0 μέλη και 7 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Στην αρχή τη θεώρησα κατηγορηματική, αλλά είναι αορίστου, οπότε θα έπρεπε να δηλώνει έμμεση αντίληψη, ενώ εδώ, αν είναι κατηγορηματική, ταιριάζει η άμεση.
Τι εννοείς ως άμεση; Την αισθητηριακή αντίληψη; Τέτοια είναι και εδώ. Το ρήμα εξάρτησης (τεθεώρηκα) αναφέρεται σε χρονική περίοδο που ξεκινά από το παρελθόν και φτάνει μέχρι το παρόν του ομιλητή. Όλες οι μετοχές αορίστου αναφέρονται σ' αυτό το χρονικό διάστημα που έχει προηγηθεί. Και εμένα, μου φαίνεται κατηγορηματική. Το "θεωρώ" είναι ρήμα αίσθησης-αντίληψης και ακολουθεί και παρόμοια σύνταξη με το "οίδα" όπως λες και εσύ.
Και αν το ρήμα συντάσσεται με κατηγορηματική μετοχή, δεν είναι περίεργο να μην αναφέρεται αυτή η σύνταξη ούτε στο LSJ (ενώ αναφέρεται η σύνταξη με απαρέμφατο);
Το τινὰς οἶδα νικήσαντας μεταφράζεται «γνωρίζω ότι κάποιοι νίκησαν», δηλαδή η μετοχή αορίστου με αόριστο.Στο πολλοὺς τεθεώρηκα ἁλόντας όμως, για να μεταφραστεί έτσι, ώστε να αποδίδεται η άμεση-αισθητηριακή αντίληψη, πρέπει να μεταφράσουμε τη μετοχή αορίστου με ενεστώτα, «έχω δει πολλούς να καταδικάζονται». Αυτό δεν είναι πρόβλημα; Είναι σωστό;
ηὔχετο δὲ πρὸς τοὺς θεοὺς τἀγαθὰ αὐτῷ διδόναι: ο Μπαχαράκης δίνει τον ευθύ λόγο εἴθε διδοῖέν μοι θεοὶ τἀγαθά. Συμφωνείτε με αυτό; Εγώ, αν δεν έβλεπα τον Μπαχαράκη, θα το έκανα διδοῖτέ μοι, ὦ θεοί, τἀγαθά.
πολλοὺς γὰρ ἤδη ἔγωγε τεθεώρηκα ἐν τῷ βουλευτηρίῳ τούτῳ εὖ πάνυ εἰπόντας καὶ μάρτυρας πορισαμένους ἁλόντας: τι είναι η μετοχή ἁλόντας; Στην αρχή τη θεώρησα κατηγορηματική, αλλά είναι αορίστου, οπότε θα έπρεπε να δηλώνει έμμεση αντίληψη, ενώ εδώ, αν είναι κατηγορηματική, ταιριάζει η άμεση. Επιπλέον, δεν βρήκα το θεωρῶ να συντάσσεται με κατηγορηματική μετοχή. Από την άλλη, με προβληματίζει ότι το κείμενο συνεχίζει ἤδη δέ τινας κακῶς πάνυ διαλεχθέντας καὶ πρᾶγμα ἀμάρτυρον ἔχοντας οἶδα νικήσαντας, με το νικήσαντας κατηγορηματική μετοχή, και θα περίμενα να υπάρχει αναλογία στη σύνταξη. Αν δεν είναι κατηγορηματική, είναι επιθετική;
Το γ' πρόσωπο σε ευχή στον ευθύ λόγο θα είχε νόημα, αν:α) ο ομιλητής ευχόταν απευθυνόμενος σε κάποιον άλλον άνθρωπο, άρα στην ουσία τον ενημέρωνε για την ευχή του προς τους θεούς. Δεν συμβαίνει εδώ, γιατί λέει πως απευθύνεται προς τους θεούς.β) στη συγκεκριμένη γλώσσα ο ευγενικός και τυπικός τρόπος για να απευθυνθείς σε ανώτερο γινόταν με το γ' πρόσωπο.Κάτι παρόμοιο γίνεται λ.χ στα σύγχρονα ισπανικά με το γ' πρόσωπο και την αντωνυμία usted (<vuestra merced=η χάρη σας). Όμως, σίγουρα δεν ίσχυε κάτι τέτοιο στα αρχαία ελληνικά.
Εκείνο που με προβληματίζει (και θέλω να το εκθέσω εν συντομία, γιατί είναι περασμένη η ώρα) είναι αν το ρ. εξάρτησης εκφράζει αισθητηριακή ή διανοητική αντίληψη (δεν είναι πάντοτε εύκολο να το διακρίνει κανείς), και δεν μου φαίνεται καθόλου απίθανη η δεύτερη εκδοχή, αφού άλλωστε η δυνατότητα αυτή αναφέρεται στο λεξικό: "έχω διαπιστώσει/αντιληφθεί ότι πολλοί ... καταδικάστηκαν". Νομίζω πως αυτό θέλει πιο πολύ να δηλώσει εδώ ο συγγραφέας παρά την δια της οράσεως αντίληψη ενός συμβάντος. Έτσι, η σύνταξη αυτή εναρμονίζεται και με την επόμενη (οἶδά τινας νικήσαντας).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η μετοχή είναι κατηγορηματική, κι ας μην αναφέρει αυτήν τη σύνταξη το LSJ. Εκείνο που με προβληματίζει (και θέλω να το εκθέσω εν συντομία, γιατί είναι περασμένη η ώρα) είναι αν το ρ. εξάρτησης εκφράζει αισθητηριακή ή διανοητική αντίληψη (δεν είναι πάντοτε εύκολο να το διακρίνει κανείς), και δεν μου φαίνεται καθόλου απίθανη η δεύτερη εκδοχή, αφού άλλωστε η δυνατότητα αυτή αναφέρεται στο λεξικό: "έχω διαπιστώσει/αντιληφθεί ότι πολλοί ... καταδικάστηκαν". Νομίζω πως αυτό θέλει πιο πολύ να δηλώσει εδώ ο συγγραφέας παρά την δια της οράσεως αντίληψη ενός συμβάντος. Έτσι, η σύνταξη αυτή εναρμονίζεται και με την επόμενη (οἶδά τινας νικήσαντας). Είναι βέβαιο ότι υπάρχουν κατηγορηματικές μετοχές αορίστου επί φυσικής-αισθητηριακής αντιλήψεως (οι οποίες, βέβαια, δεν αναλύονται με πρόταση, αλλά και είναι δύσκολο να μεταφραστούν), αλλά εκεί το πράγμα είναι φανερό: Ξενοφ. ΚΠ, Ι, 4, 8 ὡς δὲ εἶδεν (Κῦρος) ἔλαφον ἐκπηδήσασαν, ... ἐδίωκεν. Στο παράδειγμα όμως από τον Αισχίνη το πράγμα δεν είναι τόσο ξεκάθαρο. Πώς το βλέπετε, συνάδελφοι;
τῷ Νικίᾳ καὶ Δημοσθένει ἐδόκει... πυρὰ καύσαντας ὡς πλεῖστα ἀπάγειν τὴν στρατιάν, μηκέτι τὴν αὐτὴν ὁδὸν ᾗ διενοήθησαν, ἀλλὰ τοὐναντίον ἢ οἱ Συρακόσιοι ἐτήρουν, πρὸς τὴν θάλασσαν.το τὴν αὐτὴν ὁδόν πρέπει να επιρρηματική αιτιατική που δηλώνει κατεύθυνση σε τόπο, όπως το πέμψομεν νιν Ἑλλάδα (μόνο που δεν έχω ξαναδεί τέτοια αιτιατική στην αττική πεζογραφία).
Τι προσδιορίζει η αιτιατική; Αν δεν υπήρχε κόμμα μετά το στρατιὰν και αν υπήρχε κόμμα μετά το ἀλλά, θα προσδιόριζε το ἀπάγειν και θα συνδεόταν με το πρὸς τὴν θάλασσαν. Τώρα, η θέση των κομμάτων δείχνει σαν να είναι όλη η φράση μηκέτι... ἐτήρουν κατά κάποιο τρόπο παρενθετική. Και τέλος πάντων, έτσι όπως είναι τα κόμματα, τι προσδιορίζει το τὴν ὁδὸν και ποιοι ακριβώς όροι συνδέονται με το ἀλλά; Θα εννοήσουμε ρήματα ή ρηματικούς τύπους;
ᾗ διενοήθησαν: το ᾗ είναι τοπικό επίρρημα («μέσω της οποίας σκόπευαν») ή τροπικό («όπως σκόπευαν»); Η αγγλική μετάφραση είναι as they had intended, του Βενιζέλου «δια της αρχικώς σχεδιασθείσης οδού».
ἐπορεύοντο, ὅπως, ἐπειδὴ γένοιντο ἐπὶ τῷ ποταμῷ τῷ Κακυπάρει, παρὰ τὸν ποταμὸν ἴοιεν ἄνω διὰ μεσογείας: η κατά λέξη μετάφρασή μου για το υπογραμμισμένο χωρίο «για να προχωρήσουν προς τα πάνω παραπλεύρως του ποταμού δια μέσου της ενδοχώρας» πώς σας φαίνεται ;
Δηλαδή το τὴν ὁδὸν προσδιορίζει το ἀπάγειν και συνδέεται αντιθετικά (κατά σχήμα άρσης και θέσης: μὴ - ἀλλὰ) με το εμπρόθετο πρὸς τὴν θάλασσαν. Το τοὐναντίον ἢ οἱ Συρακόσιοι ἐτήρουν λειτουργεί ως προεξαγγελτική παράθεση στο εμπρόθετο.