0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
"Οι μαθητές με ODD συνήθως αμφισβητούν τους κανόνες της τάξης, αρνούνται να κάνουν τις εργασίες τους και μαλώνουν ή μπορεί να πιαστούν στα χέρια μ' άλλους μαθητές. Αυτή η συμπεριφορά τους προκαλεί σημαντική εξασθένηση της λειτουργικότητάς τους κοινωνικά κι ακαδημαϊκά. Η σταθερή προσπάθεια να ελέγξουν τα όρια κι οι διαφωνίες με τους ενήλικες ή και τους συνομήλικους δημιουργούν ένα αγχωτικό και δυσάρεστο περιβάλλον στην τάξη."Οπότε όχι.
Εμένα η γνώμη μου Roka είναι πως η μητέρα σε προσέλαβε για να μαθαίνεις παπαγαλία το παιδί τα μαθήματά του και επειδή είσαι της ειδικής αγωγής πιστεύει πως έχεις μαγικούς τρόπους για να το βάζεις κάτω να παπαγαλίζει πιο εύκολα από ό,τι η ίδια. Δηλ αναγνωρίζει το πρόβλημα του παιδιού της μόνο στο ό,τι προβάλει αντιρρήσεις για να στρωθεί να διαβάσει και ήδη σε έχει ελέγξει και σε βρίσκει λειψή αφού τον εξετάζει και τον περιμένει άριστο παπαγάλο σαν τον αδελφό του. Στην θέση σου θα ένιωθα προσβολή και σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν θα έλεγα ψέματα, όπως δεν θέλω να μου λένε (και μάλιστα στον εργοδότη μου). Ξεκαθάρισε την κατάσταση με τις θεωρίες, τις προσδοκίες της και την πραγματικότητα και ας χάσεις ένα εισόδημα.
Ο κάθε μαθητής αποτελεί μία διαφορετική περίπτωση. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να πούμε ότι όλα τα παιδιά με ΔΕΠΥ και εναντιωματική διαταραχή δεν μπορούν να τα πάνε καλά στο σχολείο.
Ως καλά τι εννοούμε; Και το άριστα όπως ήταν η αρχική τοποθέτηση; Όχι, δε γίνεται. Μην καλλιεργούμε ανέφικτες προσδοκίες.
Το σχολείο είναι σχεδιασμένο τελείως άσχετα με τις ανάγκες των παιδιών με ΔΕΠΥ και γενικώς οποιουδήποτε παιδιού απέχει από τη χρυσή μετριότητα του να κάθεται ήσυχο για 7 ώρες στο θρανίο, να σημειώνει επιμελώς, να μελετάει και να μαθαίνει απ έξω αυτά που του ζητούνται, ακόμα κι αν τα ξεχασει μετά την προβλεπόμενη δοκιμασία αξιολόγησης. Ακόμα κι ένα έξυπνο ή άλλως χαρισματικό παιδί θα δυσκολευτεί να είναι συνεπής σ αυτό το ισοπεδωτικό σύστημα, εκτός αν διαθέτει τεράστια αυτοπειθαρχία ή είναι απλα καταπιεσμένο από το σπίτι του. Μην κρυβόμαστε πίσω απ το δάχτυλό μας. Πέραν του ότι πολλές διαταραχές φοβάμαι ότι διογκώνονται ακριβώς εξαιτίας αυτού του συστήματος που δεν έχει περιθωρια για σωματική εκτόνωση, δημιουργικότητα, ελεύθερη σκέψη και έκφραση και αξιοποίηση όλων των ταλέντων. Σε κατάλληλα περιβαλλοντα ωστόσο πιστεύω ότι υπάρχει ένα περιθώριο άπαξ και βρει την κλίση του κάποιο παιδί, να ξεπεράσει κάπως τα εμπόδια, αρκεί να έχει και απ το σπίτι υποστήριξη και στο σχολείο να μην ατυχήσει με συναδέλφους που έχουν ελλιπή κατανόηση του τι σημαίνει ειδικές μαθησιακές ανάγκες. Αλλά χρειάζεται πολλή δουλειά, υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον, κατάλληλος παιδαγωγός που να βοηθά στο σπίτι δείχνοντας τεχνικές μελέτης κλπ, και φυσικά χρήματα….
εκείνο το ανεκδιήγητο βιβλίο της ιστορίας ( το μικρό γκρι ) (...) το «Ανατολική αγκινάρα»
Εγώ το πρόλαβα σε μπλε-ραφ, πριν γίνει γκρι. Θα σέβεστε.(Εις εκ των συγγραφέων του πάντως, καθηγητής σε πρότυπο σχολείο με βαρύ όνομα, έφερε τη φήμη πρωτοποριακού ως προς τη μεθοδολογία της διδασκαλίας του, κάτι σαν "καθηγητής Keating" ας πούμε, και μάλιστα φημολογείται ότι είχε γίνει ειδική ρύθμιση επί υπουργίας Ράλλη για να μπορέσει να μετατεθεί εξατομικευμένα στο εν λόγω σχολείο.)
Τον Ασημομύτη θα λες. Αυτός ήταν στη