Διαχείριση προβλημάτων σχολικής τάξης

[mat]

και για να ασχοληθώ με σοβαρότερα ερωτήματα θα ήθελα να σχολιάσω την ερώτηση του mavoglou.
"Μήπως η ανοχή μας τελικά μεγαλώνει τα προβλήματα ή ακόμα και γεννάει προβληματικές καταστάσεις και προβληματικές συμπεριφορές;"
mavoglou, θα έλεγα πως σίγουρα η ανοχή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε άλλα προβλήματα. Αλλά θεωρώ πως εξίσου αναποτελεσματική θα ήταν και μια μέθοδος του στυλ πονάει δόντι βγάζω δόντι... (δεν υπονοώ ότι εσύ λες κάτι τέτοιο για να μην παρεξηγηθούμε)
Το πρόβλημα που θίγεις νομίζω ότι έχει πρώτον να κάνει με την παρανόηση ότι η ανοχή είναι συνώνυμο της καλοσύνης η οποία απο μόνη της έχει παρωχημένο ή ασαφές νόημα και περιεχόμενο ανάλογα με τις αξίες του καθενός.
Δεύτερον, αφορά στην αδυναμία του "ανοχικου" καθηγητή να θέσει όρια στην σχέση του με τους μαθητές. Είναι κοινός τόπος από την εμπειρία όλων μας πως ο καθένας ασκεί εξουσία εκεί που τον παίρνει. Ο καθηγητής που λες ότι δεν σηκώνει και πολλά θα έλεγα ότι πιθανόν έχει θέσει ξεκάθαρα όρια στις σχέσεις του με τους μαθητές του. Θέτοντα όρια σε μια σχέση γίνεται ξεκάθαρο και από τα δύο μέρη ποια είναι η θέση τους, οι ρόλοι τους, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις τους. Η σχέση τους χτίζεται έτσι πάνω σε ένα κλίμα εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας.
Αντίθετα αυτός που υιοθετεί την "ανοχή" εισπράττει πρώτα από ο ίδιος την απαξίωση τόσο των μαθητών του όσο και των συναδέλφων του. Το χειρότερο είναι ότι πιθανόν καθώς αισθάνεται κανείς ματαιωμένος, αδικημένος, χωρίς να έχει συνείδηση ότι ο ίδιος το προκαλεί αναπτύσσει αισθήματα θυμού που μπορούν να εκφραστούν με χίλιους δυο τρόπους τόσο προς τον ίδιο του τον εαυτό, όσο και προς τους μαθητές του.
Δεύτερον σκέφτομαι την σύγχυση που προκαλεί στους ίδιους τους μαθητές του και σε τι είδους συμπεριφορές τους σπρώχνει. Αλλά και πως υποσκάπτει τη δουλειά των συναδέλφων του. Σκέψου δηλαδή τι κοινωνικές δεξιότητες αναπτύσσει ένας τέτοιος καθηγητής στους μαθητές του. Ο οποίος δεν σημαίνει ότι είναι "κακός" άνθρωπος ή επιστήμονας αλλά απλά είναι ένας απαίδευτος ή στρεβλά εκπαιδευμένος εκπαιδευτικός. Ποιος έμαθε και σε αυτόν τα συγκεκριμένα πρότυπα συμπεριφοράς και σκέψης?
Γιατί νομίζω πως πριν θέσουμε οποιοδήποτε άλλο ερώτημα σχετικά με τα προβλήματα που έχει κανείς μέσα στο σχολείο υπάρχει και άλλο ένα πολύ σημαντικό ερώτημα που θέλει απάντηση.
Ποιος μας μαθαίνει εμάς τους ίδιους πως πρέπει να διαχειριζόμαστε πρώτα από όλα τον ίδιο μας τον εαυτό και έπειτα τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους? Ποιός μας εκπαιδεύει και ποιος μας αξιολογεί πρίν μπούμε σε μια τάξη? Αρκεί ένα πτυχίο για να κάνεις τον εκπαιδευτικό? Αρκεί να σε εξετάσουν ως προς την ικανότητα παπαγαλίας μερικών χιλιάδων σελίδων και ερωτήσεων Παιδαγωγικής για να αποδειχθεί ότι είσαι κατάλληλος να έρθεις σε επαφή με νήπια, παιδιά και εφήβους?

[PDE ads]

[sophie]

Καλημέρα σας!
Mat,ίσως δε με κατάλαβες.Φυσικά και δεν πρέπει κάποιος να οδηγείται σε κοινωνικό αποκλεισμό επειδή είχε την ατυχία να προέρχεται από "λάθος" οικογένεια.Οι σκέψεις μου ,όμως,ξεκίνησαν με δεδομένο ότι όλα αυτά που προτείνουν οι mavoglou-spaceoddity έχουν γίνει.Δηλαδή εφόσον ως εκπαιδευτικός έχεις κάνει τα πάντα για να ενεργοποιήσεις το ενδιαφέρον του παιδιού,εφόσον έχεις δοκιμάσει τις όλες τις εναλλακτικές μεθόδους και το πρόβλημα παραμένει,τότε τι κάνεις?Αυτό σημαίνει ότι δεν είσαι αρκετά ικανός εκπαιδευτικός ή μήπως σημαίνει ότι, πολύ απλά, δεν είσαι θεός να περνούν όλα από το χέρι σου και να μπορείς να καταφέρεις τα πάντα,αλλά, υπάρχουν άλλοι παράγοντες πολύ πιο "δυνατοί" από τη δική σου εκπαιδευτική ικανότητα?
Μήπως είναι τελικά εγωιστικό να λέμε "εγώ θα τα καταφέρω" (με το έτσι θέλω) και τότε είναι που καταδικάζουμε το παιδί?
Όσο για τη δύναμη της οκογένειας και για το πόσο αυτή μπορεί πολλές φορές να σου "δέσει τα χέρια",θέλω να σας πω μία προσωπική εμπειρία που είχα και που τη θυμάμαι,με πολύ θυμό και πίκρα, μετά από πολλά χρόνια.Όι "προβληματικές περιπτώσεις" βέβαια είναι ανόμοιες,αλλα νομίζω ότι είναι ενδεικτική περίπτωση.
Στο τρίτο έτος των σπουδών μου,κάναμε πρακτικές και επισκεφτήκαμε για δύο εξάμηνα πολλά ειδικά σχολεία (κωφών,τυφλών κλπ).Ανάμεσα στα άλλα,πήγα για δύο βδομάδες σε μία,ουσιαστικά,"ειδική τάξη",με την έννοια ότι δεν ήταν ξεχωριστό κτίριο,αλλά,λόγω έλλειψης χώρου,συστεγαζόταν μέσα σε ένα δημοτικό,με δικό της προαύλιο χώρο.Η τάξη αυτή είχε είχε 12 παιδιά με πολύ βαρία νοητική υστέρηση που αντί να τα κλείσουν μέσα σ'ένα άσυλο (ξέρουμε τι σημαίνει αυτό),τα παιδάκια περνούσαν τη μισή τους,έστω, μέρα σίγουρα πιο ευχάριστα.Δάσκαλος ειδικής αγωγής,ένας υπέροχος άνθρωπος που τα "πόναγε" και τα φρόντιζε πραγματικά με πολύ αγάπη.Όταν πήγαμε πρώτη μέρα μας προειδοποίησε να μη φοβηθούμε αν ερχόταν καταπάνω μας ο Π. (19χρονος/βαριάς μορφής σύνδρομο Down,με νοητική ηλικία 6χρονου) και άρχιζε να μας αγκαλιάζει και να μας "χαϊδεύει".Μετά από δύο εβδομάδες μας είπε ο δάσκαλος ότι ο Π. αυτή την συμπεριφορά την είχε "μάθει" από την αδερφή του.Οι γονείς δούλευαν όλη μέρα και η κοπέλα, για να τον "προσέχει", τον έπαιρνε μαζί της στις συναντήσεις της με το φίλο της,στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και ...καταλαβαίνετε την συνέχεια. Η δύναμη αυτής της "παράστασης" για το παιδί ήταν τεράστια.Στην κοπέλα είχαν γίνει συστάσεις να σταματήσει το φαινόμενο,αλλά,προφανώς,θεωρούσε πολύ χαζό και ανάξιο λόγου τον αδερφό της. Ο δε δάσκαλος μας είπε ότι σε συζητήσεις που έκανε και με τους άλλους επιστήμονες που παρακολουθούσαν το παιδί εκεί στο σχολείο,του είχαν πει ότι μπορεί τώρα τα πράγματα να ήταν "ακίνδυνα" αλλά,εφόσον συνεχιζόταν αυτό,το παιδί θα οδηγούνταν σε άλλου είδους συμπεριφορά.Ο μόνος τρόπος ήταν να παρέμβει η Πρόνοια και να απομακρυνθεί το παιδί από αυτό το περιβάλλον.
Ξαναλέω ότι το παράδειγμα είναι ακραίο,και όχι άμεσα συγκρίσιμο φυσικά,αλλά δείχνει ότι μερικές φορές, mat,ναι όλα εξαρτώνται μόνο από την οικογένεια και είναι λίγο ουτοπικό να θεωρούμε ότι μπορούμε εμείς να εξουδετερώσουμε αυτή της τη δύναμη!
Όσο για το ερώτημα-δίλημμα της spaceoddity,το αποκάλεσα "ηθικό" γιατί είναι σαν να της λένε ότι από σένα και τους άλλους καθηγητές του σχολείου, και την απόφαση που θα πάρετε, εξαρτάται η τύχη και η επαγγελματική,ίσως,αποκατάσταση αυτών των παιδιών.Εμείς "νίπτουμε τας χείρας μας"!!!

[aghathi]

Να σε ρωτήσω πιστεύεις πως υπάρχουν συνταγές στη ζωή? π.χ υπάρχει συνταγή για το πως θα είσαι καλός γονιός?

Εχεις δικιο. Υπαρχουν συνταγες επιτυχιας & το πιστευω ακραδαντα. Με τη διαφορα οτι αν ακολουθουμε τις "συνταγες" η επιτυχια δεν ειναι εξασφαλισμενη ενω αν τις αγνοησουμε η αποτυχια ειναι βεβαιη. Αυτη ηταν και ολη μου η ενσταση που προφανως παρεξηγηθηκε & ζητω συγνωμη αν ακουστηκα απολυτη. Δυστυχως τιποτα δεν ειναι αυτονοητο σημερα αλλα θελω να πιστευω οτι για την πλειονοτητα των εκπαιδευτικων η προσπαθεια να κανουν το καλυτερο που μπορουν αντιμετοπιζοντας προβληματικες καταστασεις ειναι βασικη αρχη.
Σε δυσκολες καταστασεις οι συγκεκριμενες προτασεις, που δεν τιις απορριπτω καθολου συναδελφε Mavoglou, ειναι παντα ευπροσδεκτες. Και το προσωπικο ενδιαφερον που ανεφερες τις κανει να λειτουργουν. Ως εκπαιδευτικοι, μαθαινουμε για καθε προβλημα να ψαχνουμε πρωτα τις πιθανες αιτιες σε αυτα που κανουμε ή δεν κανουμε εμεις αλλα υπαρχουν & καταστασεις εκτος ελεγχου & ειναι πολυ μεγαλο το βαρος που θα επρεπε να σηκωσουμε αν θεωρουσαμε τον εαυτο μας ικανο να αντιμετωπισει καθε αντικοινωνικη συμπεριφορα. Η δικη μου εμπειρια ειναι αρκετα περιρισμενη & αναφερεται κυριως σε ενηλικες και εφηβους αθιγγανους
σε προγραμματα του ΙΔΕΚΕ. Οταν δεν υπαρχουν εγγενη κινητρα στους μαθητες, ο ορισμος στοχων ειναι ιδιαιτερα δυσκολος.

[spaceoddity]

παιδιά ΠΟΛΥ ενδιαφέροντα όλα αυτά που γράφετε, τα διάβασα όλα αλλά δυστυχώς δεν έχω χρόνο αυτή τη στιγμή να απαντήσω. Θα επανέλθω αργότερα

[PDE ads]

[spaceoddity]

Μόνο να προσθέσω, επειδή αναφέρθηκε στα posts σας ο ρόλος του εσπερινού, θα ήθελα να σας παραπέμψω στο πολύ ενδιαφέρον νήμα που άνοιξε η rica και που δυστυχώς πέρασε "στα ψιλά γράμματα" του φόρουμ... ευκαιρία ίσως να συζητηθεί τώρα, όπως θα δείτε με απασχολεί ιδιαίτερα...

http://www.pde.gr/index.php?topic=886.0

[mat]

γιατί είναι σαν να της λένε ότι από σένα και τους άλλους καθηγητές του σχολείου, και την απόφαση που θα πάρετε, εξαρτάται η τύχη και η επαγγελματική,ίσως,αποκατάσταση αυτών των παιδιών.Εμείς "νίπτουμε τας χείρας μας"!!!

Οχι sophie σε καμιά περίπτωση δεν εννοώ ότι κάτι τέτοιο για αυτό τον λόγο ακριβώς χρησιμοποίησα τη λέξη "κοινωνικό" Αλίμονο στις κοινωνίες που θέλουν να βασίζονται σε "σωτήρες". Και οι εκπαιδευτικοί δεν είναι απεσταλμένοι σωτήρες αυτού του κόσμου.
Πάντα υπάρχουν αδιέξοδα και καταλαβαίνω καλά τι εννοείς κάποιος να δίνει ακόμη και από εκεί που δεν περισσεύει τίποτα άλλο. Σίγουρα ο εκπαιδευτικός δεν είναι θεός και πολλές φορές  ο εύκολος δρόμος  είναι να χρησιμοποιούμε «αποδιοπομπαίους τράγους» για να καλύψουμε μια κατάσταση. Μερικές φορές όμως ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι σωστός και ο εκπαιδευτικός (και δεν αναφέρομαι ούτε στην spaceoddity, ούτε σε κανέναν άλλον). Αλλά είναι σαθρό και το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλείται να δουλέψει.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κατηγορούνται οι εκπαιδευτικοί για τα «στραβά» αυτά του κόσμου. Μη μου πεις ότι δεν έχεις ακούσει γονιούς να λένε  «εκπαιδευτικοί είναι αυτοί που έχουμε?», «σχολειό είναι αυτό που πάνε τα παιδιά μας?» Είναι εύκολο για τον γονιό να αποποιείται των ευθυνών του και να τα ρίχνει στους άλλους. Έτσι γενικά και αόριστα στους «άλλους» τους «κακούς».
Απλά επιμένω και είναι στάση ζωής αυτή που έχω ότι τα πράγματα δεν είναι άσπρο – μαύρο και για να το δει κανείς αυτό είναι καλύτερα να στέκεται κριτικά απέναντι τους. Επιπλέον πιστεύω ότι ο εκπαιδευτικός είναι επιστήμονας και οφείλει να είναι σε θέση να στέκει απέναντι στα πράγματα με την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη «αξιολογική ουδετερότητα» (είναι όρος του Βέμπερ όχι του ΑΣΕΠ, πλάκα κάνω spaceoddity), έτσι θεωρητικά τουλάχιστον μπορεί να λειτουργήσει ως επαγγελματίας που έχει συγκεκριμένο ρόλο και θέση.
Και για να μην πολυλογώ για την ακρίβεια να μην πολυθεωρητικολογώ, με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη η άποψη ότι δουλειά του εκπαιδευτικού δεν είναι ούτε να σώσει, ούτε να δικάσει, ούτε να προδικάσει το μέλλον των μαθητών του. Είναι να μάθει τους μαθητές πως «μαθαίνει κανείς να μαθαίνει»…. πρώτα απ’ όλα να ζουν και δευτερευόντως όλα τα υπόλοιπα.

[lio]

Παρότι δεν θα ήθελα να ανοίξω διάλογο μαζί σου για το ερώτημα που θέτεις το θεωρώ ντροπή. Απλώς να σου πώ ότι μερικοί δυσλεκτικοί ήταν:
W.Churchill
A. Einstein
Thomas Edison
Hans Christian Anderson
 

Να υποθέσω από το ύφος ότι «απαξιοίς» να απαντήσεις! Δικαίωμά σου. Περί ντροπής και κοκκινίσματος, ούτε συζήτηση, δεν συνηθίζω να ντρέπομαι για λογαριασμό άλλων.
Να σου επισημάνω με τη σειρά μου ότι κανείς από αυτούς που αναφέρεις δεν ήταν καθηγητής.

Οι υπόλοιποι τι λέτε; Δυσλεκτικός + καθηγητής =; ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ. Τη γνώμη μας λέμε, δεν είμαστε κέντρα λήψης αποφάσεων.

[lio]

Όσο για το ερώτημα-δίλημμα της spaceoddity,το αποκάλεσα "ηθικό" γιατί είναι σαν να της λένε ότι από σένα και τους άλλους καθηγητές του σχολείου, και την απόφαση που θα πάρετε, εξαρτάται η τύχη και η επαγγελματική,ίσως,αποκατάσταση αυτών των παιδιών.Εμείς "νίπτουμε τας χείρας μας"!!!

Θα συμφωνήσω προσθέτοντας ότι εδώ υπάρχει και ένα είδος συναισθηματικού εκβιασμού του καθηγητή! Καθόλου τίμια τακτική κατά την γνώμη μου 

[mat]

Να υποθέσω από το ύφος ότι «απαξιοίς» να απαντήσεις! Δικαίωμά σου. Περί ντροπής και κοκκινίσματος, ούτε συζήτηση, δεν συνηθίζω να ντρέπομαι για λογαριασμό άλλων.
Να σου επισημάνω με τη σειρά μου ότι κανείς από αυτούς που αναφέρεις δεν ήταν καθηγητής.

Οι υπόλοιποι τι λέτε; Δυσλεκτικός + καθηγητής =; ΜΗΝ ΝΤΡΕΠΕΣΤΕ. Τη γνώμη μας λέμε, δεν είμαστε κέντρα λήψης αποφάσεων.

Ναι  απαξιώ να σου απαντήσω και δεν καταλαβαίνω γιατι φωνάζεις προκειμένου ντε και σώνει να αποσπάσεις μια απάντηση? (αυτό δεν σημαίνουν τα κεφαλαία?). 
Και κάτι άλλο η ημιμάθεια είναι πολύ πιο επικύνδινη από την αμάθεια... κι όποιος κατάλαβε. Βάζω τελεία και παύλα εδώ γιατί κάθε άλλο παρά σε διάλογο μετατρέπεται αυτή η συζήτηση και δεν έχει ενδιαφέρον τουλάχιστον για μένα. 

[mavoglou]

Ας προσεγγίσουμε έναν φιλόλογο που είναι δυσλεκτικός με απλοϊκά επιχειρήματα:

1) ένας δυσλεκτικός φιλόλογος έχει προσπαθήσει 2-3 φορές περισσότερο για να πάρει το πτυχίο του και αυτό ίσως να τον κάνει καλύτερο φιλόλογο από γνώσεις.
Σκεφτείτε ένα δυσλεκτικό, που ας πούμε έχει δυσκολία στη γλώσσα, τι προσπάθεια πρέπει να κάνει για να νικήσει τον εαυτό του,  και να τα καταφέρει;

2) Μήπως τελικά είναι καλύτερος να διδάξει δυσλεκτικούς μαθητές μια και τους γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα;

Αν το ξανασκεφτώ μάλλον θα έλεγα ότι θα ήθελα να διδάξει ένας δυσλεξικός φιλόλογος τα παιδιά μου.

Συγχωρέστε την απλοϊκότητα μου αλλά είμαι αμαθής στο συγκεκριμένο θέμα.
Το μόνο που έχω δει είναι δύο επιστήμονες που με δίδαξαν ο ένας στο Πανεπιστήμιο και ο ένας σε ένα σεμινάριο 40 ωρών και ήταν και οι δύο κορυφαίοι στις επιστήμες τους και απίθανοι καθηγητές.

[euler]

(Αν και καθυστερημένα είπα να δώσω μια απάντηση)
    Δεν είπα τίποτα για ειδικά σχολεία, αν διάβασεις αυτά που έγραψα προηγουμένως είπα ότι τα ειδικά σχολεία δεν είναι για παιδιά με παραβατική ή επιθετική συμπεριφορά. Τα παιδιά αυτά αφού δεν έχουν ψυχολογικά ή νοητικά προβλήματα  έχουν θέση στο σχολείο που ξέρουμε.
   Από εκεί και πέρα μπορεί αυτά που λέω να σε βρίσκουν αντίθετη και με συγχωρείς κιόλας αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν είπα ούτε ότι συμφωνω ούτε ότι είμαι ευχαριστημένος από αυτήν. Έτσι είναι όμως και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να την αλλάξει. Μπαίνεις στην τάξη κάνεις το μάθημα σου και λήγει το θέμα εκεί, αν έχεις κάποιο πρόβλημα για κάποιο παιδί το πας στο διευθυντή μετά στο σύλλογο και αυτοί θα αποφασίσουν (στις περισσότερες φορές να μην κάνουν τίποτα).
     Καταλαβαίνω την οργή σου ίσως για αυτά που είπα όμως θα σου πω κάτι: Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λες, για μπες σε πραγματική τάξη, για παράδειγμα σε ένα Λύκειο ή ΤΕΕ και μετά να κρίνεις. Αν έχεις αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις και έκανες αυτά που λες ότι πρέπει να γίνουν από τον εκπαιδευτικό τότε σου βγάζω το καπέλο και σε παραδέχομαι. Αν όχι όμως τότε θα πρέπει να συμφώνησεις ότι στα λόγια όλα είναι εύκολα, στα έργα είναι το πρόβλημα. 

Ακόμη  euler επέτρεψε μου να σχολιάσω πως η άποψη σου:
«οι γονείς του το βλέπουν όλη την ημέρα. Αν αυτοί είναι το πρόβλημα έχεις χάσει από την αρχή. Για αυτό καλύτερα να μην ασχοληθείς καθόλου γιατί το πιθανότερο είναι οτι θα βρεις το μπελά σου. Άσε που σήμερα με αυτά που ακούμε δεν τολμάς να πλησιάσεις έναν μαθητή ειδικά του άλλου φύλου για να τον/την βοηθήσεις, πολύ πιθανό να "παρεξηγηθούν" οι προθέσεις σου. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις άλλα είναι σταγόνα στον ωκεανό. Ξέρω ότι αυτά που λέω είναι σκληρά αλλά είναι αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί και δεν φαίνεται ότι μπορεί να αλλάξει. Και δυστυχώς αργά ή γρήγορα θα "εγκλιματιστείς" και εσύ όσο καλές προθέσεις και να έχεις.»
το λιγότερο που μπορώ να πω είναι ότι με βρίσκει εντελώς αντίθετη.
Δηλαδή, τι μας λες πως αν κάποιος έχει την ατυχία, γιατί περί ατυχίας πρόκειται, να γεννηθεί από «ανάξιους» γονείς, εμείς οι υπόλοιποι, οι υποτίθεται υγιείς πρέπει να του δίνουμε μία να πάει πιο κάτω, να τον τιμωρούμε, για κάτι που δεν ευθύνεται? Γιατί κι αυτή η στάση της παραίτησης ότι «αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα που αργά ή γρήγορα θα εγκλιματιστείς» στην τιμωρία απολήγει όπως και η άποψη να τον στείλουμε σε ειδικό σχολείο.
Εγω τα μόνα ειδικά σχολεία που έχω υπόψη μου για μαθητές με προβλήματα κοινωνικής απόκλισης είναι του τύπου «Σωφρονιστικά Καταστήματα» Αυτά άραγε έχει υπόψη του και ο θεολόγος που προτείνει κάτι τέτοιο? 

[youla]

Κάλλιο αργά παρά ποτέ, κατάφερα κι εγώ να διαβάσω τα unread του pde και έπαθα!  Τι ήταν κι αυτό που σου συνέβη Μίνα;;;!!! και μη χειρότερα...
Ισως καταφέρω να σχολιάσω αν μπω και διαβάσω όλα το νήμα, τώρα έριξα μια γρήγορη ματιά. Αλλά... 'ένα έχω να πώ, τι τυχερή που είμαι στην Πρωτοβάθμια - και σε ισόγειο 

[mat]

euler, και γω όπως βλέπεις σου απαντώ με μια μικρή καθυστέρηση.
Κοίτα το ότι διαφωνώ με τη στάση σου είναι σίγουρο. Όπως σίγουρο είναι ότι δεν χρειάζεται να μου βγάλεις το καπέλο γιατί πολύ απλά και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαι εκπαιδευτικός εν ενεργεία.
Επειδή διαφωνώ μαζί σου ή με όποιον άλλο δεν σημαίνει όμως ότι σας κρίνω με την έννοια να σας αξιολογήσω σε μια κλίμακα του καλός, κακός, μέτριος ή πολύ κακός κτλ ή γιατί με διακατέχει κανένα σύνδρομο να επιβεβαιώσω τον εαυτό μου υποβιβάζοντας τους άλλους. Όταν σε άλλη θεματική ενότητα γράφω πως καθένας αξίζει για αυτό που είναι το εννοώ.
Ωστόσο, οφείλω στον ευατό μου ως σκεπτόμενο άτομο πρώτα απ’ όλα και δεύτερον ως πολίτης αυτής της κοινωνίας να εκφράζω την άποψη μου.
Τώρα αν διαφωνούμε τι να γίνει. Καλύτερα να διαφωνούμε και να συζητάμε, να κάνουμε διάλογο και ίσως κάτι να βγαίνει από αυτόν το διάλογο παρά να σιωπούμε.
Και επειδή κινδυνεύω να κατηγορηθώ ότι βγάζω λογύδρια τελειώνω εδώ με την ελπίδα να σε κάλυψα.

(Αν και καθυστερημένα είπα να δώσω μια απάντηση)
    Δεν είπα τίποτα για ειδικά σχολεία, αν διάβασεις αυτά που έγραψα προηγουμένως είπα ότι τα ειδικά σχολεία δεν είναι για παιδιά με παραβατική ή επιθετική συμπεριφορά. Τα παιδιά αυτά αφού δεν έχουν ψυχολογικά ή νοητικά προβλήματα  έχουν θέση στο σχολείο που ξέρουμε.
   Από εκεί και πέρα μπορεί αυτά που λέω να σε βρίσκουν αντίθετη και με συγχωρείς κιόλας αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν είπα ούτε ότι συμφωνω ούτε ότι είμαι ευχαριστημένος από αυτήν. Έτσι είναι όμως και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να την αλλάξει. Μπαίνεις στην τάξη κάνεις το μάθημα σου και λήγει το θέμα εκεί, αν έχεις κάποιο πρόβλημα για κάποιο παιδί το πας στο διευθυντή μετά στο σύλλογο και αυτοί θα αποφασίσουν (στις περισσότερες φορές να μην κάνουν τίποτα).
     Καταλαβαίνω την οργή σου ίσως για αυτά που είπα όμως θα σου πω κάτι: Έξω από τον χορό πολλά τραγούδια λες, για μπες σε πραγματική τάξη, για παράδειγμα σε ένα Λύκειο ή ΤΕΕ και μετά να κρίνεις. Αν έχεις αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις και έκανες αυτά που λες ότι πρέπει να γίνουν από τον εκπαιδευτικό τότε σου βγάζω το καπέλο και σε παραδέχομαι. Αν όχι όμως τότε θα πρέπει να συμφώνησεις ότι στα λόγια όλα είναι εύκολα, στα έργα είναι το πρόβλημα. 

[euler]

   Δεν είναι θέμα διαφώνιας ή συμφωνίας, σίγουρα όλοι θα θέλαμε να ζούμε σε έναν ιδεατό κόσμο όπου οι εκπαιδευτικοί θα είχαν το ρόλο που περιγράφεις. Δεν ζούμε όμως σε έναν τέτοιο κόσμο. Αυτό που προτείνω εγώ είναι να κάνεις το μάθημα σου όσο καλύτερα μπορείς, άντε να βοηθήσεις και 1-2 παιδιά παραπάνω αλλά μέχρι εκεί. Έτσι είναι δυστυχώς η πραγματικότητα. Το να την αρνούμαστε ή να προσποιούμαστε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι δεν λύνει κανένα πρόβλημα. Προσπαθούμε πάντα να κάνουμε το καλύτερο δυνατό υπό συνθήκες.
     Επίσης δεν είπα ότι κρίνεις κανένα. Αυτό που είπα για το αν είσαι εν ενεργεία εκπαιδευτικός ήταν προφανώς ρητορικό. Υπέθεσα ότι δεν είσαι. Γιατί αν ήσουν με αυτά που θα είχαν δει τα μάτια σου σίγουρα δεν θα είχες τέτοιες απόψεις :-)

euler, και γω όπως βλέπεις σου απαντώ με μια μικρή καθυστέρηση.
Κοίτα το ότι διαφωνώ με τη στάση σου είναι σίγουρο. Όπως σίγουρο είναι ότι δεν χρειάζεται να μου βγάλεις το καπέλο γιατί πολύ απλά και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είμαι εκπαιδευτικός εν ενεργεία.
Επειδή διαφωνώ μαζί σου ή με όποιον άλλο δεν σημαίνει όμως ότι σας κρίνω με την έννοια να σας αξιολογήσω σε μια κλίμακα του καλός, κακός, μέτριος ή πολύ κακός κτλ ή γιατί με διακατέχει κανένα σύνδρομο να επιβεβαιώσω τον εαυτό μου υποβιβάζοντας τους άλλους. Όταν σε άλλη θεματική ενότητα γράφω πως καθένας αξίζει για αυτό που είναι το εννοώ.
Ωστόσο, οφείλω στον ευατό μου ως σκεπτόμενο άτομο πρώτα απ’ όλα και δεύτερον ως πολίτης αυτής της κοινωνίας να εκφράζω την άποψη μου.
Τώρα αν διαφωνούμε τι να γίνει. Καλύτερα να διαφωνούμε και να συζητάμε, να κάνουμε διάλογο και ίσως κάτι να βγαίνει από αυτόν το διάλογο παρά να σιωπούμε.
Και επειδή κινδυνεύω να κατηγορηθώ ότι βγάζω λογύδρια τελειώνω εδώ με την ελπίδα να σε κάλυψα.