PDE - Η κοινότητα των εκπαιδευτικών

Παράθεση από: dinos_ στις Μαρτίου 29, 2007, 05:30:43 pm

Δεν θα έλεγα ότι το βιβλίο είναι γαι την εκπαιδευση ή τους εκπαιδευτικούς είναι όμως ένα βιβλίο για παιδιά :
«Συνομιλίες με παιδιά» του Ρ. Λαίνγκ από εκδόσεις Ύψιλον.

Μπορείς να μας πεις πιο πολλά γι αυτό;
Μόνο ο τίτλος δεν λέει πολλά, ούτε είναι σημαντική πληροφορία.

Και βεβαια. -> λινκ

Ο συγγραφέας είναι από τους μεγαλύτερους ψυχίατρους στον κόσμο. Οι συνομιλίες αφορούν συζητήσεις με τα παιδιά του. Πληρώνοντας 9ευρώ μπορείς να ικανοποιήσεις την περιέργειά σου.Εξάλλου έχει πάλι ποδόσφαιρο

Μια και δεν βλέπω ποδόσφαιρο και έτυχε να υπάρχει στη βιβλιοθήκη μου δυο λόγια παραπάνω. 



Το βιβλίο περιέχει μια σειρά από συζητήσεις του συγγραφέα με τα παιδιά του ή συζητήσεις των παιδιών του που καλύπτουν μια περίοδο 6 χρόνων.
Σε αρκετές απ' αυτές παρουσιάζονται προβληματικές καταστάσεις που λίγο πολύ κάθε γονιός αντιμετωπίζει καθώς και τη «λύση» που δινόταν.
Μια «λύση» που πολλές φορές ήταν αντίθετη με το θεωρητικά «σωστό».

Στον πρόλογό του ο συγγραφές γράφει σ' ένα σημείο:
«...Ελπίζω οι σελίδες αυτές να συμβάλλουν στο να γίνει φανερό ότι οι ενήλικες κερδίζουν τόσα πολλά από την επαφή τους με τα παιδιά όσα και τα παιδιά από την επαφή τους με τους ενήλικες. Για τα παιδιά μαθαίνουμε μόνο από τα ίδια τα  παιδιά. Η αυτογνωσία μας εξασθενίζει πάρα πολύ αν δεν έχουμε επαφή με την παιδική ηλικία... Δεν ασχολούμε με τα παιδιά μου γιατί έχω υποχρέωση ή γιατί έτσι πρέπει, παρά απλούστατα γιατί το θέλω...»
Προσωπικά δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασε ιδιαίτερα το βιβλίο. Υπάρχουν σημεία με ενδιαφέρον αλλά γενικά, εκτός από την εισαγωγή, το βρήκα βαρετό. 

Περισσότερα για τον συγγραφέα ΕΔΩ

Νιωθω ασχημα που η επιηκεια που εδειξα για τους συγγραφεις σχολικων βιβλιων οδηγησε σε διαμαχη μεταξυ των μελων... δεν ηταν αυτος ο σκοπος μου. Χρησιμα ολα αυτα που γραψατε.
Θα ειχε ενδιαφερον να ειχαμε και την αποψη ενος μαθητη... υπαρχει μηπως καποιος συναδελφος εδω στο φορουμ που θα μπορουσε να καταγραψει τον τροπο που λαμβανουν το βιβλιο οι ιδιοι οι μαθητες; νομιζω το μελος mavoglou ειχε πει πιο πανω οτι μια τετοια προσεγγιση θα του φαινοταν πιο φιλικη, αν ηταν μαθητης... μηπως θα μπορουσε καποιος δασκαλος η δασκαλα να καταθεσει την αποψη του;

  Μη νιώθεις άσχημα αγαπητέ /τη sorimavat.  Δεν υπήρξε παρεξήγηση ούτε διαμάχη....

..Κι εγώ θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη κάποιου δασκάλου, όχι μόνο για το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά γενικά για περιπτώσεις που έχει εντοπίσει λάθη μέσα σε βιβλία και πώς το αντιμετωπίζει.

Προσωπικά κάθε λάθος που βρίσκω μέσα στα βιβλία που διδασκώ, είναι μια καλή αφορμή για να πάρει το μάθημα μια διαφορετική τροπή. Το πώς αυτό θα υλοποιηθεί εξαρτάται από τη φύση του λάθους.
Διαφορετικά αντιμετωπίζεται μια τυπογραφική αβλεψία, διαφορετικά ένα λάθος διατυπωμένο μαθηματικό πρόβλημα, διαφορετικά μια λάθος επιστημονική προσέγγιση.
Η λογική όμως είναι αυτή. Συζήτηση και προσπάθεια να βγει το «σωστό» ενώ παράλληλα να απομυθοποιήσουν οι μαθητές την «αυθεντία» του δασκάλου και του βιβλίου.
Μια τέτοια προσέγγιση υπάρχει και στα καινούργια διδακτικά εγχειρίδια. Στα μαθηματικά για παράδειγμα υπάρχουν «επίτηδες λάθος» προβλήματα και τα παιδιά καλούνται να τα επαναδιατυπώσουν ώστε να λυθούν.
Αυτά όσο αφορά την αντιμετώπιση του λάθους μέσα στην τάξη. Από κει και πέρα θεωρητικά στο τέλος κάθε χρονιάς τα λάθη που εντοπίζονται συγκεντρώνονται για να διορθωθούν στην επόμενη έκδοση του βιβλίου. Δεν γίνεται όμως πάντα αυτό γιατί είπαμε. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα δεν λειτουργεί πολλές φορές απλά λογικά...

Για τα της ιστορίας. Δε διδάσκω φέτος σε τμήμα Έκτης όμως η διδακτική προσέγγιση που υπάρχει στο βιβλίο της ιστορίας είναι κοινή σε όλα τα διδακτικά εγχειρίδια του Δημοτικού.
Προσωπικά  τη βρίσκω πιο ενδιαφέρουσα και τους μαθητές πιο ενεργητικούς στην όλη εκπαιδευτική διαδικασία. Είναι βέβαια πιο δύσκολη και επίπονη για τον εκπαιδευτικό. Πρέπει να σχεδιάσεις τη διδασκαλία σου πολύ καλύτερα για να μην χαθείς και βέβαια φαίνονται πιο έντονα τα χρόνια προβλήματα που όποιος δουλεύει στο σχολείο τα βιώνει καθημερινά. Η έλλειψη ουσιαστικής και μόνιμης επιμόρφωσης και επιστημονικής στήριξης και σε μικρότερο βαθμό για μένα η έλλειψη υποδομών. 

Πολυπολιτισμική εκπαίδευση (Προβληματισμοί - Προοπτικές)
εκδόσεις ελληνικά γράμματα, Αθήνα 1997



Ο καθηγητής Brian Bullivant του Πανεπιστημίου Monash της Μελβούρνης, ένας από τους συγγραφείς του βιβλίου, επισημαίνει:

...Για τους συντηρητικούς επικριτές,  (η πολυπολιτισμική εκπαίδευση) εκφράζει μια προσπάθεια πολιτικοποίησης της εκπαίδευσης με σκοπό την υπόθαλψη των απαιτήσεων της μειονότητας, ενώ για κάποιους πιο ριζοσπαστικούς είναι η πιο οικεία ιδεολογική επινόηση για τη διαιώνιση της πραγματικότητας της ρατσιστικής εκμετάλλευσης των εθνικών μειονοτήτων με το να υποθάλπουν τις πολιτισμικές τους ευαισθησίες...

...Η πολυπολιτισμική εκπαίδευση είναι εκπαίδευση μέσα στην ελευθερία - ελευθερία από κληρονομημένες προκαταλήψεις και στενά αισθήματα και συναισθήματα εξίσου, όσο και ελευθερία για διερεύνηση άλλων πολιτισμών και προοπτικών και οργάνωση των ατομικών επιλογών με πλήρη επίγνωση των προσφερόμενων και εφικτών επιλογών... (Στόχος της)... είναι να ευαισθητοποιήσει το παιδί στην κληρονομημένη πολλαπλότητα του κόσμου - πολλαπλότητα συστημάτων, πεποιθήσεων, τρόπων ζωής, κουλτούρας, τρόπους ανάλυσης οικείων εμπειριών, τρόπων θέασης ιστορικών γεγονότων κ.ο.κ. Πώς μπορεί να γίνει αυτό στην πράξη είναι μια δύσκολη ερώτηση...

Την ερώτηση αυτή προσπαθούν να απαντήσουν 18 επιστήμονες από Δυτική Ευρώπη,

Παραθέτω εδώ τα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη όχι γιατί αγγίζουν άμεσα το ζήτημα για το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ Δημοτικού αλλά γιατί νομίζω ότι με τον τρόπο του απαντά εξίσου στους δήθεν «εθνικο σωτήρες μας» και τους «εκσυγχρονιστές μας».

Ελευθεροτυπία – Τετάρτη 21/03/2007

«Κηρυγμένος και ακήρυχτος πόλεμος»

............ Μίλησε για τον «ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ των μεν που βρίσκονται σε πόστα και των δε που αμύνονται και οδηγούνται σε αφανισμό». Και επιτέθηκε εναντίον του «Φαλμεράγιερ ο οποίος με τρόπο δήθεν "επιστημονικό" προσπάθησε να αποδείξει ότι οι Νεοέλληνες δεν έχουν το δικαίωμα να αποκαλούνται Ελληνες, επιχειρηματολογώντας ότι δεν υπήρχε ελληνικό λάβαρο πριν από το '21. Ξεχνάει τη γλώσσα και το ήθος το ελληνικό. Αλλά όχι, δεν είμαστε Ελληνες, σύμφωνα με όσους επιδιώκουν την πλήρη μας εξαφάνιση. Αυτή η εξαφάνιση έχει πολιτική βάση. Μας έφαγαν οι εκσυγχρονιστές. Κι απ' την άλλη υπάρχει η άκρα Δεξιά και οι Πρίγκιπες της Εκκλησίας, με τη στείρα εθνοπληξία τους. Δεν ταυτιζόμαστε μ' αυτούς, ούτε είμαστε εθνικόφρονες. (...)Μερικοί θα ήταν πολύ ικανοποιημένοι αν αλλάζαμε το όνομα της χώρας σε "Γυφτοβλαχία". Αν διαβάσετε μάλιστα τα ονόματα όσων αντικρούουν τους ιστορικούς που επιμένουν στη συνέχεια του ελληνικού έθνους θα δείτε ποιοι είναι: η Ανανεωτική Αριστερά, ο Πρετεντέρης, το «

...δεν είναι ισοπεδωτική η άποψη που είναι ενάντια στα νέα βιβλία και σε καμία περίπτωση δεν υπερασπίζεται τα ήδη υπάρχοντας. οπαδός αυτής της άποψης είμαι κι εγώ.
 πιο συγκεκριμένα για το βιβλίο ιστορίας της ΣΤ΄αν και δεν είναι το μόνο. ένα σχόλιο. ένα βιβλίο που έχει όντως τρωτά σημεία και σε θέμα περιεχομένου και στάσης απέναντι στην ιστορική πραγματικότητα και στο πως παρουσιάζεται, πρέπει να προβληματίσει συνολικά. ..

Σίγουρα δεν είναι όλα άσπρο - μαύρο. Πολύ δε περισσότερο όταν πρόκειται για μαθήματα που κουβαλάνε ένα έντονο ιδεολογικό φορτίο και οι ερμηνείες των γεγονότων μπορεί να μας οδηγήσουν σε διαφορετικους δρόμους ανάλογα με την ιδεολογική θεώρηση του καθένα μας.
ΟΜΩΣ...
... ένα πρώτο πρόβλημα που εγώ τουλάχιστον κατέγραψα στην κριτική της πλειοψηφίας αυτών που καταφέρονται ενάντια στο νέο βιβλίο είναι ότι κατηγορούν ένα βιβλίο που δεν το ...διάβασαν ούτε καν με διαγώνια ματιά. Γιατί αν το διάβαζαν τα περισσότερα που έγραφαν δεν θα τα έγραφαν.
Δεν μπορεί για παράδειγμα η εφημερίδα Ριζοσπάστης  (Σάββατο 20 Γενάρη 2007) να αναφέρει:
«...Η προσπάθεια σύμπτυξης σε λίγες αράδες των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που επικρατούσαν στο μεσοπόλεμο έχει σαν αποτέλεσμα ούτε λίγο ούτε πολύ το λαϊκό κίνημα και οι διεκδικήσεις του - που εδώ παρουσιάζονται απρόσωπες και χωρίς περιεχόμενο - να εμφανίζεται σαν υπαίτιο για τις δικτατορίες. Καλλιεργώντας στα μυαλά των μικρών μαθητών τη σύγχυση και την ταύτιση τελικά των κινητοποιήσεων με τις δικτατορίες...»
όταν μια απλή ανάγνωση των αντίστοιχων σελίδων του βιβλίου, κι όχι των λίγων αράδων, λέγονται άλλα πράγματα ενώ οι οδηγίες που δίνονται στο δάσκαλο μέσα από το «βιβλίο του δασκάλου» είναι σε αντίθετη κατεύθυνση από την «κριτική» της εφημερίδας.
Για να μην μακρηγορώ αξίζει μια επίσκεψη στο blog Don’t Kiss the Frog και συγκεκριμένα στο κείμενο «την τσουτσούνα σου και την υπογραφή σου»
Η ανάγνωσή του περιέχει αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία...

Επιστρέφοντας στο βιβλίο προσωπικά με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο μια προσέγγιση των ιστορικών γεγονότων μέσα από έρευνα και πηγές. Μια προσέγγιση που τα παιδιά δεν αποστηθίζουν ημερομηνίες και αριθμούς νεκρών κάθε μάχης αλλά προσπαθούν να ανακαλύψουν το γιατί πίσω από κάθε ιστορικό γεγονός μέσα στις συνθήκες της εποχής που έγινε, ξεφεύγοντας από το δίπολο ο πάντα καλός Έλληνας (άντε με λίγα ελαττωματάκια)  - ο κακός εχθρός.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι, και δυστυχώς κανείς δεν το συζητά, ότι αυτή η νέα αυτή προσέγγιση όχι μόνο στο βιβλίο της ιστορίας αλλά και στο σύνολο των νέων βιβλίων στο Δημοτικό έπρεπε να συνοδευτεί από μια ουσιαστική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών που τα διδάσκουν ώστε να μπορούν να λειτουργήσουν ουσιαστικά μέσα στην τάξη μ' ένα τέτοιο προσανατολισμό. Μια επιμόρφωση που έπρεπε να συνεχιστεί  και σε όλη τη διάρκεια της φετινής χρονιάς. 
ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΟΥΤΕ ΓΙΝΕΤΑΙ...
...Και είναι κρίμα... πολύ κρίμα για τα παιδιά πρώτα και κύρια ...     και για μας που τελικά θα κρίνουμε τα βιβλία με ιδεολογήματα...

Παραβλέποντας για λίγο το ουσιαστικό του θέματος, το κατά πόσο δηλαδή ένα σχολείο μπορεί με τιμωρίες να αλλάξει τη συμπεριφορά των μαθητών του, όλες οι ρυθμίσεις για τον έλεγχο της συμπεριφοράς των μαθητών στη Μέση Εκπαίδευσή στηρίζονται στο Προεδρικό Διάταγμα 104/79 (Φ.Ε.Κ 23/Α/7-2-1979).
Εκεί αναφέρει στο άρθρο 26:

§1. Η συμπεριφορά μαθητών, η καθ' οιονδήποτε τρόπον εκδηλουμένη εντός και εκτός του σχολείου δια πράξεων ή παραλείψεων, συνιστά την διαγωγήν αυτών.

§2. Η διαγωγή περιλαμβάνεται μεταξύ των στοιχείων της σχολικής καταστάσεως των καθ' έκαστον σχολικόν έτος εις το Γυμνάσιον ή Λύκειον φοιτώντων μαθητών και ελέγχεται, χαρακτηρίζεται και καταχωρίζεται εις τα οικεία βιβλία κατά τας διατάξεις του παρόντος Προεδρικού Διατάγματος.

§3. Η προσήκουσα διαγωγή των μαθητών, νοουμένη ως έμπρακτος συμμόρφωσις προς τους διέποντας την σχολική ζωήν κανόνας και προς τας ηθικάς αρχάς του κοινωνικού περιβάλλοντος, εντός του οποίου διαβιούν, αποτελεί υποχρέωσιν αυτών, πάσα δε παρέκκλισις εκ ταύτης, εκδηλουμένη δι' υπαιτίου πράξεως ή παραλείψεως, αποτελεί αντικείμενον παιδαγωγικού ελέγχου και εν ανάγκη αντιμετωπίζεται δια σχολικών κυρώσεων κατά τας διατάξεις του παρόντος Προεδρικού Διατάγματος

Τυπικά λοιπόν ο σύλλογος διδασκόντων έχει και δικαίωμα και υποχρέωση να ασχοληθεί με το περιστατικό που αναφέρθηκε και να επιβάλει κυρώσεις.

Θα ήθελα όμως να πω και δυο λόγια για το συγκεκριμένο Προεδρικό Διάταγμα. Εκδόθηκε το 1977 σε εξουσιοδότηση του περίφημου νόμου 309 για την εκπαίδευση. (για όσους ενθυμούνται ή μελετούν και την ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος).
Το Π.Δ. 104 κουβαλάει μέσα του μια άλλη αντίληψη για το σχολείο και τη λειτουργία του, ξένη με τις σύγχρονες παιδαγωγικές αντιλήψεις. Αν και  έπρεπε να είχε αλλάξει από το 1985 ήδη (με τη ψήφιση του νέου γενικού νόμου για την εκπαίδευση 1566 που κατάργησε τον 309) παραμένει σε ισχύ με προσθήκες λίφτιγκ που έχουν γίνει κατά διαστήματα.

Έτσι ενώ στα δημοτικά σχολεία η έννοια των πειθαρχικών ποινών και της πειθαρχίας εκσυγχρονίστηκε, έστω και στα χαρτιά, με το Π.Δ. 201/98...

(αναφέρει συγκεκριμένα το άρθρο 13 παρ. 8:

α. Κανένας χαρακτηρισμός που αφορά τη διαγωγή των μαθητών δεν καταχωρείται στο βιβλίο Μητρώου και Προόδου και στα άλλα βιβλία και υπηρεσιακά έγγραφα.
β. Οι μαθητές του σχολείου, ενθαρρύνονται να συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση και λήψη αποφάσεων για θέματα που αφορούν τους ίδιους και την εύρυθμη λειτουργία του σχολείου καθώς και το σχολικό περιβάλλον. Σε επίπεδο σχολικής μονάδας δημιουργούνται οι κατάλληλες συνθήκες για τη συνεργασία των μαθητών με τους εκπαιδευτικούς και τους συμμαθητές τους και παρωθούνται να συμμετέχουν ενεργά στη σχολική ζωή.
Προβλήματα συμπεριφοράς αποτελούν αντικείμενο συνεργασίας μεταξύ του διευθυντή και των εκπαιδευτικών με τους γονείς και με τους σχολικούς συμβούλους, για την καλύτερη δυνατή παιδαγωγική αντιμετώπιση του θέματος.
Σε κάθε περίπτωση και πριν από οποιαδήποτε απόφαση, λαμβάνεται σοβαρά υπόψη η βασική αρχή του σεβασμού της προσωπικότητας και των δικαιωμάτων του παιδιού.
γ. Οι σωματικές ποινές δεν επιτρέπονται.
δ. Η αλλαγή περιβάλλοντος του μαθητή είναι μέτρο παιδαγωγικού ελέγχου και μπορεί να γίνει με απόφαση του συλλόγου διδασκόντων, όταν πρόκειται για αλλαγή τμήματος ή με τη συναίνεση του γονέα. όταν πρόκειται για αλλαγή σχολείου. )

...στα Γυμνάσια και τα Λύκεια η «ομαλή» λειτουργία τους στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ποινή και τον εκφοβισμό.

Δεν αναφέρομαι εδώ σε συγκεκριμένους συναδέλφους που λειτουργούν διαφορετικά αλλά σ' ένα παγιωμένο κλίμα όπου η αποβολή και ο βαθμός είναι τα «παιδαγωγικά μέσα» που θεωρούνται δεδομένα και χρησιμοποιούνται κατά κόρο για να συνετίσουν τους «προβληματικούς». Αν αυτό συνδυαστεί και με την πλήρη απουσία επιστημονικής καθοδήγησης - βοήθειας και στήριξης της δουλειάς μας τότε δεν είναι τυχαία η αποστροφή που νιώθουν πολλοί μαθητές μας για το σχολείο και η ουσιαστική αδυναμία να αντιμετωπίσει επί της ουσίας προβληματικές καταστάσεις.

Παράθεση από: momos στις Φεβρουαρίου 19, 2007, 10:34:51 pm

Παράθεση από: mavoglou στις Φεβρουαρίου 17, 2007, 03:41:16 pm

Μια πρόταση:

Διδασκαλία Αρχαίων Ελληνικών από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού με ειδικά διαμορφωμένη ύλη.

Αν δεν είναι αστείο τότε γιατί όχι κι από τον παιδικό σταθμό που το μυαλό είναι πιο καθαρό;

Γιατί όχι momos.
Γνωρίζω ότι δεν το εννοείς, αλλά μου άρεσε που σε παραξένεψε αρκετά για να το σχολιάσεις...

Αν και θα μας μαλώσουν οι φιλόλογοι καθώς απομακρυνόμαστε από το θέμα μπαίνω στον πειρασμό να γράψω δυο τρεις σκέψεις με αφορμή το «γιατί όχι...» 

Τα ανίψια μου παρακολουθούν ένα ομαδικό φροντιστήριο για Αρχαία Ελληνικά από το Νηπιαγωγείο. Κάνουν κάποια παιχνίδια και δραστηριότητες χρησιμοποιώντας για επικοινωνία την Αρχαία Ελληνική γλώσσα. Δεν μπορώ να πω πιο πολλά, μια και δεν μένουμε στην ίδια πόλη και δεν τα βλέπω συχνά.
Πριν λίγες ημέρες, όμως, διάβασα τις εκθέσεις του πιο μικρού που πηγαίνει δευτέρα δημοτικού. Ο λόγος του μεστός, γεμάτος ιδέες και σωστή γραφή. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι ένα παιδί 7 χρονών γνωρίζει να χωρίζει τις δευτερεύουσες προτάσεις και να βάζει κόμματα εκεί που πρέπει, κάτι που δεν το γνωρίζουν και πολλοί μαθητές λυκείου.

Το ίδιο βέβαια μπορούν να κάνουν και πάρα πολλά άλλα δευτεράκια. Και λόγο πλούσιο και μεστό έχουν και τη στίξη χρησιμοποιούν σωστά. Κι όλα αυτά χωρίς ποτέ να έχουν παρακολουθήσει φροντιστήριο αρχαίων. 
Το πως μαθαίνει ένα παιδί είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων. Διαφορετικών πολλές φορές για τον κάθε μαθητή. Αν η εκμάθηση μια ξένης γλώσσας, όπως π.χ. τα αρχαία ελληνικά, οδηγούσε σε τέτοια αποτελέσματα τότε σε μια χώρα σαν τη δική μας που αφιερώθηκαν και αφιερώνονται καθημερινά χιλιάδες εργατοώρες για τη διδασκαλία των αρχαίων θα έπρεπε να κάνουμε θαύματα όχι μόνο στη γλώσσα αλλά και γενικότερα. Όμως...       

Τώρα για τις γενικότερες προεκτάσεις.

...μεγάλες εταιρίες στο εξωτερικό συστήνουν τα στελέχη τους να μάθουν Αρχαία Ελληνικά.
...Έχει αποδειχθεί ότι η εκμάθηση των Αρχαίων Ελληνικών βοηθάει στην δημιουργία πολύπλοκων συνάψεων μεταξύ των νευρώνων του εγκεφάλου και αυτό σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να διαχειριστεί πιο εύκολα πολύπλοκες καταστάσεις.
...Σύγχρονες γλώσσες προγραμματισμού σχεδιάζονται σήμερα στην Αμερική χρησιμοποιώντας τις νόρμες της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας.

Τα έχω ακούσει και διαβάσει κι εγώ. Πουθενά όμως δεν βρήκα την επιστημονική τους τεκμηρίωση. Όλα καλύπτονται πίσω από κάποια μυστηριώδη πειράματα που κανείς δεν τα μαρτυράει ή προέρχονται από εμπιστευτικές πηγές που τις ξέρουν μόνο αυτοί που τα γράφουν.
Ότι βρήκα κινείται στη σφαίρα της παραφιλολογίας μαζί με παλιότερους μύθους για την ελληνική γλώσσα, _{μύθοι που υπάρχουν και σε άλλους λαούς για τις δικές τους γλώσσες}, του στιλ «η ελληνική για μια ψήφο δεν έγινε επίσημη γλώσσα των ΗΠΑ», «τα ελληνικά είναι η πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου» κλπ κλπ.

Η μοναδική, ο Θεός να την κάνει, έρευνα, που έχω υπόψη είναι κάποιου ψυχιάτρου Ι. Τσέγκου H εκδίκηση των τόνων: H επίδραση των «Αρχαίων Ελληνικών» και του «Μονοτονικού» στην ψυχοεκπαιδευτική εξέλιξη του παιδιού ο οποίος αφού αποδίδει το «κουτσούρεμα»      της γλώσσας μας στους Αμερικάνους από το 1821 ήδη  και στα κόμματα και στη δημοκρατία που απέλυσαν    τους συνταγματάρχες    παρουσιάζει και τα «πορίσματα» της μετά από «πειράματα» σε δυο ομάδες παιδιών του Δημοτικού (η μια διδάχτηκε αρχαία και η άλλη όχι). Η «έρευνα» παρουσιάστηκε σε διάφορες εφημερίδες και ιστοσελίδες ως είδηση, χρησιμοποιήθηκε δε και από την Ιερά Σύνοδο ως «επιχείρημα» για την επιστροφή του πολυτονικού.

Για να μην μακρηγορώ ΕΔΩ υπάρχει  μια αναλυτική απάντηση από τον  Σπύρο Μοσχονά (διδάσκει στο Τμήμα Επικοινωνίας και Μ.Μ.Ε. του Πανεπιστημίου Αθηνών ως Επίκουρος Καθηγητής στη Γλωσσολογία και τη Φιλοσοφία της Γλώσσας.)

Κατά συνέπεια με ενδιαφέρον περιμένω τις πηγές και την επιστημονική τεκμηρίωση μια κι έχω αρχίσει και αλλού μια τέτοια συζήτηση.

Από τη δική μου μεριά σταχυολογώ τρεις ιστοσελίδες που βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες γλωσσικά

Το blog Ανορθογραφίες -> http://anorthografies.blogspot.com/
Οι σελίδες για τη γλώσσα του Νίκου Σαραντάκου -> http://www.sarantakos.com/language.html
Οι Επιφυλλίδες του  Σπύρου Α. Μοσχονά -> http://www.media.uoa.gr/people/smoschon/pages/gr/essays.html

---

Υ.Γ. Αν ζούσα στην Ανατολική Μεσόγειο τον 5ο αιώνα π.χ. θα έλεγα στα παιδιά μου να μάθουν οπωσδήποτε τα (αρχαία) ελληνικά. Χωρίς αυτά δεν θα μπορούσαν να προσεγγίσουν το πιο όμορφο κομμάτι του τότε κόσμου. Θα ήταν στο περιθώριο.
Σήμερα, πολίτης του πλανήτη Γη,  λέω στο παιδί μου να μάθει τα αγγλικά σαν τη μητρική του γλώσσα. Κι αυτό όχι για να βρει δουλειά αλλά γιατί χωρίς αυτά το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου μας, το πιο ενδιαφέρον, θα του μείνει για πάντα ξένο. Θα είναι στο περιθώριο
Αλλά αυτό είναι μια διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων που έχει ο καθένας μας. Διαφορετική θεώρηση που κάνει σε τελευταία ανάλυση τη ζωή να έχει ποικιλία και ενδιαφέρον 

Υ.Γ.2 Πολλά που χαρακτήρισα σαν παραφιλολογία τα άκουσα τελευταία στο Πανεπιστήμιο να λέγονται από ανθρώπους που υποτίθεται διδάσκουν τους σημερινούς δασκάλους των παιδιών μας.    Μεταξύ των άλλων ειπώθηκε σοβαρότατα πως έρευνες απέδειξαν      πως όταν κάποιος γράφει με πένα ο γραπτός του λόγος είναι πιο πλούσιος...