Μουσικά αφιερώματα

[harac]

 

apri,

Καλή Xρονιά και σε εσένα!

[PDE ads]

[apri]

Μια μικρή ενθύμηση λόγω της ημέρας.

Ο αητός

Σε ψηλό βουνό, σε ριζιμιό χαράκι,
κάθετ' έν' αητός βρεγμένος, χιονισμένος ο καημένος
και παρακαλεί τον ήλιο ν' ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε, ήλιε λάμψε
και δωσ' μου για να λιώσουνε τα χιόνια απ' τα φτερά μου και τα κρούσταλλα από τ' ακράνυχά μου.
Ήλιε ανάτειλε, ήλιε ανάτειλε...



https://m.youtube.com/watch?v=HiAjC7Kp_Yw



Σπύρος Καγιαλές (1872-1929)
Αγωνιστής των κρητικών επαναστάσεων εναντίον των Τούρκων.
Στις 9 Φεβρουαρίου 1897 και περί ώρα 15:30΄,
όταν τα πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων
κατέρριψαν δύο φορές την ελληνική σημαία στο Ακρωτήρι Χανίων,
αυτός έκανε το κορμί του ιστό, για να την κρατήσει στη θέση της
προκαλώντας την κατάπληξη όλων και την άμεση παύση των εχθρικών πυρών.





ΥΓ. Περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία του Καγιαλέ εδώ:
https://orthopraxia.gr/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BC%CE%AF-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%AF%CE%B1%CF%82/

[apri]

Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει



«Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας
όλα θα λάμψουνε αλλιώς
και θα χαθεί μες τις σκιές μας
όλος ο κόσμος ο παλιός

Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει
κυνηγημένο μου πουλί
σε πήρε κάποτε η δύση
σε ξαναφέρνει η ανατολή»

Φώντας Λάδης



https://www.youtube.com/watch?v=DWvfr_F-cvU&t=2s


Otto Kubel “Snow White and the Seven Dwarfs”, c.1900
(https://www.meisterdrucke.us/fine-art-prints/Otto-Kubel/1483873/Snow-White-and-the-Seven-Dwarfs,-c.1900.html)



Αν ένα πράγμα περίμεναν πάντα οι άνθρωποι,
ειδικά στις γεωργικές περιοχές,
αυτό ήταν η περίοδος που ο χειμώνας σιγά σιγά έφευγε
και επέστρεφε η άνοιξη.

Ήταν μέρες που έβλεπαν να ξυπνά η κοιμισμένη φύση
και να επιστρέφει το κυνηγημένο φως στις ζωές τους
επιβεβαιώνοντας  τα ελπιδοφόρα διδάγματα
από όλες εκείνες τις ιστορίες που άκουγαν τις σκοτεινές μέρες του χειμώνα
με τους γενναίους πρίγκιπες να σκοτώνουν φαινομενικά ακατανίκητους δράκους,
με τις κοιμισμένες πριγκιποπούλες να ξυπνάνε από τον λήθαργο
και να κατατροπώνουν τις μοχθηρές μητριές τους,
και με τα αδύναμα φτωχόπαιδα να νικάνε τελικά με την εξυπνάδα τους τις κακές μάγισσες.

Γιόρταζαν, λοιπόν, την επιστροφή της άνοιξης
ως νίκη της ελπίδας επί της βαρυθυμίας και της καταπίεσης του χειμώνα
στήνοντας δρώμενα που διαπνέονταν από μια βασική αρχή:
Όλοι ήταν ελεύθεροι για λίγες ημέρες να υποδυθούν όποιον κοινωνικό ρόλο ήθελαν
και να εκφραστούν όπως ήθελαν για οποιονδήποτε άλλο,
προκειμένου να ξορκίσουν τον φόβο τους στην εξουσία του
ή απλώς στη διαφορετικότητά του.
Μπορούσαν να υποδυθούν άρχοντες και ζητιάνους, παπάδες και ξωτικά,
άτομα διαφορετικού φύλου, θρησκείας ή εθνικότητας,
ό,τι καταπίεζε ή ξεβόλευε την ψυχή τους καθημερινά.

Όμως, την ίδια στιγμή που απελευθερώνονταν από τον φόβο τους,
μάθαιναν βιωματικά και ότι,
όπως γέλαγαν με την γκροτέσκο φιγούρα ενός παπά ή ενός ζητιάνου,
έτσι μπορούσε ανά πάσα στιγμή να γελάσει κάποιος άλλος με τον δικό τους ρόλο,
επειδή του φαινόταν ανοίκειος ή φοβιστικός.
Ταυτόχρονα, δηλαδή, με την απελευθέρωση,
αυτή η ανατρεπτική εναλλαγή ρόλων
δίδασκε βιωματικά την ενσυναίσθηση προς την ετερότητα
και την αυτορρύθμιση ως προς τα όρια ελευθερίας έκφρασης.

Κύκλους, λοιπόν, έκανε πάντα η ζωή της φύσης,
κύκλους έκανε και η ζωή των ανθρώπων.
Και κάθε φορά που επέστρεφε η άνοιξη κυνηγημένη,
βεβαιώνονταν για άλλη μια φορά
πως ούτε η εξουσία του χειμώνα είναι αιώνια και ακατανίκητη
ούτε η ελευθερία της άνοιξης απεριόριστη.
Κι έτσι όπως χανόταν γύρω τους όλος ο παλιός κόσμος,
έλαμπαν όλα αλλιώς...