To ποίημα της ημέρας

[apri]

<a href="https://www.youtube.com/v/wfauj6tE78g" target="_blank" class="new_win">https://www.youtube.com/v/wfauj6tE78g</a>


« Μιλώ γιατί υπάρχει ένας ουρανός που με ακούει
 Μιλώ γιατί μιλούν τα μάτια σου
 Και δεν υπάρχει θάλασσα, δεν υπάρχει χώρα
 Όπου τα μάτια σου δεν μιλούν

 Τα μάτια σου μιλούν εγώ χορεύω
 Λίγη δροσιά μιλούν κι εγώ χορεύω
 Λίγη χλόη πατούν τα πόδια μου
 Ο άνεμος φυσά που μας ακούει »


Γιώργος Σαραντάρης

[PDE ads]

[anemona]

Νηπενθή 

Χρόνια άσημα στην πίκρα μου χαμένα,
χρόνια θυσιών και κόπων που πετάξανε.
Δεν ζήσαμε εμείς,άλλοι στη θέση μας χαρηκαν,
Χρόνια συντρίμμια και στη μέση μια χαρά
που τρέχει να κρυφτεί εκεί που απουσιάζω.
Να χαμηλώναν τα βουνά να βλέπαμε μια δύση
και να μπορούσαμε για μια στιγμή να δώσουμε
χαρά σ όσους τολμούν ακόμα να προσμένουν.

[anemona]

Ταξιδεύω αγάπη μου πάλι
πάλι μόνος τελείως
πάλι γερνάω και αφήνω
χωριά και πόλεις
που δεν είδαμε μαζί

που αφήσαμε για αργότερα
για αύριο που πάλι
θα ειμαι μόνος
σε όλες τις πόλεις
του κόσμου

Σε όλα τα μικρά
μακρινά χωριά
των αναμνήσεων
Παγωμένα όπως ένα συναίσθημα απόψε
Όπως το παγωμένο φως που χάνεται όσο χάνομαι
Χωριά που δεν περιμένουν άνθρωπο μέσα στη νύχτα και με βλέπουν με οίκτο

Πόλεις απαθείς που δε συναισθάνονται
την αναζήτησή μου
Πόλεις με έπαρση
αφιλόξενες, με διώχνουν
αμέσως

Γιατί να με δεχτούν;

[spiritus asper]

 Ο γκρεμιστής-Κωστης Παλαμας
Δειλοί και κρυφοί στίχοι 1928

Ακούστε. Εγώ είμαι ο γκρεμιστής, γιατί είμ' εγώ κι ο κτίστης,
ο διαλεχτός της άρνησης κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός, του χαλασμού πατέρας,
πάντα κοιτάζω προς το φως το απόμακρο της μέρας.
εγώ ο σεισμός ο αλύπητος, εγώ κι ο ανοιχτομάτης·
του μακρεμένου αγναντευτής, κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

και με το καριοφίλι μου και με τ' απελατίκι
την πολιτεία την κάνω ερμιά, γη χέρσα το χωράφι.
Κάλλιο φυτρώστε, αγκριαγκαθιές, και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
κάλλιο φουσκώστε, ποταμοί και κάλλιο ανοίχτε τάφοι,

και, δυναμίτη, βρόντηξε και σιγοστάλαξε αίμα,
παρά σε πύργους άρχοντας και σε ναούς το Ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών η πλάση με τ' αγρίμια
ξανάρχεται. Καλώς να ρθή. Γκρεμίζω την ασκήμια.

Είμ' ένα ανήμπορο παιδί που σκλαβωμένο το 'χει
το δείλιασμα κι όλο ρωτά και μήτε ναι μήτε όχι
δεν του αποκρίνεται κανείς, και πάει κι όλο προσμένει
το λόγο που δεν έρχεται, και μια ντροπή το δένει

Μα το τσεκούρι μοναχά στο χέρι σαν κρατήσω,
και το τσεκούρι μου ψυχή μ' ένα θυμό περίσσο.
Τάχα ποιός μάγος, ποιό στοιχειό του δούλεψε τ' ατσάλι
και νιώθω φλόγα την καρδιά και βράχο το κεφάλι,

και θέλω να τραβήξω εμπρός και πλατωσιές ν' ανοίξω,
και μ' ένα Ναι να τιναχτώ, μ' ένα Όχι να βροντήξω;
Καβάλα στο νοητάκι μου, δεν τρέμω σας όποιοι είστε
γρικάω, βγαίνει από μέσα του μια προσταγή: Γκρεμίστε!
***********************************************

[PDE ads]

[anemona]

Σαν ανοίγω το παραθύρι μου χαμογελά
το κρύο πρωινό που γέρνει απάνω μου με λύπη.
Στέκομαι στο κατώφλι που κοιτά σε μια γέρικη ελιά.

[apri]

Μην αφήνεσαι...


Μην αφήνεσαι, κρατήσου γερά
και θα νικήσεις.

[anemona]

Μικρό το φως και λίγο που
δεν θέλω να προσθέσω τίποτα.
Κατάνυξη μου θυμίζει η νύχτα
με τα φώτα λιγοστά.
Το πολύ έγινε λίγο στα μάτια μου
που θλιμμένα κοιτάζουν το σκοτάδι.
Μια φορά που έκανα παραδοχή την
λύπη μου που με κοιτά με άλλο βλέμμα.
Σαν θεατής που του τραβάνε σκληρά
εκείνη την αυλαία ενός μονόπρακτου
που ο χρόνος άφησε στη μέση.
Και έμεινα να ατενίζω μια σκηνή που
δεν καταφερα να αδράξω ούτε έναν ρόλο.
Ανόητη, μα πως πίστεψες στα όνειρα
που φεύγουν με το κλείσιμο μιας πόρτας;

[anemona]

Μέσα στο σκοτάδι πώς να μ αντέξει το φως;
Κατωφερής και θλιβερός ο δρόμος μου
δίχως καμιά χαρά και ελπίδα.
Να χτίσω μου προστάζουν όλοι γύρω μου,
μα δεν μπορώ να χτίσω πια ούτε μια λύπη.
Αλίμονο, πρέπει να δω κατάματα μια αλήθεια
που με κρατά σα δέσμια στον τοίχο.
Να δεχτώ πως μου πουλήσαν την αγάπη,
μα ουτε που νοιαστήκανε για μένα και
πως όλα ήταν ένα συνοθύλευμα μέσα στο μυαλό μου.
Αυτό που βλέπει κρίνα εκεί που ανθίζουν μόνο βάτοι.
Θα περπατήσω δεν αρνούμαι αυτό το δρόμο.
Θα αποδεχτώ αυτό που λένε πως είναι αληθεια.
θα αποδεχτώ.
Δεν θα κλείσω τα αυτιά μου στις φωνές τους,
δεν θα αρνηθώ αυτό που με κραυγές,
με χορατά και με μισόλογα οι δίπλα μου ουρλιάζουν.
Αυτά που με παγώνουν στη γωνιά και πια δεν θέλω να σαλέψω.

[MARKOS]

Πρίν 5-6 χρόνια, σαν σήμερα..., δημοσιεύθηκε το παρακάτω. Και, ageliki87, παραμένει επίκαιρο 

Καλησπέρα! Για σήμερα ένα ποίημα αρκετά επίκαιρο:

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Από την άλλη πλευρά
της φωτογραφίας γράφω για να θυμάμαι
όχι το πού και το πότε αλλά ποιος

Δεν είμαι εγώ στη φωτογραφία

Τίποτα δεν μας άφησαν
να πάρουμε μαζί μας
Μονάχα ετούτη τη φωτογραφία

Άν τη γυρίσετε από την άλλη θα με δείτε

Εσύ είσαι στη φωτογραφία; με ρωτούν
Δεν ξέρω τί να σας πω

Γιώργος Χουλιάρας, Fast Food Classics, 1992.

[aghathi]

Φοβάμαι τον πόνο που ξέρει να κρύβει             
το άδικο όλο στο δίκιο του μέσα.
Φοβάμαι το τέλος που μοιάζει με λύση
κι ας σ'εχει αφήσει μονάχο στο τέρμα.
Φοβάμαι την ώρα που αγγίζει τα χείλη
σαν δάκρυ γεμάτο  με πίκρα η χολή,
φοβάμαι εκείνη την γλυκιά εξάντληση
που σαν λύτρωση κλέβει την τελευταία πνοή.                                                                           

[martha.fa]

   ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ                           
Τ' όνομά μου μετράει.
Σε μια χώρα που τρέφεται με πανηγύρια και νταούλια
Εγώ γράφω.
Μην είσαι μωρόπιστος, δεν γράφω για σένα.
Εγώ αγαπώ το νευρικό μου γέλιο
Και το τεράστιο πνεύμα μου.
Δεν μ' ενδιαφέρεις
Κι η μόνη σχέση μαζί σου
Είναι πως θα υποχρεωθείς να μ' αναγνωρίσεις.
..................................................................................
Τώρα που ξενίστηκες
ή μάλλον που κατάφερα να σε ξενίσω...

θυμάσαι?
Κάποτε σου είπα:
"Τις νύχτες φοβάμαι μονάχος".
Μ' απάντησες:
"Συγχαρητήρια γράφετε όμορφη ποίηση Κύριε".
Ηλίθιε, σου ουρλιάζω:
Είμαι μόνος

Τρύφων Ζαχαριάδης

[anemona]

Ταξιδεύοντας.

Αμμουδιές απέραντες σαν τις δαντέλες στο φόρεμά μου.
Χρώματα του ουρανού που κόβουν την ανάσα.Ο ήλιος γέρνει τρυφερά πάνω στη θάλασσα που κλέβει τις αχτιδες του.
Μούχρωμα επικρατεί αυτή την ώρα.Ένα δειλινό που μου ταξιδεύει το μυαλό.Λατρεμένες οι στιγμές που χαράχτηκαν στη μνήμη.Χρώματα παντού που σε καλούν να βουτήξεις στα καθάρια αυτά νερά.Μια ομορφιά που σε καλεί να λησμονήσεις τελικά και σένα.

[anemona]

Στον πεζόδρομο της Τοσίτσα και στο πλάϊ του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, βρίσκεται το άγαλμα της «βορείου Ηπείρου». Το έργο αναπαριστά μια νέα γυναίκα, δεμένη πισθάγκωνα, που προσπαθεί να ανασηκωθεί. Δημιουργήθηκε με σκοπό να θυμίζει το άλυτο Ηπειρωτικό ζήτημα και το γεγονός ότι οι σκλαβωμένοι επιζητούν τη λευτεριά τους. Το γλυπτό είναι έργο του καλλιτέχνη Κώστα Σεφερλή. Κατασκευάσθηκε το 1951, δωρήθηκε στο Δήμο Αθηναίων και μετά από δύο χρόνια τοποθετήθηκε σε αυτή τη θέση.

Η «βόρειος Ήπειρος», έχει κατά καιρούς πέσει θύμα ασυνείδητων ουτιδανών ή φανατικών υπέρμαχων της ανελευθερίας. Κάποιες φορές την έχουν βρωμίσει με ελεεινολογίες ή την έχουν βανδαλίσει. Όμως αυτή παραμένει εκεί. Αιχμάλωτη, με ποτέ παραδομένη - με το κεφάλι ολόρθο.

Η σκλαβωμένη νέα, στη διάρκεια του βίου της έχει γνωρίσει και δόξες. Αμέτρητοι διαβάτες έχουν κοντοσταθεί με σεβασμό μπροστά της. Η νέα έγινε αφορμή για να σκεφτούν πολλοί την Ελευθερία. Έγινε έως και πηγή έμπνευσης. Η μεγάλη μας ποιήτρια Κική Δημουλά, στο πρόσωπο της βορειοηπειρώτισσας είδε την αιώνια γυναίκα που προσπαθεί να ξεφύγει από τα κάθε είδους δεσμά. Για χάρη της έγραψε και το ποίημα «Σημείο αναγνωρίσεως»:

Σημείο Αναγνωρίσεως 
άγαλμα γυναίκας με δεμένα χέρια

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε προσφωνώ γυναίκα κατευθείαν.

Στολίζεις κάποιο πάρκο.
Από μακριά εξαπατάς.
Θαρρεί κανείς πως έχεις ελαφρά ανακαθήσει
να θυμηθείς ένα ωραίο όνειρο που είδες,
πως παίρνεις φόρα να το ζήσεις.
Από κοντά ξεκαθαρίζει το όνειρο:
δεμένα είναι πισθάγκωνα τα χέρια σου
μ’ ένα σκοινί μαρμάρινο
κι η στάση σου είναι η θέλησή σου
κάτι να σε βοηθήσει να ξεφύγεις
την αγωνία του αιχμαλώτου.
Έτσι σε παραγγείλανε στο γλύπτη:
αιχμάλωτη.
Δεν μπορείς ούτε μια βροχή να ζυγίσεις στο χέρι σου,
ούτε μια ελαφριά μαργαρίτα.
Δεμένα είναι τα χέρια σου.
Και δεν είν’ το μάρμαρο μόνο ο Άργος.
Αν κάτι πήγαινε ν’ αλλάξει
στην πορεία των μαρμάρων,
αν άρχιζαν τ’ αγάλματα αγώνες
για ελευθερίες και ισότητες,
όπως οι δούλοι,
οι νεκροί
και το αίσθημά μας,
εσύ θα πορευόσουνα
μες στην κοσμογονία των μαρμάρων
με δεμένα πάλι τα χέρια, αιχμάλωτη.

Όλοι σε λένε κατευθείαν άγαλμα,
εγώ σε λέω γυναίκα αμέσως.
Όχι γιατί γυναίκα σε παρέδωσε
στο μάρμαρο ο γλύπτης
κι υπόσχονται οι γοφοί σου
ευγονία αγαλμάτων,
καλή σοδειά ακινησίας.
Για τα δεμένα χέρια σου, που έχεις
όσους πολλούς αιώνες σε γνωρίζω,
σε λέω γυναίκα.

Σε λέω γυναίκα
γιατ’ είσ’ αιχμάλωτη.

[Το λίγο του κόσμου, 1971

Το άγαλμα αυτό αποκεφαλίστηκε από ασυνείδητους.
Ντροπή.

[anemona]

Αν είχε η αγάπη χρώμα θα ταν εκείνο το βαθύ γαλάζιο
μιας θαλασσας με λίγα κύματα που συναντά ωκεανούς καθάριους.
Αν είχε χρώμα ο έρωτας θα ταν το κόκκινο σε τριαντάφυλλα εκατόφυλλα.
Δεν θα ταν ο πικρός καφές στα πρωινά που γέρνουν,
δεν θα χε γεύση πικρή που μοιάζει με το θάνατο.
Θα ταν η άνοιξη στα μάτια μου και όχι το κλειστό παντζούρι.
Θα χε ευγένεια ψυχής και καλοσύνη ενός μικρού παιδιού.
Θα ταν ανάταση ψυχής και μια γαλήνη νου και όχι μια θολούρα.
Νερό καθάριο της βροχής και όχι του λουτήρα.
Μα φτάνει το παράπονο, τί στέκω εδώ θλιμμένη;
Μα δεν ήταν αγάπη αυτή και πως καθόλου δεν το είδα;
Δρόμους να θέλω να διαβώ και μονοπάτια δίχως βάτα.
Να αφήσω την ψυχούλα μου να τρέξει σαν παιδάκι
που θα πετάξει σαν πουλί και σαν μικρό κλωνάρι.
Και εκεί σε μια γωνιά θα βρει τον εαυτό του και
πρόσχαρα θα τραγουδά σαν τα πουλιά του κάμπου.