0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
οταν στερησεις την ελπιδα απο ενα παιδι, τι στα αληθεια του μενει να κανει; αληθεια τα παιδια ειναι χαζα, τυφλα ή κουφα και δε νιωθουν την απελπισια και την απογνωση των ενηλικων που τους περιβαλλουν; δε νιωθουν την αλαζονεια και το θρασος; προσωπικα το μονο που τους προτεινω ειναι η προσωπικη διαδρομη γνωσης. δυστυχως δεν μπορω να τους προσφερω τιποτε περισσοτερο. δεν τους παραδιδω καμια κοινωνια που να αξιζει να ζεις. οι λεξεις αξιοκρατια και πιστη μου ακουγονται γελοιες πριν τις προφερω. ετοιμαστειτε λοιπον για αυτο που οι προηγουμενες γενιες σπρειραμε και ακομη σπερνουμε: μισαλλοδοξια, ρατσισμος, περιθωριοποιηση, ανεργια, απομονωση, αναξιοκρατια, χρημα, χρηματισμος, μεσον, νεποτισμος.υγ. τι να λεμε τωρα για ψυχολογους, εκπαιδευτικους, γονεις, μακρια απο μας και τετοια... κυμβαλον αλαλαζον.
Έμαθα το περιστατικό, χθες αργά το απόγευμα από έναν άλλο συνάδελφο. Το παιδί αυτό, ο δράστης έμενε 400 μέτρα από το σπίτι μου. Η φωτογραφία του δε μου θυμίζει τίποτα, αλλά είχα ακούσει γι αυτόν από μαθητές μου. Τον είχαν αποβάλλει νομίζω και από το λύκειο του Ρέντη. Δεν είμαι ψυχολόγος για να ξέρω τι συνέβαινε με αυτό το παιδί. Μένω στο Ρέντη έξι χρόνια και θα ήθελα να σας μιλήσω λίγο για μια κατάσταση που ούτε την φαντάζεστε. Μέσα στο Ρέντη υπήρχε μια μεγάλη έκταση, όπου ένας εργολάβος την αγόρασε και έκτισε αντί 10 πολυκατοικίες, όπως προέβλεπε ο συντελεστής δόμησης 20 πολυκατοικίες. Τα σπίτια αυτά που, αρχικά προορίζονταν για την εργατική κατοικία, τελικά πουλήθηκαν ιδιωτικά σε εξευτελιστικές τιμές, κυρίως σε ομογενείς από τη Ρωσία και σε μερικούς φουκαράδες Έλληνες. Τον ελεύθερο χώρο που είχε απομείνει τον έκλεισε με αλυσίδες και τον έκανε παράνομο πάρκιν. Στο Ρέντη αυτή η έκταση είναι απαγορευμένη για εμάς. Όλοι το ονομάζουνε γκέτο. Υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων εκεί μέσα που απειλούν, δέρνουν όποιον βρεθεί εμπόδιο στο δρόμο τους. Γνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι οπλοφορούν, γνωρίζουμε ότι εκεί μέσα τα βράδια διακινούνται ναρκωτικά. Προσωπικά, επειδή συμμετείχα σ' ένα σύλλογο, με τον οποίο προσπαθούσαμε να εξωραίσουμε κάπως αυτή τη γειτονιά, δέχτηκα απειλές με την απειλή όπλου και όχι μόνο εγώ φυσικά. Η αστυνομία κωφεύει. Φοβούνται και αυτοί. Εδώ θέλω να τονίσω ότι δεν είναι όλοι έτσι. Υπάρχουν παιδιά μεταναστών από τη συγκεκριμένη γειτονιά που είναι μαθητές μου και θα ήθελα να σας μιλάω ώρες για αυτά, για το πόσο περήφανη νιώθω που είναι μαθητές μου. Εν τέλει, για μας εδώ ήταν ζήτημα χρόνου να συμβεί το έγκλημα. Αυτή τη φορά δεν ήταν το παιδί μου, ήταν το παιδί μια άλλης μητέρας από τη γειτονιά. Η κατάσταση όμως υπάρχει. Ήθελα να πω, με αυτό το μακροσκελές μήνυμα (και συγχωρέστε με γι αυτό), ότι για μας είνα ζήτημα χρόνου να συμβεί το επόμενο, δυστυχώς!
Σε μια τέτοια κατάσταση πολύ σωστά το είπε η panickos τι να κάνουν οι εκπαιδευτικοί;