To ποίημα της ημέρας

[Αναστασια 76]

Μ αῤεσει αμα σωπαινεις Π.Νερουντα


Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μέσ’ απ’ τα πράγματα,
ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις,
απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:

Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες τη δική σου σιωπή.
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα και απ’ τα αστέρια φτιαγμένη
είναι η δικιά σου σιωπή.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

Αριστε μετα απο την γαληνη των διακοπων..εισαι η επομενη οαση μας..

[PDE ads]

[marianthid]

Σημαδεύονται οι νύχτες από τα μπηγμένα στην καρδιά νύχια
Κάποια φωνή σ’ ακολουθεί, της λες σκάσε και εκείνη σωπαίνει
Γελώντας
Που προσπαθείς έτσι αρματωμένος ολόκληρο το σώμα να επιβληθείς
Στην άυλη ψυχή σου


Πώς είναι το φεγγάρι να ξεχνά τ’ όνομά σου
Τη στιγμή που στέκεις για να σ’ αναγνωρίσουν τα κύτταρά σου
Πώς είναι δυνατόν τα σχισμένα στα δύο πρόσωπά μας ν’ αγαπιούνται τόσο πολύ
Κοινή η μήτρα μας. Με κρατάς απ’ το χέρι, το ένα που σου απέμεινε
Αφού το άλλο βαστά το κεφάλι που σου περίσσεψε από την ξεριζωμένη μάσκα
Σε κρατώ απ’ τον ώμο
Κρεμώ το ραγισμένο μου χέρι στον σπασμένο σου αυχένα
Οι αρτηρίες κρεμιούνται ξέπνοα καλώδια, προσπαθώ να κάνω τη σύνδεση
Με την ψυχή μου
Ο αριθμός κατειλημμένος, προσπαθήστε αργότερα, ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή άφησα που ψέλλιζε τρομαγμένα δεν υπάρχω
Βλέπεις από το άλλο κολάζ ήταν το κεφάλι και η φωνή
Μου μόστραρες ένα χαμόγελο, πιο συμπαγές και από την απελπισία μας
Λες και τα δόντια από φυλακή των λόγων έγιναν γέφυρα σιωπής
Πλήκτρα να παίζει πάνω τους η απέλπιδα προσπάθεια για συμμετοχική ύπαρξη
Σε κούρασα. Με κούρασα. Μας έμεινε η αγάπη.


(Θα σε περιμένω
Ολόκληρη
Ολόκληρέ μου)

[aristos2]

Μ αῤεσει αμα σωπαινεις Π.Νερουντα


Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία
κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν σε φτάνει.
Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας
κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,
στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,
έτσι αναδύεσαι κι εσύ μέσ’ απ’ τα πράγματα,
ποτισμένη απ’ τη δική μου ψυχή.
Του ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,
σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.
Κι άμα κλαις μου αρέσεις,
απ’ την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.
Κι ενώ μεν απ’ τα πέρατα με ακούς,
η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ’ αγγίξει:

Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας
μες τη δική σου σιωπή.
Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή
τη δικιά σου
που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων
και που λάμπει σαν αστραπή.
Είσαι όμοια με την νύχτα, αγάπη μου,
η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.
Απόμακρη και τόση δα και απ’ τα αστέρια φτιαγμένη
είναι η δικιά σου σιωπή.

Μ’ αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.
Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.
Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο – μου αρκεί
για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

Αριστε μετα απο την γαληνη των διακοπων..εισαι η επομενη οαση μας..

Δεν "παριστάνω" την όαση ..., από απέχθεια προς την υγρασία ... 

Ζωή Σαμαρά, Καιρός τού σιγάν

Από τα βάθη τού χρονου
η έρημος ακολουθεί τα βήματά μας
Πήρε το λόγο     τον έσπειρε στην άμμο
πήρε τη σιωπή     τη φύτεψε στην όαση

Μην κλαις για το νερό που χάθηκε
τα δάκρυα σβήνουν τη γραφή σου στην άμμο
Η όαση είναι δώρο τής ερήμου
κι η ποίηση είναι κόρη τής σιωπής

Από τα βάθη τής ερήμου
ο χρόνος ακολουθεί τα βήματά μας.
Πήρε την άμμο τη φύτεψε στο λόγο
Φωνή άφρονος βοούσε στην όαση

Από τη συλλογή Ημέρες αβροχίας (1994)

[Boldini]

Ποιος φιλόλογος θα βοηθήσει;;;

Προσπαθώ να βρω ένα ποίημα που πρέπει να βρισκόταν σε βιβλίο λυκείου προς τις τελευταίες σελίδες(ό,τι θυμάμαι λέω αλλά μπορεί να κάνω και λάθος )
περιέγραφε κάποιον που ένα απόγευμα χάζευε τον κόσμο/την γειτονιά απ'το παράθυρό του,(κάτι πρέπει να έλεγε και για παιδάκια που παίζαν σχοινάκι?)και τελείωνε κάπως έτσι
πολύ αγάπησα (τη ζωή?τους ανθρώπους?)εκείνο το απόγευμα
σαν να'μουν μελλοθάνατος

σας λέει κάτι;
έκανα αναζήτηση αλλά δεν έβγαλα άκρη
είναι όντως σε σχολικό βιβλίο;


ευχαριστώ προκαταβολικά όποιον βοηθήσει!

[PDE ads]

[dinateacher]

Μήπως εννοείς ''Το απόγευμα" του Χριστιανόπουλου;

[dinateacher]

Απόγευμα

Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη
συζήτηση στο πεζοδρόμιο.
Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν,
τ’ αυτοκίνητα τρέχανε.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα
και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.
Φυλλορροούσε η ακακία κι ευώδιαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σχοινί -
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το
απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθάνατος.

[xenos]

Το μέλλον
 
 
Το μέλλον είναι ο θεριστής σε μια πλαγιά με στάχυ
Είναι το βλέμμα που μετρά πόσο σιτάρι θα 'χει
Το μέλλον είναι αστραπή, τυφώνας που σαρώνει
κόπους ολόκληρης ζωής τους κάνει να 'ναι σκόνη

Το μέλλον είναι η παγωνιά που νιώθω το χειμώνα
Ένα κοστούμι που φοράς να βγάλεις τον αιώνα
Το μέλλον είναι το μετά, που τρέχω για να φτάσω
το καλοκαίρι που θα 'ρθει κι εγώ που θα ξεχάσω

Το μέλλον είναι μια βροχή που κάποτε τελειώνει
Μετά θα γίνει συννεφιά και θα ξανάρθει χιόνι
Το μέλλον είναι ουρανός την ώρα που βραδιάζει
Ο ήλιος που θα γεννηθεί, σαν έρθει να χαράζει

 

[domenica]

apri αληθινά σ'ευχαριστώ που άνοιξες αυτό το θέμα και μας έχεις κάνει "φανατικούς" αναγνώστες του ..Διαπιστώνω με χαρά πως με περιμένει πολύ διάβασμα (με την επιστροφή στο σπιτάκι μου)

Κι επειδή εκτος απο το διάβασμα έμαθα να αγαπώ και τις σιωπές ,το παρακάτω ποίημα είναι αφιερωμένο σε όλη την παρέα και ειδικά στην dinateacher που μας αποκάλεσε υπέροχους ..

Σύναξη σιωπής

Σαν τη γραμμή στο φως,
Που γράφει το πουλί
Μ’ αστραφτερό φτερό και χτύπο,
Μες στη μετέωρη θαμπή του αποδημία,

Θα χαράζει το γλήγορο πέρασμά σου.

Κάτω από κάθε σύγνεφο κυνηγημένο
Από Βοριά και Νότο, κάτω από κάθε ήλιου στροφή.

Πώς φωσφορίζει η θάλασσα
Στη θαμπωμένη καταχνιά.

Η αναμμένη λάμπα, που έσβησε,
Κι αντιφεγγίζει και θ’ αντιφεγγίζει.
Η έξαφνη λάμψη που έλαμψε.

Ατελείωτη εξαφάνιση εκθαμβωτική.

Τόσοι ήλιοι σβηστοί,
Τόσα κλειστά
Βλέφαρα, φώτα μες στη νύχτα.

Μια αγάπη εδώ αγαπήθηκε,
Μια αγάπη, όσο καμιά.

Βαραίνουν τα σώματα μέσα στο χρόνο
Σηκώνοντας απάνω τους τη θλίψη τους
Την ακατάλυτη, σηκώνοντας τη μοναξιά.

Σαν τα πανάρχαια σταματημένα δέντρα.

Βαραίνουν τα πράγματα, που βρέθηκαν
Γύρω μας, μέσα μας, μες στην αγάπη,
Φορτωμένα την άφθαρτη ουσία μας.

Συνοδεία αχώριστη,
Σύναξη σιωπής.

Γιώργος Θέμελης

[dinateacher]

Εἶδα

Εἶδα μία χώρα ξωτικιὰ στ᾿ ἀνήσυχο ὄνειρό μου:
πόσ᾿ ὄμορφη δὲ θὰ τὸ πεῖ ποτὲ καμιὰ ψυχή.
Τὸ νοῦ μου πῆρε κι ἄφησα τὸ φτωχικὸ χωριό μου
κι ἔκανα τάμα μόνο ἐκεῖ ν᾿ ἀράξω· μόνο ἐκεῖ.

Τρελλὸ παιδὶ ξεκίνησα δεμένο μὲ τὰ μάγια
τοῦ ὀνείρου μου, κι ἐγνώρισα τὶς χῶρες τοῦ γιαλοῦ,
εἶδα τὶς χῶρες π᾿ ἄστραφταν σὲ κάμπους καὶ σὲ πλάγια,
μὰ ἡ χώρα μου, ὅλο πήγαινα- κι ἤτανε πάντ᾿ ἀλλοῦ.

Διαβάτες μ᾿ ἀνταμώσανε καλοὶ καὶ μοῦ ῾παν: Μεῖνε
εἶν᾿ ὄμορφη κι ἡ χώρα μας· καιρὸς ν᾿ ἀράξεις πιά.
εἶν᾿ ὄμορφη κι ἡ χώρα σας, διαβάτες, μὰ δὲν εἶναι
ἐκείνη ποὺ ὀνειρεύτηκα καὶ μὲ τραβάει μακριά.

Ἔτσ᾿ εἶναι. Σῦρτε, κι ἄστε μὲ νὰ σιγοταξιδεύω
καὶ νὰ περνάω μονάχος μου καὶ κάμπους καὶ βουνά,
ἴσως τὴ βρῶ· μ᾿ ἂν δὲν τὴ βρῶ τὴ χώρα ποὺ γυρεύω
μὴ μοῦ ζητᾶτε, ἀδέρφια μου, ν᾿ ἀράξω πουθενά...

Λάμπρος Πορφύρας

domenica ευχαριστώ για την αφιέρωση!!!

[aristos2]

Νανά Ησαΐα

Επιστροφή

Επιστρέφοντας
για να βρω μερικές σκέψεις.
Λέξεις που δεν σκέφτηκα να σου πω.
Απογεύματα σιωπής στη λεωφόρο.
Επιστρέφοντας μ' ένα παράθυρο τραίνου
για να δω τον κόσμο.
Ξέρω ότι θα βρω στη θέση τους
θρησκευτικά τα αντικείμενα
του χωρισμού.
Την επιστροφή στη θέση της φυγής μου.
Στα χέρια μου όμως δεν θα υπάρξει
καμιά ύλη προσώπων
και τελευταίων στιγμών.
Ομοιώματα μόνο των λυγμών.
Και κάποια ελάχιστη στάχτη από τη ζωή.
Σαν άχρηστη λύπη.

Από τη συλλογή Στην τακτική του πάθους (1982)

... για κάποια που επιστρέφει ... 

[xenos]

εε δεν μπορώ να μείνω (στην απέξω) και να μην   καλωσορίσω την domenica

ούτε αντέχω να μονοπωλεί  και να εισπράττει  ο aristos2 τα εύσημα  της dinateacher

  δεν είμαι βέβαια ποιητικοποιοτικός ……..ασθμαίνοντας προσπαθώ   άριστε aristo2.

το ποίημα, μου το θύμισε μια φίλη ( χε… έχω και εγώ τα περάσματα μου) ….και ελπίζω να μην  έχει ανέβει ξανά..


   Η ΑΛΗΘΕΙΑ

  Βαγγέλης Κορακάκης
 

Η αλήθεια καθενός είναι ο δρόμος του
Είναι ο Σταυρός και το δικό του το βουνό
Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του
Που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό

Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Είναι ένα ψέμα
Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Ο καθένας ξεκινάει για να βγει σε κάποιο τέρμα
Που ορίζει το μυαλό του κι η ψυχή

Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή και με τρομάζει
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή
Το ένα κόβει και μοιράζει το ψωμί και το άλλο σφάζει
Το ένα δίνει συμφορά, το άλλο πνοή

[aristos2]

εε δεν μπορώ να μείνω (στην απέξω) και να μην   καλωσορίσω την domenica

ούτε αντέχω να μονοπωλεί  και να εισπράττει  ο aristos2 τα εύσημα  της dinateacher

  δεν είμαι βέβαια ποιητικοποιοτικός ……..ασθμαίνοντας προσπαθώ   άριστε aristo2.

το ποίημα, μου το θύμισε μια φίλη ( χε… έχω και εγώ τα περάσματα μου) ….και ελπίζω να μην  έχει ανέβει ξανά..


   Η ΑΛΗΘΕΙΑ

  Βαγγέλης Κορακάκης
 

Η αλήθεια καθενός είναι ο δρόμος του
Είναι ο Σταυρός και το δικό του το βουνό
Η αλήθεια καθενός είναι το ψέμα του
Που το έφτιαξε να μοιάζει αληθινό

Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Είναι ένα ψέμα
Δεν υπάρχει μια αλήθεια στη ζωή
Ο καθένας ξεκινάει για να βγει σε κάποιο τέρμα
Που ορίζει το μυαλό του κι η ψυχή

Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή και με τρομάζει
Σαν δυο μαχαίρια μοιάζει η αλήθεια στη ζωή
Το ένα κόβει και μοιράζει το ψωμί και το άλλο σφάζει
Το ένα δίνει συμφορά, το άλλο πνοή

paraxen-η που είναι η αλήθεια , προφανώς, αντίστοιχα ποιητικοποιοτικέ ( ... πω, πω νεολογισμός ...!) paraxen-ε ... 

[aristos2]

Ανδρέα Κάλβο
που έσφιγγες με τους στίχους σου
το λαιμό τυράννων
σήμερα οι τύραννοι έχουν οργανωθεί
σ' απρόσωπους μηχανισμούς
δύσκολα ξεχωρίζουμε το λαιμό τους.
Ίσως να 'ναι κι αυτό ένας λόγος
που δυσκολεύονται οι ποιητές
στο πιο αληθινό τους έργο.

Τίτος Πατρίκιος, "Στον Ανδρέα Κάλβο"

[aristos2]

Μέσα στη φούχτα της αγάπης
χωράει το σύμπαν.

Αξιζε να υπάρξουμε
για να συναντηθούμε

Γιάννης Ρίτσος, "Εαρινή Συμφωνία"