Μουσικά αφιερώματα

[apri]

Άρχονται οι πασχαλινοί εορτασμοί...

Τα δυο πρώτα κείμενα έχουν μεν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα, ωστόσο το καθένα με το δικό του τρόπο πραγματεύεται ένα θέμα, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί τον πυρήνα του χριστιανισμού και της εορτής του Πάσχα:

η απεριόριστη αγάπη προς τον πλησίον, όποιος κι αν είναι αυτός.

Ξεκινώ με το αρχαιότερο κείμενο, για να ορίσουμε και για τι μιλάμε. Συνοδεύεται από ένα τραγούδι, το οποίο κατ’ ουσίαν αναφέρεται στο ίδιο θέμα, όσο κι αν ο στόχος είναι διαφορετικός.

Ο Ύμνος της αγάπης

«Ἐὰν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καὶ τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον ἀλαλάζον.

Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν,
καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδέν εἰμι.

Kαὶ ἐὰν ψωμίσω (=μοιράσω σε ελεημοσύνες) πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου,
καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι, ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω, οὐδὲν ὠφελοῦμαι.

Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται (=ωφελεί), ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ,
ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται (=καυχιέται), οὐ φυσιοῦται (=δεν φέρεται αλαζονικά),
οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἐαυτῆς, οὐ παροξύνεται,
οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει τῇ ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ·
πάντα στέγει (=υποφέρει), πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Ἡ άγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει (=ξεπέφτει),
εἴτε δὲ προφητεῖαι καταργηθήσονται, εἴτε γλῶσσαι παύσονται, εἴτε γνῶσις καταργηθήσεται.
……………………………………………………………………………….
Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ άγάπη»

Απόσπασμα από τη Α’ ἐπιστολὴ Παύλου πρὸς Κορινθίους (ιβ’ 27 - ιγ’ 13)

Edith Piaf
Ηymne à l’ amour (1949)

http://www.youtube.com/watch?v=Cpg4oWjGkaU

Le ciel bleu sur nous peut s'effondrer                           (= O μπλε ουρανός μπορεί να πέσει πάνω μας)
Et la Terre peut bien s'écrouler                                        (=και η γη μπορεί να καταρρεύσει)
Peut m'importe si tu m'aimes                                           (=λίγη σημασία έχει, αν με αγαπάς)
Je me fous du monde entier                                            (=σκασίλα μου για όλον τον κόσμο)


Et tant que l'amour inondera mes matins                      (=και όσο η αγάπη κατακλύζει τα πρωινά μου)
Et tant que mon corps frémira sous tes mains              (=και όσο το σώμα μου τρέμει κάτω από τα χέρια σου)
Peut m'importent les problèmes                                        (=λίγο με νοιάζουν τα προβλήματα)
Mon amour puisque tu m'aimes                                         (=αγάπη μου, αφού με αγαπάς)

J'irais jusqu'au bout du monde                                          (=Θα πήγαινα μέχρι την άκρη του κόσμου)
Je me ferais teindre en blonde                                           (=θα έβαφα τα μαλλιά μου ξανθά)
Si tu me le demandais                                                       (=αν μου το ζητούσες)

J'irais décrocher la Lune                                                    (=Θα πήγαινα να ξεκρεμάσω τη σελήνη)
J'irais voler la fortune                                                       (=θα πήγαινα να κλέψω μια περιουσία)
Si tu me le demandais                                                       (=αν μου του ζητούσες)

Je renierais ma patrie                                                        (=Θα αποκήρυσσα την πατρίδα μου)
Je renierais mes amis                                                         (=θα αποκήρυσσα τους φίλους μου)
Si tu me le demandais                                                        (=αν μου το ζητούσες)

On peut bien rire de moi                                                    (=Μπορεί να γελάσουν μαζί μου)
Moi je ferais n'importe quoi                                                 (=Εγώ θα έκανα οτιδήποτε)
Si tu me le demandais                                                        (=αν μου το ζητούσες)

Et si un jour la vie t'arrache à moi                                    (=Κι αν μια μέρα η ζωή σε πάρει από εμένα)
Si tu meurs que tu sois loin de moi                                   (=αν πεθαίνεις που είσαι μακριά μου)
Peu m'importe si tu m'aimes                                            (= λίγο με ενδιαφέρει, αν με αγαπάς)
Car moi je mourrai aussi                                                   (=γιατί εγώ θα πεθαίνω επίσης)

Et nous aurons pour nous l'éternité                               (=Και θα έχουμε για μας την αιωνιότητα)
Dans le bleu de toute l'immensité                                  (=στο μπλε όλης της απεραντοσύνης)
Dans le ciel, plus de problèmes                                      (=στον ουρανό, όχι πια προβλήματα)
Mon amour crois-tu qu'on s'aime?                                  (=αγάπη μου, πιστεύεις ότι αγαπιόμαστε; )

Dieu réunit ceux qui s'aiment!                                       (=Ο Θεός ενώνει εκείνους που αγαπιούνται)

[PDE ads]

[apri]

Kαι το δεύτερο κείμενο για σήμερα για την αγάπη, με αφορμή το Πάσχα. Το τραγούδι το παραθέτω ενδιάμεσα της διήγησης, γιατί κάτι τέτοιο φαντάζομαι ότι θα τραγουδούσαν οι στρατιώτες της ιστορίας εκείνη τη στιγμή και θυμήθηκαν τα σπίτια τους...
Tα ξαναλέμε την Τετάρτη.

Ο λόφος με τις παπαρούνες

«Είναι και μια μέρα χαρούμενη μέσα στις άσκημες μέρες της πορείας.

Μια μέρα γαλάζια και κόκκινη, με ανοιξιάτικο ουρανό, γεμάτη μαβιά μάτια, κόκκινα αγριολούλουδα και αργά μελαγχολικά τραγούδια. 
Ήταν ένας λόφος άλικος από τις παπαρούνες.

 
Carol Rowan “Vibrant Poppies”

Ξεκουραζόταν ένα ρούσικο σύνταγμα, που τραβούσε κι αυτό για το μέτωπο. Εκεί μας σταματήσανε κι εμάς. Είχε νερό μπόλικο και πρασινάδα εκεί δίπλα. Στήσαμε πυραμίδες τα όπλα και φάγαμε κοντά τους. Μας σίμωσαν κάτι μεγαλόσωμα παλικάρια με τριανταφυλλιά μάγουλα, με χοντρές μπότες και μπλούζες παιδιάτικες δίχως κουμπιά. Τα πηλίκιά τους είχαν κεραμίδι στενούτσικο.

- Γκιρτς;
- Γκιρτς.
- Κριστιάν;
- Κριστιάν.
- Ορτοντόξ;
- Ορτοντόξ.

Μας δεχτήκανε με χαρές σχεδόν παιδιάτικες. Γελούσανε, και μεις γελούσαμε, μας χάριζαν κονσέρβες, σουγιάδες. Με τα μεγάλα τους χέρια μας χτυπούσανε στην πλάτη. Τραβούσανε και μας δείχναν από την τραχηλιά τους χρυσά, σεντεφένια σταυρουδάκια και φυλαχτάρια κρεμασμένα με αλυσιδίτσες. Σταυροκοπιόντανε με τον ορθόδοξο τρόπο.

- Κριστιάν! Κριστιάν!

Φάγαμε μαζί, κουβεντιάσαμε ώρες δίχως να καταλαβαίνει γρι ο ένας απ’ τη γλώσσα τ’ αλλουνού. Όμως συνεννοηθήκαμε περίφημα. Η αγάπη κι η όχτρα έχουνε διεθνή γλώσσα.

[apri]

Ο διαμερισμός των ιματίων

El espolio

Είναι γνωστό το πόσο ενόχλησε το κατεστημένο της εποχής του ο Χριστός με τα κηρύγματά του.
 
Πώς θα μπορούσε το θρησκευτικό κατεστημένο να ανεχθεί κάποιον που ζητούσε από τον κόσμο να μη φοβάται ούτε καν το θάνατο («Τί δειλοί ἐστε οὕτω; Πῶς οὐκ ἔχετε πίστιν;») ή που κήρυττε την πνευματική ελευθερία λέγοντας στη Σαμαρείτισσα ότι «ο Θεός είναι πνεύμα και αυτοί που τον λατρεύουν πρέπει να το κάνουν με τη δύναμη του πνεύματος που αποκαλύπτει την αλήθεια»;

Πώς θα μπορούσε να ανεχθεί η πολιτική εξουσία την παρουσία κάποιου που κινητοποιούσε τα πλήθη ως Μεσσίας, θεωρούσε την εξουσία του ανώτερη από την κοσμική (βλ. απάντηση στον Πιλάτο: «Δεν θα είχες εξουσίαν, αν δεν σου εδίδετο άνωθεν») και μιλούσε για αγάπη προς τον πλησίον χωρίς διακρίσεις, ειρήνη («μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί») και δικαιοσύνη («μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην»);

Και παρ’ όλο, που, όπως φαίνεται από τους λογισμούς του στον κήπο της Γεσθημανής («Πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ' ἐμοῦ τὸ ποτήριον»), στιγμιαία πάλεψε με τους φόβους του, ωστόσο, συνέχισε μέχρι το τέλος.

Οι συνέπειες της επιλογής του, επίσης, γνωστές.
Του ζήτησαν επανειλημμένα να αρνηθεί όσα έλεγε και όταν αυτός επέμεινε, τον διέσυραν, τον βασάνισαν και τον οδήγησαν στο θάνατο:

«Τω καιρώ εκείνω, οι στρατιώτες απήγαγον τον Ιησούν έσω της αυλής, ο έστι Πραιτώριον και συγκαλούσιν όλην την σπείραν.
Και ενδύουσιν αυτόν πορφύραν, και περιτιθέασιν αυτώ πλέξαντες ακάνθινον στέφανον. Και ήρξαντο ασπάζεσθαι αυτόν, και λέγειν Χαίρε ο

[apri]

Kαι η πασχαλιάτικη ανάρτηση της ημέρας.

Η ημέρα της Λαμπρής

«Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός
και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών»

Η μέρα της Λαμπρής σηματοδοτεί τη μετάβαση από το σκοτάδι στο φως.
Ας μην ξεχνάμε ότι η γέννηση του Ιησού εορταζόταν 25 Δεκεμβρίου, τη μέρα δηλ. που μέχρι τότε εορταζόταν ο ακατανίκητος Ήλιος.

Τη μέρα του χριστιανικού Πάσχα αυτός ο «ήλιος» της αγάπης,
που κατά τον Ησαΐα «ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη και ως αμνός»
ανασταίνεται μαζί με την υπόλοιπη φύση κάτω από τις ακτίνες του ήλιου, που φωτίζουν όλο και περισσότερο χρόνο τη γη.
Και καθώς στις γιορτές αυτής της περιόδου εξελίσσεται πάντα ένα υπόγειο παιχνίδι με νικητές και ηττημένους,
στο Πάσχα λαμβάνει χώρα το μεγαλειωδέστερο όλων,
κατά το οποίο το σκοτάδι του φυσικού και ψυχικού θανάτου
ηττάται από το φως της αιώνιας και αληθινής ζωής…


Το εβραϊκό Πεσάχ (=προσπέραση) αναφερόταν στην νυχτερινή προσπέραση του αγγέλου πάνω από τα σπίτια των Ισραηλιτών, τα οποία είχαν σημαδευτεί με αίμα αρνιού (βλ. κεντρικό ρόλο του κόκκινου χρώματος στο Πάσχα),
ενώ αντιθέτως έπληττε με θάνατο τα πρωτότοκα αγόρια των Αιγυπτίων.
Έκτοτε, σύμφωνα με τις εβραϊκές γραφές, με αφορμή αυτό το γεγονός στην πανσέληνο της εαρινής ισημερίας οι Εβραίοι γιόρταζαν, σφάζοντας ένα αρνί, τη διάβαση της Eρυθράς θάλασσας και την έξοδό τους από την Aίγυπτο,
δηλαδή τη μετάπτωση από το σκοτάδι της δουλείας στο φως της ελευθερίας...

Το πνεύμα αυτό αποτυπώνεται και στο παρακάτω απόσπασμα
από το εκτενές ανολοκλήρωτο ποίημα «Ο Λάμπρος» (1824-1826) του Διονυσίου Σολωμού,
 όπου τόσο οι εικόνες που περιγράφει, όσο και η παρήχηση του «λ» δείχνουν τα πάντα να λάμπουν
...στην ημέρα της Λαμπρής.


Ακούστε το μελοποιημένο και ερμηνευμένο από τον Νίκο Ξυδάκη.

http://www.youtube.com/watch?v=0cmrLM-ujvk


«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη,
και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα
«γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες
όλοι, μικροί, μεγάλοι ετοιμασθείτε,
μέσα στις εκκλησιές τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμμαζωχθείτε,
ανοίξατε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε,
φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,
πέστε «Χριστός ανέστη», εχθροί και φίλοι.

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες,
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες,
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες,
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,
οπού κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».

[PDE ads]

[domenica]

@apri, έκανες πολύ καλά που επέλεξες ένα εκπληκτικό τραγούδι (του Μ. Θεοδωράκη) με την εξαίρετη ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση, μια και σήμερα συμπληρώνονται 6 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή..

Επίσης στις 7 Απριλίου το 1614 ένας ακόμη μεγάλος καλλιτέχνης άφησε την τελευταία του πνοή.

Ο Δομήνικος Θεοτοκόπουλος γνωστός επίσης με τo ιταλικό προσωνύμιο El Greco, δηλαδή ο Έλληνας, ήταν Kρητικός ζωγράφος, γλύπτης και αρχιτέκτονας της Ισπανικής αναγέννησης. Έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μακριά από την πατρίδα του, δημιουργώντας το κύριο σώμα του έργου του στην Ιταλία και στην Ισπανία. Εκπαιδεύτηκε αρχικά ως αγιογράφος στην Κρήτη, που αποτελούσε τότε τμήμα της ενετικής επικράτειας, και αργότερα ταξίδεψε στη

[apri]

Ακολουθεί η τελευταία πασχαλινή ανάρτηση αυτής της εβδομάδας, που είχε ως αφορμή κείμενα.
Την άλλη εβδομάδα, όπως είπα, η αφορμή θα είναι κάποια έθιμα. 

«Ήταν άνοιξη και Πάσχα»



Μια σημαντική πτυχή της γιορτής του Πάσχα είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο πραγματοποιείται, που λειτουργεί όπως το φόντο στους πίνακες ζωγραφικής.
Αναφέρομαι στην ομορφιά της φύσης που μεγεθύνει τη χαρμολύπη της γιορτής,
σ’ αυτήν την εκρηκτική ομορφιά της φύσης, που κάνει
πιο πικρή κάθε απώλεια και κάθε θυσία,
πιο λαμπερή κάθε χαρά και κάθε νίκη…



Ίσως να θυμάστε κάποιοι την αναφορά στο Μεσολόγγι που είχα κάνει στο αφιέρωμα του Απριλίου.
Η μοίρα αυτής της πόλης έμελλε να σφραγιστεί μέσα στο Πάσχα.

Η αρχή έγινε, όταν ανήμερα της Λαμπρής του 1824 πέθανε στο Μεσολόγγι από πνευμονία
ο μεγαλύτερος υποστηρικτής των κατοίκων, ο Λόρδος Byron σκορπίζοντας τη θλίψη.


Ενός κακού, όμως, μύρια έπονται…


Τον επόμενο χρόνο θα ξεκινούσε η δεύτερη πολιορκία του Μεσολογγίου που θα έληγε τραγικά με την ιστορική έξοδο στις 2 μετά τα μεσάνυχτα,
πριν ξημερώσει η 11η Απριλίου 1826, Κυριακή των

[apri]

Les amants de Teruel (=οι εραστές του Teruel)


"Στην αρχή του 13ου αιώνα στο Teruel της Αραγονίας ερωτεύονται οι δύο νέοι, ο Juan Diego Marcilla και η Isabel Segura. Ο Juan ζητάει το χέρι της Isabel, αλλά ο πατέρας της αρνείται εξαιτίας της κοινωνικής διαφοράς των δύο οικογενειών. Παρόλα αυτά ο πατέρας συμφωνεί να δώσει μια ευκαιρία στον Juan και του δίνει 5 χρόνια διορία να γίνει πλούσιος.

Ο Juan γίνεται σταυροφόρος με σκοπό να γίνει πλούσιος και να παντρευτεί την καλή του. Στην διάρκεια των 5 χρόνων ο πατέρας προσπαθεί να πείσει την κόρη να παντρευτεί έναν πλούσιο αλλά η κόρη αρνείται. Στο τέλος των 5 χρόνων η κόρη έχει πεισθεί ότι ο αγαπημένος της δεν θα επιστρέψει ποτέ και δίνει την συγκατάθεση της να παντρευτεί τον εκλεκτό του πατέρα της.

Όμως, ο Juan επιστρέφει πλούσιος και ζητάει να συναντήσει την Isabel ιδιωτικά, όπου της ζητάει να τον φιλήσει. Εκείνη αρνείται επειδή είναι ήδη παντρεμένη. Αυτός από την συγκίνηση και απελπισία πέφτει μπροστά της νεκρός.
Στην κηδεία του την επομένη η Isabel αποφασίζει να πάει στην εκκλησία και να του δώσει το φιλί που αρνήθηκε την προηγούμενη μέρα.

Η συγκίνηση και η θλίψη της είναι τόσο μεγάλη που πέφτει και αυτή νεκρή την στιγμή που τον φιλάει.
Οι δύο νέοι θάφτηκαν πλάι πλάι στο παρεκκλήσι του καθεδρικού της Teruel."


Η ιστορία έγινε ταινία το 1962 από τον Raymond Rouleau με τίτλο «Les amants de Teruel»
και o Μίκης Θεοδωράκης έντυσε μουσικά την ταινία με ερμηνεύτρια την Edith Piaf
και στίχους του Jacques Plantes.

Το καλοκαίρι του 1962 στο θέατρο «Παρκ» ανέβηκε η μουσική παράσταση "Όμορφη Πόλη" σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη και με τη  Ντόρα Γιαννακοπούλου, τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, τον Ανδρέα Ντούζο, την Άννα και τη Μαρία Καλουτά, τον Κώστα Χατζή, την Μαίρη Λίντα. Στην παράσταση ακουγόταν το ίδιο τραγούδι σε στίχους του αδελφού του Θεοδωράκη, Γιάννη και με τίτλο "Όμορφη πόλη".... 

Πηγές:
http://takisnolabel.blogspot.com/2010/06/les-amants-de-teruel.html
http://anastasia.pblogs.gr/2009/08/omorfh-polh-les-amants-de-teruel.html

http://www.youtube.com/watch?v=k-JhrQvAjzY


L’ un près de l’autre,
Se tiennent, les amants
Qui se sont retrouvés
Pour cheminer côte à côte.
Retrouvés dans la mort
Puisque la vie n’a pas su les comprendre,
Retrouvés dans l’amour
La haine n’ayant pas pu les atteindre.
Les feuilles, les feuilles tombent
Sur leur lit de noces.
Que la terre soit douce,
Soit douce aux amants de Teruel
Enfin réunis dans l’ombre…

L’un près de l’autre,
Ils dorment maintenant.
Ils dorment, délivrés
De l’appréhension de l’aube.
Se tenant par la main,
Dans l’immobilité de la prière,
Renouant leur serment
Dans la tranquille éternité des pierres,
La nuit leur ouvre ses portes.
Tout rentre dans l’ordre.
Leur étreinte demeure,
Demeure à jamais suspendue
Ainsi qu’une note d’orgue…

Kαληνύχτα...

[domenica]

Καλησπέρα και καλή εβδομάδα στην παρέα 
@Μάρκο ,να είσαι καλά ...αυτό είναι το ζητούμενο 
@kosta, συγγνώμη αν γίνομαι κουραστική αλλά είναι χάρισμα το να επιλέγεις εικόνες που αντανακλούν την ουσία του τραγουδιού 
έδειξα στην κόρη μου τις συγκεκριμένες εικόνες (λατρεύει τα σκυλάκια) και εντυπωσιάστηκε 
έτσι για τα μικρά (και μεγάλα) παιδιά του φόρουμ διάλεξα  το Destino..

To “Destino” μέχρι το 2003, θεωρείτο κάτι σαν αστικός μύθος. Πρόκειται για μια ταινία κινουμένων σχεδίων μικρού μήκους που προέκυψε από τη «μυθική» συνεργασία μεταξύ του Σαλβαντόρ Νταλί και του Ουόλτ Ντίσνεϊ.

Η παραγωγή ξεκίνησε το 1945 και κράτησε για οκτώ μήνες περίπου, έως ότου για καθαρά οικονομικούς λόγους, μπήκε στο ράφι και ξεχάστηκε.
Χρειάστηκε να περάσουν 50 και πλέον χρόνια για να επανέλθει στην επιφάνεια από τον ανηψιό  του Ουόλτ Ντίσνεϊ και νυν πρόεδρο της εταιρείας, Ρον, ο οποίος ανέθεσε την ολοκλήρωση του έργου στο Γαλλικό τμήμα των Ντίσνεϊ Στούντιο.



Destino

[apri]

Kαλό, domenica. Δεν το είχα ξαναδεί. Οφείλω να πω ότι ο Νταλί δεν είναι του γούστου μου, αλλά κάτι η υπέροχη μουσική, κάτι το θέμα, τελικά παρασύρθηκα...

Δεν εντυπωσιάζομαι που το εγχείρημα σταμάτησε νωρίς. Εδώ η " Φαντασία", που είχε προβληθεί το 1940 και ήταν πιο παιδική και πιο πρόσχαρη, ήταν μια οικονομική αποτυχία που έφερε τη Disney στα όρια της χρεοκοπίας. Σιγά μην τελείωναν ένα φιλμ μη παιδικό με σουρεαλιστικά έργα στο τέλος του πολέμου... Τέτοια ρίσκα τα παίρνεις μόνο με γεμάτο πορτοφόλι...

[apri]

Oι Λαζαρίνες


Ο Λάζαρος είναι μια μορφή που ενέπνεε πάντα σεβασμό στον ελληνικό λαό.


Ο Γ. Α. Μέγας ("Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας") γράφει:

"Ο Λάζαρος (κοινώς Φτωχολάζαρος) είναι μορφή συμπαθητική στο λαό.
Είχε, βέβαια, την εξαιρετική τύχη να είναι φίλος του Ιησού και πεθαίνοντας να αναστηθεί από τον Κύριο,
αλλά η ανάμνηση όσων είδε και γνώρισε στην κατοικία των νεκρών πρέπει να χάραξε ανεξίτηλα στην ψυχή του το φόβο και τον τρόμο.

Γι’ αυτό ο λαός φαντάστηκε το Λάζαρο, μετά την ανάστασή του, "αγέλαστο". Σύμφωνα με μια παράδοση σ' όλη τη δεύτερη ζωή του δε γέλασε ποτέ και μόνο μια φορά χαμογέλασε, σαν είδε στο παζάρι ένα χωρικό να κλέβει με τρόπο μια στάμνα απ' τον σταμνά κι ύστερα να το κόβει λάσπη.

"

[apri]

Τα παραμύθια του Ιούδα



Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης ήταν, με βάση την Καινή Διαθήκη, ένας από τους δώδεκα μαθητές του Ιησού,
υπεύθυνος για το ταμείο της μικρής τους ομάδας.

Ωστόσο, η μοίρα του επεφύλασσε να μείνει στην ιστορία για άλλο λόγο.

Σύμφωνα με την περιγραφή στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού με αντίτιμο «τριάκοντα αργύρια» υποδεικνύοντας τον με ένα φιλί στους στρατιώτες του αρχιερέα Καϊάφα, ο οποίος με τη σειρά του παρέδωσε τον Ιησού στους στρατιώτες του Πόντιου Πιλάτου.

Giotto di Bondone «Το φιλί του Ιούδα» (1304-1306),
Παρεκκλήσι Scrovegni (Arena) Πάδοβα

Έτσι, ο αμφιλεγόμενος και μυστηριώδης Ιούδας θα γινόταν έκτοτε το σύμβολο της προδοσίας για το χρήμα και όχι μόνο.

Και μπορεί το χριστιανικό πνεύμα να πρόσταζε τη συγχώρεσή του,  ωστόσο  ο ελληνικός λαός βίωνε την αποστροφή του προς τον προδότη του Χριστού ακόμα και με το «κάψιμο» του ομοιώματός του.

Σε πολλές περιοχές (Ύδρα, Κάλυμνος, Κύπρος κ.α.), ακόμα και σήμερα κατασκευάζουν ένα ομοίωμά του, που το γεμίζουν με άχυρα, ενώ στα μάτια βάζουν εκρηκτικά, και είτε τη Μεγάλη Παρασκευή σε κάποια στιγμή της περιφοράς του Επιταφίου, είτε μετά το «Χριστός ανέστη», καίνε κάπου ψηλά κρεμασμένο τον «Οβριό», ενώ από τα μάτια του ξεφεύγουν θεαματικά οι φλόγες με κρότο.

Το κάψιμο του Ιούδα, μακρινός απόηχος των δρωμένων στα πλαίσια του μεσαιωνικού χριστιανικού θεάτρου, είναι η τιμωρία του προδότη, που δεν εξιλεώθηκε ούτε με τον αυτοχειριασμό του, αφού και η αρχαία παράδοση που αναφέρουν οι Πράξεις των Αποστόλων (α' 18) λέει ότι ούτε η γη δεν τον δέχθηκε, όταν έσπασε το κλαδί της αγχόνης.

Γι’ αυτό και ο ελληνικός λαός πιστεύει ότι και η ίδια η Φύση (δέντρα, βρύσες κ.λ.π) μισεί τον προδότη του Χριστού
 και ό,τι τον έχει ακουμπήσει είναι μιαρό.

Η συκιά είναι κυρίως το δέντρο «απ' όπου κρεμάστηκε ο Ιούδας. Γι' αυτό έχει ίσκιο βαρύ κι όποιος κοιμηθεί από κάτω πεθαίνει» (Λευκάδα). Το ίδιο καταραμένες είναι η κουφοξυλιά (στους Σλάβους) ή η βρωμοξυλιά (αζόγυρος στην Κρήτη και βρωμόχορτο κ.α.), οι κουτσουπιές (αγριοχαρουπιές) στην Αιτωλία, που λέγονται μάλιστα και «δέντρα του Ιούδα», και η λυγαριά στην Πομερανία «που γι' αυτό δεν ψηλώνει».

Στην Κατράνιτσα της Δυτικής Μακεδονίας, «η βρύση του Ιούδα» στερεύει όλο τον χρόνο και δεν μπορεί αυτός να ξεδιψάσει παρά μόνο στην Ανάσταση του Χριστού. Πολλές εξάλλου παραδόσεις ταυτίζουν τον Ιούδα με τον άσχημο και τρελαμένο άντρα, «τον Κουτεντέ» (Κοντητή στη Λέσβο), που γυρνάει «γδυμνός» στα βουνά της Μικρασιατικής Μαγνησίας κ.ά., γιατί δεν τον δέχεται ούτε ο Χάρος…

Η προσπάθεια ματαίωσης του εθίμου στο παρελθόν είχε απρόβλεπτες συνέπειες.


Στη Ζάκυνθο στις 26 Μαρτίου 1760 ο Εβραίος έμπορος Ιακώβ Τεδίσκος, διαμαρτυρήθηκε στον

[apri]

Eπειδή φέτος συμπίπτει για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το Καθολικό με το Ορθόδοξο Πάσχα, αποφάσισα η σημερινή και η αυριανή ανάρτηση να αφορά έθιμα σημαντικών κέντρων του καθολικισμού.

Σήμερα πάμε Ισπανία.

Μεγάλη Εβδομάδα
στη Σεβίλλη

«Η Semana Santa, η Μεγάλη Εβδομάδα δηλαδή (για την ακρίβεια η Αγία Εβδομάδα), είναι η πρώτη από τις δυο μεγάλες γιορτές της Σεβίλλης, αφού λίγο καιρό μετά ακολουθεί και η Feria de Abril (η φιέστα του Απρίλη).
Συμπίπτει με την άνοιξη στην πόλη και δημιουργεί μια τρελή εικόνα, μέσα στην οποία συνυπάρχουν τα πάντα: παγανιστικά κατάλοιπα, μαυριτανικό χρώμα, τσιγγάνικες υπερβολές, αυθόρμητο φλαμένκο, καθώς πρέπει ντύσιμο, θρησκευτικός φανατισμός, άκρατο αλκοόλ, αχαλιναγώγητη μάσα...

Η

[apri]

Πάσχα στην Κάτω Ιταλία

Η ισπανική κατοχή της Κάτω Ιταλίας φαίνεται πως επηρέασε πολύ τα πασχαλινά της έθιμα. Λέγεται, μάλιστα, ότι το 1603 ο Ταραντίνος ευγενής Don Diego Calò κατασκεύασε στη Νάπολη το άγαλμα του Νεκρού Ιησού και της Θλιμμένης Παναγίας, για να γίνουν οι σχετικές τελετές.

Στον Τάραντα οι αδελφότητες είναι δυο, της Addolorata (από την εκκλησία του San Domenico Maggiore όπου βρίσκεται το άγαλμα της Παναγίας) και της Carmine (από την εκκλησία της Carmine όπου βρίσκεται το άγαλμα του Ιησού).


Τo πρωί της Μεγάλης Πέμπτης οι  αμαρτωλοί προσκυνητές (perdune) της Carmine φορώντας κουκούλα και με γυμνά πόδια περπατούν από την εκκλησία τους μέχρι την κεντρική εκκλησία της πόλης ελπίζοντας να τους συγχωρεθούν οι αμαρτίες.

Οι Perdúne από την αδελφότητα της Carmine

Τα μεσάνυχτα της Μεγάλης Πέμπτης βγαίνει η αδελφότητα της Αddolorata κρατώντας το άγαλμά της περπατώντας μέχρι το πρωί σε μια συμβολική αναζήτηση του Ιησού. Το ρυθμό του βηματισμού δίνει ένα ξύλινο μουσικό όργανο, η troccola.

Το βράδυ της Μεγάλης Παρασκευής γίνεται η Τελετή των Μυστηρίων από την αδελφότητας της Carmine. Περπατούν όλο το βράδυ κουβαλώντας έξι αντικείμενα: τη μαύρη σημαία που συμβολίζει την Carmine, τον σταυρό των Μυστηρίων, το άγαλμα του Χριστού στον κήπο, το Χριστό στη στήλη, το Hecce Homo, την Πτώση, τη Σταύρωση, το Ιερό Σάβανο, το Νεκρό Ιησού και τη Θλιμμένη Παναγία.
Τελικά, τα ξημερώματα φτάνουν έξω από την εκκλησία τους, κάποιος από αυτούς που παίζουν την τρόκολα χτυπά με ένα μπαστούνι την πόρτα τρεις φορές και εισέρχονται στην εκκλησία.

(Πληροφορίες άντλησα από: http://it.wikipedia.org/wiki/Settimana_Santa_di_Taranto )

Ας ακούσουμε, όμως κάτι χαρούμενο, που τραγουδάνε το Πάσχα σε ένα μικρό χωριό της Κάτω Ιταλίας, το Corigliano d' Otranto:

Τα κάλαντα του Λαζάρου


Encardia
“Bona sera a quista casa”

http://www.youtube.com/watch?v=pqaCYpreFkQ


Bona sera a quista casa
a tutti quanti mon l' abitanti
Vinne Christu su lli soi santi
e dese jutu e salvazzione
osci osci se fa missione
mu ci Lazzaru e resuscitatu
Santu Lazzaru vessi qua fore
ci te sta chiama e nostro Signore
Sciamu a casa de Simone
addhai isciu Cristu per fare la cena
Santu Lazzaru vesi qua fore
ci te sta chiama e nostro Signore
Bonasera a quista casa
a tutti quanti mon l' abitanti.
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

Μετάφραση:

Καλήν εσπέρα σ' όλους
σ' αυτό το σπιτικό
με τους Αγίους έρχεται
Σωτήρας και Χριστός
Για να γιατρέψει έρχεται
από καημούς και πάθη
Ανέστησε τον Λάζαρο
κι ο Άδης επικράθη
Έλα κοντά μας Λάζαρε
ο Κύριος σε καλεί
τριήμερος μας άφησες
μα γύρνα στην Ζωή
Στου Σίμωνα το σπιτικό
ο Κύριος θα βρεθεί
για να χαρούν οι μαθητές του δείπνου την Γιορτή.

[apri]

Με αφορμή μια θλιβερή επέτειο...

ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ

O  Τιτανικός αποτελούσε στην εποχή του κυριολεκτικά ένα θαύμα της ναυπηγικής, αποτελώντας ένα πρωτοποριακό τύπο πλοίου. Ενσωμάτωνε πολλές καινοτομίες για την εποχή του. Ανελκυστήρες για γρήγορη πρόσβαση στα διάφορα καταστρώματα, χαμάμ, γυμναστήριο, πισίνα, ταχυδρομείο και υπέρμετρη πολυτέλεια. Ιδιαίτερα το σέρβις και το φαγητό που πρόσφερε σε επιβάτες της Α' θέσης ήταν πολύ πλουσιότερο και από τα αντίστοιχα των σύγχρονων ξενοδοχείων 5 αστέρων. Για πολλούς εκείνη την εποχή χαρακτηριζόταν ως το αβύθιστο πλοίο, και τούτο διότι ουσιαστικά ήταν δύο πλοία το ένα εντός του άλλου όπου το ενδιάμεσο κενό αποτελούσαν τα πρωτοποριακά για τότε διπύθμενα καθώς και πλευρικοί χώροι δεξαμενών...

Στις 14 Απριλίου 1912 και 23:40 κατά τη διάρκεια του παρθενικού ταξιδιού του, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Bυθίστηκε δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα, στις 02:20, στις 15 Απριλίου προκαλώντας τον θάνατο σε 1523 από τους 2228 επιβάτες και μέλη του πληρώματος.

Σήμερα κανένας επιζών δεν βρίσκεται στην ζωή. Η τελευταία επιζήσασα από το ναυάγιο, Μιλβίνα Ντιν, απεβίωσε στις 31 Μαϊου του 2009 σε ηλικία 97 ετών.

Ο Τιτανικός αναχωρεί από το Μπέλφαστ για θαλάσσιες δοκιμές στις 2 Απριλίου 1912

Celine Dion
My Heart Will Go On

http://www.youtube.com/watch?v=saalGKY7ifU