Έκθεση Γ' Λυκείου

[Εγώ είμαι]

ypernouli η διαίρεση παραμένει και αναλύονται τα μέλη  της

[PDE ads]

[thanphis]

Άρα, η θεματική μπορεί να είναι δύο προτάσεις;;;

Υπάρχει και περίπτωση η θεματική να μην είναι ολόκληρη μία περίοδος; 

Ναι, έχει τύχει και σε πανελλαδικές να είναι δύο περίοδοι αν θυμάμαι καλά... Μπορεί να είναι η θεματική και μέχρι άνω και κάτω τελεία ή και μέχρι άνω τελεία.

Μια που πιάσαμε τρόπους ανάπτυξης, να ρωτήσω κάτι που δεν έχω ξεκαθαρίσει: σε μια παράγραφο που αναπτύσσεται με διαίρεση και μετά στις λεπτομέρειες συγκρίνονται τα δύο μέλη, τότε έχουμε και σύγκριση/ αντίθεση;

Για παράδειγμα: (Θ.Π.) Οι επιστήμες είναι είτε ανθρωπιστικές είτε θετικές. Από τη μία οι θετικές... . Οι ανθρωπιστικές όμως... (κλπ).
Και αν όντως έχουμε σύγκριση/αντίθεση, σε πολλές παραγράφους με διαίρεση δεν λανθάνει συγκρ/ αντίθεση?

2004, Παπανούτσος, η άσκηση ζητούσε δομή και τρόπο ανάπτυξης:

Αξιοπρόσεχτη η παρατήρηση. Δεν αληθεύει όμως στη δική μας εποχή. Γιατί σήμερα και τα παιδιά είναι πολύ διαφορετικά από άλλοτε και ο αέρας, το «κλίμα» του σχολείου έχει αλλάξει. Παλαιότερα ο μαθητής περίμενε να φωτιστεί αποκλειστικά και μόνο από το Δάσκαλό του. Σήμερα οι πηγές των πληροφοριών έχουν πολλαπλασιαστεί σε βαθμό εκπληκτικό και οι κρουνοί τους (η εφημερίδα, το περιοδικό, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση) ρέουν μέσα στο σπίτι. Μπορεί λοιπόν ο μαθητής, ανάλογα με τη δύναμη και την όρεξή του, να προμηθεύεται ελεύθερα και απεριόριστα «ειδήσεις» από όλες τις περιοχές της ανθρώπινης περιέργειας: ιστορικές, γεωγραφικές, βιολογικές, ανθρωπολογικές, φυσικής, χημείας, κοσμογραφίας, ηλεκτρολογίας, κάθε λογής «τεχνικής».

[thanphis]

Η σύγκριση - αντίθεση προϋποθέτει τη διαίρεση.

π.χ. Οι Ελληνίδες είναι είτε ξανθές είτε καστανές.
Διαιρετέα έννοια: Οι Ελληνίδες
Διαιρετική βάση: Το χρώμα των μαλλιών
Πηλίκο Διαίρεσης: Ξανθές - καστανές

Προχωρώντας ένα βήμα παραπάνω:

Οι Ελληνίδες είναι είτε ξανθές είτε καστανές. Οι καστανές θεωρούνται εξυπνότερες, αλλά δεν είναι τόσο εντυπωσιακές, ενώ οι ξανθές, από φθόνο, χαρακτηρίζονται χαζές, αλλά "γράφουν" καλύτερα στο φακό...

Τον τρόπο ανάπτυξης τον χαρακτηρίζουμε σύγκριση - αντίθεση, χωρίς να αναφέρουμε τη διαίρεση, καθώς αποτελεί προϋπόθεση της Σ/Α.

[ypernouli]

Η σύγκριση - αντίθεση προϋποθέτει τη διαίρεση.

π.χ. Οι Ελληνίδες είναι είτε ξανθές είτε καστανές.
Διαιρετέα έννοια: Οι Ελληνίδες
Διαιρετική βάση: Το χρώμα των μαλλιών
Πηλίκο Διαίρεσης: Ξανθές - καστανές

Προχωρώντας ένα βήμα παραπάνω:

Οι Ελληνίδες είναι είτε ξανθές είτε καστανές. Οι καστανές θεωρούνται εξυπνότερες, αλλά δεν είναι τόσο εντυπωσιακές, ενώ οι ξανθές, από φθόνο, χαρακτηρίζονται χαζές, αλλά "γράφουν" καλύτερα στο φακό...

Τον τρόπο ανάπτυξης τον χαρακτηρίζουμε σύγκριση - αντίθεση, χωρίς να αναφέρουμε τη διαίρεση, καθώς αποτελεί προϋπόθεση της Σ/Α.

Δεν το κατάλαβα... Δηλαδή και αν ακόμα στη Θ.Π. έχουμε σαφή διαίρεση (διαιρετέα έννοια, μέλη...) και αναλύονται τα μέλη στις λεπτομέρειες, εμείς τη μέθοδο την χαρακτηρίζουμε μόνο σύγκριση/αντίθεση;

[PDE ads]

[thanphis]

Αν αναλύονται κατ' αντιπαράθεση, θεωρώ ότι είναι Σ/Α.

Υπάρχει ένα δεδομένο που μάλλον μας διαφεύγει: πρώτα οι άνθρωποι έγραψαν άπειρα κείμενα και ύστερα οι φιλόλογοι ανακάλυψαν τους τρόπους ανάπτυξης... Έτσι, πολλές φορές συνυπάρχουν τρόποι ή κανείς από τους υπάρχοντες δε μας καλύπτει απόλυτα.
Ο Παπανούτσος, για παράδειγμα, όταν έγραφε προφανώς δεν έλεγε τώρα γράφω με σύγκριση και αντίθεση (a propos, στο σχολικό βιβλίο της

[ypernouli]

Συμφωνώ με όσα λες... Έλα όμως που η απάντηση αυτή δεν θα ήταν αρκετή εν όψει πανελλαδικών αν πέσουμε με τους μαθητές μου στο φροντιστήριο σε μια τέτοια παράγραφο... Αν τους πω ότι όλα είναι σχετικά μετά θα ακολουθήσει και η ερώτηση: και εμείς τι να κάνουμε σε τέτοια περίπτωση;

Πάντως αυτό που μου είπες για τη β' λυκείου έχεις δίκιο... θα το κοιτάξω. Με τη λογική αυτή διαίρεση έχουμε όταν δεν συγκρίνονται τα μέλη, σωστά?

Ευχαριστώ για την απάντηση και την επεξήγηση!

[thanphis]

Πανελλήνιες 2000:

"Στην έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής της UNESCO για την εκπαίδευση
στον 21ο αιώνα τονίζεται ότι η διά βίου εκπαίδευση πρέπει να στηρίζεται
στους παρακάτω τέσσερις πυλώνες, που αποτελούν διαφορετικά είδη
μάθησης: 1. Μαθαίνω πώς να αποκτώ τη γνώση, συνδυάζοντας ικανοποιητικά
μια ευρύτατη γενική παιδεία με τη δυνατότητα εμβάθυνσης σε ορισμένα
θέματα. 2. Μαθαίνω να ενεργώ με τέτοιον τρόπο, ώστε να αποκτώ όχι μόνο
επαγγελματική κατάρτιση αλλά και γενικότερα τη δυνατότητα να αντιμετωπίζω
διάφορες καταστάσεις και να εργάζομαι αρμονικά σε ομάδες. 3. Μαθαίνω να
συμβιώνω, κατανοώντας τους άλλους και έχοντας επίγνωση των κοινωνικών
αλληλεξαρτήσεων -συμβάλλοντας στην πραγματοποίηση κοινών δράσεων και
στη διευθέτηση των συγκρούσεων-, με σεβασμό στις αξίες του πλουραλισμού, της
αμοιβαίας κατανόησης και της ειρήνης. 4. Μαθαίνω να ζω με τέτοιον τρόπο,
ώστε να αναπτύσσω την προσωπικότητά μου και να μπορώ να ενεργώ με
μεγαλύτερη αυτονομία και περισσότερη κρίση και προσωπική υπευθυνότητα.
Για τον λόγο αυτόν η εκπαίδευση δεν πρέπει να παραμελεί την ανάπτυξη των
ατομικών δυνατοτήτων, τη μνήμη, τη λογική κρίση, την αίσθηση του ωραίου, τις
φυσικές ικανότητες του ατόμου και τη δεξιότητα της επικοινωνίας, με παράλληλη
ευαισθησία στη χρήση της μητρικής γλώσσας.

Καθαρή διαίρεση...

Κοίτα, αν εμπλακούμε στη συζήτηση σχολείο - φροντιστήριο - διαγωνίσματα - εξετάσεις, θα το ξημερώσουμε, χωρίς να καταλήξουμε κάπου. Κανείς δεν είναι η απόλυτη αυθεντία, γι΄αυτό κάθε χρόνο στην Έκθεση το 25 - 30% των γραπτών αναβαθμολογείται...

[Faidra_]

''Το θέμα των μειονοτήτων είναι πάντως πολυδιάστατο. Πέραν της θεωρητικής, ενδιαφέρουσα είναι η πρακτική αντιμετώπιση του, η οποία πρέπει να γίνεται με πολλή προσοχή, διότι μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες καταστάσεις διεθνούς αναταραχής. Εν πρώτοις, υπάρχει το ενδεχόμενο πολιτικής εκμετάλλευσης του μειονοτικού "μικροεθνικισμού'' από ορισμένες μεγάλες Δυνάμεις, ώστε να έχουν την ευχέρεια της προστασίας των μειονοτήτων και γενικότερα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εξάλλου , υποθάλπεται έτσι η τάση για αναθεώρηση των υφισταμένων συνόρων και για ακρωτηριασμό ή διαμελισμό των υπαρχόντων εθνικών κρατών , όταν τούτο συμφέρει κάποια ισχυρά κράτη. Τον ''μικροεθνικισμό'' υποδαυλίζουν επίσης και γειτονικά όμορα κράτη, τα οποία προβάλλοντας το ενδιαφέρον τους για την προστασία κάποιας συγγενικής μειονότητας, προωθούν επεκτατικές εδαφικές βλέψεις.''

Στην παραπάνω παράγραφο έχω αιτιολόγηση ή αίτιο αποτέλεσμα; Γίνεται να συνυπάρχουν και οι δύο μέθοδοι;

[moagniko]

Νομίζω και οι δύο τρόποι ανάπτυξης εντοπίζονται σε αυτή την παράγραφο.
Επίσης, απ' ό,τι έχω συζητήσει, γίνεται να έχουμε και τους δύο ταυτόχρονα.

Να ρωτήσω κάτι: η έκφραση Γι' αυτό... υποδηλώνει περισσότερο αιτιολόγηση ή αίτιο-αποτέλεσμα; Δηλαδή να διατυπώνεται μια θέση και να ακολουθεί αυτή η έκφραση.

[pontiki!!!]

Εσύ τι λες;

[pierre]

Αν έχουμε μόνο αίτια, είναι αιτιολόγηση, αν έχουμε αίτια και αποτελέσματα, τότε είναι αίτιο-αποτέλεσμα.

[thanphis]

Ο τρόπος ανάπτυξης παραγράφου, ουσιαστικά, καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο συνδέονται η θεματική περίοδος με τις λεπτομέρειες.
Πιο συγκεκριμένα, αν ο συγγραφέας στη θεματική περίοδο καταγράφει μια θέση / άποψη / εικασία / υπόθεση, και στη συνέχεια εξηγεί το γιατί συμβαίνει, τότε ο τρόπος ανάπτυξης είναι η αιτιολόγηση. Πρόκειται, δηλαδή, για την περίπτωση ενός επιχειρήματος / συλλογισμού, του οποίου το συμπέρασμα βρίσκεται στην αρχή της παραγράφου και ακολουθεί η τεκμηρίωσή του. Μάλιστα, ο συλλογισμός με αυτή τη μορφή θα είναι αντεστραμμένος επαγωγικός με τη μορφή αιτίου (τα τεκμήρια) - αποτελέσματος (το συμπέρασμα - θεματική) ΠΡΟΣΟΧΗ! Για να μην προκύψουν παρανοήσεις, ο τρόπος ανάπτυξης παραγράφου ΔΕΝ είναι το αίτιο - αποτέλεσμα, αλλά η αιτιολόγηση..
Αν, πάλι, στη θεματική καταγράφεται ένα γεγονός (αίτιο) και στις λεπτομέρεις παρατίθενται οι συνέπειές του, τότε ο τρόπος ανάπτυξης είναι το αίτιο - αποτέλεσμα.
Τέλος, αν στη θεματική καταγράφεται ένα γεγονός / άποψη / θέση, και στις λεπτομέρεις ο συγγραφέας περιγράφει το πώς εμφανίζεται, υλοποιείται, εκδηλώνεται, τότε ο τρόπος ανάπτυξης είναι τα παραδείγματα.

Φυσικά, οι τρόποι ανάπτυξης μπορεί να συνυπάρχουν (συνδυασμός μεθόδων). Το μόνο ζευγάρι που δύσκολα θα βρούμε είναι αυτό της σύγκρισης - αντίθεσης με την αναλογία.

Για παράδειγμα:

Το φυσικό περιβάλλον καταστρέφεται συστηματικά. Τα εργοστάσια ρυπαίνουν την ατμόσφαιρα, ξοδεύουμε ασύστολα τους υδάτινους πόρους αλλά και τις πολύτιμες πρώτες ύλες, ενώ χρησιμοποιούμε αφειδώς μη ανακυκλώσιμα υλικά. Αυτή η συμπεριφορά εδράζεται στη τάση του γρήγορου και ανεξέλεγκτου πλουτισμού των ατόμων που κινούν τα νήματα του καπιταλισμού αλλά και στην απουσία περιβαλλοντικής εκπαίδευσης των πολιτών. Μια τέτοια συμπεριφορά, όμως, θα οδηγήσει στην εξάντληση των πρώτων υλών, σε κλιματικές αλλαγές, στην τήξη των πάγων, στην όξινη βροχή. Χωρίς υπερβολή, τα παιδιά μας θα κυκλοφορούν με μάσκες οξυγόνου.

[ypernouli]

  Η περίπτωση πάντως που μου έχει κάνει εντύπωση είναι αυτή του "αποτελέσματος-αιτίας": (ΘΠ) Η κατάργηση της δουλείας οφείλεται στις ίδιες αιτίες που προκάλεσαν και την κατάργηση της αρχαίας δουλείας. (Λεπτομέρειες) Η πρώτη αιτία ήταν... Η δεύτερη ήταν... (σχολικό βιβλίο γ' λυκείου σελ. 283).

  Ουσιαστικά δηλαδή έχουμε την παράθεση του αποτελέσματος στη Θ.Π. και τα αίτια στις λεπτομέρειες: αίτιο αποτέλεσμα.

[thanphis]

Αφού τα αίτια βρίσκονται στις λεπτομέρεις, εξηγείται το γιατί, άρα είναι αιτιολόγηση...