To ποίημα της ημέρας

[συννεφούλα]

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ - Η ΘΑΛΑΣΣΑ (1962)

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –

μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,

ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια

Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα

Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

[PDE ads]

[aeee]

Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε
Τώρα μας περιμένουν
οι δυσκολίες των πεδιάδων.

Μπέρτχολντ Μπρεχτ

[domenica]

Ποίημα για κάθε άνθρωπο

Θα σας παρουσιάσω αργά - αργά
Πτυχές του εαυτού μου,
Αν έχετε υπομονή και είστε τρυφεροί.
Θα ανοίξω συρτάρια που συνήθως μένουν κλειστά
Και θα βγάλω από εκεί τόπους και ανθρώπους και πράγματα και ήχους και οσμές,
έρωτες κι απογοητεύσεις, ελπίδες και λύπες, κομμάτια εδώ κι εκεί μιας ζωής σαράντα
χρόνων που αιχμαλώτισα στις φούχτες μου
kαι αφού βρέθηκαν στα χέρια μου, εξόρυξαν το δρόμο προς τη μνήμη μου,
εισέβαλαν στην καρδιά μου –εσείς κι εγώ δε θα τα δούμε ποτέ-
είναι ο εαυτός μου.
Αν δεν τα πάρετε στα σοβαρά, αρνηθείτε τη σημασία τους
ή αν, χειρότερα, τα κρίνετε,
θα αρχίσω ήσυχα αργά-αργά να τα τυλίγω
σε μικρά βελούδινα πανάκια, όπως τα παλιά ασημένια και χρυσά κοσμήματα,
θα τα τοποθετήσω σε μια μικρή ξύλινη μπιζουτιέρα …
και θα την κλειδώσω.

John Wood (1974)

@συννεφούλα...πάλι έψαχνες τα συρτάρια μου;; 

[aristos2]

Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε
Τώρα μας περιμένουν
οι δυσκολίες των πεδιάδων.

Μπέρτχολντ Μπρεχτ

... όλο και προσεγγίζουμε τις δυσκολίες των ... ορυχείων ... 

[PDE ads]

[aeee]

Τις δυσκολίες των βουνών τις ξεπεράσαμε
Τώρα μας περιμένουν
οι δυσκολίες των πεδιάδων.

Μπέρτχολντ Μπρεχτ

... όλο και προσεγγίζουμε τις δυσκολίες των ... ορυχείων ... 

Μίλτος Σαχτούρης

Ορυχείο


Σου γράφω γεμάτη τρόμο μέσα από μια στοά νυχτερινή
φωτισμένη από μιαν ελάχιστη λάμπα σα δαχτυλήθρα
ένα βαγόνι περνάει από πάνω μου προσεχτικά
ψάχνει τις αποστάσεις του μη με χτυπήσει
εγώ πάλι άλλοτε κάνω πως κοιμάμαι άλλοτε
πως μαντάρω ένα ζευγάρι κάλτσες παλιές
γιατί έχουν όλα γύρω μου παράξενα παλιώσει

Στο σπίτι
χτες
καθώς άνοιξα τη ντουλάπα έσβησε γίνηκε
σκόνη μ’ όλα τα ρούχα της μαζί
τα πιάτα σπάζουν μόλις κανείς τ’ αγγίξει
φοβάμαι κι έχω κρύψει τα πηρούνια και τα μαχαίρια
τα μαλλιά μου έχουν γίνει κάτι σαν στουπί
το στόμα μου άσπρισε και με πονάει
τα χέρια μου είναι πέτρινα
τα πόδια μου είναι ξύλινα
με τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρά παιδιά
δεν ξέρω πώς γίνηκε και με φωνάζουν μάνα

Θέλησα να σου γράψω για τις παλιές μας τις χαρές
όμως έχω ξεχάσει να γράφω για πράγματα χαρούμενα

Να με θυμάσαι

[aristos2]

Φθινόπωρο

Τί γυρεύει τὸ κορίτσι
στὸ σκοτάδι τῆς καρέκλας;
γρήγορα
καθὼς νυχτώνει τὸ φθινόπωρο
γδύνεται
μὲ σύννεφα μπροστὰ στὰ μάτια
μὲ τὴ βροχὴ μέσ᾿ στὸ κεφάλι
μὲ τὴ βελόνα στὴν καρδιὰ
βγάζει τὶς κάλτσες
βγάζει τὰ λουλούδια
πετάει τὸ φωτοστέφανο
ἔξω τὰ φύλλα τοῦ καιροῦ βάφονται μέσ᾿ στὸ αἷμα

Μίλτος Σαχτούρης

[aeee]

Κοιτάμε με τα δόντια


Δε φταίει το φεγγάρι για την πίκρα μας
καθώς στριφογυρνάει δαιμονισμένα μέσα στο φωσφόρο
σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά του
καθώς και μεις στριφογυρνάμε στο σκοτάδι μας
σκορπώντας δεξιά κι αριστερά τα κόκαλά μας
δε φταίει το φεγγάρι για τους λεμονανθούς
δε φταίει το φεγγάρι για τα χελιδόνια
δε φταίει το φεγγάρι για την Άνοιξη και τους σταυρούς
δε φταίει αν πάνω στα μάτια μας φύτρωσαν δόντια

Μίλτος Σαχτούρης

[aristos2]

Η ΣΟΦΙΑ*

Ἡ Σοφία κάθεται ψηλὰ σ᾿ ἕνα δέντρο
μὲ ξερὰ κλαδιὰ
τὸ χειμώνα
πλάι της τὰ σύννεφα περνοῦν

ἡ Σοφία εἶναι μία συσκευὴ
ποὺ ἔσπασε
πιὰ δὲ λειτουργεῖ

κι ἡ Σοφία κάθεται ψηλὰ
τώρα
σ᾿ ἕνα δέντρο

* Ὄνομα γυναικεῖο

Μίλτος Σαχτούρης

[aeee]

Έζησα κοντά

Έζησα κοντά στους ζωντανούς ανθρώπους
Κι αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους
Όμως ή καρδιά μου ήταν πιο κοντά
Στους άγριους άρρωστους με τα φτερά
Στους μεγάλους απεριόριστους τρελούς
Κι ακόμα στους θαυμάσια πεθαμένους

Μίλτος Σαχτούρης

[aristos2]

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Άσημον
 
Έντεκα του Aυγούστου απόκρημνες κι άνθρωπος κανείς
Mήτε και σπίτι. Mόνο βοές, βοές και μία
Θάλασσα πεινασμένη που ορμάει να φάει μαράζι απ' τα παλιά
ορυχεία σου
Kείνα των κίτρινων καιρών με τον μεγάλο μαύρο σκύλο


Γαβ η αγάπη· γαβ η απάρνηση· γαβ η Mαρία και η
Προσκύνησις των Mάγων· γαβ όλα σου τα υπάρχοντα
Γεννηθείς; Eν; Έτος; Θρήσκευμα; Kενό.
Eνώ
Kάτω από τα σαν παλαιά παλίμψηστα
Kάθετα τείχη όπου δυο τρεις ακόμη θυρεοί διακρίνονται
Περνάν οι Oύγοι με τις Aουγκουστίνες τους και με τα
κυνηγετικά τους
κουδουνάκια ή άλλα χωρικών παιχνίδια
Στον πλαγίαυλο. Kαι στρατός πολύς ύστερα, μαύρος
Σειρήνες. Tο νοσοκομειακό. Kαι δεξιά στο βάθος ένα
Mέγα πετρελαιοφόρο με δάσος γερανούς
Που πλέει κατά τα δυτικά και απομακρύνεται


Kάπως έτσι κι εμείς. Kι άλλοι επιστρέφουν. Aλλ'
Oύτ' ενός το άηχο σώμα με τ' αγγίγματα όσα
Γνώρισε να συνωθούνται μέσα του δεν φανερώνεται
Mονομιάς να πέσει
όπως πέφτει το κακό
η αλήθεια


Όμως φαίνεται ότι σαν αποσπασμένες
Aπό κοίλα παλαιών νεκρών ακόμη και όταν
Φως φέρνουν, σκοτεινές είναι οι θεότητες
Kαι ποτέ κανενός (όπως των ερωτευμένων κάποτε που εγγίζονται
τα ματοτσίνορα
Mια στιγμή τούς εφάνηκε είδανε την ύφανση του πεπρωμένου)
Δεν εδόθηκε κάτι να διακρίνει
Όμορφο κι όλο ερείπια όπως ο πρώτος έρωτας


A τι να πεις που κι έναν μόνον
Aναστεναγμό ν' ανοίξεις θα σε ρίξει χάμου ο άνεμος


Γαβ η αγάπη· γαβ ο Iούδας με το φυγαδευμένο βλέμμα του
Γαβ του κόσμου όλου οι αποστάσεις και οι μακρύτατοι καιροί
Δεν ακούγεται πια τίποτε. Kείνο που 'θελε ο Θεός
H ψυχή μου, η προς στιγμήν αιώνια, το 'νιωσε
Kαι ξανά βρήκε το νόημα της υλακής του ο σκύλος


Nα τες τώρα που σιγά σιγά
Eπιστρέφουν οι στεριές. Yπόσταση λαβαίνουν οι άνθρωποι
Στην παλιά του θέση ξαναρχινάει ν' αναβοσβήνει ο φάρος
Kαι το σπίτι το κόκκινο αργοπορεμένο
Στ' ανοιχτά του κάβου στέκει αρόδο μ' αναμμένα φώτα
Mασουλάνε χόρτο σκοτεινό τα περιβόλια
Kαι θολή θωρείς μες στους αιθέρες να
Kατεβαίνει μ' ένα δίσκο φρέζιες τρέμουσες
H γυναίκα που τη λεν Γαλήνη.

[Αναστασια 76]

 Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια, Πατήσια, Μεταξουργείο, Μετς
Κάνουν ό,τι λάχει
Πλασιέ τσελεμεντέδων κι εγκυκλοπαιδειών
Φτιάχνουν δρόμους κι ενώνουν ερήμους
Διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
Επαγγελματίες επαναστάτες
Παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
Τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
Αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλοι μου είναι σύρματα τεντωμένα
Στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια,

[aeee]

.....Γι' αυτούς η νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή,
Λυώναν το σίδερο, μασούσανε τη γης
Ο Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτόμαρο!

Kάθε βροντή ένας θάνατος καβάλα στον αέρα,
Κάθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας αντίκρυ
Στο θάνατο - κι η μοίρα ό,τι θέλει ας πει.

Ξάφνου η στιγμή ξαστόχησε κι ήβρε το θάρρος
Καταμέτωπο πέταξε θρύψαλα μες στον ήλιο,
Κιάλια, τηλέμετρα, όλμοι κέρωσαν!

Εύκολα σαν χασές που σκίστηκεν ο αγέρας!
Εύκολα σαν πλεμόνια που άνοιξαν οι πέτρες!
Το κράνος κύλησε από την αριστερή μεριά...

Στο χώμα μόνο μια στιγμή κουνήθηκαν οι ρίζες,
Ύστερα σκόρπισε ο καπνός κι η μέρα πήε δειλά
Να ξεγελάσει την αντάρα από τα καταχθόνια.

Mα η νύχτα ανασηκώθηκε σαν πατημένη οχιά
Μόλις σταμάτησε για λίγο μες στα δόντια ο θάνατος,
Κι ύστερα χύθηκε μεμιάς ως τα χλωμά του νύχια!

Άσμα ηρωικό και πένθιμο
για τον χαμένο ανθυπολοχαγό 
της Αλβανίας 

(1945)

[Ελένη Γύζη]

Συνάδελφοι, αυτές τις μέρες ανακάλυψα μια θαυμάσια ποιητική συλλογή για τον Έρωτα και την Αγάπη που μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν..Στους χαλεπούς καιρούς απαιτειται και λίγο ρομαντισμός και ονειροπόληση..η σελίδα είναι

http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?p=160#p160

Η όγδοη ημέρα..
Στην εβδομάδα υπάρχει ημέρα
χωρίς όνομα
η όγδοη
η νύχτα της είναι ποτήρι
που γεμίζει με την εικόνα σου
και μεθώ με τη σκέψη σου,
η μέρα της
κάθε φορά που σε συναντώ
και σου προσφέρω ένα τριαντάφυλλο της φωτιάς
ξέρεις,
εκείνο που το αποταμιεύεις μαζί με τα υπόλοιπα
για ν' αγοράσουμε τον παράδεισο..

[Ελένη Γύζη]

Μη σταματάς να με φιλάς
μη σταματάς ν’ εξηγείς τη σιωπή μας
μη σταματάς να χτυπάς το ρόπτρο τ’ έρωτα

Το κύμα σου περιμένω
το τελευταίο και το  πιο δυνατό
για να παρασύρει το ισχνό σώμα
και να με σπάσει σε εικόνες
ή αλλιώς όπως λένε
δάκρυ στον ώμο σου

πριν τ’ αστέρια ντυθούν κι αρχίσουν τη δική τους παράσταση
δώσε ένα φιλί
και οι νύχτες μου άγρυπνες
θα ψιθυρίζουν
ερωτευμένοι οργανοπαίχτες
τη μελωδία των ματιών σου..

http://www.ebooks4greeks.gr/forum/viewtopic.php?p=160#p160