0 μέλη και 7 επισκέπτες διαβάζουν αυτό το θέμα.
τῆς δὲ πεζῆς στρατιᾶς οὕτως ἄπειρον τὸ πλῆθος ἦγεν: το ἄπειρον είναι κατηγορούμενο ή κατηγορηματικός προσδιορισμός;
ἐξὸν γὰρ αὐτῷ χιλίαις ναυσὶ διαβιβάσαι κατὰ τὸ στενότατον τοῦ Ἑλλησπόντου τὴν πεζὴν στρατιὰν ἐκ τῆς Ἀσίας εἰς τὴνΕὐρώπην: το ναυσὶ εδώ μου φαίνεται ότι δεν είναι δοτική συνοδείας, ως συνήθως, αλλά δοτική του μέσου. Τι λέτε;
Ως υποκ. του ἔοικε ίσως να πρέπει να βάλεις, αντί για το τοῦτο, αυτό που εννοείται από την αντωνυμία.
Υπάρχει περίπτωση το ἄπειμι του εἶμι (στην οριστική) στην αττική πεζογραφία να είναι ενεστώτας (όπως αναφέρεται σε μια θεματογραφία); Κοίταξα στο Liddell-Scott και το δίνει μόνο ως μέλλοντα, αλλά στην επιτομή του λεξικού μεταφράζεται ως ενεστώτας.
ἐδόκει εἰδέναι ὅτι τοῦ βίου ἡ τελευτὴ παρείη: η γενική τοῦ βίου είναι υποκειμενική ή αντικειμενική; Το τελευτῶ είναι αμετάβατο αλλά και μεταβατικό (τελευτῶ τὸν βίον).
Αν γνωριζει καποιος ας μου λυσει την εξης απορια: στις πανελληνιες του 2014 ζητησαν τη γενικη πληθυντικου στο ιδιο γενος β' προσωπο του '' αυτάς '' (με δασεια...). Ποια ειναι η σωστη απαντηση?
Σε ποιο κείμενο η θεματογραφία το θεωρεί ενεστώτα; Μπορείς να δώσεις την παραπομπή;
Ίσως, δηλ. ποτέ να μη σταμάτησε το ρήμα (απλό ή σύνθετο) να χρησιμοποιείται και με παροντική αναφορά και έπαιζαν πάντα ρόλο τα συμφραζόμενα.
Υποκειμενική, κατά τη γνώμη μου, γιατί, όπως φαίνεαι από το νόημα της πρότασης, δεν υπάρχει δράστης/υποκείμενο της ρηματικής έννοιας του ουσιαστικού, ώστε να θεωρηθεί αντικειμενική.