To ποίημα της ημέρας

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

..MEΓAΛΩΣE OΛOMONAXH H ΓYNAIKA TΩN BPAXΩN, AΠENANTI MOY, KAI ENHΛIKIΩΘHKE AΠAITΩNTAΣ NA THΣ EΠIΣTPAΦOYN OΣA ONEIPEYTHKE..  H EΠIΣTPOΦH ΔEN ΘA EPΘEI ΠOTE,  ΘA EPΘOYN AΛΛEΣ, OXI EKEINH ΠOY ΣTOIXHMATIΣE..  ΘA ΠAPEΛΘOYN KAI ΘA ΠEPIMENEI EKEINH TH MIA..  OI EΠIΣTPOΦEΣ ΘA TH ΣYNANTOYN ΔAKPYΣMENEΣ KAI ΠEPIΦPONHMENEΣ KAI H ΓYNAIKA TΩN BPAXΩN ΘA ΠEPIMENEI TH MIA, EKEINH ΠOY THN KPATOYΣE OPΘIA ΣTA ΠPΩTA XPONIA ..   

[PDE ads]

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

..ΔEN MΠOPEI NA TH ZΩΓPAΦIΣEI KANEIΣ AYTH TH ΓYNAIKA, ΔEN XΩPAEI ΣE KANENA KAΔPO, ΔEN ANHKEI ΠAPA MONO ΣE AYTOYΣ EΔΩ TOYΣ BPAXOYΣ.. MONO ME TA ΠAΓΩMENA KYMATA EXEI ΣYMΦIΛIΩΘEI..  O ZΩΓPAΦOΣ AΠOTYΠΩNEI MONAXA TH ΦEYΓAΛEA KINHΣH KAI AMEΣΩΣ THN ANAKAΛYΠTΩ
 ΣTHN EΠOMENH ΣYNΘEΣH..  MOIPAIA OPIZEI AYTH TO ΘEMA ΣTO ZΩΓPAΦO.. TH BΛEΠΩ NA TOY ΓEΛAEI AYTAPEΣKA KAΘE ΦOPA ΠOY TON EΞAΠATA..  ευχαριστώ...

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Τα παντα γυρω μου με φωναζουν σαν τις σειρηνες
και εγω μαρμαρωμενη τα κοιτω και δε σαλευω.
Αδυνατω να νιωσω το οτιδηποτε στον κοσμο αυτο,
αρνουμαι και φωναζω οτι πεθανα και δεν το ειδαν.
Πεισματικα με τραβουν οι γυρω μου και με κοιτουν με δεος,
μα εγω δεν μπορω να καταλαβω αυτο το θαυμασμο τους.
Κωφευουν στα λογια μου και συνεχιζουν σαν αντιλαλοι
που ντρεπομαι με λυπη να αντικρουσω απο χρεος.
Μια λογικη που μεταφραζεται σε πικρα, σε θυμο.
Και αποφασιζω να μοιρασω τα κομματια μου σε φωτιες
που αιωνια θα με καινε νεκρη σαν πω ολα τα ναι.
Χιλια ναι να με συνοδευουν εκει που θα επιλεξουν αλλοι
αφου τιποτα πια δεν νιωθω.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Άδεια η ψυχή μου τριγυρίζει σε τοπία θαλασσινά.
Τα χρώματα της θάλασσας δεν με παρηγορούν,
 θέλω να παραβώ τον όρκο μου,θέλω να παραβώ.
Να ευτυχήσει κάποιος και ας μην είμαι εγώ.
Να χαρεί κάποιος μ εμένα κ ας μην είμαι εγώ.
Θέλω να χαρίσω το άδειο μου κορμί εκεί που θα
το δεχτούν και θα το αγκαλιάσουν.Να πάρω σαν αντάλλαγμα
ασφάλεια και ένα παιδί που το χαμόγελό του θα είναι
για μένα ένα αιώνιο ναι,μια κατάφαση στη ζωή αυτή που όλα
μου τα πήρε.

[PDE ads]

[MARKOS]

Δημοσιευμένο 5 χρόνια πριν σαν σήμερα

Κι όταν πεθάνουμε να μας
θάψετε κοντά για να μη
τρέχουμε μέσα στη νύχτα
να συναντηθούμε.

Τάσος Λειβαδίτης, Έρωτας

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Αυτά τα χρώματα του καλοκαιριού
πως με πληγώνουν!
Αυτές οι μέρες οι λαμπρές
πως με διαλύουν!
Δεν αντέχω τις ελπίδες
που μάταια διεκδικούν διέξοδο.
Σε μέρες πάντα μαύρες τί να προσθέσει
αυτό το καλοκαίρι;
Και πότε πρόσθεσε;
Και αλήθεια, μια συνήθεια η θλίψη μου.
Μια ατέρμονη παραδοχή μιας αιωνιότητας που
συνήθισα, αγάπησα;Ποιός ξέρει!
Να μην ελπίζουμε, να μην πληγωθούμε
ποτέ. Μια παραδοχή που σιγοψυθιρίζει μέσα μου.
Μια παραδοχή.......

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Σαν θα ξαπλώναμε στη γη να βάφαμε το χτες,
να μπορούσαμε ν' αγγίζαμε το φως,
να χανόμασταν σ΄ένα φιλί.
Σε μέρες γεμάτες βροχή να είχαμε απάγκιο
μια αγκαλιά και ένα κομμάτι ουρανό και
για μια φορά τα όνειρα να ήταν σε χρώμα άσπρο.




 

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Στο απεραντο γαλαζιο.
Στο γκρίζο του ουρανου.
Σε οσους πονουν και ματωνουν.
Θα βρεξει και για πρωτη φορά
αυτη η βροχη θα ξεπλυνει την πικρα μου
για λιγο,να μην νιωθεται ο πονος.

[Ρεγγίνα Φιλίππου]

Να βρέχει ατέρμονα για να ξεχνώ,
Να βρέχει πάντα και παντου.
Να τρέμουν τα βουνά, να δέρνονται τα ακρογιαλια,
Να μην βγαίνει ο ήλιος πουθενά,
να μην ανάβουν τα αστέρια,
Να το αντέχω, να το μπορώ.

[Truth]

Για τις μέρες που ζούμε. Με μια ευχή ο λαός επιτέλους να αποφασίσει λογικά και όπως ταιριάζει στην αξιοπρέπειά του. Να τελειώνει όμορφα το "παιχνίδι" που είπε ο ευρωπαίος αξιωματούχος και πολύ σωστά του απάντησε ο πρωθυπουργός μας
<a href="http://tvxs.gr/sites/default/files/article/2013/05/118700g-kazantz.jpg" target="_blank" class="new_win">http://tvxs.gr/sites/default/files/article/2013/05/118700g-kazantz.jpg</a>

[anemona]

Στο απέραντο γαλάζιο που αγναντεύω.
Στα χρώματα της θάλασσας.
Στη μοναδική μου αγάπη.
Σ όσα με πρόδωσαν και μ αρνήθηκαν.
Στην ευτυχία που δεν ήρθε ποτέ.
Σ εμένα που είμαι αυθεντική.
Στη ζωή που με πρόδωσε.
Σ όσα δεν έζησα όλα μου τα χρόνια.
Σ όσα εγώ θα κουβαλώ αιώνια.
Στην ποίηση και τη ζωή.
Στον έρωτα που δεν τον έζησα ποτέ ολόκληρο.
Σ εμένα αυτή η ωδή.

[anemona]

Στα όνειρα που φύγαν σαν πουλιά,
σε εκείνα τα μικρά βαρκάκια στη στεριά,
στα χρώματα του καλοκαιριού που περνά
και φεύγει σαν ταξιδιάρικος γερανός,
στο άπλετο φως μιας μέρας που γέρνει,
στους ανθρώπους που ζήλεψαν την ευτυχία,
στο ποτέ του παρόντος και στο ναι του μέλλοντος....

[Κυκλάμινο]

Χρονοδιάγραμμα
Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.
                                   Τάσος Λειβαδίτης

[anemona]

Τα όνειρα που κάναμε παιδιά μας άφησαν,
ήρθε λοιπόν ο χρόνος να τ΄αποκηρύξουμε.
Σαν τα κεράκια που το φως τους σβήστηκε,
σαν φύσηξε ένα απαλό αγέρι.
Ίσως μια παραίτηση να φάνταζε σωστή,
ποιός τάχα ξέρει να μου πεί;
Αυτή η σιωπή πονά και συνθλίβει
εκείνες τις φρούδες ελπίδες που απέμειναν,
σημάδια μιας χαμένης αγάπης που δεν
άντεξε το πέταγμα μιας άνοιξης που άργησε.
Στα χαμένα μας όνειρα ας υψώσουμε τώρα εκείνο
το ποτήρι με κρασί της πίκρας...