Διαχείριση προβλημάτων σχολικής τάξης

[k_k]

Ομαδική τιμωρία , Τιμωρία , Φόβος

Ενδιαφέροντα θέματα ανοίξατε συνάδελφοι .

Σίγουρα ο δάσκαλος σου mat έκανε πολύ κακή χρήση της ''τιμωρίας'' και του ''φόβου'' και θεωρώ το περιστατικό ακραίο . Ας δούμε όμως και το περιστατικό που αναφέρεις στο χρονικό του πλαίσιο, δηλ σε μια εποχή που οι δάσκαλοι χτυπούσαν . Μάλιστα θυμάμαι έναν που ζητούσε από εμάς να του πάμε τη βέργα !!!!!!! 
Θυμάμαι τότε , η καλύτερη δασκάλα μου στο δημοτικό μου είχε ρίξει μερικές ξυλιές όταν μιλούσα και ενοχλούσα . Δεν της θύμωσα όμως ποτέ , διότι ήταν πράγματι καλή δασκάλα και μια απλή παρατήρηση δεν αρκούσε να με φέρει στην τάξη , επειδή την επόμενη στιγμή ξεχνούσα την καλή μου πρόθεση να είμαι ήσυχη . Το χεράκι μου όμως όταν πονούσε (από τις ξυλιές), μου θύμιζε ότι δεν πρέπει να κάνουμε φασαρία στην τάξη !!!!!!!!! 

[PDE ads]

[k_k]

Ίσως είναι άσχετο με το θέμα αυτό που θα γράψω αλλά είναι προσωπική εμπειρία που καταδεικνύει πόσο οι ενέργειες ενός εκπαιδευτικού ιδιαίτερα στην τρυφερή ηλικία του δημοτικού στιγματίζει ολή τη ζωή ενός μαθητή. Ημουν καλή μαθήτρια σε όλες τις τάξεις του δημοτικού με αδυναμία στα μαθηματικά οπου ήμουν μετρια.Στην 6η Δημοτικού ήρθε ενας νέος δάσκαλος πολύ αυστηρός και στους βαθμούς.Είχε πει οτι απολυτήριο με Α θα πάρουν μόνο 4 άτομα από τα 30,μονο αυτά που γνώριζαν καλή αριθμητική,τότε κάναμε κάτι επιτόκια που ακόμη και τωρα δεν τα ξέρω. Μάλιστα στη μητέρα μου είπε μετά το δημοτικό να με γράψει σε τεχνική σχολή να μάθω μια τέχνη γιατι δεν θα μπορέσω να τελειώσω το γυμνάσιο.
Σημειωτέον οτί έγραφα τα καλύτερα διαγωνίσματα στην τάξη εκτός από την αριθμητική βέβαια.Τελικά πήραμε απολυτήριο Α σχεδον όλοι και μετά από παρέμβαση του διευθυντή μετά από παράπονα γονέων.Όταν πήγα γυμνάσιο ήμουν ένα φοβισμένο παιδί και ξέροντας προκαταβολικά οτί δεν θα τα καταφέρω έβλεπα το γυμνάσιο με δέος.Διάβαζα σαν τρελή για να καταφέρω να μην κοπώ.Μόνο που μόλις τελείωσε το πρώτο τρίμηνο ήμουν η απουσιολόγος της τάξης χωρίς να το έχω σκοπό.Η μητέρα μου έχοντας πιστέψει τα λόγια του εξεπλάγην.Τυχαία το έμαθε ο δάσκαλος και συνεχισε να λεει οτι χωρίς τα μαθηματικά δεν θα μπορέσω να σταδοδρομίσω και οτί ακόμα θα έπρεπε να σκεφτώ την επιλογή της τεχνικής σχολής.Δεν τον ξαναείδα από τότε.Ομως την πληγή αυτή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας,που δεν πέτυχε,την έσερνα χρόνια μέσα μου.Θα ήθελα να δω τι θα έλεγε αν έβλεπε οτι είμαι διορισμένη φιλόλογος και μάλιστα με ΑΣΕΠ.Συγνώμη για το μακροσκελές αλλά ήθελα να το μοιραστώ.ΕΝΘΑΡΥΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΑΣ,ΜΗ ΤΟΥΣ ΚΟ

[k_k]

Θυμάμαι με πιο πολύ αγάπη και κατανόηση εκ των υστέρων τη δασκάλα της δευτέρας που λόγο ηλικίας η καημένη κοιμόταν για μια στιγμή και εμείς τότε γελάγαμε και κάναμε φασαρία, ή τον δάσκαλο της έκτης που ήταν λίγο "νερόβραστος".

Να συμπληρώσω κατι , στο οποίο ίσως να μην διαφωνείς . Ο στόχος μας ως καθηγητές ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΓΑΠΗΤΟΙ . Δεν εννοώ βέβαια οτι το να είμαστε αγαπητοί είναι κακό , αλλα αν ο ΣΤΟΧΟΣ μας είναι να είμαστε αγαπητοί , θα το χάσουμε το παιχνίδι . (εχω αρκετά παραδείγματα να αναφέρω)
ΣΤΟΧΟΣ μας είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά να μάθουν ΚΑΤΙ !!!!!!!
Μακάρι αυτό το κάτι να είναι το αντικείμενο του μαθήματος , αλλα παράλληλα με αυτό μπορούμε να τους μάθουμε και κάποιες αξίες .
Για μενα ΑΥΤΟΣ ειναι ο ΣΤΟΧΟΣ .

Ξέρω μάλιστα εκ των προτέρων οτι κάποιοι θα με συμπαθήσουν και κάποιοι όχι . Και αυτό θα ισχύει ακόμα και να προσπαθήσω για το αντίθετο .
Για παράδειγμα , εγω για τους καθηγητές που δεν μπορούσαν να επιβληθούν στην τάξη, μπορεί να μην τους μισώ , αλλα δεν τους θαυμάζω !!!!!!!!

[happiness]

μάλιστα και εσύ από όλη αυτή την ιστορία αυτό κατάλαβες?

[PDE ads]

[Kilgore]

Όποιος είναι έξω από τον χορό -βλέπε σχολική τάξη- πολλά τραγούδια λέει...

[Αγάπη]

Θα συμφωνήσω με τον Kilgore .

Επιπλέον θέλω να πω,ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.
Μία κίνηση που θα κάνω εγώ και οι μαθητές μου θα την εισπράξουν ως εκδίκηση,κάποιος άλλος καθηγητής,ακόμη και στο ίδιο τμήμα,μπορεί να αφήσει άλλη εντύπωση.
Εξαρτάται από τη σχέση που έχει χτίσει ο εκπαιδευτικός με τους μαθητές του,από το πόσο καιρό τους κάνει μάθημα,ακόμη κια από τις σχέσεις που έχουν τα παιδιά μεταξύ τους.

[daffyduck]

Θα συμφωνήσω με τον Kilgore .

Επιπλέον θέλω να πω,ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.
Μία κίνηση που θα κάνω εγώ και οι μαθητές μου θα την εισπράξουν ως εκδίκηση,κάποιος άλλος καθηγητής,ακόμη και στο ίδιο τμήμα,μπορεί να αφήσει άλλη εντύπωση.
Εξαρτάται από τη σχέση που έχει χτίσει ο εκπαιδευτικός με τους μαθητές του,από το πόσο καιρό τους κάνει μάθημα,ακόμη κια από τις σχέσεις που έχουν τα παιδιά μεταξύ τους.

Με τη μικρή εμπειρία τάξης που διαθέτω σε σχέση με άλλους συναδέλφους εδώ μέσα, έχω να προσθέσω τα εξής:

Το επάγγελμά μας τελικά είναι λίγο άχαρο, γιατί ποτέ δεν μπορούμε να εισπράξουμε την πραγματική εντύπωση που κάνουμε στους μαθητές μας και τα ίχνη που αφήνουμε στην ψυχή τους την ίδια χρονιά που τους κάνουμε μάθημα. Συνήθως εκείνοι θα καταλάβουν πολύ αργότερα τί πραγματικά θέλαμε να τους πούμε με την κάθε μας πράξη, καλή ή κακή, και τις περισσότερες φορές εμείς δεν θα το μάθουμε καν, εκτός αν είμαστε τυχεροί (ή άτυχοι, όπως στην περίπτωση του δασκάλου της mat... ) ώστε να πετύχουμε κάποιους από αυτούς στο δρόμο....

Όταν πήγαινα

[kittoulini]

πολυ σωστος ο προβληματισμος σου

[k_k]

Θα συμφωνήσω με τον Kilgore .

Επιπλέον θέλω να πω,ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.
Μία κίνηση που θα κάνω εγώ και οι μαθητές μου θα την εισπράξουν ως εκδίκηση,κάποιος άλλος καθηγητής,ακόμη και στο ίδιο τμήμα,μπορεί να αφήσει άλλη εντύπωση.
Εξαρτάται από τη σχέση που έχει χτίσει ο εκπαιδευτικός με τους μαθητές του,από το πόσο καιρό τους κάνει μάθημα,ακόμη κια από τις σχέσεις που έχουν τα παιδιά μεταξύ τους.

Με τη μικρή εμπειρία τάξης που διαθέτω σε σχέση με άλλους συναδέλφους εδώ μέσα, έχω να προσθέσω τα εξής:

Το επάγγελμά μας τελικά είναι λίγο άχαρο, γιατί ποτέ δεν μπορούμε να εισπράξουμε την πραγματική εντύπωση που κάνουμε στους μαθητές μας και τα ίχνη που αφήνουμε στην ψυχή τους την ίδια χρονιά που τους κάνουμε μάθημα. Συνήθως εκείνοι θα καταλάβουν πολύ αργότερα τί πραγματικά θέλαμε να τους πούμε με την κάθε μας πράξη, καλή ή κακή, και τις περισσότερες φορές εμείς δεν θα το μάθουμε καν, εκτός αν είμαστε τυχεροί (ή άτυχοι, όπως στην περίπτωση του δασκάλου της mat... ) ώστε να πετύχουμε κάποιους από αυτούς στο δρόμο....

Όταν πήγαινα

[mat]

Διαβάζω απο εχθές όλες τις απαντήσεις και αντιλαμβάνομαι, ίσως και να κάνω λάθος, το εξής:
Aρκετοί αντιληφθήκατε την ιστορία που περιέγραψα ως προσωπική επίθεση και αμφισβήτηση για το τι ξέρετε και για το αν είστε καλοί εκπαιδευτικοί. Και ως ήταν φυσικό είτε αμυνθήκατε, είτε επιτεθήκατε  με σχόλια του τύπου «όποιος είναι απ’ έξω από το χορό». Σπεύσατε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να υπερασπιστείτε τον δάσκαλο και σε αρκετά σχόλια αναπτύχθηκαν επιχειρήματα του τύπου ότι έτσι «έμαθες», γι’ αυτό «έγινες  τούτο» ή «εκείνο» ή κι «αυτός που υπέστη αυτό» δες δεν έπαθε τίποτα και σήμερα είναι αξιόλογος άνθρωπος.
Μου υποδείξατε δε πως και γιατί δεν διαχειρίζομαι τον «παιδικό θυμό» αφού ήμουν υπερβολική με το να λέω ότι δεν με έμαθε τίποτα ο συγκεκριμένος δάσκαλος.
Αυτό που ίσως δεν σας έκανα σαφές με την περιγραφή μιας και μόνο σκηνής από τη μαθητική μου ζωή προσπαθώντας να επισημάνω γιατί δεν συμφωνώ με τη «μαζική τιμωρία»είναι αυτό που πολύ σωστά επισημαίνει η Αγάπη ότι :

ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός

και ως διαφορετικούς πρέπει να τους αντιμετωπίζουμε είτε στην τάξη, είτε στο σπίτι, είτε στην παρέα.
Το θέμα για μένα δεν είναι πως κρίνει, πως αξιολογεί και πως διαχειρίζεται (αν τελικά καταφέρει να το διαχειριστεί) με τη λογική εκ των υστέρων ένας ενήλικας αυτό που έχει βιώσει σε μια δεδομένη στιγμή της παιδικής του ή εφηβικής ζωής. Ούτε αν θα εξασφαλίσω την αγάπη των μαθητών μου αφήνοντας τους ασύδοτους.
Άλλωστε με μαθηματική ακρίβεια θα με «μισήσουν» εξίσου με τον αυταρχικό δάσκαλο αν επιβάλω κλίμα: «μπάτε σκύλοι και αλεστικά μη δώσετε»
Συγχωρέστε με που μακρηγορώ θα προσπαθήσω να πω αυτό που θέλω αν γίνεται σε μια πρόταση. Αν κάποιος πιστεύει πράγματι στην ετερότητα, τον ελεύθερο και σκεπτόμενο άνθρωπο, θέλει «άπλα ψυχής» και πολύ κόπο και τρόπο για να αντιμετωπίσεις τους απέναντί σου ως διαφορετικούς, να τους ακούσεις και να ακούσουν κι αυτοί αυτό που θέλεις να πεις, ή που κρίνεις εσύ σωστό, να τους αφήσεις και να σου αφήσουν επιλογές, με το λιγότερο δυνατό πόνο και για τις δυο πλευρές.
Κλείνοντας για να μην παρεξηγηθώ ίσως, δεν λέω ότι εσείς δεν διαθέτεται άπλα ψυχής και εγώ έχω, κάθε άλλο. Όμως αν δεν είχα συναντήσει στην μαθητική μου ζωή εκπαιδευτικούς με αυτή την "άπλα ψυχής" είμαι σχεδόν βέβαιη ότι δεν θα είχα τελειώσει το σχολείο.

Σημ. και τώρα που τους ανακαλώ στη μνήμη μου όλους αυτούς τους εκπαιδευτικούς με άπλα διαπιστώνω ότι όλοι ήταν (τυχαία άραγε?) φιλόλογοι που στα μαθήματα τους σημειωτέων δεν ήμουν και τόσο καλή. Να ναι καλά όπου είναι οι άνθρωποι και οι οποίοι ήταν πιο τυχεροί μαζί μου  διότι στους περισσότερους τους έχω πει και δια ζώσης Ευχαριστώ.

[mat]

.............
Θέλω να πω ότι μπορεί με τις μεθόδους που ακολουθούμε να βλέπουμε διάφορα αποτελέσματα (άλλος ησυχάζει την τάξη του με το φόβο, άλλος με την πειθώ, άλλος με την ποινή, άλλος με διάφορα δέλεαρ...), αλλά τελικά δυστυχώς δεν μπορούμε να ξέρουμε την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ απήχηση που θα έχουν στα παιδιά οι όποιες διδακτικές μας αποφάσεις, γιατί κι εκείνα δεν είναι σε θέση να τις αξιολογήσουν αυτή τη στιγμή. Κι αν δεν ξέρουμε αυτήν την απήχηση, δυστυχώς φοβάμαι μήπως μιλάμε στον αέρα: μπορούμε να θεωρητικολογούμε με τις ώρες για τα αποτελέσματα της μιας ή της άλλης πρακτικής, αλλά μήπως μιλάμε χωρίς τον ξενοδόχο;

αν και "καθήμενη" ορθά μιλάς.  για να μη πω σοφά. Αυτή η εκπαιδευτική σχέση έχει δύο μέρη όπως κάθε σχέση άλλωστε, και τα δύο μέρη είναι παρόν, τι μας εμποδίζει τελικά να δούμε και τον "ξενοδόχο" που λές? Μήπως αν "ανοίξουμε λίγο περισσότερο τα αυτιά και τα μάτια" δούμε και κάτι περισσότερο? ή κάπως διαφορετικά αυτό που ξέρουμε ή νομίζουμε ότι ξέρουμε?

[maryk]

Νομίζω ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τα μαθητικά μας χρόνια και να θυμόμαστε πού και πού πόσο έχουμε στεναχωρηθεί, πικραθεί, απογοητευτεί από κάποιους δασκάλους ή καθηγητές.Αξίζει να μπούμε λίγο στην ψυχή του μαθητή και να αναρρωτηθούμε τί περιμένει από εμάς. Και φυσικά kk πρέπει να είμαστε αγαπητοί, διαφορετικά δε θα μας εμπιστευτούν οι μαθητές και δε θα έχουμε ουσιαστικό αποτέλεσμα.Νομίζω ότι ξέρουμε όλοι πόσο σημαντικό είναι να εμπιστεύεται ο μαθητής τον καθηγητή

[k_k]

Και φυσικά kk πρέπει να είμαστε αγαπητοί, διαφορετικά δε θα μας εμπιστευτούν οι μαθητές και δε θα έχουμε ουσιαστικό αποτέλεσμα.Νομίζω ότι ξέρουμε όλοι πόσο σημαντικό είναι να εμπιστεύεται ο μαθητής τον καθηγητή

Τι σημαίνει αγαπητός για εσένα   Μπορώ να σου φέρω πολλά παραδείγματα καθηγητών που προσπαθούσαν να είναι αγαπητοί και τα κάνανε μπαχαλο . Ηταν απο όλους αγαπητοί ? Ηταν εμφανής η πρόθεση τους (ο στόχος τους) να είναι . Αλλα εγω ως μαθήτρια δεν ήθελα καθηγητή ''αγαπητό''(εννοώ που να προσπαθεί να είναι αγαπητός) , ούτε καθηγητή ''φίλο'' , ήθελα καθηγητή που θα μου μάθει . Τον σεβασμό μου και την εκτίμηση μου και την εμπιστοσύνη μου την κέρδιζε αυτός που έκανε την δουλειά του σωστά και αυτό περιλαμβάνει και αυστηρότητα σε κάποιες περιπτώσεις (για την ακρίβεια θέτηση και τήρηση κατάλληλων ορίων και κανόνων)
Οπως θα καταλάβεις ίσως , αν ξαναδιαβάσεις το αντίστοιχο μήνυμα μου , δεν λέω οτι δεν πρέπει να είμαστε αγαπητοί , αλλα οτι δεν πρέπει να έχουμε αυτό το στόχο , θεωρώντας μάλιστα οτι είναι αδύνατο να είσαι απο όλους αγαπητή/ος .

Οποτε προσωπικά προτιμώ να τα έχω καλά με την συνείδηση μου . Προσπαθώ να κάνω την δουλειά μου οσο καλύτερα μπορώ , ελπίζοντας οτι θα φέρει αποτελέσματα !!!!!!!

Τελος mat ισως και να έλαβες αντιδράσεις , οχι γιατί έθιξες κάποιον (τουλάχιστον εγω δεν θίχτηκα, οπότε αν κρίνω απο εμένα ........) αλλα διότι το παράδειγμα που έδωσες ως επιχείρημα για να υποστηρίξεις καποιες ιδέες , ήταν πολύ ακραίο . Με άλλα λόγια , επειδή ενας δάσκαλός σου προσπαθησε να επιβληθεί δια φόβου, με ακραίο τρόπο , δεν σημαίνει οτι ο φόβος πρέπει να εκλείψει πλήρως απο την εκπαιδευτική διαδικασία . Ισως ο φοβος χρειάζεται ωστε να κερδίσεις την προσοχή και να επιβληθείς αρχικά σε μια ομάδα 25 ατόμων . Ομως οταν την κερδίσεις αυτήν την προσοχή , πρέπει να την εκμεταλλευτείς σωστά ωστε να μην τον ξαναχρειαστείς πλέον , οσο το δυνατόν .

[sophie]

Εαν πάντως ρωτήσετε ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ είναι γνώστης σχολικής  ψυχολογίας (και μιλάω για καθηγητές πανεπιστημίου και ανθρώπους που έχουν κάνει πολλές έρευνες βασιζόμενοι και στη διεθνή βιβλιογραφία) θα σας πει ότι δεν υπάρχει πιο "σαθρή" σχέση ανάμεσα σε εκπαιδευτικό και μαθητή από αυτή που βασίζεται (πολύ χειρότερα από την αρχή της) στο φόβο.
Θεωρώ ότι είναι ανθρώπινο, και ίσως η πιο "εύκολη" λύση που μας έρχεται άμεσα στο μυαλό όταν "δούμε τα σκούρα", το να "φοβίσουμε" ή να "απειλήσουμε" τα παιδιά (γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο και χρονοβόρο το να κερδίσεις το σεβασμό και την εμπιστοσύνη), αλλά νομίζω ότι στο τέλος το βρίσκουμε μπροστά μας και το λάθος και γυρίζει εις βάρος μας... (το ίδιο άλλωστε ισχύει και στις γονεϊκές σχέσεις)