0 μέλη και 7 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
(SMYTH 2555 a).
καὶ εἴ τι ἦν καὶ εἴ τι ἦν αὐτῷ ἀργύριον, ἀνήλωσεν ἐπιθυμῶν τιμᾶσθαι: κατά τη σύμπτυξη της υποθετικής σε μετοχή το αὐτὸ θα φύγει; Στο πρωτότυπο κείμενο βέβαια το αὐτὸ δεν υπάρχει, αλλά, επειδή υπάρχει σε άσκηση, θα ήθελα να ξέρω αν θα μπορούσε να βρίσκεται σε κείμενο μια φράση όπως καί τι ὄν αὐτῷ ἀργύριον ἀνήλωσεν αὐτὸ ἐπιθυμῶν τιμᾶσθαι ή αν αποκλείεται στο σημείο αυτό η χρήση της επαναληπτικής αντωνυμίας.
Ἐάν τις λίπῃ τὴν τάξιν δειλίας ἕνεκα, περί τούτου οἱ στρατιῶται δικάζουσι: η υποθετική πώς θα συμπτυχθεί σε μετοχή; Τι μετοχή θα τεθεί, απόλυτη με υποκείμενο τις ή συνημμένη στο τούτου του εμπροθέτου; Μου φαίνεται ότι κανονικά δεν συμπύσσεται αυτή η πρόταση. Αν όμως πρέπει να τη συμπτύξουμε, μάλλον πρέπει να γίνει τινὸς λιπόντος (δεν μπορεί να παραλειφθεί το τινός) αλλά δημιουργείται μια σύνταξη, την οποία δεν μπορώ να εξηγήσω*. Μήπως μπορείτε εσείς;
Το ίδιο πρόβλημα έχω και στην σύμπτυξη της υποθετικής στο ἢν δέ τις τούτων τι παραβαίνῃ͵ ζημίαν αὐτοῖς ἐπέθεσαν.
οὐκ ἀξιοῦντες τοῦ Ἀλκιβιάδου ὑέος τοσαύτην δειλίαν καταγνῶναι, ὡς ἐκεῖνον πολλῶν ἀγαθῶν ἀλλ’ οὐχὶ πολλῶν κακῶν αἴτιον γεγενημένον: Μήπως γιατί με τη συνημμένη μετοχή θα ήταν πιο δύσκολο να φανεί αν η μετοχή αναφέρεται στο τοῦ Ἀλκιβιάδου ή στο ὑέος;
Όμως, η μετοχή αναφερεται στον Αλκιβιάδη, που μπορεί να ήταν εξίσου ρεμάλι με τον γιο, αλλά ήταν πιο γοητευτική προσωπικότητα ώστε να του συγχωρούν αρκετά. Οπότε αναγκαστικά έβαλε αιτιατική απόλυτη.
Moυ άρεσε αυτό, apri! Ρεμάλια ήταν και οι δύο, αλλά ο πατέρας είχε χαρίσματα, ενώ ο γιος ήταν ψιλοκοπρίτης.
Μήπως πρόκειται για χφφ που προκρινε ο εκδότης? Αλήθεια είναι Οξφόρδη, Λειψία η ή γαλλική έκδοση? Ενδεχομένως, αλλα χφφ να παραδίδουν ως γεγενημενου. προφανώς ο εκδότης υιοθέτησε τη γραφή αυτή για τους δικούς του λόγους (που μπορεί να συμπίπτουν κάλλιστα με τις εικασίες σας)