To ποίημα της ημέρας

[domenica]

Για να σε συναντήσω

Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου 'λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα

Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω

Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί

Τάσος Λειβαδίτης



Για τον aristo2 και ...Εκείνη

[PDE ads]

[aristos2]

Aν και κοινωνικός άνθρωπος - οφείλω να το πω - σπάνια συνάντησα την ευαισθησία, την ανιδοτελώς εκφρασμένη, της domenica και της aeee που, παρά την ψυχρότητα του μέσου (Η/Υ), φυσικότατα την εκφράζουν ...

Στην Πάτρα ή στα μέρη τους, ελπίζω κάποτε να συναντήσω, δίχως την ηλεκτρονική διαμεσολάβηση, δυο πραγματικούς ανθρώπους.

[domenica]

Aν και κοινωνικός άνθρωπος - οφείλω να το πω - σπάνια συνάντησα την ευαισθησία, την ανιδοτελώς εκφρασμένη, της domenica και της aeee που, παρά την ψυχρότητα του μέσου (Η/Υ), φυσικότατα την εκφράζουν ...

Στην Πάτρα ή στα μέρη τους, ελπίζω κάποτε να συναντήσω, δίχως την ηλεκτρονική διαμεσολάβηση, δυο πραγματικούς ανθρώπους.

Είναι βαθιά συγκινητικό αυτό που αναφέρεις (και μάλιστα δημόσια) ...Οτι και να πω για να σ'ευχαριστήσω μοιάζει πολύ λίγο και μικρό.Θα προτιμήσω τα λόγια του αγαπημένου σου ποιητή :

" Εγώ φοβούμενος τα τετριμμένα
πολλούς μου λόγους αποσιωπώ.
Εν τη καρδία μου είναι γραμμένα
πολλά ποιήματα· και τα θαμμένα
εκείνα άσματά μου αγαπώ.."

θα ήταν μεγάλη η χαρά μου να συναντήσω εσένα και την aeee

 

[aristos2]

Είπα αυτό που αισθάνομαι ...

Σας περιμένω, είτε πριν είτε μετά το διορισμό, με τη γυναίκα μου να σας φιλοξενήσουμε και, γιατί όχι, να επιλέξουμε από κοινού  τo ποίημα, εκείνης, της ημέρας ...

Πάτρα κατοικώ, για την ώρα, ... λίγο πιο δω απ' τη Μεσόγειο ... 

[PDE ads]

[domenica]

Μέχρι να έρθει εκείνη η "ιστορική" στιγμή της συνάντησης μας ,ας διαλέξω για σήμερα κάτι καλοκαιρινό και αγαπημένο 

Γυμνός, Iούλιο Μήνα - Ελύτης Oδυσσέας

Γυμνός, Iούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα. Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.

Γεννήθηκα για να 'χω τόσα. Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Mόνο που 'ναι πιο δύσκολο. Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σου υπακούει. Kι από τη φύση - αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.


(από το O μικρός ναυτίλος, Ίκαρος 1985)

[aristos2]

Λένα Παππά

Ιούλιος-Αύγουστος

Ὁ ἡλιοφόρος Ἰούλιος λίγος,
ὁ εὔγευστος Αὔγουστος ἐλάχιστος
καὶ πότε κιόλα ὁ σιγαλὸς Σεπτέμβριος.
Πρὸς τὸ κενὸ καλπάζοντας
νὰ κρατηθεῖς, ἀπὸ ποῦ
νὰ φύγεις,
κλειδί—κλαδί δὲν ἔχει ὁ χρόνος λεῖος, ἀπότομος
κάθε στιγμὴ του γκρεμὸς — πῶς νὰ σώσεις
τὴν ἀστραπὴ τὴ ζωή σου
—μ' ἕνα ποίημα, μ' ἕνα παιδί,
μ' ἕνα ἄγαλμα στὸ μουσεῖο;
Μία, δύο καὶ τρεῖς φορὲς κι ἑκατοντάδες
κι ἂν ἔρθει ὁ Ἰούλιος
κι ὁ Αὔγουστος ἂν ἔρθει πάλι
στὸ θάνατό σου θὰ σ' ἐγκαταλείψουν
ποὺ λίγο-λίγο, καθημερινὸς σ’ ἔχει κερδίσει, ὅσα
φιλιὰ κι ὅσα φτερὰ
μέσα τους κι ἂν ἐπρόφτασες νὰ θησαυρίσεις.

(Ματαιότης ..., ίσως ..., ίσως και όχι ... )

[xenos]

Γεώργιος Σουρῆς

Στὴ γυναῖκα μου

Προσφιλές μου ταίρι, δίχως νὰ στὸ πῶ,
τὸ καταλαβαίνεις ὅτι σ᾿ ἀγαπῶ.
Κι ἂν μὲ σὲ κακιώνω στὴ κακή μου ὥρα
κι ἀρχινᾷ μουρμούρα καὶ κακογλωσσιά,
μοῦ ἀρέσει νά ῾χω καὶ ὀλίγη μπόρα,
μοῦ ἀρέσει λίγη φουσκοθαλασσιά.

Δίχως πεῖσμ᾿ ἀγάπη, δίχως λίγη πίκρα,
δὲν ἀξίζει διόλου καὶ δὲν ἔχει γλύκα.

[Υπατία]

Ασυμμετρία

Τα ποιήματα που δε διάβασα
σβήστηκαν-
δεν πρόλαβα

Τα λόγια που δεν άκουσα
χάθηκαν-
δεν μπόρεσα

Τα χείλη που δεν άγγιξα
σώπασαν-
δε γεύτηκα

Οι στιγμές που δεν έζησα
προσπέρασαν-
δεν έτρεξα

Τώρα
μόνο κοιτάζω
ένα μυωπικό φεγγάρι
έναν τόσο κάθιδρο ουρανό

Άννα Αφεντουλίδου

Ελλείπον σημείο
Ποιήματα

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ

[aristos2]

Όποιος δεν ... έζησε

Όποιος δε µύρισε µια νύχτα γιασεµί
όποιος δε δείπνησε µε αδέσποτο σκυλί

όποιος δε σώπασε το κλάµα ενός µωρού
όποιος δε λύγισε στο άκουσµα χαµού

όποιος δε χόρεψε στον ώµο µιας βροχής
όποιος δε γεύτηκε τη γλύκα της αφής

όποιος δεν κοίταξε τον ουρανό στα µάτια
όποιος δεν αναζήτησε δύσβατα µονοπάτια

όποιος δεν ξύπνησε πρωί µια Κυριακή
όποιος δεν ένιωσε ποτέ ξανά παιδί

όποιος δεν έδωσε το χέρι στην ελπίδα
όποιος δε νοστάλγησε καμιά πατρίδα
   
……………………………………………………………
θαρρείτε ότι έζησε;
 

[aeee]

Aν και κοινωνικός άνθρωπος - οφείλω να το πω - σπάνια συνάντησα την ευαισθησία, την ανιδοτελώς εκφρασμένη, της domenica και της aeee που, παρά την ψυχρότητα του μέσου (Η/Υ), φυσικότατα την εκφράζουν ...

Στην Πάτρα ή στα μέρη τους, ελπίζω κάποτε να συναντήσω, δίχως την ηλεκτρονική διαμεσολάβηση, δυο πραγματικούς ανθρώπους.

Είναι βαθιά συγκινητικό αυτό που αναφέρεις (και μάλιστα δημόσια) ...Οτι και να πω για να σ'ευχαριστήσω μοιάζει πολύ λίγο και μικρό.Θα προτιμήσω τα λόγια του αγαπημένου σου ποιητή :

θα ήταν μεγάλη η χαρά μου να συναντήσω εσένα και την aeee

Πολλες και θερμες  (χμμμ...... μαλλον δροσερες )  ευχαριστίες!!!!!    Σίγουρα κάπου θα συναντηθούμε .........


Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας

Πολύ πριν σε συναντήσω, εγώ σε περίμενα.
Πάντοτε σε περίμενα.
Σαν ήμουνα παιδί και μ’ έβλεπε λυπημένο η μητέρα,
έσκυβε και με ρωτούσε, «Τι έχεις αγόρι;»
Εγώ δεν μίλαγα, μονάχα έβλεπα πίσω απ’ τον ώμο της
έναν κόσμο άδειο από 'σένα.
Κι όταν έπαιρνα το παιδικό κοντύλι,
ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια,
όταν κοίταγα στο τζάμι τη βροχή,
ήταν που αργούσες ακόμα,
κι όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα,
δεν ήταν κανείς, κάπου όμως μες στον κόσμο
ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε.
Έτσι έζησα πάντοτε.
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά
-Θυμάσαι;-
Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά
σαν να με γνώριζες χρόνια.
Μα και βέβαια με γνώριζες.
Γιατί πολύ πριν μπεις μες στη ζωή μου
είχες ζήσει μες στα όνειρά μου Αγαπημένη μου!
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή!


Τάσος Λειβαδίτης

[Boldini]

Υπέροχος Λειβαδίτης

[aristos2]

Τάσος Λειβαδίτης

 ΚΑΝΤΑΤΑ (απόσπασμα)

Ένα περίεργο επεισόδιο διαβάζαμε τελευταία στις εφημερίδες,

ένας άντρας πήγε σ’ ένα απ’ αυτά τα «σπίτια», πήρε

μια γυναίκα,

μα μόλις μπαίνουν στο δωμάτιο, αντί να γδυθεί και να

επαναλάβει την αιώνια κίνηση,

γονάτισε μπροστά της, λέει, και της ζητούσε να τον αφήσει

να κλάψει στα πόδια της. Εκείνη βάζει τις φωνές,

«εδώ  έρχονται για άλλα πράγματα», οι άλλοι επ’ έξω

δόστου χτυπήματα στην πόρτα. Με τα πολλά

άνοιξαν και τον διώξανε με τις κλωτσιές – ακούς εκεί

διαστροφή

να θέλει, να κλάψει μπρος σε μια γυναίκα.

Εκείνος έστριψε τη γωνία και χάθηκε καταντροπιασμένος.

Κανείς δεν τον ξανάδε πια.

Και μόνο εκείνη η γυναίκα, θαρθεί η αναπότρεπτη ώρα

μια νύχτα, που θα νοιώσει τον τρόμο ξαφνικά,

πως στέρησε τον εαυτό της απ’ την πιο βαθειά, την πιο

μεγάλη ερωτική πράξη

μην αφήνοντας έναν άντρα να κλάψει στα πόδια της.

[aristos2]

ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ ...



Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

[Αναστασια 76]

παρακολουθω το θεμα ,σημερα ομως δεν μπορω να αντισταθω...

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.[/[/font][/color]center]

++++++++++++++++++++++++++++++++

μπραβο μια απο τις καλυτερες επιλογες σου ,μη πω Η καλυτερη!!