*

Αποστολέας Θέμα: To ποίημα της ημέρας  (Αναγνώστηκε 304320 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
To ποίημα της ημέρας
« στις: Μάρτιος 18, 2010, 10:45:39 πμ »
Ποιός είδε κράτος λιγοστό
σ όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά έχει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

(Γ. Σουρής)





Γεώργιος Σουρής  (2 Φεβρουαρίου 1853 - 26 Αυγούστου 1919)
 Γεννήθηκε τη 1η Φλεβάρη 1853 στην Ερμούπολη Σύρου. Τις γυμνασιακές σπουδές του τις τέλειωσε στην Αθήνα. Προοριζόμενος για τον ιερατικό κλάδο αναγκάστηκε να ξενιτευτεί, στα 17 του στο Ταϊγάνι της Ρωσίας, κοντά σ' ένα θείο του σιταρέμπορα για να εντρυφήσει στα μυστικά του ...εμπορίου. Όμως (ευτυχώς) αποδείχτηκεν ακατάλληλος μέσα στο δίμηνο κι επέστρεψεν άρον-άρον στη πρωτεύουσα, που εργάστηκε σαν αντιγραφέας συμβολαίων. Πήρε μέρος και σ' ερασιτεχνικές παραστάσεις, ενώ παράλληλα φοιτούσε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου.
     Συνεργάστηκε με ποικίλα πεζά κι έμμετρα, στα τότε περιοδικά της εποχής: ΡΑΜΠΑΓΑ, ΑΣΜΟΔΑΙΟ, ΑΣΤΥ & ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ. Το 1883 εξέδωσε δική του σατιρική εφημερίδα, τον ΡΩΜΗΟ, που όμως τον σταμάτησε για ένα χρόνο, για να δώσει πτυχιακές εξετάσεις. Η απόρριψη του (επίσης ευτυχώς) απ' αυτές τον έκαμε να εγκαταλείψει οριστικά κάθε βλέψη για πτυχίο και ν' αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη σάτιρα. Ξανάβγαλε τον "ΡΩΜΗΟ" στις 2 Απρίλη 1883 και τον κυκλοφορούσε τακτικά μέχρι λίγο πριν τον θάνατό του, ως τις 17 Νοέμβρη 1918 -36 χρόνια κι 8 μήνες-, και για 1444 συνολικά τεύχη. Έγραψεν επίσης κι εύθυμα μονόπρακτα, που γνώρισαν μεγάλην επιτυχία.
     Το 1873 γνώρισε τη Μαρία Κωνσταντινίδου -από τη Πόλη-, την ερωτεύτηκε και παρά τις αντίξοες -αρχικά- συνθήκες τη παντρεύτηκε το 1881. Ζήσανε μια θαυμάσια οικογενειακή κι ευτυχισμένη ζωή, αποκτήσανε 5 παιδιά, πράγμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, -κι όχι άδικα- ιδεώδες. Τύπος δειλός, μελαγχολικός, αφηρημένος, μετριόφρων, μύωψ, αλλά ευφυέστατος και λογιώτατος, άφησε πίσω του πολλά και θαυμάσια "ανέκδοτα". Παροιμιώδεις ήτανε οι καλλιτεχνικές του συγκεντρώσεις, στο σπίτι του, της Οδού Πινακωτών 15 (σημερινή Χαριλάου Τρικούπη) και πολλάκις οι εφημερίδες της τότε εποχής, κάμανε στην άκρη σημαντικά γεγονότα, για να αφιερώσουνε πεντάστηλα, καλύπτοντας τέτοια... δρώμενα.
     Συμπαθέστατος κι εκτιμώμενος απ' όλους προτάθηκε το 1908, για το βραβείο Νόμπελ, με τη πρόθυμη πρωτοβουλία και της Βουλής. Το 1911 τιμήθηκε με τον Χρυσούν Σταυρό Του Σωτήρος. Πέθανε στις 26 Αυγούστου 1919, σ' ηλικία 66 ετών και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη με τιμές στρατηγού παρακαλώ. Η Πολιτεία τονε βράβευσε μετά θάνατον και με τον Ταξιάρχη Του Σωτήρος. Στον τάφο του στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, στήθηκε προτομή του, έργο του γλύπτη Ν. Γεωργαντή κι άλλη μια στήθηκε στην είσοδο του Ζαππείου, έργο του γλύπτη Γ. Δημητριάδη.


(Το βιογραφικό του ποιητή από το site:  http://www.peri-grafis.com/ergo.php?id=545  )

« Τελευταία τροποποίηση: Μάρτιος 18, 2010, 10:47:36 πμ από apri »
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 08:57:08 »

Αποσυνδεδεμένος NiGhtMare

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 41
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #1 στις: Μάρτιος 18, 2010, 11:35:02 πμ »
Το ποίημα του... 2010!

Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ,
στο σκοτάδι μη χαθώ,
για να μείνω στο ευρώ.

Αν χρεωκοπήσει η Ελλάδα
εγώ πώς θα διοριστώ,
στο σχολείο μου να αράζω
και να πέφτει το ρευστό;

Τόση προϋπηρεσία
πήρα με τρόπο σωστό,
γλείφοντας το διευθυντή μου
και τον κάθε κολλητό.

Τώρα όμως έχω άγχος
μήπως πάλι και κληθώ
στον ΑΣΕΠ να ξαναδώσω
και ξανά να ζοριστώ!!!
Humanity is overrated...

Αποσυνδεδεμένος domenica

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1170
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ 03
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #2 στις: Μάρτιος 18, 2010, 10:26:11 μμ »




Με αφορμή τη σημερινή επέτειο από τον θάνατο του ( 18-03-1996) διάλεξα
( με δυσκολία λόγω του πλήθους των υπέροχων ποιημάτων του ) το παρακάτω :

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Ρίχνει να πιάσει ψάρια πιάνει φτερωτά
στήνει στην γη καράβι κήπο στα νερά
κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα

Κάνει να πάρει πέτρα την επαρατά
κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
μπαίνει σ' ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύρρανους

Όμορφη και παράξενη πατρίδα
ω σαν αυτή που μου 'λαχε δεν είδα
 
Οδυσσέας Ελύτης


http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%B4%CF%85%CF%83%CF%83%CE%AD%CE%B1%CF%82_%CE%95%CE%BB%CF%8D%CF%84%CE%B7%CF%82
 
για όσους θέλετε να διαβάσετε σχετικά
" ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει "
   Τάσος Λειβαδίτης

Αποσυνδεδεμένος millhaven

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 341
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #3 στις: Μάρτιος 20, 2010, 09:40:37 πμ »
samedi répit
plus rire
depuit minuit
jusqu’à minuit
pas pleurer



σάββατο ανάπαυλα
όχι πια γέλια
απ’ τα μεσάνυχτα
ως τα μεσάνυχτα
όχι κλάματα


Samuel Beckett-Ποιήματα συνοδευόμενα από Σαχλοκουβέντες



*Ο Σάμουελ Μπέκετ γεννήθηκε το 1906 σε μια επαρχία του Δουβλίνου και πέθανε το 1989 στο Παρίσι όπου είχε εγκατασταθεί μόνιμα απ’ το 1938. Θεωρείται "ιδρυτής" του θεάτρου του παραλόγου.


Έγραψε πεζά, δοκίμια και ποιήματα και στράφηκε στο θέατρο μετά τον πόλεμο. Κάποιες φορές σκηνοθετούσε ο ίδιος τα έργα του. Το 1969 βραβεύτηκε με Νόμπελ λογοτεχνίας.

Χαρακτηρίστηκε ως υπαρξιστής φιλόσοφος του παραλόγου, αλλά συνειδητά ο ίδιος ποτέ του δεν διατύπωσε κάποια υπαρξιακή άποψη. Δε μπορούμε να τον ταυτίσουμε με οποιαδήποτε σχολή. Η κατάταξη του Μπέκετ σ΄ αυτό που ονομάζουμε θέατρο του παραλόγου, οφείλεται στο γεγονός ότι δεν ξέρουμε πού ανήκει. Δεν δίνει κανένα κλειδί για την ερμηνεία - κατάταξη του έργου του. Κάποτε είπε ότι έχει γράψει κάποιους ήχους και ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να γράψει μουσική πάνω σ’ αυτούς. To έργο του είναι εξαιρετικά λογικό και -αν έπρεπε να χαρακτηρίζονταν θα μπορούσε να πει κανείς ότι διέπεται από πειθαρχημένη αυστηρή και σκληρή λογική. Μα δεν μπορεί να υπάρξει μια ερμηνεία ασφαλής και όπως έγραψε ο Μάρτιν Έσσλιν: "κάθε απόπειρα να καταλήξει κανείς σε μια ξεκάθαρη και σίγουρη ερμηνεία… θα ήταν τόσο παράλογη, όσο και το να προσπαθήσει να ανακαλύψει και να καθορίσει που ακριβώς αρχίζει και που ακριβώς τελειώνει το περίγραμμα ενός κιάρο–σκούρο σ’ έναν πίνακα του Ρέμπραντ, ξύνοντας τη μπογιά".

Στα έργα του Μπέκετ δεν υπάρχει γραμμική εξέλιξη και η έλλειψη πλοκής είναι ακόμη πιο ολοκληρωτική απ’ ότι στα υπόλοιπα έργα του θεάτρου του Παραλόγου. Συγγραφέας της απελπισίας, του αδιεξόδου, της μάταιης αναζήτησης του θεού, του απελπισμένου κόσμου, του αποσπασματικού λόγου. "Δεν υπάρχει ενότητα στον κόσμο, άρα γιατί να υπάρχει στα κείμενά μας; Ποια η πραγματικότητα; Το έργο, τα ίδια τα κείμενα"

Ήταν δίγλωσσος αλλά προτιμούσε να γράφει στα γαλλικά λόγω των ιδιοτήτων της γαλλικής γλώσσας αλλά και για να αποφύγει τα διάφορα λογοτεχνικά στολίδια που θα χρησιμοποιούσε αν έγραφε στη μητρική του. Επέβαλλε στον εαυτό του αυστηρή πειθαρχία, χωρίς να αφήνει κανένα περιθώρια ευκολίας, πολυτέλειας, εκφραστικής άνεσης. Εξηγούσε πως γράφει στα γαλλικά "… επειδή στα γαλλικά είναι πιο εύκολο να γράψεις χωρίς ύφος"

Η γλώσσα χρησιμοποιείται απ’ τον συγγραφέα ως απόδειξη της κατάντιας και του εκφυλισμού της. Σχετικά μ’ αυτό το παράδοξο Ο Μάρτιν Έσσλιν παρατηρεί: "… αν ο Μπέκετ χρησιμοποιεί τη γλώσσα με σκοπό να της αφαιρέσει την αξία της σαν μέσο εννοιολογικών συλλογισμών, ή σαν όργανο μεταβίβασης ετοιμοπαράδοτων απαντήσεων στα ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης, η συνεχής χρήση της γλώσσας εκ μέρους του πρέπει παραδόξως να θεωρείται σαν μια απόπειρα επικοινωνίας, επικοινωνίας του ανεπικοινώνητου". Μα η έλλειψη επικοινωνίας δεν είναι μόνο με το περιβάλλον αλλά και με τον εαυτό και στο θέατρο του Μπέκετ η γλώσσα τελικά λειτουργεί αντιστικτικά με τη δράση που υπονομεύει όσα λέγονται. Στο "Ένα θέατρο ουσίας" ο Γιαν Κοττ λέει πως "στα έργα του Μπέκετ, οι σκηνικές οδηγίες είναι απίστευτα λεπτομερείς και μερικές φορές αποτελούν το ήμισυ του κειμένου. Η δραματική κατάσταση εμπεριέχεται σχεδόν ολοκληρωτικά σε ό,τι είναι οπτικό. Τι σημαίνει όμως αυτό; το ανέφικτο της επικοινωνίας; Τη ζωή που γίνεται αντιληπτή ως φθορά και σήψη; Τη συνείδηση, που για τους υπαρξιστές είναι μια "τρύπα" μέσα σ’ έναν "όντως όντα Κόσμο"; Αν ο Μπέκετ μπορούσε ή ήθελε να μας το πει, θα είχε μεταχειριστεί άλλους τύπους σημείων. Εδώ το "μη λεκτικό" είναι πιο ανησυχητικό από οποιονδήποτε πιθανό διάλογο"

Όλα όσα είναι επουσιώδη για την ανθρώπινη ύπαρξη ο Μπέκετ θα τα αφαιρέσει τολμώντας μια αμφιβολία μεθοδική, μεταφυσική, καθολική. Εάν αμφιβάλω για όλα, αυτό για το οποίο δεν θα αμφιβάλω θα είναι η αλήθεια. Αν αφαιρέσουμε αυτά που δεν είναι αναγκαία στη ύπαρξη, τι μένει; Το ίδιο ερώτημα θέτει και ο Καρτέσιος στον πρώτο στοχασμό. Απομένει ένα πράγμα που σκέφτεται θα πει ο Καρτέσιος. Ο Τσόμσκι θα πει ότι απομένει ένα πράγμα που μιλάει ... χωρίς ήχους.

Πολλοί κριτικοί τον χαρακτήρισαν "απαισιόδοξο προφήτη".Οι ήρωες του βουλιάζουν στο κενό σε μια πτώση που ο θάνατος δε μπορεί να φέρει την ελπίδα γιατί δεν υπάρχει καν αυτή η διέξοδος, καθώς "… κάποια στιγμή η ανία του να ζεις αντικαθίσταται με την οδύνη του να υπάρχεις". Αυτά τα πρόσωπα δεν ανήκουν στο περιθώριο γιατί δεν ανήκουν πουθενά˙ είναι απογυμνωμένα απ’ όλες τις βεβαιότητες μιας ζωντανής ύπαρξης "… και τα πρόσωπα …δείχνουν να μην επιθυμούν τίποτα το ουσιαστικό. Ανάμεσα στην απόλυτη ακινησία τους και το παλλόμενο φως, η αντίθεση αποσβολώνει όποιον θυμάται να έχει εκπλαγεί απ’ το αντίθετο. Οπωσδήποτε είναι φανερό από χιλιάδες ενδείξεις, να φανταστείς ότι δεν κοιμούνται. Μόνο ένας ελαφρός αναστεναγμός, αχ, τίποτα περισσότερο μέσα στη σιωπή και την ίδια στιγμή το μάτι αιχμαλωτίζεται από ένα απειροελάχιστο φρίκιασμα που καταστέλλεται ακαριαία! Άφησέ τους εκεί, ιδρώνοντας και παγώνοντας, είναι καλύτερα από παντού. Όχι, κανένα τέλος ζωής και πάλι όχι, εκεί δεν υπάρχει τίποτα… και καμιά καινούρια ελπίδα …"

Σε όλο του το έργο υπάρχει ο υπαινιγμός ότι όλος ο κόσμος είναι γεμάτος απορίες που αιωρούνται. Μα κι αν δε μπορούμε να βρούμε τις απαντήσεις, μπορούμε τουλάχιστον να απολαμβάνουμε τα ερωτήματα.

Αποσυνδεδεμένος PDE ads

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 4006
  • Λατρεύω την εκπαίδευση
    • Προφίλ
    • E-mail
    • Προσωπικό μήνυμα (Εκτός σύνδεσης)
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Δημοσιεύτηκε: Σήμερα στις 08:57:08 »

Αποσυνδεδεμένος aeee

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1305
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #4 στις: Μάρτιος 20, 2010, 11:04:55 πμ »
"ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ"   ΟΔΥΣΣΕΑ   ΕΛΥΤΗ

Η ΙΣΟΒΙΑ ΣΤΙΓΜΗ

Πιασε την αστραπη στο δρομο σου
ανθρωπε' δωσε της διαρκεια' μπορεις
!
Απο την μυρωδια του χορτου απο την πυρα του ηλιου
πανω στον ασβεστη απο το ατερμονο φιλι
να βγαλεις εναν αιωνα'
με θολο για την ομορφια
και την αντηχηση οπου
σου φερνουν οι αγγελοι μες στο πανερι
τη δροσο απο τους κοπους σου ολο φρουτα στρογγυλα
και κοκκινα'
τη στενοχωρια σου
γεματη πληκτρα που χτυπουν μεταλλικα στον ανεμο
ή σωληνες ορθους που τους φυσας καθως αρμονιο
και βλεπεις να συναζονται τα δεντρα σου ολα
δαφνες και λευκες οι μικρες και μεγαλες
Μαριες που κανεις παρεξ εσυ δεν αγγιξες'

ολα μια στιγμη ολα η μονη σου
αστραπη για παντα.

Η αμμο που επαιξες οπως με τη ζωη σου η Τυχη
και τα στεφανα που αλλαξε με την παντοτινη σου
αγνωστη ο καιρος ο ανισχυρος
εχθρος αν εχεις κατορθωσει
μια για παντα ολοισα ν' ατενισεις το φως
ειναι η μια στιγμη
σθεναρη πανω απ' τα βαραθρα
ιδια νεροσταγονα
ειναι η Αρετη

με τα πουλια του Σκιρωνα και τα πανια του Αργεστη.

Ετη φωτος στους ουρανους
ετη Αρετης μες στον ασβεστη.
« Τελευταία τροποποίηση: Μάρτιος 20, 2010, 11:08:09 πμ από aeee »

Αποσυνδεδεμένος aeee

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1305
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #5 στις: Μάρτιος 23, 2010, 08:19:36 μμ »
ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ


Αποσυνδεδεμένος domenica

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1170
  • Φύλο: Γυναίκα
  • ΠΕ 03
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #6 στις: Μάρτιος 23, 2010, 11:27:17 μμ »


Αργοπεθαίνει (Muere lentamente)

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλυστρίσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.


Pablo Neruda
« Τελευταία τροποποίηση: Μάρτιος 24, 2010, 12:24:30 πμ από domenica »
" ο κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει "
   Τάσος Λειβαδίτης

Αποσυνδεδεμένος apri

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 5678
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Dum spiro, spero
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #7 στις: Μάρτιος 24, 2010, 12:37:50 μμ »
Παρ' όλο που δεν είναι ποίημα, αλλά πεζό, μπήκα στον πειρασμό να το παραθέσω, γιατί είναι πολύ επίκαιρο. Πρόκειται για απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του στρατηγού Μακρυγιάννη.


«Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη. Αυτά λείπουν από όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς.

Τις πρόσοδες της πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας, σε ‘‘πηρεσίαν να μπούμεν’’, ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν. Αγοράζομεν πρόσοδες, τις τρώμε όλες. Χρωστούν εις το Ταμείον δεκαοχτώ ‘κατομμύρια ο ένας και ο άλλος. Ο Μιχαλάκης ο Γιατρός πεντακόσιες χιλιάδες, ο Τζούχλος τρακόσες, ο Γεωργάκης Νοταράς τρακόσες πενήντα – όλο τέτοιγοι χρωστούνε αυτά. Ο κεντρικός ταμίας ο Φίτζες – τρακόσες πενήντα του λείπουν από το ταμείον. Κι’ ακόμα δεν κυτάχτηκαν πόσα θα λείψουν ακόμα. Το ίδιο ντογάνες κι’ άλλα.

Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράγματα και τέτοιους συντρόφους βάνουν. Δύσκολο είναι ο τίμιος άνθρωπος να κάνη τα χρέη του πατριωτικώς. Οι αγωνισταί, οι περισσότεροι και οι χήρες κι’ αρφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία -γεμίσαμαν πλήθος πιανοφόρια και κιθάρες.

Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματά τους, λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά- κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματά μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον.

Πώς θα σωθούμε εμείς μ’ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την κοινωνίας του κόσμου ως άνθρωποι; Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν».
......τα φτερά άπλωσε πλέρια, άκρη ο κόσμος δεν έχει,
είναι πι' όμορφοι οι άγνωστοι πάντα γιαλοί.... (Κ. Χατζόπουλος)

Αποσυνδεδεμένος aeee

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1305
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #8 στις: Μάρτιος 24, 2010, 02:39:20 μμ »
μου θυμισε........ μέρες που ειναι (25 Μαρτίου)........... όταν ήμουν παιδακι και τραγουδουσα στη χορωδια του δημοτικού σχολείου...........

ΤΑ ΕΥΖΩΝΑΚΙΑ
 Στην Αγιά Σοφιά αγνάντια βλέπω τα ευζωνάκια
Τα ευζωνάκια τα καημένα στους πολέμους μαυρισμένα(2)
κλέφτικο χορό χορεύουν και τ’ αντίπερα αγναντεύουν.
  
Κι αγναντεύοντας την πόλη τραγουδούν και λένε: (2)
Τούτοι είν' οι χρυσοί της θόλοι, αχ κατακημένη πόλη
να η μεγάλη εκκλησιά μας, πάλι θα γενεί δικιά μας.
  
Στην κυρά τη Δέσποινά μας πες να μη λυπάται
στις εικόνες να μη κλαίνε, τα Ευζωνάκια μας το λένε.(2)
Κι ο παπάς που 'ναι κλεισμένος μέσα στ' Αγιο Βήμα
Τά Ευζωνάκια δε θ' αργήσει, νά 'βγει να τα κοινωνήσει
και σε λίγο βγαίνουν τ' Αγια μέσα σε μυρτιές και βάγια.(2)

« Τελευταία τροποποίηση: Μάρτιος 24, 2010, 07:00:44 μμ από aeee »

Αποσυνδεδεμένος bikini

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 3028
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Έχε ελπίδα... ΠΕ02
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #9 στις: Μάρτιος 24, 2010, 03:10:45 μμ »
Το λατρεύω!...

Όσο Mπορείς, Κ.Π.Καβάφης    

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
Δεν ανέχομαι πια να περιτριγυρίζομαι από

1) "μαλθακούς"
2) ξερόλες
3) ανθρώπους που κοιτάζουν τους άλλους αφ' υψηλού ._

Αποσυνδεδεμένος epak

  • Προχωρημένο μέλος
  • **
  • Μηνύματα: 105
  • Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο!!!!!!
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #10 στις: Μάρτιος 24, 2010, 03:40:16 μμ »
Το λατρεύω!...

Όσο Mπορείς, Κ.Π.Καβάφης    

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ώς που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984

Τ έ λ ε ιο......!!!!!!!!!!!!Από τα πιο αγαπημένα μου.....Μπράβο  για την επιλογή :)
« Τελευταία τροποποίηση: Μάρτιος 24, 2010, 03:42:42 μμ από epak »
Δώστε μου λίγο ήλιο να ζεστάνω την αυγή ,δώστε μου λίγο ουρανό να απλώσω την καρδιά μου......

Αποσυνδεδεμένος aeee

  • Ιστορικό μέλος
  • *****
  • Μηνύματα: 1305
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #11 στις: Μάρτιος 24, 2010, 07:14:29 μμ »
Δέξου το χρώμα όπως σου δίνεται,
μάθε πώς σου δίνεται το καθένα,
μερικά φυτά βάφουν,
άλλα παίρνουν δύναμη από αλλού,
από τη στάχτη του δέντρου,
τα πετρώματα της γης,
δώσε δύναμη σε αδύναμα,παιδί μου,
και τα χρώματα θα γίνουν καλά.
Θα έρθει το κόκκινο της δύσης,
το κίτρινο της ζεστής άμμου,
θα έρθει το πράσινο,η ζωή του φυτού,
θα έρθει το μαύρο από τα σύννεφα που φέρνουν
τη βροχή,θα έρθει.
'Ολα τα χρώματα θα έρθουν,παιδί μου...
Μα μη θελήσεις να επαναλάβεις ένα χρώμα σαν το παλιό.
Η σημερινή μέρα είναι άλλη μέρα.
Τα χρώματα που θα έρθουν είναι πολλά,
κανένα δεν είναι το ίδιο με το άλλο
κι όσα καινούρια έρθουν,θα είναι καλά...


Ινδιάνικη Ποίηση

Αποσυνδεδεμένος koth

  • Πλήρες μέλος
  • ***
  • Μηνύματα: 358
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Στον ουρανό ή στη γη;
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #12 στις: Μάρτιος 24, 2010, 08:24:22 μμ »
Κακοί έμποροι

Κύριε, άνθρωποι απλοί
πουλούσαμε υφάσματα,
(κι η ψυχή μας
ήταν το ύφασμα που δεν τ' αγόρασε κανείς)
.
Την τιμή δεν κανονίζαμε απ' την ούγια
η πήχη και τα ρούπια ήταν σωστά
τα ρετάλια δεν τα δώσαμε μισοτιμής ποτέ:
η αμαρτία μας.

Είχαμε μόνο ποιότητας πραμάτεια.
Έφτανε στη ζωή μας μια στενή γωνιά
-πιάνουν στη γη μας λίγο τόπο τα πολύτιμα-.
Τώρα με την ίδια πήχη που μετρήσαμε
μέτρησέ μας· δε μεγαλώσαμε το εμπορικό μας.
Κύριε, σταθήκαμε έμποροι κακοί!

Δ. Ι. Αντωνίου
...στη θάλασσα...

Αποσυνδεδεμένος carmelita

  • Νέο μέλος
  • *
  • Μηνύματα: 50
  • Φύλο: Γυναίκα
    • Προφίλ
Απ: To ποίημα της ημέρας
« Απάντηση #13 στις: Μάρτιος 24, 2010, 08:25:30 μμ »
Το πρώτο σκαλί - Κ. Καβάφης (έτος 1899)

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα
».

Από τα πιο αγαπημένα!

 

Pde.gr, © 2005 - 2024

Το pde σε αριθμούς

Στατιστικά

μέλη
Στατιστικά
  • Σύνολο μηνυμάτων: 1158560
  • Σύνολο θεμάτων: 19200
  • Σε σύνδεση σήμερα: 520
  • Σε σύνδεση έως τώρα: 1964
  • (Αύγουστος 01, 2022, 02:24:17 μμ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
Μέλη: 15
Επισκέπτες: 520
Σύνολο: 535

Πληροφορίες

Το PDE φιλοξενείται στη NetDynamics

Όροι χρήσης | Προφίλ | Προσωπικά δεδομένα | Υποστηρίξτε μας

Επικοινωνία >

Powered by SMF 2.0 RC4 | SMF © 2006–2010, Simple Machines LLC
TinyPortal 1.0 RC1 | © 2005-2010 BlocWeb

Δημιουργία σελίδας σε 0.103 δευτερόλεπτα. 34 ερωτήματα.