To ποίημα της ημέρας

[aristos2]

[quote author=

[PDE ads]

[aristos2]

... ας είναι - αν δε με απατά η μνήμη μου - η Κ. Δημουλά είχε υποστηρίξει, σε βιβλιοπαρουσίαση που παρακολούθησα κάποτε και σε ερώτηση σχετικά με το αν διδάσκετε η ποίηση, πως ο,τιδήποτε πέρα από την πρώτη της ανάγνωση την "αδυνατίζει" (δε μεταφέρω, προφανώς, τ' ακριβή της λόγια) ..., ερμηνεύοντάς την, πάντως, και συμφωνώντας σ' ένα βαθμό, θεωρώ πως, σε σχέση με τα "δώρα" της ποίησης, πρόκρινε την πρώτη - και γι' αυτό μοναδική - αίσθηση που αφήνει ...

Μέρες του '95

Κάποιο αδιέξοδο καλοκαίρι
σε πολύβουη παραλία
µεταξύ αργόσχολων...
σε πρόσεξα.

Έκτοτε,
εµπιστεύθηκα τα όνειρά µου
στη δική σου προσοχή.

[desperino]

Καλά βρε aristos2, τέτοιο κατεβατό ,για ποιο λόγο; Κάποιος Ερμής πρέπει να είναι ανάδρομος.
Αν πρέπει ?? σου ζητάω  συγνώμη.

[Αναστασια 76]

Ειρήνη
Στον Κώστα

[PDE ads]

[LK]

Τι θυμήθηκα με αυτό το ποίημα του Ρίτσου! Υπήρχε ένα απόσπασμα αυτού του ποίηματος σε κάποια τάξη του δημοτικού. Μας έβαλε, λοιπόν, ο δάσκαλος να γράψουμε και εμείς ένα ποίημα σε ανάλογο ύφος για την ειρήνη. Έκανα και εγώ ένα ποίημα κάπως έτσι:

Η μάνα μου που μαγειρεύει είναι η ειρήνη
ο αδελφός μου που τσιρίζει στο διπλανό δωμάτιο είναι η ειρήνη
ο αέρας που φυσάει είναι η ειρήνη
το αυτοκίνητο που σταμάτησε μπροστά από το σπίτι μας είναι η ειρήνη...

όχι δεν είχα ανακαλύψει το σουρεαλισμό σε ηλικία εννέα ετών, απλώς παρατηρούσα τι συνέβαινε γύρω μου και...έγραφα το ποίημα. Το ίδιο πίστευα ότι είχε κάνει και ο Ρίτσος. Δεν μπορούσα να χωνέψω τότε ότι μπορεί να είναι ποίημα κάτι που δεν έχει ομοιοκαταληξία και στροφές 

[aristos2]

Καλά βρε aristos2, τέτοιο κατεβατό ,για ποιο λόγο; Κάποιος Ερμής πρέπει να είναι ανάδρομος.
Αν πρέπει ?? σου ζητάω  συγνώμη.

Eγώ συγγνώμη ..., αν δεν αντελήφθην ορθώς το ύφος ..., δε γνωρίζω από ανάδρομους φτερωτούς θεούς, αλλά από "φτερωτούς" αριστερούς χαφ (Ριέρα) ..., που η "έφοδός" τους στο Μεγάλο Λιμάνι, μάλλον, με συγκίνησε περισσότερο του δέοντος ..., επομένως περιόρισε, προς ώρας, την ευθυκρισία μου ... 

Ριέρα: ισπανικό κύριο όνομα ..., ισοδύναμο με ποίημα ...! 

[aristos2]

Τι θυμήθηκα με αυτό το ποίημα του Ρίτσου! Υπήρχε ένα απόσπασμα αυτού του ποίηματος σε κάποια τάξη του δημοτικού. Μας έβαλε, λοιπόν, ο δάσκαλος να γράψουμε και εμείς ένα ποίημα σε ανάλογο ύφος για την ειρήνη. Έκανα και εγώ ένα ποίημα κάπως έτσι:

Η μάνα μου που μαγειρεύει είναι η ειρήνη
ο αδελφός μου που τσιρίζει στο διπλανό δωμάτιο είναι η ειρήνη
ο αέρας που φυσάει είναι η ειρήνη
το αυτοκίνητο που σταμάτησε μπροστά από το σπίτι μας είναι η ειρήνη...

όχι δεν είχα ανακαλύψει το σουρεαλισμό σε ηλικία εννέα ετών, απλώς παρατηρούσα τι συνέβαινε γύρω μου και...έγραφα το ποίημα. Το ίδιο πίστευα ότι είχε κάνει και ο Ρίτσος. Δεν μπορούσα να χωνέψω τότε ότι μπορεί να είναι ποίημα κάτι που δεν έχει ομοιοκαταληξία και στροφές 

Θα μπορούσες, επιπλέον, να φανταστείς: κύριο όνομα ισοδύναμο ποιήματος ....!!!

[LK]

Το ποιητικό μου "ίνδαλμα", τότε, ήταν ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ξέρετε "ο γέρο βοσκός", "ο θρήνος του πεύκου" και άλλες επιτυχίες. Πού να καταλάβω το Ρίτσο.    Και μιας και θυμήθηκα τον αγαπημένο ποιητή των παιδικών μου χρόνων, μου επιτρέπετε να παραθέσω ένα ποίημα του.

  Tσιριτρό
Σέ μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι - τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Έχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές
κι είχαν γέλια και  χαρές.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

Πώ πω πώ πω σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

Και μέθυσαν κι ολημέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα,
τραγουδώντας στον αέρα:
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

[aristos2]

Τελειωμενα

Μεσα στο φοβο και στες υποψιες,
με ταραγμενο νου και τρομαγμενα ματια,
λυωνουμε και σχεδιαζουμε το πως να καμουμε
για ν'αποφυγουμε τον βεβαιο
τον κινδυνο που ετσι φρικτα μας απειλει.
Κι ομως λανθανουμε, δεν ειν'αυτος στον δρομο.
Ψευτικα ησαν τα μηνυματα
(ή δεν τ'ακουσαμε, ή δεν τα νοιωσαμε καλα).
Αλλη καταστροφη, που δεν την φανταζομεθαν,
εξαφνικη, ραγδαια πεφτει επανω μας,
κι ανετοιμους -που πια καιρος- μας συνεπαιρνει.

Καβάφης ..., βέβαια ... ( για τη Desperino ..., που ίσως αδίκησα ...)

[Boldini]

Το ποιητικό μου "ίνδαλμα", τότε, ήταν ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, ξέρετε "ο γέρο βοσκός", "ο θρήνος του πεύκου" και άλλες επιτυχίες. Πού να καταλάβω το Ρίτσο.    Και μιας και θυμήθηκα τον αγαπημένο ποιητή των παιδικών μου χρόνων, μου επιτρέπετε να παραθέσω ένα ποίημα του.

  Tσιριτρό
Σέ μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι - τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!
Έχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές
κι είχαν γέλια και  χαρές.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

Πώ πω πώ πω σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

Και μέθυσαν κι ολημέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα,
τραγουδώντας στον αέρα:
Τσίρι -τίρι, τσιριτρό,
τσιριτρί, τσιριτρό!

αυτό σε κάποιο βιβλίο του δημοτικού νομίζω υπήρχε
και τι μου θύμησες τώρα-μου το μάθαινε η μαμά μου να το τραγουδάω!
 

[koth]

Καλησπέρα και από μένα στην ωραία σας παρέα με τις πανέμορφες επιλογές  ...

Λίγος τρελο-Ελύτης..

Το τρελοβάπορο
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
 

[domenica]

Είναι ορισμένοι στίχοι

Εἶναι ὁρισμένοι στίχοι-κάποτε ὁλόκληρα ποιήματα-
ποὺ μήτε ἐγὼ δὲν ξέρω τί σημαίνουν. Αὐτὸ ποὺ δὲν ξέρω
ἀκόμη μὲ κρατάει. Κι ἐσὺ ἔχεις δίκιο νὰ ρωτᾷς.
Μὴ μὲ ρωτᾷς.
Δὲν ξέρω σοῦ λέω.
Δυὸ παράλληλα φῶτα ἀπ᾿ τὸ ἴδιο κέντρο. Ὁ ἦχος τοῦ νεροῦ
ποὺ πέφτει τὸν χειμῶνα, ἀπ᾿ τὸ ξεχειλισμένο λοῦκι
ἢ ὁ ἦχος μιᾶς σταγόνας καθὼς πέφτει
ἀπό ῾να τριαντάφυλλο στὸν ποτισμένο κῆπο
ἀργὰ-ἀργὰ ἕνα ἀνοιξιάτικο ἀπόβραδο
σὰν τὸν λυγμὸ ἑνὸς πουλιοῦ. Δὲν ξέρω
τί σημαίνει αὐτὸς ὁ ἦχος-ὡστόσο ἐγὼ τὸν παραδέχομαι.
Τ᾿ ἄλλα ποὺ ξέρω στὰ ἐξηγῶ. Δὲν τὸ ἀμελῶ.
Ὅμως κι αὐτὰ προσθέτουν στὴ ζωή μας. Κοιτοῦσα
ὅπως κοιμότανε, τὸ γόνατό της νὰ γωνιάζει τὸ σεντόνι-
Δὲν ἦταν μόνο ὁ ἔρωτας. Αὐτὴ ἡ γωνία
εἶναι ἡ κορυφογραμμὴ τῆς τρυφερότητας, καὶ τὸ ἄρωμα
τοῦ σεντονιοῦ, τοῦ λευκοῦ καὶ τῆς ἄνοιξης, συμπλήρωναν
ἐκεῖνο τὸ ἀνεξήγητο ποὺ ζήτησα, ἄσκοπα καὶ πάλι, νὰ στὸ ἐξηγήσω.

Γιάννης Ρίτσος

για την desperino και τον aristo2

 

[aristos2]

Καλησπέρα και από μένα στην ωραία σας παρέα με τις πανέμορφες επιλογές  ...

Λίγος τρελο-Ελύτης..

Το τρελοβάπορο
Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
 

[LK]

Στην οδό Αιγύπτου ―πρώτη πάροδος δεξιά―
Τώρα υψώνεται το μέγαρο της Τράπεζας Συναλλαγών
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως.
Και τα παιδάκια δεν μπορούνε πια να παίξουνε από τα τόσα τροχοφόρα που περνούνε.
Άλλωστε τα παιδιά μεγάλωσαν, ο καιρός εκείνος πέρασε που ξέρατε
Τώρα πια δε γελούν, δεν ψιθυρίζουν μυστικά, δεν εμπιστεύονται,
Όσα επιζήσαν, εννοείται, γιατί ήρθανε βαριές αρρώστιες από τότε
Πλημμύρες, καταποντισμοί, σεισμοί, θωρακισμένοι στρατιώτες·
Θυμούνται τα λόγια του πατέρα: εσύ θα γνωρίσεις καλύτερες μέρες
Δεν έχει σημασία τελικά αν δεν τις γνώρισαν, λένε το μάθημα οι ίδιοι στα παιδιά τους
Ελπίζοντας πάντοτε πως κάποτε θα σταματήσει η αλυσίδα
Ίσως στα παιδιά των παιδιών τους ή στα παιδιά των παιδιών των παιδιών τους.
Προς το παρόν, στον παλιό δρόμο που λέγαμε, υψώνεται Η Τράπεζα Συναλλαγών
―εγώ συναλλάσσομαι, εσύ συναλλάσσεσαι αυτός συναλλάσσεται―
Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως
―εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν―
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής
Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία, τις ωραίες εκκλησιές
 
Η Ελλάς των Ελλήνων.
Μ. Αναγνωστάκης