0 μέλη και 3 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
Λέγοντας "αναφορικές προσδιοριστικές" δεν μιλούσα για τις αναφορικοϋποθετικές, αλλά για τις καθαρά αναφορικές. Ακολούθησα και εδώ τον Γρηγορόπουλο, ο οποίος διακρίνει τις αναφορικές σε : προσδιοριστικές, επιρρηματικές (δηλαδή αναφορικές υποθετικές, αιτιολογικές κ.λπ.) και παραβολικές. Διευκρινίζει βέβαια ότι και οι επιρρηματικές αναφέρονται σε όρο της προσδιοριζόμενης πρότασης και ότι κατ΄αυτήν την έννοια είναι και προσδιοριστικές. Στις προσδιοριστικές συμπεριλαμβάνει και αυτές που εισάγονται με επιρρήματα και έχουν θέση επιρρηματικού προσδιορισμού, γιατί δεν ισοδυναμούν με επιρρηματική πρόταση, ώστε να τις χαρακτηρίσει αναφορικές επιρρηματικές. Αναφέρει επίσης ότι σχετικά με την ταξινόμηση των αναφορικών προτάσεων δεν υπάρχει ομοφωνία. Δεν συμφωνείς με την διάκριση του Γρηγορόπουλου;
το ίδιο και οι παρενθετικές που εισάγονται με το ὡς/ὥσπερ και, βέβαια, δεν είναι παραβολικές, αφού δεν εκφράζουν τρόπο.
Tρόπο εκφράζουν. Απλώς δεν λειτουργούν παραβολικά σε σχέση με την κύρια πρόταση, όπως σε άλλες περιπτώσεις.
Δεν βλέπω να εκφράζουν τρόπο, apri. Θα αναφέρω ένα μόνο παράδειγμα, αφού δεν έχω άλλο χρόνο: Θουκυδ. Ζ, 2, 2 Σικανοὶ δὲ μετ' αὐτοὺς πρῶτοι φαίνονται ἐνοικισάμενοι, ὡς μὲν αὐτοί φασι, καὶ πρότεροι διὰ τὸ αὐτόχθονες εἶναι, ὡς δὲ ἡ ἀλήθεια εὑρίσκεται, Ἴβηρες ὄντες...Πώς εκφράζουν τρόπο οι παρενθετικές; Η πρώτη λ.χ. δεν μπορεί να σημαίνει "με τον τρόπο που ισχυρίζονται οι ίδιοι" αλλά "πράγμα το οποίο ισχυρίζονται οι ίδιοι". Στη θέση του ὡς θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει το ὅπερ. Έτσι κα σε προτάσεις του τύπου ὡς εἰκός, ὡς ἐγὼ ἀκούω/πυνθάνομαι κ.τ.ό. το εισαγωγικό ὡς δεν μπορεί να εκφράζει τρόπο, τουλάχιστον δεν μπορώ να το δω εγώ.
Sali γιατί έχω την εντύπωση πως όσες δηλώνουν πόσο, ποιόν και τρόπο είναι αναφορικές παραβολικές μόνο;Οι αναφορικές που δηλώνουν απλά τόπο δεν είναι παραβολικές.Τις έχω δει στον Ασωνίτη-Αναγνωστόπουλο,αν δεν κάνω λάθος, ή στην Μπίλλα. Νομίζω πως η Μπίλλα τις τοποθετεί χωριστά και μόνες τους σαν προτάσεις που δεν έχουν παραβολική σημασία.Δεν τις εντάσσει στις αναφορικές παραβολικές.Λες ότι εντάσσονται σε δύο κατηγορίες αλλά τί θα πούμε στα παιδιά;Εγώ τις τοποθετώ χωριστά ως αναφορικές που δηλώνουν τόπο.
Κατά τα άλλα, θα άφηνα έξω τις παραβολικές, οι οποίες αποτελούν ιδιαίτερη περίπτωση, και θα ταξινομούσα τις λοιπές αναφορικές προτάσεις σε δύο κατηγορίες, ως εξής: 1. προσδιοριστικές, αυτές δηλαδή που προσδιορίζουν ρητά εκπεφρασμένο όρο αναφοράς·2. αυτόνομες ή ελεύθερες, αυτές δηλαδή που παίρνουν τη θέση του παραλειπόμενου όρου αναφοράς.
Τις πρώτες (τις προσδιοριστικές) θα τις υποδιαιρούσα σε δύο είδη:(α) αυτές που περιέχουν τις απαραίτητες πληροφορίες για την αποσαφήνιση του όρου αναφοράς και, επομένως, λειτουργούν όπως ο επιθετικός προσδιορισμός και δεν μπορούν να παραλείπονται, ενώ, αν δεν υπάρχει λόγος, δεν χωρίζονται με κόμμα από τον όρο αναφοράς.(β) αυτές που περιέχουν δευτερεύουσας σημασίας πληροφορίες για τον όρο αναφοράς, ο οποίος είναι από μόνος του σαφώς προσδιορισμένος, και, επομένως, λειτουργούν όπως η παράθεση και μπορούν κάλλιστα να παραλείπονται, ενώ, κανονικά, χωρίζονται με κόμμα από τον όρο αναφοράς.
Πιστεύω ότι η διαφορά των δυο παρενθετικών είναι ότι οι παρενθετικές με το "όπερ" αντιμετωπίζουν την κύρια ως γεγονός, ενώ οι παρενθετικές με το "ως/ωσπερ" ως κατάσταση.
Αλλά και πάλι μπορούμε να εφαρμόζουμε και για την αρχαία ελληνική αυτά που αφορούν στην νέα;
Το κόμμα όμως δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει κριτήριο για τον αν μια αναφορική πρόταση είναι αναγκαίος όρος ή όχι, αφού δυστυχώς οι εκδότες των αρχαίων ελληνικών κειμένων χρησιμοποιούν το κόμμα σε αυτές τις προτάσεις αδιακρίτως (πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει στην νέα ελληνική).
Ναι, το δέχομαι. Αλλά αυτές οι ὡς-προτάσεις με τίποτε δεν εκφράζουν τρόπο με τη στενή έννοια του όρου. Π.χ. η πρώτη δεν εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο έγινε η ἐνοίκισις των Συρακουσών.
Mα δεν προσδιορίζει το "ενοικισάμενοι", για να εκφράζει τον τρόπο της ενοικίσεως. Αυτό σου λέω.Προσδιορίζει όλη την κύρια πρόταση, δείχνοντας την κατάσταση της πραγματικότητας που περιγράφει.
Αυτό που εξ αρχής θέλησα να τονίσω είναι η διαφορά ανάμεσα σ' αυτές τις παρενθετικές αναφορικές προτάσεις και τις γνήσιες παραβολικές τροπικές, οι οποίες εκφράζουν καθαρά τον τρόπο και προσδιορίζουν συγκεκριμένο ρηματικό τύπο, όχι το περιεχόμενο μιας πρότασης