To ποίημα της ημέρας

[domenica]

Στο Αφτί Μιας Κοπέλας

Lorca Federico Garcia

Μα τι γίνεται απόψε;; Ο paraxenos με πρόλαβε στη μουσική μου επιλογή...εσύ στην ..ποιητική  ...
Μάλλον η παρέα έχει αρχίσει να "δένει" καλά και οι σκέψεις μας "συναντώνται" στον ουρανό του pde ...

Federico Garcia Lorca σκεφτόμουν κι εγώ ,σε ελεύθερη απόδοση Λευτέρη Παπαδόπουλου και μουσική Γιάννη Γλέζου...

Κεφαλοδέσι

Τα χεράκια μου καλέ μου
σου κεντήσανε μια κάπα
με λουλούδια μοσχοκάρφια
πελερίνα από νερό

Το φεγγάρι είναι καλέ μου
μια σταλίτσα πηγαδάκι
και τα λούλουδα καλέ μου
τίποτ' άλλο πια δε θέλουν
μόνο τα γερά σου μπράτσα
που τη νύχτα με αγκαλιάζουν
μόν' τα μπράτσα σου καλέ μου
που τη νύχτα μ' αγκαλιάζουν

Όταν ήρθες για το γάμο
άσπρη άνοιξη καλέ μου
και του αλόγου τα νύχια
τέσσερις λυγμοί ασήμι

Το φεγγάρι είναι καλέ μου
μια σταλίτσα πηγαδάκι
και τα λούλουδα καλέ μου
τίποτ' άλλο πια δε θέλουν
μόνο τα γερά σου μπράτσα
που τη νύχτα μ' αγκαλιάζουν
μόν' τα μπράτσα σου καλέ μου
που τη νύχτα με αγκαλιάζουν

κι εδώ σε πρώτη εκτέλεση από την Έλενα Κυρανά (1969)

   
               
    
               
    
               
    

[PDE ads]

[aristos2]

Η δίψα μου ’γινε φωτιά,
στερεύει στα φιλιά σου,
το δάκρυ μου σταλαγματιά
χάνεται στη ματιά σου.

Άκρη δεν έχει ο ουρανός (του pde  ),
αρχή δεν έχει η δύση.
Τέλος δεν έχει ο καημός,
το χαμογέλιο θλίψη.

Στο παραθύρι σου κρυφά
γροίκαγα περιστέρι,
σαν το μαχαίρι απάστραφτε,
σβήσε, χλωμό μου αστέρι.

Άκρη δεν έχει ο ουρανός,
αρχή δεν έχει η δύση.
Τέλος δεν έχει ο καημός,
το χαμογέλιο θλίψη.

[eleni09 ΠΕ 02]

Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,

κλείνεις έξω απ' την πόρτα σου

έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο...Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
...
είμαστε κιόλας νεκροί...Ποδοπάτησε με,

να έχω τουλάχιστον την ευτυχία

να μ'αγγίζεις...

Τάσος Λειβαδίτης

[Boldini]

^ Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας;

[PDE ads]

[desperino]

Κι εγώ Ναζίμ Χικμέτ κι εγώ νανούρισμα ( για το δεύτερο daniel )
Είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να ευχηθείς σ΄ένα παιδί να γίνει μεγαλώνοντας ..



Ναζίμ Χικμέτ - "Νανούρισμα στο γιο μου"

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Στον ύπνο σου έρχεται μια θάλασσα απέραντη. Βουνά τα κύματά της, φουσκώνουν αφρισμένα, λυσσομανάνε...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Στον ύπνο σου έρχεται ένα καράβι, κι εσύ στη γέφυρα του καπετάνιου.
Στα δεξιά σου, το κύμα που χτυπιέται, και στα ζερβά σου... Για δες το που σε πολεμάει...
Μα μη σε νοιάζει, γιε μου, μη φοβάσαι! Οι μηχανές δουλεύουνε σαν την καρδιά σου. Το σκαρί γερό και το τιμόνι στα χέρια σου...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Πελώρια αέρινη γέφυρα δένει τα περιγιάλια. Στ' αστραφτερό δοκάρι της εσύ αγναντεύεις.
Κοίτα κάτου, μη ζαλιστείς. Κοίτα πάνου, το κεφάλι σου λες κι ακουμπάει τον ουρανό...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Τι πολλά βιβλία είν' αυτά; Όλα τα έχεις διαβάσει; Ρυτίδες στο μέτωπό σου, τα μαλλιά σου κατάλευκα.
Τα μάτια σου είναι τα μόνα στη γη που έχουν καταλαβει. Το πρόσωπό σου όμορφο σαν την αιωνιότητα.
Μην αμφιβάλλεις, μη φοβάσαι μη και δε βρήκες ό,τι έψαχνες.
Διάβαζε πολεμώντας, διάβαζε αυτό που διαβάζεις χωρίς να το ξεχωρίζεις από τη μάχη...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Άκου, φωνές ακούς. Κοίτα τι όμορφα χρώματα που βλέπεις...
Τα χέρια σου χαϊδεύουν το μάρμαρο, και νά, του δίνουν το πιο σταθερό, πιο ζωντανό σχήμα...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...
Άφοβος σαν θαλασσινός,μάστορας δημιουργός,φιλόσοφος γνώστης  και καλλιτέχνης τολμηρός
- έτσι να γίνεις...

Κοιμήσου, σπλάχνο μου, κοιμήσου, νάνι...


....και καλλιτέχνης τολμηρός!

[aeee]

και εδω να αφιερωσω στη καλότυχη Danielitsa και τον Μπαμπά της   Daniel  το "Πρωινό Αστρο"
Το "Πρωινό Άστρο" είναι το ποίημα που έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος για το κοριτσάκι του, όταν έγινε πατέρας.
Είναι το ποίημα της πατρικής στοργής και της λυρικής φαντασίας.
Είναι ένα ποίημα που μόνο ένας παλμογράφος θα μπορούσε να "οπτικοποιήσει" και να καταγράψει τους παλμούς της εκπληκτικής ευαισθησίας του".
 Ο ίδιος ο Ρίτσος το χαρακτηρίζει "Μικρή εγκυκλοπαίδεια υποκοριστικών" για την κορούλα του.
Το βίντεο αυτό παρουσιάστηκε στην εκδήλωση του Μουσείου Μπενάκη, στις 21 Μάρτη 2009, Παγκόσμια ημέρα Ποίησης που ήταν αφιερωμένη στα 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου.

Μουσική: Ευανθίας Ρεμπούτσικα, "Το Αστέρι και η Ευχή".  

http://www.youtube.com/watch?v=MJ5mBQJN8Xs


Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω
τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.
...................................
Κοιμήσου,
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κι έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.
..................................
Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Είναι μακρύς ο δρόμος.
Πρέπει να μεγαλώσεις.
Είναι μακρύς
μακρύς, μακρύς ο δρόμος.
...................................
Τα δέντρα ανθίζουν,
δεν ξέρουν γιατί,
ανθίζουν.
Τα λουλούδια δε νοιάζονται
να γίνουν καρποί,
γίνονται καρποί.
Κι εγώ τραγουδάω,
δεν ξέρω γιατί,
τραγουδάω.
.............................
Έχω ένα κοριτσάκι
έχω ένα κοριτσάκι.
Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ' ουρανού.
..........................................
Κράτησέ με, κοριτσάκι,
με παίρνει ο αέρας
πάνω απ' τα βουνά
ψηλά, ψηλά,
γαλανά φτερά,
φτερά, φτερά,
μια θάλασσα φτερά
η χαρά.
Κράτησέ με.
......................................
Μονάχα το χαμόγελό σου
ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.
Κράτησέ με.
..............................
Μια κίνηση
του τρυφερού χεριού σου
έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.
Έτσι παιδί που μ' έκανες, παιδί μου,
πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους
που στέκουν και παραμονεύουν
πίσω από τ' ανθισμένο σου χαμόγελο;
..............................
Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,
να μάθεις μόνο
εκείνο που είσαι
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι σου λέει
κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει
κι η μακρινή σελήνη
στον κοντινό καθρέφτη.
Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ' τη χαρά που δίνεις.
Γιάννης Ρίτσος - Πρωινό Άστρο. (Το χαρίζω στα παιδιά μου, το χαμόγελο στη ζωή μου!)



και εδω απόσπασμα από το "πρωινό Άστρο " με τη φωνη του Β. Παπακωνσταντίνου

http://www.youtube.com/watch?v=KwAaqU6LgvI&feature=related



Σ ένα μαξιλάρι-φεγγαράκι
το παιδί μου αποκοιμήθηκε.
Όλη η πλάση στις μύτες των ποδιών
κοιτάζει απ το παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.

Όλα τα αστέρια
μια μυγδαλιά ανθισμένη αστέρια
μπρος στο παράθυρό μας
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.

Ο θεός των σπουργιτιών και των παιδιών
πίσω από μια κουρτίνα λουλουδένια
κοιτάζει το παιδί μου που κοιμήθηκε.

Σιγά, μανούλα,
σιγά.
θα το ξυπνήσεις.

Τι θόρυβο που κάνει
η πορτούλα της καρδιάς σου
καθώς ανοιγοκλείνει
στον κήπο της χαράς.

[why]

 Το τραγούδι της Ελένης       
 
Στίχοι: Νίκος Καζαντζάκης
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης
Πρώτη εκτέλεση: Νένα Βενετσάνου

Η Ελένη σώπαινε χαρούμενη
μεσ' στη νυχτιά γρικώντας
το παραμύθι της να κλώθεται
στης φαντασιάς τ' άδραχτι
κι' άλαργα ο νους σε τόπους μακρινούς
ήταν συνεπαρμένος

Ήμουν εγώ που εγέλουν κι' έκλαιγα
στ' ακρογιαλιά της Κρής
γιατί ήταν ο άδειος ίσκιος μου
στου ανδρός μου το κλινάρι
γυρεύω μ' άρπαγες πανώριους νιούς
και παλικαροσύνες

Λάμπαν τα φρύδια της καμαρωτά
σα δυο μερών φεγγάρι
τον άνδρα της θυμήθη αχνά
και τον πανώριο Πάρι
κι' όλα τα παλικάρια που σκοτώθηκαν
για χάρη της στα ξένα

Η ανάσα της Ελένης μύρισε
σα θάλασσα δροσάτη
θεά δεν είμαι εγώ κι' οχτρεύομαι
τους ουρανούς τους άδειους
δε με χωράει το σπίτι ετούτο πια
και πλάτυν' η ψυχή μου
 

[why]

Θάρθει καιρός- Κατερίνα Γώγου

http://www.youtube.com/watch?v=AhLvZk259_o&feature=related

Θαρθεί καιρός που θα αλλάξουν τα πράγματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
-μη βλέπεις εμένα- μην κλαις. Εσύ εισ' η ελπίδα.

Άκου θάρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δε θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω

Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι -σκέψου!- θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες.

Να φυλάξεις μονάχα
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις και έννοιες σαν και αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή - κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία -δε θέλω να λέω ψέματα- δύσκολοι καιροί.
Και θαρθούνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω -μην περιμένεις και από μένα πολλά-
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.

[domenica]

Θα φέρει η θάλασσα πουλιά
κι άστρα χρυσά τ' αγέρι
να σου χαϊδεύουν τα μαλλιά
να σου φιλούν το χέρι.

Χάρτινο το φεγγαράκι
ψεύτικη ακρογιαλιά
αν με πίστευες λιγάκι
θα 'σαν όλα αληθινά.

Δίχως τη δική σου αγάπη
δύσκολα περνά ο καιρός.
Δίχως τη δική σου αγάπη
είναι ο κόσμος πιο μικρός.


Νίκος Γκάτσος

[aristos2]

Μα αν γίνει;

Πίσω από τις βουβουζέλες
και τις 1000 εννοώ
γαλανόλευκες φανέλες
δίνουν ύψιστο ρυθμό.

Ελλαδίτικο αέρα
φύσηξαν στην Αφρική,
και η Νότιος Κορέα
μοιάζει εικόνα μακρινή.

Σάλπι ένα, Τόρο δύο
κι άλλοι εννέα μαχητές,
το πειρατικό το πλοίο,
θύμισε άλλες εποχές.

Λες να γίνει; μοιάζει αστείο.
Μα ποιος νοιάζεται αδερφέ;
Και με ήττα στο εφετείο,
δε μας πάνε οι δικαστές.

Μα αν γίνει ποιος μας πιάνει;
Άρε Μέσι φουκαρά,
θα σε κάνουμε χαρμάνι
κι έλα εδώ με κουμπαρά.

Ποια κατάντια και ποια κρίση;
Θα σου δώσουμε ψιλά,
για να πας να αγοράσεις
σε κουκλάκι έναν τσολιά.



Κατά τα άλλα όλα ίδια
μα με μια διαφορά.
Μοιάζει πια η βουβουζέλα
η πιο ωραία συντροφιά.

(Ποιητής ο Άκης Βαΐου)

[domenica]

Το τρελοβάπορο

Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά
κι αρχίζει τις μανούβρες "βίρα-μάινα"
την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές
φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ' τις δυο μεριές

Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ' όνειρο
κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό
από τα βάθη φτάνει στους παλιούς καιρούς
βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς

Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο
χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε
κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα

Οδυσσέας Ελύτης

[aristos2]

Θεατρίνοι, Μ. Α.

Στήνουμε θέατρα καὶ τὰ χαλνοῦμε
ὅπου σταθοῦμε κι ὅπου βρεθοῦμε
στήνουμε θέατρα καὶ σκηνικά,
ὅμως ἡ μοίρα μας πάντα νικᾶ.

Καὶ τὰ σαρώνει καὶ μᾶς σαρώνει
καὶ τοὺς θεατρίνους καὶ τὸ θεατρώνη
ὑποβολέα καὶ μουσικοὺς
στοὺς πέντε ἀνέμους τοὺς βιαστικούς.

Σάρκες, λινάτσες, ξύλα, φτιασίδια,
ρίμες αἰσθήματα, πέπλα στολίδια,
μάσκες, λιογέρματα, γόοι καὶ κραυγὲς
κι ἐπιφωνήματα καὶ χαραυγὲς

ριγμένα ἀνάκατα μαζὶ μ᾿ ἐμᾶς
(πές μου ποῦ πᾶμε; πές μου ποῦ πᾶς; )
Πάνω ἀπ᾿ τὸ δέρμα μας γυμνὰ τὰ νεῦρα
σὰν τὶς λουρίδες ὀνάγρου ἢ ζέβρα

γυμνὰ κι ἀνάερα, στεγνὰ στὴν κάψα
(πότε μᾶς γέννησαν; πότε μᾶς θάψαν! )
Καὶ τεντωμένα σὰν τὶς χορδὲς
μιᾶς λύρας ποὺ ὁλοένα βουίζει. Δὲς

καὶ τὴν καρδιά μας ἕνα σφουγγάρι,
στὸ δρόμο σέρνεται καὶ στὸ παζάρι
πίνοντας τὸ αἷμα καὶ τὴ χολὴ
καὶ τοῦ τετράρχη καὶ τοῦ ληστῆ.

Γιῶργος Σεφέρης

[physicaest]

Ωραιο ποιημα Αριστο

[aristos2]

Ἡ λυπημένη

Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς
κάθισες πρὸς τὸ βράδυ
μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι
δείχνοντας πὼς πονεῖς·

κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ
ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει
σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη
καὶ δέουνται οἱ λυγμοί·

κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ
ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ
κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη
γυρίζει στὸν καρπό·

μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς
δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη
τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει
ἔναστρος οὐρανός.

Γιῶργος Σεφέρης