Αρχαία Ελληνικά: Αδίδακτο κείμενο

[labr0s]

Ενα λεξιλογιο της ταξης των 1000 λεξεων θεωρειτε οτι ειναι καλο για προετοιμασια πανω στο αγνωστο κειμενο;

[PDE ads]

[Dwrina]

τῆς δὲ πεζῆς στρατιᾶς οὕτως ἄπειρον τὸ πλῆθος ἦγεν: το ἄπειρον είναι κατηγορούμενο ή κατηγορηματικός προσδιορισμός;

ἐξὸν γὰρ αὐτῷ χιλίαις ναυσὶ διαβιβάσαι κατὰ τὸ στενότατον τοῦ Ἑλλησπόντου τὴν πεζὴν στρατιὰν ἐκ τῆς Ἀσίας εἰς τὴνΕὐρώπην: το ναυσὶ εδώ μου φαίνεται ότι δεν είναι δοτική συνοδείας, ως συνήθως, αλλά δοτική του μέσου. Τι λέτε;

[Sali]

τῆς δὲ πεζῆς στρατιᾶς οὕτως ἄπειρον τὸ πλῆθος ἦγεν: το ἄπειρον είναι κατηγορούμενο ή κατηγορηματικός προσδιορισμός;

Κατηγορηματικό προσδιορισμό θα το έλεγα. Το ρ. ἄγω δεν βλέπω πώς μπορεί να λειτουργήσει ως συνδετικό.

ἐξὸν γὰρ αὐτῷ χιλίαις ναυσὶ διαβιβάσαι κατὰ τὸ στενότατον τοῦ Ἑλλησπόντου τὴν πεζὴν στρατιὰν ἐκ τῆς Ἀσίας εἰς τὴνΕὐρώπην: το ναυσὶ εδώ μου φαίνεται ότι δεν είναι δοτική συνοδείας, ως συνήθως, αλλά δοτική του μέσου. Τι λέτε;

Δοτική της συνοδείας είναι. Το προσδιοριζόμενο διαβιβάσαι δηλώνει στρατιωτική κίνηση (Smyth 1526). Βέβαια, αυτή η δοτική ανήκει στην ευρύτερη κατηγορία της δοτικής της κοινωνίας ή στην οργανική δοτική, αλλά αυτό δεν ακυρώνει την εδώ λειτουργία της ως δοτικής της συνοδείας.

[Dwrina]

ἴσως μὲν οὖν ᾧ εἰκάζω τρόπον τινὰ οὐκ ἔοικεν: συμφωνείτε με την ακόλουθη σύνταξη: υποκείμενο του ἔοικεν ένα εννοούμενο τοῦτο, αντικείμενό του η αναφορική πρόταση,  ᾧ: έμμεσο αντικείμενο στο εἰκάζω, με άμεσο εννοούμενο τοῦτο (κατά λέξη μετάφραση «ίσως λοιπόν αυτό κατά κάποιον τρόπο δεν μοιάζει με εκείνο με το οποίο το παρομοιάζω»;

[PDE ads]

[Sali]

Συμφωνώ και με τη σύνταξη και με τη μετάφραση. Ως υποκ. του ἔοικε ίσως να πρέπει να βάλεις, αντί για το τοῦτο, αυτό που εννοείται από την αντωνυμία.

[Dwrina]

 Ως υποκ. του ἔοικε ίσως να πρέπει να βάλεις, αντί για το τοῦτο, αυτό που εννοείται από την αντωνυμία.

Δηλαδή, να βάλω υποκείμενο εἰκών; Θα μπορούσε να εννοείται κάτι άλλο;

[Sali]

Αν κατάλαβα καλά το κείμενο (δεν είχα πολύ χρόνο να το δω καλύτερα), το υποκείμενο βγαίνει ασφαλώς από τα προηγούμενα και πρέπει να είναι το: τὸ ἐν τοῖς λόγοις σκοπεῖν τῶν ὄντων τὴν ἀλήθειαν ή: τὸ ἐν τοῖς λόγοις σκοπεῖν τὰ ὄντα.

[Dwrina]

Ευχαριστώ, Sali!

[Dwrina]

Υπάρχει  περίπτωση το ἄπειμι  του εἶμι  (στην οριστική) στην αττική πεζογραφία να είναι ενεστώτας (όπως αναφέρεται σε μια θεματογραφία); Κοίταξα στο Liddell-Scott και το δίνει μόνο ως μέλλοντα, αλλά στην επιτομή του λεξικού μεταφράζεται ως ενεστώτας.

ἐδόκει εἰδέναι ὅτι τοῦ βίου ἡ τελευτὴ παρείη: η γενική τοῦ βίου είναι υποκειμενική ή αντικειμενική; Το τελευτῶ είναι αμετάβατο αλλά και μεταβατικό (τελευτῶ τὸν βίον).

[chriskas]

Αν γνωριζει καποιος ας μου λυσει την εξης απορια: στις πανελληνιες του 2014 ζητησαν τη γενικη πληθυντικου στο ιδιο γενος β' προσωπο του '' αυτάς ''  (με δασεια...). Ποια ειναι η σωστη απαντηση?

[Sali]

Υπάρχει  περίπτωση το ἄπειμι  του εἶμι  (στην οριστική) στην αττική πεζογραφία να είναι ενεστώτας (όπως αναφέρεται σε μια θεματογραφία); Κοίταξα στο Liddell-Scott και το δίνει μόνο ως μέλλοντα, αλλά στην επιτομή του λεξικού μεταφράζεται ως ενεστώτας.

Το εἶμι η Γραμματική το δίνει ως μέλλοντα. Υποθέτω ότι και με το πάρειμι το ίδιο θα συμβαίνει. Σε ποιο κείμενο η θεματογραφία το θεωρεί ενεστώτα; Μπορείς να δώσεις την παραπομπή;

ἐδόκει εἰδέναι ὅτι τοῦ βίου ἡ τελευτὴ παρείη: η γενική τοῦ βίου είναι υποκειμενική ή αντικειμενική; Το τελευτῶ είναι αμετάβατο αλλά και μεταβατικό (τελευτῶ τὸν βίον).

Υποκειμενική, κατά τη γνώμη μου, γιατί, όπως φαίνεαι από το νόημα της πρότασης, δεν υπάρχει δράστης/υποκείμενο της ρηματικής έννοιας του ουσιαστικού, ώστε να θεωρηθεί αντικειμενική.

[Sali]

Αν γνωριζει καποιος ας μου λυσει την εξης απορια: στις πανελληνιες του 2014 ζητησαν τη γενικη πληθυντικου στο ιδιο γενος β' προσωπο του '' αυτάς ''  (με δασεια...). Ποια ειναι η σωστη απαντηση?

Η απάντηση είναι: ὑμῶν αὐτῶν.

[apri]

Υπάρχει  περίπτωση το ἄπειμι  του εἶμι  (στην οριστική) στην αττική πεζογραφία να είναι ενεστώτας (όπως αναφέρεται σε μια θεματογραφία); Κοίταξα στο Liddell-Scott και το δίνει μόνο ως μέλλοντα, αλλά στην επιτομή του λεξικού μεταφράζεται ως ενεστώτας.

To Liddell-Scott γράφει ότι το εἶμι στον Όμηρο και γενικά στην ποίηση χρησιμοποιούνταν ως ενεστώτας (εξ ου και υπήρχε ξεχωριστός μελλοντικός τύπος "είσομαι"), στους Ίωνες και Αττικούς πεζογράφους ως μέλλοντας και πολύ μεταγενέστερα (π.χ Παυσανία, Πλούταρχο) τον ξαναβρίσκουμε ως ενεστώτα.
Επίσης, αναφέρει ότι παροντική σημασία είχε και σε κάποιους σύνθετους τύπους (με συν-, επ-, προς-).

Η γνώμη μου είναι ότι το ρήμα ήταν μεν ενεστώτα, όπως δείχνει και η μορφολογία του, αλλά λόγω σημασίας μπορούσε να αποκτήσει και μελλοντική χροιά. Γιατί το λέω αυτό;

Παγκοσμίως, ο μέλλοντας, όταν δεν εκφέρεται μονολεκτικά, αποδίδεται με εκφράσεις είτε βουλητικές (π.χ You will go/Θα πας <θα=θέλω ίνα) είτε με εκφράσεις κίνησης (π.χ αγγλ. I'm going to leave/γαλλ. Je vais partir/ισπ. Voy a ir ).
Στα αρχαία ελληνικά το ίδιο πράγμα το βρίσκουμε στη σύνταξη του εἶμι με απαρέμφατο ή μελλοντική μετοχή. Ίσως και σε άλλα συμφραζόμενα να αποκτούσε μελλοντική σημασία μαζί με το συμπλήρωμά του και κάπως έτσι να επικράτησε η χρήση του με περισσότερο μελλοντική αναφορά. Αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είχε χάσει εντελώς την παροντική χρήση του. Γι' αυτό και ίσως βρίσκουμε τέτοια παραδείγματα σε μεταγενέστερους συγγραφείς. Ίσως, δηλ. ποτέ να μη σταμάτησε το ρήμα (απλό ή σύνθετο) να χρησιμοποιείται και με παροντική αναφορά και έπαιζαν πάντα ρόλο τα συμφραζόμενα.

[Dwrina]

Σε ποιο κείμενο η θεματογραφία το θεωρεί ενεστώτα; Μπορείς να δώσεις την παραπομπή;

ἔδοξεν αὐτῷ προσελθὼν κρείττων τις ἢ κατὰ ἄνθρωπον εἰπεῖν• Συσκευάζου, ὦ Κῦρε• ἤδη γὰρ
εἰς θεοὺς ἄπει. τοῦτο δὲ ἰδὼν τὸ ὄναρ ἐξηγέρθη καὶ σχεδὸν ἐδόκει εἰδέναι ὅτι τοῦ βίου ἡ τελευτὴ παρείη.

Η θεματογραφία που το δίνει ως ενεστώτα είναι του φροντιστηρίου (και δεν έχει ούτε μετάφραση ούτε σύνταξη). Από δύο ελληνικές μεταφράσεις που βρήκα η μια το μεταφράζει ως μέλλοντα η άλλη ως ενεστώτα. Βασίστηκα στην αγγλική (for thou shalt soon depart to the gods) και διόρθωσα την θεματογραφία.

 Ίσως, δηλ. ποτέ να μη σταμάτησε το ρήμα (απλό ή σύνθετο) να χρησιμοποιείται και με παροντική αναφορά και έπαιζαν πάντα ρόλο τα συμφραζόμενα.

Ακόμη και έτσι να είναι, είναι σωστό να χαρακτηρίζουμε το ἄπειμι σε πεζό κείμενο της κλασικής περιόδου οριστική ενεστώτα;

Υποκειμενική, κατά τη γνώμη μου, γιατί, όπως φαίνεαι από το νόημα της πρότασης, δεν υπάρχει δράστης/υποκείμενο της ρηματικής έννοιας του ουσιαστικού, ώστε να θεωρηθεί αντικειμενική.

Είσαι σίγουρος; Δεν μπορεί ο δράστης της ρηματικής έννοιας να είναι ο Κῦρος και να είναι αντικειμενική, αφού υπάρχει η έκφραση τελευτῶ τὸν βίον;