To ποίημα της ημέρας

[συννεφούλα]

100 χρονια από τη γέννηση του Ελύτη συμπληρώνονται φέτος.


Οδυσσέας Ελύτης
Ο ποιητής του φωτός
100 χρόνια από τη γέννησή του
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΒΙΣΤΩΝΙΤΗΣ | Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010


Το 1939 ο φοιτητής της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών Οδυσσέας Αλεπουδέλης αποφάσισε οριστικά να εγκαταλείψει τις σπουδές του, προς μεγάλη απογοήτευση της οικογένειάς του. Ηταν 28 ετών και η προσπάθειά του να πάρει πτυχίο Νομικής ήταν «σαν των Τρώων», όπως θα έλεγε ο Καβάφης.

Η χρονιά εκείνη υπήρξε σημαδιακή και από μία ακόμη πλευρά: ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης θα καθιερωνόταν στα Γράμματα με το ψευδώνυμό του: Οδυσσέας Ελύτης. Τότε εκδόθηκε η πρώτη του ποιητική συλλογή Προσανατολισμοί που θα τον κατέτασσε αμέσως στους ποιητές πρώτης γραμμής, μετά τις δημοσιεύσεις ποιημάτων και μεταφράσεών του που προηγήθηκαν στο περιοδικό «Νέα Γράμματα», όταν τέσσερα χρόνια νωρίτερα οι φίλοι του, προεξάρχοντος του Κατσίμπαλη, εκβιαστικά σχεδόν, πρωτοδημοσίευσαν ποιήματά του φέρνοντάς τον προ τετελεσμένου γεγονότος...


Όλο το κείμενο εδώ,
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=375689&ct=1&dt=31/12/2010#ixzz19x2FIw5X

[PDE ads]

[epak]

 



                              ΔΩΡΟ ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΠΟΙΗΜΑ

Ξέρω πως είναι τίποτε όλ' αυτά και πως η γλώσσα που μιλώ δεν
έχει αλφάβητο

Αφού και ο ήλιος και τα κύματα είναι μια γραφή συλλαβική που την
αποκρυπτογραφείς μονάχα στους καιρούς της λύπης και της εξορίας

Κι η πατρίδα μια τοιχογραφία μ' επιστρώσεις διαδοχικές
φράγκικες ή σλαβικές που αν τύχει και βαλθείς
για να την αποκαταστήσεις πας αμέσως φυλακή  και δίνεις λόγο

Σ' ένα πλήθος Εξουσίες ξένες μέσω της δικής σου πάντοτε

Όπως γίνεται για τις συμφορές

Όμως ας φανταστούμε σ' ένα παλαιών καιρών αλώνι που μπορεί να
'ναι και σε πολυκατοικία  ότι παίζουνε παιδιά και ότι αυτός που χάνει

Πρέπει σύμφωνα με τους κανονισμούς     
να πει στους άλλους και να δώσει μιαν αλήθεια

Οπόταν βρίσκονται στο τέλος
όλοι να κρατούν στο χέρι τους ένα μικρό
Δώρο ασημένιο ποίημα.

Οδυσσέας Ελύτης

[xenos]

                  ΣΟΥΡΗΣ

Καλώς έρχεσθε και πάλιν, αντιπρόσωποι του κράτους,
φορτωμένοι με μελέτας και με νόμους  σοφωτάτους.
Καλώς έρχεσθε και πάλιν, εκλεκτοί μας συμπολίται,
σεις που Σύνταγμα και έθνος πάντοτε πιστώς φρουρείτε.
Καλώς έρχεσθε, πατέρες, που ο κόσμος σας προσμένει,
και με ανοικτάς αγκάλας η  Βουλή  διορθωμένη.

Αλλά πριν γενήτε μέλη και της νέας περιόδου,
πριν τας δύο  χιλιάδας εκπορθήσετ'  εξ εφόδου,
πριν ο λόγος σας νευρώδης εις το βήμα αντηχήσει,
ή κι ο βούνευρος ακόμη, ως και άλλοτε, λαλήσει,
πριν αρχίσετε εκ νέου τας φαιδράς ταυρομαχίας,
δεν μας λέγετε τι κάμνουν κάτω εις τας Επαρχίας;

Είναι  αληθές  τον  τόπον  πως  κρατεί  αχρηματία;
Κι αν τωόντι υποφέρει ποία τάχα η αιτία;

Είναι αληθές  στους  φόρους  ο λαός πως δεν  αντέχει,
και εις έκρυθμα εκ τούτου διαβήματα προστρέχει;
Έσπουδάσατε τους λόγους  ως  καλοί εντολοδόχοι,
ή θα αρκεσθήτε μόνον εις το ν α ί και εις το όχ ι ;

[aristos2]

ΕΙΡΗΝΗ (ποίημα του Γιάννη Ρίτσου)

Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη.Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο
μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
μ’ ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα
και οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του
είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού
που παγώνει το νερό στο παράθυρο,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ’ τις λαβωματιές
κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που ‘ καψε η πυρκαγιά
δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κι οι νεκροί μπορούν να γείρουν στον πλευρό τους
και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι η μυρουδιά του φαγητού το βράδυ,
τότε που το σταμάτημα του αυτοκινήτου στο δρόμο
δεν είναι φόβος,
τότε που το χτύπημα στην πόρτα
σημαίνει φίλος,
και το άνοιγμα του παραθύρου κάθε ώρα
σημαίνει ουρανός,
γιορτάζοντας τα μάτια μας
με τις μακρινές καμπάνες των χρωμάτων του,
είναι ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα
κι ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει,
τότε που τα στάχυα γέρνουν το ‘να στ’ άλλο λέγοντας:
το φως, το φως
και ξεχειλάει η στεφάνη του ορίζοντα φως,
είναι η ειρήνη.

Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα,
τότε που τ’ ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ’ το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ’ το κουρείο της συνοικίας
φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο,
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε,
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε,
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κι είναι μια κερδισμένη μέρα κι ένας δίκαιος ύπνος,
που νιώθεις πάλι ο ήλιος να δένει βιαστικά τα κορδόνια του
να κυνηγήσει τη λύπη απ’ τις γωνιές του χρόνου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι οι θημωνιές των αχτίνων στους κάμπους του καλοκαιριού
είναι τ’ αλφαβητάρι της καλοσύνης στα γόνατα της αυγής.
Όταν λες: αδελφές μου, – όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε.
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε,
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας
Τίποτ’ άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ’ αλέτρια που χαράζουν βαθιές αυλακιές σ’ όλη τη γη,
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη.
Τίποτ’ άλλο. Ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα,
είναι η ειρήνη.

Αδέρφια,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά μας
Δώστε τα χέρια αδέρφια μου,
αυτό ‘ναι η ειρήνη.

[PDE ads]

[συννεφούλα]

Βροχή - Κ. Καβάφης


................................
έχει λιγνά δυο δένδρα
μικρό ένα περιβόλι·
και κάμνει εκεί της εξοχής
μια παρωδία το νερό —
μπαίνοντας σε κλωνάρια
οπού δεν έχουν μυστικά·
ποτίζοντας τες ρίζες
που έχουν ασθενικό χυμό·
τρέχοντας εις το φύλλωμα
που με κλωστές δεμένο
πεζό και μελαγχολικό
κρεμνά στα παραθύρια·
και πλένοντας καχεκτικά
φυτά που μες σε γλάστρες
τα ’στησ’ αράδα-αράδα
μια φρόνιμη νοικοκυρά.

Βροχή, που τα μικρά παιδιά
κοιτάζουνε χαρούμενα
μέσ’ από κάμαρη ζεστή,
κι όσο πληθαίνει το νερό
και πέφτει πιο μεγάλα,
χτυπούν τα χέρια και πηδούν.
Βροχή, που ακούν οι γέροι
με σκυθρωπήν υπομονή,
με βαρεμό κι ανία·
γιατί εκείνοι από ένστικτον
δεν αγαπούνε διόλου
βρεμμένο χώμα και σκιές.

Βροχή, βροχή — εξακολουθεί
πάντα ραγδαία να βρέχει.
Μα τώρα πια δεν βλέπω.
Θόλωσ’ απ’ τα πολλά νερά
του παραθύρου το υαλί.
Στην επιφάνειά του
τρέχουν, γλιστρούν, κι απλώνονται
κι ανεβοκατεβαίνουν
ρανίδες σκορπισμένες
και κάθε μια λεκιάζει
και κάθε μια θαμπώνει.
Και μόλις πλέον φαίνεται
θολά-θολά ο δρόμος
και μες σε πάχνη νερουλή
τα σπίτια και τ’ αμάξια.

[aristos2]

Ποίημα ο μπασκετικός Ολυμπιακός, απόψε ...

Να με συμπαθάτε ... δια την πνευματική ιεροσυλία ..., ξεχειλίζει το συναίσθημα ...  

[jak_13]

Έλεος  ποιητή 

[aristos2]

Έλεος  ποιητή 

Συμπάθα με ..., ήτο στιγμιαίο το ... σφάλμα ...!

Δια σε και τους ομοιοπα(πεν)θούντες ... 

Κυρ-τζίτζικα συμπάθα με
που δεν σε σιγοντάρω
μ'απ' όλα αύτά που πάθαμε
μου 'ρχεται να φουντάρω
να βάλω πέτρα στο λαιμό
και μια και δυο στον ποταμό

Κυρ-τζίτζικα μας πιάσανε
τον Αύγουστο στο Πήλιο
και μας εξαναγκάσανε
να βάψουμε τον ήλιο
Με το συμπάθειο βρε παιδιά
πάρτε πινέλο και μπογιά

Κυρ-τζίτζικα εβάψαμε
με φούμο δυο αχτίδες
Τα χέρια μας εκάψαμε
κι οι άλλοι μην τους είδες
και θα το δεις, λόγω τιμής
για όλα αυτά θα φταίμε εμείς ...

[epak]

Kαλησπέρα 
Δεν ξέρω γιατί αλλά....το λατρεύω....

Ο γυρισμός του ξενιτεμένου

- Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ἦρθες
μὲ εἰκόνες ποὺ ἔχεις ἀναθρέψει
κάτω ἀπὸ ξένους οὐρανοὺς
μακριὰ ἀπ᾿ τὸν τόπο τὸ δικό σου.

- Γυρεύω τὸν παλιό μου κῆπο·
τὰ δέντρα μοῦ ἔρχουνται ὡς τὴ μέση
κι οἱ λόφοι μοιάζουν μὲ πεζούλια
κι ὅμως σὰν ἤμουνα παιδὶ
ἔπαιζα πάνω στὸ χορτάρι
κάτω ἀπὸ τοὺς μεγάλους ἴσκιους
κι ἔτρεχα πάνω σὲ πλαγιὲς
ὥρα πολλὴ λαχανιασμένος.

- Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγὰ-σιγὰ θὰ συνηθίσεις·
θ᾿ ἀνηφορίσουμε μαζὶ
στὰ γνώριμά σου μονοπάτια
θὰ ξαποστάσουμε μαζὶ
κάτω ἀπ᾿ τὸ θόλο τῶν πλατάνων
σιγὰ-σιγὰ θὰ ῾ρθοῦν κοντά σου
τὸ περιβόλι κι οἱ πλαγιές σου.

- Γυρεύω τὸ παλιό μου σπίτι
μὲ τ᾿ ἀψηλὰ τὰ παραθύρια
σκοτεινιασμένα ἀπ᾿ τὸν κισσὸ
γυρεύω τὴν ἀρχαία κολόνα
ποὺ κοίταζε ὁ θαλασσινός.
Πῶς θὲς νὰ μπῶ σ᾿ αὐτὴ τὴ στάνη;
οἱ στέγες μου ἔρχουνται ὡς τοὺς ὤμους
κι ὅσο μακριὰ καὶ νὰ κοιτάξω
βλέπω γονατιστοὺς ἀνθρώπους
λὲς κάνουνε τὴν προσευχή τους.

- Παλιέ μου φίλε δὲ μ᾿ ἀκοῦς;
σιγὰ-σιγὰ θὰ συνηθίσεις
τὸ σπίτι σου εἶναι αὐτὸ ποὺ βλέπεις
κι αὐτὴ τὴν πόρτα θὰ χτυπήσουν
σὲ λίγο οἱ φίλοι κι οἱ δικοί σου
γλυκὰ νὰ σὲ καλωσορίσουν.

- Γιατί εἶναι ἀπόμακρη ἡ φωνή σου;
σήκωσε λίγο τὸ κεφάλι
νὰ καταλάβω τί μοῦ λὲς
ὅσο μιλᾶς τ᾿ ἀνάστημά σου
ὁλοένα πάει καὶ λιγοστεύει
λὲς καὶ βυθίζεσαι στὸ χῶμα.

- Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγὰ-σιγὰ θὰ συνηθίσεις
ἡ νοσταλγία σου ἔχει πλάσει
μιὰ χώρα ἀνύπαρχτη μὲ νόμους
ἔξω ἀπ᾿ τὴ γῆς κι ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους.

- Πιὰ δὲν ἀκούω τσιμουδιὰ
βούλιαξε κι ὁ στερνός μου φίλος
παράξενο πὼς χαμηλώνουν
ὅλα τριγύρω κάθε τόσο
ἐδῶ διαβαίνουν καὶ θερίζουν
χιλιάδες ἅρματα δρεπανηφόρα.

Ἀθήνα, ἄνοιξη ῾38

Γιώργος Σεφέρης

 

[epak]

Καλησπέρα


Werner Stingl



α’

αν
πραγματικά
είμαι
η ζωή σου

τότε
η ζωή σου
είναι
σε κίνδυνο

β’

δεν
μου είχες
υποσχεθεί
τίποτα

έχεις
κρατήσει
την υπόσχεσή
σου


η’

όταν κάποιος αγαπά
κρατά ένα τριαντάφυλλο στο στόμα
κι αίμα στάζει από τα χείλη

κάποτε
σχεδόν θα πέθαινα
από αιμορραγία

ια’
η πιο ωραία μέρα
της ζωής μου
ήταν
μια νύχτα

ιγ’

Μου είναι τόσο δύσκολο
να σε εγκαταλείψω
γιατί σου είναι τόσο εύκολο
να ζήσεις χωρίς εμένα

ιστ’

είναι ωραίο που εσύ
λες πάντα την αλήθεια

αλλά γιατί ειδικά
σε μένα

ιη’

Τα είχες θυσιάσει
όλα σε μένα

τώρα εγώ είμαι
το θύμα

ιθ’

Πως μπόρεσες
να με προδώσεις
πριν μπορέσω εγώ
να σε προδώσω

κα’

Οι αλήθειες σου
είναι φρικτές
τα ψέματά μου
είναι ωραία

κβ’

Ο πόνος μου
είναι τόσο πολύτιμος
πώς να τον μοιραστώ
μαζί σου




Μετάφραση: Τάσος Χατζητάτσης

[xenos]

ΙΜΠΝ ΕΛ ΑΡΑΜΠΙ
 

Α! Η ομορφιά της παρθένα του μελιού!

Στραφταλίζει το λαμποκόπημα της

Ίδια με τα φανάρια που ξανοίγουν τις στράτες

στης νύχτας τον ταξιδευτή

Είναι μαργαριτάρι ριζωμένο
σε κρουλάκι της κόμης

της κορακίσιας

σε βαφή του γαγάτη

Μαργαριτάρι που για χατίρι του

βουλιάζει ο λογισμός

κι από τότες

σ’ Ωκεάνια βάθη στρατίζει.

Όποιος τη θωρεί τη στοχάζεται

γαζέλα των αμμόστηθων

απ’ αφορμή

του κανατένιου της λαιμού

και της χαριτωμένης της βηματισιάς της.

[xenos]

Πέρασε η ώρα μα δεν φάνηκες
άχρηστα ρολόγια που μου χάριζες
Πέρασε η ώρα πέρασες κι εσύ
Πουλάκι που τρομάζει πριν έρθει η βροχή

.Άχρηστα τραγούδια που μαράθηκαν
άχρηστα ρολόγια που σταμάτησαν




 

[συννεφούλα]

Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης είναι γνωστός ως πεζογράφος. Έχει γράψει όμως και ποιήματα, που μας ανοίγουν ένα παράθυρο στην ψυχή του, γεμάτη από λεπτά αισθήματα.

Στα μάτια τα ψιχαλιστά

Στα μάτια τα ψιχαλιστά
που ‘χει ο έρωτας καρτέρι
πόσο μεθύσι μέθυσα
ένας Θεός το ξέρει.

Το συγκεκριμένο έχει μελοποιηθεί και το τραγουδά ο Μάλαμας.
http://www.youtube.com/watch?v=Hw1P9sXMlBA

[epak]

 
Επάνω στα ίχνη

Περπατώ και θυμούμαι

Κάτι ξέχασα
Κάτι είχα να κάμω

Πουθενά δεν είναι ο κόσμος
Κλεισμένοι ο ένας στον άλλο
Γνωρίσαμε τη νύχτα που ομιλεί

Κάθε πρωί γίνεται φως
Καινούργιος ουρανός
Ποτέ πια, δεν είναι αλήθεια,
Μέσα μου σκυμμένο πρόσωπο
Χέρια ξεχασμένα μέσα στη σάρκα

Περπατώ και θυμούμαι
Γυμνή στιγμή απέραντη διάρκεια

Ποτέ πια, δεν είναι αλήθεια,
Μέσα μου σκυμμένο πρόσωπο
Διπλό κορμί ακέραια μοναξιά

Να κοιμηθώ να γνωρίσω ατέλειωτα.

Γιώργος Θέμελης