0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Δεν περιμενω τιποτε πια απ'αυτους. Οι αποσπασεις καθυστερουν μαλλον σκοπιμα ωστε να εξυπηρετησουν προεκλογικα αιτηματα.Αποφασισα αυτη την Παρασκευη να παραιτηθω.Δεν εχω πει τιποτε ακομη στο σχολειο,ουτε στη Διδε.Η ζωη μου φαινεται αβασταχτη μακρια απ'την οικογενεια.Δεν την παλευω με τιποτε.
Μόλις εφυγαν το παιδί μου και ο αντρας μου απο το νησι.Καταλαβαινετε κατασταση.Δεκατριων ετων και την αφηνω μονη της να βγαλει τη χρονια μ'εναν μπαμπα που θα δουλευει μεχρι τις οκτω το βραδυ.Ολοι μου λενε να κανω υπομονη και οτι τα οφελη θα τα δω μετα τα τρια χρονια.Κι αυτα τα τρια ή τεσσερα χρονια απ'την καθημερινοτητα του παιδιου μου ποιος θα μου τα δωσει πισω;Η Διαμαντοπουλου;Μου λενε οτι θα'χω τα λεφτα να τη σπουδασω και να τη βοηθησω σε ο,τι θελει.Δε με πειθουν.Δε βλεπω και κανενα ευτυχισμενο γυρω μου απ'οσους σπουδασαν ή επιασαν μια θεση στο δημοσιο.Και γιατι δηλαδη να σκεφτομαι μονο το αυριο;Το σημερα που περνα και το χανω χωρις να ζω οπως θελω που θα το ξαναβρω;Μαλλον ειστε πιο ψυχραιμοι απο εμενα.Εγω σχεδον πηρα την αποφαση.Αν μεινω αυτη την εβδομαδα ολοκληρη θα ειναι υπερβαση.
firenze, εισαι ΥΠΕΡ
Ποιος μισθός;;;; Σήμερα ρώτησα στη Δ/νση (Λέσβου) σχετικά με το πότε αναμένεται η πρώτη μισθοδοσία μας και ξέρετε τι μου απάντησαν; "Νοέμβρη και θα δούμε...". Έτσι, απλά. Το πως θα επιβιώσουμε δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η κατάσταση είναι δραματική. Μόνοι μας, πολύ μακριά από τα σπίτια μας και άφραγκοι. Το μόνο που μας σώζει είναι η ελπιδα και η οργανωμένη προσπάθεια.