Υπογράφουμε για την γλώσσα!!!

[LK]

Α, απλώς το παραβάλει. Τότε, λανθασμένα είχε μείνει στο μυαλό μου ότι ετυμολογικά προέρχεται από τη λατινική λέξη.

[PDE ads]

[jak_13]

Γιατί τόσα χρόνια, μας έλεγε άλλα;

[bikini]

Όντως, γίνονται πολλά λάθη από δημοσιογράφους, εκπαιδευτικούς, πολιτικούς και όσους χειρίζονται δημόσια το λόγο. Ωστόσο, επειδή διάβασα κάποια σχόλια συναδέλφων στο σύνδεσμο που παραθέτεις, ήθελα να επισημάνω ότι, κατά την ταπεινή μου άποψη, οι απλοποιήσεις στη γραφή δεν πρέπει να ενταχθούν όλες στην ίδια κατηγορία. Εξηγώ αμέσως. Το φτύαρι, όντως να γραφεί με -υ-, γιατί είναι μεσαιωνική λέξη κτλ, αλλά το αβγό είναι ορθότερο να το γράφουμε έτσι, γιατί δεν πρόκειται για ελληνική λέξη. Ο Μπαμπινιώτης επισημαίνει (και κατά την ταπεινή μου γνώμη ορθά) ότι οι λέξεις που δεν έχουν ελληνική ρίζα πρέπει να γράφονται με την απλούστερη ορθογραφία. Το ίδιο γίνεται και στις άλλες γλώσσες. Η ορθογραφία δηλώνει την προέλευση της λέξης. Τέλος, ήθελα να προσθέσω ότι βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες τις απόψεις που διατυπώνονται γύρω από το ζήτημα της γλώσσας. Εμείς ως εκπαιδευτικοί κρίνω ορθότερο να εμφυσήσουμε στα παιδιά την αγάπη για τη λογοτεχνία, γιατί με την επαφή τους με τους ποιητές  και των πεζογράφους μας θα διδαχτούν πολύ περισσότερα παρά με τη διδασκαλία ανούσιων κανόνων ή με την αναβίωση νεκρών συμβόλων.

Αυτό το θέμα με τους δημοσιογράφους και το δημόσιο λόγο ας μην το αναλύσουμε καλύτερα...   
Χτες-προχτές έβλεπα μία ταινία και βλέπω γραμμένο στους υπότιτλους: "Εγώ σ' αγαπώ ποιο πολύ".
Το μάτι μού βγήκε!   
Δε συζητάω, βέβαια, για εκείνη τη ρημάδα την αναφορική αντωνυμία ό,τι! Κανείς δεν της βάζει το κόμμα, λες και χαλάει την εικόνα της...   

Όσο για τον τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να διδάσκουμε την ελληνική.
Θεωρώ πως παίζει ρόλο και ο τρόπος διδασκαλίας.
Περισσότερο, ίσως, μετρά ο καθηγητής ως παρουσία και η μεταδοτικότητά του παρά οι γνώσεις του...

[ΑΓΓΕΛΟΣ Β.]

Ελένη, δεν είναι καθόλου απαραίτητο να κάνεις γραμματική αναγνώριση της λέξης για να τονίσεις - ό,τι έχεις να καταλάβεις για τη γραμματική της λέξης το καταλαβαίνεις και από την κατάληξη, δεν στο λέει ο τόνος. Επίσης, η συντακτική θέση της λέξης δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το πώς τονίζεται! Άρα, δεν ισχύουν αυτά που λέει η έρευνα. Το ότι τα παιδιά που έμαθαν το πολυτονικό τα πήγαν καλύτερα στ'αρχαία είναι ασφαλώς αυτονόητο, αφού αυτά τα παιδιά είχαν "μυηθεί" στη "λογική" των αρχαίων νωρίτερα από τ' άλλα και για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα!

Κοίτα όπως είπα, δεν γνωρίζω το πολυτονικό γι ' αυτό και δεν εκφέρω άποψη. Θα ψάξω όμως να βρω που το είχα διαβάσει και θα σου πω ακριβώς τι έλεγε η ερεύνα για να βγάλεις τα συμπεράσματά σου.

Τὴν ἔρευνα τὴν ἔκανε μία ὁμάδα τοῦ Ἀνοικτοῦ Ψυχοθεραπευτικοῦ Κέντρου ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψιν τοῦ ἰατροῦ Ἰωάννη Τσέγκου. Ἀπεδείχθη ὅτι παιδιὰ ποὺ διδάσκονται ἀκόμη καὶ δύο μόνον ὧρες ἐβδομαδιαίως τὸ πολυτονικὸ ὑπερέχουν αἰσθητὰ σὲ σχέσι μὲ τὰ ἄλλα σὲ θέματα εὐφυΐας, παρατηρητικότητος, ἀντιλήψεως κ.λπ.
Φαντασθῆτε νὰ διδάσκονταν μόνο πολυτονικὸ τί θὰ γινόταν!!!
Ὅλα εἶναι δημοσιευμένα στὸ βιβλίο «Ἡ ἐκδίκηση τῶν τόνων», τοῦ ἰδίου.
Ἐκτὸς ἂν προτιμᾶτε, τὰ παιδιά σας, νὰ εἶναι μειωμένης ἀντιλήψεως!
Γι' αὐτό, καλὸ εἶναι νὰ πρὶν κάνουμε τοὺς εἰδικοὺς νὰ ψάχνουμε λίγο...

[PDE ads]

[rozy4]

και ο αντίλογος, από άρθρο της κυρίας Άννας Ιορδανίδου στο Βήμα:
Το κρίσιμο ερώτημα, το οποίο θέτουν και οι ίδιοι αλλά στο οποίο δεν δίνεται απάντηση, είναι «πώς η ενασχόληση με τα αρχαία ελληνικά επιδρά σε μη λεκτικές οπτικοαντιληπτικές δοκιμασίες, όπως είναι η συναρμολόγηση αντικειμένων». Με την ίδια λογική, οποιαδήποτε επιπλέον δραστηριότητα στην οποία θα υποβαλλόταν η μία ομάδα των μαθητών, π.χ. περισσότερες ώρες διδασκαλίας μαθηματικών ή μουσικής, θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα την εμφάνιση στατιστικά σημαντικής διαφοράς σε κάποια δοκιμασία δεξιοτήτων. Αντίθετα, όσον αφορά τις δοκιμασίες γλωσσικών δεξιοτήτων, όπου, λόγω συνάφειας, θα ήταν πιθανό να επιδράσει η εκμάθηση των αρχαίων ελληνικών, η «έρευνα» δεν έδειξε διαφορές στις επιδόσεις μεταξύ των δύο ομάδων μαθητών. Αυτό πάντως δεν εμποδίζει τους συγγραφείς να γράφουν σαν να είχε επιβεβαιωθεί η υπόθεσή τους ότι το πολυτονικό έχει θετική επίδραση και το μονοτονικό αρνητική στην ψυχοεκπαιδευτική εξέλιξη του παιδιού.

Άννα Ιορδανίδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια του Παιδαγωγικού τμήματος Δημοτικής εκπαίδευσης Πανεπιστημίου Πατρών στη Νεοελλήνικη γλώσσα

[catwoman2]

ρε παιδια ειναι δυνατον να εχει αυτην την απήχηση στα παιδια? δλδ αν αρχισω να διδασκω την κορη μου πολυτονικο θα αυξηθει η αντιληψη της? τραβηγμενο μου  φαινεται..

[συννεφούλα]

Κι ενώ εμείς υπογράφουμε ή όχι για τη γλώσσα, αναρωτιόμαστε για την ανάγκη ή μη επιστροφής στο πολυτονικό, Γάλλοι φοιτητές διαμαρτύρονται στην αρχαιοελληνική!!!!!

Τα αρχαία ελληνικά αποτελούν τη «διεθνή γλώσσα» των αγανακτισμένων. Οταν όλες οι άλλες μορφές επικοινωνίας αποτυγχάνουν, οι αδικούντες στρέφονται στον αρχαίο ελληνικό λόγο, της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία και τη λογική σκέψη. Τον ορθολογισμό και τη λογική επικαλούνται γάλλοι φοιτητές που αποφάσισαν να στείλουν στον υπουργό Παιδείας της χώρας τους κ. Ξαβιέ Νταρκός επιστολή γραμμένη στα αρχαία ελληνικά αντί των γαλλικών με την υποσημείωση «Αφού δεν καταλαβαίνετε γαλλικά, σας γράφουμε στα ελληνικά»! Πρόκειται βέβαια για ένα χαριτολόγημα των αρχαιοελληνιστών στο γαλλικό πανεπιστήμιο Παρίσι 5, οι οποίοι διάλεξαν τον τρόπο αυτόν για να τραβήξουν την προσοχή της γαλλικής κυβέρνησης.
Το κείμενο αυτούσιο σε άπταιστα αρχαία ελληνικά εδώ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=264257&dt=17/04/2009

[bikini]

Κι ενώ εμείς υπογράφουμε ή όχι για τη γλώσσα, αναρωτιόμαστε για την ανάγκη ή μη επιστροφής στο πολυτονικό, Γάλλοι φοιτητές διαμαρτύρονται στην αρχαιοελληνική!!!!!

Τα αρχαία ελληνικά αποτελούν τη «διεθνή γλώσσα» των αγανακτισμένων. Οταν όλες οι άλλες μορφές επικοινωνίας αποτυγχάνουν, οι αδικούντες στρέφονται στον αρχαίο ελληνικό λόγο, της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία και τη λογική σκέψη. Τον ορθολογισμό και τη λογική επικαλούνται γάλλοι φοιτητές που αποφάσισαν να στείλουν στον υπουργό Παιδείας της χώρας τους κ. Ξαβιέ Νταρκός επιστολή γραμμένη στα αρχαία ελληνικά αντί των γαλλικών με την υποσημείωση «Αφού δεν καταλαβαίνετε γαλλικά, σας γράφουμε στα ελληνικά»! Πρόκειται βέβαια για ένα χαριτολόγημα των αρχαιοελληνιστών στο γαλλικό πανεπιστήμιο Παρίσι 5, οι οποίοι διάλεξαν τον τρόπο αυτόν για να τραβήξουν την προσοχή της γαλλικής κυβέρνησης.
Το κείμενο αυτούσιο σε άπταιστα αρχαία ελληνικά εδώ: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artid=264257&dt=17/04/2009

++++++++++++++++++++++++++++++++++++       

[para5]

Ως άνθρωπος που αγαπά την ελληνική γλώσσα και ασχολείται με αυτή πολλά χρόνια θλίβομαι όταν διαβάζω απόψεις υπέρ του πολυτονικού. Τέτοιες απόψεις είναι απολιθώματα του παρελθόντος και παραβλέπουν την ιστορία του γλωσσικού ζητήματος της ελληνικής. Βέβαια, αντλώ ανακούφιση από το γεγονός ότι αυτές οι απόψεις δεν βρίσκουν σύμφωνη την κρατούσα αντίληψη περί ελληνικής γλώσσας ούτε τη σύγχρονη γλωσσολογική θεωρία.

[ΑΓΓΕΛΟΣ Β.]

Ως άνθρωπος που αγαπά την ελληνική γλώσσα και ασχολείται με αυτή πολλά χρόνια θλίβομαι όταν διαβάζω απόψεις υπέρ του πολυτονικού. Τέτοιες απόψεις είναι απολιθώματα του παρελθόντος και παραβλέπουν την ιστορία του γλωσσικού ζητήματος της ελληνικής. Βέβαια, αντλώ ανακούφιση από το γεγονός ότι αυτές οι απόψεις δεν βρίσκουν σύμφωνη την κρατούσα αντίληψη περί ελληνικής γλώσσας ούτε τη σύγχρονη γλωσσολογική θεωρία.

Αὐτὰ ποὺ γράφεις εἶναι ἐντελῶς ἀνακριβῆ καὶ ἀνυπόστατα.
Ἂν ἔχης ἐπιχειρήματα, νὰ τὰ διαβάσουμε καὶ νὰ τὰ σχολιάσουμε!!!

[apri]

Το σύστημα τονισμού δημιούργηθηκε εξ αρχής, για να καλύψει μια και μόνο ανάγκη: Να βοηθήσει τους ομιλητές να τονίζουν ορθότερα τις λέξεις. Ήταν πρακτικό το θέμα. Το πολυτονικό απέδιδε την προσωδιακή προφορά των αρχαίων ελληνικών, όπως σήμερα το μονοτονικό αποδίδει τη δυναμική προφορά των νέων ελληνικών. Δεν ήταν η κατάργηση του πολυτονικού που σταμάτησε την προσωδία εν μία νυκτί. Αυτό είχε συμβεί πολλούς αιώνες πιο πριν.

Επομένως, από αυτήν την άποψη, όσο παράταιρο θα μου φαινόταν να δω αρχαία κείμενα γραμμένα με μονοτονικό, τόσο παράταιρο είναι να βλέπω και νέα ελληνικά γραμμένα στο πολυτονικό. Ή για να το διαφορετικά, καλό είναι να μαθαίνουν τα παιδιά το πολυτονικό στο πλαίσιο του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών, αλλά εντελώς παράλογο να το μαθαίνουν στο πλαίσιο των νέων ελληνικών.

Τώρα όσον αφορά τη συνεισφορά του πολυτονικού στην όξυνση της αντίληψης, είναι σίγουρο ότι οποιαδήποτε νοητική δραστηριότητα οξύνει την αντίληψη και την κρίση. Το πολυτονικό είναι μια νοητική δραστηριότητα, όχι όμως και η μοναδική, για να ισχυρίζομαστε ότι όποιος δεν το μαθαίνει είναι μειωμένης αντίληψης. Δηλαδή, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι,  που έγραφαν σε ατονικό σύστημα, ήταν όλοι μειωμένης αντιλήψεως; Γιατί αρκετοί από αυτούς έγραψαν λαμπρές σελίδες στην ιστορία του πνεύματος.



Φοβάμαι ότι όλη αυτή η συζήτηση περί πολυτονικού έχει πάντα την ίδια κατάληξη: ένα καζάνι όπου μπαίνουν αυθαίρετα και άκριτα όλες οι "πληγές του Φαραώ" που "πλήττουν" ή ενδεχομένως να "πλήξουν" τη γλώσσα (μονοτονικό, ατονικό, φωνητική γραφή, λατινικό αλφάβητο, κάθε είδους γλωσσικές διαφοροποιήσεις), πληγές που οδηγούν αναπόδραστα στην καταστροφή της γλώσσας.
Πρόκειται για μια κινδυνολογία κοινή επί αιώνες σε αρκετές χώρες, ιδίως σ' αυτές που έχουν επιδείξει σημαντική λογοτεχνική παράδοση στο παρελθόν (πχ. Ελλάδα, Αγγλία).


Αυτή η κινδυνολογία περί γλωσσικής παρακμής  εδράζεται  στην προκατάληψη λόγω άγνοιας, συνήθειας, ανασφάλειας ή ακόμα και λόγω συμφέροντος.

Κάποιοι αγαπούν τη γλώσσα τους, αλλά φοβούνται ότι οποιαδήποτε αλλαγή θα αλλοιώσει τη γλωσσική ή και την εθνική τους ταυτότητα ή ότι θα δυσχεράνει την επικοινωνία τους. Προτιμούν λοιπόν τη σιγουριά του συνηθισμένου (πόσω μάλλον αν το γλωσσικό παρόν/παρελθόν είναι καταξιωμένο στη συνείδησή τους) από την ανασφάλεια του καινούργιου.

Κάποιοι άλλοι έχουν συσσωρεύσει σημαντικό συμβολικό κοινωνικό κεφάλαιο από την τέλεια γνώση της γλώσσας και σπεύδουν να το διαφυλάξουν στηλιτεύοντας άκριτα οποιαδήποτε γλωσσική παρέκκλιση ως δείγμα άγνοιας και ελλιπούς μόρφωσης.


Όλοι αυτοί αγνοούν ή αρνούνται να παραδεχθούν ότι η γλώσσα, όπως και όλοι οι κώδικες επικοινωνίας, βασίζεται στη σύμβαση. Επομένως, οποιαδήποτε αλλαγή υφίσταται δεν είναι εκ προοιμίου καλή ή κακή. Συνήθως, είναι απλώς φυσική, χωρίς να λείπουν και οι περιπτώσεις κατά τις οποίες η αλλαγή κάνει το σύστημα ακριβέστερο και σαφέστερο.
(βλ. λχ την ενοποίηση των καταλήξεων αορίστου των βαρύτονων ρημάτων και των ρημάτων εις- μι,  που σταμάτησε τις παρανοήσεις που δημιουργούσαν οι τύποι σε -κα, -κας, -κε που θύμιζαν παρακείμενο). Όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, "τὰ πάντα ρεῖ, τὰ πάντα χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει".  Το να έχουμε την απαίτηση να παραμείνει κάτι το ίδιο δεν είναι φυσικό.


Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως μια γλώσσα δεν πεθαίνει ποτέ, όταν αλλάζει. Πεθαίνει, όταν οι ομιλητές της αποφασίζουν (π.χ. γιατί τη θεωρούν μειωμένου κύρους) ή αναγκάζονται (π.χ από το επίσημο κράτος) να μην τη χρησιμοποιούν. Γι' αυτό και η ελληνική και η αγγλική, για τις οποίες επί αιώνες προφητεύεται ο όλεθρος και ο θάνατος, ζουν και βασιλεύουν.

[eleni]

Το σύστημα τονισμού δημιούργηθηκε εξ αρχής, για να καλύψει μια και μόνο ανάγκη: Να βοηθήσει τους ομιλητές να τονίζουν ορθότερα τις λέξεις. Ήταν πρακτικό το θέμα. Το πολυτονικό απέδιδε την προσωδιακή προφορά των αρχαίων ελληνικών, όπως σήμερα το μονοτονικό αποδίδει τη δυναμική προφορά των νέων ελληνικών. Δεν ήταν η κατάργηση του πολυτονικού που σταμάτησε την προσωδία εν μία νυκτί. Αυτό είχε συμβεί πολλούς αιώνες πιο πριν.

Επομένως, από αυτήν την άποψη, όσο παράταιρο θα μου φαινόταν να δω αρχαία κείμενα γραμμένα με μονοτονικό, τόσο παράταιρο είναι να βλέπω και νέα ελληνικά γραμμένα στο πολυτονικό. Ή για να το διαφορετικά, καλό είναι να μαθαίνουν τα παιδιά το πολυτονικό στο πλαίσιο του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών, αλλά εντελώς παράλογο να το μαθαίνουν στο πλαίσιο των νέων ελληνικών.

Τώρα όσον αφορά τη συνεισφορά του πολυτονικού στην όξυνση της αντίληψης, είναι σίγουρο ότι οποιαδήποτε νοητική δραστηριότητα οξύνει την αντίληψη και την κρίση. Το πολυτονικό είναι μια νοητική δραστηριότητα, όχι όμως και η μοναδική, για να ισχυρίζομαστε ότι όποιος δεν το μαθαίνει είναι μειωμένης αντίληψης. Δηλαδή, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι,  που έγραφαν σε ατονικό σύστημα, ήταν όλοι μειωμένης αντιλήψεως; Γιατί αρκετοί από αυτούς έγραψαν λαμπρές σελίδες στην ιστορία του πνεύματος.



Φοβάμαι ότι όλη αυτή η συζήτηση περί πολυτονικού έχει πάντα την ίδια κατάληξη: ένα καζάνι όπου μπαίνουν αυθαίρετα και άκριτα όλες οι "πληγές του Φαραώ" που "πλήττουν" ή ενδεχομένως να "πλήξουν" τη γλώσσα (μονοτονικό, ατονικό, φωνητική γραφή, λατινικό αλφάβητο, κάθε είδους γλωσσικές διαφοροποιήσεις), πληγές που οδηγούν αναπόδραστα στην καταστροφή της γλώσσας.
Πρόκειται για μια κινδυνολογία κοινή επί αιώνες σε αρκετές χώρες, ιδίως σ' αυτές που έχουν επιδείξει σημαντική λογοτεχνική παράδοση στο παρελθόν (πχ. Ελλάδα, Αγγλία).


Αυτή η κινδυνολογία περί γλωσσικής παρακμής  εδράζεται  στην προκατάληψη λόγω άγνοιας, συνήθειας, ανασφάλειας ή ακόμα και λόγω συμφέροντος.

Κάποιοι αγαπούν τη γλώσσα τους, αλλά φοβούνται ότι οποιαδήποτε αλλαγή θα αλλοιώσει τη γλωσσική ή και την εθνική τους ταυτότητα ή ότι θα δυσχεράνει την επικοινωνία τους. Προτιμούν λοιπόν τη σιγουριά του συνηθισμένου (πόσω μάλλον αν το γλωσσικό παρόν/παρελθόν είναι καταξιωμένο στη συνείδησή τους) από την ανασφάλεια του καινούργιου.

Κάποιοι άλλοι έχοντας συσωρεύσει σημαντικό συμβολικό κοινωνικό κεφάλαιο από την τέλεια γνώση της γλώσσας και σπεύδουν να το διαφυλάξουν στηλιτεύοντας άκριτα οποιαδήποτε γλωσσική παρέκκλιση ως δείγμα άγνοιας και ελλιπούς μόρφωσης.


Όλοι αυτοί αγνοούν ή αρνούνται να παραδεχθούν ότι η γλώσσα, όπως και όλοι οι κώδικες επικοινωνίας, βασίζεται στη σύμβαση. Επομένως, οποιαδήποτε αλλαγή υφίσταται δεν είναι εκ προοιμίου καλή ή κακή. Συνήθως, είναι απλώς φυσική, χωρίς να λείπουν και οι περιπτώσεις κατά τις οποίες η αλλαγή κάνει το σύστημα ακριβέστερο και σαφέστερο.
(βλ. λχ την ενοποίηση των καταλήξεων αορίστου των βαρύτονων ρημάτων και των ρημάτων εις- μι,  σταμάτησε τις παρανοήσεις που δημιουργούσαν οι τύποι σε -κα, -κας, -κε που θύμιζαν παρακείμενο). Όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, "τὰ πάντα ρεῖ, τὰ πάντα χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει".  Το να έχουμε την απαίτηση να παραμείνει κάτι το ίδιο δεν είναι φυσικό.


Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως μια γλώσσα δεν πεθαίνει ποτέ, όταν αλλάζει. Πεθαίνει, όταν οι ομιλητές της αποφασίζουν (π.χ. γιατί τη θεωρούν μειωμένου κύρους) ή αναγκάζονται (π.χ από το επίσημο κράτος) να μην τη χρησιμοποιούν. Γι' αυτό και η ελληνική και η αγγλική, για τις οποίες επί αιώνες προφητεύεται ο όλεθρος και ο θάνατος, ζουν και βασιλεύουν.

Eξαιρετικό!!!

[para5]

Αὐτὰ ποὺ γράφεις εἶναι ἐντελῶς ἀνακριβῆ καὶ ἀνυπόστατα.
Ἂν ἔχης ἐπιχειρήματα, νὰ τὰ διαβάσουμε καὶ νὰ τὰ σχολιάσουμε!!!

Αν ανοίξεις μία ιστορία της ελληνικής γλώσσας ή και λογοτεχνίας, θα βρεις αρκετές πληροφορίες για όσα γράφω. Επιχειρήματα δεν πρόκειται να βρεις ούτε εγώ σκοπεύω να σου δώσω. Το επιχείρημα προϋποθέτει προσπάθεια πειθούς, και εγώ δεν σκοπεύω να σε πείσω, ειδικά για κάτι που είναι κοινός τόπος και ιστορική αλήθεια.

[catwoman2]

Το σύστημα τονισμού δημιούργηθηκε εξ αρχής, για να καλύψει μια και μόνο ανάγκη: Να βοηθήσει τους ομιλητές να τονίζουν ορθότερα τις λέξεις. Ήταν πρακτικό το θέμα. Το πολυτονικό απέδιδε την προσωδιακή προφορά των αρχαίων ελληνικών, όπως σήμερα το μονοτονικό αποδίδει τη δυναμική προφορά των νέων ελληνικών. Δεν ήταν η κατάργηση του πολυτονικού που σταμάτησε την προσωδία εν μία νυκτί. Αυτό είχε συμβεί πολλούς αιώνες πιο πριν.

Επομένως, από αυτήν την άποψη, όσο παράταιρο θα μου φαινόταν να δω αρχαία κείμενα γραμμένα με μονοτονικό, τόσο παράταιρο είναι να βλέπω και νέα ελληνικά γραμμένα στο πολυτονικό. Ή για να το διαφορετικά, καλό είναι να μαθαίνουν τα παιδιά το πολυτονικό στο πλαίσιο του μαθήματος των αρχαίων ελληνικών, αλλά εντελώς παράλογο να το μαθαίνουν στο πλαίσιο των νέων ελληνικών.

Τώρα όσον αφορά τη συνεισφορά του πολυτονικού στην όξυνση της αντίληψης, είναι σίγουρο ότι οποιαδήποτε νοητική δραστηριότητα οξύνει την αντίληψη και την κρίση. Το πολυτονικό είναι μια νοητική δραστηριότητα, όχι όμως και η μοναδική, για να ισχυρίζομαστε ότι όποιος δεν το μαθαίνει είναι μειωμένης αντίληψης. Δηλαδή, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι,  που έγραφαν σε ατονικό σύστημα, ήταν όλοι μειωμένης αντιλήψεως; Γιατί αρκετοί από αυτούς έγραψαν λαμπρές σελίδες στην ιστορία του πνεύματος.



Φοβάμαι ότι όλη αυτή η συζήτηση περί πολυτονικού έχει πάντα την ίδια κατάληξη: ένα καζάνι όπου μπαίνουν αυθαίρετα και άκριτα όλες οι "πληγές του Φαραώ" που "πλήττουν" ή ενδεχομένως να "πλήξουν" τη γλώσσα (μονοτονικό, ατονικό, φωνητική γραφή, λατινικό αλφάβητο, κάθε είδους γλωσσικές διαφοροποιήσεις), πληγές που οδηγούν αναπόδραστα στην καταστροφή της γλώσσας.
Πρόκειται για μια κινδυνολογία κοινή επί αιώνες σε αρκετές χώρες, ιδίως σ' αυτές που έχουν επιδείξει σημαντική λογοτεχνική παράδοση στο παρελθόν (πχ. Ελλάδα, Αγγλία).


Αυτή η κινδυνολογία περί γλωσσικής παρακμής  εδράζεται  στην προκατάληψη λόγω άγνοιας, συνήθειας, ανασφάλειας ή ακόμα και λόγω συμφέροντος.

Κάποιοι αγαπούν τη γλώσσα τους, αλλά φοβούνται ότι οποιαδήποτε αλλαγή θα αλλοιώσει τη γλωσσική ή και την εθνική τους ταυτότητα ή ότι θα δυσχεράνει την επικοινωνία τους. Προτιμούν λοιπόν τη σιγουριά του συνηθισμένου (πόσω μάλλον αν το γλωσσικό παρόν/παρελθόν είναι καταξιωμένο στη συνείδησή τους) από την ανασφάλεια του καινούργιου.

Κάποιοι άλλοι έχοντας συσωρεύσει σημαντικό συμβολικό κοινωνικό κεφάλαιο από την τέλεια γνώση της γλώσσας και σπεύδουν να το διαφυλάξουν στηλιτεύοντας άκριτα οποιαδήποτε γλωσσική παρέκκλιση ως δείγμα άγνοιας και ελλιπούς μόρφωσης.


Όλοι αυτοί αγνοούν ή αρνούνται να παραδεχθούν ότι η γλώσσα, όπως και όλοι οι κώδικες επικοινωνίας, βασίζεται στη σύμβαση. Επομένως, οποιαδήποτε αλλαγή υφίσταται δεν είναι εκ προοιμίου καλή ή κακή. Συνήθως, είναι απλώς φυσική, χωρίς να λείπουν και οι περιπτώσεις κατά τις οποίες η αλλαγή κάνει το σύστημα ακριβέστερο και σαφέστερο.
(βλ. λχ την ενοποίηση των καταλήξεων αορίστου των βαρύτονων ρημάτων και των ρημάτων εις- μι,  σταμάτησε τις παρανοήσεις που δημιουργούσαν οι τύποι σε -κα, -κας, -κε που θύμιζαν παρακείμενο). Όπως έλεγε και ο Ηράκλειτος, "τὰ πάντα ρεῖ, τὰ πάντα χωρεῖ καὶ οὐδὲν μένει".  Το να έχουμε την απαίτηση να παραμείνει κάτι το ίδιο δεν είναι φυσικό.


Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως μια γλώσσα δεν πεθαίνει ποτέ, όταν αλλάζει. Πεθαίνει, όταν οι ομιλητές της αποφασίζουν (π.χ. γιατί τη θεωρούν μειωμένου κύρους) ή αναγκάζονται (π.χ από το επίσημο κράτος) να μην τη χρησιμοποιούν. Γι' αυτό και η ελληνική και η αγγλική, για τις οποίες επί αιώνες προφητεύεται ο όλεθρος και ο θάνατος, ζουν και βασιλεύουν.

συναδελφε σε θαυμαζω για τον τροπο που εκφραζεσαι και υποστηριζω 100% την αποψη σου !ειναι αποστομωτικη!