To ποίημα της ημέρας

[theodora7]

Δαίμονες

Από τους δικούς μου δαίμονες δεν έφυγα
Προσπάθησα;
Θα έλεγα περιτρανα το ναι.
Μα όχι...
Και πώς θα ήθελα να με θυμούνται τώρα ;
Μα δεν θα ήθελα.
Η ληθη εμε μου πρέπει
Απαυγασμα ενός χαραματος που ονειρευτηκα και έφυγε. . .
Σαν γλυστρισε στα χέρια μου και εχαθη.
Και αυτή η ποίηση ανικανη.
Το τίποτα για μένα.
Δεν βρήκε τίποτα για να με κλείσει.
Και πού;
Μα η ποίηση είναι λήθη.
Είναι μια λήθη;
Ι.Σ.

[PDE ads]

[theodora7]

Οι λεξεις λίγες...
Ανείπωτες...
Ενα κενό που δεν χρήζει το μηδέν.
Δεν εχω αναγκη τίποτα.
Τα λίγα μου πολλά.
Και τα πολλά ελάχιστα .
Μια ποίηση κενή.
Ανύπαρκτη.
Βορά στους αδαείς.

[theodora7]

Βροχή απρόσμενη...
Βροχή με χρώματα
Χώματα.
Μια βροχή που με βρήκε ανέτοιμη.
Δεν ξερω πως....
Σε καθε βροχή είχα και ενα συναίσθημα.
Σ αυτήν?
Δεν εχω.
Τη βροχή που εγώ τόσο αγάπησα...
Την απομυθοποίησα.
Τραγικό.
Λογικό.
Οχι.
Τη μίσησα.
Αναμενόμενο.

[theodora7]

Βρέχει,το ρεύμα έπεσε.
Δισταχτικά απορείς που πια δεν καταριέσαι το σκοτάδι.
Καλοδεχούμενη αυτή η τυχαία ατυχία.
Στο έρεβος, τα πάντα ομοιάζουν.
Η λύπη, η λήθη, ο πόνος και η χαρά.
Ανάμεικτες μπερδεμένες σκέψεις σαν τα λόγια ενός μεθυσμένου.
Αν σκυψεις πάνω του θα μάθεις άρα την αλήθεια?
Θα δεις γυμνούς τους πόνους του ή τάχα οι συμβάσεις θα τους κρύψουν?
Βρέχει και αυτό το κόψιμο του ηλεκτρικού διόλου δεν με πειράζει.
Γιατί μαζί με αυτό για λίγο χάθηκα στη δίνη μιας αλήθειας που το φως θα επαναφέρει στη συνήθεια.

[PDE ads]

[hector petens]

https://youtu.be/8Jdqxh2AcGQ

[ioannasol]

https://youtu.be/2TsPNBfgDUo

[hector petens]

Εσύ εκεί
https://www.youtube.com/watch?v=2xNFKmBPEBY

[ioannasol]

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα....
Εγώ... είμαι μία....
συναισθηματική, ανόητη..
Μια μπερδεμένη, αναποφάσιστη
Μια τρελή που δένεται με ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις..
.......
Ακόμη και τα ασήμαντα δεν μπορώ να τα αφήσω πίσω..
Ούτε κακία κρατώ σε όσους με πλήγωσαν με τον ένα ή με τον άλλον τρόπο..
Ούτε το τέλος αντιλαμβάνομαι όταν έρθει..
Το αρνούμαι και επιμένω να ανάβω τα κεριά που μου σβήνει ο άνεμος..
Είμαι μια αθεράπευτη ονειροπόλα
Κι αν μένω με τα πόδια κολλημένα στη γη, δεν περιμένω λύπηση ή οίκτο
Το δικό μου παραμύθι ακόμα το ψάχνω
Και δεν χαρίζομαι ούτε πουλιέμαι ούτε δανείζομαι..
Είμαι καλά με αυτά που έχω και μ’ εκείνα που κυνηγώ
Πάντα είμαι ειλικρινής και ας έχω να αντιμετωπίσω όλο το ψέμα του κόσμου.
Δεν θα αλλάξω για κανέναν που δεν μου μοιάζει
Θα τον εκτιμήσω γι’ αυτό που είναι αλλά δεν μπορώ να του κάνω τη χάρη ν’ αλλάξω
Και ίσως ακόμη κι αν το ήθελα.. δεν νομίζω οτι είναι εφικτό..
Προσπαθώ να εξωθήσω τον κόσμο μου στα άκρα του
Όσο μπορώ για να φτάσω κοντά σε όσα θεωρώ ιδανικά.
Κάπου κάπου σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ πιο εύκολο.
Αν ήμουν διαφορετική..
Αν ήμουν σαν όλους τους άλλους..
Αν τα πέρναγα όλα εύκολα χωρίς να με αγγίζει τίποτα..
Ίσως και να υπάρχουν άτομα εκεί έξω που με βλέπουν έτσι
Εκείνοι που βλέπουν την προσποιητά αδιάφορη μάσκα που φοράω κατα καιρούς.
Και με βαφτίζουν αναίσθητη.
Μ’ αυτούς δεν θα έπρεπε καν να ασχοληθώ.
Μα να που είμαι φτιαγμένη έτσι.. ώστε να με νοιάζει
Όχι, ξέρεις κάτι? Δεν το μετανιώνω αυτό
Ξέρω τι είμαι και δεν θα μπω στον κόπο να το αποδείξω σε κανέναν
Είμαι καλά.. είμαι καλά.. είμαι καλά..
Μα δυσκολεύομαι τόσο να καταλάβω..
Κάποια πράγματα απλά δεν τα χωράει ο νους μου

Τους φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμένα..

Αλκυόνη Παπαδάκη

[lemonpies]

Όταν η λογοκρισία εξαπλώνεται, η ποίηση γίνεται αναγκαιότητα.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ - Ο ΣΤΑΘΜ-ΑΡΧΗΣ

Θόλωνε το βράδυ και το τραίνο είχ’ έμβει
στον ερημικό σταθμό βαρύ κι ατόφιο
λες τό’ χε τυλίξει σ’ αχνά πέπλα η ρέμβη
έτσι ως ξάφνου στάθκε ακίνητο και ψόφιο.

Σήμανε η καμπάνα κι έτριξαν οι θύρες,
ούρλιαξε ’να σφύριγμα και αυτό εκινήθη
πλάι σε μια παράτα αγερώχες φιλύρες
που κώπηλατούσαν –λές στητές– στη λύπη.

Λίγο ακόμα κι όργιο –αρθρωτή γουστέρα–
θάφευγε ως είχ’ έρθει μες σ’ ατμών τολύπη
κι εγώ πάλι μόνος στη θλιμμένη εσπέρα,
Με συντρόφισσά μου, θάμενα, τη λήθη.

………………………………………

Άξαφνα ως γλυστρούσε – σ’ ένα παρεθύρι
ένα χέρι εξαίσιο μούγνεψε και πάει,
μια σειρά άσπρα δόντια, δυό μάτια σαπφείροι
μούστειλαν –και φύγαν– φίλημα στα χάη!

Έμεινα … Η μέρα είχε κιόλας φύγει,
του σταθμού μου, γύρω, η ερημία αλύχτα·
κείνες οι φιλύρες πήγαιναν με ρίγη
Και με βήμα στράτι-ωτικό στη νύχτα…

Ω, έσύ, κυρά, χέρι, δόντια, μάτι
όνειρο και τραίνο που την πας τη νιότη;

"Έδωσα σινιάλο –το κ α θ ή κ ο ν– για τη
διασταύρωσή σας με την αιωνιότητα…"


………………………………………
https://www.zougla.gr/politiki/article/pios-krivete-piso-apo-to-rousfeti-kiria-mpiziou
https://www.ieidiseis.gr/politiki/187893/rousfeti-polyteleias-o-stathmarxis-me-fotografiki-ypourgiki-apofasi-gia-xari-tou
https://www.zougla.gr/greece/article/paranomi-i-proslipsi-tou-sta8marxi
https://www.zougla.gr/greece/article/den-itan-i-vouleftis-o-mparmpas-apo-tin-koroni