To ποίημα της ημέρας

[anemona]

Κλείτος Κύρου
ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΜΕΙΝΕ

Η ώριμη στιγμή του χωρισμού
Μας πρόφτασε βιαστικά
Φορέσαμε κι οι δύο από ένα χαμόγελο
Ελέγχαμε τις χειρονομίες μας
Και ξεφυλλίζαμε
Τις μέρες που θα ’ρθουν
Βέβαια
Ήταν άσχημο να το συλλογιστώ
Πώς τα χέρια μου
Δεν θα τύλιγαν πια
Τις γραμμές του κορμιού της.
Άνοιξε την τσάντα
Και μου επέστρεψε δυο βιβλία
Ένα κίτρινο πουκάμισο
Και μιαν αλυσίδα

- Λοιπόν
Τώρα δεν έχω πια τίποτα δικό σου
Και ‘σύ νομίζω δεν έχεις τίποτα δικό μου
Δεν απάντησα
Μου έσφιξε τα χέρια
Κι απομακρύνθηκε
Δες έχεις πια τίποτε δικό μου
Κι όμως
Τη θύμησή της
Τη δίπλωσα προσεχτικά
Και την κρατώ ακόμα.

[PDE ads]

[anemona]

Να ορίσουμε τη χαρά,
να ορίσουμε το γέλιο,
Να οριοθετήσουμε την αγάπη,
να μπορέσουμε, να μπορούμε.
Ποτέ δεν θα συμβεί αυτό,
να μην ελπίζεις.
Δεν έχει μέτρο η αγάπη,
δεν έχει όρια.Δεν έχει άκρη,
δεν έχει τέλος.

[anemona]

Δεν αντέχω να γελάσω πια ούτε για μια στιγμή.
Δεν μπορώ πια να ελπίσω σε τίποτα.
Τίποτα δεν θα κάνω.Θα ατενίζω τη ζωή να με
προσπερνά με τόση λύπη όση ποτέ δεν είχα.
Θα υποταχθώ στη μοίρα μου,δεν θα σηκώσω το κεφάλι.
Δεν θα αντιδράσω.  Ένα κόσμημα η λύπη που θα το φορέσω.
Χαρά για όσους μ ασπλαχνιά μου το μοιράσαν κάποτε.
Δεν θα κακίσω κανέναν.Αυτή η στάση δεν μου ταιριάζει.
Δεν θα κάνω τίποτα με άδεια χέρια που μ αφήσανε.
Ας χαίρονται λοιπόν οι άλλοι και ας πίνουν το κρασί της
λύπης μου στην τελειότητα μου που εξυμνούν δίχως
να θέλουν να δουν πως το λουλούδι μου μαράθηκε σ όλα τα βάζα.

[Landau]

Συγγνώμη για την παρέμβαση.. αλλά αν αρκετά από αυτά που γράφονται εδώ είναι υποτίθεται ποιήματα, που είναι το μέτρο, ο ρυθμός, η ομοιοκαταληξία (η οποία δεν θα ήταν τόσο απαραίτητη ίσως, αν υπήρχαν τα 2 πρώτα);
Καλοπροαίρετα..

[PDE ads]

[anemona]

Αυτόματη γραφή.Υπόσχομαι στο επόμενο.Έχασα τον ειρμό μου και λυπάμαι.

[anemona]

Ιωάννης Πολέμης

Ἐξομολόγηση

Παπᾶ, μιὰ κόρη ἀγάπησα
καὶ μ᾿ ἀγαποῦσε σὰν τρελή·
μιὰ μέρα τὴν ἀγκάλιασα,
πῆρα τὸ πρῶτο της φιλί.
Παπᾶ, τί συλλογᾶσαι;

-Ἂν τὴν ἀγάπησες πολύ,
συχωρεμένος νἆσαι.

-Μιὰ μέρα ἐκείνη ἐρίχτηκε
στὴν ἀγκαλιά μου ντροπαλή,
κι ἁμάρτησα κι ἁμάρτησε
ὄχι μονάχα μὲ φιλί.
Παπᾶ, τί συλλογᾶσαι;

-Ἂν τὴν ἀγάπησες πολύ,
συχωρεμένος νἆσαι.

-Μιὰ μέρα τὴν παράτησα
τὴν ὄμορφην ἁμαρτωλὴ
καὶ δὲν τῆς ξαναζήτησα
μήτ᾿ ἀγκαλιὰ μήτε φιλί.
Παπᾶ, τί συλλογᾶσαι;

-Δὲν τὴν ἀγάπησες πολύ,
καταραμένος νἆσαι.

 

[hector petens]

Πόση βροχή θα ανακαλέσω
για να μιλήσω για την αγάπη;
Να μετρώ λίγο
και να συλλαβίζω δειλά
την ανάσα σου,
τα ίχνη σου στο μικρό σπίτι,
κάτι άλλο δεν έχω μάθει..

Να χάνω το βηματισμό μου
ακολουθώντας αυτά τα ίχνη,
να ταξιδεύω στη σκοτεινή θάλασσα μόνος,
ολομόναχος,
κάτι άλλο δεν έχω μάθει..

Να ζωγραφίζω χαράματα το θάνατο
στο παγωμένο κατάστρωμα,
να βλέπω το νικημένο βλέμμα σου
στα σκοτεινά κύματα,
κάτι άλλο δεν έχω μάθει..

[hector petens]

Μάθε μου δυο βήματα απόψε,
σε παρακαλώ.
Είμαι μόνος
και πήρα πολλά βιβλία,
λεξικά και γραμματικές,
να μεταφράσω την απώλεια,
να κλίνω την απουσία...
Τα έχω στοιβάξει
δίπλα στην ενοχή,
μάθε μου μόνο δυο βήματα απόψε,
για να μην πέφτω στο σκοτάδι,
για να μην πέφτω κι άλλο..

[Truth]

Συγγνώμη για την παρέμβαση.. αλλά αν αρκετά από αυτά που γράφονται εδώ είναι υποτίθεται ποιήματα, που είναι το μέτρο, ο ρυθμός, η ομοιοκαταληξία (η οποία δεν θα ήταν τόσο απαραίτητη ίσως, αν υπήρχαν τα 2 πρώτα);
Καλοπροαίρετα..

Των θετικών επιστημών είσαι; Δεν είναι υποχρεωτικά όσα γράφεις. Εξαρτάται από το είδος της ποίησης. Πάρε μια ιδέα εδώ http://giouga.blogspot.gr/2014/02/blog-post_16.html

[Truth]

[MARKOS]

Αυτοί είναι οι πιο συγκλονιστικοί στίχοι που έχω διαβάσει ποτέ !

Κι όταν πεθάνουμε να μας
θάψετε κοντά για να μη
τρέχουμε μέσα στη νύχτα
να συναντηθούμε.

Τάσος Λειβαδίτης, Έρωτας

[hector petens]

Ποτέ δεν θα μάθεις
πως και απόψε χάθηκα
να σε αναζητώ

Δεν θα ρωτήσεις,
κανένας στην έρημη πόλη
δεν είδε το δώρο μου

Ένα δάκρυ έχω σμιλέψει
γερασμένο,
δε με αποχωρίζεται,
επίμονα μου δίνει οδηγίες
να το δουλέψω καλύτερα,
πόση φιλαρέσκεια Θεέ μου

Ευτυχώς είναι πιστό,
αλλά εγώ θα το προδώσω,
πιστεύει το αφελές
πως μόνο αυτό έχω

[anemona]

Απόψε δεν θα σ αναζητήσω.
Θα κεραστώ απ το κρασί της ήττας μου
και θα ξεχάσω.
Σαν έρθει όμως το ξημέρωμα
θα βγω να περπατήσω
και θα σ αναζητήσω.
Οι λιγοστοί διαβάτες με λύπη θα με δούν
να ψάχνω σαν τρελή και να ρωτώ
αν είσαι καλά,αν πια γελάς.
Και σαν το δρόμο χάσω και δεν σε βρω
σε μνήμα μέσα θα κλειστώ να θάψω εκεί τη νιότη μου.

[hector petens]

Όταν θα γεράσω απόψε
θα με αναγνωρίσεις άραγε τότε, μέσα στη νύχτα;
Ή θα σταθώ πάλι ακίνητος
να περιμένω να με προσπεράσεις;
Ο χρόνος θα εξαγοράσει την απόγνωση, λένε..
Εμένα με έχει εξαγοράσει η ίδια,
υπήρξα πολύ φτηνός,
δε ζημιώθηκε ιδιαίτερα.