To ποίημα της ημέρας

[aristos2]

Ν. Καββαδίας

FRESCO

Ο Fra Giovanni σιωπηλός οδήγαε τη γραφίδα.
Το αγγελικό του πρόσωπο χυμένος τη σπουδή.
Ορθός ο δούλος δίπλα σας, μακρύς σα νεροφίδα,
έτριβε τ' άγια χρώματα σε πέτρινο γουδί.

Όργανο, σε ξεχάσανε σε ποια κλειστή ροτόντα,
που δεν την ελειτούργησε λιβάνι και παπάς;
Από νωρίς ξεχάστηκες τους βιαστικούς ρωτώντας.
Όθε αγαπάς νυχτώθηκες, μπαίνεις και δε χτυπάς.

Σκουφί, σωκάρδι βυσσινί φορώ, μακρύ στιλέτο.
Χρυσόβουλη βαστάω γραφή και ένα πουγγί φλουριά.
Σκύβεις, κοιτάζεις το νερό που ρέει στο καναλέτο,
Γυρνάς, διώχνεις το δούλο σου και σβήνεις τα κεριά.

Άσχημος είμαι. Αμαρτωλός σε φρέσκο του Ανωνύμου,
χυμένο είναι το μάτι μου με χτύπημα σφυριού,
το αυτί κομμένο, κι έχασα μια νύχτα τη φωνή μου
στη ναυμαχία του Μισιριού.

Κι αυτός, ωραίος όπως εσύ, ψηλός, porca miseria!
το σχήμα του κρύβει λαμπρή πολεμική στολή.
Χαϊδεύει τα δυο χέρια σου, τα ευλογημένα χέρια,
πέφτει το ράσο του, ο σταυρός γλιστράει και σε φιλεί.

Με το καράβι του Θησέα σ' αφήσαμε στη Νάξο.
Γυμνή, μ' ένα στα πόδια σου θαλασσινό σκουτί.
Σε ποιες σπηλιές εκρύφτηκες και πως να σε φωνάξω;
Κοστάρω κι όλο με τραβάει μακριά το καραντί.

Ένα κοπάδι ελέφαντες, μαϊμούδες και καμήλες
σου κουβαλούσαν σε μακρύ ποντόνι τα προικιά.
Μα τα 'πιε ανεμορούφουλας απέξω από τις Μύλες
και ξέστρωσες το νυφικό κρεβάτι σου Θιακιά.

Sydney 1955

[PDE ads]

[domenica]

Σαν παιχνίδι      
    
Περίμενα τη νύχτα να μιλήσω,
την ώρα που σαν άγγελος η μοναξιά μου
στρώνει αλήθειες ανάμεσα στα πράγματα,
κι ο χρόνος καθαρός, διαλέγει τα φεγγάρια.

Ο μύθος των ματιών σου είναι το άλλο καλοκαίρι
που γίνεται τραγούδι του βοριά.
Ο άλλος μύθος της καρδιάς μου
θα κόψει τα νερά απελπισμένα,
ανήμερα γιορτής της νήσου Σαντορίνης.

Επανάλαβε το ρήμα "νερό" στους χρόνους του ονείρου
και σε όλες τις εγκλίσεις του θαύματος,
ώσπου να γίνω φως, βαθύ, στο βάθος της σκηνής,
στον άκτιστο κόσμο των χρωμάτων.

Όταν φύγεις, μην τρομάξεις τα πουλιά,
τράβηξε γερά τον ουρανό, να μετρώ τη νύχτα σαν πατρίδα
και κλείσε καλά τη θάλασσα μην κόψει το νερό
και πιάσει βροχή κι άμαθος στη μοναξιά γλιστρήσω και πνιγώ.

Διονύσης Καρατζάς

[aeee]

Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη μελλοποιημένο απο τον Γ.  Ζουγανέλη
Ερμηνεία:

[xenos]

 Νίκος Γκάτσος.
 
Μια Κυριακή στην Κοκκινιά
στην παιδική μου γειτονιά
είδα μια γριά χοντρομπαλού
που ο νους της έτρεχε αλλού

Την κοίταξα με κοίταξε
σαν κουκουβάγια σε μπαξέ
και μου' πε με φωνή θολή
που μάνα θύμιζε τρελή:

Σε χώμα φύτρωσα ζεστό
αιώνες πριν απ' τον Χριστό.
Ζούσα καλά κι ευχάριστα
κι έπαιρνα μόνο άριστα

Μα σαν προχώρησε ο καιρός
έγινε ο κόσμος μοχθηρός
και με βατέψανε, που λες,
αράδα βάρβαρες φυλές

Σελτζούκοι Σλάβοι Ενετοί
λες κι ήταν όλοι τους βαλτοί
Τότε κατάλαβα γιατί
καμένο ήμουνα χαρτί
δίχως χαρά δίχως γιορτή

Σιγά σιγά και ταπεινά
μ' αγώνες και με βάσανα
καινούργια έβγαλα φτερά
μα ήρθαν τα χειρότερα

Είδα τα ίδια μου παιδιά
να δίνουν σ' άλλους τα κλειδιά
και με χιλιάδες ψέματα
με προδοσίες κι αίματα
να μου σπαράζουν την καρδιά

Γι' αυτό μια νύχτα σκοτεινή
θ' ανέβω στην Καισαριανή
με κουρασμένα βήματα
να κλάψω για τα θύματα
στ' αραχνιασμένα μνήματα

Κι εκεί ψηλά στον Υμηττό
αντίκρυ στον Λυκαβηττό
μικρό κεράκι θα κρατώ
να φέγγει χρόνους εκατό»

[PDE ads]

[koth]

Γιώργος Σεφέρης

Η λυπημένη


Στὴν πέτρα τῆς ὑπομονῆς
κάθισες πρὸς τὸ βράδυ
μὲ τοῦ ματιοῦ σου τὸ μαυράδι
δείχνοντας πὼς πονεῖς•

κι εἶχες στὰ χείλια τὴ γραμμὴ
ποὺ εἶναι γυμνὴ καὶ τρέμει
σὰν ἡ ψυχὴ γίνεται ἀνέμη
καὶ δέουνται οἱ λυγμοί•

κι εἶχες στὸ νοῦ σου τὸ σκοπὸ
ποὺ ξεκινᾶ τὸ δάκρυ
κι ἤσουν κορμὶ ποὺ ἀπὸ τὴν ἄκρη
γυρίζει στὸν καρπό•

μὰ τῆς καρδιᾶς σου ὁ σπαραγμὸς
δὲ βόγκηξε κι ἐγίνη
τὸ νόημα ποὺ στὸν κόσμο δίνει
ἔναστρος οὐρανός.

(και μελοποιημένο ...
http://www.youtube.com/watch?v=OIZWNV_ZcRA   )

[markela]

ΚΑΘΕ  ΑΝΘΡΩΠΟΥ Η  ΖΩΗ  ΜΟΙΑΖΕΙ Μ  ΕΝΑ  ΚΑΡΑ

[koth]

http://www.youtube.com/watch?v=pGX-zLUmGPI&NR=1

Είναι ο μικροπρεπής εαυτός μου, κύριε μου ...

[xenos]

Γεώργιος Σουρῆς

Στὸν ἴσκιο μου

[koth]

Και μια και λέμε για ίσκιους...

...Πόσο νωρίς φεύγει το φως απ’ τη ζωή μας αδερφέ μου…
...Μη. Μη συνέχεια οι άνθρωποι
μαύρα αρνητικά και μεις ΚΑΜΕΝΟΙ ΗΛΙΟΙ.(Κατερίνα Γώγου)

Αλλά ..ψηφίζω...

 Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
   
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης


Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ
και μυρσίνη συ δοξαστική
μη παρακαλώ σας μη
λησμονάτε τη χώρα μου!

Αετόμορφα έχει τα ψηλά βουνά
στα ηφαίστεια κλήματα σειρά
και τα σπίτια πιο λευκά
στου γλαυκού το γειτόνεμα!

Τα πικρά μου χέρια με τον κεραυνό
τα γυρίζω πίσω απ' τον καιρό
τους παλιούς μου φίλους καλώ
με φοβέρες και μ' αίματα!


 

[domenica]

Θαλασσινή

Σε κοιτώ κι ο ήλιος μεγαλώνει
Σύντομα τη μέρα μας θα σκεπάσει
Ξύπνα καρδιά και χρώμα μπες μπροστά
Για να διαλύσεις τις δυστυχίες της νύχτας

Σε κοιτώ όλα είναι γυμνά
Eξω οι βάρκες έχουν λιγοστό νερό
Πρέπει όλα να ειπωθούν με λίγα λόγια
Είναι κρύα η θάλασσα χωρίς αγάπη

Είναι του κόσμου η αρχή
Τα κύματα θα λικνίσουν τον ουρανό
Εσύ μες στα σεντόνια σου λικνίζεσαι
Τραβάς τον ύπνο προς τα 'σένα

Ξύπνα να ακολουθήσω τα χνάρια σου
Eχω κορμί για να σε καρτερώ για να σε ακολουθώ
Από τις πόρτες της αυγής ίσαμε του ίσκιου τις πόρτες
Eνα κορμί για να περάσω τη ζωή μου αγαπώντας σε

Μια καρδιά για να ονειρεύομαι από τον ύπνο σου έξω.

PAUL ELYARD

[koth]

...ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει...Τάσος Λειβαδίτης
Τι υπέροχη υπογραφή...

[aristos2]

'' ... είναι πικρή η υπομονή, μα γλυκός ο καρπός της ... "

[Sun]

Απολείπειν ο θεός Αντώνιον

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές --
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1911)

Για μας που (μάλλον) φεύγουμε...

[markela]

οι  ανθρωποι  πολλες  φορες  το  'λιγο'  αναζητουνε, και δε  μπορουνε  το ' πολυ  'που  εχουνε να δουνε.