Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Από το πρωί κάνω ένα αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, που γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 160 χρόνια(1851). Ήρθε η ώρα να τηρήσω την πρωινή μου υπόσχεση για μια σκηνή που περιγράφει ο Παύλος Νιρβάνας. Άλλωστε, τέτοια ώρα περίπου θα πρέπει να έλαβε χώρα πριν από πολλά πολλά χρόνια...

Tα γενέθλια του κυρ Αλέξανδρου


«Τον είδα- αὐτὸ δὲν θὰ τὸ λησμονήσω ποτὲ -νὰ τρέχη ὀπίσω ἀπὸ τὸν Ἥλιον, ὅπως τρέχει ἕνα μειράκιον ἐρωτευμένον ὀπίσω ἀπὸ τὴν ἐρωμένην του. Ἦτο τὸ θέαμα αὐτὸ ἀπὸ τὰ τραγικώτερα, ποὺ εἶδα εἰς τὴν ζωήν μου· καὶ δὲν ἐνθυμοῦμαι αἰσθητικὴ συγκίνησις ἀπὸ ἔργον τέχνης νὰ μοῦ ἔδωκεν παρομοίου τραγικοῦ τόνον κλονισμόν. Ἦτο ἕνα δειλινὸν φθινοπώρου καὶ ὁ Ἥλιος ἔδυε μελαγχολικὸς ὀπίσω ἀπὸ τὸν βράχον τῆς Ἀκροπόλεως.


Εἶδα τότε τὸν Παπαδιαμάντη νὰ βαδίζῃ βιαστικὸς πρὸς τοὺς στύλους τοῦ Ὀλυμπιείου. Καὶ εἶχα τὴν ἀνοησίαν νὰ τὸν καλέσω. Ἐκεῖνος χωρὶς νὰ σταθῇ καθόλου μοῦ εἶπε μὲ μίαν πικρίαν ἀπολύτως τραγικήν...
- Ἄφησέ με! Πηγαίνω νὰ προφθάσω τὸν Ἥλιον πρὶν δύσῃ. Εἶναι ἕνας μήνας ποὺ ἔχω νὰ τὸν ἰδῶ. Καὶ ποτὲ δὲν τὸν προφθαίνω.

Καὶ ἔτρεχε ὀπίσω ἀπὸ τὸν Ἥλιον, ὁ ὁποῖος ἐκρύπτετο ἤδη ὀπίσω ἀπὸ τὰ βουνὰ τῆς Σαλαμῖνος. Κλεισμένος ἕως τὸ δειλινὸν μέσα εἰς τὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδος του, ὅταν ἄφηνε τὸ γραφεῖόν του, δὲν εὕρισκε πλέον τὸν Ἥλιον εἰς τὰς Ἀθήνας.

Κι ἔτρεχε νὰ τὸν προφθάσῃ εἰς τὸν ἀνοικτὸν ὁρίζοντα, νὰ τὸν ἀντικρύσῃ ὀπίσω ἀπὸ τὴν Ἀκρόπολιν, νὰ τὸν χαιρετίσῃ εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ μακρινοῦ βουνοῦ. Καὶ ἔτρεχεν ὀπίσω ἀπὸ τὸν Ἥλιον, χωρὶς νὰ τὸν προφτάνῃ».                                                         
                                                  Παύλος Νιρβάνας «Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης»




Ο Παπαδιαμάντης συνήθιζε κάνει περιπάτους στην περιοχή της Πλάκας. Του άρεσαν ιδιαίτερα οι υπόγειες ταβερνούλες, όπου πρόσφεραν ρετσίνα και κρασί ή, όπως χαρακτηριστικά έλεγε εκείνος, «επωλείτο ευθυμία». «Με είκοσι ή τριάντα λεπτά ηγόραζέ τις μεγάλην δόσιν, μέγα ποσό ευθυμίας. Με εξήντα λεπτά ηγόραζον ολόκληρον την ευθυμίαν.»


Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (4 Μαρτίου 1851 - 3 Ιανουαρίου 1911)
Φωτογραφία  από την πλατεία της Δεξαμενής, με το περίφημο παλιό τριμμένο του παλτό.


Νομίζω λοιπόν ότι θα του άρεσε, αν του αφιέρωνα το παρακάτω τραγούδι από την οπερέτα «Απάχηδες των Αθηνών»(1921) του Νίκου Χατζηαποστόλου. Τραγουδά ο Παναγιώτης Μανιάτης.




ΡΕΤΣΙΝΑ

http://www.youtube.com/watch?v=l2l3s_I4R40&feature=related

Το χρήμα το περιφρονώ
και κάθε μεγαλείο
κι αν τύχει κάπου να πονώ
το ρίχνω στο αστείο
 
Ο κόσμος όλος να καή
μισό λεφτό δεν δίνω
ρετσίνα φτάνει από στουπί αχ
να βρίσκω και να πίνω
 
Κι από τα χείλη της ποθώ
γλυκά φιλιά να πάρω
να σπάζω κούπες, να μεθώ
και ν' αψηφώ το Χάρο
 
Στου έρωτα την αγκαλιά
και στο κρασί το φίνο
πετώ αδιάκοπα φιλιά αχ
και την καρδιά μου δίνω
 
Ρετσίνα μου ρετσίνα μου
μαζύ σου θα πεθάνω
του κόσμου όλα τα καλά
μπροστά σου δεν τα βάνω

[PDE ads]

[apri]

Άλλος για τη βάρκα μας;

Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ
τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε
χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε
μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!

Από το ποίημα «Ο ήλιος ο ηλιάτορας» του Οδυσσέα Ελύτη

 Νικηφόρος Λύτρας «Ο γαλατάς» (1895),  Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας

    Μια ημέρα ο Γκάτσος έδωσε  στον Χατζιδάκη ένα ποίημα με τον τίτλο «Τσάμικος», οπότε ο συνθέτης έπρεπε να βρει μια μελωδία πάνω σ’ αυτόν το σκοπό. Έλα, όμως,  που  δεν θυμόταν πώς είναι το τσάμικο… Λίγο πριν από την ηχογράφηση λοιπόν, κάλεσε στο στούντιο τον Θανάση Πολυκανδριώτη και του ζήτησε να παίξει με το μπουζούκι του ορισμένα τσάμικα για να μπει στο κλίμα.

Το αποτέλεσμα του... εγκλιματισμού του Χατζηδάκη θα το ακούσετε ευθύς αμέσως.

ΤΣΑΜΙΚΟΣ


Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
 Μουσική: Μ. Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς

http://www.youtube.com/watch?v=ihgoxPjZOCU


Στα κακοτράχαλα τα βουνά,
με το νταούλι και το ζουρνά,
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη,
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.

Δική τους είναι μια φλούδα γης
μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλυτώσουν αυτή τη φλούδα
απ' το τσακάλι και την αρκούδα.
Δες πως χορεύει ο Νικηταράς
κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.

Από την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ' το σκοτάδι στη λευτεριά,
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του Χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός
και δραγουμάνος του ο Λαός.

[apri]

Η λατρεία του Μάνου Χατζηδάκη για τη Μελίνα είναι γνωστή.

"Σ’ έχω περιμένει μια ζωή… λέει η Μελίνα Μερκούρη στον Μάνο Χατζιδάκι μπροστά σ’ ένα πλήθος από θαμώνες, δημοσιογράφους, φωτογράφους και κινηματογραφιστές που έχει συγκεντρωθεί στο Καφέ Ζόναρς.

Με αφορμή ένα αφιέρωμα της Γαλλικής τηλεόρασης στη Μελίνα, γίνονται μάρτυρες της τελευταίας δημόσιας κοινής τους εμφάνισης. Ο Χατζιδάκις, σκύβει ευγενικά και της φιλά το χέρι, κάθονται σε ένα τραπέζι και αρχίζουν να μιλούν. Η κάμερα γράφει, ο κόσμος ακούει, και αυτοί μιλώντας ξεδιπλώνουν τον έναν μετά τον άλλο τους κοινούς μας μύθους.

Η σκηνή αυτή, η Τελευταία Συνάντηση, ως ηχητικό και οπτικό ντοκουμέντο στην έκδοση του ΣΕΙΡΙΟΥ «…Μελίνα του Μάνου», ξετυλίγει το νήμα μιας από τις καθοριστικότερες σχέσεις ζωής".


Το παρακάτω τραγούδι ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1965 με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση. Το τραγούδι όμως προϋπήρχε και μάλιστα ο Μάνος σκεφτόταν να το εντάξει ως το βασικό μουσικό θέμα στην ταινία TOΠKAΠI όπου έπαιζε η Μελίνα Μερκούρη.

Εδώ ο Μάνος το τραγουδάει ο ίδιος, για να το μάθει η Μελίνα και η Μελίνα γελάει και λέει "Θαύμα"...

http://www.youtube.com/watch?v=FEujnrywTDI

Στο Λαύριο γίνεται χορός

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις


Έριξα πέτρα στο πηγάδι
για να βρω νερό
ένα χρυσό φλουρί στον ʼδη
και σε καρτερώ.

Δεν έχω ελπίδα να χαρώ
τη χάρη σου μεσ' το χορό.

Ποιος είν' απόψε ο τυχερός;
στο Λαύριο γίνεται χορός.

Ψυχή στο βράχο καρφωμένη
με εφτά καρφιά
Μπόρα πικρή σε περιμένει
Και μια συννεφιά
Εφτά καρφιά εφτά παιδιά
Μου 'χουν ματώσει την καρδιά.

Ποιος είν' απόψε ο τυχερός;
στο Λαύριο γίνεται χορός.

Μια σπίθα ανάβει
μέσα απ' τη σβησμένη πυρκαγιά
Κι είναι κερί που καίει τη νύχτα
μπρος στην Παναγιά.

Ποιος είν' απόψε ο τυχερός;
στο Λαύριο γίνεται χορός.

[apri]

Kαλημέρα, καλημέρα.

Μετά το χθεσινό αφιέρωμα στη Μελίνα Μερκούρη, μου θύμισε ένας φίλος την παρακάτω ιστορία για τον Αττίκ και τη μητέρα της Μελίνας και σας τη μεταφέρω:

"Ο Αττίκ παντρεύτηκε τρεις φορές κι αγάπησε με πάθος τις γυναίκες του. Η πρώτη του γυναίκα πέθανε λίγο μετά το θάνατο του μονάκριβου παιδιού τους. Η δεύτερη ήταν η εντυπωσιακή ηθοποιός Μαρίκα Φιλιππίδου  (μητέρα της Μελίνας Μερκούρη από τον επόμενο γάμο της), η οποία εγκατέλειψε τον Αττίκ για χάρη του πατέρα της Μελίνας. Η τρίτη ήταν μια Ρωσίδα ονόματι Σούρα. Η πολυτάραχη συναισθηματική ζωή του Αττίκ, ζωγραφίζεται έντονα από τη μουσική παλέτα της ευαίσθητης ψυχής του.

Κλέων Τριανταφύλλου ή Αττίκ (1 Απριλίου 1885 - 29 Αυγούστου 1944)

Θα σταθώ για λίγο στη Μαρίκα Φιλιππίδου και θα αναφέρω ένα περιστατικό, όπως το διηγήθηκε ο Αλέκος Σακελάριος, το οποίο αποδεικνύει τη μουσική ευφυΐα και τη στιχουργική δεινότητα κι ευαισθησία του Αττίκ.

Ο Αττίκ λοιπόν, είχε γράψει ένα εκπληκτικό τραγούδι για τη δεύτερη γυναίκα του, τη πανέμορφη Μαρίκα Φιλιππίδου. Το καταπληκτικό αυτό βαλσάκι είχε τίτλο "Είδα Μάτια" και γρήγορα αγαπήθηκε από τον κόσμο κι έγινε μεγάλη επιτυχία.

Κάποιο βράδυ, αφότου ο Αττίκ είχε χωρίσει, έρχεται η Μαρίκα με τον δεύτερο άντρα της στη μάντρα που έπαιζε ο Αττίκ και κάθονται στις πρώτες θέσεις. Ο κόσμος που αντιλήφθηκε ποιοι ήρθαν στην Μάντρα, αφού ξεπέρασε την αρχική του αμηχανία και θέλοντας να πειράξει τον Αττίκ, άρχισε να φωνάζει ρυθμικά "Είδα Μάτια" – "Είδα Μάτια", απαιτώντας από τον Αττίκ να τους παίξει το αγαπημένο τους σουξέ.

Ο Αττίκ αφού σηκώθηκε πικραμένος από το πιάνο του, αποσύρθηκε στα καμαρίνια για 10 λεπτά και επέστρεψε, αφού είχε ήδη συνθέσει μουσικά και στιχουργικά ένα καταπληκτικό κομμάτι , μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Το κομμάτι αυτό είχε τίτλο "Ζητάτε Να Σας Πω", έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία.

Προσέξτε τις 2 πρώτες στροφές, για να διαπιστώσετε τον μοναδικό τρόπο, με τον οποίο η στιχουργική πένα του μεγάλου αυτού δημιουργού, περιγράφει συγκλονιστικά την ψυχική ένταση που βίωσε ο Αττίκ εκείνη τη στιγμή. Έχετε υπόψη πως αυτούς τους στίχους μαζί με τη μουσική, σκάρωσε ο Αττίκ μέσα σε 10 λεπτά.

Ο Αττίκ συχνά συνομιλούσε με το κοινό του κι αντάλλασσε πειράγματα. Οι χρονογράφοι της εποχής είχαν συχνά την ευκαιρία να μεταφέρουν στις εφημερίδες τους τα πανέξυπνα στιχάκια που σκάρωνε στη στιγμή ο Αττίκ, ανάλογα με την επικαιρότητα της εποχής και τις αντιδράσεις του κοινού του. "

( http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&sid=173 )



Σας παραθέτω και τα δυο κομμάτια:

Είδα μάτια (ερμηνεύει η Στέλλα Γκρέκα)

http://www.youtube.com/watch?v=XlqwFjSkf7w&feature=related

Ένας νέος περνούσε μιά μέρα
από μιά γειτονιά φτωχική
στο κατώφλι της έπερνε αγέρα
μιά πεντάμορφη μελαχροινή

Ευθύς τρέλλα του ήρθε να κάνει
και σε λίγο καιρό της μηνά
θα σε πάρω με στεφάνι
σύντροφό μου γιά παντοτεινά

Γιά τα μάτια σου τα γαλανά και τα σκοτεινά

Είδα μάτια πολλά
γαλανά στη ζωή μου
να κοιτούν απαλά
και ν'ανάβουν την ψυχή μου

μα τόσο μαγικά
να μιλούν πιό γλυκά
δεν είδα άλλα και τόσο μεγάλα
στο λέω αληθινά

Την επήρε και πήγαν στα ξένα
και ταξίδεψαν σ'όλη τη γη
μ'αυτή δεν αγαπούσε κανένα
και τον άφησε μίαν αυγή

Τότε αυτος που είχε χτίσει παλάτια
στίς γωνιές της φτωχής γειτονιάς
Τραγουδούσε "τέτοια μάτια,
αν τα χάσω θα γίνω φονιάς"

Τραγουδούσε της όμορφης νιάς κι'έκλαιγε ο ντουνιάς!



Ζητάτε να σας πω (ερμηνεύει η Δανάη)

http://www.youtube.com/watch?v=bU4aE7zZ_b4&NR=1


Ζητάτε να σας πω
τον πρώτο μου σκοπό
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε «Είδα μάτια»
με σκίζετε κομμάτια

Σε μια παλιά πληγή
που ακόμα αιμορραγεί
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι
αφού ο καθένας ξέρει
τι πόνο θα μου φέρει

Είναι πολύ σκληρό
να σου ζητούν να τραγουδήσεις
έναν παλιό σκοπό
που προσπαθείς να λησμονήσεις

Στο γλέντι σας αυτό
δε θα' τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι
μ' ένα τέτοιο τραγουδάκι

Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια
μια και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια

Γιατί βαρυγκωμείς
δεν είδαμε και μεις
μια ομορφιά σ' αυτή τη ζήση
δεν πήραμε απ' τη φύση
καρδιά για ν' αγαπήσει

Αχ, δεν είν' οι καρδιές
όλες το ίδιο καμωμένες
ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες

Και μες στη συντροφιά
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά
που γέμιζε μεράκι
το παλιό μου τραγουδάκι

[PDE ads]

[apri]

Πειραιάς

"Γεννήθηκα στον Πειραιά σε νεοκλασικό σπίτι.
Μεγάλωσα σε δύο άλλα σπίτια, επίσης νεοκλασικά. Δύο υπέροχα σπίτια.

Για μένα το σπίτι ήταν μόνο το νεοκλασικό.
Όλη η ζωή μου είναι συνδεδεμένη μ΄ αυτές τις προσόψεις, μ΄ αυτά τα εσωτερικά.

Δεν πρόκειται για αισθητική. Αηδίες..."

   
                                                                                                         

Γιάννης Τσαρούχης

Γιάννης Τσαρούχης, " Πλατεία Αλεξάνδρας"  στον Πειραιά (1962) 
( Σήμερα με απόφαση του Δήμου Πειραιά η πλατεία έχει μετονομασθεί σε "Πλατεία ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ"!)

Και να ακούσουμε τον Ο. Μοσχονά και τον Γ. Παπαϊωάννου να μας περιγράφουν μια γλυκιά πειραιώτικη νυχτερινή βαρκάδα.

Απ' της Ζέας το λιμάνι

Μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου
Στίχοι: Χαράλαμπος

[apri]

Την Κυριακή είχα κάνει μια νύξη για κάποια κείμενα που ετοίμαζα.

Πρόκειται για πέντε κείμενα-αφιερώματα, τα οποία γύριζαν καιρό στο μυαλό μου (όπως έχετε καταλάβει, οι συνειρμοί μου τρέχουν σαν τις πεταλούδες στον κήπο), αλλά τώρα με το τριήμερο βρήκα καιρό, για να τα γράψω.  Δεν ξέρω πώς θα σας φανούν, αλλά λέω να το αποτολμήσω και γαία πυρί μειχθήτω.

Είναι ένα πολιτιστικό-μουσικό ταξίδι με πέντε σταθμούς από τη Δύση προς την Ανατολή και ξανά πίσω.
Σκοπεύω να αναρτώ ένα κάθε ημέρα στο pde από σήμερα και μέχρι την Παρασκευή γύρω στις 11 το βράδυ, που θα έχει ησυχία στο forum.

Όσοι πιστοί, προσέλθετε. 
Οι υπόλοιποι…καλό κουράγιο. Μπόρα είναι, θα περάσει.


Προς το παρόν, ακούστε μια συμφωνία που έγραψε ο Μozart σε ηλικία 17 ετών. Όταν ακούτε τη μουσική, δεν σας φαίνεται ότι τα άλογα του πίνακα χορεύουν;

Eugene Delacroix, “Moroccan horsemen in military action” (1832), Musee Fabre, Montpellier

Wolfgang Amadeus Mozart  
Symphony No 25 In G Minor K 183 Allegro
http://www.youtube.com/watch?v=zzbRQYMn9rA&feature=related

[apri]

Λοιπόν, όπως προανήγγειλα, αυτήν την ώρα περίπου από σήμερα μέχρι την Παρασκευή θα αναρτώ ένα κείμενο στο πλαίσιο ενός μουσικού-πολιτιστικού οδοιπορικού που θα κινηθεί από τη Δύση προς την Ανατολή και θα ξαναγυρίσει πάλι από εκεί που ξεκίνησε. Το ταξίδι θα περιλαμβάνει πέντε σταθμούς στην ιστορία της μουσικής, της λογοτεχνίας ή ζωγραφικής (ή και όλων μαζί).


Σταθμός 1ος:

[apri]

Anastasia, χαίρομαι που άρεσε το αφιέρωμα... σε όσους άρεσε. Ξέρεις, προέκυψε και επίκαιρο, γιατί οι Goliardi ύμνησαν πολύ τη γυναίκα...

Ας πάμε, όμως, μέρα που είναι, από το Μεσαίωνα στο σήμερα...

ΦΑΤΑ ΜΟΡΓΚΑΝΑ...η μοιραία γυναίκα

Η ονομασία Φάτα Μοργκάνα αποτελεί ιταλική μετάφραση του ονόματος της Μόργκαν λε Φέι, της μάγισσας και ετεροθαλούς αδελφής του Αρθούρου, που ζούσε σ' ένα κρυστάλλινο παλάτι μέσα στη θάλασσα και είχε μαγικές δυνάμεις για να χτίζει κάστρα στον αέρα, πάνω από τις ακτές..

Επίσης, ο ίδιος όρος χρησιμοποιείται από τους ναυτικούς, για να δηλώσει ένα ιδιαίτερο είδος αντικατοπτρισμού, κατά τον οποίο τα αντικείμενα στον ορίζοντα, (νησιά, κρημνοί, πλοία ή παγόβουνα)  εμφανίζονται σύνθετα, δηλαδή δύο είδωλα ίδιου αντικειμένου ενωμένα αντίστροφα κατά κορυφή.

Το ποίημα αναφέρεται, λοιπόν, στην αναζήτηση της μοιραίας γυναίκας, της Φάτα Μοργκάνα; Ή μήπως η Φάτα Μοργκάνα είναι τελικά, όπως και ο ομώνυμος αντικατοπτρισμός, μια οφθαλμαπάτη και δεν υπάρχει στ’ αλήθεια; Μήπως είναι κι αυτή ένα γοητευτικό όνειρο που πάει, πάει, μα δεν στέκει;

George Frederick Watts (1817– 1904), "Orlando Pursuing the Fata Morgana" (γύρω στο 1846/48)
New Walk Museum and Art Gallery Leicester United Kingdom

Τους στίχους έχει γράψει ο Νίκος Καββαδίας, τη μουσική η Μαρίζα Κωχ η οποία και το πρωτοερμήνευσε.
Θα το ακούσετε από τη φωνή του Μάριου Φραγκούλη.


http://www.youtube.com/watch?v=t4fWY62FtlM&feature=related


Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη

[apri]

Λοιπόν, ο Μάρκος δεν ήθελε να μας εξαφανίσει σήμερα; Τώρα θα δει τι τον περιμένει...


Σταθμός 2ος: Παραμένουμε στη Δύση του Μεσαίωνα, ρίχνοντας και μια ματιά στην Αναγέννηση.

Το παρακάτω αφιέρωμα προέκυψε με αφορμή το σύνθημα που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον
στις διαδηλώσεις της

[MARKOS]

E Π Ι Μ Ε Τ Ρ Ο

Απο το βιβλιο της Ελένης Κονδύλη-Μπασούκου," Εισαγωγή στη Αραβική Λογοτεχνια" εκδ.Ελληνικά Γράμματα,

(αποσπασμα) σελ.64-65 και 344.


Κασίντα. Αιωνόβιο είδος Ποίησης.
Προέρχεται από τη ρίζα /κ/-σ-δ/ «τείνω προς» Η κασίντα είναι ο σκοπός αλλά και το μέσο, ο πνευματικός δρόμος για να συναντήσουμε το λαό της ερήμου.

Η Λαική Λογοτεχνία   
Το 12ο αι. Καθιερώθηκε ο τίτλος Αλφ Λάιλα ουα-Λάιλα (Χίλιες νύχτες και μια νύχτα).Ενσωματώθηκαν πολλά στοιχεία και διηγήσεις από την Αίγυπτο των Φατιμιδών.Η αλλαγή του τίτλου απο «χίλιες» σε «χίλιες και μία» έγινε από τουρκική επίδραση.Το έργο αυτό επηρεάστηκε απο πολλές λογοτεχνίες και δεν είναι μόνο μια σειρά διδακτικών ή διασκεδαστικών παραμυθιών, είναι και η ειρηνική γλώσσα του λαού καθώς εκφράζει αυτό ακριβώς που η λόγια  λογοτεχνία αρνείται να συμπεριλάβει: την αγωνία του, την ευστροφία του, την αισιοδοξία του, τον πόνο του, τη διαμαρτυρία του.

* μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιαζει το θέτρο των Αράβων αλλα και η ποίηση τους απο τη πρωιμη αραβικη λογοτεχνια μεχρι την Αναγεννηση.

....και η σειρα τωρα της apri για το πολυ ομορφο αφιερωμα της που και απόψε εχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Σημερα μάλιστα ειναι κατι το "ιδιαίτερο". Το δικο μου αποτελει εισαγωγη ή μαλλον επίμετρο (οπως λεω στην αρχη).

ξερω, μονο η apri & η soul  θα το διαβασει, αλλα....το ζητησαν και το εγραψα. (μεταξυ μας ουτε και γω θα το διαβαζα...χαχα)

[apri]

To παρακάτω κείμενο είναι αφιερωμένο ιδιαίτερα στη Λώρα και σε όσους άλλους έχουν ρίζες στις περιοχές των παλιών ακριτών.


Σταθμός 3ος:  Μεσαίωνας στην καθ’ ημάς Ανατολή.

Ακριτικά τραγούδια

[domenica]

@Boldini ,ευχαριστώ  Όταν υπάρχει "κάτι", μαζί σας θα το μοιράζομαι 

ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ

Σε αυτό το cd εννέα άνθρωποι του τραγουδιού αφηγούνται παραμύθια ελλήνων και ξένων παραμυθάδων, από τον Χανς Κρίστιαν Άντερσεν
μέχρι τον Αίσωπο και από το δημοφιλές «Αηδόνι του αυτοκράτορα» μέχρι το παραμύθι του Γιώργου Χειμωνά! Μαζί με τους αφηγητές, σπουδαίοι
δεξιοτέχνες όπως ο David Lynch, ο Γιώτης Κιουρτζόγλου και ο

[rozy4]

Η αναφορά της apri στην Άπω Ανατολή μου ξύπνησε πολλές παιδικές αναμνήσεις.
Η  νονά μου είχε ζήσει δύο χρόνια στην Ιαπωνία και με νοσταλγία μου μιλούσε για τη ζωή της εκεί και τους υπέροχους, ευγενικούς ανθρώπους που είχε συναναστραφεί. Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα κουβάλησε μαζί της, πέρα από τις αναμνήσεις της, όλο το γιαπωνέζικο νοικοκυριό της (από μπαμπού και πορσελάνη) και αρκετούς δίσκους με παραδοσιακή μουσική, τους οποίους άκουγα συχνά τα πρώτα χρόνια της ζωής μου.

Σιγά σιγά οι ήχοι έσβησαν αλλά η αγάπη της για την Ιαπωνία και η ευχή της να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι όταν οι κερασιές είναι ανθισμένες (για να ακούσω τα πέταλα των λουλουδιών τους πώς πέφτουν στη γη) είναι ζωντανές μέσα μου…

Ένα, λοιπόν, παραδοσιακό τραγούδι του Edo (παλιά ονομασία του Τόκυο), στο οποίο αποδίδονται και οι ρίζες των γιαπωνέζικων νανουρισμάτων, είναι η σημερινή μου επιλογή και η καληνύχτα μου σε όλους σας 

http://www.youtube.com/watch?v=FBU1Y0Jplxg

υγ συγγνώμη για τις πολλές εικόνες, δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ

[apri]

Αφιερωμένο στη rozy και τις μνήμες που της ξυπνά η Ιαπωνία...

Εγώ όταν ήμουν μικρή, εποχή που ούτε ίντερνετ υπήρχε ούτε πολλά ντοκιμαντέρ προβάλλονταν στην τηλεόραση (ο Χριστός είχε γεννηθεί πάντως  ), θυμάμαι τον εαυτό μου να ξεφυλίζει ένα άλμπουμ φωτογραφιών που μας είχε χαρίσει ένας οικογενειακός φίλος που ταξίδευε.
Θυμάμαι την ιαπωνική μουσική που ακουγόταν, τις φωτογραφίες με τις γκέισες και τα περίεργα, για τα παιδικά μου μάτια, κιμονό τους.
Θυμάμαι ακόμα και το χαρακτηριστικό «κλικ» που ακουγόταν, όταν έκλεινα μετά από ώρα το άλμπουμ και η μουσική σταματούσε…



Σταθμός 4ος: Άπω Ανατολή (16ος -20ος αιώνας)


Ομολογώ ότι τα γιαπωνέζικα ποιήματα τα αγνοούσα παντελώς. Διάβασα γι’ αυτά τυχαία… Είναι, επίσης, αλήθεια πως στην αρχή τα διάβαζα διστακτικά.

Θραύσματα εικόνας, που σε προκαλούν να την ολοκληρώσεις, σαν να επιλύεις γρίφο.

Έχουν όμως τη δική τους μυστηριώδη ομορφιά. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι η ιαπωνική ποίηση δεν διαβάζεται απλώς. Πριν διαβάσεις τους στίχους, θαυμάζεις την εικαστική ομορφιά των ιδεογραμμάτων που απεικονίζουν το νόημά τους.

Μοιράζομαι λοιπόν μ’ εσάς ό,τι αποκόμισα από την περιήγησή μου στα μονοπάτια των χαϊκού….

ΧΑΪΚΟΥ 
 
俳句

"Φεγγαρόλουστη
νύχτα∙ σπάσαν τα σύννεφα
                                       σκορπίστηκαν"                                   
                                           

Μανεφούσα Μάτσουο Μπασό (1644-1694)

Τα χαϊκού ή χάικου, λοιπόν,  είναι είδος ποίησης που πρωτοεμφανίστηκε στην Ιαπωνία το δέκατο έκτο αιώνα  και τελειοποιήθηκε από τον κορυφαίο ποιητή Μανεφούσα Μάτσουο Μπασό (1644-1694). Ακολούθησαν όμως και άλλοι σημαντικοί ποιητές, όπως ο Κομπαγιάσι Ίσα (1763-1828), ο Μασαόκα Σίκι (1867–1902) κά.


Υιοθετήθηκαν στην Ευρώπη στις αρχές του εικοστού και έφτασαν να γίνουν πολύ δημοφιλή σε όλο το δυτικό κόσμο. Στην Ελλάδα ανάμεσα στους ποιητές που ασχολήθηκαν με τα χαϊκού είναι ο Γ. Σεφέρης το 1940 (βλ. συλλογή «Τετράδιο Γυμνασμάτων» με 16 τέτοια ποιήματα), ο Ζήσιμος Λορεντζάτος το 1969 κά.

Α’
Στάξε στη λίμνη
μόνο μια στάλα κρασί
και σβήνει ο ήλιος