To ποίημα της ημέρας

[mariael]

αποδραστε εντος (δεν αποτελει σχολιο,προσπαθω χρονια αυτη τη φραση να την κανω στιχο)

[PDE ads]

[aristos2]

αποδραστε εντος (δεν αποτελει σχολιο,προσπαθω χρονια αυτη τη φραση να την κανω στιχο)

Θ' αποδράσουμε εντός ολίγου .., αν δεν την κάνεις ... στίχο ... 

[marianthid]

.........
+++++

[aristos2]

ΣΤΙΧΟΙ, 2

…………………………………………………………

Γιατί κανένας στίχος σήμερα δεν ανατρέπει καθεστώτα

κανένας στίχος δεν κινητοποιεί τις μάζες

(Ποιες μάζες μεταξύ μας τώρα –

ποιοι σκέφτονται τις μάζες;)

(Τίτος Πατρίκιος, Αύγουστος 1957, “Μαθητεία”6 )

 
Ποίημα που εκφράζει την  "ποίηση της ήττας":

Η ποίηση της ήττας, μια γενεαλογία

Σε όλη την περίοδο από τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια μέχρι τη δεκαετία του 1960, και ίσως έως το 1967, μπορούμε να διακρίνουμε τρία ρεύματα στην αριστερή λογοτεχνία και ποίηση (συμπεριλαμβάνουμε σε αυτή την τυπολογία την ποίηση και τη λογοτεχνία που αναφέρεται ευθέως στην Αριστερά μετά τον εμφύλιο και όχι κάθε αριστερό ποιητή ή λογοτέχνη). Το πρώτο, παλαιότερο και κυρίαρχο αρχικώς, η άμεσα μετεμφυλιακή ποίηση του Ρίτσου, του Λειβαδίτη, του Βρεττάκου κ.ά. –ακόμα και η πρώιμη ποίηση του Πατρίκιου–, προσπαθεί να συντηρήσει τη φλόγα της επαναστατικής δεκαετίας ενώ ταυτόχρονα, τραγικά και αδιέξοδα, αναλίσκεται σε διθυράμβους για τη σοβιετική και κομμουνιστική ηγεσία. Το δεύτερο μεγάλο ρεύμα είναι η λεγόμενη “ποίηση και λογοτεχνία της ήττας”, που αναπτύσσεται κατ’ εξοχήν μετά το 1956 και το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, την καταιγιστική εκ των ένδον κριτική στον σταλινισμό και την παραδοχή του γεγονότος ότι η αριστερά “ηττήθηκε”. Η ήττα της Αριστεράς στον εμφύλιο δεν ήταν μια απλή “περιπέτεια της πάλης των τάξεων”, αλλά η ήττα πολιτικών συμπεριφορών, αξιών, αντιλήψεων, και αυτή η ήττα πρέπει να γίνει “αποδεκτή” σε όλες της τις συνέπειες. Ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Βύρων Λεοντάρης, ο Κώστας Κουλουφάκος, ο Κλείτος Κύρου2 και πολλοί άλλοι– είναι οι κύριοι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς, στο ιδίωμα της οποίας θα έρθουν να προσχωρήσουν, ιδιαίτερα μετά το 1960, και αρκετοί από τους εκπροσώπους του πρώτου ρεύματος. Τέλος, διακρίνεται και ένα τρίτο ρεύμα, μικρότερο, με κύριους εκπροσώπους τον Άρη Αλεξάνδρου και τον Μιχάλη Κατσαρό, ένα ρεύμα που είναι επικριτικό απέναντι στην παλιά αριστερά, τουλάχιστον εξ ίσου με την ποίηση της ήττας, αλλά θέλει να παραμένει ταυτόχρονα επαναστατικό. σε αυτό βρίσκεται πλησιέστερα, από ορισμένες απόψεις, και ο Κλείτος Κύρου.

Πάντως από το 1956 και μετά, τουλάχιστον μέχρι τη δικτατορία, ο τόνος δίνεται πλέον από την “ποίηση της ήττας”. Ας δούμε πώς περιγράφεται η ποίηση της ήττας και τα αίτιά της από δύο ποιητές, τον ένα μάλλον επικριτικό εκείνη την περίοδο –Λειβαδίτης– και τον άλλο υποστηρικτή της –Β. Λεοντάρης– στην Επιθεώρηση Τέχνης:

“Η ήττα μας είναι, πάνω απ’ όλα, πρόβλημα που σχετίζεται με την ηθική... είναι συνέπεια των εσωτερικών σχέσεων του προοδευτικού κινήματος... και, το χειρότερο, είδαμε με μια έκπληξη που έφτανε τη φρίκη, στο στρατόπεδό μας… μεταφερμένα μερικά από τα χαρακτηριστικά του αντίπαλου στρατοπέδου: βία, ανελευθερία, δεσποτισμό, νεποτισμό”

(Τάσου Λειβαδίτη, “Ή ποίηση της ήττας”)

“Ή καταγωγή και οι ρίζες της ποίησης της ήττας ανάγονται στην αντιστασιακή ιδεολογία. Η ποίηση της ήττας βασικά είναι μια βαθειά κρίση και ίσως το τέλος της αντιστασιακής ιδεολογίας και της αντιστασιακής ποίησης. Οι ιστορικές εξελίξεις, που αλματικά συντελούνται στα πιο κρίσιμα ανθρώπινα προβλήματα, αποκαλύπτουν μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο την εσωτερική ανεπάρκεια, την αντιφατικότητα και την ουτοπικότητα πολλών από τις βασικές αντιλήψεις της αντιστασιακής ιδεολογίας”

(Βύρων Λεοντάρης, “Η ποίηση της ήττας”)3

Η ποίηση της ήττας εκκινεί από την κριτική εξέταση των δομών του παλιού κινήματος, την κριτική της μονολιθικότητας και της “θυσίας”, την άρνηση της ατομικότητας που χαρακτήριζε το παλιό κίνημα, τον “σταλινισμό” κ.λπ. Ωστόσο, το αίτημα που τίθεται, με αυξανόμενη επίταση, από σημαντικούς εκπροσώπους αυτού του ρεύματος, υπερβαίνει τόσο την αποκάλυψη των συναισθηματικών και ψυχολογικών μηχανισμών της “γενιάς”, όσο και τον θρήνο για μια καθολική συντριβή, συλλογική και ατομική –μια γενιά που “δεν πέθαινε στα νοσοκομεία” αλλά “κραύγαζε έξαλλη στα εκτελεστικά αποσπάσματα” (Κλ. Κύρου “Κραυγή δέκατη Πέμπτη”). Η κριτική πλέον χρωματίζεται με στοιχεία “ανθρωπισμού” που στρέφεται ενάντια στον “ολοκληρωτισμό” κάθε μετωπικής και ανελέητης σύγκρουσης, ενάντια στην ίδια την “αντιστασιακή ιδεολογία”, όπως αναφέρει ο Λεοντάρης. Μια τέτοια κριτική λειτούργησε απελευθερωτικά ως προς τα ξεπερασμένα ιδεολογήματα του σταλινισμού και του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, αλλά ταυτόχρονα προετοίμασε –εν μέρει– ιδεολογικά τη μετάλλαξη των πρώην σταλινικών και με παρωπίδες αγωνιστών σε μια “ηττημένη” και, εν πολλοίς, ενσωματωμένη αριστερά.

Αφιερωμένο στον "εκπρόσωπο" - για εμάς, τον κατατρεγμένο κόσμο της αδιοριστίας - της αποψινής ήττας, ΚΟΖΖΙ ...

[PDE ads]

[aristos2]

Η ευγλωττία είναι ποίηση του πεζού λόγου

Βύρων

[aristos2]

Ένα σατιρικό ποίημα ενός ποιητή που δεν είναι γνωστός για την ενασχόλησή του με τη σάτιρα, του Γιώργου Σεφέρη. Γραμμένο το 1944, δείχνει την απελπισία του μπροστά στη διαφθορά και τη φαυλότητα των πολιτικών της εξόριστης κυβέρνησης της εποχής:

 

Το απομεσήμερο ενός φαύλου

 

Τράβα αγωγιάτη, καρότσα τράβα,
τράβα να φτάσουμε γοργά στην Κάβα!
Φύσα βαπόρι, βόα μηχανή,
να 'ρθούμε πρώτοι εμείς! - οι στερνοί.

Τα στερνοπαίδια και τ' αποσπόρια
και τ' αποβράσματα και τ' αποφόρια
μιας μάχης που ήτανε γι' άλλα κορμιά
για μάτια αλλιώτικα κι άλλη καρδιά.

Πολιτικάντηδες, καραβανάδες,
ψιλικατζήδες, κολλυβιστάδες,
μούργοι, μουνούχοι και θηλυκά -
τράβα αγωγιάτη! βάρα αμαξά!

Φτωχή Πατρίδα, στα μάγουλά σου
μαχαίρια γράφουνε το γολγοθά σου·
μάνα λιοντόκαρδη, μάνα ορφανή,
κοίτα αν αντέχεις τέτοια πομπή:

το ματσαράγκα, το φαταούλα
με μπογαλάκια και με μπαούλα·
τη χύτρα που έβραζε κάθε βρωμιά
λες και την άδειασαν όλη μεμιά

σ' αυτούς ανάμεσα τους ήπιους λόφους
όπου μας κλείσανε σαν υποτρόφους
ενός αδιάντροπου φρενοβλαβή
που στο βραχνά του παραμιλεί.

Δες το σελέμη, δες και το φάντη
πώς θυμιατίζουνε τον ιεροφάντη
που ρητορεύεται λειτουργικά
μπρος στα πιστά του μηρυκαστικά.

Μαυραγορίτες από τα Νάφια
της προσφυγιάς μας άθλια σινάφια,
γύφτοι ξετσίπωτοι κι αρπαχτικοί,
λένε, πατρίδα, πως πάνε εκεί

στα χώματά σου τα λαβωμένα
γιατί μαράζωσαν, τάχα, στα ξένα
και δεν μπορούνε χωρίς εσέ -
οι φαύλοι: τρέχουνε για το λουφέ.

[marianthid]

Για να αλλάξω εντελώς το κλίμα,

απόσπασμα από το Άσμα Ασμάτων



Ἐγώ καθεύδω, καί ἡ καρδία μου ἀγρυπνεῖ.
Φωνή ἀδελφιδοῦ μου, κρούει ἐπί τήν θύραν.

Ἂνοιξόν μοι, ἀδελφή μου, ἡ πλησίον μου,
περιστερά μου, τελεία μου,
ὃτι ἡ κεφαλή μου ἐπλήσθη δρόσου
και οἱ βόστρυχοί μου ψεκάδων νυκτός.

Ἐξεδυσάμην τόν χιτῶνα μου, πῶς ἐνδύσωμαι αὐτόν;
Ἐνιψάμην τούς πόδας μου, πῶς μολυνῶ αὐτούς;

Ἀδελφιδός μου ἀπέστειλεν χεῖρα αὐτοῦ ἀπό τῆς ὀπῆς,
καί ἡ κοιλία μου ἐθροήθη ἐπ’αὐτόν.
Ἀνέστην ἐγώ ἀνοῖξαι τῷ ἀδελφιδῷ μου,
Χεῖρές μου ἒσταξαν σμύρναν,
Δάκτυλοί μου σμύρναν πλήρη
ἐπί χεῖρας τοῦ κλείθρου.

Ἢνοιξα ἐγώ τῷ ἀδελφιδῷ μου,
ἀδελφιδός μου παρῆλθεν˙
ψυχή μου ἐξῆλθεν ἐν λόγῳ αὐτοῦ˙
ἐζήτησα αὐτόν καί οὐχ εὖρον αὐτόν,
ἐκάλεσα αὐτόν καί οὐχ ὑπήκουσέν μου.

Εὕροσάν με οἱ φύλακες οἱ κυκλοῦντες ἐν τῇ πόλει,
ἐπάταξάν με, ἐτραυμάτισάν με˙
ἦραν το θέριστρόν  μου ἀπ’ἐμοῦ φύλακες τῶν τειχέων.
Ὥρκισα ὑμᾶς, θυγατέρες Ἰερουσαλήμ,
ἐν ταῖς δυνάμεσιν και ἐν ταῖς ἰσχύσεσιν τοῦ ἀγροῦ,
ἐάν εὕρητε τόν ἀδελφιδόν μου, τί ἀπαγγείλητε αὐτῷ;

Ὅτι τετρωμένη ἀγάπης ἐγώ εἰμι.


Και για μουσικό χαλί..
http://www.youtube.com/watch?v=z6oP_LoMl-U (2.36-2.58)
http://www.youtube.com/watch?v=TYRRNExD32E&feature=related

[domenica]

marianthid  ευχαριστώ για τη γλυκύτητα των λόγων σου ,υπερβάλλεις θεωρώ όμως τα δέχομαι με ευχαριστία στην καρδιά..

Θα παραθέσω κι εγώ ένα μικρό απόσπασμα από το Άσμα Ασμάτων ( αυτό κι αν ποίημα εξαίσιου Ποιητή ) που είναι απο τα αγαπημένα μου:

"  θές με ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὴν καρδίαν σου, ὡς σφραγῖδα ἐπὶ τὸν βραχίονά σου· ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος ἀγάπη, σκληρὸς ὡς ᾅδης ζῆλος· περίπτερα αὐτῆς περίπτερα πυρός, φλόγες αὐτῆς·  ὕδωρ πολὺ οὐ δυνήσεται σβέσαι τὴν ἀγάπην, καὶ ποταμοὶ οὐ συγκλύσουσιν αὐτήν. ἐὰν δῷ ἀνὴρ πάντα τὸν βίον αὐτοῦ ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐξουδενώσει ἐξουδενώσουσιν αὐτόν. "

[Αναστασια 76]

καλο μετακαλοκαιρο...

Ακόμα και αν ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο αναζητώντας την ομορφιά, αν δεν την έχουμε μέσα μας δεν πρόκειται να τη βρούμε."---Ralph Emerson

[aristos2]

καλο μετακαλοκαιρο...

Ακόμα και αν ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο αναζητώντας την ομορφιά, αν δεν την έχουμε μέσα μας δεν πρόκειται να τη βρούμε."---Ralph Emerson

... αυτήν αναζητούσα εντός μου ..., μόλις ...! 

[Αναστασια 76]

καλο μετακαλοκαιρο...

Ακόμα και αν ταξιδέψουμε σε όλο τον κόσμο αναζητώντας την ομορφιά, αν δεν την έχουμε μέσα μας δεν πρόκειται να τη βρούμε."---Ralph Emerson

... αυτήν αναζητούσα εντός μου ..., μόλις ...! 

μη μου πεις οτι δεν την βρηκες!!

[aristos2]

... κάτι βρήκα ...:

Ένα ποίημα του Pablo Neruda από τα "Εκατό ερωτικά Σονέτα"

ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στου πλίνθους,

χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,

χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι ανέμου,

και από τότε είμαι γιατί είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.


http://www.youtube.com/watch?v=RaQeCb7C5_M
http://www.youtube.com/watch?v=h9uL2s_rlU4

[dinateacher]

Τα ποιήματα είναι υπέροχα και ακόμα πιο υπέροχοι είστε όλοι εσείς που τα γράφετε και μας κάνετε να ταξιδεύουμε....

[aristos2]

Τα ποιήματα είναι υπέροχα και ακόμα πιο υπέροχοι είστε όλοι εσείς που τα γράφετε και μας κάνετε να ταξιδεύουμε....

... υπέροχοι, πρωτίστως, όσοι δε λησμονούν - και είναι τόσοι οι λόγοι - να εκτιμούν ...