To ποίημα της ημέρας

[Αναστασια 76]

αχ παιδια τι να λεμε νοιωθω οτι τελειωσαμε...τελος ....ολα τα αλλα ειναι για να ναι..

Είσαι πολύ δυναμική για να δειλιάσεις τώρα  ..Είπαμε να το διαβάσεις "το κρασί των δειλών" ,όχι να το πιείς ..
Η απάντηση θα είναι πάλι ποιητική και με αγάπη:

Ανέβα...Ανέβα...
Πάντα ανέβαινε.
Ακόμη πιο ψηλά.
Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη
μ' ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.


Ανέβα...
'Ολο μπρος...'Ολο ψηλά.
Κι αν δε βρεις δρόμο
Φτιάξε.
Στην αγάπη
δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι,
τους φτιάχνεις εσύ.



Ανέβα...
'Εστω κι αν δεις
πως τα λουλούδια είναι ψεύτικα
κι η αγάπη -η ολόφλογη αγάπη-
ένας καπνός,εσύ ανέβα.

Ανέβα...
'Εστω κι αν στην κορφή
αντίς για τριαντάφυλλα
σε περιμένει ένα μπουκέτο μαχαίρια,
εσύ ανέβα!

Ανέβα...
Και πες "ευχαριστώ".
'Οχι στα τριαντάφυλλα, όχι στα μαχαίρια.
Πες ευχαριστώ στη δύναμη,
που σ' έκανε ν' ανέβεις...

Μενέλαος Λουντέμης

[PDE ads]

[epak]

Καλησπέρα....


  Bertolt Brecht

Aλλαξε τον κόσμο : το έχει ανάγκη
Με ποιόν δε θα καθόταν ο Δίκαιος
αν ήτανε να βοηθήσει έτσι το Δίκιο;
Ποιό γιατρικό θα' ταν πολύ πικρό
για τον ετοιμοθάνατο;
Τι βρωμιά δε θα' κανες
τη βρωμιά για να τσακίσεις;
Αν επιτέλους μπορούσες τον κόσμο ν' αλλάξεις, δεν θα
καταδεχόσουν να το κάνεις;
Ποιός είσαι;

[domenica]

Εγώ σ'ευχαριστώ Αναστασία που μας θύμισες ξανά τα γραπτά του Λουντέμη (και με γύρισες στα χρόνια της αθωότητας )

Ας μην είμαστε μικρόψυχοι στα δύσκολα ,προχωράμε με πίστη και δύναμη  

[aristos2]

αχ παιδια τι να λεμε νοιωθω οτι τελειωσαμε...τελος ....ολα τα αλλα ειναι για να ναι..
που σαι βρε ΤΕΜ... ΜΕ ΚΟΛΛΗΣΕς...

... τη μετάφραση τώρα ..., έστω την εκλαϊκευση ...!

επειδη ειμαι σε κατασταση εκτακτου αναγκης ....τι εννοεις;; 

εμείς είμαστε εδώ για σένα ..., άσε ο aristos2 μόνο να σε πειράζει ξέρει ...  

[PDE ads]

[dinateacher]

ΡΙΣΚΟ

Είσαι για ένα ταξίδι στ'ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θελω να μου υποσχεθείς
πως δε θα πάρεις
μετεωρολογικό δελτίο.
Πως δε θα χεις μαζί σου
προμήθειες και αποσκευές.
Πως δε θα γεμίσεις
το πλεούμενο με σωσίβια.
Θα δέσουμε την άγκυρά μας
στα φτερά των γλάρων.
Και θα ορίσουμε τιμονιέρη μας
το πιο τρελό δελφίνι.
Θα σου χαρίσω
όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσαφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να χεις χρώματα πολλά
να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ'αμπάρι μας με ονειρα.
Να χεις πολλά.
Να μη φοβάσαι πως θα σου τελειώσουν.
Αν έχει λιακάδα θα απλώσουμε
τα δίχτυα της ζωής μας στην κουβέρτα
και θα μπαλώσουμε τις τρύπες
που μας ανοιξαν τα σκυλόψαρα.
Αν έχει βροχή θα βγάλουμε τη ψυχή μας
στ΄άλμπουρο να ξεπλυθεί.
Είσαι επιτέλους, για ένα ταξίδι στ ανοιχτά;
Για ένα ρίσκο;

Αλκυόνη Παπαδάκη

[epak]

Λατρεύω την Αλκυόνη Παπαδάκη....

Από τα πολύ αγαπημένα μου ....


  Να ονειρεύεσαι, μου έλεγε η μάνα μου που μ’ αγαπούσε και με ήξερε καλά.
Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν.
    Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία.
    Να ονειρεύεσαι!
    Κοίτα μόνο να’ χεις σταμπάρει καλά  την έξοδο κινδύνου από τα όνειρα σου. Τότε σώζεσαι.   
    Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!
 Έχει και παρακάτω...Έχει κι άλλο...προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!

Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή.
    Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά.
    Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες. Εκτός αν...αν πετύχεις στις καλές του το Θεό. Συμβαίνει.

Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή. Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα .
Πήγαινα ως εκεί που μ’ έπαιρνε. Για να χαίρομαι.
Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ’ έπαιρνε.
Για να μαθαίνω!
     
                    Η βαρκάρισσα της χίμαιρας


Πολύ...αληθινό

[dinateacher]

Τα χρώματα

– Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;

– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.

– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;

– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

– Τί χρώμα έχει η χαρά;

– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

– Και η μοναξιά;

– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

– Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;

– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.

– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;

– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …

Αλκυόνη Παπαδάκη

[dinateacher]

Όνειρο

Άνθη μάζευα για σένα
στο βουνό που τριγυρνούσα.
Χίλια αγκάθια το καθένα
κιʼ όπως τάσφιγγα πονούσα.

Να περάσης καρτερούσα
στο βορηά τον παγωμένο
και το δώρο μου κρατούσα
με λαχτάρα φυλαγμένο

στη θερμή την αγκαλιά μου.
Όλο κοίταζα στα μάκρη.
Η λαχτάρα στην καρδιά μου
και στα μάτια μου το δάκρι.

Μέσʼ στον πόθο μου δεν είδα
μαύρη η Νύχτα να σιμώνη
κʼ έκλαψα χωρίς ελπίδα
που δε στάχα φέρει μόνη.

Μαρία Πολυδούρη

[jak_13]

Αφιερωμένο σε όσους περιμένουν να μάθουν πού θα περάσουν τους υπόλοιπους 10 μήνες της ζωής τους...

Τους επόμενους καλύτερα; 

[dinateacher]

Αφιερωμένο σε όσους περιμένουν να μάθουν πού θα περάσουν τους υπόλοιπους 10 μήνες της ζωής τους...

Τους επόμενους καλύτερα; 

Ωχ! Δε το είχα προσέξει!!! Τους επόμενους, έχεις δίκιο...

[epak]

Γεια χαρά....

"Εμείς γι'αλλού κινήσαμε, γι 'αλλού...

Κι αλλού η ζωή μας πάει..."

Η νοσταλγία, εκείνου, του αλλού! Η γλύκα του.

Ο απόηχος των ονείρων του. Η μυρωδιά του...

Η κρυφή αλήθεια είναι πως δεν θα πηγαίναμε πουθενά αλλού.

Στο λέω εγώ, που κατοικώ μονίμως στο "αλλού"

Κι εκατό φορές να ξεκινούσαμε , σ'αυτό το ίδιο μέρος θα καταλήγαμε.

Αλλά γιατί ν'απαρνηθούμε τις ψευδαισθήσεις μας.

Και τι γεύση θα είχε η ζωή μας χωρίς αυτές.

Θέλεις παρέα φίλε για "ψεμματάκια"?

Σου 'ρχομαι!

(Αλκυόνη Παπαδάκη)

[Αναστασια 76]

Το γέλιο σου  – Π. Νερούντα


Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.
Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.
Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.
Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.
Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.
Πάρε μου το ψωμί, αν θες,
πάρε μου τον αγέρα, μα
μη μου παίρνεις το γέλιο σου.
Μη μου παίρνεις το ρόδο,
τη λόγχη που τινάζεις,
το νερό που ξάφνου
χυμά απ’ τη χαρά σου,
το απότομο κύμα
το ασήμι που γεννάς.
Είναι σκληρός ο αγώνας μου και γυρνώ
με μάτια κουρασμένα
θωρώντας κάποτε
τη γη που δεν αλλάζει,
μα έρχεται το γέλιο σου
αναθρώσκωντας στον ουρανό γυρεύοντάς με
και μου ανοίγει τις πόρτες
όλες της ζωής.
Αγάπη μου, στις πιο μαύρες
ώρες μου τινάζεται
το γέλιο σου, κι όταν ξάφνου
δεις το αίμα μου
να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου,
γέλα, γιατί το γέλιο σου
θα ‘ναι στα χέρια μου
σα δροσερό σπαθί.
Δίπλα στη θάλασσα του φθινοπώρου,
το γέλιο σου ας αναβρύσει
σα σιντριβάνι, όλο αφρό
και την άνοιξη, αγάπη,
θέλω το γέλιο σου σαν
τον ανθό που πρόσμενα,
τον γαλανό ανθό, το ρόδο
της βουερής πατρίδας μου.
Γέλα στη νύχτα,
στη μέρα στο φεγγάρι,
γέλα στις στριφτές
στράτες του νησιού,
γέλα σ’ αυτό το άγαρμπο
αγόρι που σ’ αγαπά,
μα όταν ανοίγω τα μάτια και τα κλείνω,
όταν τα βήματά μου φεύγουν,
όταν γυρνούν τα βήματά μου,
αρνήσου με το ψωμί, τον αγέρα,
το φως, την άνοιξη,
μα ποτέ το γέλιο σου
γιατί θα πεθάνω.

[mohitto]

Αφιερωμένο σε όσους περιμένουν να μάθουν πού θα περάσουν τους υπόλοιπους 10 μήνες της ζωής τους...

Τους επόμενους καλύτερα; 

Ωχ! Δε το είχα προσέξει!!! Τους επόμενους, έχεις δίκιο...

Λέτε να ναι οι υπόλοιποι

[dinateacher]

Γλώσσα λανθάνουσα;;;;