To ποίημα της ημέρας

[anemona]

Μίλα μου αν δεις τ΄αστέρια,
μίλα μου αν μ αγαπάς....
Αν το φως αγγίζει τη βροχή...
αν εκεί που πας και περπατάς
το τώρα ζωγραφίζει έναν ήλιο
που αρνείται να δύσει... 

[PDE ads]

[anemona]

Καβάφης
Ένας Έρως-Αποκηρυγμένα


Δεν λιγοστεύ’ η συμφορά όσω και αν την λέγης.
Aλλ’ είναι πόνοι που ήσυχα μες στην καρδιά δεν μένουν.
Διψούν με το παράπονο να βγουν να ξεθυμάνουν.


        Ο Aντώνης με αγάπησε κ’ εγώ τον αγαπούσα.
Και μ’ έδωκε τον λόγο του πως άλλην δεν θα πάρη!
Aλλ’ ήτανε πτωχός πολύ κ’ είχεν υπερηφάνεια.
Γι’ αυτό σηκώθη κ’ έφυγε μ’ έν’ άτυχο καράβι
με τον σκοπό να βρη δουλειά, μια τέχνη ν’ αποκτήση.
Να γίνη ναύτης ήθελε, και πλοίαρχος μια μέρα,
κ’ έπειτα να στεφανωθή μ’ ήσυχη την καρδιά του.


        Aχ, μια χρονιά δεν σώθηκε· και πέφτει ο πατέρας
και σπάνει το ποδάρι του και το δεξί του χέρι.
Aρρώστησεν η μάνα μου. Ό,τι μας είχε μείνει,
λίγο μπακίρι παλαιό, ασημικό ολίγο,
κάτι μικρά διαμαντικά που φύλαγ’ η μητέρα,
πουλήθηκαν για τίποτε.
                                Έγιν’ η συμφορά μας
η ομιλία του χωριού. Εις τα μεγάλα σπίτια
την είδησί της έδωκαν, κι από τ’ αρχοντικό του
συχνά ο Σταύρος ήρχονταν σαν φίλος και προστάτης
στο σπίτι μας... και μ’ έβλεπε μ’ αγάπη μες στα μάτια.

        Δεν δούλεβ’ ο πατέρας μου· η μάνα δεν κεντούσε,
Μέρα και νύχτα δούλεβα και έχυνα το φως μου
κι’ ωστόσο δεν κατόρθωνα να βγάλω το ψωμί των.
Ο Σταύρος ήταν πλούσιος και με καρδιά μεγάλη.
Aπλά — χωρίς καυχήματα, χωρίς κομποφανία —
και μυστικά, τους έδιδε τα μέσα και τους ζούσε.
Και η ψυχή μου χαίρονταν για τους φτωχούς γονείς μου —
και η ψυχή μου έκλαιε για την φτωχή εμένα.
Πολύ καιρό δεν άργησεν η άτυχη ημέρα
που μες στον κάμπο στάθηκε κοντά μου, και με πήρε
το χέρι και με κύτταζε... Έτρεμα σαν το φύλλο
γιατ’ ήξευρα τι ήθελε, και δεν τον αγαπούσα...
Εδίσταζαν στα χείλη του τα λόγια — ως που είπε·
«Φρόσω, για το χατίρι τους δεν στέργεις να με πάρης;»

        Όχι μ’ εφώναζ’ η καρδιά ζητώντας τον Aντώνη.
Aλλά βαρυά σηκώθηκε Βοριάς αγριεμένος,
κ’ έλεγαν το καράβι του πως χάθηκε στα ξένα.
Aχ, πώς εβγήκε το σκληρό, φαρμακευμένο ψέμα!...
Aχ, πώς να ζω η δύστυχη να κλαίω νύχτα, μέρα!...

        Μ’ έλεγε ο πατέρας μου πολλά για να με πείση.
Aλλ’ η καλή μητέρα μου δεν μ’ έλεγε μια λέξι,
μόνο στα μάτια μ’ έβλεπε, κ’ η λύπη και η φτώχεια
έτρεχαν από πάνω της. Έχασα κάθε θάρρος.
Δεν βάσταξα. Τον έδωκα το χέρι μου. Θαμμένη
βαθυά μέσα στην θάλασσα ήτανε η καρδιά μου.

        Όλαις η κόραις του χωριού την τύχην μου φθονούσαν
που έπαιρν’ άνδρα πλούσιο και άρχοντα μεγάλο,
εγώ μια κόρη χωρική, εγώ φτωχειά μια κόρη.

        Δεν είδε μεγαλείτερο γάμο απ’ τον δικό μας
ποτέ του το χωριό. Μικροί, μεγάλοι μαζωχθήκαν
για να ιδούν του άρχοντα την τυχερή την νύφη.
Με πασχαλιαίς τον δρόμο μας έρραναν και με ρόδα.
Παντού χοροί και μουσικαίς, τραγούδια και τραπέζια.
Για μένα νύχτα ήτανε. Μαύρα φορούσαν όλα.

        Τέσσαρες μήνες πέρασαν μονάχα που τον πήρα,
και μια βραδυά που έρημη στην πόρτα του σπιτιού μου
στέκουμουν, βλέπω την σκιά εμπρός μου του Aντώνη.
Με φάνηκε σαν όνειρο, δεν πίστευα στο φως μου·
έως που μ’ είπ’ «Aγάπη μου, γιατ’ είσαι λυπημένη;
Τα βάσανά μας τέλεψαν, ήλθα για να σε πάρω.»

        Πικρά, πικρά τον δέχθηκα και του τα είπα όλα.
Και έσφιξα τα χέρια του σαν πριν μες στα δικά μου,
και τον εφίλησα  σαν πριν, κ’ έκλαψα στον λαιμό του.
Είπα πως δεν αγάπησα άλλον από εκείνον...
Τον είπα πως με ’γέλασαν, πως μες στην τρικυμία
επίστεψα που πνίχθηκε... Πως μόνο για χατίρι
της μάνας, του πατέρα μου πανδρεύθηκα... Μαζύ του
πως προτιμούσα βάσανα, φτώχεια, και καταφρόνια,
απ’ όσα πλούτη έχ’ η γη που να τα φέρνη άλλος...
Τον είπα πως τον αγαπώ σαν πρώτα, μόνον τώρα
ο έρως μου είναι φωτιά άσβεστη που με καίει,
τώρα που ξέρω πως ποτέ, ποτέ, ποτέ δικός μου
δεν θε να γίνη και εγώ δική του .. Και τον είπα,
απ’ την παληά αγάπη του αν έμεινε ολίγη,
να ορκισθή να μη με διή ποτέ πια στην ζωή του...
Και άλλα, άλλα έλεγα· άλλα που δεν θυμούμαι.
Έκαιε το κεφάλι μου. Με έφευγε ο νους μου.

        Τώρα πια όλα τέλεψαν. Εμαύρισ’ η ζωή μου.
Δεν θάχη πια ποτέ χαρά για μέν’ αυτός ο κόσμος.
Aς μ’ έπαιρνε ο θάνατος!... Aλλά πώς να πεθάνω —
έχω πληγή μες στην καρδιά, μα είμ’ ακόμη νέα.


(Από τα Αποκηρυγμένα, Ίκαρος 1983)
Ένα ποίημα που μου ταιριάζει ψυχικά....

[anemona]

Στα βάσανα και στους καημούς εχάθη η ζωή μου,
τις μέρες μου τελέψανε φουρτούνες μανιασμένες.
Ν΄ άνοιγα τα πέλαγα, ν΄ έκρυβα την ψυχή μου,
ν΄άπλωνα το σώμα μου σ΄ένα ερημονήσι,
να περπατούσα στη βροχή, ν΄έλυνα τα μαλλιά μου,
ν΄άφηνα τη θλίψη μου σε όρη να βαδίσει.
Να βάδιζα σε ερημικούς μα και καθάριους δρόμους
και αντί τα πλούτη όλα του θεού ας είχα μιά αγάπη.
 

[anemona]

Καβάφης
Πρόσθεσις-Κρυμμένα


Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.
Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω —
που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)
που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί
απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό
δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.


(Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993)

[PDE ads]

[Truth]

Όταν ήμουν 16 χρονών, στη Β Λυκείου, διδαχτήκαμε την "Ιθάκη". Εντυπωσιάστηκα πολύ. 1 χρόνο μετά την απήγγειλα σε έναν 25χρονο απόφοιτο Γυμνασίου με το ζόρι και με άκουγε εκστασιασμένος. Νομίζω ποτέ δεν του απήγγειλαν. Και το ποίημα το κράτησα οδηγό στη ζωή μου. 27 χρόνια μετά ο Καβάφης στέκεται ακόμα μαζί μου ως φωτεινός σηματοδότης και πηγή έμπνευσης για όσα ζω εξαιτίας της κρίσης. Την απώλεια επαγγελματικής ιδιότητας (μιας και στην ουσία καταργήθηκε το επάγγελμα του καθηγητή, τουλάχιστον στην ειδικότητά μου), τη μετατροπή του μέλλοντός μου σε κατάσταση μόνιμης ανασφάλειας. Αλλά πάμε μπροστά:

[anemona]

Από τη βροχερή Θεσσαλονίκη

Έφυγε πια το ζεστό καλοκαιράκι
και το φθινόπωρο με τις βροχές φάνηκε με καμάρι.
Ποτάμια τρέχουν τα νερά σαν κρήνες στολισμένες.
Τα δένδρα τώρα βάρυναν με τα κλαδιά στο χώμα,
Πόση ομορφιά απλώνεται τριγύρω μου στη φύση,
πόσο αρμονικά τα χρώματα δένουν με τη ψυχή μου.
Το γκρίζο του ουρανού να διασπά εκείνο το γαλάζιο
που σαν μαζί του δένεται γεννά γλυκιές ελπίδες.
Ελπίδες πως σε αυτήν την εποχή μπορεί και να ελπίσω....

[kleos02]

Μπορεί και να ελπίσεις...

Πάντα μετά από κάθε δύση μια νέα ανατολή προβάλλει...

Δε μπορεί .. κάποτε θα ανατείλει και ο ήλιος στην εκπαίδευση...

[anemona]

Κατερίνα Γώγου

Σ' ΟΣΟΥΣ ΣΠΑΣΑΝΕ
Σ' ΟΣΟΥΣ ΚΡΑΤΑΝΕ
Κουρελιασμένοι απ' τ' αγριεμένα κύματα
πεταμένα υπολείμματα για πάντα από δω και μπρος
στο σκοτεινό θάλαμο της γης
με ισκιωμένο το μυαλό
απ' το ξέφρενο κυνηγητό
τις ασάλευτης πορείας των άστρων
οι τελευταίοι
απόθεσαν το κουρασμένο κεφάλι τους
θυσία
στην τελετουργία των ανεμοστρόβιλων καιρών.
Κι άνθρωποι δεν υπήρχανε.
κι ένα άσπρο χιόνι σιωπής
σκέπασε οριστικά τις βυθισμένες πόλεις...

[anemona]

Πρέβεζα - Κώστας Καρυωτάκης

Ο Κώστας Καρυωτάκης τον Ιούνιο του 1928 αποσπάται στην Πρέβεζα. Ήδη είναι αηδιασμένος από τη γραφειοκρατία και τη ζωή του δημόσιου υπάλληλου. Η αηδία γίνεται απόγνωση σε γράμματα που στέλνει σε συγγενείς και φίλους του. Την 1η Ιουλίου στέλνει σε ένα ξαδερφό του το ομώνυμο ποίημα.

ΠΡΕΒΕΖΑ

Θάνατος είναι οι κάργες που χτυπιούνται
στους μαύρους τοίχους και τα κεραμύδια,
θάνατος οι γυναίκες, που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζουνε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί, ασήμαντοι δρόμοι
με τα λαμπρά, μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας, γύρω η θάλασσα, κι ακόμη
ο ήλιος, θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίση μια "ελλειπή" μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι,
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης
πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
"Υπάρχω;" λες, κ' ύστερα "δεν υπάρχεις!"
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ισως έρχεται ο Κύριος Νομάρχης.

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.

Πολλοί που αγαπούν την Πρέβεζα θεωρούν ότι ο Καρυωτάκης με αυτό το ποίημα του την αδικεί. Από την άλλη μεριά για ποιά Πρέβεζα μιλάμε; Για την Πρέβεζα που μόλις πριν από 17 χρόνια έχει απελευθερωθεί από τους τούρκους. Για την Πρέβεζα που ο πιο σύντομος τρόπος να την προσεγγίσεις εκείνη την εποχή ήταν ένα πολύωρο ταξίδι με ατμόπλοιο από την Πάτρα. Άλλωστε η Πρέβεζα είχε την ατυχία να βρεθεί στο τέλος της τραγικής διαδρομής του Κώστα Καρυωτάκη, που 20 μέρες μετά αποφασίζει να αυτοκτονήσει. Θα μπορούσε στη θέση της να είναι μια οποιαδήποτε επαρχιακή πόλη του μεσοπολέμου.

ΠΡΕΒΕΖΑ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

[kleos02]

Λυπητερά ποιήματα...

Σήμερα πάντως η μέρα είναι ηλιόλουστη...
Κελαηδούν τα βουνά!!!!!!!!

Καλημέρα :-)

[anemona]

Λυπητερά ποιήματα...

Σήμερα πάντως η μέρα είναι ηλιόλουστη...
Κελαηδούν τα βουνά!!!!!!!!

Καλημέρα :-)

Λατρεύω τα λυπητερά ποιήματα. Αλλά δεν είμαι πια λυπημένη.Όχι από σήμερα.

[anemona]

Είμαι αυτή που έκανε τα πάντα,
και που δεν θα κάνει πια τίποτα.
Θα γυρίσω για πρώτη φορά να δω
όσα αρνήθηκα μα δε μ αρνήθηκαν
διότι η ευτυχία δεν είναι για δειλούς.
Και ο καθείς  είναι άξιος της μοίρας του.

[kleos02]

Η ποίηση θέλει ισορροπία... Και είναι λυτρωτική  πολλές φορες...


Sent from my iPhone using Tapatalk

[ioudas]

Υπουργείο, ευθύνες και δουλειά,
άγχος,συνάφειες και μεταπτυχιακά
στους διαδρόμους συνωστισμός
και ασταμάτητα το κινητό χτυπά.

Να βγάλεις εγκύκλιο το πρωί,
να τη μαζέψεις αυθωρεί,
να διορθώσεις, να υπογράψεις και φτου κι απ'την αρχή

Μετά να εκδοθεί το ΦΕΚ ,γαμώ την Ειδική και τα ΕΕΕΕΚ
έρχονται και οι εκλογές, give me a break!

Αν είσαι σπίτι, τότε ετοιμάσου για Χαβάη
είναι ένα κουτάκι που με κυνηγάει
να βρώ δουλειά μακριά απ'το σπίτι.

Θέλω βόλτες, ταξίδια, γλυκά, φαγητά,
του αναπληρωτή τα τρελά τα λεφτά.
Θέλω στην Δευτεροβάθμια ν'ανάψω φωτιά,
θα μας βρεί ο χειμώνας στην ουρά.

Θέλω να επιμορφωθώ και να μείνω έτσι πάντα,
με τον κύριο Κουρμπέτη να χορέψω labanda.


Λοιπόν έλα, στη μηχανή ανέβα.
Πάμε Χαβάη μ΄ένα τικ.

Πήρα πτυχίο για στρώμα, δυο τρία χαρτιά ακόμα,
Braille και νοηματική μ’ ωραίο χρώμα.
Άμα θες έχω και προυπηρεσία ακόμα,
με 30 δείκτη προστασίας απ'τα δυσπρόσιτα για το σώμα.

Δεν ξέρω ακριβώς τι άλλο θα πρέπει
να πάρω αφού έμεινα μ’ άδεια τσέπη.

Μπαλτά είσαι σπίτι; Γιατί σε παίρνω και μιλάει.
Αν τελικά μας στείλουν στη Χαβάη
πάρε κι εσύ λεφτά απ’ το σπίτι.