To ποίημα της ημέρας

[aristos2]

Όλα, όλα τα αφήνουμε για το αύριο που δε θα 'ρθει ποτέ...

Αφού ανατέλλει, δύει ο ήλιος και δεν πάμε πουθενά αλλού, παρά μόνο στο θάνατο, και μεις οι μαλάκες, αντί να κλαίμε το δειλινό που χάθηκε άλλη μια μέρα απ'τη ζωή μας, χαιρόμαστε.

Ξέρεις γιατι;

Γιατι η μέρα μας είναι φορτωμένη ,αντί να είναι μια περιπέτεια, μια σύγκρουση με τα όρια της ελευθερίας μας.

Την καταντήσαμε έναν καθημερινό, χωρίς καμμία ελπίδα ανάστασης, θάνατο, διότι αυτός είναι ο θάνατος.  Ο άλλος, όταν γεράσουμε σε αρμονία και ελευθερία με τον εαυτό μας, όταν δηλαδή παραμείνουμε εμείς, δεν είναι θάνατος, είναι μετάβαση, είναι διάσπαση σε μύριες άλλες ζωές, στις οποίες, αν εδώ, σε τούτη τη μορφή ζωής είσαι ζωντανός, αν δε δολοφονήσεις την ουσία σου, εκεί θα δώσεις χάρη και ομορφιά, όπως η Μαρία που φούνταρε προχτές απο την ταράτσα για να μην πεθάνει. Του χρόνου, όλα τα στοιχεία της, που τα κράτησε ζωντανά σε τούτη τη μορφή ζωής, θα γίνουν πανσέδες, δέντρα, πουλιά, ποτάμια ..."

Χρόνης Μίσσιος.

[PDE ads]

[aristos2]

Οδυσσέας Ελύτης

Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

[domenica]

Και τώρα που ξεμπερδέψαμε πια
με τα μεγάλα λόγια,
τους άθλους, τα όνειρα,
καιρός να ξαναγυρίσουμε στη ζωή μας-

αλλά, μάταια, το σχέδιο της πόλης άλλαξε,
κατά πού πέφτει ο δρόμος που αγαπηθήκαμε παιδιά,
πού πήγε ο άνεμος που σκόρπισε τόσους συντρόφους,
υπάρχει ακόμα ο κόσμος?-

τώρα στη γλώσσα μας
μπερδεύονται παλιά τραγούδια,
κανείς δε μας καταλαβαίνει
και μόνο τα παιδιά μαντεύουν πιο πολλά,
μα μεγαλώνουν γρήγορα και τα πουλιά
πετάνε για να μη θυμούνται -
ένα τέτοιο παρελθόν και δεν απόμεινε
παρά λίγη στάχτη,

όπου σκυμμένοι τα βράδια σχεδιάζουμε
σημαίες, άστρα, λόφους, άλογα
κι ανάμεσα τους την τύψη ότι δεν τα δώσαμε όλα
ελευθερώνοντας έτσι όρκους αλλοτινούς
και τις πιο ωραίες χειρονομίες του μέλλοντος.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ (Από τη συλλογή : Ο τυφλός με το λύχνο- 1983)

[aeee]

Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη γέννηση του Γιάννη Τσαρούχη



"Τα ποιηματα της πνευματικότητας"
Α΄
Ένας άνθρωπος έστησε μια πνευματικότητα κοντά
στη θάλασσα. Ήταν από τσίγκο, σ’ ένα τελάρο ξύλινο
βαμμένο με λαδομπογιά. Το βράδυ την έριξε ο αέρας
και σκότωσε ένα περαστικό.
1935

Β΄
Είχε πει πως η δική του πνευματικότης δε φοβάται
τίποτα, ήταν νέου συστήματος. Το τελάρο ήταν από ξύλο
εν συνδυασμώ με σιδερογωνίες. Ήταν ωραία και μεγάλη,
βαμμένη με ριπολίνα άσπρη, θαλασσιά και χρυσή.
Έγιναν και εγκαίνια. Υπήρχε κι ένας αρχιμανδρίτης.
Και χωρίς να φυσάει άνεμος, από κακό υπολογισμό, έπεσε
η πνευματικότης την ώρα του αγιασμού. Το τί γίνηκε
δεν περιγράφεται. Ο παπάς πληγώθηκε. Η γυναίκα
του δημάρχου έπαθε διάσειση. Τους πήγαν όλους στο
νοσοκομείο.
1935

Γ’
Οι άλλες πνευματικότητες που πέσανε, πέφτουνε για-
τι κάτι τους λείπει. Κάποιος κακός υπολογισμός γίνε-
ται. Εγώ ετοιμάζω να στήσω μια καινούρια και είμαι
αισιόδοξος. Μα κι αν πέσει θα κάνω μιαν άλλη, ακόμα
πιο τέλεια. Ξέρω καλά την τέχνη μου.
1935

Δ’
Εγώ δε θα στήσω ποτέ μου πια πνευματικότητα και
υπερηφανεύομαι για αυτή μου την απόφαση. Ατυχήματα
και σκοτωμοί είναι το τέλος κάθε πνευματικότητος. Αν-
θρωποι και ζώα σκοτώνονται από την πτώση τους, αν-
τρες στο άνθος της ηλικίας τους, θύματα της περιέργειάς
των, κι ανύποπτα άλογα, σκύλοι και γάτες και πρόβατα,
που κατα τύχην περνούν από κει. Όχι πια άλλες πνευ-
ματικότητες. Αλλά ποιος είναι πρόθυμος να σ΄ακούσει;
1935

(Ποιήματα, 1934-1937, εκδ. Άγρα)

[PDE ads]

[aristos2]

Ποίηση στα ημίχρονα του Μουντιάλ

«Το ποδόσφαιρο είναι μια κοσμική θρησκεία στη μεταμοντέρνα Ευρώπη» γράφει ο Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν, «και οι πιστοί είναι κοινωνικές βραδυφλεγείς βόμβες στα χέρια κάποιων διοικούντων, οι οποίοι κατέστρεψαν το συναισθηματικό και θρησκευτικό οικοσύστημα του ποδοσφαίρου για τις πλατιές μάζες... Οι ομάδες επανασχεδιάζονται σύμφωνα με τους κανόνες πανίσχυρων οικονομικών και επικοινωνιακών κολοσσών, το παιχνίδι δεν εξαρτάται πλέον από τον συντονισμό του ταλέντου κάποιων ποδοσφαιριστών που είναι ικανοί να δημιουργήσουν αξέχαστες και μυθικές μαγικές στιγμές, αλλά από συστήματα που φέρουν το επίθετο του προπονητή. Είναι λες και έχει μεταφερθεί στο ποδόσφαιρο η τάση που επικρατεί στο θέατρο, σύμφωνα με την οποία ο σκηνοθέτης είναι πιο καθοριστικός από τον θεατρικό συγγραφέα...».

 

Κάτι ωστόσο, κλωτσάει μέσα σου και σε κάνει να κοιτάς μπροστά, παραβλέποντας το καταπιεστικό πλαίσιο που υπαγορεύουν οι νόμοι της αγοράς.
Ετσι εν όψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μια επιλεκτική ανθολογία κειμένων για το ποδόσφαιρο από ένα ευρύτατο φάσμα λογοτεχνών και καλλιτεχνών- από τον Εγγονόπουλο («Τα γκολπόστ») έως τον Χατζιδάκι («Αιώνιο πάθος- μια μπαλάντα για τον Τζορτζ Μπεστ») και από τον (ταλαντούχο στο τόπι) Παζολίνι έως τον (οπαδό της Φενερμπαχτσέ) Παμούκ- όπως αυτή που επιμελήθηκε ο Γιάννης Η. Παππάς ( Αρχίζει το ματς ) αποτελεί ένα ιδιοσυγκρασιακό αλλά τονωτικό κοκτέιλ για την απόλαυση της «μεγάλης του ποδοσφαίρου γιορτής».

 

Ο λόγος στον Μανόλη Αναγνωστάκη και το κείμενο που είχε γράψει στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, νοσταλγώντας τον μεγάλο Αγιαξ: «Θα μας θυμίσει πάλι κανείς την έμπνευση, τη γοητεία του απρόοπτου, τον αυθορμητισμό που γίνεται σοφία και τη σοφία που φαντάζει σαν αυθορμητισμός, το ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το πιο μοντέρνο χορογραφικό έργο Τέχνης, όπως μας απέδειξαν οι νέοι Νιζίνσκι της δεκαετίας του ΄70; Βίβα για πάντα ΑΓΙΑΞ».

 

Μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα στις Σημειώσεις στο ημίχρονο του Ηλία Καφάογλου για την κουλτούρα του ποδοσφαίρου αναφέρονται σε χαρακτηριστικά στιγμιότυπα παλαιότερων διοργανώσεων του Παγκοσμίου Κυπέλλου (το «δολοφονικό» χτύπημα του Σουμάχερ στον Μπατιστόν, η «κεφαλιά ποίημα» του «εμ-παθή καλλιτέχνη» Ζιντάν στον Ματεράτσι). Ας κρατήσουμε όμως εδώ ως επωδό αυτό που γνωρίζουν βαθιά μέσα τους όλοι οι φίλοι του αθλήματος:
«Στο ποδόσφαιρο μαθαίνεις να παίζεις με τα όρια, να εκμεταλλεύεσαι τους κανόνες: η αυθαιρεσία (συχνά, του διαιτητή) συνυπάρχει με την απαίτηση για δικαιοσύνη (οργή λαού). Η αλληλεγγύη εκδηλώνεται συγχρόνως με το πάθος, το ταλέντο στο πλαίσιο της συλλογικότητας, η φαντασία ξεδιπλώνει πειθαρχημένα, η οργάνωση κάνει τη διαφορά. Βλέποντας ποδόσφαιρο, ζηλεύεις και θαυμάζεις: όσα δε συμβαίνουν εν ζωή τελούνται εν σταδίω. Γι΄ αυτό και δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούν τη ζωή τους να (ανα)παριστάνεται στο γήπεδο...».

 

Μπάλα είναι και θα συνεχίσει να γυρίζει

Ο Μονταλμπάν δεν βρίσκεται πια στη ζωή για να δει τα νοσηρά φαινόμενα που περιγράφει να έχουν κάνει μετάσταση, τόσο στην πατρίδα του αλλά ακόμα πιο εμφανώς ίσως στη Βρετανία, όπου η Ρremiership έχει εξελιχθεί εδώ και χρόνια σε «παιδική χαρά ολιγαρχών» (Ρώσων, Αμερικανών, Σαουδαράβων κ.ο.κ.), ενώ μοιάζει να έχει χαθεί οριστικά η αμεσότητα του δεσμού μεταξύ οπαδών, παικτών και ομάδας.
Γράφει προς το τέλος του βιβλίου του ο Κόουλι: «... Σήμερα, το αγγλικό ποδόσφαιρο είναι εγκλωβισμένο μέσα στο μεγαλύτερο, το πιο επιδεικτικό όργιο σπατάλης στην ιστορία του και παρά την παγκόσμια οικονομική κρίση που εξελίσσεται την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, την αυξανόμενη ανεργία, την πτώση τιμών των ακινήτων και την ύφεση στη Βρετανία και την υπόλοιπη Ευρώπη, το φαινόμενο συνεχίζεται». Ενας άλλος (πολύ πιο διάσημος) άγγλος συγγραφέας, ο Μάρτιν Εϊμις είχε γράψει στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 ότι, είτε από απογοήτευση είτε από αηδία γι΄ αυτά που βλέπει γύρω του, «έρχεται κάποτε η στιγμή που κάθε Βρετανός πηγαίνει στο τελευταίο του ματς, που μπορεί να είναι και το πρώτο».

 

Το 2010 η πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων του πλανήτη δεν πηγαίνει σχεδόν ποτέ στο γήπεδο και, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν θεωρεί ότι αυτό είναι πρόβλημα. Αυτό δε συμβαίνει λόγω μειωμένης άμυνας στην ακραία εμπορευματοποίηση αλλά κυρίως λόγω ενός καλώς ή κακώς εννοούμενου ντετερμινισμού («δεν μπορείς να πας κόντρα στην εποχή, άλλαξε η αίσθηση της κοινότητας με την παγκοσμιοποίηση, άλλαξε και το ποδόσφαιρο», είναι το εύλογο- ίσως - επιχείρημα). Εξάλλου, το επαγγελματικό ποδόσφαιρο δεν ήταν ποτέ υπεράνω χρημάτων και στο κάτω κάτω, θα πρέπει ακόμα και ο πιο ρομαντικός οπαδός να επιλέξει αν θέλει να βλέπει τον Μέσι ή τον «Μέσι της γειτονιάς» του.

«Βιβλιοδρόμιο», «Τα Νέα», 5 Ιουνίου 2010

ΥΓ: Μπορεί ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα να περιορίστηκε από τη δεκαετία του ΄90 και οι παίκτες από ήρωες της γειτονιάς να έγιναν ακριβοπληρωμένοι σταρ, στην Ελλάδα πάντως έκανε… μετάσταση από το ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, όπως μας δίδαξαν τα πρόσφατα ντροπιαστικά γεγονότα…

[Damien]

Η δυσαρέσκεια του Σελευκίδου

Δυσαρεστήθηκεν ο Σελευκίδης
Δημήτριος να μάθει που στην Ιταλία
έφθασεν ένας Πτολεμαίος σε τέτοιο χάλι.
Με τρεις ή τέσσαρες δούλους μονάχα·
πτωχοντυμένος και πεζός. Ετσι μια ειρωνία
θα καταντήσουν πια, και παίγνιο μες στην Ρώμη
τα γένη των. Που κατά βάθος έγιναν
σαν ένα είδος υπηρέται των Ρωμαίων
το ξέρει ο Σελευκίδης, που αυτοί τους δίδουν
κι αυτοί τους παίρνουνε τους θρόνους των
αυθαίρετα, ως επιθυμούν, το ξέρει.
Αλλά τουλάχιστον στο παρουσιαστικό των
ας διατηρούν κάποια μεγαλοπρέπεια·
να μη ξεχνούν που είναι βασιλείς ακόμη,
που λέγονται (αλλοίμονον!) ακόμη βασιλείς.

Γι' αυτό συγχίσθηκεν ο Σελευκίδης
Δημήτριος· κι αμέσως πρόσφερε στον Πτολεμαίο
ενδύματα ολοπόρφυρα, διάδημα λαμπρό,
βαρύτιμα διαμαντικά, πολλούς
θεράποντας και συνοδούς, τα πιο ακριβά του άλογα,
για να παρουσιασθεί στην Ρώμη καθώς πρέπει,
σαν Αλεξανδρινός Γραικός μονάρχης.

Αλλ' ο Λαγίδης, που ήλθε για την επαιτεία,
ήξερε την δουλειά του και τ' αρνήθηκε όλα·
διόλου δεν του χρειάζονταν αυτές η πολυτέλειες.
Παληοντυμένος, ταπεινός μπήκε στην Ρώμη,
και κόνεψε σ' ενός μικρού τεχνίτου σπίτι.
Κ' έπειτα παρουσιάσθηκε σαν κακομοίρης
και σαν πτωχάνθρωπος στην Σύγκλητο,
έτσι με πιο αποτέλεσμα να ζητιανέψει.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[millhaven]

My favourite poem is the one that starts 'Thirty days hath September' because it actually tells you something.


Groucho Marx

[aeee]

Ποιηση Καββαδία.......

Το Μαχαίρι

Απάνω μου έχω πάντοτε στη ζώνη μου σφιγμένο
ένα μικρό αφρικάνικον ατσάλινο μαχαίρι
-- όπως αυτά που συνηθούν και παίζουν οι Αραπάδες --
που από ένα γέρον έμπορο τ' αγόρασα στ' Αλγέρι.

Θυμάμαι, ως τώρα νά 'τανε, το γέρο παλαιοπώλη,
όπου έμοιαζε με μιάν παλιάν ελαιογραφία του Γκόγια,
ορθόν πλάι σε μακριά σπαθιά και σε στολές σχισμένες,
να λέει με μιά βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια :

"Ετούτο το μαχαίρι εδώ που θέλεις ν' αγοράσεις
με ιστορίες αλλόκοτες ο θρύλος το 'χει ζώσει,
κι όλοι το ξέρουν πως αυτοί που κάποια φορά το 'χαν,
καθένας κάποιον άνθρωπο δικό του έχει σκοτώσει.

Ο δον Μπαζίλιο σκότωσε μ' αυτό την Δόνα Τζούλια,
την όμορφη γυναίκα του, γιατί τον απατούσε.
Ο Κόντε Αντόνιο, μιά βραδιά, το δύστυχο αδερφό του
με το μαχαίρι τούτο εδώ κρυφά δολοφονούσε.

Ενας Αράπης τη μικρή ερωμένη του από ζήλεια
και κάποιος ναύτης Ιταλός ένα Γραικό λοστρόμο.
Χέρι σε χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια.
Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ' αυτό μου φέρνει τρόμο.

Σκύψε και δες το, μι' άγκυρα κι ένα οικόσημο έχει,
είν' αλαφρή, για πιάσε το, δεν πάει ούτε ένα κουάρτο,
μα εγώ θα σε συμβούλευα κάτι άλλο ν' αγοράσεις."
-- Πόσο έχει; -- Μόνο φράγκα εφτά. Αφού το θέλεις, πάρ' το.

Ενα στιλέτο έχω μικρό στη ζώνη μου σφιγμένο,
που ιδιοτροπία μ' έκανε και τό 'καμα δικό μου·
κι αφού κανένα δε μισώ στο κόσμο να σκοτώσω,
φοβάμαι μη καμιά φορά το στρέψω στον εαυτό μου ...........................

[MARKOS]

Ιωαννης Πολέμης,

Τι είναι η πατρίδα μας;

Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

[aristos2]

Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[domenica]

Η ΘΑΛΑΣΣΑ (1962)

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –

μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,

ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια

Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα

Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

[xenos]

 Μαρία Λουκά

Όπως ανάβουνε τα φώτα
τα μάτια τον πυροβολούν
επαναστάτη όπως πρώτα
θέλουν κι απόψε να τον πουν

Ένα πλανόδιο τσίρκο
μες το μυαλό του γεννιέται
μα ο αόρατος ακροβάτης
σε μια φωνή θα κρατιέται στη σκηνή

Τα λόγια πάλι τον στοιχειώνουν
του κόσμου η μέθη τον νικά
σαν ερπετά βαριά τον ζώνουν
πρόσωπα φίδια που αγαπά

Σ' ένα πλανόδιο τσίρκο
είναι κρυμμένος για χρόνια
δε ξέρω, παίζει στο έργο,
ή του μπερντέ τα σεντόνια έχει κάνει ζωή

[aeee]

ʼΑνθος

Η πέτρα
Η πέτρα στον αέρα, που ακολουθούσα.
Το βλέμμα σου, τόσο τυφλό όπως η πέτρα.
Υπήρξαμε
χέρια,
αντλήσαμε το άδειο σκοτάδι, βρήκαμε
τη λέξη, που ανεβάζει ψηλά το καλοκαίρι:
άνθος.
ʼΑνθος- η λέξη των τυφλών
Το μάτι σου και το μάτι μου
φροντίζουν για το νερό.
Ανάπτυξη.
Καρδιακός τοίχος πάνω σε καρδιακό τοίχο
προσθέτει πέταλα.
Μία λέξη ακόμα σαν κι αυτή, και τα σφυριά
θα αιωρούνται ελεύθερα.

Paul Celan

[aristos2]

Νίκος Καββαδίας - “Γυναίκα”
 
Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα.
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.


Από παιδί βιαζόμουνα, μα τώρα πάω καλιά μου
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει
Το χέρι σου που χάϊδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου
για μια στιγμή αν με λύγισε, σήμερα δε με ορίζει.


Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι
Γεμάτη φύκια και ροδάνθη, αμφίβια Μοίρα
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα.


Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ που μ' είδες.
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες.


Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα.