To ποίημα της ημέρας

[ageliki87]

Επίλογος

Έρχονται νύχτες
Που βιάζονται
Να γεννήσουν.

Έρχονται μέρες
Που θέλουν ν΄αλλάξουν,
Και να φορέσουν
Αιώνες.

Γ. Θέμελης (1949)

[PDE ads]

[apri]

Για όσους χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ μάς οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση και έχτισαν χωρίς λύπη τείχη μπροστά στα όνειρά μας.



ΤΕΙΧΗ  (Κ.Π.Καβάφης)

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ,
τείχη μεγάλα κι υψηλά
τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι κι απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι,
τον νούν μου τρώγει αυτή η τύχη.

Διότι πράγματα πολλά
έξω να κάμω είχον

Ά! όταν έκτιζαν τα τείχη
πως να μην προσέξω...
Αλλά δεν άκουσα ποτέ
κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν
από τον κόσμον έξω.



Aπό Ποιήματα 1897-1933, σ. 9 εκδ. Ίκαρος 1966 Α΄έκδοση 1933

[ekfrasi]

..... άντε οι φιλόλογοι...

Ποικιλόθρον᾽ ὰθάνατ᾽ ᾽Αφροδιτα,
παῖ Δίος, δολόπλοκε, λίσσομαί σε
μή μ᾽ ἄσαισι μήτ᾽ ὀνίαισι δάμνα, [μη, παιδεύεις την ψυχή μου]
πότνια, θῦμον.

ἀλλά τυίδ᾽ ἔλθ᾽, αἴποτα κἀτέρωτα
τᾶσ ἔμασ αύδως αἴοισα πήλγι
ἔκλυες πάτρος δὲ δόμον λίποισα
χρύσιον ἦλθες

ἄρμ᾽ ὐποζεύξαια, κάλοι δέ σ᾽ ἆγον
ὤκεεσ στροῦθοι περὶ γᾶσ μελαίνας
πύκνα δινεῦντες πτέῤ ἀπ᾽ ὠράνω
αἴθεροσςδιὰ μέσσω.

αῖψα δ᾽ ἐχίκοντο, σὺ δ᾽, ὦ μάσαιρα
μειδιάσαις᾽ ἀθάνατῳ προσώπῳ,
ἤρἐ ὄττι δηὖτε πέπονθα κὤττι
δἦγτε κάλημι

κὤττι μοι μάλιστα θέλω γένεσθαι
μαινόλᾳ θύμῳ, τίνα δηὖτε πείθω
μαῖσ ἄγην ἐσ σὰν φιλότατα τίσ τ, ὦ
Πσάπφ᾽, ἀδίκηει;

καὶ γάρ αἰ φεύγει, ταχέως διώξει,
αἰ δὲ δῶρα μὴ δέκετ ἀλλά δώσει,
αἰ δὲ μὴ φίλει ταχέως φιλήσει,
κωὐκ ἐθέλοισα.

ἔλθε μοι καὶ νῦν, χαλεπᾶν δὲ λῦσον
ἐκ μερίμναν ὄσσα δέ μοι τέλεσσαι
θῦμοσ ἰμμέρρει τέλεσον, σὐ δ᾽ αὔτα
σύμμαχος ἔσσο.

[domenica]

Ἀφρικὴ I

Mέρα γιορτινή, νὰ καρφώσεις ἕνα γαρούφαλλο στὰ μαλλιά σου.
Νὰ πλύνεις τὰ χέρια σου μὲ λεβάντα.
Θὰ φέρω ἕνα σμάρι πουλιὰ νὰ σοῦ ποῦν καλημέρα.
N’ ἀλαφροπερπατήσεις, καθὼς ἡ πέρδικα τοῦ βουνοῦ,
ἀνάμεσα στὸ κόκκινο σκίνο.
Εἶμαι ὅλος νύχτα.
Θέλω ν’ ἀγγίξω τὸ χέρι σου καὶ νὰ σωπάσω.
Εἶμαι ὁ νεκρός σου,
ἕνα κλωνάρι δεντρολίβανο,
ἕνας ἐπιτάφιος θρῆνος.
Ἐν γῇ ἐρήμω καὶ ἀβάτω καὶ ἀνύδρω.
Θέλω ν’ ἀγγίξω τὸ χέρι σου καὶ νὰ σωπάσω.
Νὰ καρτερέσω τὴν Κυριακή, τὴν ἀνάπαυση,
νὰ λυτρωθῶ ἀπὸ τὴ μνήμη τοῦ σώματος,
νὰ σοῦ μιλήσω γιὰ τὸν πολὺ θερισμό,
γιὰ τὴν ὥρα ποὺ ἔρχεται.
Ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου.
Πρέπει κάποτε νὰ κατασκευάσω μιὰ προσευχή.
Νὰ βρῶ ἕνα πεζούλι, ἕνα στρουθί, ἕνα καλάθι μὲ ροδάκινα.
N’ ἀναζητήσω ἀνάμεσα στοὺς δρόμους τῶν κέδρων τὸ δρόμο μου.

Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος
«Τὸ παράθυρο τοῦ κόσμου», 1962

[PDE ads]

[ekfrasi]

Σαν σήμερα στις 18 Απριλίου του 1930 το BBC είπε "Σήμερα δεν υπάρχουν ειδήσεις"
(Ισως η μόνη μέρα στον πλανήτη χαχαχα)
Στην άλλη μεριά του ατλαντικού ένα δημοσίευμα των LA Times για το Azusa Street Revival ξεκινάει το "κίνημα" των Πεντηκοστιανών.


Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Γιατί πολύ πονέσαμε


Κι άλλο ποτέ δε θέλησα από το να ραγίσω τη Μεγάλη Νύχτα
Ενός αιώνα βυθισμένου κάτω από σωρούς ονείρων
Και λυγμών και μέσα απ' τη μικρή σχισμή
Κήπους να ρίξω ηλιόφωτους σαν ωσαννά αιωρούμενα

Να φυγαδεύσω το λευκό στον ύπνο μιας γαρδένιας
Σε επίθυρα χεράκια να κρύψω το γαλάζιο
Και πάνω απ' τα ερείπια
Την τέφρα του θανάτου ν' αφανίσω

Γιατί πολύ πονέσαμε μες στο μακρύ χειμώνα
Κι ούτε ένα τριαντάφυλλο
Απ' την παλάμη του Θεού
Δε γλίστρησε στην άδεια αγκαλιά μας

Aπό τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου (1999)

[aghathi]

Θέλω να σε νοσταλγήσω
μα φοβάμαι πως μπορώ,
κι ας το ξέρω πως θ'αργήσω
να επιστρέψω στο παρόν.

Θέλω να σ'αποθεώσω
στην καρδιά και στο μυαλό,
και στην άκρη των βλεφάρων
ας κυλήσει το κενό.

[domenica]

Στό φίλο ποὺ πάει γιὰ δάσκαλος

Μονάχος σου, σὲ ἀψηλὸ χωριὸ ἀπομονωμένος,
δίχως μάνα νὰ σοῦ καρικώνει τὶς κάλτσες, δίχως φίλους
γιὰ βόλτα,
τότε θὰ νιώσεις πὼς ὅ,τι πῆρες – πῆρες· τώρα πρέπει νὰ
δώσεις·
κι ἂν ἔχεις πολλά, πολλὰ θὰ δώσεις· ἂν λίγα,
σκέψου τὶς ὦρες ποὺ σπατάλησες ἐδῶ κι ἐκεῖ.
Παρ’ ὅλες τὶς τυχὸν ἐπιφυλάξεις μου, σὲ συμβουλεύω
νὰ τὴν κρατήσεις τὴν ἁγνότητά σου. Βέβαια,
εἶναι ὀδυνηρὴ ἡ ἐγκράτεια, ὅταν μάλιστα
ἡ φαντασία ὀργιάζει· ὅμως, ἂν θέλεις
τοῦ κόσμου τὴν ἐκτίμηση, ὅλο καὶ πρέπει
νὰ ὁλοκληρώνεσαι στὴ στέρηση.
 
Ἐξὸν ἀπ’ τὴ διδασκαλία στὸ σχολεῖο,
κοίτα νὰ κάνεις καὶ καμιὰ μικρὴ βιβλιοθήκη,
νὰ ’ρχονται οἱ νέοι του χωριοῦ καὶ νὰ διαβάζουν.
Στὴν ἐνδοχώρα, νὰ ἐργαστεῖς. Ἔτσι προσφέρεις
πολὺ περισσότερα ἀπ’ τοὺς νεανίσκους τῆς Τσιμισκῆ.
Ὡστόσο κοίτα καὶ τὴν ἠθική σου ἀκεραιότητα:
ἀπὸ ἕναν νέο δροσερὸ κι ἁγνό, κυρίως ἁγνό,
ἰδιότητα δὲν ἔχει ἡ ἀνθρωπότης τιμιωτέραν.
 
Κι ἐν τῷ μεταξὺ θὰ κρατοῦμε ἀλληλογραφία καὶ θὰ μοῦ
στέλνεις
φωτογραφίες σου ἀνάμεσα στὰ παιδιὰ τοῦ χωριοῦ.
Καὶ θὰ ’μαι, ἀλήθεια, περήφανος γιὰ ἕναν τέτοιο φίλο.
 
Ντίνος Χριστιανόπουλος

«O ἀλλήθωρος», 1951

[MARKOS]

Ο Ρούλης και το λουλούδι

Ο μικρούλης Ρούλης κάθε μέρα
τα λουλουδάκια φροντίζει
για να είναι όμορφα και ωραία.

Ώσπου ήρθε μία μέρα ...που
το λουλούδι πάει να κόψει
στη μαμά του να το δώσει.

Το λουλούδι πίσω πάει.
Τη ζωούλα του κρατάει.
"Όχι, όχι μην το κάνεις
τη ζωούλα μη μου πάρεις!"

Και ο Ρούλης πίσω τρέχει...
Να το κόψει δεν αντέχει!

Χαρτί και μολύβι αρπάζει
και λουλούδι σχεδιάζει!

Και η μαμά του όλο χαρά
το λουλούδι του κρατά
και γλυκά όλο το φιλά!!!


( εχω μια μικρη υποψια οτι οι νηπιαγωγοι θα με.... λατρεψουν για τις επιλογες μου !!!  )

[aeee]

Γιάννης Ρίτσος - Ἡ σονάτα τοῦ σεληνόφωτος


..................................................................................
Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο. Τὸ ξέρω. Τὸ δοκίμασα. Δὲν ὠφελεῖ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Φορές-φορές, τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει, ἔχω τὴν αἴσθηση πὼς ἔξω ἀπ᾿ τὰ παράθυρα περνάει ὁ ἀρκουδιάρης μὲ τὴν γριὰ βαριά του ἀρκούδα μὲ τὸ μαλλί της ὅλο ἀγκάθια καὶ τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στὸ συνοικιακὸ δρόμο ἕνα ἐρημικὸ σύννεφο σκόνη ποὺ θυμιάζει τὸ σούρουπο καὶ τὰ παιδιὰ ἔχουν γυρίσει σπίτια τους γιὰ τὸ δεῖπνο καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνουν πιὰ νὰ βγοῦν ἔξω μ᾿ ὅλο ποὺ πίσω ἀπ᾿ τοὺς τοίχους μαντεύουν τὸ περπάτημα τῆς γριᾶς ἀρκούδας -κ᾿ ἡ ἀρκούδα κουρασμένη πορεύεται μὲς στὴ σοφία τῆς μοναξιᾶς της, μὴν ξέροντας γιὰ ποῦ καὶ γιατί -ἔχει βαρύνει, δὲν μπορεῖ πιὰ νὰ χορεύει στὰ πισινά της πόδια δὲν μπορεῖ νὰ φοράει τὴ δαντελένια σκουφίτσα της νὰ διασκεδάζει τὰ παιδιά, τοὺς ἀργόσχολους τοὺς ἀπαιτητικοὺς καὶ τὸ μόνο ποὺ θέλει εἶναι νὰ πλαγιάσει στὸ χῶμα ἀφήνοντας νὰ τὴν πατᾶνε στὴν κοιλιά, παίζοντας ἔτσι τὸ τελευταῖο παιχνίδι της, δείχνοντας τὴν τρομερή της δύναμη γιὰ παραίτηση, τὴν ἀνυπακοή της στὰ συμφέροντα τῶν ἄλλων, στοὺς κρίκους τῶν χειλιῶν της, στὴν ἀνάγκη τῶν δοντιῶν της, τὴν ἀνυπακοή της στὸν πόνο καὶ στὴ ζωὴ μὲ τὴ σίγουρη συμμαχία τοῦ θανάτου -ἔστω κ᾿ ἑνὸς ἀργοῦ θανάτου- τὴν τελική της ἀνυπακοὴ στὸ θάνατο μὲ τὴ συνέχεια καὶ τὴ γνώση τῆς ζωῆς ποὺ ἀνηφοράει μὲ γνώση καὶ μὲ πράξη πάνω ἀπ᾿ τὴ σκλαβιά της.

Μὰ ποιὸς μπορεῖ νὰ παίξει ὡς τὸ τέλος αὐτὸ τὸ παιχνίδι; Κ᾿ ἡ ἀρκούδα σηκώνεται πάλι καὶ πορεύεται ὑπακούοντας στὸ λουρί της, στοὺς κρίκους της, στὰ δόντια της, χαμογελώντας μὲ τὰ σκισμένα χείλια της στὶς πενταροδεκάρες ποὺ τὶς ρίχνουνε τὰ ὡραῖα καὶ ἀνυποψίαστα παιδιὰ ὡραῖα ἀκριβῶς γιατί εἶναι ἀνυποψίαστα καὶ λέγοντας εὐχαριστῶ. Γιατί οἱ ἀρκοῦδες ποὺ γεράσανε τὸ μόνο ποὺ ἔμαθαν νὰ λένε εἶναι: εὐχαριστῶ, εὐχαριστῶ. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

[apri]

Ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης -------- Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


Άρεσε γενικώς στην Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που διέμεινεν αυτού,
ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του Μενελάου.
Ως τ' όνομά του, κ' η περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν· ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες σκέψεις, διεδίδετο,
κ' οι τέτοιοι τόχουν φυσικό να μη μιλούν πολλά.

Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ' επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
κ' έτρεμεν η ψυχή του μη τυχόν
χαλάσει την καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ' οι Αλεξανδρινοί τον πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο τους, οι απαίσιοι.


Γι' αυτό και περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος τες κλίσεις και την προφορά·
κ' έπληττεν ουκ ολίγον έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες μέσα του.

[aeee]

( εχω μια μικρη υποψια οτι οι νηπιαγωγοι θα με.... λατρεψουν για τις επιλογες μου !!!   )

   

Ελεφαντάκι      
  
Στίχοι: Γιώργος Χατζηπιερής
Μουσική: Γιώργος Χατζηπιερής
Πρώτη εκτέλεση: Φοίβος Δεληβοριάς

Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
τρώει εφτά κασόνια, μακαρόνια
κι όλο κάνει τούμπες και γελά

Όταν ανεβαίνει στην τραμπάλα
με πετάει ψηλά, στον ουρανό
κι όποτε βουτάει στην πισίνα
φεύγει από μέσα το νερό !

Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
πίνει εφτά κουβάδες, λεμονάδες
κι όλο κάνει τούμπες και γελά

Παίζουμε τ' απόγευμα στον κήπο
τρέξιμο και μπάλα και κρυφτό
κι ύστερα στο μπάνιο μου πετάει
με την προβοσκίδα το νερό

Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
θέλει κόπο μα, θα βρω τον τρόπο
να το πάρω κάποτε αγκαλιά !!
 

[ekfrasi]

Συχωρέστε την αθλιότητα μου.... είμαι τόσο sad 



Πρέβεζα
Με την πένα του Κώστα Καρυωτάκη τη μουσική του Μουσική του Δήμου Μούτση την εκτέλεση του Χρήστου Λεττονου, απο τη ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ


Θάνατος είναι οι κάργιες
που χτυπιούνται στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
θάνατος οι γυναίκες που αγαπιούνται
καθώς να καθαρίζανε κρεμμύδια.

Θάνατος οι λεροί κι ασήμαντοι δρόμοι, (Σε ένα δρόμο, για ένα σκυλί, χάθηκε στα 35 του)
με τα λαμπρά μεγάλα ονόματά τους,
ο ελαιώνας γύρω η θάλασσα κι ακόμη
ο ήλιος θάνατος μες στους θανάτους.

Θάνατος κι ο αστυνόμος που διπλώνει
για να ζυγίσει μια ελλειπή μερίδα,
θάνατος τα ζουμπούλια στο μπαλκόνι
κι ο δάσκαλος με την εφημερίδα.

Βάσις φρουρά εξηκονταρχία Πρεβέζης. (Φλωρίνης.... γαμώ την κηδεία μου)
Την Κυριακή θ' ακούσουμε την μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο τραπέζης,
πρώτη κατάθεσης δραχμαί τριάντα.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία
"Υπάρχω" λες κι ύστερα "Δεν υπάρχεις". ( Σε μια στιγμή χάνεται η ζωή....)
Φτάνει το πλοίο υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος νομάρχης.

[Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
ένας πέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία] (Το πιο τραγικό απο όλα.... η κηδεία, το λευκό φέρετρο, και το μεγάλο ερωτηματικό πάνω απο τα βουρκωμένα μάτια)


Διάβασα στον εκκλησιαστή 7:2 " Καλύτερα να πάει κάποιος σε ένα σπίτι πένθους, παρά να πάει σε ένα σπίτι συμποσίου. επειδή, αυτό είναι το τέλος του κάθε ανθρώπου, και αυτός που ζει θα το βάλει αυτό στην καρδιά του"
... και το έβαλα, χρόνια πριν, και το ξανά έβαλα τώρα... και; άντε εγώ cold-blooded, εκείνη τη μάνα τι της λές;

Τουλάχιστον είδα το ουράνιο τόξο οδηγώντας στο γυρισμό... life goes on.

[MARKOS]

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς



Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδειο.

Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>

[epak]

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
(1884-1974)
    
    
ΤΑ ΛΟΙΣΘΙΑ

Όλα μπροστά σου μαύρα, η κάθε μέρα
πιο μαύρη από τη νύχτα. Η φωτοσφαίρα
σβησμένη χρόνια πίσου απ' τα βουνά.
Κι αν κάποτες τα μάτια σου γυρνάνε
πίσου, διπλά πονάς, 'τι βλέπεις να 'ναι
πιο μαύρ' απ' τα παλιά, τα τωρινά !
*
Τι καλά να 'σαι πρώτος ! Από σένα
μόλις τώρα αρχινά η μεγάλη Τέχνη !
Αν το πιστεύεις, είναι αλήθεια. Νόμος !
Την κάθε μέρα πιο θα μεγαλώνεις,
που να μη σε χωράει τουτ' η πατρίδα.
Αλλ' όταν σ' αγκαλιάσει η μάνα Γης,
--δε θα σου δώσει ούτ' έναν πόντο πιότερο
απ' το μπόι σου. Μα τι σε νοιάζει εσένα;
Χρόνια τήνε μετρούσαν οι πατούσες σου !
Να λυπάσαι τον άλλον, που παιδεύεται
να μη φανεί μικρός στον εαυτό του,
να μη γελιέται και να μη γελάει,
να μη στολίζει μα να ξεγυμνώνει.
Κι όταν τον αγκαλιάσει η μάνα Γης,
θα φανούνε τα σωστά του μέτρα