πόλης.
-
Δεν έχω διαβάσει όλες τις απόψεις εδώ, θα πω όμως ότι αυτή είναι και η δική μου η εκτίμηση. Σε γυμνάσια που είμαι συνήθως τα τελευταία χρόνια διαπιστώνω κι εγώ φθίνον επίπεδο.
Εκείνο που με προβληματίζει περισσότερο είναι η απίστευτη έλλειψη ενδιαφέροντος, ανυπαρξία κινήτρων, μηδέν διάθεση.
Έμπαινα φέτος σε ορισμένες τάξεις και με έπιανε απελπισία. Ούτε πρώτη ώρα ήταν, ούτε τελευταία. Έκανες διερευνητικές ερωτήσεις, σύνδεση με προηγούμενη γνώση, τι brainstorming και αποπροσανατολιστικά διλήμματα. Με διαδραστικό πινακα κι αντίστοιχο υλικό, βιντεομαθήματα, quiz κ.α. Ζήτημα ήταν να είχες συμμετοχή από 2-3 άτομα. Έχανες τη διάθεση για ζωή!
Δεν ξέρω που οφείλεται ή πως μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Σίγουρα όμως δεν αντιμετωπίζεται με έντονα δασκαλοκεντρικό μάθημα.
Κάναμε συνδιδασκαλία φέτος και πρότεινα στον συνάδελφο να διαμορφώσουμε κάπως τα τελευταία μαθήματα, μετά το Πάσχα.
Έλεγα μήπως κάναμε τουλάχιστον επιδείξεις πειραμάτων, κάποια ομαδική εργασία, κάτι να εμπλακούν πιο ενεργά, να δραστηριοποιηθούν, να καταλήξουν σε κάποιο συμπέρασμα.
Τζίφος.
Μέναν γύρω στις 8 διδακτικές ώρες μέχρι τη λήξη, ξεκινήσαμε επαναλήψεις για τις εξετάσεις κι έβλεπα τους λεγόμενους "κακούς", αδιάφορους μαθητές και τους λυπόμουν. Ελάχιστοι ενεπλάκησαν κι ακόμα λιγότεροι -εκτιμώ- πως ωφελήθηκαν από τα επαναληπτικά μαθήματα.
Ούτως ή άλλως η επιείκια είναι δεδομένη και το ενδεχόμενο να παραπεμφθούν δεν είναι μεγάλο.
Άρα για ποιό λόγο τόση πίεση, άγχος και ένταση να ξανακάνουμε τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο;
Για να γράψει ο μαθητής του 18, 20;
Αυτός δεν χρειάζεται βοήθεια, κι αν χρειαστεί επιπλέον ώθηση τότε πιθανότατα θα την πάρει από το περιβάλλον του.
Τέλος πάντων, εγώ έτσι το βλέπω. Ενώ γενικά η χρονιά μάλλον είχε θετικό πρόσημο, το κλείσιμο μου έβγαλε μεγάλη απογοήτευση.
Υ.γ. Βέβαια, και η πρότασή μου δεν ήταν ανέξοδη. Ήθελε δουλειά, κόπο, συντονισμό, πρόγραμμα κι εργατοώρες, δεν ξέρω κι εγώ αν θα τα κατάφερνα, επομένως δεν κατηγορώ τον συνάδελφο αν αυτή ήταν η ένστασή του, ιδίως όταν έχει κανείς πολλά διδακτικά αντικείμενα.
-
Εκείνο που με προβληματίζει περισσότερο είναι η απίστευτη έλλειψη ενδιαφέροντος, ανυπαρξία κινήτρων, μηδέν διάθεση. (...) Με διαδραστικό πινακα κι αντίστοιχο υλικό, βιντεομαθήματα, quiz κ.α. Ζήτημα ήταν να είχες συμμετοχή από 2-3 άτομα. Έχανες τη διάθεση για ζωή!
Τα παραπάνω νομίζω ότι είναι κοινός τόπος πλέον. Ό,τι και να κάνεις. Ακόμα και κουίζ με χρήση κάποιας σχετικής διαδικτυακής πλατφόρμας μέχρι πέρσι που σκιωδώς "επιτρέπονταν" τα κινητά, δεν τα συγκινούν. Για το να συστήσεις κάποια podcasts εκλαϊκευμένα (π.χ. Archaeostoryteller για την Ιστορία, Το Βήμα Science για τις φυσικές επιστήμες) ας μη μιλήσουμε καν, είναι ζήτημα να κάτσουν στο σπίτι να ακούσουν 1-2 παιδιά. Ήδη, ακόμα και τα βιντεάκια YouTube στον διαδραστικό θεωρούνται "πασέ", δεν εξιτάρουν πλέον. Σε λίγο θα αρχίσουν να ζητάνε μόνο TikTok.
Η απουσία κινήτρων είναι το μεγάλο πρόβλημα, και το ζητούμενο είναι πώς μπορούν να κινητροδοτηθούν προς τη γνώση και την επιστήμη παιδιά τα οποία, όπως έγραψε ο Panais, έχουν βουλιάξει στα σόσιαλ και αντλούν από αυτά τα λάθος πρότυπα. Παράλληλα, μην αγνοείτε και την αντιπνευματικότητα που απαντάται πολύ έντονη από τη χρεωκοπία του 2010 και μετά. Πρότυπα για μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι ο "καταφερτζής", ο "ψημένος στην πιάτσα", ο "τι να τα κάνεις τα πτυχία, σημασία έχει η αγορά". Και αυτό σταδιακά οδηγεί την κοινωνία στον ολοένα και πιο βαθύ εκφασισμό της.
-
Εδώ μας έρχονται στο λύκειο ήδη μπασμένα τα μικρά στις χρυσαυγίτικες οργανώσεις, τι συζητάμε τώρα... Λε καταστασιόν τρε απελπιστίκ.
-
@IoannisDr τα μαθήματα με πιο συμμετοχικό και βιωματικό τρόπο σίγουρα είναι αναγκαία, όμως από το Γυμνάσιο και μετά θα πρέπει να αναμένουμε και άλλες δεξιότητες. Αυτά είναι ωραία για να κρατήσουν τα παιδιά σε επαφή με το σχολείο στο δημοτικό, στην Α Γυμνασίου, ώς εκεί. Μετά πρέπει να δοθεί έμφαση και στην παραδοσιακή μελέτη, γραφή, ανάλυση, ώστε όποιος κινηθεί μετά σε πιο ακαδημαϊκο επίπεδο, να έχει τα απαιτούμενα εφόδια. Ειδικά οι μαθητες που είναι υψηλού επιπέδου πρέπει να αντιλαμβάνονται ότι το 20 δεν είναι δεδομένο, ότι δεν αρκεί η παπαγαλία κλπ.
Την έλλειψη κινήτρων μπορώ να την κατανόηση στον βαθμό που κάποιος είναι ευχαριστημένος με αυτό που πετυχαίνει με υποτυπώδη πρισπαθεια και με αξιοπρεπή στάση. Δηλαδή, το να θυμάται την παράδοση και να μπορεί με μια ανάγνωση να γράψει 15 στην Ιστορία και 16 στα Κείμενα. Και δεν θέλει παραπάνω. Δεν κατανοώ όμως το να μην έχει ασκηθεί ένα ανήλικο παιδί στο να εινσι συνεπής σε κάποιες υποχρεώσεις. Δεν μπορεί να χρειάζεσαι κίνητρο για να φτιάχνεις την τσάντα σου και να κανεις έστω στο πόδι τις ασκήσεις. Είναι υποχρέωση σου, είσαι μαθητής, αυτόν τον καιρό αυτή είναι η δουλειά σου.
-
Όλα αυτά όμως δεν δείχνουν προβληματική λειτουργία της οικογένειας;
Υπήρχε περίπτωση στο παρελθόν να ξεκινήσει μαθητής για το σχολείο με σαγιονάρες και χωρίς τσάντα και να μην τον σταματήσουν πρώτα από όλους οι γονείς του; Ή μήπως αυτοί δεν ήταν που συμβούλευαν πρώτοι τα παιδιά τους να μάθουν ο,τι περισσότερο μπορούν, για να βελτιώσουν τη ζωή τους;
Σήμερα κινούνται μεταξύ αδιαφορίας και παραίτησης λόγω προσωπικών αδιεξόδων. Δεν πιστεύουν ότι η γνώση ή οποιαδήποτε αγωνιστική προσπάθεια βελτιώνει τη ζωή, αλλά ότι στον κοινωνικό βάλτο το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βρεις εύκολους τρόπους να ξεχνάς πού βρίσκεσαι και εύκολους τρόπους να μεταθέτεις τις ευθύνες σου.
Έχουν χαθεί τα όρια, γιατί δεν υπάρχουν όνειρα που να δικαιολογούν θυσίες και πρότυπα που να ακολουθούν άλλον δρόμο.
-
Εδώ μας έρχονται στο λύκειο ήδη μπασμένα τα μικρά στις χρυσαυγίτικες οργανώσεις, τι συζητάμε τώρα...
Σε έρευνα που διενήργησε το ΕΚΚΕ -Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών, μην πάει το μυαλό των μπούμερς σε κάτι άλλο- σε συνεργασία με το Friedrich Ebert Stiftung, προέκυψαν κάποια άκρως ενδιαφέροντα ευρήματα, ιδέ σελ. 38:
https://library.fes.de/pdf-files/bueros/athen/21825.pdf
Το 31% θεωρεί ότι "θα πρέπει να έχουμε έναν ισχυρό ηγέτη που δεν θα ασχολείται με το κοινοβούλιο και τις εκλογές", και το 14,4% ότι "υπό ορισμένες συνθήκες, η δικτατορία είναι καλύτερη μορφή διακυβέρνησης από τη δημοκρατία".
Ο ορμπανοερντογανισμός ante portas.
-
Επόμενο είναι, γιατί έχουν απογοητευτεί από την αδιαφορία της δημοκρατίας για τα προβλήματά τους, αισθάνονται αδύναμοι να αλλάξουν τις τύχες τους και εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποιον ισχυρό με την ψευδαίσθηση ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό.
-
Σιγά και πρόλαβαν τα μικρά ν' απογοητευτούν απ' την αδιαφορία της δημοκρατίας για τα προβλήματά τους. Απλά στα σπίτια των οικογενειάρχηδων εν Ελλάδι κυριαρχεί το χουντοτρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια και μεγαλώνουν τα παιδιά εξοικειωμένα με το φασισμό.
-
Επόμενο είναι, γιατί έχουν απογοητευτεί από την αδιαφορία της δημοκρατίας για τα προβλήματά τους, αισθάνονται αδύναμοι να αλλάξουν τις τύχες τους και εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε κάποιον ισχυρό με την ψευδαίσθηση ότι θα κάνει κάτι διαφορετικό.
Αποτυχία των θεσμών είναι, συμπεριλαμβανομένης -αν όχι προεξάρχουσας- και της εκπαίδευσης. Που θα όφειλε συστηματικά και με συνέπεια να (απο)δεικνύει στη νεολαία το μάταιο αυτής της ψευδαίσθησης. Ο "κάποιος ισχυρός", όχι μόνο κάτι διαφορετικό δεν θα κάνει, αλλά θα το κάνει ακόμα πιο αυταρχικά: θα μετατρέψει σε κανονικότητα τη ματαίωση των προσδοκιών. Κοινώς, "σκάσε και άκου, εγώ ο ιλλουμινάτος θα καθορίσω ποιος θα είναι ο ρόλος σου στον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας, αυτά μπορείς να έχεις -κι άμα σ' αρέσουν".
-
Δεν έχουν απογοητευτεί τα ίδια τα παιδιά. Για τους γονείς τους μιλάω που λειτουργούν ως πρότυπά τους και καταλήγουν να έλκονται από εύκολες λύσεις όπου κάποιος ισχυρός επιβάλλεται για λογαριασμό τους σε κάποιους αδύναμους.
Και προφανώς, πρόκειται για αποτυχία των θεσμών. Από πάνω προς τα κάτω ξεκινάει το πρόβλημα.
-
Η απαξίωση του σχολείου δεν είναι μονόπρακτο δράμα, είναι αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής και βαθιά πολιτισμικής μετατόπισης. Δεν αρκεί να αποδώσουμε την κρίση στις αδιάφορους γονείς, στους αδιάφορους καθηγητές, στα social media, στους influencers κ.οκ. Αντιθέτως, οφείλουμε να κατανοήσουμε γιατί αυτά τα πρότυπα έγιναν πειστικά και το σχολείο όχι. Δεν μπορεί δηλ, οι γονείς να είναι από την μια αδιάφοροι και από την άλλη να σπρώχνουν τα παιδιά τους στα πρότυπα σχολεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια οικογένεια. Και όχι, δεν είναι για να κάνουν επίδειξη στους γύρω τους. Ο εχθρός δεν είναι αόρατος. Είναι η πολιτική της χώρας για την εκπαίδευση. Από εκεί ξεκινούν και καταλήγουν όλα.
Αυτό εξηγεί γιατί το δικό μου σχολείο δεν έχει καμία σχέση με το σχολείο της Εσπέρου, ενώ οι περιοχές έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά ακριβώς (πλούσια από τον τουρισμό επαρχία). Εμένα δεν είναι το μοναδικό Γυμνάσιο της περιοχής, εκεί είναι η διαφορά και επειδή δεν υπάρχουν αυστηρά γεωγραφικά όρια οι μαθητές επιλέγουν πού θα πάνε. Έτσι, το μάθημα γίνεται όχι τόσο σε ομοιογενή τμήματα, αλλά σε τμήματα που έχουν σαφή προσανατολισμό για μάθηση ή όχι. Στο διπλανό σχολείο πάνε όντως με μαγιό και σαγιονάρες. Στο δικό μου, ο διευθυντής έχει στείλει μαθήτρια που τόλμησε να εμφανιστεί με τοπάκι να πάει σπίτι να αλλάξει και να επιστρέψει (αφήνοντας την τσάντα της στο σχολείο) και δεν υπήρξε ζήτημα κανένα, όπως φαντάζομαι θα γινόταν σε άλλο σχολείο. Στο άλλο σχολείο έστειλα την κόρη μου και έχουμε μάθει το bro οικογενειακώς. Δεν φταίνε οι καθηγητές γι΄αυτό, ούτε στην τελική οι συμμαθητές. Φταίει η εκπαιδευτική πολιτική που έχει αλλάξει την κοινωνία.
Γιατί ζητούν τόσοι γονείς τα πρότυπα, ενώ έχουν ακριβώς τα ίδια βιβλία και το ίδιο πρόγραμμα σπουδών; Επειδή σήμερα η μόρφωση δεν σχετίζεται με την κοινωνική κινητικότητα, το αφήγημα αυτό έχει καταρρεύσει. Μορφωμένοι νέοι εργάζονται επισφαλώς, πτυχία συσσωρεύονται χωρίς αντίκρισμα, η κοινωνική πρόοδος έχει πάψει να είναι συνάρτηση της εκπαίδευσης. Το πρότυπο λειτουργεί, σε αυτή την περίπτωση, ως υποκατάστατο της χαμένης αξιοκρατίας. Εφόσον το πανεπιστήμιο δεν αρκεί πια για κοινωνική άνοδο, η αριστεία πρέπει να ξεκινήσει νωρίτερα και να πιστοποιείται από δομές που θεωρούνται ανεξάρτητες από την "γενική μετριότητα". Αυτός είναι ο κύριος λόγος, όλα τα άλλα είναι για να γεμίσουμε την έκθεση.
Έσπερος, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω από αυτό που κάνεις. Είναι ήδη πάρα πολύ.
-
Η απαξίωση του σχολείου δεν είναι μονόπρακτο δράμα, είναι αποτέλεσμα μιας πολυπαραγοντικής και βαθιά πολιτισμικής μετατόπισης. Δεν αρκεί να αποδώσουμε την κρίση στις αδιάφορους γονείς, στους αδιάφορους καθηγητές, στα social media, στους influencers κ.οκ. Αντιθέτως, οφείλουμε να κατανοήσουμε γιατί αυτά τα πρότυπα έγιναν πειστικά και το σχολείο όχι. Δεν μπορεί δηλ, οι γονείς να είναι από την μια αδιάφοροι και από την άλλη να σπρώχνουν τα παιδιά τους στα πρότυπα σχολεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια οικογένεια. Και όχι, δεν είναι για να κάνουν επίδειξη στους γύρω τους. Ο εχθρός δεν είναι αόρατος. Είναι η πολιτική της χώρας για την εκπαίδευση. Από εκεί ξεκινούν και καταλήγουν όλα.
Αυτό εξηγεί γιατί το δικό μου σχολείο δεν έχει καμία σχέση με το σχολείο της Εσπέρου, ενώ οι περιοχές έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά ακριβώς (πλούσια από τον τουρισμό επαρχία). Εμένα δεν είναι το μοναδικό Γυμνάσιο της περιοχής, εκεί είναι η διαφορά και επειδή δεν υπάρχουν αυστηρά γεωγραφικά όρια οι μαθητές επιλέγουν πού θα πάνε. Έτσι, το μάθημα γίνεται όχι τόσο σε ομοιογενή τμήματα, αλλά σε τμήματα που έχουν σαφή προσανατολισμό για μάθηση ή όχι. Στο διπλανό σχολείο πάνε όντως με μαγιό και σαγιονάρες. Στο δικό μου, ο διευθυντής έχει στείλει μαθήτρια που τόλμησε να εμφανιστεί με τοπάκι να πάει σπίτι να αλλάξει και να επιστρέψει (αφήνοντας την τσάντα της στο σχολείο) και δεν υπήρξε ζήτημα κανένα, όπως φαντάζομαι θα γινόταν σε άλλο σχολείο. Στο άλλο σχολείο έστειλα την κόρη μου και έχουμε μάθει το bro οικογενειακώς. Δεν φταίνε οι καθηγητές γι΄αυτό, ούτε στην τελική οι συμμαθητές. Φταίει η εκπαιδευτική πολιτική που έχει αλλάξει την κοινωνία.
Γιατί ζητούν τόσοι γονείς τα πρότυπα, ενώ έχουν ακριβώς τα ίδια βιβλία και το ίδιο πρόγραμμα σπουδών; Επειδή σήμερα η μόρφωση δεν σχετίζεται με την κοινωνική κινητικότητα, το αφήγημα αυτό έχει καταρρεύσει. Μορφωμένοι νέοι εργάζονται επισφαλώς, πτυχία συσσωρεύονται χωρίς αντίκρισμα, η κοινωνική πρόοδος έχει πάψει να είναι συνάρτηση της εκπαίδευσης. Το πρότυπο λειτουργεί, σε αυτή την περίπτωση, ως υποκατάστατο της χαμένης αξιοκρατίας. Εφόσον το πανεπιστήμιο δεν αρκεί πια για κοινωνική άνοδο, η αριστεία πρέπει να ξεκινήσει νωρίτερα και να πιστοποιείται από δομές που θεωρούνται ανεξάρτητες από την "γενική μετριότητα". Αυτός είναι ο κύριος λόγος, όλα τα άλλα είναι για να γεμίσουμε την έκθεση.
Έσπερος, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα παραπάνω από αυτό που κάνεις. Είναι ήδη πάρα πολύ.
Πραγματικα εξαιρερικη τοποθετηση.
Προσυπογραφω
-
Δεν μπορεί δηλ, οι γονείς να είναι από την μια αδιάφοροι και από την άλλη να σπρώχνουν τα παιδιά τους στα πρότυπα σχολεία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια οικογένεια. Και όχι, δεν είναι για να κάνουν επίδειξη στους γύρω τους. Ο εχθρός δεν είναι αόρατος. Είναι η πολιτική της χώρας για την εκπαίδευση. Από εκεί ξεκινούν και καταλήγουν όλα.
(...)
Γιατί ζητούν τόσοι γονείς τα πρότυπα, ενώ έχουν ακριβώς τα ίδια βιβλία και το ίδιο πρόγραμμα σπουδών; Επειδή σήμερα η μόρφωση δεν σχετίζεται με την κοινωνική κινητικότητα, το αφήγημα αυτό έχει καταρρεύσει. Μορφωμένοι νέοι εργάζονται επισφαλώς, πτυχία συσσωρεύονται χωρίς αντίκρισμα, η κοινωνική πρόοδος έχει πάψει να είναι συνάρτηση της εκπαίδευσης. Το πρότυπο λειτουργεί, σε αυτή την περίπτωση, ως υποκατάστατο της χαμένης αξιοκρατίας. Εφόσον το πανεπιστήμιο δεν αρκεί πια για κοινωνική άνοδο, η αριστεία πρέπει να ξεκινήσει νωρίτερα και να πιστοποιείται από δομές που θεωρούνται ανεξάρτητες από την "γενική μετριότητα".
Θα μου επιτρέψετε να διακρίνω μια θεμελιώδη αντίφαση στα παραπάνω. Αν θεωρήσουμε ότι η γνώση και η επιστήμη δεν αρκούν πια για να υπάρξει κοινωνική κινητικότητα, και αν οι γονείς δεν το κάνουν για το "pool-moor" στον περίγυρο, τότε ποιος ο λόγος να αναζητούν μετά μανίας την "αριστεία" σε "δομές ανεξάρτητες από τη γενική μετριότητα"; Ή, τουλάχιστον, ως αντίφαση το αντιλαμβάνομαι εγώ. Αν κάνω λάθος, παρακαλώ εξηγήστε μου περαιτέρω.
Πάντως, μια περιδιάβαση στο πλέον τοξικό ΜΚΔ, το τραμπικής νοοτροπίας -ανεξάρτητα από το αν το αφεντικό του τα έσπασε με τον Τραμπ στη μοιρασιά- Χ, θα σας δείξει αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα για τη στάση της κυνωνίας (sic) απέναντι στη γνώση και τη μόρφωση. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα (και όχι μόνο) θεωρείται κοιτίδα "ελαττωματικών ιδεών" -για να θυμηθούμε και μια ψυχή...-, και ανεφάρμοστης θεωρητικολογίας, και ως μέτρο εξυγίανσης προτείνεται η περικοπή κατά 80% των εισακτέων, το κλείσιμο της συντριπτικής πλειονότητας των τμημάτων και, εν τέλει, της μετατροπής της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης σε φάμπρικα όσων απαιτεί η αγορά. Α, και με το αζημίωτο βεβαίως: τα "δωρεάν ΑΕΙ" θα πρέπει να καταργηθούν (https://www.capital.gr/arthra/3923033/giati-dorean-aei/).
-
Τα πρότυπα, τα πειραματικά, τα ωνασεια, ή τα ιδιωτικά της γειτονιάς (κυρίως δημοτικά) είναι για τους περισσοτερουσ γονείς μια σανιδα σωτηρίας. Όχι απαραίτητα για να κάνει το παιδί τους καλύτερο μάθημα, αλλά για να έχει γύρω του παιδιά από ποιοτικότερες οικογένειες ή να μην κινδυνεύει να φάει ξύλο (ειδικά στα δημοτικά που δεν υπάρχει και κανένας τρόπος αντιμετώπισης). Κι εγω διάλεξα σχολείο (δημοτικό) για το παιδί μου για να μην πάει στο δημοτικό που είναι χύμα τα παιδιά της γειτονιάς (και για άλλους παιδαγωγικούς λόγους που δεν είναι της παρούσης).
Επειδή όμως θεωρώ ότι αυτή η κατάσταση σε μεγάλο βαθμό είναι και αποτέλεσμα των δήθεν παιδαγωγικών αντιλήψεων όπου οο γονείς καταλήγουν να φοβούνται να πουν όχι στα παιδιά τους, ή τους παραχωρούν τεράστιες ελευθερίες στη μελέτη «για να μάθουν να ειναο υπεύθυνα» και καταλήγουν σαν παιδιά παρατημένα, αναρωτιέμαι αν οι γονείς μπορούν να «εκπαιδευτούν». Όταν δηλαδή μας έρχονται τουρίστες ήδη από το δημοτικό, αναρωτιέμαι αν τα σχολεία εκεί θα μπορούσαν να είχαν πιέσει παραπάνω, μιας και είναι μια βαθμίδα όπου υπάρχει ακόμα πιο στενή επικοινωνία. Εμείς σαν σχολείο έχουμε καταφέρει αρκετούς γονείς να κινητοποιηθούν (όχι όλους όσους προσπαθήσαμε), αλλά σ αυτή τη φάση είναι απλα ένα μπάλωμα και επιφανειακη συμμόρφωση και ενίοτε μας παρουσιάζεται και σαν μεγάλη παραχώρηση εκ μέρους τους διότι το θεωρούν ιδιορρυθμία μας (αυτό σπο γονείς Έλληνες και με οικονομική άνεση, δεν θα τολμούσε ούτε κατά διάνοια να φερθεί έτσι γονέας μετανάστης).
-
@Scout
Η αντίφαση που επισημαίνεις όχι μόνο δεν είναι θυελλώδης, αλλά είναι και τελείως φαινομενική. Αν θέλεις, πρόκειται για έναν αγώνα επιβίωσης μέσα στο χάος της αβεβαιότητας -όχι πια για να "ανέβει" κάποιος, αλλά για να μην πέσει.
Οι γονείς προσδοκούν να δώσουν στο παιδί τους συμβολικά και πραγματικά εφόδια που το διαφοροποιούν από τη "γενική μετριότητα" και εκεί η αριστεία γίνεται προστατευτικό δίχτυ, ένα σήμα ποιότητας σε μια κοινωνία όπου οι δομές αξιολόγησης έχουν απαξιωθεί. Ένα καταφύγιο αξιοκρατίας για όσους νιώθουν ότι το σύστημα δεν εγγυάται τίποτα.
-
Οι γονείς προσδοκούν να δώσουν στο παιδί τους συμβολικά και πραγματικά εφόδια που το διαφοροποιούν από τη "γενική μετριότητα" και εκεί η αριστεία γίνεται προστατευτικό δίχτυ, ένα σήμα ποιότητας σε μια κοινωνία όπου οι δομές αξιολόγησης έχουν απαξιωθεί. Ένα καταφύγιο αξιοκρατίας για όσους νιώθουν ότι το σύστημα δεν εγγυάται τίποτα.
Η θρυλούμενη "αριστεία" των προτύπων, υπαρκτή ή επιφαινόμενη, δεν μπορεί να υφίσταται per se, αλλά αποτελεί την αφετηρία ενός "οδικού χάρτη" ο οποίος κάπου θα πρέπει να οδηγεί. Αν η τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει πλέον απαξιωθεί και δεν λειτουργεί ως ιμάντας κοινωνικής κινητικότητας, τι να την κάνεις την "αριστεία" του προτύπου; Αυτό είναι που επισημαίνω ως αντίφαση.
-
Η κοινωνική κινητικότητα μέσω σπουδών υπήρχε όταν το παιδί ενός φτωχούς αγρότη ή εργάτη μπορούσε να σπουδάσει, άρα να φύγει από το χωριό, και να κάνει μια καλύτερη ζωή που μπορεί να ήταν από δουλειά γραφείου υψηλού επιπέδου έως επάγγελμα υψηλού κύρους όπως γιατρός.
Αν ζεις σε πόλη κ εχεις μια τετοια μόρφωση και ένα υστέρημα ή περίσσευμα για να προετοιμάσεις το παιδί σου για πρότυπο, ή αν η οικογένεια έχει το πολιτισμικό, μορφωτικό και κοινωνικό κεφάλαιο για να επιδιώξει ένα πρότυπο, δεν θεωρείς τις σπουδές κοινωνική κινητικότητα. Τις θεωρείς απλα αυτονόητες.
-
Πάντως απ' ό,τι ακούω και στα ιδιωτικά πέφτει πολύ ξύλο κι εκφοβισμός. Μην εξιδανικεύουμε. Απλά ο γονιός τα στέλνει τα παιδιά του εκεί διότι προσδοκά γνωριμίες οικογενειών υψηλού κοινωνικού status που θα χρησιμεύσουν στο παιδί στη μετέπειτα επαγγελματική πορεία του.
-
Αν ζεις σε πόλη κ εχεις μια τετοια μόρφωση και ένα υστέρημα ή περίσσευμα για να προετοιμάσεις το παιδί σου για πρότυπο, ή αν η οικογένεια έχει το πολιτισμικό, μορφωτικό και κοινωνικό κεφάλαιο για να επιδιώξει ένα πρότυπο, δεν θεωρείς τις σπουδές κοινωνική κινητικότητα. Τις θεωρείς απλα αυτονόητες.
Άρα, τι; Επιλέγω/επιδιώκω να εισαχθούν τα παιδιά μου σε πρότυπο, για να τα διαχωρίσω/"προστατεύσω" από την "πλέμπα" των υπολοίπων σχολείων;
(Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: δεν καταφέρομαι εναντίον των προτύπων σχολείων. Θα ήταν οξύμωρο, αφού κι εγώ τέτοιο σχολείο έχω τελειώσει, έχοντας μάλιστα εισαχθεί με εξετάσεις τω καιρώ εκείνω...)
-
Γιατί ζητούν τόσοι γονείς τα πρότυπα, ενώ έχουν ακριβώς τα ίδια βιβλία και το ίδιο πρόγραμμα σπουδών; Επειδή σήμερα η μόρφωση δεν σχετίζεται με την κοινωνική κινητικότητα, το αφήγημα αυτό έχει καταρρεύσει. Μορφωμένοι νέοι εργάζονται επισφαλώς, πτυχία συσσωρεύονται χωρίς αντίκρισμα, η κοινωνική πρόοδος έχει πάψει να είναι συνάρτηση της εκπαίδευσης. Το πρότυπο λειτουργεί, σε αυτή την περίπτωση, ως υποκατάστατο της χαμένης αξιοκρατίας. Εφόσον το πανεπιστήμιο δεν αρκεί πια για κοινωνική άνοδο, η αριστεία πρέπει να ξεκινήσει νωρίτερα και να πιστοποιείται από δομές που θεωρούνται ανεξάρτητες από την "γενική μετριότητα". Αυτός είναι ο κύριος λόγος, όλα τα άλλα είναι για να γεμίσουμε την έκθεση.
Tα αναζητούν, γιατί είναι από τους γονείς που ακόμα ενδιαφέρονται για τα παιδιά τους και θεωρούν ότι στα πρότυπα φοιτούν παιδιά που έχουν ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον για τη μάθηση κι έτσι γίνεται καλύτερο μάθημα. Επίσης, θεωρούν ότι εκεί, όπως και στα ιδιωτικά, θα ενταχθεί σε καλύτερα κοινωνικά δίκτυα που μπορεί να του φανούν χρήσιμα στο μέλλον.
Από τη στιγμή που το πανεπιστήμιο έχει χάσει το κοινωνικό του κύρος και δεν φέρνει απαραίτητα κοινωνική άνοδο, θεωρείς πραγματικά ότι έχει κοινωνικό κύρος ένα πρότυπο σχολείο; Σε ποιον; Σε μια κοινωνία που προτιμά το προσωπικό βόλεμα και το εύκολο κέρδος με κάθε ηθικό κόστος;
Κάποτε λχ. οι αγρότες παρακινούσαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν, για να ξεφύγουν από τη σκληρή αγροτική ζωή. Τώρα είναι πιο εύκολο να βγάλουν λεφτά από παράνομες επιδοτήσεις ή από AirBnB. Κύρος έχει όποιος έχει βγάλει περισσότερα και ευκολότερα.
-
Άρα, τι; Επιλέγω/επιδιώκω να εισαχθούν τα παιδιά μου σε πρότυπο, για να τα διαχωρίσω/"προστατεύσω" από την "πλέμπα" των υπολοίπων σχολείων;
(Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: δεν καταφέρομαι εναντίον των προτύπων σχολείων. Θα ήταν οξύμωρο, αφού κι εγώ τέτοιο σχολείο έχω τελειώσει, έχοντας μάλιστα εισαχθεί με εξετάσεις τω καιρώ εκείνω...)
Αυτό θεωρείς ότι δεν είναι σημαντικό κίνητρο;
Αη το παιδί σου μεγαλώνει με 2 γλώσσες, μουσικό οργανο ή κάτι άλλο καλλιτεχνικο, αν το πας στο θέατρο και σε μουσεία, δεν θες να έχει συμμαθητές και κοινά ενδιαφέροντα;
-
Αυτό θεωρείς ότι δεν είναι σημαντικό κίνητρο;
Αη το παιδί σου μεγαλώνει με 2 γλώσσες, μουσικό οργανο ή κάτι άλλο καλλιτεχνικο, αν το πας στο θέατρο και σε μουσεία, δεν θες να έχει συμμαθητές και κοινά ενδιαφέροντα;
Αν φτάσουμε στο σημείο να θεωρούμε αυτό ως σημαντικό κίνητρο, ζήτω που καήκαμε.
Θεωρώ παραγωγικότερο, και κυρίως θεωρώ ότι είναι προς ενδυνάμωση του παιδιού (ψυχική, νοητική, συναισθηματική) να έχει προσλαμβάνουσες από όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση. Και κυρίως θεωρώ ευθύνη του γονιού να το έχει θωρακίσει "από κούνια" με ερεθίσματα, αρχές και αξίες τέτοια, που να του δίνουν την κριτική ικανότητα να επιλέξει με ποιους θα κάνει περισσότερη παρέα, χωρίς να είναι ούτε φτερό στον άνεμο των επιδράσεων από τα σόσιαλ, ούτε κλεισμένο σε μια γυάλα υπερβαρικού οξυγόνου.
Διαφορετικά, στο τέλος της ημέρας θα εκφυλιστεί αυτή η επιλογή σε "stock option" μελλοντικής συμμετοχής στους συλλόγους αποφοίτων του τάδε προτύπου / πειραματικού / ακριβού ιδιωτικού, οι οποίοι έχουν λειτουργία και χαρακτηριστικά "κάστας". Αυτό θα θέλατε για το παιδί σας;
-
Κατα τη γνωμη μου, το ζητημα ειναι βαθια αξιακο: οι πολλοι απαξιωνουν την εκπαιδευτικη διαδικασια προτασσοντας αλλες αξιες (ποιος "κονομαει περισσοτερο", "ποιος ειναι πιο καπατσος" κ.α.), και οι λιγοι δεν την απαξιωνουν.
Οι δευτεροι επιδιωκουν προτυπα σχολεια (αν μπορουν να περασουν), ή ιδιωτικα σχολεια που κανουν καλα τμηματα (αν μπορουν να πληρωσουν).
Οι υπολοποι, πανε στο κοινο δημοσιο σχολειο.
Και αυτο ειναι εξελιξη των τελευταιων ετων, κατι το οποιο αποτελει ηττα του δημοσιου σχολειου.
Προκειται για δομικου χαρακτηρα μεταβολη, που θα οδηγησει συντομα σε πολυ δυσαρεστες εξελιξεις.
-
Να κάνω μια διάκριση που ίσως ξεκαθαρίσει γιατί αυτό που θεωρείτε αντίφαση (δηλ την ερώτηση: ποιο είναι το νόημα της "αριστείας" αν δεν οδηγεί κάπου συγκεκριμένα;) είναι στην πραγματικότητα μετατόπιση νοήματος και στρατηγικής. Η αριστεία δεν είναι πλέον "οδικός χάρτης", αλλά "τεκμήριο αξίας". Η παλιά ευθεία γραμμή: καλή επίδοση - καλό πανεπιστήμιο - καλό επάγγελμα -κοινωνική άνοδος, δεν υπάρχει πια, η αλυσίδα έσπασε. Αλλά όταν η κοινωνία γίνεται ασταθής, η αριστεία δεν είναι μέσο για άνοδο, αλλά μια απόδειξη, ένα τεκμήριο ότι κάποιος "ανήκεις αλλού", συμβιώνει με το "καλύτερο". Επιπλέον, η αριστεία σήμερα λειτουργεί και ως αφήγημα διάσωσης της αξιοσύνης, όταν η αξιοκρατία καταρρέει. Δεν ξέρω πως να το πω πιο απλά. Οι γονείς είναι και απελπισμένοι και παραμυθιασμένοι, δεν είναι απλώς μόνο αδιάφοροι και τελειώσαμε...
-
Αν φτάσουμε στο σημείο να θεωρούμε αυτό ως σημαντικό κίνητρο, ζήτω που καήκαμε.
Θεωρώ παραγωγικότερο, και κυρίως θεωρώ ότι είναι προς ενδυνάμωση του παιδιού (ψυχική, νοητική, συναισθηματική) να έχει προσλαμβάνουσες από όλη την κοινωνική διαστρωμάτωση. Και κυρίως θεωρώ ευθύνη του γονιού να το έχει θωρακίσει "από κούνια" με ερεθίσματα, αρχές και αξίες τέτοια, που να του δίνουν την κριτική ικανότητα να επιλέξει με ποιους θα κάνει περισσότερη παρέα, χωρίς να είναι ούτε φτερό στον άνεμο των επιδράσεων από τα σόσιαλ, ούτε κλεισμένο σε μια γυάλα υπερβαρικού οξυγόνου.
Διαφορετικά, στο τέλος της ημέρας θα εκφυλιστεί αυτή η επιλογή σε "stock option" μελλοντικής συμμετοχής στους συλλόγους αποφοίτων του τάδε προτύπου / πειραματικού / ακριβού ιδιωτικού, οι οποίοι έχουν λειτουργία και χαρακτηριστικά "κάστας". Αυτό θα θέλατε για το παιδί σας;
Παρα πολυ σωστα.
Ο εγκλωβισμος σε λογικες καστας, δεν βοηθαει.
Ειδικα οταν η γενικη κοινωνικη και οικονομικη κατασταση της οικογενειας, δεν μπορει να υποστηριξει την παραμονη σε αυτη την καστα.
Χρειαζονται αυτα που ειπατε.
-
η αριστεία σήμερα λειτουργεί και ως αφήγημα διάσωσης της αξιοσύνης, όταν η αξιοκρατία καταρρέει.
Αχ, μη με τσιγκλάτε, γιατί θα σας απαντήσω με ένα βροντώδες "Ε, ΚΑΙ;", και θα με παρεξηγήσετε...
Ποιο το νόημα της "διάσωσης της αξιοσύνης" που -κατά τεκμήριο- προκύπτει μέσα από ένα πρότυπο σχολείο, όταν δεν έχει κάποιο μελλοντικό αντίκρυσμα στη ζωή; Τι να την κάνω μια "φωτογραφία της στιγμής" (έστω εξαετούς διάρκειας) αν αυτή δεν είναι να με πάει κάπου; Άρα, μήπως είναι περισσότερο θέμα "απελπισίας και παραμυθιάσματος των γονέων", παρά θέμα ουσίας;
-
@Scout αν μπορούσα να επιλέξω σχολείο για το παιδί μου ένα βασικό κριτήριο για δημοτικό και γυμνάσιο θα ήταν αν το σχολείο έχει κουλτούρα ανοιχτού σχολείου που προσφέρει στους μαθητες πολλά παραπάνω από το σκετο μάθημα. Αν γίνονται συνεργασίες με φορείς, αν υπάρχουν όμιλοι, αν ενθαρρύνονται να συμμετάσχουν σε διαγωνισμούς, αν οι εκπαιδευτικοί θέλουν να προσφέρουν κάτι παραπάνω από τη συνηθισμένη μιζέρια. Αυτό θα ήταν το πρώτο κ δευτερευόντως αν γινόταν να έχει μικρό μέγεθος. Ιδανικά θα ήθελα να υπάρχουν και υψηλοί στόχοι για μάθηση. Αν όμως οι συμμαθητές του ήταν παιδιά καμένα από φροντιστήρια κσι χωρίς κανένα προσωπικό ενδιαφέρον, καμία παιδεία ευρύτερη, δεν θα ήμουν ευχαριστημένη. Οπότε το οικογενειακό περιβάλλον δεν το βλέπω σαν κάστα, αλλά σαν ανάγκη να έχει φίλους των οποίων οι γονείς έχουν πρότυπα ανάλογα με τα δικά μου. Δεν θεωρώ ότι πλουτίζει σε κάτι ο κόσμος ενός παιδιού αν οι συμμαθητές του ασχολούνται με μαχαίρια πεταλούδες ή ψεύτικα νύχια. Και λυπάμαι όλα τα παιδιά που είναι αναγκασμένα να συναναστρέφονται καθημερινά με αυτήν την κατάντια.
Κάστες υπάρχουν παντού. Στην επαρχία όπου ζω, ως ξένη, είμαι εκτός κάστας. Και μπορεί υποκριτικά η δουλειά μου να έχει ένα κάποιο κυρος γιατί η κοινωνία έχει συντηρητικά κατάλοιπα, όμως ουσιαστικά είμαι ένας μίζερος δημόσιος υπάλληλος που ζει μόνο απ τον μισθό του, σε νοικιασμένο μικρο σπίτι, με παλιό αυτοκίνητο, παλιό κινητό, που δεν μπορεί να κάνει κάθε χρόνο ταξίδια στο εξωτερικό όπως ο τελευταίος βλάχος εδώ πέρα, και το βασικότερο απ όλα, δεν ανήκω στις παλιές σωστές οικογένειες του νησιού, δεν είμαι κάποια, δεν έχω δεσμούς με την
τοπική αυτοδιοίκηση και άλλους ισχυρούς παράγοντες, και αν το παιδί μου θα ήθελε να εργαστεί εδώ και να προχωρήσει με την αξία του, απλα δεν θα μπορούσε. Οπότε, ξέρω καλά από κάστες.
-
ανάγκη να έχει φίλους των οποίων οι γονείς έχουν πρότυπα ανάλογα με τα δικά μου.
Επειδή είπατε ότι έχετε παιδί στην α/θμια εκπαίδευση, παρακαλώ επιτρέψτε μου να σας μεταφέρω την εμπειρία από τα δικά μου που είναι στη β/θμια.
Πιστεύετε σοβαρά, ότι όλα αυτά τα ερεθίσματα που δίνουμε στα παιδιά μας (θέατρα, μουσεία, άτυπη εκπαίδευση, άλλα πολιτισμικά και επιστημονικά ερεθίσματα), τα συζητούν με τους φίλους τους, ακόμα κι αν αυτοί προέρχονται από ανάλογα περιβάλλοντα και έχουν εξίσου λάβει πλούσια ερεθίσματα από μικρά; Ότι ανταλλάσσουν απόψεις και ότι μεταλαμπαδεύουν εμπειρίες μεταξύ τους; Σας πληροφορώ ότι την ανταλλαγή/μεταλαμπάδευση εμπειριών την έχουν χεσμένη -παρακαλώ συγχωρήστε μου τη vulgaire έκφραση, θέλω απλώς να γίνω εύγλωττος σε ό,τι ισχυρίζομαι-, και μάλλον την εκλαμβάνουν ως επίδειξη -και, για να μην τα πουν οι άλλοι "ψώνια", την αποφεύγουν. Όλα αυτά τα ερεθίσματα που τους παρέχουμε, λοιπόν, θεωρήστε τα απλώς και μόνο ως μια καλή επένδυση για το υπόβαθρό τους και τίποτε παραπάνω. Με τους φίλους τους, θα αναφέρουν "τηλεγραφικά" την τελευταία εμπειρία που είχαν, και όλος ο υπόλοιπος χρόνος συναναστροφής θα αναλωθεί στα παρεΐστικα τετριμμένα που πάντα υπήρχαν, και που απλώς εμπλουτίζονται/ανανεώνονται ανάλογα με τους καιρούς.
Κάστες υπάρχουν παντού. Στην επαρχία όπου ζω, ως ξένη, είμαι εκτός κάστας. Και μπορεί υποκριτικά η δουλειά μου να έχει ένα κάποιο κυρος γιατί η κοινωνία έχει συντηρητικά κατάλοιπα, όμως ουσιαστικά είμαι ένας μίζερος δημόσιος υπάλληλος που ζει μόνο απ τον μισθό του, σε νοικιασμένο μικρο σπίτι, με παλιό αυτοκίνητο, παλιό κινητό, που δεν μπορεί να κάνει κάθε χρόνο ταξίδια στο εξωτερικό όπως ο τελευταίος βλάχος εδώ πέρα, και το βασικότερο απ όλα, δεν ανήκω στις παλιές σωστές οικογένειες του νησιού, δεν είμαι κάποια, δεν έχω δεσμούς με την
τοπική αυτοδιοίκηση και άλλους ισχυρούς παράγοντες, και αν το παιδί μου θα ήθελε να εργαστεί εδώ και να προχωρήσει με την αξία του, απλα δεν θα μπορούσε. Οπότε, ξέρω καλά από κάστες.
Και πρέπει, δηλαδή, να "εκπαιδεύσουμε" και τα παιδιά μας να ζήσουν και να ενστερνιστούν κι εκείνα αυτό το δεδομένο;
-
Να μην ξεχνάμε ότι πάνω από 10 χρόνια είχαμε μεγάλο ποσοστό αναπληρωτών. Αλλαγή κάθε χρόνο σχολείο με αποτέλεσμα να παλεύουν πρώτα να βρουν σπίτι να προσαρμοστούν στο νέο περιβάλλον και μετά να ασχοληθούν με τον πραγματικό στόχο. Ελλείψεις κάθε χρόνο που δημιουργούσε αναστάτωση σε όλο το πρόγραμμα. Σε συνδυασμό πάντα με όλα τα παραπάνω που αναφέρατε.
-
@Scout
Νόμιζα πως ήταν κατανοητό πως μιλάω γενικά για τους γονείς και το φαινόμενο των προτύπων και δεν εκφράζω την προσωπική μου άποψη.
Η οποία όμως είναι πολύ κοντά με την άποψη της Εσπέρου, αν δεν ταυτίζονται κιόλας...
-
Οσο διαβαζω τα σχολια εδω, καταλαβαινω οτι η εκπαιδευση ειναι γεματη με ανθρωπους αξιολογους, γεματους με προβληματισμους και μερακι για τη δουλεια τους(ελαχιστες οι εξαιρεσεις).Προσωπικα δεν ειμαι εκπαιδευτικος, ομως ενδιαφερομαι για τον χωρο για λογους κυριως αξιακους (αλλα και οικογενειακους μια και εχω παιδια).
Πραγματικα χαιρομαι γι αυτο που ειδα ειδικα σε αυτο το νημα, και ευχομαι ολοψυχα να μπορεσει καποτε η πολιτεια να αναγνωρισει το εργο σας και να μην βαζει "τρικλοποδιες" μεσω των ασκουμενων πολιτικων.
Μακαρι να γινει εγκαιρως αντιληπτο αυτο (γιατι εχει γινει σοβαρη ζημια τα τελευταια αρκετα χρονια).
Και να ειστε σε εγρηγορση.
Να χτισετε υγιη συνδικαλισμο που θα μπορει να σας εκπροσωπει στην κοινωνια επαξια.
Γιατι δεν εχετε και ειναι κριμα με βαση αυτα που βλεπω εδω.
-
Και πρέπει, δηλαδή, να "εκπαιδεύσουμε" και τα παιδιά μας να ζήσουν και να ενστερνιστούν κι εκείνα αυτό το δεδομένο;
Μα επενδύοντας στον πολιτισμό και τη μόρφωση (την προσωπική γνώση, όχι απλατο να είσαι καλός μαθητής), ουσιαστικά αντιβαίνει στη λογική της κάστας. Αξιζεις για αυτό που είσαι και αυτά που εχεις κατακτήσει, όχι γιατί γεννηθηκες προνομιούχος.
Και για το παραπάνω: ο γιος μου είναι στις πρώτες τάξεις τπυ δημοτικού. Δεν συζητάει για αυτά που του αρέσουν (έχει έφεση στις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις), παίζει μπάλα. Και καλά κάνει γιατί θέλω να ζει την παιδικότητα του. Κρίνοντας όμως από τους μαθητες μου που έχουν κάποια ενδιαφέροντα πέραν του συρμού (ασχέτως αν είναι καλοί μαθητες), ναι συζητάνε και για ταινίες και για μουσικές και για gaming (ψαγμένο, οχι αυτό που παίζουν όλοι) και για βιβλία. Οπότε κάπως έτσι θεωρώ ότι θα εξελιχθεί και το δικό μου παιδί όπως και πολλά άλλα.
-
Κρίνοντας όμως από τους μαθητες μου που έχουν κάποια ενδιαφέροντα πέραν του συρμού (ασχέτως αν είναι καλοί μαθητες), ναι συζητάνε και για ταινίες και για μουσικές και για gaming (ψαγμένο, οχι αυτό που παίζουν όλοι) και για βιβλία.
Μα, αυτό προσπαθώ να σας πω. Ότι, δηλαδή, αυτά είναι τα ενδιαφέροντα του συρμού (ταινίες, αθλητισμός, βιντεοπαιχνίδια, δευτερευόντως μουσική), ακόμα και σε παρέες τις οποίες απαρτίζουν παιδιά με πλουσιότερα ερεθίσματα. Ο μεγάλος μου γιος πήγε πέρσι μια εκπαιδευτική/ενημερωτική επίσκεψη (όχι με το σχολείο του) στο ευρωκοινοβούλιο και ο μικρός φέτος συμμετείχε σε έναν παγκόσμιο διαγωνισμό ρομποτικής στην Εσθονία. Πέραν μιας απλής αναφοράς στις παρέες τους, νομίζετε ότι ερωτήθηκαν περαιτέρω, ή ότι πήραν την πρωτοβουλία να πουν οι ίδιοι -χωρίς να κομπάσουν- πολλές λεπτομέρειες, ακόμα και σε ανάλογου επιπέδου φίλους και συμμαθητές τους; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. "Κάτω απ' τα ραντάρ" περνάνε αυτά στις παρέες των παιδιών, πιστέψτε με.
-
Οσο διαβαζω τα σχολια εδω, καταλαβαινω οτι η εκπαιδευση ειναι γεματη με ανθρωπους αξιολογους, γεματους με προβληματισμους και μερακι για τη δουλεια τους(ελαχιστες οι εξαιρεσεις).Προσωπικα δεν ειμαι εκπαιδευτικος, ομως ενδιαφερομαι για τον χωρο για λογους κυριως αξιακους (αλλα και οικογενειακους μια και εχω παιδια).
Πραγματικα χαιρομαι γι αυτο που ειδα ειδικα σε αυτο το νημα, και ευχομαι ολοψυχα να μπορεσει καποτε η πολιτεια να αναγνωρισει το εργο σας και να μην βαζει "τρικλοποδιες" μεσω των ασκουμενων πολιτικων.
Μακαρι να γινει εγκαιρως αντιληπτο αυτο (γιατι εχει γινει σοβαρη ζημια τα τελευταια αρκετα χρονια).
Και να ειστε σε εγρηγορση.
Να χτισετε υγιη συνδικαλισμο που θα μπορει να σας εκπροσωπει στην κοινωνια επαξια.
Γιατι δεν εχετε και ειναι κριμα με βαση αυτα που βλεπω εδω.
Ένα συγκινητικό μήνυμα, ένα καλοπροαίρετο μήνυμα από έναν καλό άνθρωπο και η μέρα γεμίζει φως. Καλή πρόοδο στα παιδιά σας εύχομαι!
-
Μα, αυτό προσπαθώ να σας πω. Ότι, δηλαδή, αυτά είναι τα ενδιαφέροντα του συρμού (ταινίες, αθλητισμός, βιντεοπαιχνίδια, δευτερευόντως μουσική), ακόμα και σε παρέες τις οποίες απαρτίζουν παιδιά με πλουσιότερα ερεθίσματα. Ο μεγάλος μου γιος πήγε πέρσι μια εκπαιδευτική/ενημερωτική επίσκεψη (όχι με το σχολείο του) στο ευρωκοινοβούλιο και ο μικρός φέτος συμμετείχε σε έναν παγκόσμιο διαγωνισμό ρομποτικής στην Εσθονία. Πέραν μιας απλής αναφοράς στις παρέες τους, νομίζετε ότι ερωτήθηκαν περαιτέρω, ή ότι πήραν την πρωτοβουλία να πουν οι ίδιοι -χωρίς να κομπάσουν- πολλές λεπτομέρειες, ακόμα και σε ανάλογου επιπέδου φίλους και συμμαθητές τους; Η απάντηση είναι ΟΧΙ. "Κάτω απ' τα ραντάρ" περνάνε αυτά στις παρέες των παιδιών, πιστέψτε με.
Εξαρτάται για τι ταινίες και τι μουσική μιλάμε. Δεν περιμενω ότι παιδιά Λυκείου που κάνουν κλασική μουσική θα συζητάνε για την τελευταία ηχογράφηση από το Καλώς Συγκερασμενο Κλειδοκύμβαλο ή τις ταινιεσ του Κουροσάβα. Αλλά μπορεί να συζητούν για κλασική ροκ. Ή για παλιές ταινίες. Ή για ένα βιβλίο. Ή για κάποιο άθλημα πέρα από τη σαπίλα του ελληνικού πρωταθλήματος. Σίγουρα πάντως δεν θα συζητάνε για τον εκάστοτε youtuber ή το τι «αξιοθέατα» έχουν τα Σεπόλια και το Μενιδι ή πού μπορείς να αγοράσεις μπλούζες που μοιάζουν με σουτιέν και σορτς που μοιάζουν με βρακιά.
-
Εξαρτάται για τι ταινίες και τι μουσική μιλάμε. Δεν περιμενω ότι παιδιά Λυκείου που κάνουν κλασική μουσική θα συζητάνε για την τελευταία ηχογράφηση από το Καλώς Συγκερασμενο Κλειδοκύμβαλο ή τις ταινιεσ του Κουροσάβα.
Για τις ταινίες που βλέπουν στις mainstream πλατφόρμες ή στα multiplex μιλάμε. Δηλαδή για blockbusters. Έχοντας πλέον τόση πληθώρα επιλογών κυριολεκτικά στο τηλεκοντρόλ, αυτά βλέπουν ΟΛΟΙ. Κουροσάβα και Αγγελόπουλο δεν θα καθίσουν να δουν ποτέ, μην αυταπατάσθε. Ούτε από περιέργεια. Παρά μόνον όσοι φοιτήσουν σε κάποιο τμήμα Θεατρικών Σπουδών.
Σίγουρα πάντως δεν θα συζητάνε για τον εκάστοτε youtuber ή το τι «αξιοθέατα» έχουν τα Σεπόλια και το Μενιδι ή πού μπορείς να αγοράσεις μπλούζες που μοιάζουν με σουτιέν και σορτς που μοιάζουν με βρακιά.
Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι η θεματολογία αυτή απουσιάζει πλήρως από τις συζητήσεις μεταξύ παιδιών των λεγόμενων "καλών οικογενιών";
-
Παιδιά για ποια κουλτούρα λέτε; Η πλειοψηφία χρυσαυγιτάκια είναι. Ή με ρατσιστικές θέσεις τελοσπάντων. Είτε στα σχολεία της γειτονιάς είτε στα πρότυπα είτε στα ιδιωτικά. Και καλοί μαθητές καλών οικογενειών σε τέτοιες ιδεολογίες κολυμπάνε.
-
Αυτό είναι μεγάλος ισοπεδωτισμος. Δεν ντύνονται όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο, δεν φέρονται με τον ίδιο τρόπο, δεν έχουν τις ίδιες ελαφρώς ή τελείως παραβατικές συνήθειες. Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν διαφορετικά από τον συρμό, που ασχολούνται και με άλλα πράγματα πέρα από το blockbusters, δεν ντύνονται όλα τα αγόρια σαν τάγματα εφόδου ούτε όλα τα κορίτσια σαν να βγήκαν έξω με τα εσώρουχα. Και όσοι έχετε παιδιά δικά σας θεωρώ αυτονόητο ότι δεν θα είναι έτσι, όπως δεν είναι έτσι και τα παιδιά ακόμα και των πιο χαμηλού επιπέδου συναδέλφων μου.
-
Πολλά παιδιά είναι όπως τα περιέγραψα. Όλα δεν είναι. Προφανώς. Αλλά το πρόβλημα δημιουργείται απ' τους πολλούς κι όχι τους λίγους και τις εξαιρέσεις.
Το βασικό είναι ότι δεν ξεφεύγουν ούτε τα πρότυπα ούτε τα ιδιωτικά απ' αυτήν τη θλιβερή κατάσταση. Οι καλές οικογένειες με κοινωνικό status καλλιεργούν επίσης στα παιδιά τέτοιες ρατσιστικές συμπεριφορές.
-
Αυτό είναι μεγάλος ισοπεδωτισμος. Δεν ντύνονται όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο, δεν φέρονται με τον ίδιο τρόπο, δεν έχουν τις ίδιες ελαφρώς ή τελείως παραβατικές συνήθειες. Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν διαφορετικά από τον συρμό, που ασχολούνται και με άλλα πράγματα πέρα από το blockbusters, δεν ντύνονται όλα τα αγόρια σαν τάγματα εφόδου ούτε όλα τα κορίτσια σαν να βγήκαν έξω με τα εσώρουχα. Και όσοι έχετε παιδιά δικά σας θεωρώ αυτονόητο ότι δεν θα είναι έτσι, όπως δεν είναι έτσι και τα παιδιά ακόμα και των πιο χαμηλού επιπέδου συναδέλφων μου.
Η αίσθηση του "ανήκειν" είναι ακατανίκητη σε αυτές τις ηλικίες, είμαι σίγουρος πως το γνωρίζετε. Οι έφηβοι, ακόμα και όσοι δέχονται -ή και προτιμούν να έχουν- διαφορετικά ερεθίσματα από τα οικογενειακά τους περιβάλλοντα, προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί ή "δημοφιλείς" θα ψάξουν να βρουν τους "ελάχιστους κοινούς τόπους" για να αλληλεπιδράσουν με τις παρέες τους και θα προτιμήσουν να μη συζητήσουν αυτό που στην ομήγυρη θα θεωρηθεί "βαρετό" ή "σπασικλακίστικο", έστω κι αν ενδιαφέρει ή αν συνάρπασε τους ίδιους. Και πρόκειται για μια σχεδόν "αυτόματη" διαδικασία φιλτραρίσματος, αν δεν θέλουν να καταλήξουν απομονωμένοι.
Θυμάμαι που έχετε αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο ότι βλέπετε κάποια, ελάχιστα, παιδιά στο σχολείο, τα οποία δείχνουν να ασφυκτιούν μέσα στο γενικότερα χαμηλό πολιτισμικό και αξιακό επίπεδο του περίγυρού τους. Μολονότι κατανοώ και φυσικά αποδέχομαι ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει, δεν το θεωρώ θαρραλέα αντιμετώπιση της ζωής. Τα παιδιά αυτά μάλλον δεν έχουν ενδυναμωθεί επαρκώς από τις οικογένειές τους ώστε να μη ντρέπονται για τις επιλογές τους, αλλά ούτε και καθοδηγηθεί προς μια πιο προσαρμοστική κατεύθυνση συνύπαρξης. Γι' αυτό σας λέω ότι το να βάζουμε τα παιδιά μας από την έκτη δημοτικού στο τρόκολο των ανταγωνιστικών εξετάσεων για εισαγωγή σε ένα πρότυπο σχολείο, μόνο και μόνο επειδή εκεί θεωρούμε ότι "θα βρουν παιδιά του επιπέδου τους" -ή, ακόμα χειρότερα, "του επιπέδου μας"-, μάλλον κακό τους κάνουμε παρά καλό. Θα γίνουν μόνο "του σαλονιού" και όχι και "του λιμανιού".
-
... στο τρόκολο...
Έπρεπε να γουγλάρω να δω τι είναι. Πετυχημένο πάντως.
-
Θυμάμαι που έχετε αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο ότι βλέπετε κάποια, ελάχιστα, παιδιά στο σχολείο, τα οποία δείχνουν να ασφυκτιούν μέσα στο γενικότερα χαμηλό πολιτισμικό και αξιακό επίπεδο του περίγυρού τους. Μολονότι κατανοώ και φυσικά αποδέχομαι ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει, δεν το θεωρώ θαρραλέα αντιμετώπιση της ζωής. Τα παιδιά αυτά μάλλον δεν έχουν ενδυναμωθεί επαρκώς από τις οικογένειές τους ώστε να μη ντρέπονται για τις επιλογές τους, αλλά ούτε και καθοδηγηθεί προς μια πιο προσαρμοστική κατεύθυνση συνύπαρξης.
Η πρόταση περί "πιο προσαρμοστικής κατεύθυνσης συνύπαρξης" ενέχει τον κίνδυνο να εκληφθεί ως παρότρυνση για συμμόρφωση δηλ για συμβιβασμό σε επίπεδο αξιών, κάτι που δεν είναι επιθυμητό ή υγιές. Το να σέβεσαι τη διαφορετικότητα δεν σημαίνει ότι θέλεις και να ανήκεις σ’ αυτήν. Δεν χρωστάς οικειότητα σε όποιον αποδέχεσαι. Η φιλία δεν είναι πράξη ευγένειας, είναι συνειδητή επιλογή. Κι όταν ένα παιδί κρατά αποστάσεις δεν σημαίνει ότι φοβάται. Μπορεί απλά να βλέπει καθαρά και να μη δέχεται να χαθεί μέσα στο πλήθος. Η συνύπαρξη δεν απαιτεί ούτε ταύτιση, ούτε υποχώρηση.
-
Η αίσθηση του "ανήκειν" είναι ακατανίκητη σε αυτές τις ηλικίες, είμαι σίγουρος πως το γνωρίζετε. Οι έφηβοι, ακόμα και όσοι δέχονται -ή και προτιμούν να έχουν- διαφορετικά ερεθίσματα από τα οικογενειακά τους περιβάλλοντα, προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί ή "δημοφιλείς" θα ψάξουν να βρουν τους "ελάχιστους κοινούς τόπους" για να αλληλεπιδράσουν με τις παρέες τους και θα προτιμήσουν να μη συζητήσουν αυτό που στην ομήγυρη θα θεωρηθεί "βαρετό" ή "σπασικλακίστικο", έστω κι αν ενδιαφέρει ή αν συνάρπασε τους ίδιους. Και πρόκειται για μια σχεδόν "αυτόματη" διαδικασία φιλτραρίσματος, αν δεν θέλουν να καταλήξουν απομονωμένοι.
Θυμάμαι που έχετε αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο ότι βλέπετε κάποια, ελάχιστα, παιδιά στο σχολείο, τα οποία δείχνουν να ασφυκτιούν μέσα στο γενικότερα χαμηλό πολιτισμικό και αξιακό επίπεδο του περίγυρού τους. Μολονότι κατανοώ και φυσικά αποδέχομαι ότι αυτό μπορεί να συμβαίνει, δεν το θεωρώ θαρραλέα αντιμετώπιση της ζωής. Τα παιδιά αυτά μάλλον δεν έχουν ενδυναμωθεί επαρκώς από τις οικογένειές τους ώστε να μη ντρέπονται για τις επιλογές τους, αλλά ούτε και καθοδηγηθεί προς μια πιο προσαρμοστική κατεύθυνση συνύπαρξης. Γι' αυτό σας λέω ότι το να βάζουμε τα παιδιά μας από την έκτη δημοτικού στο τρόκολο των ανταγωνιστικών εξετάσεων για εισαγωγή σε ένα πρότυπο σχολείο, μόνο και μόνο επειδή εκεί θεωρούμε ότι "θα βρουν παιδιά του επιπέδου τους" -ή, ακόμα χειρότερα, "του επιπέδου μας"-, μάλλον κακό τους κάνουμε παρά καλό. Θα γίνουν μόνο "του σαλονιού" και όχι και "του λιμανιού".
Scout εδώ αντιφάσκεις. Αυτός που ντρέπεται για τις επιλογές του είναι θα έλεγα μάλλον αυτός που νιώθει την ανάγκη να αφομοιωθεί. Αυτός που δεν θέλει να ενταχθεί στη μάζα, μάλλον εχει πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση ώστε να αντισταθεί. Φυσικά, το υγιές είναι στις παιδικές και εφηβικές ηλικίες, να θες να αλληλεπιδράσεις και μπορεί όντως να πιαστείς από το εκάστοτε μικρό ίχνος κοινής επαφής, ώστε να το κάνεις. Αυτό είναι φυσιολογικό. Το φυσιολογικό όμως επίσης είναι να αναζητάς και παρέες στο δικό σου βεληνεκές, ακόμα και για πολύ πρακτικούς λόγους όπως το να βγαίνεις ίδιες ώρες και να πηγαίνεις στα ίδια μέρη και η οικογένειά σου να βάζει τα ίδια όρια.
Δεν κατανοώ γιατί αυτό θεωρείται εκλεκτικισμός και σνομπισμός.
Την κοινωνική και πολιτισμική ποικιλομορφία δεν τη θεωρώ κάτι αρνητικό και η αλήθεια είναι ότι είναι χρήσιμο ένα παιδί να έρχεται σε επαφή με διαφορετικές ομάδες και να μη ζει σε ένα απολυτα αποστειρωμένο περιβάλλον. Διαφορετικές ομάδες μπορει΄να είναι τα παιδιά από οικογένειες μεταναστών, τα παιδιά από οικογένειες πολύ χαμηλού μορφωτικού επιπέδου, τα παιδιά από οικογένειες με πολύ σοβαρά προβλήματα κάθε είδους, από υγείας μέχρι άσχημες ενδοοικογενειακές σχέσεις, τα παιδια οικογενειών με πολύ υψηλότερο οικονομικό υπόβαθρο κλπ. Αυτό είναι κάτι διαφορετικό από το να θες το παιδί σου να έχει πολλούς συμμαθητές μεγαλωμένους με τις ίδιες αξίες, ώστε να μπορεί να επικοινωνήσει. Για τον λόγο αυτό - και όχι μόνο- είμαι φανατικά κατά των ιδιωτικών σχολείων. Για τα πρότυπα κλπ, έχω σοβαρές επιφυλαξεις για το πόσο παιδαγωγικό είναι να βα΄ζεις παιδιά 6ης δημοτικού να συμμετέχουν σ έναν διαγωνισμό και να φορτώνονται το βάρος της αποτυχίας, δεν ξέρω δηλαδή αν θα έβαζα το παιδί μου σε αυτή τη διαδικασία, για να πάει σε γυμνάσιο. Καταλαβαίνω όμως τον γονέα που το κάνει αυτό.
-
Με βαση αυτα που ακουω απο τον ευρυτερο κοινωνικο μου περιγυρο (γνωστοι που εχουν μεγαλυτερα απο τα δικα μου παιδια), εχω σχηματισει την αισθηση οτι ενα σημαντικο προβλημα ειναι οτι εχει διαρραγει η εμπιστοσυνη πολλων ανθρωπων απεναντι στο δημοσιο σχολειο, με αποτελεσμα να θεωρει δεδομενο εξαρχης οτι "ειναι αχρηστο και χασιμο χρονου". Αυτες οι προσχηματισμενες αντιληψεις (στην ουσια ειναι στερεοτυπα), περνουν και στα παιδια φυσικα (χωρις να ειναι κιολας αναγκη να τους το πουν λεκτικα). Το αποτελεσμα, ειναι αναμενομενο. Οταν καποιος (ειδικα κιολας παιδι) εχει σχηματισει την εντυπωση οτι "χανει τον χρονο του", λογικο και αναμενομενο δεν ειναι να αδιαφορει στην καλυτερη των περιπτωσεων?
Βεβαια το θεμα στην πραγματικοτητα, ειναι πολυ πιο βαθυ και καποιες πτυχες του εχουν αναδειχθει εδω απο αρκετα μελη: ρολο παιζει η συγχρονη τεχνολογια, η γενικοτερη απαξιωση των σπουδων, και οι γενικοτερες αξιες που υιοθετουνται.
Αλλα νομιζω οτι ειναι καλο να εξετασει η εκπαιδευτικη κοινοτητα την σημαντικη (κατα τη γνωμη μου) πτυχη που προανεφερα.
-
@IoannisDr τα μαθήματα με πιο συμμετοχικό και βιωματικό τρόπο σίγουρα είναι αναγκαία, όμως από το Γυμνάσιο και μετά θα πρέπει να αναμένουμε και άλλες δεξιότητες. Αυτά είναι ωραία για να κρατήσουν τα παιδιά σε επαφή με το σχολείο στο δημοτικό, στην Α Γυμνασίου, ώς εκεί. Μετά πρέπει να δοθεί έμφαση και στην παραδοσιακή μελέτη, γραφή, ανάλυση, ώστε όποιος κινηθεί μετά σε πιο ακαδημαϊκο επίπεδο, να έχει τα απαιτούμενα εφόδια. Ειδικά οι μαθητες που είναι υψηλού επιπέδου πρέπει να αντιλαμβάνονται ότι το 20 δεν είναι δεδομένο, ότι δεν αρκεί η παπαγαλία κλπ.
Την έλλειψη κινήτρων μπορώ να την κατανόηση στον βαθμό που κάποιος είναι ευχαριστημένος με αυτό που πετυχαίνει με υποτυπώδη πρισπαθεια και με αξιοπρεπή στάση. Δηλαδή, το να θυμάται την παράδοση και να μπορεί με μια ανάγνωση να γράψει 15 στην Ιστορία και 16 στα Κείμενα. Και δεν θέλει παραπάνω. Δεν κατανοώ όμως το να μην έχει ασκηθεί ένα ανήλικο παιδί στο να εινσι συνεπής σε κάποιες υποχρεώσεις. Δεν μπορεί να χρειάζεσαι κίνητρο για να φτιάχνεις την τσάντα σου και να κανεις έστω στο πόδι τις ασκήσεις. Είναι υποχρέωση σου, είσαι μαθητής, αυτόν τον καιρό αυτή είναι η δουλειά σου.
Όσον αφορά το πρώτο σκέλος, η διαπίστωση μου δεν αποτελεί εναντίωση στην εμβάθυνση και την καλλιέργεια ανώτερων δεξιοτήτων. Απλά είναι δύσκολο να τα πετύχεις όταν συνήθως το προαπαιτούμενο είναι το κίνητρο και η διάθεση. Επιπλέον, στις θετικές επιστήμες η λέξη "παράδοση" κάνει τζιζ.
Για το δεύτερο σκέλος, δεν διαφωνώ με το παράδειγμά σου αλλά κι εγώ αυτή την πραγματικότητα βλέπω και οι παραινέσεις όπως αυτή που διατυπώνεις, δεν έχουν αποτέλεσμα.
-
Κι η δική μου εμπειρία είναι παρόμοια. Στο γυμνάσιο αλλά και στο λύκειο οι μαθητές/τριες είναι σχεδόν αναλφάβητοι. Διαβάζουν συλλαβίζοντας ένα κείμενο μισής σελίδας και στο τέλος δεν μπορούν να πουν αν ήταν αθλητικό ρεπορτάζ ή ερωτική επιστολή. Εμείς καλούμαστε να ενθαρρύνουμε την ανάπτυξη κριτικής σκέψης (θεωρώντας ότι όλοι/ες ξέρουμε τι είναι αυτό και το κατέχουμε) και αυτό μεταφράζεται σχεδόν αυτόματα σε ασκήσεις τύπου "συγκρίνετε το τάδε με το δείνα", δηλαδή σε μια καρικατούρα κριτικής σκέψης (το λέει και το επαναλαμβάνει το υπουργείο: "κριτική σκέψη", λες κι υπάρχει κι άλλο είδος σκέψης, μη κριτικό).
Και μου φαίνεται ότι κι εμείς κι οι μαθητές/τριές μας είμαστε θύματα μιας μίξης κακοχωνεμένων στοιχείων δανεισμένων από εδώ κι από κει. Νομίζω δηλαδή ότι έχουμε διαστρέψει την έννοια του μαθητοκεντρισμού (που έχει καταλήξει να σημαίνει ότι κουτσοί-στραβοί ένα 12αράκι θα το πάρουν, επειδή πχ μας κάνουν τη χάρη να κοιμούνται και δεν ενοχλούν τους υπόλοιπους - οι οποίοι υπόλοιποι, παρεμπιπτόντως, θα πάρουν 18, επειδή κατάφεραν κι έμειναν ξύπνιοι κι έκαναν και 5 ασκήσεις). Και να μην γίνεται το μάθημα, λέει, με διάλεξη, ωραία ως εδώ, αλλά με power point και smart board (ώστε να τους θυμίζει βιντεοπαιχνίδι και άρα να θέλουν να εμπλακούν στο μάθημα).
Δεν προτείνω να επιστρέψουμε στη γνωστή παράδοση (μετωπική, παπαγαλία, κανόνες κλπ) και καταλαβαίνω ότι ίσως είμαι υπερβολική, αλλά αυτή η παιχνιδοποίηση της εκπαίδευσης, την οποία καλλιεργεί συστηματικά το υπουργείο (αλλά νομίζω και σχεδόν παντού στον κόσμο), αφ' ενός δεν φέρνει αποτελέσματα αφ' ετέρου μας καθιστά τελικά διασκεδαστές. Είτε το ζητούμενο είναι η τριτοβάθμια είτε είναι το να μπορεί ο μαθητής/τρια να σκέφτεται και να καταλαβαίνει τι του συμβαίνει, φαίνεται ότι αυτό που κάνουμε (επειδή αυτό μας ζητάνε και, μερικές φορές επειδή αυτό μπορούμε) δεν βγαίνει. Προσωπικά, αυτό που επιχειρώ να κάνω (χωρίς κανένα θεαματικό αποτέλεσμα) είναι να ξεκινάω από τα αυτονόητα: δεν δουλεύω αποθηκάριος για να φυλάω δέματα, ούτε σε ρεσεψιόν για να υποδέχομαι νυσταγμένους: Το να είσαι στην τάξη σημαίνει αυτομάτως ότι (προσπαθείς να) συμμετέχεις (βεβαίως, είναι δικό μου ζήτημα να σε κάνω να προσέξεις και είμαι σχεδόν βέβαιη ότι αυτό δεν θα γίνει εάν απλώς χρησιμοποιήσω ΤΠΕ).
Από την άλλη, όχι, δεν μπορεί το μάθημα να είναι παιδική χαρά, δεν είναι πάντα απολαυστική η διαδικασία, ακριβώς επειδή δεν έχουμε όλοι/ες όλες τα ίδια ενδιαφέροντα/κλίσεις. Αλλά έχουμε κάνει μια συμφωνία, ότι δηλαδή όλοι/ες θα μάθουμε να διαβάζουμε, να γράφουμε και, στοιχειωδώς, να σκεφτόμαστε. Στην παρούσα φάση (αλλά και γενικά) οι εξετάσεις δεν χρησιμεύουν σε τίποτα: αυτοί κάνουν πως γράφουν κι εμείς κάνουμε πως διορθώνουμε. Σε αυτό φταίει το υπουργείο που θέλει ταυτοχρόνως κέφι και χορό στην τάξη και σύνδεση με τριτοβάθμια & αγορά (ώστε να μπορεί μετά να μας απαξιώνει επειδή δεν παράγουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα).
Για τα άλλα, όμως, φταίμε κι εμείς -που συγχέουμε το αίτημα για οριζόντια, λαϊκή εκπαίδευση για όλους/ες με το μπάτε-σκύλοι-αλέστε και "κρίμα είναι το παιδί"- λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτός που έχει λεφτά θα το στείλει το παιδί κάπου όπου θα μάθει, την ίδια στιγμή που το άλλο παιδί, το χωρίς λεφτά και άρα χωρίς πολιτισμικό κεφάλαιο, θα "διασκεδάζει" στην τάξη με τάχα μου διάδραση και βιωματικές (να τις κάνει ο πανάγαθος) δραστηριότητες, μένοντας δηλαδή ακαλλιέργητο/αμόρφωτο. Τα τελευταία χρόνια στο σχολείο φυτεύουμε λαχανόκηπους, φτιάχνουμε κολλάζ, συμμετέχουμε σε τουρνουά, καθαρίζουμε παραλίες, ζωγραφίζουμε τοπία στους τοίχους, εκδίδουμε εφημερίδες, επισκεπτόμαστε θέατρα/σινεμά/μουσεία χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Και την ίδια στιγμή, δεν μπορούμε όχι να γράψουμε, αλλά ούτε καν να διατυπώσουμε μια στοιχειώδη σκέψη που να έχει αρχή-μέση-τέλος (όχι και τόσο άσχετο: όσο εμείς ασχολούμαστε με αυτά, στη διπλανή γειτονιά/χωριό, η χρυσή αυγή οργανώνει ομάδες μαθητών και κάνει απογευματινά "μαθήματα")
Αυτά και συγγνώμη για το "σεντόνι" συνάδελφοι.
-
Για τα άλλα, όμως, φταίμε κι εμείς -που συγχέουμε το αίτημα για οριζόντια, λαϊκή εκπαίδευση για όλους/ες με το μπάτε-σκύλοι-αλέστε και "κρίμα είναι το παιδί"- λες και δεν καταλαβαίνουμε ότι αυτός που έχει λεφτά θα το στείλει το παιδί κάπου όπου θα μάθει, την ίδια στιγμή που το άλλο παιδί, το χωρίς λεφτά και άρα χωρίς πολιτισμικό κεφάλαιο, θα "διασκεδάζει" στην τάξη με τάχα μου διάδραση και βιωματικές (να τις κάνει ο πανάγαθος) δραστηριότητες, μένοντας δηλαδή ακαλλιέργητο/αμόρφωτο. Τα τελευταία χρόνια στο σχολείο φυτεύουμε λαχανόκηπους, φτιάχνουμε κολλάζ, συμμετέχουμε σε τουρνουά, καθαρίζουμε παραλίες, ζωγραφίζουμε τοπία στους τοίχους, εκδίδουμε εφημερίδες, επισκεπτόμαστε θέατρα/σινεμά/μουσεία χωρίς να καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Και την ίδια στιγμή, δεν μπορούμε όχι να γράψουμε, αλλά ούτε καν να διατυπώσουμε μια στοιχειώδη σκέψη που να έχει αρχή-μέση-τέλος (όχι και τόσο άσχετο: όσο εμείς ασχολούμαστε με αυτά, στη διπλανή γειτονιά/χωριό, η χρυσή αυγή οργανώνει ομάδες μαθητών και κάνει απογευματινά "μαθήματα")
Πόσο δίκιο έχετε στα παραπάνω... Μια μικρή ένσταση έχω μόνο και παρακαλώ για μια διευκρίνιση: όταν αντιδιαστέλλετε το ταξικό δίπολο "ο φτωχός μαθητής που δεν μαθαίνει αλλά διασκεδάζει στην τάξη με ανούσιες δραστηριότητες και ο πλούσιος μαθητής που τον στέλνει ο μπαμπάς κάπου όπου θα μάθει", εννοείτε ότι στα ιδιωτικά μαθαίνεις οπωσδήποτε; Μήπως δεν είναι έτσι; Αν δεν σου κόβει το νιονιό, δεν πρόκειται να σε μάθει τίποτα το ιδιωτικό σχολείο, απλώς ο μπαμπάς θα "αγοράσει" από εκεί τους βαθμούς που απαιτούνται για να πάρεις ένα "ευπαρουσίαστο" απολυτήριο.
Κατά τα λοιπά, και όσον αφορά στην υποκατάσταση της γνώσης από δραστηριότητες, δυστυχώς το γαϊτανάκι έχει πολλούς εμπλεκόμενους: υπουργείο, δημοσιοσχεσίτες διευθυντές, εκπαιδευτικούς που βολεύονται με το "τόσο, όσο", μαθητές (φυσικά), αλλά και γονείς: σκεφτείτε πόσοι γονείς έχουν πέσει θύματα της παιδαγωγικής "μόδας" που θέλει τα βιωματικά ερεθίσματα να είναι σημαντικότερα από τη γνώση, γιατί έτσι τούς "εκπαίδευσαν" κι αυτούς (ως γονείς) όσα βλέπουν και διαβάζουν στα σόσιαλ. Ξέρετε πόσοι αποθεώνουν ένα σχολείο μόνο και μόνο επειδή προσφέρει πολύ "φαίνεσθαι" και θα έχουν κι εκείνοι να κομπάζουν στις παρέες τους ότι "στέλνουμε το παιδί ένα δημόσιο σχολείο που είναι σαν ιδιωτικό";
-
Η μάθηση μέσω βιωματικών δράσεων ή η ανάθεση στο μάθημα τέτοιων δραστηριοτήτων μπορεί να αποβεί επιζήμια σε σχέση με την εμβάθυνση, αν χαθεί το όριο. Εγώ προσωπικά έχω επιφύλαξη όταν στο μάθημα προτείνονται τέτοιες δραστηριότητες που για το Γυμνάσιο μοιάζουν παιδικές (δραματοποιήσεις κειμένων, ζωγραφιές κλπ). Είναι μια χαρά για να εμπλέξεις τους αδύναμους μαθητές και να κάνουν κάτι, αλλά δεν μπορούν να είναι όλο το μάθημα. Σε κάποια μαθήματα ωστόσο μπορεί να προσφέρουν περισσότερα από τη στεγνή διδασκαλία, αν γίνουν ως ένα οργανωμένο προτζετ πχ για πλευρές του πολιτισμού μιας χώρας στο μάθημα των ξένων γλωσσών. Το θέμα είναι πώς τις αξιοποιείς και τις εντάσεις στον σχολικό χρόνο, σε σχέση με την "κανονική" ύλη. Το ίδιο και για τις δράσεις ολόκληρου σχολείου. Γενικά είναι ωραίο να διανθίζεται η σχολική ζωή, γιατί το σχολείο δεν μπορεί να είναι 4 τοίχοι, και αν έχεις πάει σε σχολείο που κάνει προγράμματα, αυτά θυμάσαι μετά, όχι πόσα άγνωστα έκανες στην κατεύθυνση (εγώ τουλάχιστον που τελείωσα πειραματικό, έτσι το βλέπω, αλλά φυσικά το υψηλόυ επιπέδου μάθημα ήταν αυτονόητο, οπότε θα εκτιμούσα το εξτρα). Επίσης για μαθητές που δεν μπορούν την παραδοσιακή διδασκαλία, ή που βαριούνται, ειναι ένας τρόπος να νιώθουν ότι περνούν ωραία στο σχολείο. Αρκεί όλα αυτά να γίνονται με σχέδιο και όχι προσχματικά.
Πάντως εγώ δεν πιστεύω ότι για το χαμηλό επίπεδο ευθύνονται οι δράσεις, ή ότι οι δράσεις υποβαθμίζουν την παρεχόμενη εκπαίδευση. Η ποιότητα του μαθήματος πέφτει όταν έχεις αδιάφορους μαθητές που κάνουν φασαρία.
-
Ναι, έχετε δίκιο, Scout, αναγκαία η διευκρίνιση: όχι, δεν εννοώ ότι όποιος πηγαίνει σε ιδιωτικό μαθαίνει. Τα περισσότερα, ή τουλάχιστον πολλά από αυτά, λειτουργούν απλώς ως πλυντήρια απουσιών. Αλλά λέω ότι άμα κάποιος θέλει να μάθει κι έχει λεφτά, θα πάει στο "καλό" το ιδιωτικό -όχι αυτά για τους νεόπλουτους που τους αρέσουν οι δήθεν βιωματικές δραστηριότητες- κι εκεί θα έχει αυξημένες ευκαιρίες να μάθει. Έχω περάσει από σχολείο -πολύ πρόσφατα- που όλη τη χρονιά φυτεύαμε λάχανα, φτιάχναμε -ομαδοσυνεργατικά βεβαίως βεβαίως- αφίσες, πανηγυρίζαμε κύπελα και στέλναμε μαθητές/καθηγητές στην αλλοδαπή για επιμόρφωση κι ανταλλαγή ιδεών (στα night clubs και στις τοπικές ταβέρνες). Οι γονείς χαίρονταν και μας έκαναν δωράκια (πχ air condition για το γραφείο της διεύθυνσης), ο διευθυντής έπαιρνε τα "μπράβο" του από γονείς και προϊσταμένους, μοιράζαμε 20άρια, δικαιολογούσαμε απουσίες και στο μεταξύ ο καλύτερος μαθητής πάσχιζε να γράψει σωστά το όνομά του... Σε καμία περίπτωση δεν είμαι υπέρ των ιδιωτικών: κάθε άλλο. Απλώς λέω ότι, στον αντίποδά τους, μας αναλογεί να ζητάμε κάτι καλύτερο, όχι κάτι ευκολότερο. Espere, ναι, εννοείται, ναι στις δραστηριότητες, αλλά βάσει σχεδίου ώστε να βγάζουν νόημα. Ακριβώς όπως γράφετε: ώστε να διανθίζουν τη σχολική διαδικασία και να την ενισχύουν, όχι να την υποκαθιστούν.