μεθοδοι πειθαρχειας στο νηπιαγωγειο

[gspiropoylos]

Κάθυ δοκίμασέ το και με το ένα φρύδι σηκωμένο (βλέμμα "ουαι κι αλίμονό σου")  

..."Πιάνει" εξίσου και ο υπερβολικά χαμηλός τόνος φωνής!!!!! (υποδηλώνοντας "είμαι ένα βήμα πριν την έκρηξη"... )

Έχω να προτείνω και κάτι άλλο το οποίο το είδα να "δουλεύει" στην πράξη και μου άρεσε αφάνταστα.
Σε δειγματική που παρακολούθησα η συνάδελφος είχε "ορίσει" συγκεκριμένο τραγούδι-μουσική που παιζόταν από το κασετόφωνο για κάθε δραστηριότητα ρουτίνας. 'Αλλο για το "μαζεύουμε", άλλο για το "καθόμαστε στην παρεούλα", άλλο για το "στη σειρά για έξω", άλλο για το "σειρά για πλύσιμο χεριών και φαγητό", άλλο για το "παίρνουμε τσάντες και μπαίνουμε στο τρένο για αποχώρηση", άλλο για το "ώρα παραμυθιού" κλπ. Ο τόνος και το ύφος δε του τραγουδιού είχε φροντίσει ώστε να ταιριάζουν στο είδος της "δουλειάς" που έπρεπε να κάνουν τα παιδιά (πιο ξεσηκωτικά κομμάτια για το συμμάζεμα πχ της τάξης και τέτοια)
Κορίτσια ήταν απίστευτο το πώς "δούλευε" η συγκεκριμένη μέθοδος. Δεν χρειαζόταν να φωνάξει για τίποτα ή να δώσει εντολές για να κάνουν κάτι μια-δυο και τρεις φορές και άλλα παιδιά να μην ακούν, άλλα να κάνουν την πάπια   (τα γνωστά... )
Με το που άκουγαν τα παιδιά το συγκεκριμένο κομμάτι, σταματούσαν ό,τι έκαναν λες και μαγεύονταν!
Εγώ δεν το εφάρμοσα γιατί θεωρώ ότι είναι μίια μέθοδος που πρέπει να τη μάθουν από την αρχή (όπως οι κανόνες της τάξης) ώστε να τους γίνει βίωμα και να συνδέσουν τον ήχο του τραγουδιού με αυτό που πρέπει να κάνουν. Η δε μουσική για το "η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου και πρέπει να ηρεμήσετε" ήταν το κάτι άλλο...
Σκέφτομαι φέτος να το δοκιμάσω αλλά πρέπει να βρω τα "σωστά" κομμάτια!

Τι λες γιαυτό,για το τέλος των ελεύθερων δραστηριοτήτων;;

http://www.youtube.com/watch?v=fZP--HIiYsg
είναι το αγαπημένο μου 

[PDE ads]

[sophia_pap]

ποσο πολύ χαιρομαι που είμαι μέλος του pde!!!!  τι ωραία συζήτηση έχετε κανει!!!!
καταπληκτικες ολές οι αποψεις σας!!!

αν και εχω πολύ μικρή εμπειρία μέσα στην τάξη, θεωρώ πως το καθε παιδί έχει το "κουμπί" του!!!

Ritalamp,  sophie, οι εμπειριες σας και οι απόψεις σας, μας βοηθάνε πάρα πολύ!!!
ευχαριστώ πάρα πολύ γιατί είστε "μεγάλο σχολείο"

[kellykou]

To κείμενο αυτο το δινω σε γονείς που τα παιδια τους κανουν εκρηξεις θυμου. Νομιζω ομως οτι μπορει να σας βοηθησει και στο νηπιαγωγειο αν εχετε καποιο παιδακι που τσιριζει, ουρλιαζει, χτυπιεται και δεν ηρεμει με τιποτα.



ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΡΙΣΕΙς ΘΥΜΟΥ


Κρίσεις Θυμού

Την πρώτη φορά που θα δείτε το μικρό σας να πέφτει στο πάτωμα τσιρίζοντας, χτυπώντας πάνω κάτω χέρια και πόδια, ίσως ανησυχήσετε. Αν ανταλλάξετε πληροφορίες με γονείς που έχουν μεγαλύτερα παιδιά, θα ανακαλύψετε ότι πρόκειται για κάτι αρκετά συνηθισμένο. Και το πιο ήρεμο παιδί μπορεί να έχει ένα ξέσπασμα θυμού κατά τον πρώτο καιρό της ανεξαρτησίας του. Τα ξεσπάσματα θυμού είναι αρκετά τυπική συμπεριφορά σε αυτή την ηλικία. Το παιδί καταφεύγει σε αυτή, κάθε φορά που ματαιώνονται οι επιθυμίες του.

Οι κρίσεις θυμού θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι αποτέλεσμα απογοήτευσης, κάθε φορά που το παιδί θέλει να κάνει κάτι και οι επιδιώξεις του εμποδίζονται, ακόμα κι αν είναι κάτι ασήμαντο, όσο το να φάει ένα μπισκότο πριν το μεσημεριανό φαγητό. Κάθε φορά που δεν περνά το δικό του -και πολύ συχνά χωρίς σπουδαία αιτία- μπορεί να δείτε το παιδί να πέφτει κάτω στο πάτωμα, να κλωτσά, να φωνάζει, να κλαίει γοερά. Η διαφορά ανάμεσα στο τυπικό κλάμα και το ξέσπασμα θυμού είναι ότι το δεύτερο έχει τις περισσότερες φορές την εικόνα κρίσης.

Δεν έχει, όμως, πάντα ξεσπάσματα θυμού μόνο και μόνο επειδή ματαιώνονται οι επιθυμίες του. Η απλή εξήγηση γι’ αυτά τα ξεσπάσματα είναι ότι το παιδί έχει ελάχιστους τρόπους να εκδηλώσει τα συναισθήματά του. Δεν μπορεί να εκφραστεί ικανοποιητικά λεκτικά και δεν έχει ακόμα εξοικειωθεί με τις κοινωνικές δεξιότητες. Γι’ αυτό πολλές φορές διαπραγματεύεται έντονα, με αγένεια ή αγανάκτηση. Επίσης δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη την έννοια του χρόνου, πράγμα που σημαίνει ότι το «όχι τώρα» γι’ αυτό σημαίνει «ποτέ».

Το σημαντικό είναι να καταλάβετε ότι το παιδί δικαιούται να νιώθει το συναίσθημα του θυμού και επομένως να έχει και ξεσπάσματα, αν και στόχος μας είναι να μη φτάνει σε αυτά. Τα ξεσπάσματα θυμού συνήθως συμβαίνουν, γιατί είναι ακόμα ανώριμο να διαχειριστεί το θυμό που του προκαλεί η ματαίωση των επιθυμιών του. Όπως μάλιστα επισημαίνουν οι ειδικοί, τα συναισθήματα σε σχέση με τη λογική καταλαμβάνουν διαφορετικά τμήματα του εγκεφάλου. Οι ενήλικοι μπορεί να χρησιμοποιούν δύο διαφορετικά τμήματα ταυτόχρονα, δηλαδή να είναι θυμωμένοι αλλά ταυτόχρονα να σκέφτονται λογικά.

Τα παιδιά, όμως, και ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά δεν μπορούν πάντα να τα καταφέρουν. Έτσι πολλές φορές η συναισθηματική φόρτιση μπορεί να εκφραστεί με ένα ξέσπασμα. Τα ξεσπάσματα θυμού, λοιπόν, δεν είναι προσχεδιασμένα και το παιδί δεν προσπαθεί να σας εκμεταλλευθεί για να περάσει το δικό του. Μπορεί, όμως να το κάνει με χειριστική διάθεση, καθώς δοκιμάζει τις δυνάμεις του και τα όριά σας. Τις στιγμές αυτές οι γονείς δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν και ίσως αισθάνονται άσχημα, ιδιαίτερα όταν είναι μπροστά άλλοι. Ο βασικός μύθος, ότι δεν υποχωρούμε ποτέ στην επιθυμία του παιδιού, δεν ισχύει.

Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να διαπραγματευτείτε προσανατολίζοντας το παιδί από την παράλογη απαίτηση προς την πιο λογική και εφικτή. Αν όμως δείτε ότι δεν γίνεται τίποτε, δεν έχετε παρά να το αφήσετε να ξεσπάσει. Τις περισσότερες φορές μοιάζει με καταιγίδα που μετά ξεθυμαίνει. Κάθε φορά ωστόσο που έρχεστε αντιμέτωποι με μια τέτοια κατάσταση, το πρώτο πράγμα που πρέπει να σκεφτείτε είναι η ασφάλεια του παιδιού, δηλαδή να το προστατεύσετε, για να μη χτυπήσει. Απομακρύνετε, λοιπόν, χωρίς βίαιες κινήσεις το παιδί σε ένα μέρος ασφαλές και στη συνέχεια δείξτε ότι το αγνοείτε. Η καλύτερη άμυνα ωστόσο είναι η πρόληψη, πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να φροντίζετε να ενεργείτε έτσι, ώστε να προλαβαίνετε τις κρίσεις θυμού. Γι’ αυτό:

Παρατηρήστε πότε συμβαίνουν Όταν είναι πεινασμένο και κουρασμένο, γίνεται ανυπόμονο. Συνήθως τα ξεσπάσματα θυμού εμφανίζονται προς το τέλος της ημέρας, όταν το παιδί και οι γονείς είναι κουρασμένοι.

Προσανατολίστε το παιδί σε κάτι που το ευχαριστεί Λίγη μουσική, ένα παραμύθι. Δείξτε διάθεση να περάσετε χρόνο μαζί του ή προτείνετε να το πάτε μία βόλτα.

Πάρτε το αγκαλίτσα Η σωματική επαφή είναι κατευναστική και ανακουφιστική για τα παιδιά, τα οποία την έχουν περισσότερο ανάγκη απ’ όσο νομίζουμε.

Κάντε συμφωνίες και διακανονισμούς αποφεύγοντας τους εκβιασμούς Χρησιμοποιήστε απλές λέξεις, για να του δείξετε ότι καταλαβαίνετε ότι στενοχωριέται ή είναι θυμωμένο, αλλά αυτό που θέλει μπορεί να γίνει με άλλον τρόπο ή κάποια άλλη στιγμή.

Μην καταρρέετε κατά τη διάρκεια της κρίσης Αν αγχωθείτε ή θυμώσετε, χειροτερεύετε την κατάσταση. Η δική σας ψυχραιμία είναι αντανακλαστική για το παιδί. Το καλύτερο, λοιπόν, που έχετε να κάνετε κατά τη διάρκεια της κρίσης είναι να αδιαφορήσετε μέχρι αυτή να περάσει. Σε περίπτωση που το ξέσπασμα είναι έντονο και είναι παρόντες και άλλοι ή συμβαίνει σε δημόσιο χώρο, να αποσύρετε το παιδί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα σε ένα ήσυχο δωμάτιο.

[lia*]

Καλημέρα σε όλους. πολύ ενδιαφέρον το θέμα που ανοίξατε και βοηθάει πολύ κυρίως εμας που στερούμαστε πείρας. Θα ήθελα να αναφέρω και εγώ κάτι σχετικά με τα τραγούδια, που ειπώθηκε, για κάθε εργασία του νηπιαγωγείου. Πέρσι, στο νηπιαγωγείο που ήμουν είχαμε πολλά παιδιά και είχαμε πρόβλημα στην τακτοποίηση της τάξης μετά απο τις ελεύθερες δραστηριότητες. Κάποια παιδιά μάζευαν και άλλα βαριόντουσαν και πραγματικά έπρεπε να το πούμε πολλές φορές για να συμαζέψουν την τάξη. Μια μέρα λοιπόν, καθώς άκουγα διάφορα τραγούδια για να επιλέξω κάποιο για τα παιδιά, άκουσα ένα που ταίριαζε για το μάζεμα της τάξης. είπα λοιπόν στα παιδιά να το έχουμε σαν παιχνίδι, δηλαδή μόλις αρχίσει και παίζει το τραγούδι μαζεύουμε την τάξη και στην παύση του τραγουδιού σταματάμε και θα πρέπει να την έχουμε καθαρίσει και να έχουμε προλάβει να καθίσουμε και στην παρεούλα. το πόσο πολύ τους άρεσε δεν μπορείτε να το φανταστείτε. απο εκείνη την μέρα μου ζητούσαν να το βάζουμε συνέχεια. έτσι και τα παιδιά μάζευαν ευχάριστα και εμείς δεν χρειαζόταν να το λέμε 100 φορές. Το τραγούδι φυσικά ήταν κάπως δυνατό και τα ξετρέλενε.

[PDE ads]

[Melina04]

Μου έκανε εντύπωση sophie αυτό που είπες για το ότι ρώτησες τα παιδιά τι θέλουν να αλλάξεις εσύ...Πολύ καλό!

Είναι ένας συνδυασμός του "χτυπάω στο φιλότιμο" που είπα παραπάνω (για τα παιδιά που δεν είχαν πχ κανένα παράπονο και μπήκαν στη διαδικασία να σκεφτούν "αφού μου φέρεται καλά η δασκάλα μου μάλλον πρέπει κι εγώ να κάνω το ίδιο" ) και του περιβόητου "προβληματισμού" (που λέει και ξαναλέει και ο οδηγός) για τα παιδιά που "εντόπισαν" κάποια δικά μου λάθη (εντός και εκτός εισαγωγικών)

Ακριβώς έτσι είναι γιατί κάνεις τα παιδιά να νιώθουν ότι η γνώμη τους είναι σημαντική και ότι τη λαμβάνεις υπόψη,ότι τα σέβεσαι σαν άτομα.. Μπράβο! Και ο τρόπος που το χειρίστηκες στη συνέχεια ακόμα πιο σπουδαίος! 
Συνέχισε να μας λες τις εμπειρίες σου γιατί είναι πολύτιμες...

[Melina04]

...Τα ξεσπάσματα θυμού, λοιπόν, δεν είναι προσχεδιασμένα και το παιδί δεν προσπαθεί να σας εκμεταλλευθεί για να περάσει το δικό του. Μπορεί, όμως να το κάνει με χειριστική διάθεση, καθώς δοκιμάζει τις δυνάμεις του και τα όριά σας. Τις στιγμές αυτές οι γονείς δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν και ίσως αισθάνονται άσχημα, ιδιαίτερα όταν είναι μπροστά άλλοι. Ο βασικός μύθος, ότι δεν υποχωρούμε ποτέ στην επιθυμία του παιδιού, δεν ισχύει.

Γειά σου kellykou! δεν κατάλαβα, τι ακριβώς εννοεί σε αυτό το σημείο; Είναι μύθος ότι δεν υποχωρούμε στην επιθυμία του παιδιού;

[kellykou]

Υπάρχει η άποψη ότι τα ορια ειναι σαφη, ξεκαθαρα και δεν υποχωρουμε ποτε. Αυτος ειναι ο μυθος. Τα  ορια ειναι σαφη, ξεκαθαρα αλλα ειναι για να τροποποιουνται. Μερικες φορες καποια συγκεκριμενα ορια ενω βοηθουν τα υπολοιπα παιδια δεν εχουν αποτελεσμα για ενα συγκεκριμενο Παιδι.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να βάλουμε όρια στους άλλους είναι να βάλουμε καταρχήν όρια στον εαυτό μας.
Είναι συνήθως πιο εύκολο να το καταλάβουμε όταν παραβιάζονται τα δικά μας όρια, παρά όταν εμείς παραβιάζουμε τα όρια των άλλων.


Πριν θέσουμε τα όρια, πρέπει να προβληματιστούμε αν βλέπουμε αντικειμενικά την κατάσταση. Ίσως αυτό που κάνει το παιδί να μην είναι υπερβολικό. Ίσως πρόκειται για μια δική μας ιδιοτροπία που πρέπει να αναθεωρήσουμε. Το βασικότερο όμως είναι να μη γίνουμε υπερβολικοί με τα όρια. Υπάρχει ο κίνδυνος, όταν δούμε ότι η άσκηση ορίων λειτουργεί, να αρχίσουμε να τη χρησιμοποιούμε συνέχεια για να πετυχαίνουμε ό,τι θέλουμε. Κάτι τέτοιο μπορεί να κάνει τα παιδιά ψυχαναγκαστικά! Δεν πρέπει να τους στερούμε σημαντικές εμπειρίες. Τα παιδιά πρέπει να επιλέγουν μόνα τους. Να βιώνουν τις επιλογές τους, τις συνέπειες των επιλογών αυτών και να μαθαίνουν από τα δικά τους λάθη. Δεν μπορεί κανείς να ζει τη ζωή τους αντί γι’ αυτά.


Τελος εμεις εδω μιλαμε για μια ακραια μορφη ξεσπασματος του παιδιου κατα την οποια το παιδι ειναι δυσκολο να ακολουθησει τους κανονες των οριων. Σε αυτη την περιπτωση το παιδι μπορει να τραυματιστει , να γινει αντικειμενο χλευασμου απο τους συμμαθητες του κ.λ.π. οποτε να επιμενουμε στην οριοθετηση ειναι δωρο - αδωρο. Ειναι σαν να βλεπουμε το δεντρο και να χανουμε το δασος.

[Melina04]

 Είναι αλήθεια ότι δεν πρέπει να μας γίνουν εμμονή το όρια και να μας εμποδίζουν να βλέπουμε σφαιρικά μια ακατάσταση. Σίγουρα οι κανόνες μπορεί να τροποποιηθούν σε κάποιες περιπτώσεις όταν είναι αναποτελεσματικοί για το σκοπό που τέθηκαν.
Αλλά σε γενικές γραμμές δεν πρέπει να υπάρχει σταθερότητα στη στάση μας απέναντι στην τήρησή τους; Δεν πρέπει τα όρια να είναι σαφή και ξεκάθαρα ώστε να δίνουν μια αίσθηση ασφάλειας στα παιδιά, στον τόσο "ασαφή" κόσμο που ζουν;
 Όταν ένα παιδί έχει μια κρίση θυμού, δεν το ενισχύεις να την επαναλάβει αν εκείνη τη στιγμή υποχωρήσεις σε ό,τι έχει ειπωθεί πως ισχύει; Δεν το μπερδεύεις;
Για παράδειγμα μου έτυχε να προσέχω ένα κοριτσάκι το οποίο είχε μια κρίση θυμού στο σουπερμάρκετ στο οποίο έτυχε να πάμε. Της εξήγησα αυτά που έπρεπε με ήρεμο τρόπο και φύγαμε. Την επόμενη φορά πριν ακόμα πάμε της το ξαναεξήγησα και έδειξε να συμφωνεί. Δεν ξαναέκανε ποτέ κάτι τέτοιο μαζί μου γιατί κατάλαβε ότι δεν είχε αποτέλεσμα.
Το ίδιο έχω δει να συμβαίνει και σε άλλες περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει σταθερότητα.. Δηλαδή παιδιά να παθαίνουν κρίσεις θυμού γιατί δεν έχουν καθόλου ανοχή στη ματαίωση και γιατί έχουν ενισχυθεί  με το να καταφέρουν αυτό που αρχικά δεν μπορούσαν.
  Μάλλον από,τι καταλαβαίνω μιλάς για περιπτώσεις που η επιβολή ορίων γίνεται αυτοσκοπός και όχι για την υγιή σταθερή αντιμετώπιση προκειμένου να αντιληφθεί ένα παιδί ως που είναι τα όρια.

  
  

[kellykou]

ΜELINA εχεις απαντησει μονη σου και πολυ επιτυχημενα την ερωτηση σου. Επίσης μη ξεχνας πως στη ταξη σου μπορει να υπάρχουν παιδια που η επιβολη οριων μπορει να ειναι μια πολυ δυσκολη υποθεση π.χ παιδια με ΔΕΠΥ ή στο αυτιστικο φάσμα κ.λ.π.
Τι νοημα εχεις να επιμενεις σε ενα οριο από ενα παιδι που μπορει βιολογικα να μην μπορει να το κρατησει ή δεν αντιλαμβανεται ακριβως ποιο ειναι αυτο?
Η οριοθετηση σαφεστατα λειτουργησε στο κοριτσακι που ειχε την αναμενομενη συμπεριφορα. Αν ομως εχεις παιδακια που δεν μπορουν να αντιληφθουν ή που δεν μπορουν να κρατησουν αυτη τη σταθεροτητα τοτε τι κανεις?
Γιάυτο τα ορια πρεπει στην ουσια να ειναι σταθερα αλλα σε ενα πλαισιο που το παιδι μπορει να το ακολουθησει. Αν δεν μπορει ομως?

[foton]

Καλημέρααα και καλή εβδομάδα.
 kellykou, θα συμφωνήσω απόλυτα με το κειμενάκι για τις κρίσεις θυμού και μπράβο σου που προσπαθεις να ενημερώσεις τους γονείς!Να συμπληρώσω μόνο ότι για τις κρίσεις θυμού υπάρχει και ο επιστημονικός όρος " temper tandrum ".

[Ritalamp]

kellykou συμφωνώ σε γενικές γραμμές ως προς το ότι πρέπει να τίθενται στόχοι που να ανταποκρίνονται σε κάθε παιδί ξεχωριστά. Υποτίθεται ότι το κάνουμε αυτό και στο γνωστικό κομμάτι (π.χ. μαθηματικά ή γλώσσα) γιατί όχι και στο επίπεδο της συμπεριφοράς. Η μόνη ένστασή μου είναι ότι πρέπει να τηρούνται και κάποια προσχήματα, διότι διαφορετικά είναι πολύ εύκολο να ξεφύγουν και οι υπόλοιποι που δεν αντιμετωπίζουν συγκεκριμένες δυσκολίες. Αν για παράδειγμα υποκύψω στην κρίση θυμού του ενός είναι πιθανό να πυροδοτήσω αντίστοιχο ξέσπασμα σε κάποιον άλλο. Αυτό που προσπαθώ να καταφέρω (γιατί εννοείται ότι πάντα έχουμε δύσκολα παιδιά μέσα στην τάξη είτε με διάγνωση είτε όχι) είναι να προσπαθώ να διαχειριστώ το αίτημα του παιδιού, αλλά όχι τον τρόπο που το προβάλλει. Δηλ η έκρηξη δεν είναι αποδεκτή από κανέναν και έχει συγκεκριμένες συνέπειες. Το λίγο "παραστρατημένο" αίτημα, όμως ενός παιδιού με ΔΕΠΥ (που δεν μπορεί να περιμένει ή χρειάζεται κίνηση για εκτόνωση κ.λ.π.) ή ενός αυτιστικού παιδιού είναι πολύ πιθανό να ικανοποιηθεί με το πρόσχημα της σωστής συμπεριφοράς (τώρα που ηρέμησες και μπορούμε να το συζητήσουμε για να βρούμε μια κοινή λύση).

Για παράδειγμα δε θα βάλω ένα παιδί με ΔΕΠΥ να ξαπλώσει για 45 λεπτά στο ολοήμερο. Είναι αδύνατο. Μπορώ όμως να το βάλω για 5 και μετά να προφασιστώ κάτι για να βγει εκτός τάξης και να εκτονωθεί. Διαφορετικά αρχίζουν τα ούτε εγώ θέλω να ξαπλώσω, ούτε εγώ θέλω να φάω και επικρατεί χάος κ.ο.κ. Όσο διαφοροποιημένη κι αν είναι η διδασκαλία σου, όσο κι αν τονίζεις την ανάγκη για διαφορετικότητα κάποια πράγματα πρέπει να τηρούνται γιατί αλλιώς σπάει η συνοχή της ομάδας. Το ποια θα είναι αυτά και το πόσα προκύπτει κάθε φορά από τη δυναμική της συγκεκριμένης ομάδας, αλλά και από τις ιδιαιτερότητες του καθε παιδιού ξεχωριστά.

[kalliopi]

Συγνώμη για την ερώτησή μου αλλά επειδή δεν έχω καθόλου πείρα θα ήθελα να μάθω τα παιδιά που έχουν το σύνδρομο υπερκινητικότητας είναι διαπιστωμένο από τρίτους παράγοντες ή το υποθέτεις εσύ από τον τρόπο συμπεριφοράς του?

[Ameli]

lia μπορεις να μας πεις ποιο τραγούδι τους εβαζες?

[elleni]

Έχω να προτείνω και κάτι άλλο το οποίο το είδα να "δουλεύει" στην πράξη και μου άρεσε αφάνταστα. Cool
Σε δειγματική που παρακολούθησα η συνάδελφος είχε "ορίσει" συγκεκριμένο τραγούδι-μουσική που παιζόταν από το κασετόφωνο για κάθε δραστηριότητα ρουτίνας. 'Αλλο για το "μαζεύουμε", άλλο για το "καθόμαστε στην παρεούλα", άλλο για το "στη σειρά για έξω", άλλο για το "σειρά για πλύσιμο χεριών και φαγητό", άλλο για το "παίρνουμε τσάντες και μπαίνουμε στο τρένο για αποχώρηση", άλλο για το "ώρα παραμυθιού" κλπ. Ο τόνος και το ύφος δε του τραγουδιού είχε φροντίσει ώστε να ταιριάζουν στο είδος της "δουλειάς" που έπρεπε να κάνουν τα παιδιά (πιο ξεσηκωτικά κομμάτια για το συμμάζεμα πχ της τάξης και τέτοια)

Τι τέλεια ιδέα!!! Θα την εφαρμόσω οπωσδήποτε κάποια στιγμή!

Κάτι άλλο που μου φάνηκε χρήσιμο σχετικά με την πειθαρχία ήταν η οικοσυστημική προσέγγιση η οποία έχει διάφορες τεχνικές( μπορείτε να τις βρείτε στο βιβλίο "Προβλήματα συμπεριφοράς στο σχολείο"). Υποστηρίζει ότι η τάξη αποτελεί ένα οικοσύστημα στο οποίο αν κάποιος τροποποιήσει τη συμπεριφορά του κατάλληλα ( ο εκπαιδευτικός που θέλει να πειθαρχήσει ένα παιδί) θα έχει ως συνέπεια την αλλαγή του οικοσυστήματος ( την αλλαγή  της συμπεριφοράς του παιδιού).