Έκθεση Γ' Λυκείου

[bikini]

Και σαφής έγινες και ωραία τα γράφεις, συνάδελφε daffyduck! 

Περιμένουμε και άλλα εδώ: http://www.pde.gr/forum/index.php?topic=7852.270 

[PDE ads]

[apri]

Οι διαφορές που περιγράφεις (19 με 11) είναι εξαιρετικά ακραίες και πραγματικά η εξαίρεση στον κανόνα. Σίγουρα σημαίνουν ότι κάποιος από τους δύο έχει κάνει λάθος και στο 90% των περιπτώσεων η αλήθεια - όσο κι αν δεν μας αρέσει - είναι κάπου στη μέση, ούτε στο 19 ούτε στο 11. 

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι η εξαίρεση τελικά. Θυμάμαι ότι, όταν είχα δώσει Πανελλήνιες εγώ, ενώ το θέμα ήταν εξαιρετικά απλό (αφορούσε το διάλογο) κατά ένα περίεργο λόγο όλοι οι καλοί μαθητές του σχολείου είχαν γράψει κάτω από 15 και όσοι μετά βίας περνούσαν την τάξη  είχαν πάρει 18άρια. (Θυμάμαι μάλιστα μια κοπέλα που μου έλεγε ότι ως βασική προϋποθεση του διαλόγου είχε θέσει το να υπάρχει διερμηνέας!) 
Εμένα μου είχε βάλει ο πρώτος 12 και ο δεύτερος 18 (17-18 υπολόγιζα ότι είχα γράψει) και ο τρίτος έβαλε ακριβώς τα ίδια μόρια με τον πρώτο (το να πετύχει ακριβώς τα ίδια μόρια στην κλίμακα του 100 μού φάνηκε τότε περίεργο). Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο παρατηρήθηκε με όλους όσους γράφαμε γενικά καλά. Αποτέλεσμα: Οι κακοί μαθητές φυσικά δεν πέρασαν πουθενά γιατί στα υπόλοιπα μαθήματα είχαν πατώσει και οι υπόλοιποι αναγκαστήκαμε να ξαναδώσουμε την επόμενη χρονιά έκθεση, για να περάσουμε στη σχολή της αρεσκείας μας.

Επομένως, αφού η διόρθωση του συγκεκριμένου μαθήματος είναι τόσο υποκειμενική και ελεύθερη, δεν θα έπρεπε κάποια στιγμή να πάψει να καθορίζει τις τύχες των παιδιών;

[drew]

      Σε συνέχεια όσων γράφει η apri, στην Ελλάδα  κάνουν την έκθεση υποκειμενική και ελεύθερη για λόγους θέσεων στο πανεπιστήμιο. Όταν δουν ότι τα παιδιά τα της θετικής κατεύθυνσης τα έχουν πάει καλά τα χτυπούν στην έκθεση και μαζί θα συμπαρασύρουν και τα παιδιά τεχνολογικής και θεωρητικής. Το ίδιο κάνουν και με τη λογοτεχνία κατεύθυνσης... Άλλο θέμα εκεί... Σχετικά με την έκθεση είναι ότι οι διορθωτές στην ουσία "λογοκρίνουν" τα επιχειρήματα μαθητών 17-18 ετών και κρίνουν με βάση βοηθήματα ή τις δικές του γνώσεις, γεγονός που δεν επιτρέπεται στο εξωτερικό. Με μια συνάδελφο που διδάσκει γαλλικά μου εξηγούσε πως έχουν και αυτοί ένα βαθμολόγιο στην έκθεση (νομίζω μου το είπε scema) που αξιολογείται με συγκεκριμένη βαθμολογία στο λεξιλόγιο, συντακτικό, γραμματική, διάρθρωση (πολύ σημαντικό όταν βαθμολογούν εκθέσεις στο εξωτερικό), κτλ.
Στην Ελλάδα οι φιλόλογοι βλέπουν μια φορά την έκθεση, παίζει (θέλω να πιστεύω) κάποιο  ελάχιστο(πιστεύω ακράδαντα) ρόλο η σύνταξη και η γραμματική και αξιολογούν μετά τα επιχειρήματα. Στις άλλες χώρες, βέβαια, δεν διαννοούνται να το κάνουν αυτό. Αν γράψει για π.χ. ένας μαθητής πιστεύω ότι πρέπει να αντικατασταθούν τα βιβλία για αυτούς τους λόγους, τότε είναι υποχρεωμένος ο διορθωτής να το δεχτεί αρκεί να το στηρίζει! Στην Ελλάδα πάει άκλαυτος αυτός που θα το γράψει αυτός. Μήπως εδώ κρίνουν τα πιστεύω του κάθε αυριανού πολίτη; Τώρα όσο για την κούραση των διορθωτών , είναι ντροπή να το λέμε σαν δικαιολογία για ευνόητους λόγους (και οι γιατροί κουράζονται, αλλά δεν σκοτώνουν κόσμο, και οι δικηγόροι κουράζονται, αλλά δεν κλείνουν μεσα τον κόσμο, κτλ)
   Εγώ, ειλικρινά χάρηκα που ο duffyduck (και πρέπει να πω ένα μπράβο, γιατί λίγοι φιλόλογοι το κάνουν, αρκετοί θεωρούνται αυθεντίες) εντόπισε αυτά τα οποία περιγράφουμε και είναι διατεθειμένος για συζήτηση, ώστε να αλλάξει και λίγο αυτό το σύστημα. Μακάρι κάποτε να αλλάξει το σύστημα, γιατί το μάθημα είναι από τα πιο σημαντικά και για τον πολιτισμό του τόπου μας, άσχετα αν πολλοί δεν το καταλαβαίνουν.
   Πάντως, οι βαθμολογικές αποκλίσεις τείνουν να γίνουν ο κανόνας...αυτό είναι ντροπή

[daffyduck]

Drew, θα διαφωνήσω  στο σημείο με τους γιατρούς: γίνονται ΑΠΕΙΡΑ ιατρικά λάθη, και λόγω κούρασης των γιατρών (έως εξάντλησης, ειδικά σε ημέρες εφημερίας) και λόγω αμέλειας και ανευθυνότητας.  Για τους δικηγόρους - και για τη σύγκριση με τους φιλολόγους-διορθωτές - θα ήθελα απλά να μην αρχίσω καν να σχολιάζω.

Δηλαδή συγνώμη κιόλας, αλλά το παρουσιάζεις λίγο σαν το μόνο πράγμα που λειτουργεί στραβά στη χώρα είναι οι φιλόλογοι που βαθμολογούν έκθεση....

Γενικά είμαι ανοιχτός σε κάθε μα κάθε κριτική και συζήτηση, ήθελα απλά να παρακαλέσω για λίγη προσοχή σε όρους όπως: "ντροπή" κλπ -για ένα επιχείρημα που χρησιμοποίησα και έχω πολύ καλό λόγο που το έκανα και ξέρω και τι λέω. Η κούραση του διορθωτή ΕΙΝΑΙ ένα υπαρκτό φαινόμενο και πολύ ανθρώπινα το παραδέχτηκα, και ευτυχώς υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες γι'αυτό. Δεν είναι ντροπή.

Για τα υπόλοιπα που γράφεις θα σου πω και πάλι πόσο δίκιο έχεις και - αν αυτό είναι παρήγορο, που για μένα είναι - να ξέρεις ότι δεν ξέρω ΚΑΝΕΝΑΝ νέο φιλόλογο σε σχολείο (και γνωρίζω αρκετούς) που να μην τον τρώει κυριολεκτικά το άγχος για την υποκειμενικότητα στη βαθμολόγηση όταν διορθώνει έκθεση, να μην αναρωτιέται που είναι η γραμμή ανάμεσα στο "αξιολογώ τον τρόπο στήριξης των επιχειρημάτων του μαθητή" και "διαφωνώ με αυτά και τούτο επηρεάζει τη βαθμολογία μου", για τη βαρύτητα που πρέπει να έχουν τα επιμέρους σημεία που στοιχειοθετούν τις έννοιες "δομή", "έκφραση" κλπ. Πραγματικά ατελείωτη συζήτηση και γενικώς δεν έχουμε και καμία βοήθεια από πουθενά, καθώς οι μεν "οδηγίες" - ο Θεός να τις κάνει - του Π.Ι. είναι το απαύγασμα της αοριστολογίας (εν ονόματι της αυτονομίας και αυτενέργειας του εκπαιδευτικού...), οι σχολικοί σύμβουλοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά ("δεν υπάρχουν συνταγές συνάδελφε" - μόνιμη επωδός), ενώ, τέλος, οι παλιότεροι συνάδελφοι "ξέρουν με την πρώτη ματιά τι ψάρια πιάνει το γραπτό και δεν χρειάζεται να πολυασχοληθούν" και "Θα το μάθεις κι εσύ με τον καιρό" (αυτό το τελευταίο με ανατριχιάζει όταν σκέφτομαι τι μπορεί να υπονοεί)....

Μ' αυτά και μ'αυτά είμαι ένα (πολυ πολύ) μικρό βήμα πριν την οριστική απόφαση να μην ξαναδιδάξω ΠΟΤΕ έκθεση (όσο μπορώ να το αποφύγω)...

Και έχω και δύο ερωτήσεις για σένα:
α) ασχολείσαι γενικά με τη διόρθωση έκθεσης; δείχνεις καλά ενημερωμένος/η για τα προβλήματα. Όταν διορθώνεις εσύ, τι τακτική ακολουθείς; πως βαθμολογείς; πώς ξεπερνάς τις διάφορες "παγίδες";
β) έστω ότι θέλουμε να στηρίξουμε το επιχείρημα: "τα βιβλία πρέπει να καταργηθούν". Τι εννοούμε ακριβώς: "επιτυχημένη στήριξη"; Δηλαδή τι αν διάβαζες εσύ σε γραπτό μαθητή θα θεωρούσες επιτυχή τεκμηρίωση, ώστε να το βαθμολογήσεις με το μέγιστο αριθμό μονάδων; Γιατί και σε μας λένε "οποιαδήποτε άποψη, αν είναι σωστά τεκμηριωμένη, είναι αποδεκτή" αλλά αυτό το "σωστά τεκμηριωμένη" σηκώνει ίσαμε ένα κουβά νερό!!!!

[PDE ads]

[bikini]

Διδάσκω έκθεση Α' Λυκείου.
Πέρσι δίδασκα

[apri]

Ποια θεωρώ ότι είναι τα προβλήματα στην έκθεση.

1. Με το να καθορίζει την εισαγωγή ή όχι στα πανεπιστήμια αναγκάζονται όλοι να προσαρμόζουν αναλόγως το κείμενό τους ως προς την έκφραση και το περιεχόμενο, έτσι ώστε να αρέσει στους εξεταστές. Έτσι το προσωπικό στίγμα του μαθητή (προσωπική έκφραση, προσωπικές απόψεις) χάνεται.

2. Ζητούμενο είναι απλώς ο μαθητής να μπορεί  να διατυπώνει τα νοήματά του με ευχέρεια, ακρίβεια και με κάποια λογική σειρά.
Η συγγραφή δοκιμίου όμως ως είδος απαιτεί κάτι παραπάνω από αυτό. Απαιτεί εκφραστική δεινότητα (που εν μέρει είναι και χάρισμα) και κυρίως βαθιά γνώση του θέματος.
Δεν μπορεί όμως ένας άνθρωπος, ειδικά σε νεαρή ηλικία, να έχει άποψη επί παντός επιστητού και μάλιστα να μπορεί να καταγράψει αιτίες, αποτελέσματα και λύσεις. Έτσι το παιδί αναγκάζεται να γράφει γενικολογίες (π.χ τα πάντα θα τα λύσει η ανθρωπιστική παιδεία) και "δανεικές" απόψεις δοκιμιογράφων κλπ τις οποίες δέχεται συνήθως άκριτα ή να καταφεύγει σε συναισθηματισμούς και λυρικές περιγραφές, για να καλύψει την απουσία ισχυρών επιχειρημάτων.

4. Η αξιολόγηση της έκθεσης στηρίζεται σε υποκειμενικά κριτήρια. Η κούραση του εξεταστή, η έλλειψη χρόνου κλπ απλώς δυσχεραίνουν την κατάσταση. Είναι σίγουρο ότι ακόμα και αν έπρεπε να κρίνουμε καταξιωμένους χειριστές του λόγου (συγγραφείς, δοκιμιογράφους, δημοσιογράφους), θα υπήρχε μεγάλη διαφορά στη βαθμολόγηση.

Σχετικά με τη βαθμολόγηση της έκθεσης έχουν γίνει παγκοσμίως αρκετές έρευνες. Στο παρακάτω link μπορείτε να διαβάσετε κάποια κοινά συμπεράσματα http://users.dra.sch.gr/papangel/sch/lan/_vathmologisi.htm

[drew]

Μ' αυτά και μ'αυτά είμαι ένα (πολυ πολύ) μικρό βήμα πριν την οριστική απόφαση να μην ξαναδιδάξω ΠΟΤΕ έκθεση (όσο μπορώ να το αποφύγω)...

Και έχω και δύο ερωτήσεις για σένα:
α) ασχολείσαι γενικά με τη διόρθωση έκθεσης; δείχνεις καλά ενημερωμένος/η για τα προβλήματα. Όταν διορθώνεις εσύ, τι τακτική ακολουθείς; πως βαθμολογείς; πώς ξεπερνάς τις διάφορες "παγίδες";
β) έστω ότι θέλουμε να στηρίξουμε το επιχείρημα: "τα βιβλία πρέπει να καταργηθούν". Τι εννοούμε ακριβώς: "επιτυχημένη στήριξη"; Δηλαδή τι αν διάβαζες εσύ σε γραπτό μαθητή θα θεωρούσες επιτυχή τεκμηρίωση, ώστε να το βαθμολογήσεις με το μέγιστο αριθμό μονάδων; Γιατί και σε μας λένε "οποιαδήποτε άποψη, αν είναι σωστά τεκμηριωμένη, είναι αποδεκτή" αλλά αυτό το "σωστά τεκμηριωμένη" σηκώνει ίσαμε ένα κουβά νερό!!!!

  Αρχικά, να πω ότι το "ντροπή" δεν πήγαινε για αυτά που είπες, προς Θεού, ίσα ίσα είπα ότι είμαι σίγουρος πως είσαι αξιόλογος, αν και δεν χρειάζεσαι να στο πω, όλοι το καταλαβαίνουν από τις απαντήσεις που δίνεις. Το ότι κατανοείς ότι ασχολείσαι με θεωρητική επιστήμη και το ότι είσαι έτοιμος για συζήτηση και κριτική (απαραίτητα στις θεωρητικές επιστήμες) αποδεικνύει πως είσαι αξιόλογος. Το είπα γιατί σε μια συζήτηση που είχαμε με άλλους συναδέλφους, βλέπω να το χρησιμοποιούν με το παραμικρό και εντάξει δεν μπορούμε να το έχουμε σαν καραμέλα. Πρέπει να βρούμε τρόπους αντμετώπισης.
  Έρχομαι στις ερωτήσεις σου:
α) Αχολούμουν μέχρι πρόσφατα γενικά με τη διόρθωση της έκθεσης, εδώ και 1,5 χρόνο γύρισα από Αγγλία (προσωπικοί λόγοι) όπου δίδασκα εκεί Αγγλικά σε ιδιωτικό σχολείο, με αποτέλεσμα να ασχολούμαι, πλέον, με εκθέσεις για τα διπλώματα Αγγλικών (κυρίως Cambridge). Το πάθος που έχω για την έκθεση οφείλεται, ίσως και στο μεταπτυχιακό μου... Τα προβλήματα με τη διόρθωση τα συνειδητοποίησα μετά το πρώτο δοκίμιο που έγραψα στο Πανεπιστήμιο. Μετά την απογοήτευση των Πανελληνίων στην έκθεση πήγα στην Αγγλία και αναγνωρίστηκε το γράψιμό μου. Είχα κάνει ένα μικρό λάθος στο δοκίμιο στη στήριξη μια ιδέας που είχα για τη διδασκαλία και όταν πήγα στον καθηγητή να του το πω μου είπε πως με αυτό το λάθος το γραπτό μου έγινε καλύτερο και ότι είχε χρόνια να διαβάσει τέτοιο γραπτό. Για να το καταλάβω μου είπε πως η έκθεση είναι ένα δέντρο με πολλά κλαδιά. Αυτά τα κλαδιά ξεχωριστά δεν κάνουν το δέντρο, όμως, όλα τα κλαδιά μαζί είναι το δέντρο (σε ελεύθερη μετάφραση). Ύστερα σε μια συζήτηση με έναν Άγγλο συμφοιτητή μου, μου εξήγησε ότι δεν είναι χύμα τα πράγματα και ότι στα σχολεία υπάρχουν ειδικά βαθμολόγια τα οποία κατανέμουν καταλλήλως τους βαθμούς.
    Αυτές οι εμπειρίες με έκαναν να ανοίξω τους ορίζοντές μου και να αρχίσω να σκέφτομαι έναν άλλο τρόπο διόρθωσης διαφορετικό από το ξερό γράψιμο.

[olgalia]

Διδάσκω έκθεση Α' Λυκείου.
Πέρσι δίδασκα

[karousel]

Συμφωνώ απολύτως! Εγώ ( δε μου αρέσει καθόλου το εγώ, αλλά είναι απαραίτητο εδώ) έγραψα έκθεση πριν πολλά χρόνια 18,5 χωρίς φροντιστήριο. Δεν ήμουν καμιά ιδιοφυία, αλλά διάβαζα πολλά λογοτεχνικά βιβλία και καθημερινά εφημερίδα (ευτυχώς ο μπαμπάς μου τη θεωρούσε απαραίτητη καθημερινή συνήθεια και από αυτόν τη συνήθισα κι εγώ). Αυτό μου έδωσε ενημέρωση για πάρα πολλά θέματα και με εξοικείωσε με την ορθή γραφή, τουλάχιστον συντακτικά και γραμματικά. Σήμερα τα παιδιά δεν έχουν ουσιαστική ενημέρωση για κανένα θέμα, πλην ίσως ελαχίστων. Ακόμη και τα βοηθήματα όσο πάνε έχουν σχεδιαγραμματική μορφή. Έτσι δεν έχουν επαφή με συνεχή ροή γραπτού λόγου. Μου έχουν τύχει πολλές εκθέσεις στην τρίτη λυκείου που είναι αναπαραγωγή σχεδιαγραμμάτων με ελάχιστες προσθήκες ή και καθόλου. Έχω διορθώσει έκθεση όπου δεν υπήρχαν καν ρήματα, μόνο τα ουσιαστικά, όπως τα είχε απομνημονεύσει από το σχεδιάγραμμα. Πού να τη βρεις μετά την πρωτοτυπία σκέψης; ποιος έχει ακούσει ή διαβάσει πάνω από τρεις συνεχείς φράσεις, ακόμη και για θέματα που είναι της "μόδας' (διαδίκτυο, προβλήματα παιδείας κλπ.), εκτός του μαθήματος της έκθεσης; Έτσι όλα είναι γι΄αυτούς μάθημα, και σαν τέτοια αντιμετωπίζονται.

[daffyduck]

Με πετύχατε πάνω ακριβώς που έγραφα τα ίδια πράγματα σε απάντηση...

Όσο και να διδάξεις κάποιον έκφραση, λεξιλόγιο κλπ, το μόνο που θα καταφέρεις είναι ο λόγος του να είναι τεχνητός, ψυχρός και χωρίς πνοή, αν δεν βιώνει πραγματικά αυτά που γράφει.

Πώς να γράψεις αυτά τα περίφημα "άρθρα" που ζητάνε αν κάθε, μα κάθε Κυριακή για τα χρόνια που είσαι στο Λύκειο τουλάχιστον δεν ξεφυλλίζεις εφημερίδες ώστε να διαβάσεις 3-4 άρθρα τη φορά, για να καταλάβεις τί είναι επιτέλους αυτό το "άρθρο", πώς το γράφουμε, τι στυλ έχει, τι θεματολογία, τι ύφος κλπ....Κι όχι μόνο αυτό, πώς να γράψεις όταν ποτέ δεν έχεις κληθεί να μπεις σε αυτό το ρόλο σε πραγματικές συνθήκες; Πόσα σχολεία άραγε εκδίδουν πράγματι την περίφημη "σχολική εφημερίδα" που παίζει στα μισά θέματα που πέφτουν, ώστε να έχουν οι μαθητές την ευκαιρία να δημοσιεύσουν ΟΝΤΩΣ άρθρα με τις απόψεις τους εκεί;

Και πόσοι "Δήμοι" και "Σύλλογοι Γονέων και Κηδεμόνων" διοργανώνουν όντως "εκδηλώσεις", στις οποίες τα παιδιά μπορούν να μιλήσουν - με τον τρόπο τους και στο επίπεδό τους - για κοινωνικά ζητήματα κάνοντας μια "διάλεξη" ή ακούγοντας άλλους;;;;

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάτη τα τελευταία χρόνια στο μάθημα της Έκθεσης από αυτό το δήθεν "επικοινωνιακό πλαίσιο", το οποίο καλεί τα παιδιά να υποκριθούν περιστάσεις στις οποίες το ίδιο το σχολικό σύστημα δεν τους έχει δώσει ποτέ την ευκαιρία να βιώσουν!!!!  Πρέπει απλά να τα φανταστούν όλα!!!!

[bikini]

Πρέπει απλά να τα φανταστούν όλα!!!!

Και να γράψουν κάτι για το οποίο δεν έχουν ιδέα...
Ουτοπικό μάθημα η έκθεση...

[Πέτρος]

Θα ήθελα τη γνώμη σας σχετικά με το μάθημα της Έκθεσης γιατί έχω λιγάκι μπερδευτεί.
Ζητάτε από τους μαθητές να προσέχουν ώστε η κάθε παράγραφος να έχει θεματική πρόταση και μετά να αναλύουν μόνο αυτό που έχουν αναφέρει στη θεματική πρόταση π.χ μόνο ό,τι σχετίζεται με την προσφορά της οικογένειας;
Ή επειδή υπάρχει περιορισμός ως προς την έκταση του κειμένου που θα γράψουν τους ζητάτε να προσπαθήσουν να εντάξουν όσα περισσότερα μπορούν μέσα στο κείμενό τους χωρίς να ασχολούνται με θεματικές περιόδους.
Με λίγα λόγια δίνουμε βάση στη δομή του κειμένου και γράφουμε μια έκθεση με 4-5 παραγράφους που η κάθε μια περιορίζεται μόνο σε αυτό που καθορίζει η θεματική της πρόταση ή προσπαθούμε να συμπεριλάβουμε όσο γίνεται περισσότερα στοιχεία ώστε να καλύψουμε με πληρότητα το περιεχόμενο;

[Sun]

Φίλε, Petro !
Θέτεςι ένα θέμα πολύπλοκο και πολύσυνθετο. Εχω εμπειρία στο μάθημα 14 χρόνων . Προτοιμάζω βασικά μαθητές Γ' Λυκείου. η Έκθεση κειμένου δεν έχει αυστηρούς κανόνες και γι'αυτό εξάλλου, ενώ υπάρχει κεφάλαιο στη

[daffyduck]

Σωστά όσα γράφει η Sun.

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να διασφαλίζεται η νοηματική συνοχή (άρα ναι, είναι απολύτως απαραίτητο το κύριο μέρος της παραγράφου να σχετίζεται άμεσα με τη θεματική της περίοδο) ενώ πρέπει σαφώς να αποφύγεις τη στείρα, απανωτή παράθεση στοιχείων για το θέμα υπό μορφή "σημειώσεων" σχεδόν, χωρίς ανάπτυξη. Από αυτό που ζητάει το θέμα (πχ αίτια, συνέπειες, τρόποι αντιμετώπισης ενός φαινομένου) θα βάζεις τους μαθητές σου να επιλέξουν από 2 -3 για την κάθε περίπτωση, τα πιο σημαντικά, και αυτά να αναπτύσσουν. Στις Πανελλήνιες φαντάσου ότι περιμένουμε να δούμε από 3 παράγοντες για κάθε ένα από τα -συνήθως 2 -ζητούμενα του θέματος (πχ 3 αίτια + 3 τρόπους αντιμετώπισης). Δεν χρειάζεται δηλ. μια έκθεση να περιέχει ΟΛΑ τα αίτια ενός φαινομένου ή ΟΛΟΥΣ τους τρόπους αντιμετώπισης, κάτι που άλλωστε θα ήταν αδύνατον πρακτικά χωρίς το κείμενο να γίνει χαοτικό!