Νέος Υπουργός Παιδείας

[Green]

Και γω εδω πανω στο κατσικοχωρι με το Γιαννακη προσπαθουσα να βρω προτζέκτορα απο το δημαρχείο για του δείξω τη συμμεταβολη με το Geogebra Και αν καμια φορα το καταφερνα και ο Γιαννακης δεν ειχε παει στα γιδια την προηγουμενη με ρωτουσε αν σημερα θα δουμε κανα βιντεο στο δημαρχειο να περασει καλυτερα ρην ώρα του Αυτα γινοταν φιλοι μου και γινονται

Δεν μπορεί όμως ο Γιαννάκης και τα κατσίκια του να είναι και το μέτρο της διαμόρφωσης καινοτόμων μαθησιακών διαδικασιών που αύριο θα είναι οι κοινά εφαρμόσιμες εκπαιδευτικές πολιτικές. Δεν μπορούμε να απαιτούμε η προσαρμογή να γίνεται από τον πιο πάνω προς τον πιο κάτω και όχι το αντίθετο, γιατί αυτό οδηγεί μοιραία σε οπισθοδρόμηση όλων.

[PDE ads]

[teri]

     Επειδή και εγώ έχω δουλέψει σε πειραματικό πρέπει να πω ότι δεν ενθουσιαστηκα κιολας με τη δουλειά που γινόταν εκεί.  Οι συνάδελφοί αν και "Αφροκρεμα" δεν μπορώ να πω ότι διέπρεψαν. Πολλοί από αυτούς δεν ακολουθούσαν το πιλοτικό πρόγραμμα στην πραγματικότητα απλά δήλωναν πως το έκαναν.  Ας μην ξεχνάμε και τα υπερβολικά μειωμένα ωράρια που ίσχυαν πριν λιγα χρόνια.  Σε γενικές γραμμές έχω δουλέψει σε απλά σχολεια με πολύ καλύτερο επιπεδο μαθητών και καθηγητων και με καλύτερα εκπαιδευτικά αποτελεσματα.

[muk]

Απλα δεν θα υπαρχουν εξετασεις παντως, στα πειραματικα.

http://www.stokokkino.gr/article/1000000000004388/T-Kourakis-Gia-ena-sxoleio-eleutherias-kai-gnosis

[Green]

Απλα δεν θα υπαρχουν εξετασεις παντως, στα πειραματικα.

http://www.stokokkino.gr/article/1000000000004388/T-Kourakis-Gia-ena-sxoleio-eleutherias-kai-gnosis

"Aπλά" η τυχαιότητα και ο τζόγος δεν μπορεί να υποκαθιστά την προσπάθεια και τον μόχθο.

[PDE ads]

[apri]

Δεν ξέρω τι έχουν κατά νου να κάνουν τελικά.
Πάντως, προσωπικά κλίνω πλέον προς την άποψη ότι τα διάφορα είδη σχολείων (πειραματικά ή απλά)  είναι καλύτερο να αποτυπώνουν την πραγματική εικόνα της κοινωνίας και όχι μια ιδεατή, είτε είναι ιδιωτικά είτε δημόσια.

Τα πρότυπα σχολεία δίνουν σίγουρα την ευκαιρία στους καλούς μαθητές να προοδεύσουν περισσότερο σε επίπεδο γνώσεων,
όμως πιστεύω ότι τους στερoύν σε μια κρίσιμη ηλικία την ευκαιρία να μάθουν να συνυπάρχουν και να συνεργάζονται με άτομα που έχουν λιγότερες πνευματικές δυνατότητες, κατάσταση με την οποία θα βρεθούν αντιμέτωποι εκτός σχολείου.
Πιστεύω ότι είναι πιο ωφέλιμο για την κοινωνία να ενισχύονται περισσότερο οι αδύναμοι μαθητές, ώστε η διαφορά τους με τους υπολοίπους να μην είναι χαοτική και επομένως, εμπόδιο στην πορεία της διδασκαλίας όλων.

Ούτως ή άλλως, για εμένα η κύρια προσφορά του σχολείου δεν είναι να παράσχει γνώσεις, δεδομένου ότι η γνώση είναι πλέον εύκολα προσβάσιμη  με ποικίλους τρόπους, αλλά και τόσο ευρεία που αντικειμενικά δεν μπορεί να κατακτηθεί στα στενά χρονικά όρια της σχολικής ζωής.
Αν αξίζει για κάτι διαχρονικά το σχολείο, είναι γιατί σε μικρή ηλικία σε μαθαίνει πώς να αναζητάς τη γνώση και πώς να φέρεσαι εντός μιας μικρογραφίας της κοινωνίας, με την οποία δεν σε συνδέουν συναισθηματικοί δεσμοί όπως στην οικογένειά σου.
Αν η εκμάθηση αυτών των δυο στοιχείων δεν γίνει σε ρεαλιστικές συνθήκες, αλλά σε ιδεατές, τότε δεν έχει και νόημα.

Άρα, ποιος ο λόγος να καλλιεργηθεί με τέτοια πρεμούρα η ευφυία κάποιων μαθητών, ρισκάροντας την εξέλιξη της συναισθηματικής τους νοημοσύνης;

[animanim]

Ούτως ή άλλως, για εμένα η κύρια προσφορά του σχολείου δεν είναι να παράσχει γνώσεις, δεδομένου ότι η γνώση είναι πλέον εύκολα προσβάσιμη  με ποικίλους τρόπους, αλλά και τόσο ευρεία που αντικειμενικά δεν μπορεί να κατακτηθεί στα στενά χρονικά όρια της σχολικής ζωής.

Όχι, δεν είναι η ξερή προσφορά γνώσεων αλλά ποιος είπε ότι αυτό είναι που συμβαίνει στα πειραματικά; Τα περί "δια βίου αυτομόρφωσης" παραπέμπουν στο έκτρωμα της παιδείας α λα Διαμαντοπούλου και καμία αριστερή περιβολή δεν θα τα κάνει εύοσμα ή εύηχα...

Αν αξίζει για κάτι διαχρονικά το σχολείο, είναι γιατί σε μικρή ηλικία σε μαθαίνει πώς να αναζητάς τη γνώση και πώς να φέρεσαι εντός μιας μικρογραφίας της κοινωνίας, με την οποία δεν σε συνδέουν συναισθηματικοί δεσμοί όπως στην οικογένειά σου.
Αν η εκμάθηση αυτών των δυο στοιχείων δεν γίνει σε ρεαλιστικές συνθήκες, αλλά σε ιδεατές, τότε δεν έχει και νόημα.

Η συναισθηματική νοημοσύνη.... Αυτά διδάσκονται στα παιδιά σε μικρότερες ηλικίες... αν δεν τα μάθουν στο δημοτικό σιγά μην τα μάθουν στο λύκειο. Υπάρχουν αναπτυξιακές πύλες στα παιδιά, ρώτα δασκάλους, ψάξτο λίγο...


Η δυνατότητα που πρόσφεραν τα πειραματικά στους πολύ καλούς μαθητές να περάσουν σε σχολή της αρεσκείας τους (ιατρικές-πολυτεχνεία) θα ήταν σημαντικό να διατηρηθεί στα χρόνια της κρίσης, για λόγους ισονομίας... διαφορετικά μόνο οι των ιδιωτικών σχολείων θα μπορούν να χτυπήσουν καλά Πανεπιστήμια... και ξέρουμε ότι στα ιδιωτικά χωρίζονται σε τμήματα αυστηρά με βάση το επίπεδο στις τελευταίες τάξεις του λυκείου (χωρίς επιπτώσεις στη συναισθηματική τους νοημοσύνη)

[stave]

Η δυνατότητα που πρόσφεραν τα πειραματικά στους πολύ καλούς μαθητές να περάσουν σε σχολή της αρεσκείας τους (ιατρικές-πολυτεχνεία) θα ήταν σημαντικό να διατηρηθεί στα χρόνια της κρίσης, για λόγους ισονομίας... διαφορετικά μόνο οι των ιδιωτικών σχολείων θα μπορούν να χτυπήσουν καλά Πανεπιστήμια...

Νομίζω ότι τα παιδιά των ιδιωτικών χτυπούν καλά Πανεπιστήμια μόνο που είναι του εξωτερικού κυρίως. Επίσης ευτυχώς τα απλά δημόσια σχολεία έχουν πολύ μεγάλες επιτυχίες και μάλλον περισσότερες από αυτές των ιδιωτικών.

[MARKOS]

 Στην συγκριση θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και το εξης καθοριστικό για την επιτυχία του μαθητή σε "καλές" σχολές. Η διακριση δημοσιου- ιδιωτικου από μόνη της δεν είναι ουτε επαρκης, ουτε αναγκαία. Οι υποψήφιοι κάνουν ΚΑΙ ιδιαίτερα ή ΚΑΙ φροντιστήρια. Και ο μαθητής που θέλει και μπορεί να προχωρήσει θα το κάνει ειτε παρακολουθεί δημόσιο ειτε ιδιωτικο σχολειο.
Το δημόσιο σχολειο χρειάζεται αναβαθμιση σε άλλα πραγματα κυριως, γιατι θελω να πιστευω πως έχει καλό εμψυχο δυναμικό.

[apri]

Όχι, δεν είναι η ξερή προσφορά γνώσεων αλλά ποιος είπε ότι αυτό είναι που συμβαίνει στα πειραματικά; Τα περί "δια βίου αυτομόρφωσης" παραπέμπουν στο έκτρωμα της παιδείας α λα Διαμαντοπούλου και καμία αριστερή περιβολή δεν θα τα κάνει εύοσμα ή εύηχα...

Λέω ότι στις μικρές ηλικίες το σχολείο προσφέρει αγωγή και γνώσεις. Και είτε ένα σχολείο είναι πειραματικό είτε είναι απλό, πρέπει να τα προσφέρει αυτά σε πραγματικές συνθήκες και όχι σε ιδεατές, γιατί αλλιώς προετοιμάζει τους μαθητές για μια ανύπαρκτη μορφή κοινωνίας.

Εγώ πίστευα στη δια βίου μάθηση πολύ πριν τη Διαμαντοπούλου. Τι να κάνουμε; 
Και κανείς δεν θα με πείσει ποτέ ότι στο σχολείο ή ακόμα και στο πανεπιστήμιο εξαντλείται η μάθηση. Αυτό είναι μια ψευδαίσθηση και σε αποσπά από το κύριο έργο της εκπαίδευσης ως προς τη γνώση (ειδικά από τη δευτεροβάθμια και μετά), που είναι να σε μάθει πώς να την αναζητάς, πώς να τη συσχετίζεις και πώς να την κρίνεις.

Η συναισθηματική νοημοσύνη.... Αυτά διδάσκονται στα παιδιά σε μικρότερες ηλικίες... αν δεν τα μάθουν στο δημοτικό σιγά μην τα μάθουν στο λύκειο.

Δεν μπορείς ως εκπαιδευτικός να πιστεύεις στην ιδέα της "χαμένης υπόθεσης". Ούτε να θεωρείς ότι ό,τι ήταν να μάθει κάποιος σε επίπεδο αγωγής, εξαντλείται στο δημοτικό και δεν έχει νόημα να συνεχιστεί. Άλλωστε, στην εφηβεία είναι που οι μαθητές ασχολούνται κατά κύριο λόγο με την ταυτότητά τους και την ένταξή τους σε ομάδες.

Η δυνατότητα που πρόσφεραν τα πειραματικά στους πολύ καλούς μαθητές να περάσουν σε σχολή της αρεσκείας τους (ιατρικές-πολυτεχνεία) θα ήταν σημαντικό να διατηρηθεί στα χρόνια της κρίσης, για λόγους ισονομίας... διαφορετικά μόνο οι των ιδιωτικών σχολείων θα μπορούν να χτυπήσουν καλά Πανεπιστήμια...

Τα ανίψια μου πήγαιναν σε ιδιωτικό, αλλά για να περάσουν στο Πολυτεχνείο και στην Ιατρική,  έκαναν φροντιστήρια, παρόλο που ήταν άριστοι μαθητές. Δεν βλέπω τελικά τι παραπάνω εφόδια είχαν από εμένα, που είχα πάει σε δημόσιο.

[greedo]

Τα ανίψια μου πήγαιναν σε ιδιωτικό, αλλά για να περάσουν στο Πολυτεχνείο και στην Ιατρική,  έκαναν φροντιστήρια, παρόλο που ήταν άριστοι μαθητές. Δεν βλέπω τελικά τι παραπάνω εφόδια είχαν από εμένα, που είχα πάει σε δημόσιο.

Εδώ υπάρχει και κάποια "πίεση" των γονέων, ακόμη και στους άριστους μαθητές, που τους στέλνουν και φροντιστήριο, ώστε να σιγουρέψουν την περιζήτητη σχολή (Πολυτεχνεία , Ιατρικές αλλά θα έλεγα και Νομικές). Ενδεχομένως οι μαθητές αυτοί να περνούσαν και χωρίς φροντιστήρια, αλλά με αυτό τον τρόπο μειώνεται το άγχος των γονέων.

[stave]

Συμφωνώ με  MARKO, apri και greedo. Γνωστοί μου στέλνουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά και εκτός από τα δίδακτρα πληρώνουν υπέρογκα ποσά σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα. Αν εξαιρέσουμε την καλύτερη υλικοτεχνική υποδομή και το αυστηρά ελεγχόμενο περιβάλλον, πού είναι τελικά η ανωτερότητα των ιδιωτικών; Όσο για την κατάληψη καλύτερων θέσεων στην αγορά εργασίας αυτό νομίζω πως έχει να κάνει με τις γνωριμίες των γονιών και του κύκλου τους και όχι με την αξιοσύνη των παιδιών τους αποκλειστικά.

[MARKOS]

Δεν είναι απόλυτο greedo. Ενας άριστος μαθητης με στόχο την "καλή" σχολή, θα κάνει ιδιαιτερο/φροντιστήριο και με δικη του επιθυμία για να ελαττώσει ο ιδιος το αγχος του. Δεν τα σπρώχνουν πάντα οι γονείς. Το βλέπουμε και το ζούμε: αρχιζουν ένα χρόνο νωρίτερα (β λυκειου) την προετοιμασία τους.Καλώς.
Προσωπικά πιστευω πως ΔΕΝ είναι θεμα ιδιωτικου ή δημοσιου σχολειου η "καλη " επιτυχια (καλοι καθηγητές υπαρχουν και στα δύο- όπως πιθανότατα και καθηγητές όχι τόσο "καλοί"). Επισης ΔΕΝ είναι μονο θέμα ιδιαίτερου ή φροντιστηρίου. Κυριότατα, κατά τη γνωμη μου, είναι θεμα και μαθητή

Τελος, θα πω και τουτο: η ευθυνη βαραίνει και τους ιδιους τους εκπαιδευτικούς που συντηρουν μια κατασταση και μια θεωρία τυπου πως αν δεν κανεις ιδιαιτερο τίποτα δεν γινεται. Κανω λάθος σε αυτό? (ανοιγω πληγη το ξερω, αλλά ετσι είναι στις δικες μου προσλαμβάνουσες)

[animanim]

Εγώ πίστευα στη δια βίου μάθηση πολύ πριν τη Διαμαντοπούλου. Τι να κάνουμε; 
Και κανείς δεν θα με πείσει ποτέ ότι στο σχολείο ή ακόμα και στο πανεπιστήμιο εξαντλείται η μάθηση. Αυτό είναι μια ψευδαίσθηση και σε αποσπά από το κύριο έργο της εκπαίδευσης ως προς τη γνώση (ειδικά από τη δευτεροβάθμια και μετά), που είναι να σε μάθει πώς να την αναζητάς, πώς να τη συσχετίζεις και πώς να την κρίνεις.

Δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να μην αναγνωρίζει την αξία της Δ.Β.Μ. Δεν είμαστε ξερόλες, μαθαίνουμε πάντα σε όλες τις συνθήκες. Όμως, αυτά που θα ενσωματώσουμε στο DNA μας μαθαίνοντας σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον μέσα από τη συνεργασία σε ομάδες (σημαντικός ο ρόλος των πραγματικών φίλων, αυτών που δεν ανέχονται απλά ο ένας τον άλλο αλλά μπορούν να θαυματουργούν μαζί) αυτά είναι που θα καθορίσουν τις επιλογές και τελικά την πορεία μας στη ζωή. Γι' αυτό είναι σημαντικό το σχολείο, γι αυτό είναι αναντικατάστατο.
Το πρόβλημα με τη Δ.Β.Μ. α λα Διαμαντοπούλου είναι ότι χρησιμοποιείται ως άλλοθι για να άρει την υποχρέωση του κράτους για δημόσια ποιοτική παιδεία από τις πλάτες του παραπέμποντας στις... καλένδες!

Δεν μπορείς ως εκπαιδευτικός να πιστεύεις στην ιδέα της "χαμένης υπόθεσης". Ούτε να θεωρείς ότι ό,τι ήταν να μάθει κάποιος σε επίπεδο αγωγής, εξαντλείται στο δημοτικό και δεν έχει νόημα να συνεχιστεί. Άλλωστε, στην εφηβεία είναι που οι μαθητές ασχολούνται κατά κύριο λόγο με την ταυτότητά τους και την ένταξή τους σε ομάδες.

Δεν ξέρω ποια είναι η ιδέα της χαμένης υπόθεσης! Ξέρω ότι υπάρχουν μυαλά ξουράφι και μυαλά που δεν παίρνουν μπροστά με τίποτα. Και η ψυχανάλυση στο λύκειο είναι ... δύσκολη υπόθεση. Ως εκπαιδευτικός πιστεύω ότι γονείς που παράτησαν τα παιδιά τους έρμαια στο bulling στο σχολείο σε μικρές ηλικίες δεν έχουν να περιμένουν πολλά. Είναι δουλειά των ειδικών από εκεί και μετά και όχι όλου του σχολείου.

Τα ανίψια μου πήγαιναν σε ιδιωτικό, αλλά για να περάσουν στο Πολυτεχνείο και στην Ιατρική,  έκαναν φροντιστήρια, παρόλο που ήταν άριστοι μαθητές. Δεν βλέπω τελικά τι παραπάνω εφόδια είχαν από εμένα, που είχα πάει σε δημόσιο.

Αυτό θα το καταλάβεις από τη συνέχεια της πορείας τους σε 10, 15 χρόνια. Μπορεί να πήραν παραπάνω εφόδια, μπορεί και όχι. Εξαρτάται από το σχολείο και από τα παιδιά (και από το τι ήθελαν οι γονείς θα έλεγα). Αν ήθελαν και μόνο ένα ελεγχόμενο περιβάλλον (χωρίς bulling) πιθανώς τίποτα. Το να είναι ένας άνθρωπος συγκροτημένη προσωπικότητα, να μην παραπαίει ίσως είναι σημαντικότερο για την πορεία της ζωής του από το σε ποιο Πανεπιστήμιο κατάφερε να εισαχθεί.

[Green]

1. Η επιτυχία στις εξετάσεις εισαγωγής στα πειραματικά δεν είναι «απλά μία διαδικασία», όπως είπε ο υπουργός. Προϋποθέτει διάβασμα, προετοιμασία, επιμονή, πειθαρχία, σαφή στοχοθέτηση, πρόγραμμα. Αν πιστεύουμε το αντίθετο, τότε και η διαδικασία των πανελληνίων εξετάσεων που πάλι αξιολογεί και κρίνει τους πιο καλούς από τους λιγότερους καλούς είναι απλά «μία διαδικασία» που δεν νομιμοποιείται να κρίνει καμία αξία. Ομοίως και οι γραπτές εξετάσεις του ΑΣΕΠ κλπ κλπ.

2. Γίνεται σε μικρή ηλικία για τα παιδιά αυτή η αξιολόγηση για την εισαγωγή στα πειραματικά, όταν σε τρία χρόνια οι ίδιοι μαθητές θα κληθούν να αξιολογηθούν μέσω των πανελληνίων για το τι θα κάνουν στην υπόλοιπη ζωή τους; Είναι θεμιτό να μην προετοιμάζουμε τα παιδιά για την ενήλικη ζωή τους που η αξιολόγηση τους επαγγελματικά θα είναι σκληρή και καθημερινή; Εκτός αν λογαριάζουμε να μπουν όλα στο ελληνικό δημόσιο…

3. H όλη ιστορία της αντικατάστασης των εξετάσεων εισαγωγής στα πειραματικά με κλήρωση, που είναι μία πολιτική επιλογή μίας συγκεκριμένης πολιτικής ηγεσίας, είναι αστεία και καταστροφική. Δεν μπορεί η τυχαιότητα και ο «τζόγος» να υποκαθιστούν την προσπάθεια και τον μόχθο. Είναι καταστροφικό μήνυμα προς την κοινωνία αυτό. Γιατί να μην γίνει τότε και στη διαδικασία διορισμού των εκπαιδευτικών; Με κλήρωση και εκεί!

4. Τη συνεργατικότητα και την ομαδικότητα δεν την μαθαίνει το παιδί στο Λύκειο. Είναι πολύ αργά τότε, όπως έχουμε δει όσοι έχουμε αναλάβει το μάθημα των  project στο Λύκειο.