Υπάρχει λύση??

[Ritalamp]

Δυστυχώς! Και για να μη μπερδευόμαστε πάντα ενισχύω και ενθαρρύνω αυτούς τους γονείς και πάντα τους ευχαριστώ προσωπικά και θερμά για τη συνεργασία τους και την υποστήριξή τους με κάθε ευκαιρία. Είναι από τις λίγες φορές που πραγματικές εύχεσαι η εξαίρεση να ήταν ο κανόνας.

[PDE ads]

[bikini]

Επαυξάνω στα γραφόμενά σας!
Οι γονείς δεν σέβονται τους κανόνες του σχολείου και τους ανθρώπους που το επανδρώνουν, τα παιδιά δεν σέβονται τους κανόνες του σχολείου και τους ανθρώπους που το επανδρώνουν και ο έρμος ο δάσκαλος προσπαθεί να επιβάλλει τους αυτονόητους κανόνες...

[συννεφούλα]

Ποιους κανόνες, ρε παιδιά; Εδώ δε νοιάζεται κανείς για ζητήματα κυριολεκτικά ζωής και θανάτου! Ο άλλος οδηγά και βάζει το πεντάχρονο στο μπροστινό κάθισμα χωρίς ζώνη ή βλέπεις το παιδί όρθιο στο πίσω κάθισμα -εννοείται άδετο- να χοροπηδάει και να σκύβει ανάμεσα από τις μπροστινές θέσεις. Που αν φρενάρει απότομα το παιδάκι του θα εκτοξευτεί από το παρμπριζ!
Πάντως χαίρομαι που βλέπω πως υπάρχουν κι άλλοι -γονείς και δάσκαλοι- που όντως τους νοιάζει! Είναι παρηγορητικό!

[w1red]

Το παιδί έμαθε τελικά το σωστό μάθημα. Το μάθημα της ζωής. Έμαθε πως ότι και να κάνεις αν έχεις γνωστούς ή λεφτά την γλυτώνεις. Ήταν καλό μάθημα, αλλά από ότι κατάλαβα, σαν οικογένεια δεν τους περισσεύουν τα λεφτά, οπότε αυτή η στέρηση, τώρα που θα γίνει και αισθητή, ίσως μετακινήσει το μυαλό του και ξαναμπεί στο κεφάλι του. Το θέμα λοιπόν λύθηκε. Υπάρχει λύση.

[PDE ads]

[Ίρμα]

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα και μας φέρνει μπροστά σε ένα μεγάλο πρόβλημα: αυτό των εκδρομών και της επιτήρησης. Από ό,τι φάνηκε ευτυχώς υπάρχουν και γονείς και εκπαιδευτικοί που κάνουν καλά τη δουλειά τους και νοιάζνται για την ασφάλεια των μαθητών τους. Αλλά δυστυχώς υπάρχει και η εξαίρεση. Πριν λίγες μέρες που ο καιρός ήταν πολύ καλός πήρα τα δύο μου παιδιά και πήγαμε βόλτα μέχρι την παραλία. Εκείνη την ημέρα ήταν το δημοτικό της περιοχής εκδρομή επίσης στη θάλασσα. Πραγματικά, ωσ εκπαιδευτικός ντράπηκα κυριολεκτικά γι αυτό που είδα, γιατί όπωσ είπα ήταν παιδιά Δημοτικού. Σε όλη την παραλία που εκτείνεται σε ένα μήκος περίπου 400 μέτρων έπαιζαν τα παιδιά, χωρίς να υπάρχει ούτε ένας δάσκαλος κοντά τους. Αντιθέτως όλοι οι δάσκαλοι κάθονταν στο τέλος των 400 αυτών μέτρων σε μια καφετέρια και έπιναν τον καφέ τους ανενόχλητοι. Πού και πού σηκωνόταν ένας (μάλλον ήταν ο γυμναστής) και σφύριζε με μια σφυρίχτρα (τρομερό μέτρο ασφάλειας).
Ας μην αποποιούμαστε λοιπόν και εμείς τις δικές μας ευθύνες γιατί εγώ ωσ γονιός πάνω από όλα όταν σε λίγα χρόνια τα παιδιά μου θα πάνε Δημοτικό πραγματικά το μόνο που μου μένει να κάνω (αφού δεν έχω χρήματα να τα στείλω στο Ιδιωτικό και δεν ξέρω και αν και εκεί τα πράγματα είναι καλύτερα) είναι το σταυρό μου, όπωσ είπε κι ένας συνάδελφος πιο πάνω, γιατί ο ανθρώπινος παράγοντας είναι απών. Και μη μου πείτε ότι περιγράφω την εξαίρεση, γιατί τα παραδείγματα δεν είναι λίγα ...

[happiness]

ΤΕΤΑ τώρα θα ξεφύγω από το θέμα της συζήτησης, αλλά θέλω να  θέσω ένα θέμα στα λεγόμενά σου.

Τι δουλειά είχαν τα παδιά του δημοτικού να παίζουν γενικά και αόριστα στην παραλία; Ποιός είναι ο εκπαιδευτικός στόχος αυτής της κίνησης; Το σχολείο δεν είναι baby sitting service να παίρνει ένα τσούρμο παιδιά να τα ξαμωλάει σε διάφορους χόρους για να παίξουν και οι καθηγητές να αγχώνονται για να τα προσέχουν κατά την διάρκεια αυτής της ανούσιας δραστηριότητας. Θα δικαιολογούσα μία εκδρομή τάξης δημοτικού στην παραλία εάν στις 1-2 ώρες κατά τις οποίες θα παρέμεναν τα παιδιά εκεί υπήρχε μία "ασκησούλα" του στυλ "μαζεύουμε κοχύλια και τα συγκεντρώνουμε για να τα μελετήσουμε και να δούμε πως μεγαλούν τα οστρακοειδή". Το στυλ όμως "πάμε στην παραλία και παίζουμε " δεν έχει κατά την γνώμη μου θέση στο σχολικό πρόγραμμα. Και οκ, εδώ διχάζομαι και σκέφτομαι ότι εάν  μία εκδρομή κρατάει πολλές ώρες, ίσως είναι καλό να υπάρχει μέσα και τελείως ελεύθερος χρόνος. Αλλά ως συμβιβασμός και μόνο. Και δεν το βλέπω να ξεπερνάει το 1/6 του συνολικού χρόνου της εκδρομής.

ΥΓ: εάν θέλεις συνεχίζουμε την συζήτηση εδώ που το θέμα είναι πιο κοντινό.

[elen11]

Aυτο που πραγματικα ήθελα να πω είναι ότι δε φταινε τα παιδια για οτι γινεται αλλα εμεις (ειτε ως εκπαιδευτικοι ειτε ως γονεις) τα μεγαλωνουμε να μην αναλαμβανουν ποτε τις ευθυνες τους, να τα δικαιολογουμε και να τα νταντευουμε συνεχως με αποτελεσμα να τα κανουμε ανευθυνα και προβληματικα.
Επαναλαμβανω οτι εμεις τα εχουμε κανει σαν τα μουτρα μας !!!!!!

       Δεν είχα σκοπό να ξαναγράψω…. Αλλά δεν άντεξα .Δεν σχολιάζω πλέον το θέμα που άνοιξα. Αλλά τα παραπάνω λόγια εκφράζουν ακριβώς, μα ακριβώς, ό,τι σκέφτομαι.
Πόσοι από εσάς έχετε παιδιά? Και μάλιστα μεγαλούτσικα, όχι δημοτικού… Θαρρώ πως μπορώ να μαντέψω.. Να πάρει, είναι τελικά τόσο δύσκολο… Αλλιώς τα λέμε, τα σκεφτόμαστε θεωρητικά, αλλά στην πράξη είναι τόσο διαφορετικά.. Σκέφτομαι... Παίρνοντας αφορμή από τα δικά μου πάντα βιώματα, κάναμε αταξίες… Εγώ, οι φίλοι μου, ο αδελφός μου. Κάποιοι κάνανε αμέτρητες κοπάνες, κάποιοι – αδερφός και φίλοι του- κυριολεκτικά καταστρέψανε το σχολείο, γράψανε στους τοίχους, σπάσανε τζάμια και θρανία. Ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί, ούτε ο αδερφός μου πλέον θυμάται. Φίλες μου στην 5ημερη κλείσανε ραντεβού με κάποιους νεαρούς από την Κύπρο και πιαστήκανε στα «πράσα» από τους καθηγητές όταν ήταν έτοιμες να επιβιβαστούν στο αμάξι τους.
Σκέφτομαι κι άλλο… μου έρχονται εικόνες..  Οι δικοί μου σε κατάσταση υστερίας, φασαρίες, καυγάδες, η μαμά να απειλεί ότι θα τους σκοτώσουμε πρόωρα όταν την πρώτη μέρα που καταργήθηκαν οι ποδιές φόρεσα στο σχολείο τζίν γραμμένο με στυλό  Doors κλπ. ή που  ο αδερφός μου είχε μακριά μαλλιά, φορούσε σκουλαρίκι, δερμάτινα και άκουγε heavy metal – ακόμη ακούει στα 40 του. Παιδιά εκπαιδευτικών, πατέρας Λυκειάρχης, αυστηρός.  Ε, και? Τελικά δεν ήρθε το τέλος του κόσμου.
Ξανασκέφτομαι.. θα μπορούσα , έστω από μέσα μου, να « δεχτώ» το παιδί μου να κάνει κάτι απ’ όλα αυτά. Εννοείται στο μέτρο που δεν προσβάλλει και δεν ενοχλεί άλλους ανθρώπους – εξαιρούνται οι καταστροφές στο σχολείο, η πράξη του παιδιού στο θέμα που ανέβασα, τονίζω , ό,τι δεν έχει αντίκτυπο προσωπικά σε κάποιον άλλον. Αλλά μέχρι εκεί. Άντε να καπνίζει, κι εγώ κάπνιζα, άντε και κάτι παραπάνω.
            Αλλά δε θα μπορούσα να δεχτώ κάτι πέρα από τη σφαίρα των πραγμάτων που θα έκανα εγώ. Δε θα μπορούσε πχ να μου ανακοινώσει ο γιος μου ότι από δω και πέρα θα φοράει φούστα και φορέματα γιατί έτσι γουστάρει, γιατί και οι τσολιάδες μας φορούσαν και αντιπροσωπεύει λεβεντιά κλπ. Θέλω να πω ότι είμαι ακριβώς όπως οι γονείς μου πριν από είκοσι, τριάντα χρόνια, τότε που ένιωθα ότι δεν με καταλάβαιναν.  Ό,τι δεν έχω κάνει, ακούσει ή φανταστεί δεν μπορώ να το « δεχτώ». Ό,τι υπάρχει πέρα από τα δικά  μου όρια. Γιατί είμαι απόλυτη? Ποιος μου δίνει το δικαίωμα να είμαι απόλυτη στις απόψεις μου περί σωστού και λάθους?
            Δεν αναφέρομαι βέβαια στο σχετικό θέμα που ανέβασα. Υποτίθεται "έκλιεσε" αυτό. Α, κι αν γνωρίζατε το «κλίμα» που επικρατεί στα ιδιωτικά, που κι εγώ τώρα το έμαθα, θα φρικάρατε το 80 % από εσάς. Μη πω 90%. Α ρε χρήμα αρχηγέ! Γιατί να μην ήμουν κόρη εφοπλιστού, ε άντε και γυναίκα εφοπλιστού!! ( Πλάκα κάνω, μη με σταυρώσετε^^ ).   

[bikini]

Τώρα μάθαμε ότι το χρήμα είναι αρχηγός;;; 

Από αρχαιοτάτων χρόνων το γνωρίζουμε.

Αυτό που με λύπη μας μάθαμε είναι ότι μπήκε και στο χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης ως ένα ακόμη στοιχείο διάβρωσής της... 
                                                                                                                             για να καλύπτει τα λάθη των μαθητών...

[w1red]

Bikini εσύ τώρα το έμαθες πως το χρήμα και οι διασυνδέσεις παίζουν ρόλο και στην εκπαίδευση;  Δεν έβλεπες εκείνες τις παλιές Ελληνικές ταινίες με τους "ευεργέτες του σχολείου" που ζητούσαν διάφορα για τα παιδιά τους; Έχει δίκιο η elen11 όταν διατυπώνει το προφανές: στην θεωρία όλα είναι εύκολα, στην πράξη κολλάμε όλοι.

[bikini]

Από τις ελληνικές ταινίες, όμως, περάσαμε στην πραγματικότητα και την καθημερινή ζωή...

[Ritalamp]

Πραγματικά ένα δίωρο σε σχολικό ιδιωτικού σχολείου είναι αρκετό για να δεις την κοινωνική ανισότητα σε όλο της το μεγαλείο και για να καταλάβεις γιατί παντού ο κόσμος εξεγείρεται κάθε τόσο.

Επίσης όντως οι κανόνες υπάρχουν για να παραβιάζονται, αρκεί μετά να ακολουθούν οι συνέπειες γιατί αλλιώς τιποτα δεν έχει νόημα. ellen καλά τα λες και πάντα θα είμαστε κουκουβάγιες για τα δικά μας τα παιδιά, απλά κάποιοι (όπως νομίζω κι εσύ) βάζουν κι ένα χαλινάρι που και που.

[w1red]

Από τις ελληνικές ταινίες, όμως, περάσαμε στην πραγματικότητα και την καθημερινή ζωή...

Νομίζω πως η καθημερινή ζωή, είναι ποιο ζοφερή από τις ταινίες.  Εγώ χαίρομαι που τα παιδιά αυτά πηγαίνουν στα ιδιωτικά σχολεία, έτσι αποφεύγονται πολλά προβλήματα και αδικίες στα δημόσια.

[bikini]

Από τις ελληνικές ταινίες, όμως, περάσαμε στην πραγματικότητα και την καθημερινή ζωή...

Νομίζω πως η καθημερινή ζωή, είναι ποιο ζοφερή από τις ταινίες.  Εγώ χαίρομαι που τα παιδιά αυτά πηγαίνουν στα ιδιωτικά σχολεία, έτσι αποφεύγονται πολλά προβλήματα και αδικίες στα δημόσια.

    

[rozy4]

Θέλω να πω ότι είμαι ακριβώς όπως οι γονείς μου πριν από είκοσι, τριάντα χρόνια, τότε που ένιωθα ότι δεν με καταλάβαιναν.  Ό,τι δεν έχω κάνει, ακούσει ή φανταστεί δεν μπορώ να το « δεχτώ». Ό,τι υπάρχει πέρα από τα δικά  μου όρια. Γιατί είμαι απόλυτη? Ποιος μου δίνει το δικαίωμα να είμαι απόλυτη στις απόψεις μου περί σωστού και λάθους?

Elen11, συμπάσχω μαζί σου και το μόνο που θα προσθέσω είναι ότι στα παιδιά μας τους «μαθαίνουμε» τον κόσμο όπως εμείς τον βλέπουμε και προσπαθούμε να τα διαπαιδαγωγήσουμε με βάση τα δικά μας πιστεύω, που θεωρούμε σωστά. Όμως τα παιδάκια μας δεν είναι εμείς. Έχουν το δικό τους τρόπο σκέψης, τις δικές τους επιθυμίες, τα δικά τους βιώματα και κάποια στιγμή ανοίγουν τις φτερούγες τους και ζουν τη δική τους ζωή με βάση τις δικές τους επιλογές και αυτά που εκείνα θεωρούν σωστά.
Σαν γονείς φοβόμαστε μην κάνουν λάθη, μη σκοντάψουν, μη ματώσουν, μην απογοητευτούν, μη μη μη ….Αλλά όσο δύσκολο και σκληρό αν μας φαίνεται πρέπει κάποια στιγμή να παραμερίσουμε και να τους αφήσουμε το δικό τους χώρο.
Αυτό λοιπόν, που τελικά ίσως να έχει αξία, είναι να έχουμε καταφέρει μέχρι τότε να «δημιουργήσουμε»   ανθρώπους, που να μπορούν να κάνουν επιλογές, να τις πραγματοποιούν,  να αποδέχονται τις συνέπειές τους και να διαχειρίζονται τις δυσκολίες που θα τους παρουσιαστούν.
Ας προσπαθήσουμε να σεβόμαστε τα παιδιά μας και να τους έχουμε εμπιστοσύνη. Θα τα καταφέρουν όπως τα καταφέραμε κι εμείς και πιθανώς ακόμη καλύτερα.