μεθοδοι πειθαρχειας στο νηπιαγωγειο

[kellykou]

Ritalamp συμφωνω σε μεγαλο μερος με αυτα που γραφεις αλλα στο τελος η eleni με προλαβε. Η αποψη μου λοιπον ειναι ακριβως αυτη:Μπορει να υπαρχει συγκεκριμενη δομη και οργανωση για να λειτουργει το συστημα ως ομαδα αλλα και απο την αλλη πλευρα η τροποποιηση της συμπεριφορας ενος παιδιου μπορει να χρησιμοποιηθει και για το καλο της ομαδας γενικα. Εγω πολλες φορες βαζω ολοκληρη την ομαδα να κινητοποιηθει προς κατι θετικο δηλ. αν γινει κατι που δεν το εγκρινω ή δημηιουργηθει προβλημα το συζηταμε μετα με ολη την ομαδα και προσπαθουμε να βρουμε λυσεις. Δηλαδη λειτουργω εξατομικευμενα αλλα μεσα σε ενα συστημα. Δηλαδη βαζουμε τα γενικα ορια και προσπαθουμε να τα διαμορφωσουμε απο κοινου με τα παιδια ωστε να μπορουν ολα να νιωθουν καλα μεσα σε συτα.Αυτο λοιπον που πιστευω ειναι οτι το παιδι και το συνολο ειναι σαν το μελος με το σωμα. Το σωμα νοσει αν ενα μελος ειναι αρρωστο οποτε γιατρευεις καθε μελος για να ειναι γερο το σωμα.

[PDE ads]

[Demetroula]

Συγνώμη για την ερώτησή μου αλλά επειδή δεν έχω καθόλου πείρα θα ήθελα να μάθω τα παιδιά που έχουν το σύνδρομο υπερκινητικότητας είναι διαπιστωμένο από τρίτους παράγοντες ή το υποθέτεις εσύ από τον τρόπο συμπεριφοράς του?

Φυσικά! Δεν κάνει ο καθένας διαγνώσεις από μόνος του.

[kalliopi]

Το ρωτάω διότι υποθέτω ότι δεν θα έχουν όλα τα παιδιά ιατρική γνωμάτευση ειδικά για το σύνδρομο της υπερκινιτικότητας σε όλες τις περιοχές της Ελλάδας ακόμα και στις δυσπρόσιτες. Για τον λόγο αυτό ήθελα να μάθω πώς χειρίζονται αυτές τις περιπτώσεις και όχι μόνο ..

[Ritalamp]

Kellykou συμφωνούμε. 

kALLIOPI Σπάνια έρχονται παιδιά με διάγνωση. Συνήθως εμείς κινητοποιούμε τους γονείς να στραφούν στις κατάλληλες υπηρεσίες. Άλλωστε η ΔΕΠΥ δεν μπορεί να διαγνωστεί από πολύ μικρή ηλικία (μετά τα 5 νομίζω διορθώστε με αν κάνω λάθος). Συνεπώς σου μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά από τη συμπεριφορά του παιδιού, συζητάς διερευνητικά με τους γονείς του παιδιού για να δεις πώς είναι στο σπίτι (δεν ανακοινώνεις τους προβληματισμούς σου σ' αυτή τη φάση συλλέγεις πληροφορίες) συντάσσεις έκθεση στη σύμβουλο (αν υπάρχει κάτι γραπτό είναι πιο πιθανό να έρθει), της τηλεφωνείς και της στέλνεις και την έκθεση. Μετά ξεσκίζεσαι στο διάβασμα, εκλιπαρείς για βοήθεια στο φόρουμ και προσεύχεσαι απλά να είναι μια δύσκολη προσαρμογή και όχι πραγματικό πρόβλημα 

[PDE ads]

[kalliopi]

Κατάλαβα αυτό υπέθεσα κι εγώ..κι εγώ αυτό ήξερα ότι για το σύνδρομο υπερκινητικότητας μπορεί να διαγνωστεί με σιγουριά σε μεγαλύτερη ηλικία. Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντησή σου , έχω καταλάβει ότι είσαι ένα άτομο με μεγάλη εμπειρία και πολλές γνώσεις για τον λόγο αυτό και πάντα διαβάζω με προσοχή αυτά που γράφεις 

[Ritalamp]

 

[kellykou]

Πληροφοριες για τη ΔΕΠ/Υ
Το σύνδρομο Ελλειμματικής (ή Διάσπασης) Προσοχής - Υπερκινητικότητας (ADHD) αναφέρεται σε άτομα, που αντιμετωπίζουν προβλήμητα διάσπασης της προσοχής και σωματικής υπερδραστηριότητας. Συχνά το σύνδρομο αποκαλείται και "υπερκινητική διαταραχή". Χαρακτηρίζεται από απροσεξία, διάσπαση της προσοχής, υπερκινητικότητα, δυσκολίες στην αφοσίωση στις σχολικές υποχρεώσεις ή τη συμμόρφωση σε υποδείξεις.


Διαβάστε ακόμη στο "Βιβλίο των παρεμβάσεων":
Εκπαίδευση για παιδιά με ADHD: Οδηγός για γονείς και εκπαιδευτικούς

Το όνομα ADHD προέρχεται από το ακρωνύμιο Attention-Deficit Hyperactivity Disorder (μεταφράζεται "Διταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας). Τρεις φορές πιο συχνό στα αγόρια από όσο στα κορίτσια, το οικογενές σύνδρομο ADHD προσβάλλει 1 στα 100 παιδιά κάτω των 11 ετών. Συχνά το σύνδρομο σχετίζεται με αρνητικές επιδόσεις στο σχολείο, καθυστέρηση μάθησης και επικοινωνίας. Η διαταραχή ADHD συμπεριφορολογικά μεταφράζεται ως ανικανότητα ρύθμισης της συμπεριφοράς.

Αιτιολογία

Δυστυχώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις ακριβείς αιτίες που προκαλούν την ADHD, όμως οι γενετικοί παράγοντες φαίνεται να παίζουν μεγάλο ρόλο. Η ADHD είναι κυρίως οικογενής νόσος. Εάν υπάρχουν άλλα οικογενειακά προβλήματα, δεν είναι ξεκάθαρο αν αυτά συνεισφέρουν στην ADHD ή αν η οικογένεια αντιμετωπίζει αυτά τα προβλήματα επειδή είναι δύσκολο να συμβιώνεις με παιδιά με ADHD. Το γεγονός ότι πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι στα παιδιά με ADHD, μέρη του εγκεφάλου (μετωπιαίος και βρεγματικός λοβός, και μέρος του μεσεγκεφάλου) δυσλειτουργούν, δεν μπορεί να θεωρηθεί απαραίτητα και ως αιτιολογικός παράγοντας της νόσου.

Δυσκολίες στη διάγνωση

Υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για την ADHD ανά τον κόσμο και η διάγνωση και η θεραπεία αλλάζουν με ταχύτητα. Σε μερικές χώρες, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, η διάγνωση περιλαμβάνει ένα περιορισμένο εύρος συμπεριφορών και έτσι τα παιδιά διαγιγνώσκονται με ευκολία και αντιμετωπίζονται με φάρμακα. Στον υπόλοιπο κόσμο, το ADHD δεν αναγνωριζόταν εύκολα, μέχρι πριν από λίγα χρόνια. Πολύ συχνά μπορεί να συγχυστεί με εναντιωματικά προβλήματα (επιθετική συμπεριφορά) ή μεμονωμένες δυσκολίες οι οποίες είναι μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης και δεν απαιτούν αντιμετώπιση. Για αυτούς τους λόγους και προκειμένου να αποφευχθεί η σύγχυση των γονέων, είναι σημαντικό τα παιδιά να αξιολογηθούν σωστά και, εφόσον είναι αναγκαίο, να αντιμετωπιστούν βάσει αυστηρών κλινικών οδηγιών.

Τα συμπτώματα ή οι αιτιάσεις πρέπει να είναι παρόντα για τουλάχιστον 6 μήνες, και συνήθως ξεκινούν στην προσχολική ηλικία. Τα παιδιά αυτά έχουν επίσης συχνά γλωσσικές δυσκολίες ή ειδικές μαθησιακές ανάγκες.

Βασικά χαρακτηριστικά του συνδρόμου

    * Απροσεξία
    * Διάσπαση της προσοχής
    * Υπερκινητικότητα

Συμπεριφορολογικά, τα παραπάνω μεταφράζονται ως ανικανότητα ρύθμισης της συμπεριφοράς. Τα παιδιά μπορεί να έχουν δυσκολία αφοσίωσης στην σχολική εργασία ή να συμμορφώνονται με υποδείξεις (στο σχολείο ή το σπίτι). Τα συμπτώματα ή οι αιτιάσεις συνήθως ξεκινούν στην προσχολική ηλικία. Τα παιδιά αυτά έχουν επίσης συχνά γλωσσικές δυσκολίες ή ειδικές μαθησιακές ανάγκες.

Καθώς η σωματική υπερκινητικότητα βελτιώνεται με την ηλικία, λίγα είναι ακόμη γνωστά για την φύση αυτών των προβλημάτων στην εφηβεία και την μετέπειτα ζωή. Είναι πιθανό, οι υπολειπόμενες δυσκολίες να συνδέονται κυρίως με την ικανότητα συγκέντρωσης του νεαρού ατόμου ή την κοινωνική ωριμότητα, παρόλο που η τελευταία δεν αποτελεί διαγνωστικό χαρακτηριστικό. Μεταξύ του 30% και του 50% των παιδιών με ADHD έχουν επίσης προβλήματα συμπεριφοράς (εναντιωματική συμπεριφορά) και αυτός ο συνδυασμός είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπιστεί.

Χαρακτηριστικές συμπεριφορές που συνδέονται με το σύνδρομο

    * Ανησυχία και υπερκινητικότητα
    * Αδυναμία παραμονής για πολύ στο ίδιο μέρος ή την ίδια δραστηριότητα
    * Νευρικότητα (πήγαινε-έλα), ασυγκράτητη και αδιάκοπη ομιλία, διακοπή τρίτων όταν μιλούν
    * Διάσπαση προσοχή τους και αδυναμία ολοκλήρωσης έργου (task)
    * Εύρος προσοχής περιορισμένο δυσκολία συγκεντρωσης σε εργασίες που απαιτούν περίσκεψη
    * Παρορμητικότητα (ανάληψη δράση χωρίς προηγούμενη λογική σκέψη)
    * Δυσκολία διατήρησης της υπομονής κατά την αναμονή (αναμονή στη σειρά στην τάξη, σε παιχνίδια, στη συζήτηση ή σε άλλη κοινωνική κατάσταση)

Συμπτώματα

Τα παιδιά με ADHD παρουσιάζουν τα παρακάτω χαρακτηριστικά σημεία:

    * Ανησυχία και υπερκινητικότητα. Δεν μένουν για πολύ στο ίδιο μέρος ή κάνουν την ίδια δραστηριότητα.
      Στριφογυρίζουν νευρικά, μιλούν ασταμάτητα και διακόπτουν τους άλλους όταν μιλούν.
    * Διασπάται εύκολα η προσοχή τους και δεν ολοκληρώνουν καμιά εργασία.
    * Το εύρος προσοχής τους είναι περιορισμένο και δεν μπορούν να συγκεντρωθούν σε εργασίες που απαιτούν περίσκεψη.
    * Εμφανίζουν παρορμητικότητα, ξαφνικά κάνουν πράγματα χωρίς να τα σκεφτούν.
    * Αδυνατούν να περιμένουν τη σειρά τους στην τάξη, σε παιχνίδια, στη συζήτηση ή σε άλλη κοινωνική κατάσταση.

Τα παιδιά με ADHD συνήθως έχουν φυσιολογική διανοητική ικανότητα. Μερικά παιδιά όμως με μαθησιακές δυσκολίες μπορεί επίσης να έχουν ADHD. Μπορεί ακόμη να έχουν και άλλες δυσκολίες, οι οποίες δεν είναι τυπικές (διαγνωστικές) της κατάστασης, αλλά μάλλον δευτερογενείς λόγω της επίδρασης των προαναφερθέντων προβλημάτων:

    * Τα παιδιά με ADHD μπορεί να έχουν καθυστερημένη ανάπτυξη λόγου.
    * Έχουν δυσκολίες στην ανάγνωση.
    * Μένουν πίσω στις σχολικές εργασίες. Αυτό μπορεί επίσης να συνδεθεί με την αδυναμία τους να συγκεντρωθούν και να μάθουν νέες πληροφορίες, ιδιαίτερα σε μεγαλύτερες τάξεις.
    * Είναι κοινωνικά ανώριμα και δυσκολεύονται να αναπτύσσουν και να διατηρούν φιλίες.
    * Έχουν χαμηλή εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, αισθάνονται ότι είναι ανόητοι, συνήθως γιατί δεν μαθαίνουν τόσο γρήγορα όσο τα άλλα παιδιά.
    * Έχουν συνυπάρχοντα εναντιωματικά προβλήματα, όπως επιθετικότητα, δεν ανταποκρίνονται στην πειθαρχία και έχουν ξεσπάσματα θυμού. Έχουν ανήσυχο ύπνο, αργούν να κοιμηθούν και ξυπνούν πολύ νωρίς το πρωί. Αυτό είναι εξαντλητικό για την υπόλοιπη οικογένεια.

Όλα αυτά τα σημεία θα πρέπει να συγκεντρωθούν μέσα σε μεγάλη χρονική περίοδο και μέσω διαφορετικών καταστάσεων στο σπίτι και στο σχολείο. Η χρονολογική ηλικία του παιδιού θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν για την ερμηνεία της συμπεριφοράς του.

Επιπολασμός (συχνότητα εμφάνισης στο γενικό πληθυσμό)

Το ADHD δεν είναι τόσο συχνή όσο πιστεύεται. Παρόλο που πολλά παιδιά, ιδίως αγόρια, μπορούν να χαρακτηριστούν υπερκινητικά ή να δυσκολεύονται να καθίσουν φρόνιμα ή να συγκεντρωθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα, η πραγματική κλινική εικόνα του συνδρόμου απαιτεί έναν συγκεκριμένο αριθμό συνυπαρχόντων δυσκολιών. Αυτές, πιθανώς, προσβάλλουν 1 στα 100 παιδιά κάτω των 11 ετών. Είναι πιο συνηθισμένο, στα αγόρια απ' ό,τι στα κορίτσια - περίπου κατά τρεις φορές.

Αντιμετώπιση και θεραπεία

Το παιδί θα πρέπει να αξιολογηθεί σωστά πριν καταλήξουμε σε διάγνωση και ξεκινήσει θεραπεία. Η αξιολόγηση περιλαμβάνει τα παρακάτω:

Οι γονείς θα πρέπει να μιλήσουν στους δασκάλους για την πρόοδο του παιδιού, για τις όποιες μαθησιακές ή κοινωνικές δυσκολίες και για την ομοιογένεια των προβλημάτων μεταξύ του σπιτιού και του σχολείου. Σε πολλές περιπτώσεις, ένα σταθερό εκπαιδευτικό πρόγραμμα, με συμφωνία γονέων και δασκάλων, προσαρμοσμένο στις ικανότητες του παιδιού, είναι ένα ικανοποιητικό πρώτο βήμα.

Αν το παιδί απαιτεί μια πιο λεπτομερή αξιολόγηση των γνωστικών του ικανοτήτων (π.χ. αν μπορεί να συγκεντρωθεί στο βαθμό που αναμένεται από την χρονολογική του ηλικία), ένα ψυχομετρικό τεστ θα παράσχει χρήσιμες πληροφορίες. Αυτό εκτελείται από σχολικούς και κλινικούς ψυχολόγους.

Η τεκμηρίωση της διάγνωσης της ADHD γίνεται συνήθως από ένα παιδοψυχίατρο, λαμβανομένων υπ' όψιν των πορισμάτων των δασκάλων και των σχολικών ψυχολόγων. Σε μερικές περιπτώσεις παίρνουν μέρος και παιδίατροι σ' αυτή τη διαδικασία. Η κλινική αξιολόγηση πρέπει να περιλαμβάνει ιστορικό από τους γονείς και παρατηρήσεις από την κλινική και το σχολείο, καθώς μια σύντομη επαφή μπορεί να είναι παραπλανητική. Μια επίσκεψη στο σχολείο είναι επίσης ένα καλό σημείο εκκίνησης για να συζητηθεί και να ξεκινήσει ένα κοινό πλάνο χειρισμού. Το αν θα χρειαστεί νευρολογική εξέταση ή άλλα ιατρικά τεστ θα εξαρτηθεί από την παρουσία, για παράδειγμα, νευρολογικών σημείων (τα οποία σημειωτέον δεν αποτελούν χαρακτηριστικό της ADHD), ή πριν να ξεκινήσει φαρμακευτική αγωγή. Ο χειρισμός της ADHD συμπεριλαμβάνει εκπαιδευτικές και φαρμακολογικές θεραπείες και θεραπείες συμπεριφοράς. Αυτές δεν αποκλείονται αμοιβαία και δεν απαιτούνται για όλα τα παιδιά. Πολλά εξαρτώνται από τις αντιλήψεις και τις τεκμηριωμένες αποφάσεις των γονέων, όπως επίσης και από την επίδραση των ελλειμμάτων στη ζωή του παιδιού.

http://www.youth-health.gr/gr/documents/opt_adhd.pdf
http://adhd.gr/index.php
http://www.focusonchild.gr/content/view/25/9/
http://www.psychiatry24x7.gr/bgdisplay.jhtml?itemname=adhd_about
http://www.okiriakos.org/cms/
http://www.paidohosp.gr/36-EidikoIatreio.html



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

* Κάκουρος, Ε., & Μανιαδάκη, Κ. (2000). Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητα. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
* Καλαντζή-Αζίζι, Α., & Καραδήμας, Ε. Χ. (υπό δημοσίευση). Διάσπαση προσοχής και αδυναμία ελέγχου των παρορμήσεων: Από τον απρόσεκτο μαθητή ως τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής - υπερκινητικότητα. Στο Α. Καλαντζή-Αζίζι & Μ. Ζαφειροπούλου (Επιμ.). προβλήματα συμπεριφοράς και ψυχικής υγείας στο σχολείο.
* Καραδήμας, Ε. Χ. (2001). Τεχνικές παρέμβασης για την αντιμετώπιση της ΔΕΠΥ στα πλαίσια της σχολικής και της σχολικής αγωγής. Στο Ε. Κάκουρος (Επιμ.), Το υπερκινητικό παιδί: Οι δυσκολίες του στη μάθηση και στη συμπεριφορά (σελ. 97-121). Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.

[kalliopi]

Πολύ ενδιαφέρον!Ευχαριστούμε 

[Ritalamp]

kellykou είσαι θεά!!

[kellykou]

 



Αλλαξα λιγο τα link γιατι καποια δε μπορουσαν να βρεθουν

[dreamy]

Είμαι ΠΕ06 Κ θα έχω μια τάξη pre-junior Α'Δημοτικού κ ένα παιδάκι από νηπιαγωγείο που έχει επιληψία,θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω κ εγώ κάποια από αυτά που έχετε αναφέρει?Τι λέτε?

[Melina04]

 Ένα παιδί τιμωρείται να κάτσει μέσα και να μη βγει όλη τη μέρα στην αυλή. (Ολόγος: ότι δεν ξαπλώνει να κοιμηθεί το μεσημέρι)

 Πώς το βλέπετε; Πώς το σχολιάζετε;

[elleni]

Ξέρω κι εγώ... Αν δεν ξέρεις ακριβώς τις συνθήκες δε μπορείς να πεις τι είναι σωστό και τι λάθος :π.χ. τι παιδί είναι ή αν έχει γίνει προσπάθεια για άλλους τρόπους προσέγγισης του παιδιού;

Αλλά: πολύ αυστηρό δεν είναι το να μην βγει στην αυλή όλη μέρα επειδή δεν ξαπλώνει - χώρια που αν δε βγει έξω που θα βγάλει όλη αυτή την ενέργεια που έχει ώστε να υπάρχει κάποια ελπίδα να ξαπλώσει;!
Έπειτα, αν το παιδί είναι υπερκινητικό και επομένως δε μπορεί να συμμορφωθεί; Επίσης, πόσες από εμάς πιστεύουν ότι οι τιμωρίες είναι αποτελεσματικές και όχι η τελευταία λύση απελπισίας (δε μου βγήκε τίποτα άλλο και δεν αντέχω άλλο, ας δοκιμάσω και την τιμωρία να δω);

[kathyk]

οταν δεν εχει σχεση η..τιμωρια με το "προβλημα "που προκαλεσε το παιδι δεν εχει και κανενα αποτελεσμα η εχει για μικρο χρονικο διαστημα..φαινεται βαρυ αλλα αν αντι να κοιμηθει δημιουργουσε σοβαρα προβληματα, ειχαν ηδη συμφωνησει οτι θα εχανε το διαλειμμα, ειναι διαφορετικο..