[Iaki]

Να διαβάσετε το " Όλα σου τα έμαθα μα ξέχασα μια λέξη" του Δημ. Μπουραντά. Ο συγκεκριμένος είναι καθηγητής της ασοε και το εν λογω μυθιστόρημα δεν θα το έλεγες λογοτεχνικό αλλά "διδακτικό". Ο ίδιος λέει ότι το διαβάζεις με τα γυαλιά του εαυτού σου...
Είναι και πολύ καλό να το προτείνετε και στους μαθητές σας! Ειδικά σε αυτους που προσανατολίζονται στις οικονομικές σχολές!
Μου άρεσε πάρα πολύ, αν και σε κάποιο σημείο στο τέλος με κούρασε.. Άξιζε τον κόπο πάντως... Μετά τα αποτελέσματα του ασεπ και ενόψει της καινούργιας προσπάθειας που θα ξεκινήσει σε λίγο καιρό ήταν ό,τι πρέπει για να με ανεβάσει ψυχολογικά...


Πολύ διάβασμα έπεσε φέτος το καλοκαίρι! Διαβάζω 1-2 βιβλία τη βδομάδα!! Ω ναι, ναι.. Δεν κάνω σχεδόν τίποτα άλλο!!


Τι έχετε να πείτε για το " Πήραν την πόλην, πήραν την..." της Μ. Λαμπαδαρίδου-Πόθου???

Αυτή είναι η κριτική μου για το βιλίο του Μπουραντά. Εγώ προσωπικά το βρήκα απαράδεκτο:
http://bibliupoli.gr/%CF%8C%CE%BB%CE%B1-%CF%83%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%B1-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B1-%CE%BC%CE%B1-%CE%BE%CE%AD%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B7/
Αλλά γούστα είναι αυτά.

ΑΑΑ... δεν συμφωνώ..!! είναι από ποιά μεριά θα το δεις.. εμένα δεν με ενδιέφερε ούτε το θέμα της διατριβής ούτε και ο συγκεκριμένος τρόπος με τον οποίο ο Δημητράκης ή ο Ξανθόπουλος κατάφερε να κυνηγήσει το όνειρο του και να το πραγματοποιήσει. (δεν είμαι του αντικειμένου για αυτό δεν έδωσα καθόλου σημασιία σε αυτά)Για να είμαι ειλικρινής λίγο στο τελος με κούρασε. Δλδ από την Αμερική και μετά το βαρέθηκα!

Αυτό που μου άρεσε πολύ όμως (για αυτό άλλωστε το σύστησα) ήταν ο χαρακτήρας της Άννας. Μοιράστηκα τους προβληματισμούς της και μου υπενθύμισε ότι όταν θέλεις κάτι πραγματικά και προσπαθείς για αυτό τότε μπορείς να το επιτύχεις. Και φυσικά ποτέ δεν είναι αργά...Γιατί σε αυτήν η "επιφοίτηση" ήρθε στο β' έτος και όμως είδες τι κατάφερε... και το σημαντικότερο, ξεκίνησε από το πουθενά! Χωρίς οικονομική ενίσχυση...
Αλλά στην προσπάθεια της κατάκτησης των ονείρων δεν πρέπει να ξεχνάμε να ζούμε. Και ζωή δεν είναι μόνο το διάβασμα, οι δουλειές και οι επιτυχίες στον επαγγελματικό τομέα.. είναι και η προσωπική ζωή..Η συντροφικότητα, οι φιλοι, η οικογένεια..

Γενικά μου άρεσε γιατί όταν το διάβαζα αισθανόμουν πολύ ωραία. Και ο Νίκος ήταν καταπληκτικός καθηγητής..

[PDE ads]

[adigoni]

"Σ' ευχαριστώ για τις αναμνήσεις", Cecilia Ahern. Μία μετάγγιση αίματος που ενώνει με περίεργο τρόπο δύο παράλληλες ζωές. Αναμνήσεις παρελθόντος που το αίμα ζωντανεύει και τις κάνει παρόν σε έναν άλλο άνθρωπο. Ο τρόπος γραφής είναι μοναδικός και η συγκεκριμένη συγγραφέας δοκιμάζει νέους τρόπους γραφής σε κάθε της έργο. Δεν ξέρω αν σας πείσει να δώσετε αίμα, σίγουρα αξίζει μια προσπάθεια.....

[eleni09 ΠΕ 02]

δεν ειχε τυχει να διαβασω τον " μικρο πριγκιπα" ...το διαβασα χτες...και απλα ενθουσιαστηκα...ειναι παρα παρα πολυ καλο............................... 

καλημερα............

[Iaki]

δεν ειχε τυχει να διαβασω τον " μικρο πριγκιπα" ...το διαβασα χτες...και απλα ενθουσιαστηκα...ειναι παρα παρα πολυ καλο............................... 

καλημερα............

++++++++++++++++++++

Αγαπώ μικρό πρίγκηπα εξ απαλών ονύχων!!
Πολύ καλό και για μεγάλους...

[PDE ads]

[Damien]

Μπραβο Ελενη,

ωραιοτατο βιβλιο για μικρους και μεγαλους (αν και για να διαβασει καποιος μεγαλος λογοτεχνια, πρεπει να διαπνεεται και απο την εμφυτη περιεργεια των μικρων), φιλοσοφημενο, ευσυνοπτο και νοηματικα πυκνο...

[emmaki]

Το καλοκαίρι διάβασα και εγώ το "όλα σου τα μαθα μα ξέχασα μια λέξη". Θεώρησα ότι ήταν από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει. Ήταν σαν να διαβάζω τα βιβλία του μεταπτυχιακού μου (MBA) με μία δόση κακού μελό. Μάλσιτα, φαινόταν καθαρά ότι τό έγραψε άνδρας που προσπαθούσε να μιλήσει για αγάπες και κρυφούς έρωτες. Φυσικά ο καθένας έχει το γούστο του. Αυτό που αποκόμισα εγώ μπορεί να μην εκφράζει κανέναν άλλο, αλλά αυτή ήταν η δική μου εντύπωση.
Τώρα, ένα άλλο βιβλίο το οποίο μου άρεσε, όχι από άποψη γραφής αλλά από άποψη σύλληψης θέματος και γιατί είχε πολλή πλάκα, είναι το "Αυτοί οι θεοί δεν έχουν το θεό τους". Πρόκειται για τους θεούς του Ολύμπου (ναι τους αρχαίους) οι οποίοι ζουν στο σημερινό Λονδίνο σε μια τρώγλη.... Πολύ γέλιο!!!!
Χθες άρχισα να διαβάζω το καινούριο του Dan Brown. Θα σας πω εντυπώσεις μετά, αν και από ό,τι μου φαίνεται κινείται -φυσικά- στο ίδιο πνέυμα με τον κώδικα.
Όπως καταλάβατε, εγώ διαβάζω για να ξεκουράζω το μυαλό μου από το καθημερινό διάβασμα, οπότε θέλω ελαφρά βιβλία που να "φεύγουν" είκολα. Ίσως γι' αυτό και δεν μου άρεσε και το "όλα σου τα μαθα" γιατί δεν μπορούσα να καθήσω και να αναλύσω το τι θέλει να περάσει ο συγγραφέας.

[evi06]

Το καλοκαίρι διάβασα και εγώ το "όλα σου τα μαθα μα ξέχασα μια λέξη". Θεώρησα ότι ήταν από τα χειρότερα βιβλία που έχω διαβάσει. Ήταν σαν να διαβάζω τα βιβλία του μεταπτυχιακού μου (MBA) με μία δόση κακού μελό. Μάλσιτα, φαινόταν καθαρά ότι τό έγραψε άνδρας που προσπαθούσε να μιλήσει για αγάπες και κρυφούς έρωτες. Φυσικά ο καθένας έχει το γούστο του. Αυτό που αποκόμισα εγώ μπορεί να μην εκφράζει κανέναν άλλο, αλλά αυτή ήταν η δική μου εντύπωση.

μα δεν εχω ακουσει ανθρωπο που να το διαβασε κ να του αρεσε.... ουτε εναν για δειγμα!

[Damien]

Ας διατυπωσω και μια αφοριστικη γενικευση...

δυστυχως εν γενει η συγχρονη νεοελληνικη λογοτεχνια δεν ειναι διολου λογοτεχνημενη αλλα υπολογα κακοτεχνη και διακρινεται για την επιδερμικη της κινηματογραφικη σεναριακοτητα, την κατα καιρους υψηλοφρονη κενολογια της και την εκφραστικη της αφλογιστια...

[karxarias29]

Πάντως αν θες να κυλάει ευχάριστα η ώρα χωρίς να κουράσεις το μυαλό σου, συστήνω ανεπιφύλακτα Χρύσα Δημουλίδου και κυρίως ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΟΥ ΔΡΑΚΟΥ. Τουλάχιστον εγώ, μετα το σχολείο, το μωρό και τα οικιακά, θέλω κάτι "γλυκόπιοτο" και ελαφρύ! Και αν θες και ακόμη πιο ελαφρύ: Χρύσα Δημουλίδου ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ ΚΕΡΑΤΩΝΕ ΚΑΙ ΜΑΓΙΑ ΜΗΝ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙΣ. Έμπαινε Φωφώ........   

[kathyk]

το τριανταφυλλακι,τζενιφερ ντονελι.μυθιστορημα,ωραιο,ταιριαζει για ταινια. επισης του γιολομ..ολα!μ αρεσει

[lasard]

(Μόλις ξεκίνησα κι εγώ το "ήθελα μόνο ένα αντίο" της Πασχαλίας Τραυλού. Μου άρεσε πολύ η "Ματζικα της αγάπης" της ίδιας και γι`αυτό πήρα ξανά κάτι δικό της. Μου αρέσουν ιδιαίτερα οι παρομοιώσεις της και γενικά ο προσεγμένος τρόπος γραφής της.Διαβάζω επίσης παράλληλα τον "Κόσμο της Σοφίας" γιατί είναι βιβλίο που θέλει χρόνο,σαν να παρακολουθείς μαθήματα φιλοσοφίας. Περιεκτικό και ευχάριστο.
Διάβασα επίσης το "Έρωτας σαν βροχή" της Λένας Μαντά και το θεωρώ ένα ευχάριστο ανάγνωσμα παραλίας. Όπως και το "Σπίτι δίπλα στο ποτάμι". Η Μαντά γράφει "τηλεοπτικά". Δεν υπάρχει λογοτεχνική αξία, διαβάζονται πολύ γρήγορα, και νιώθεις σαν να έχεις κάποιον κοντά σου που στα περιγράφει με λεξιλόγιο καθημερινό. Είτε τα διαβάσει κανείς είτε όχι, το ίδιο και το αυτό. Και το λέω αυτό γιατί πιστευω πως  κάθε βιβλίο κρίνεται από τον "απόηχό" του. Τί σκέψεις και συναισθήματα σου αφήνει όταν πια τελειώσει. Για το λόγο αυτό, έχω να πω πως μόνο τα βιβλία της Μάρως

[kathyk]

τελειωσα "τα δακρυα του θεου" της δημουλιδου. μου αρεσε αρκετα. μεχρι τη μεση εισαι βυθισμενος στην εποχη που περιγραφει,στο τελος μου φανηκε οτι δοθηκαν γρηγορες λυσεις για να κλεισουν οι ιστοριες

[karxarias29]

Ένα βιβλίο για το οποίο δεν έχω καταλήξει τι αίσθηση μου άφησε είναι οι ΕΣΧΑΤΟΙ ΚΑΙΡΟΙ της Αναστασίας Καλλιοντζή. Μέχρι λίγο πριν το τέλος μου φάνηκε καταπληκτικό. Προς το τέλος όμως.....

[rozy4]

Αζίζ Νεσίν - Ο καφές και η Δημοκρατία

Δυο πράγματα δεν ευδοκιμούν στη χώρα μας. το ένα είναι το δέντρο του καφέ και το άλλο η Δημοκρατία. Και τα δύο μας έρχονται από το εξωτερικό.
Στα χώματά μας δεν μπορέσαμε ν’ αναπτύξουμε με κανένα τρόπο το δέντρο του καφέ. Το κλίμα της χώρας μας, το νερό, το χώμα, δεν είναι κατάλληλα για την ανάπτυξη του δέντρου αυτού.
Όσο για τη Δημοκρατία… Η αλήθεια είναι πως ό,τι περνούσε από το χέρι μας, δεν παραλείψαμε να το κάνουμε, για την ανάπτυξή της, για την εδραίωσή της. Αν κοιτάξετε την ιστορία μας, πριν από εκατό χρόνια πάνω κάτω ρίχτηκε στη χώρα μας ο σπόρος της Δημοκρατίας. Είναι εκατό χρόνια που όλο λέμε:
“Αμάν η Δημοκρατία μας μπουμπούκιασε!…”
“Η νεαρή Δημοκρατία μας!…”
“Αμάν η νεαρή Δημοκρατία μας!…”
Να είναι δοξασμένος αυτός που τη μεγάλωσε, μόλις καταφέραμε τόσα χρόνια να φέρουμε σ’ αυτό το ανάστημα τη Δημοκρατία, έγινε ένα φιντάνι η Δημοκρατία.
Αν ξοδεύαμε αυτό τον κόπο των εκατό χρόνων που αφιερώσαμε στη Δημοκρατία, για την ανάπτυξη του καφέ, σήμερα η χώρα μας θα γινόταν δάσος από καφέ, που δεν τ’ άγγιξε ο μπαλτάς του ξυλοκόπου.
Στο παρελθόν κρίθηκε απαραίτητο, δεν το είχαμε καταλάβει. Αντί να φυτέψουμε σπόρο καφέ, φυτέψαμε το σπόρο της Δημοκρατίας. “Δόξα τω Θεώ”, αν και δεν έχουμε καμιά στενοχώρια απ’ τη μεριά της Δημοκρατίας, εμείς ξέρουμε το τι τραβάμε από την έλλειψη του καφέ. Καφές είναι αυτός!… Δε μοιάζει σε τίποτε. Έτσι είναι η Δημοκρατία; Και να είναι και να μην είναι το ίδιο κάνει…
Αν δεν υπάρχει καφές, του ανθρώπου το κεφάλι γυρίζει, αν δεν υπάρχει Δημοκρατία, του ανθρώπου το κεφάλι δεν γυρίζει. Ο καφές μοσκοβολάει, η Δημοκρατία ούτε καν έχει μυρουδιά. Τον καφέ τον βάζεις στο φλιτζάνι, τον πίνεις. Η Δημοκρατία ούτε τρώγεται, ούτε πίνεται. Σε τι χρειάζεται αυτή η Δημοκρατία, μπορείτε να μου πείτε;
Στη χώρα μας έρχεται από το εξωτερικό μπόλικη Δημοκρατία, αλλά καφές δεν έρχεται. Τον καφέ τον πουλάνε, τη Δημοκρατία τη δίνουν. Ο καφές είναι με λεφτά, η Δημοκρατία τζάμπα… Για τον καφέ χρειάζεται συνάλλαγμα, για τη Δημοκρατία τίποτα δεν χρειάζεται.
Για κοιτάξτε το τι τραβάμε απ’ τον καφέ. Σάμπως δεν έχουμε συνηθίσει στον καλό καφέ; Αμέσως καταλαβαίνουμε τον καλό καφέ απ’ τον άσκημο, το μπαγιάτικο απ ‘το φρέσκο, το νοθεμένο απ ‘το σκέτο.
Ζωή να ‘χουνε, μερικοί πατριώτες μας έκαναν ψεύτικο καφέ. Στην αρχή βγήκε ο κριθαρένιος καφές, δεν έπιασε. Ύστερα βγήκε καφές από φασόλια, δεν το κατάπιαμε. Εμείς σαν έθνος είμαστε θεριακλήδες του καφέ. αν και καταπίνουμε όλες τις απομιμήσεις, του καφέ την απομίμηση δεν την καταπίνουμε.
Ω, Ύψιστε! Να γινόταν, τόσο δα απ’ ό,τι καταλαβαίνουμε απ’ αυτόν τον καφέ, να καταλαβαίναμε και από Δημοκρατία…

από το ομώνυμο βιβλίο του Αζίζ Νεσίν (1915-1995)