Σύνολο ψηφοφόρων: 77
0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Μπήκαμε με 18 - 20 στις σχολές μας και κοπιασαμε για το πτυχίο και δώσαμε ξανά και ξανά Ασεπ καταναλωνοντας όσες δυνάμεις οικονομικές και ψυχικες υπήρχαν.
......................................................................Είναι καθαρά πολιτική απόφαση πότε θα σταματήσει η κατηφόρα.Το πρόβλημα της παραγωγής.Είναι δύσκολο να παίρνεις αποφάσεις αν δεν έχεις δικό σου νόμισμα.Δεν μπορείς να ελέγχεις την παραγωγή σου σωστά όταν πρέπει να υπακούσεις σε ποσοστώσεις.Και είμαι απόλυτος σε αυτό.Πρόστιμο 5 δις δραχμές στους κτηνοτρόφους λόγω... υπερπαραγωγής Να τι παράγει η Ελλάδα που μας φλόμωσαν στο ψέμα ότι δε παράγουμε τίποτα Eίμαιστε μια πλούσια χώρα αλλά προτεκτοράτο από δημιουργίας κράτους που αλλάζει χέρια.Δεν μπορείς να επενδύσεις σε μια κατεστραμμένη οικονομία που ελέγχεται πλήρως από τους δανειστές σου.Οι τράπεζες ανήκουν κατά πλήρη πλειοψηφία-με την τελευταία ανακεφαλαιοποίηση- σε funds του εξωτερικούΒασίλης Βιλιάρδος : Το 2016 θα πληρώσουμε (και πως;) τα λάθη του 2015
Αγαθή αυτό ακριβώς εννοώ με ό,τι γράφω παραπάνω.Το ότι κόπιασες να μπεις σε μία σχολή και μάλιστα υψηλόβαθμη (μπράβο σου), δεν σου δίνει από μόνο του ως γεγονός κανένα προβάδισμα ή δικαιωμα έναντι κάποιου άλλου, συναδέλφου ή μη.Θα πρέπει, εφόσον βλέπεις ότι δεν θα διοριστείς να φροντίσεις να αποκτήσεις πραγματικά προσόντα πλέον που να έχουν αντίκρυσμα στην αγορά.Προσόντα για τα οποία θα είναι διατεθιμένος κάποιος να πληρώσει. Το πτυχίο και ο βαθμός δεν αποτελούν προσόν εκτός δημοσίου, όπου η πραγματικότητα αναλαμβάνει να βάλει τα πράγματα σε μία τάξη.Στην πραγματικότητα, από αυτό που γράφεις δεν φαίνεται να έχεις κάνει τίποτα που να αξίζει κάποια οικονομική ανταμοιβή.
Συμφωνώ απόλυτα με όσα γράφεις και με τη λέξη "εφιάλτης" στον τίτλο σου. Τελευταία κυριολεκτικά ζω έναν εφιάλτη και μάλιστα εχθές σκεφτόμουν πως, όταν άφησα το δικό μου όνειρο (δούλευα ως φωτογράφος από τα 18 και οι δικοί μου με πίεζαν ότι δεν ήταν επάγγελμα αυτό κι έτσι σπούδασα στα 26...) κι αφιερώθηκα τελικά σε όνειρο άλλων, είχα κάποια δεδομένα. Επέλεξα ένα αντικείμενο που μου άρεσε και ήξερα πως υπήρχε επετηρίδα, άρα πήγαινα για τη σιγουριά. Και τότε καταργήθηκε η επετηρίδα, ήρθε ένας διαγωνισμός που στους περισσότερους, όπως και σ'εμένα, χάριζε κυρίως το χαρακτηρισμό "επιτυχών" ασχέτως αν απέχεις από τον τελευταίο διοριστέο μισή μονάδα και εσύ βολόδερνες για χρόνια ως ωρομίσθιος κάνοντας και 2η δουλειά και παράλληλα προετοιμαζόμενος για το ρημαδοδιαγωνισμό κι έκανες και μάστερ και πήγαινες και σε σεμινάρια πολύμηνα παρακαλώ γιατί ήθελες να βελτιώνεσαι και να αποκτάς νέες γνώσεις και έφτασες στο 2015 και στα 40+ σου να πρέπει ακόμα να κάνεις αιτήσεις εις διπλούν κιόλας (πχ ιεκ και ηλεκτρονική και διά ζώσης) για μερικές ωρίτσες και γενικά να μην έχεις λεφτά να περάσεις... και είπα τι εξευτελισμός! Σ'αυτά τα χρόνια φυσικά δούλεψα περίπου 4 χρόνια και σε φροντιστήριο όπου επίσης οι συνθήκες είναι εξευτελιστικές και πραγματικά φρικάρω τώρα που τα σκέφτομαι όλα μαζί. Λέω άφησα το άλλο όνειρό μου, αφοσιώθηκα σε κάτι που του έδωσα όλη μου την ψυχή και το χρόνο... φέρνω ένα παράδειγμα. Το 2008 είχα 2 δουλειές (η μία στα 80 χλμ από το σπίτι μου και τη 2η την έκανα με κίνδυνο της ζωής μου, αφού έτρεχα για να προλάβω να είμαι στην ώρα μου σχολώντας από την 1η στις 2μμ, γυρνούσα στο σπίτι γύρω στις 8μμ και Παρασκευή-Σάββατο-Κυριακή πήγαινα σε ολοήμερα σεμινάρια επί 6 μήνες... τόσο αγνή ήμουν. Δε σκέφτηκα τον εαυτό μου, πίστευα στο περίφημο "δία βίου μάθηση", ήθελα να γίνομαι καλύτερη. Μέχρι και λεφτά από την τσέπη μου έβαλα αγοράζοντας 1200 ένα λαπτοπ αποκλειστικά για το σχολείο, καλύπτοντας στην ουσία τα κενά του δημοσίου σχολείου που ως ξενόγλωσση σε κάποια σχολεία δε μου επέτρεπαν την πρόσβαση στην αίθουσα υπολογιστών (είτε γιατί πολύ απλά δεν υπήρχε είτε γιατί δε βόλευαν τα προγράμματα είτε γιατί ο διευθυντής φοβόταν μην τους χαλάσω...). Και να βελτιώνομαι δηλαδή και να προσπαθώ να αποδείξω κάθε τρεις και λίγο ότι αξ'ίζω το διορισμό... Σε ποιους; Σ'αυτούς που τελικά διόρισαν πτυχιούχο του 2006 χωρίς τα δικά μου προσόντα και, ναι, χωρίς επιτυχία ασεπ...Νιώθω τώρα και ότι έχασα χρόνο και ότι με εμπαίζουν και πολίτης τελευταίας κατηγορίας επειδή οι γονείς μου είναι "ασήμαντοι".Και, βιώνοντας πια τις συνθήκες φτώχειας και του αδιέξοδου, είναι κυριολεκτικά εφιάλτης. Είναι σαφές πως πρέπει να αλλάξω δουλειά. Αλλά τι νέα δουλειά να ξεκινήσω στα 43 μου; Ποιος εργοδότης θα με πάρει σ'αυτή την ηλικία και χωρίς ειδίκευση; Που πώς να εξειδικευτώ κιόλας, δεν έχω τα λεφτά. Αλλά και να λυνόταν αυτό, με τόση ανεργία που έχουμε πολύ περισσότερο από ποτέ προτιμούν νεότερους. Εδώ σε γνωστή αλυσίδα καφέ (που σαφώς ΔΕΝ πρόκειται ποτέ να επισκεφτώ) έχουν στις αγγελίες τους όριο τα 30-35 έτη... λες και για να πλύνεις πιάτα παίζει ρόλο η ηλικία... Είναι δράμα η κατάσταση. Γι'αυτό, αν με ρωτήσει κάποιος νέος, θα του πω να αλλάξει και δουλειά και κυρίως χώρα... Αλλά εδώ στο pde, αν το πεις αυτό, θα γυρίσει ΒΛΑΚΩΔΩΣ ο νέος πτυχιούχος και θα σου πει ότι δεν έχουν ευκαιρίες και θες να του φας τη θέση, ότι θέλουμε να πάνε στο εξωτερικό για να φάμε μόνοι μας τις θέσεις του (έλεος) διορισμού... δε σκέφτονται ότι, όπως ξεμείναμε εμείς, έτσι θα ξεμείνουν κι αυτοί, ότι και σ'αυτούς θα φερθούν το ίδιο απάνθρωπα και δίχως σεβασμό.Εν ολίγοις, είμαι ανοιχτή σε κάθε νέα προοπτική εκτός διδασκαλίας. Αυτά...
Χωρίς να θέλω να υποβαθμισω τα μεταπτυχιακά, τα διπλώματα, τα σεμινάρια και γενικά όλα όσα αποτελούν κατάρτιση και εξειδίκευση υψηλού επιπέδου, αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιουμε τι κάνουμε. Έχετε δει τους συνταξιουχους να πιάνουν σειρά στο ΙΚΑ; Όσο νωρίς και να πας πάντα υπάρχει μια τεράστια ουρά. Αν πας στις 8 κάποιοι περιμένουν από τις 7.Αν πας στις 7 κάποιοι περιμένουν από τις 6. Αν πας στις 6 ανακαλύπτεις ότι οι συνταξιούχοι ξυπνανε από τις 4 και τελικά δεν έχεις καμιά ελπίδα να προλάβεις ραντεβού. Όσο περισσότερο τρέχουμε για αυτά τα πρόσθετα προσόντα, τόσο περισσότερα θα χρειαζόμαστε για να "είμαστε" επαρκεις, την στιγμή που στην τάξη δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί ούτε το 1/10 των όσων καλύπτει το πτυχίο μας. Δεν είναι ζήτημα επαρκειας αλλά συναγωνισμου. Οι νέοι απόφοιτοι γνωρίζουν ότι έχουν να συναγωνιστουν ολόκληρες γενιές "συναδελφων". Όσοι πήραμε πτυχίο 10-15 χρόνια πριν δεν μπορούσαμε να το φανταστουμε. Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο τελικά ή ποιοι είναι οι πιο ατυχοι. Όσοι νομίζουν ότι αυτό που ζούμε είναι το νορμάλ γιατί δεν γνώρισαν τίποτα άλλο ή όσοι έμειναν να προσπαθούν να καταλάβουν τι συνέβη.
Η εργασία είναι δικαίωμα. Θεμελιώδες . Το τι έχω κάνει που να αξίζει μια εργασία με τις αντίστοιχες οικονομικές απολαβες θα το καταθέσω όχι σε ένα φόρουμ αλλά στον κάθε εργοδότη που τον αφορά. Τώρα το πόσα προσόντα χρειάζονται για να διδαξουμε και πώς συνδέεται το κάθε μεταπτυχιακό με την τάξη είναι άλλη και μάλιστα πολύ μεγάλη κουβέντα.