Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Αρα οι Ευρωπαιοι ειναι ρατσιστες γιατι δεν θελουν να χαλασουν την ησυχια τους και γι αυτο εχουν βρει τον μουτζουρη την Ελλαδα που εχει περισσια ησυχια...

Μα, ακριβώς, ο ρατσισμός είναι ακραία μορφή εγωισμού, γιατί βασίζεται σε μια βαθιά υποτίμηση του άλλου και μια υπερτίμηση του εγώ. Όσοι από τους Ευρωπαίους δεν θέλουν να χαλάσουν την ησυχία τους, φέρονται ρατσιστικά όχι μόνο απέναντι στους πρόσφυγες αλλά απέναντι και σε κράτη σαν το δικό μας.

Ο ρεαλισμος σημερα,συναδερφε,εχει εκτιμηθει ως ρατσισμος στη χωρα οπου φυεται η φαιδρα πορτοκαλεα,αυτο προσπαθω να πω.

Σ' αυτό έχεις δίκιο. Πέρα όμως από την αφελή υπεραισιοδοξία που κρύβεται πίσω από αυτό, υπάρχει και ένας σοβαρός λόγος που το τροφοδοτεί: το γεγονός ότι όποτε εκδηλώνεται πραγματικός ρατσισμός, κατ' επανάληψη προβάλλεται ως φιλοπατρία, ενώ στην πραγματικότητα είναι απλός φιλοτομαρισμός.
Θέλει προσοχή η προσέγγιση αυτών των φαινομένων από όλους.

Τα νησια εχουν βουλιαξει και ο τουρισμος εχει δεχθει θανασιμο πληγμα,καποιοι ηλιθιοι εκμεταλλευτηκαν αυτους τους ανθρωπους πουλωντας το μπουκαλι νερο 4 ευρω,αυτος δεν ειναι λογος να εξαφανιστει η Ελλαδα απο το χαρτη.

Τα προσφυγικά ρεύματα πάντα προκαλούν προβλήματα λόγω της μαζικότητάς τους. Δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρη ότι μπορεί να αποφευχθεί το βούλιαγμα των νησιών τη στιγμή που κάποιοι άνθρωποι είναι απελπισμένοι και προσπαθούν να σώσουν τη ζωή τους. Δεν μπορούμε να χώσουμε το κεφάλι στην άμμο, ελπίζοντας ότι έτσι η ζωή μας θα παραμείνει ως είχε. Σίγουρα όμως το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό μας, ώστε να το αντιμετωπίζουμε εντελώς μόνοι. Χρειάζεται η αλληλεγγύη και των άλλων κρατών. Και πάνω απ' όλα, χρειάζεται να αποκατασταθεί η ειρήνη στις εμπόλεμες περιοχές, ώστε να μπορούν οι άνθρωποι να συνεχίζουν τις ζωές τους εκεί.

Μην είσαι τόσο απαισιόδοξος για την πορεία της Ελλάδας πάντως. Από τον ελληνικό χώρο έχουν περάσει λαοί και λαοί, είτε ως μετανάστες είτε ως πρόσφυγες είτε ως κατακτητές. Ωστόσο, η Ελλάδα ακόμα υπάρχει, γιατί διαχρονικά οι κάτοικοί της πίστευαν στη συνέχειά της και δεν τα έβαζαν κάτω.

[PDE ads]

[spiritus asper]

Αυτοι που ξεκινησαν τους πολεμους και τους συντηρουν μας κουνανε και το δαχτυλο..Μια πανεμορφη χωρα,τη Συρια,την εκαναν ερειπια.
Η φιλοπατρια ειναι ιερη λεξη,αλλα οι νταουλιερηδες δεν βλεπω να καταλαβαινουν το αληθινο της νοημα.Τζαμπα πηγαν χαμενοι,Κολοκοτρωνης,Πανουργιας,Ανδρουτσος,Δυοβουνιωτης...
Αλληλεγγυη δεν προκειται να δουμε ουτε με το κυαλι απο τους εταιρους.Το μονο που θα δουμε στα προσεχως ειναι ο εγκλωβισμος και αλλων ανθρωπων στη χωρα,απο απεναντι περιμενουν 2,5 εκ.
Δεν εχω εμπιστοσυνη στους Ελληνες,δεν ειχαν ποτε κριση και ηταν παντα φιλοτομαριστες και παρτακηδες.
Δεν ψηφιζεις καποιον με γνωμονα αν θα σου μειωσει ή καταργησει τον ΕΝΦΙΑ.
Τα αφιερωματα παντως ειναι εξαιρετικα!

[anemona]

Προφανώς δεν κάνω για αφιερώματα.
Θα πω μόνο πως ρατσισές είμαστε όλοι. Αν θα παντρεύατε το παιδί σας με έναν εγχρωμο ή έναν ξένο(Αλβανικής ή τουρκικής υπηκότητας) με χαρά τότε να δεχτώ πως δεν είμαστε ρατσιστές. Απλό παράδειγμα έφερα.Τα λόγια και το θα δεν μετρά.Οι πράξεις ναι.

[apri]

Αυτοι που ξεκινησαν τους πολεμους και τους συντηρουν μας κουνανε και το δαχτυλο..Μια πανεμορφη χωρα,τη Συρια,την εκαναν ερειπια.

Aυτό ακριβώς θα σου έλεγα. Αυτοί που βιώνουν αυτήν τη στιγμή την καταστροφή είναι οι Σύριοι, που είχαν μια πανέμορφη χώρα, με μακρά πολιτιστική παράδοση και τώρα τη βλέπουν όχι απλώς να ερειπώνεται, αλλά και να αλλάζει ο πολιτιστικός της χαρακτήρας, καθώς, μέσα σ' όλες τις καταστροφές που υφίσταται, ως έναν βαθμό αποχριστιανοποιείται.

Όσο για εμάς, βιώνουμε μια μεγάλη δυσκολία. Δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία φορά. Και αυτό εν μέρει είναι και η αιτία της νοοτροπίας του φιλοτομαρισμού, που έχουν αρκετοί. Στις δύσκολες στιγμές κάποιοι αντί να δείξουν αλληλεγγύη, σκέφτονται μόνο πώς θα σώσουν τον εαυτούλη τους βγάζοντας και κέρδος από πάνω.

Την αλληλεγγύη των εταίρων ούτε κι εγώ την περιμένω, παρά μόνο ως πρόσχημα εφόσον για κάποιον λόγο πιεστούν από το συμφέρον τους.

Δεν συμφωνώ καθόλου όμως στα όσα λες περί χαμένων αγώνων. Ποτέ δεν πάει χαμένος ένας αγώνας, ακόμα κι αν οι αγωνιστές δεν τιμηθούν όπως τους αξίζει από κάποιους συγχρόνους ή μεταγενέστερους, ακόμα και αν ο αγώνας δεν έχει άμεσα το αποτέλεσμα που όλοι θα ήθελαν. Δεν θεωρώ χαμένο τον αγώνα του Λεωνίδα στο απώτατο παρελθόν, ούτε την Επανάσταση του 1821 που κατά περιόδους έσβηνε από τους εμφυλίους και έκανε δέκα χρόνια για να οδηγήσει στην ανεξαρτησία, ούτε τον αγώνα των Ελλήνων στο ελληνοαλβανικό μέτωπο, παρότι δεν κατάφεραν στο τέλος να αποτρέψουν την Κατοχή. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο αγώνας συντηρεί την πιθανότητα να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, αν για κάποιον λόγο οι συνθήκες μεταβληθούν σε πιο ευνοϊκές. Ο συντομότερος τρόπος προς την καταστροφή και την ιστορική εξαφάνιση είναι να πιστέψεις ότι τίποτα και ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει, επειδή η τρέχουσα κατάσταση σε απογοητεύει.

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια για τα αφιερώματα, όπως και όλους τους υπόλοιπους.
Χαίρομαι να μοιράζομαι ιστορίες που δίνουν τροφή για σκέψη και συγκίνηση.

[PDE ads]

[spiritus asper]

Προφανώς δεν κάνω για αφιερώματα.
Θα πω μόνο πως ρατσισές είμαστε όλοι. Αν θα παντρεύατε το παιδί σας με έναν εγχρωμο ή έναν ξένο(Αλβανικής ή τουρκικής υπηκότητας) με χαρά τότε να δεχτώ πως δεν είμαστε ρατσιστές. Απλό παράδειγμα έφερα.Τα λόγια και το θα δεν μετρά.Οι πράξεις ναι.

Σωστο κι αυτο..εγω προσωπικα δεν θα επαιρνα Αλβανο,δεν ταιριαζουν οι κουλτουρες και οι νοοτροπιες μας.Οπως και δεν θα επαιρνα καποιον με χαμηλο μορφωτικο επιπεδο.Αυτο δεν ειναι ρατσιστικο.Ειναι θεμα συμβατοτητας
Αpri,με τους φραπεδιαρηδες που εχουμε μπλεξει και με ολους τους νεους ξενιτεμενους,δυσκολα να αλλαξουν τα πραγματα.Ο Θεος να μας λυπηθει.
Keep on the good work!

[apri]

Αpri,με τους φραπεδιαρηδες που εχουμε μπλεξει και με ολους τους νεους ξενιτεμενους,δυσκολα να αλλαξουν τα πραγματα.Ο Θεος να μας λυπηθει. Keep on working.

Δύσκολο είναι να αλλάξουν τα πράγματα, αλλά όχι αδύνατο.
Εδώ οι επαναστάτες του 1821 είχαν όλα τα κράτη της Ιεράς Συμμαχίας εναντίον τους που τους έλεγαν τρομοκράτες και ούτε καν τους δέχονταν στα συνέδριά τους. Μέχρι που το 1825, εκεί που η επανάσταση έσβηνε στον εμφύλιο, άλλαξε ο τσάρος στη Ρωσία, επανασχεδιάστηκε η εξωτερική της πολιτική για την υπηρέτηση των συμφερόντων της και έτσι, αναπάντεχα διασπάστηκε η Ιερά Συμμαχία σε δυο κομμάτια που ήρθαν σε σύγκρουση. Από αυτήν την αναπάντεχη τροπή των συσχετισμών καταλήξαμε ελεύθεροι στο τέλος.

Οπότε εγώ θα σου έλεγα παραλλάσσοντας την ευχή σου: Keep on hoping!

[spiritus asper]

Δεν υπαρχει και κανενας Αλεξανδρος ή Δημητριος Υψηλαντης να ηγηθει του αγωνα.Την εχουμε κατσει.Περιμενουμε ολοι τους Ρωσους χα χα χα

[anemona]

Και ένας πολιτικός τύπου Ελευθερίου Βενιζέλου....
Αpri με τα αφιερώματά σου ξεχνιέμαι συχνά και ταξιδεύω.Τα διαβάζω από το παρελθόν που ξεκίνησαν.Αυτό το νήμα και της μουσικής τα λατρεύω.

[apri]

Δεν υπαρχει και κανενας Αλεξανδρος ή Δημητριος Υψηλαντης να ηγηθει του αγωνα.Την εχουμε κατσει.Περιμενουμε ολοι τους Ρωσους χα χα χα

Προσωπικά δεν περιμένω κανέναν ξένο, γιατί ο καθένας κοιτά το συμφέρον του. Απλώς μοιραία έρχονται ώρες που τα συμφέροντά τους συγκρούονται και έτσι αλλάζουν τα πράγματα και για τους πιο αδύναμους.

Τώρα, όσο για τους Έλληνες ηγέτες, έχει ο Θεός. Ποτέ δεν ξέρεις ποιοι νέοι θα εμφανιστούν, αλλά και πώς ενδεχομένως θα εξελιχθούν οι υπάρχοντες. Άλλωστε, και τους ηγέτες που έγραψαν ιστορία στην Ελλάδα, οι σύγχρονοί τους δεν τους εκτίμησαν και πολύ. Τους εκδίωξαν, τους λάσπωσαν, τους φυλάκισαν και όσους μπόρεσαν, τους σκότωσαν. Το έργο τους εκτιμήθηκε αργότερα. Ακόμα και τον μεγάλο Καποδίστρια που τώρα όλοι τον αναπολούν με θαυμασμό, οι σύγχρονοί του τον αποκαλούσαν τύραννο. Για να μην αρχίσω και θυμάμαι πώς φέρθηκαν στον Θεμιστοκλή, στον Υψηλάντη, στον Κολοκοτρώνη, στον Ανδρούτσο, στον Βενιζέλο και πόσους άλλους...

[spiritus asper]

Οταν τα συμφεροντα τους θα συμπεσουν τυχαια με τα δικα μας,τοτε θα συμπλευσομεν με τη Ρωσια.Ετσι παει το εργο.
Οι Ελληνες,γενικα,την εχουμε την αχαριστια.

[apri]

Οι Ελληνες,γενικα,την εχουμε την αχαριστια.

Γενικά, όχι. Μόνο όσοι τους τυφλώνει το ατομικό συμφέρον και η προκατάληψη.

[apri]

Καλό Πάσχα σε όλους. 



Redemption
(=Λύτρωση)




«Δεν οδεύουμε από ένα χάος σε άλλο χάος.
Ούτε από ένα φως σε άλλο φως ή από ένα σκοτάδι σε άλλο σκοτάδι.
Τι αξία θα 'χε τότε η ζωή μας τούτη; Τι αξία θα 'χε αλάκερη η ζωή;

Μα κινήσαμε από ένα χάος παντοδύναμο, από μιαν αξεδιάλυτη, πηχτή -φως και σκοτάδι- άβυσσο.
Και μαχόμαστε όλοι: Φυτά, ζώα, άνθρωποι, ιδέες,
στο λιγόστιγμο τούτο διάβα της ατομικής ζωής,
να ρυθμίσουμε εντός μας το Χάος, να λαγαρίσουμε την άβυσσο,
να κατεργαστούμε μες στα κορμιά μας όσο πιότερο σκοτάδι μπορούμε,
να το κάμουμε φως…

… Πώς ξεκινάει το φως από ένα άστρο και χύνεται μέσα στη μαύρη αιωνιότητα κι οδοιποράει αθάνατο;
Το άστρο πεθαίνει, μα το φως ποτέ του.
Tέτοια κι η κραυγή της ελευτερίας»

Νίκος Καζαντζάκης «Ασκητική» (1927)


https://www.youtube.com/watch?v=X-mauHt7wA0




Ο ευαγγελιστής Ιωάννης από την «Αποκαθήλωση» του Φλαμανδού Rogier Van der Weyden


Κοιτάτε ίσως τα πιο όμορφα ζωγραφισμένα δάκρυα στην ιστορία της τέχνης.
Ο ιστορικός της τέχνης Erwin Panofsky είχε πει κάποτε:
«Πρέπει να ειπωθεί ότι το ζωγραφισμένο δάκρυ,
ένα λαμπερό μαργαριτάρι, γεννημένο από το ισχυρότερο συναίσθημα,
είναι η επιτομή όσων κυρίως θαύμαζαν οι Ιταλοί στην πρώιμη φλαμανδική ζωγραφική:
την εικονογραφική ιδιοφυΐα και το συναίσθημα».

Όμως, αυτή είναι απλώς μια από τις όμορφες λεπτομέρειες του παρακάτω πίνακα.





Rogier Van der Weyden “The descent of the cross” (ca 1435), Museo de Prado, Madrid




Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Βρισκόμαστε γύρω στο 1435 στην πόλη Lewen της Φλάνδρας,
είκοσι πέντε χιλιόμετρα ανατολικά των Βρυξελλών.
Η πολιτοφυλακή των τοξοτών της πόλης αναθέτει στον τριανταπεντάχρονο ζωγράφο
Rogier Van der Weyden
να ζωγραφίσει έναν πίνακα με θέμα την αποκαθήλωση του Χριστού,
για να τοποθετηθεί πίσω από την Αγία Τράπεζα στο παρεκκλήσι της «Παναγίας Έξω από τα Τείχη».
Έτσι, όταν ο ιερέας κατά τη διάρκεια της Θείας Κοινωνίας
θα ύψωνε την όστια (= μικρός άζυμος άρτος) ως σύμβολο του σώματος του Χριστού,
οι πιστοί θα έβλεπαν ακριβώς πίσω της το ίδιο το σώμα του Χριστού στον πίνακα,
δηλ. το σύμβολο και το ζωγραφισμένο πρότυπό του στην ίδια οπτική ευθεία…

Λίγο καιρό αργότερα, ο ζωγράφος τούς παραδίδει τον παραπάνω πίνακα,
που θα επηρεάσει το έργο των ομοτέχνων του όσο κανείς άλλος τον 15ο αιώνα.



Οι μορφές σε σχεδόν φυσικό μέγεθος, μόλις που χωράνε στο στενό πλαίσιό του,
το οποίο παγιδεύει αυτές και το μάτι του θεατή σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον απελπισίας,
απ’ όπου φαινομενικά δεν υπάρχει λύτρωση.
Η θλίψη και απόγνωση είναι αποτυπωμένες στα πρόσωπά τους,
κυρίως δε στο κάτωχρο πρόσωπο της λιποθυμισμένης Παναγίας,
που καταρρέει με τα χέρια ανοικτά όπως ακριβώς σταυρώθηκε και ο γιος της,
σαν να είναι αντανάκλασή του.


Κι ενώ ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία κρατά τα πόδια του Ιησού
κοιτώντας αποσβολωμένος το κρανίο κάτω αριστερά,
ο Νικόδημος στο κέντρο δημιουργεί μια περίεργη ανισορροπία:
Είναι ο μόνος που δείχνει ψύχραιμος.
Είναι ο μόνος που δεν φαίνεται να πατάει καν στο έδαφος,
αλλά προβάλλει το πόδι του σαν να ετοιμάζεται να δραπετεύσει όχι μόνο από τον Γολγοθά,
αλλά και από τον ίδιο τον πίνακα!
Αλλά και ο Ιησούς σε κεκλιμένη στάση και με τα χέρια ανοικτά
μοιάζει σαν να ετοιμάζεται να πετάξει ελεύθερος έξω από τα όρια της απελπισίας του πίνακα.



Και όχι μόνο αυτό.
Υπάρχει ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται σε όποιο σημείο κι αν κοιτάξεις:
στα ανοιχτά χέρια του Ιησού και της Παναγίας μαζί με τον κορμό του σώματός τους,
στα ανοιχτά χέρια του Νικόδημου με το πόδι του που προβάλλει,
στα διπλωμένα χέρια της Μαρίας της Μαγδαληνής δεξιά,
στα σχέδια στις πάνω γωνίες,
στον σταυρό, αλλά και στη σταυροειδή μορφή του πίνακα.
Δεν είναι απλώς το σχήμα του σταυρού του μαρτυρίου,
αλλά ταυτόχρονα το τόξο με το βέλος του,
σήμα κατατεθέν της πολιτοφυλακής των τοξοτών που προστάτευε την πόλη Lewen.

Όμως, όπως επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά αυτό το τόξο,
είναι σαν να υπενθυμίζει με έναν υπόγειο, ασυνείδητο τρόπο
ότι η μάχη δεν έχει τελειώσει ούτε πρέπει να τελειώσει με τη σταύρωση.
Γιατί η λύτρωση μπορεί να προκύψει έξω και πέρα από τον Γολγοθά,
ακόμα και έξω από τη σφαίρα του λογικώς αναμενόμενου,
όπως και η παράδοξη κίνηση του Νικόδημου και του Ιησού προς την ελευθερία...






YΓ1.  Μπορείτε να δείτε τον πίνακα καλύτερα εντός του Μουσείου του Πράδο στο παρακάτω video:
https://www.youtube.com/watch?v=pv1oh-a-gQM


ΥΓ2. Το μουσικό κομμάτι που ακούσατε (Redemption)
είναι έργο της Ιρλανδο-Αυστραλής μουσικού, Lisa Gerard,
που έγινε ευρύτερα γνωστή μέσα από τη συμμετοχή της στο μουσικό σχήμα Dead Can Dance,
αλλά και από τη μουσική της ταινίας “Gladiator” που συνέθεσε μαζί με τον Hans Zimmer.

 

[apri]

NATURE BOY



"There was a boy, a very strange, enchanted boy.
They say he wandered very far, very far,
over land and sea.
A little shy and sad of eye, but very wise was he.

And then one day, a magic day, he passed my way
and while we spoke of many things, fools and kings,
this he said to me:

The greatest thing you'll ever learn
is just to love and be loved in return”

Eden Ahbez (1948)



https://www.youtube.com/watch?v=XZ0x7AkUi44


Joshua Tree στην έρημο Mojave, Καλιφόρνια, νοτιοδυτικές ΗΠΑ
Τα δέντρο Joshua είναι είδος γιούκα το οποίο ευδοκιμεί μόνο στην έρημο Μοχάβε στην Καλιφόρνια.
Εκεί, στην ευρύτερη περιοχή που διατρέχεται από τον ποταμό Κολοράντο,
ζει και η ομώνυμη ινδιάνικη φυλή Μοχάβε (=αυτοί που ζουν δίπλα στο νερό).
Το δέντρο ονομάστηκε έτσι από τους Μορμόνους που διέσχισαν την αφιλόξενη έρημο στα μέσα του 19ου αιώνα,
γιατί το σχήμα του τούς θύμισε τη βιβλική μορφή του Ιησού του Ναυή (Joshua), διάδοχο του Μωυσή,
ο οποίος σήκωνε τα χέρια ψηλά δείχνοντας στους Ισραηλίτες το δρόμο προς τη Γη της Επαγγελίας (Χαναάν),
όπου τελικά κατάφερε να τους οδηγήσει μετά τη διάβαση του Ιορδάνη ποταμού και αρκετές σκληρές μάχες.





«Τα αστέρια είναι όμορφα,
επειδή υπάρχει εκεί κάπου ένα λουλούδι που δεν το βλέπουμε...»
Απάντησα: «Βέβαια»,
κοιτάζοντας αμίλητος τις καμπύλες των αμμόλοφων κάτω απ' το φως του φεγγαριού.

«Η έρημος είναι όμορφη» πρόσθεσε.
Κι ήταν αλήθεια. Πάντα μου άρεσε η έρημος.
Κάθεσαι πάνω σ' έναν αμμόλοφο. Δε φαίνεται τίποτα. Δεν ακούγεται τίποτα.
Κι ωστόσο κάτι λαμπυρίζει σιωπηλά...
«Αυτό που κάνει όμορφη την έρημο» είπε ο μικρός πρίγκιπας,
«είναι πως κάπου κρύβει ένα πηγάδι...»

Ξαφνιάστηκα που απότομα κατάλαβα αυτό το μυστήριο λαμποκόπημα της άμμου.
Όταν ήμουν μικρός, έμενα σ' ένα σπίτι παλιό
κι ο θρύλος έλεγε πως κάπου υπήρχε θαμμένος θησαυρός.
Φυσικά, κανένας δεν μπόρεσε ποτέ να τον ανακαλύψει ή ίσως να μην έψαξε καν.
Πλημμύριζε γοητεία όμως όλο εκείνο το σπίτι.
Το σπίτι μου έκρυβε ένα μυστικό στα βάθη της καρδιάς του...

«Ναι» είπα στο μικρό πρίγκιπα,
«είτε για σπίτι πρόκειται, είτε για αστέρια ή έρημο,
αυτό που τα ομορφαίνει, είναι αόρατο!

….Καθώς αποκοιμόταν ο μικρός πρίγκιπας,
τον πήρα στην αγκαλιά μου και μπήκα στο δρόμο.
Είχα την εντύπωση πως κουβαλούσα έναν εύθραυστο θησαυρό.
Μάλιστα, μου φαινόταν πως δεν υπήρχε τίποτα πιο εύθραυστο πάνω στη Γη.
Κοίταζα στο φως του φεγγαριού το χλωμό αυτό μέτωπο, αυτά τα κλειστά μάτια,
αυτές τις μπούκλες των μαλλιών που αναδεύονταν στον άνεμο, κι έλεγα μέσα μου:
Αυτό που βλέπω δεν είναι παρά ένα κέλυφος.
Το πιο σημαντικό είναι αθέατο…»


Antoine de Saint-Exupery «Ο μικρός πρίγκιπας» (1943)








ΥΓ1. Ο τραγουδοποιός του αυτοβιογραφικού τραγουδιού που ακούσατε από τη φωνή του David Bowie,
ονομαζόταν αρχικά George Alexander Aberle και μετέπειτα eden ahbez.
Ήταν οπαδός του κινήματος της επιστροφής στη φύση
και μέλος μιας μικρής ομάδας hippies
που ονομάζονταν “Nature boys” και ζούσαν στις ερήμους της Νότιας Καλιφόρνιας.
Ο ίδιος επέμενε να γράφει το όνομά του με μικρά γράμματα,
καθώς υποστήριζε πως μόνο λέξεις όπως Θεός, Ζωή, Αγάπη και Ειρήνη αξίζουν τα κεφαλαία.
(περισσότερα γι’ αυτόν: http://nightflight.com/meet-nature-boy-eden-ahbez-the-first-california-hippie/ )



ΥΓ2.  Για το θρυλικό τραγούδι ο δημοσιογράφος Steve Erickson έγραψε στο περιοδικό “Los Angeles”:

«Το "Nature Boy" είναι τόσο απόκοσμο στη μελωδία και τους στίχους του,
που όσες ερμηνείες του κι αν έγιναν στο πέρασμα των δεκαετιών,
από αυτήν του Nat King Cole μέχρι αυτήν του Alex Chilton,
δεν μπόρεσαν να το κάνουν συνηθισμένο.

Μοιάζει σαν κάτι, το οποίο, από τη στιγμή που γράφτηκε, υπήρχε έξω από τον χρόνο και τον τόπο,
σαν τις «Χίλιες και μία νύχτες» συμπιεσμένες σε δυόμισι λεπτά,
διαμεσολαβημένες από έναν Debussy στην πετρώδη έρημο Μοχάβε,
που καταπίνει το τελευταίο αψέντι από την καντίνα του».

[apri]

Greek Temple




https://www.youtube.com/watch?v=728W6AKJ5-Q



Ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, Ταρσινά Κορινθίας, 14ος αιώνας

Το τέμπλο των ορθόδοξων ναών συνεχίζει τη μακραίωνη αισθητική παράδοση της σκηνής των αρχαίων ελληνικών θεάτρων:
τρεις πύλες από όπου βγαίνουν οι ιερείς,
κίονες και ζωγραφικοί πίνακες ενδιάμεσα στα θυρώματα,
ενώ στη θέση των αρχαίων παρόδων δεξιά και αριστερά απ’ όπου μπαινόβγαινε άλλοτε ο χορός,
 στέκονται πλέον ο δεξιός και ο αριστερός ψάλτης.
(πρβλ. αναπαράσταση της σκηνής του θεάτρου του Διονύσου στην Αθήνα επί Νέρωνα
http://www.ancientathens3d.com/wp-content/uploads/2016/02/skinirom.jpg )





«Σαστίσαμε στήν Αντιόχειαν όταν μάθαμε
τά νέα καμώματα τού Ιουλιανού.

Ο Απόλλων εξηγήθηκε μέ λόγου του, στήν Δάφνη!
Χρησμό δέν ήθελε νά δόσει (σκοτισθήκαμε !),
σκοπό δέν τόχε νά μιλήσει μαντικώς, άν πρώτα
δέν καθαρίζονταν τό εν Δάφνη τέμενός του.
Τόν ενοχλούσαν, δήλωσεν, οι γειτονεύοντες νεκροί.

Στήν Δάφνη βρίσκονταν τάφοι πολλοί. 
Ένας απ' τούς εκεί ενταφιασμένους
ήταν ο θαυμαστός, τής εκκλησίας μας δόξα,
ο άγιος, ο καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας.

Αυτόν αινίττονταν, αυτόν φοβούνταν ο ψευτοθεός.
Όσο τόν ένοιωθε κοντά, δέν κόταε
νά βγάλει τούς χρησμούς του' τσιμουδιά.
(Τούς τρέμουνε τούς μάρτυράς μας οι ψευτοθεοί).


Ανασκουμπόθηκεν ο ανόσιος Ιουλιανός,
νεύριασε καί ξεφώνιζε: Σηκώστε, μεταφέρτε τον,
βγάλτε τον τούτον τόν Βαβύλα αμέσως.
Ακούς εκεί; Ο Απόλλων ενοχλείται.
Σηκώστε τον, αρπάξτε τον ευθύς.
Ξεθάψτε τον, πάρτε τον όπου θέτε.
Βγάλτε τον, διώξτε τον. Παίζουμε τώρα;
Ο Απόλλων είπε νά καθαρισθεί τό τέμενος.

Τό πήραμε, τό πήγαμε τό άγιο λείψανον αλλού.
Τό πήραμε, τό πήγαμε εν αγάπη κ' εν τιμή.

Κι ωραία τω όντι πρόκοψε τό τέμενος.
Δέν άργησε καθόλου, καί φωτιά
μεγάλη κόρωσε: μιά φοβερή φωτιά:
καί κάηκε καί τό τέμενος κι ο Απόλλων.

Στάχτη τό είδωλο' γιά σάρωμα, μέ τά σκουπίδια.

Έσκασε ο Ιουλιανός καί διέδοσε -
τί άλλο θά έκαμνε - πώς η φωτιά ήταν βαλτή
από τούς Χριστιανούς εμάς. Άς πάει νά λέει.
Δέν αποδείχθηκε' άς πάει νά λέει.
Τό ουσιώδες είναι που έσκασε.»



Κ. Π. Καβάφης «Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας» (1933)




ΥΓ1.  Στο τελευταίο ποίημά του, λίγους μήνες πριν πεθάνει
και ενώ συμβαίνει ο εμπρησμός του κτιρίου του Ράιχσταγκ στο Βερολίνο (27 Φεβρουαρίου 1933),
την οποία εκμεταλλεύεται ο Χίτλερ για να εξοντώσει τους πολιτικούς του αντιπάλους,
ο Καβάφης αναφέρεται σε ένα παλαιότερο ιστορικό γεγονός:
Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός (4ος αιώνας μ.Χ), λάτρης της κλασικής αρχαιότητας,
είχε επιδοθεί σε μια μάταιη μάχη με τη ροή της Ιστορίας,
προσπαθώντας να γυρίσει την κοινωνία πίσω στο ειδωλολατρικό της παρελθόν που έπνεε τα λοίσθια.
Πηγαίνοντας στην Αντιόχεια
τον ενημέρωσαν ότι ο ναός του Απόλλωνα στα περίχωρα
είχε εγκαταλειφθεί από τους ιερείς και δεν έδινε χρησμούς,
γιατί στο Άλσος της Δάφνης είχε ταφεί ο επίσκοπος Αντιοχείας και μάρτυρας Βαβύλας (3ος αιώνας μ.Χ).
Ο Ιουλιανός έδωσε εντολή να μεταφερθεί το λείψανο του, για να ξαναλειτουργήσει ο ναός,
αλλά σύντομα ξέσπασε σ’ αυτόν πυρκαγιά την οποία έσπευσε να αποδώσει στους χριστιανούς,
παρότι δεν υπήρξαν αποδείξεις.
Μερικοί ενοχοποίησαν τον φιλόσοφο Ασκληπιάδη που είχε αφήσει λαμπάδες στο ναό.



ΥΓ2. Με αφορμή το παραπάνω ποίημα του Καβάφη
και στο πλαίσιο του προγράμματος των Εικαστικών Διαλόγων του 2013
ο Γιάννης Θεοδωρόπουλος εμπνεύστηκε το ακόλουθο βίντεο: https://vimeo.com/81479685